เมียนำโชค

ลำดับตอนที่ #74 : เมียนำโชค 4

“ผมก็แค่...รู้สึกอึดอัดเท่านั้นเอง”

อรุณประไพจ้องหน้าลูกชายอย่างไม่เชื่อถือ หากแค่นี้นางก็ได้เห็นอะไรเยอะจนพอใจแล้ว จึงเลิกต้อนเขา เปลี่ยนเป็นออกคำสั่งแทน

“ใกล้จะถึงเวลากินข้าวแล้ว ไปตามน้องมาไป เห็นอยู่ตรงสวนหน้าบ้านกับเพื่อนเขาแน่ะ ทำผิดได้แต่ต้องรู้จักแก้ไขนะยักษ์” ต่อให้มารดาไม่ไล่เขาก็ตั้งใจจะทำอย่างนั้นอยู่แล้ว รู้ตัวดีว่าวันนี้ทำตัวไม่น่ารัก ยิ่งมารดาตอกย้ำยิ่งรู้สึกแย่ อรุณประไพเป็นผู้หญิงที่โอฬารรู้สึกว่าใจดีที่สุดในโลก...แต่เวลาโกรธก็น่ากลัวที่สุดในโลกเหมือนกัน

“ซวยมาทั้งชีวิตแล้ว มีสามีคราวนี้ ขอให้โชคดีไปตลอดชีวิตเลยนะแก” เบญจากอดเพื่อนแล้วอวยพร เธอไม่ยอมไปยกน้ำชาด้วยเพราะเกร็งจนไม่กล้า ประหม่าสายตาคนไม่รู้จัก จึงพากันมานั่งหลบมุมคุยกันตามลำพังตอนนี้แทน

“ท่าจะยาก แกไม่เห็นหน้าคุณโอฬารเหรอ เขาเหมือนฆาตกรโรคจิตที่อยากเชือดคอฉัน แล้วยืนมองเลือดสีแดงสดพุ่งออกมา จากนั้นก็หัวเราะหึๆ อย่างสาสมใจอะไรแบบนั้นเลยนะ” เด่นดวงพูดด้วยน้ำเสียงน่ากลัวแล้วจบด้วยความห่อเหี่ยว

คนที่เดินอ้อมมาทางหลังบ้านจนถึงแนวไม้ประดับหนาทึบได้ยินคำกล่าวหาว่าตัวเองเหมือนฆาตกรโรคจิตชะงักเท้า คิ้วขมวดแน่นอย่างขุ่นเคือง...เขาไปทำแบบนั้นตอนไหนกัน!

“แกคิดมากไปเอง เขาไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อย อาจจะแค่ยังตั้งตัวไม่ได้...” เบญจาพยายามปลอบ โอฬารเผลอพยักหน้าเห็นด้วย อย่างน้อยเด่นดวงก็ยังมีเพื่อนรู้จักคิด “...ที่ทำหน้าแบบนั้น คงกำลังคิดท่าอยู่” ทั้งคนฟังและคนแอบฟังย่นคิ้วพร้อมกันอย่างไม่รู้ตัว

“คิดท่าอะไร?” เด่นดวงถามด้วยความฉงน

“อ้าว! ก็ท่าที่จะใช้เผด็จศึกแกคืนนี้ไง” เบญจาบอกแล้วหลุดหัวเราะเสียเอง แต่เด่นดวงไม่ขำด้วยเธออายจนหน้าแดงเห่อไปถึงใบหูและลำคอ และหาใช่เธอคนเดียวด้วยนะ คนแอบฟังก็หน้าร้อนหูร้อนไปหมดเหมือนกัน

อุตส่าห์ชมว่ารู้จักคิด ที่ไหนได้มโนเก่งพอกันทั้งคู่เลย...โอฬารคิดอย่างระอา

“เขาไม่อยากแตะต้องตัวฉันหรอก ถ้าคิดจะทำเขาทำไปแล้ว ไม่ใช่ไม่มีโอกาสเสียเมื่อไหร่ นี่ฉันยังคิดอยู่เลยนะว่าถ้าต้องนอนห้องเดียวกัน เขาคงให้ฉันนอนบนพรมเช็ดเท้าแน่เลย”

นี่ก็มองเขาแง่ร้ายเกินไปมาก เดี๋ยวก็ทำแบบนั้นจริงๆ ซะหรอก...คนแอบฟังนึกขัดเคือง

“เว่อร์ที่สุด เขาต้องเป็นสุภาพบุรุษอยู่แล้ว ไม่ทำอย่างนั้นแน่นอน แกเถอะ อย่าเห็นซิกแพคเขาแล้วอดใจไม่อยู่ เป็นฝ่ายปล้ำเขาซะก่อนละกัน”

“ยายเบญบ้า ฉันเป็นเพื่อนแกนะเว้ย”

โอฬารถอนหายใจขยับเท้าจะออกไปหาทั้งคู่เพราะทนฟังต่อไม่ไหว หากก็ไม่ทันกับใครอีกคนที่ทักมาจากด้านหลัง

“อ้าว! คุณยักษ์ มายืนทำอะไรตรงนี้ครับ” เบญจภัทรเอ่ยทักด้วยความแปลกใจ และระดับเสียงก็ดังมากพอให้อีกสองสาวต้องหันมามอง พอเห็นว่าโอฬารยืนหน้าขรึมแววตาคมปลาบสองสาวก็รีบยกมือปิดปากที่อ้าหวอด้วยความตกใจ

“แล้วนายมาทำอะไรที่นี่” โอฬารถามเสียงขุ่น

“นายแม่ให้มาตามไปกินข้าวครับ บอกว่าคุณยักษ์หายมานานแล้ว” เบญจภัทรเรียกมารดาของโอฬารว่าอย่างนั้น

ยิ่งฟังเด่นดวงกับเบญจายิ่งตกใจ...แสดงว่าเขาต้องได้ยินที่พวกเธอคุยกันเมื่อครู่ทั้งหมดแน่ๆ

ตาย...ต้องตายแน่ๆ คราวนี้เขาคงฆ่าพวกเธอสองคนจริงๆ

“ได้ยินแล้วไม่ใช่เหรอ มาสิ” โอฬารหันไปบอกสองสาวน้ำเสียงดุๆ แก้เก้อ

“แกไปสิเด่น ฉันจะไปกินกับคุณภัทร” เบญจารู้ว่าเบญจภัทรมีห้องรับประทานอาหารแยกออกไป

“ไม่เอา แกไปเป็นเพื่อนฉันด้วยสิ” เด่นดวงยื้อแขนเพื่อนไว้ ไม่อยากเดินไปหาโอฬารตามลำพัง

“ได้ไงเล่า แกมีสามีแล้วต้องทิ้งเพื่อนสิ ทิ้งเพื่อนได้เลย ไปไป๊!” เบญจาไล่แล้วดันหลังเพื่อนให้ลุกยืน เด่นดวงแยกเขี้ยวใส่อย่างหมั่นไส้ ก่อนจะลุกยืนแล้วก้มหน้าก้มตาเดินช้าๆ ไปหาโอฬาร

ชายหนุ่มไม่พูดอะไรแค่ออกเดินนำไปก่อน เด่นดวงเลยเดินตามไปเงียบๆ กระทั่งคนเดินนำหน้าหยุด เด่นดวงเลยหยุดตาม เมื่อเขาหันกลับมาเธอจึงสบตาอย่างมีคำถาม

“ฉันขอโทษ”

“คะ?”

“ตอนเข้าพิธีฉันทำนิสัยไม่ดีกับเธอ” นอกจากเรื่องความเป็นสุภาพบุรุษที่อรุณประไพพร่ำสอนลูกชายทั้งสองคนนักหนาแล้ว เรื่องกล้าทำกล้ารับก็ถูกเน้นย้ำไม่แพ้กัน เพราะฉะนั้นเมื่อทำผิดโอฬารก็ไม่ฟอร์มจัดที่จะยอมรับและขอโทษ

“แล้วคุณทำแบบนั้นทำไมละคะ” เด่นดวงเองก็งุนงงและอยากรู้เหมือนกัน ชายหนุ่มมองสบตาเธอครู่หนึ่งก่อนจะไล่สายตากวาดมองใบหน้าเรียวเล็กกับร่างขาวผ่องในชุดที่ขับผิวเธอให้ยิ่งดูมีออร่ามากขึ้นไปอีก

“เพราะ...” เอ่ยได้หนึ่งคำแล้วรู้สึกเก้ออย่างบอกไม่ถูก “...วันนี้เธอน่ารัก...มาก”

เด่นดวงอึ้งกับคำชมตรงๆ ที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน และถ้าเขาไม่ได้กำลังมองเธอด้วยสายตายืนยันจนรู้สึกหน้าร้อนเห่อ เธอก็จะไม่มีวันเชื่อว่าคนที่กำลังชมเธอคือโอฬาร มนุษย์หน้าเดียว

โอฬารก็ไม่อยากเชื่อสิ่งที่ตัวเองพูดออกไปเหมือนกัน แต่ตอนเห็นเธอเดินมาแวบแรกเขาถึงกับอึ้ง เพราะเธอดูน่ารักน่าทะนุถนอมมากกว่ายามปกติขึ้นอีกเท่าตัว

แต่พอเห็นเธอคล้องแขนวรัทความงี่เง่าก็ผุดแทรกขึ้นมาตอนนั้น กำลังคิดจะเดินเข้าไปหา ภัคภณก็ดันพุ่งมาตัดหน้าอีกคน ยิ่งตอนหมอนั่นโอบเธอมายืนตรงหน้า ฝ่ามือสัมผัสผิวเนื้อตรงหัวไหล่ของเธอ เขายิ่งต้องอดทนอดกลั้นอย่างหนัก ถ้าไม่พยายามบอกตัวเองว่าวันนี้เป็นวันสำคัญ โอฬารอาจจะมีเรื่องให้อรุณประไพดุเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งเรื่อง...นั่นคือการใช้กำลัง!

และเพราะต้องเอาแต่อดทนนี่แหละทำให้เขา ‘พาล’ จนพานคิดไปว่า...เด่นดวงอาจจะเหมือนนีรา หากพอได้ตั้งสติและมองเธออย่างจริงจังในตอนนี้ ถึงได้รู้ว่า...ไม่เหมือน

ดูท่าทางแล้วเขากับเธอยังมีเรื่องต้องเรียนรู้กันอีกมาก

“คือยังไงคะ ฉันน่ารักจนคุณอยากฆ่างี้เหรอ?” โอฬารกลอกตาใส่คนที่รู้ว่าได้ใจจนกล้าแหย่เขา “แฮ่ ไปกินข้าวกันเถอะค่ะ หิวแล้ว แต่ต้องจูงมือไปด้วยนะคะ เพราะทั้งขวัญเสียทั้งหิว ไม่มีแรงเดินเลย”

“ได้คืบจะเอาศอก” เขาแกล้งว่าดุๆ คนที่อยาก ‘ลองอ้อน’ เลยหน้าจ๋อย ทำปากยื่น โอฬารเดินเข้าไปหาแล้ววาดแขนโอบไหล่บางไว้ กระชับร่างเล็กเข้ามาชิดตัวจนเธอต้องเงยมองงงๆ “แค่วันแรกฉันก็ทำตัวไม่ดีกับเธอแล้ว เธอยังจะ...อยากอยู่ที่นี่กับฉันรึเปล่า”

เด่นดวงรู้สึกดีใจ ความจริงเธอไม่โกรธไม่โทษเขาเลย เพราะคิดว่าตัวเองก็มีส่วนผิด ที่ไม่ยอมขัดขืนตอนวรัทกับภัคภณถือวิสาสะ แต่เพราะตอนนั้นคิดเพียงว่ามันเป็นวันสำคัญ เธอไม่อยากทำให้ใครขุ่นเคืองจนเกิดปัญหา จึงยอมฝืนความรู้สึกตัวเอง เพิ่งรู้ตอนนี้ว่าคิดผิด...เพราะมันทำให้เธอมีปัญหากับ ‘คนของตัวเอง’

“ฉันไม่ได้เผื่อใจไว้ให้ใครเลยนี่คะ ถ้าไม่อยู่กับคุณแล้วจะไปอยู่กับใครล่ะ” แม้ริมฝีปากของโอฬารจะไม่ได้ยิ้มแต่สีหน้าและแววตาของเขากำลังยิ้ม

“ขอบคุณ...ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก”

โอฬารโอบไหล่เด่นดวงมาจนถึงห้องรับประทานอาหาร เลื่อนเก้าอี้ให้เธอนั่งอย่างใส่ใจจนใครๆ ต่างพากันจ้องมอง โดยเฉพาะอรุณประไพที่ยิ้มอย่างพอใจมากที่สุด...นี่สิโอฬารตัวจริงลูกแม่อรุณประไพ!

ทุกคนนั่งประจำที่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา นีรานั่งข้างภัคภณทว่าสายตาของชายหนุ่มยามนี้กลับจับจ้องอยู่แต่กับเด่นดวงจนเลขาสาวนึกอยากขอตัวกลับเสียเลย ติดก็แต่ว่าเขาสั่งให้เธออยู่จนค่ำ เพื่อหวังหาจังหวะให้เธอได้คุยกับโอฬารเป็นการส่วนตัว

เบญจภัทรเข้ามาโค้งคำนับ ทุกสายตาเลยมองไปทางเขา

“ขออนุญาตครับ ผมมีเรื่องด่วนต้องรายงานคุณยักษ์ครับ”

“พูดมาได้เลย” อัศวินเป็นคนเอ่ย และทุกคนก็พร้อมใจรอฟังเรื่องด่วนจากเขาแม้จะไม่ใช่เรื่องตัวเองกันก็ตาม

“เมื่อสักครู่ผู้จัดการใหญ่ที่บริษัทโทร.มาแจ้งผมว่า...เจ้าของทำเลทองที่บุรีรัมย์ตกลงจะให้เราเช่าพื้นที่ระยะยาวในการสร้างห้างค้าส่งแล้วครับ และเขาสนใจจะเปิดมินิมาร์ทของเราบนที่ตัวเองอีกสามสาขาในอีกสองอำเภอด้วยครับ” เบญจภัทรรายงานด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดี เพราะที่ดินตรงนี้ใช้เวลาเจรจามานานพอสมควรแล้ว แต่เจ้าของยังยื้อเล่นท่าไม่ยอมง่ายๆ

อัศวินยิ้มอย่างพอใจ หันมองซินแสหวังแล้วพร้อมใจกันหันไปทางเด่นดวง คราวนี้ทุกคนพากันหันมาทางเด่นดวงทุกสายตา ไม่เว้นแม้แต่โอฬารก็ด้วย

“อั๊วบอกแล้วว่าอีจะเป็นเมียนำโชค” ซินแสหวังพูดจบก็หัวเราะชอบใจ

“ผู้จัดการบอกว่าทางนั้นอยากระบุวันที่จะคุยเรื่องสัญญาให้แน่นอนก่อน คุณยักษ์เคยบอกไว้ว่าจะจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ผมเลยจะมาถามว่าจะให้นัดวันไหนดีครับ”

“อาทิตย์หน้า” อัศวินเอ่ยตัดหน้าโอฬารที่กำลังจะเอ่ยบอกว่าพรุ่งนี้เลย ทุกคนหันมองเจ้าสัวกันอย่างพร้อมเพรียง ทว่าคนถูกมองกลับเบนสายตาไปยังหนุ่มสาวที่เป็นเจ้าของวันสำคัญวันนี้ก่อนเอ่ยด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข “ค่อยไปจัดการเรื่องงานหลังจากฮันนีมูนเสร็จเรียบร้อยแล้ว”

โอฬารอึ้งกับสิ่งที่ได้ฟัง อัศวินไม่ได้บอกเขาเรื่องนี้มาก่อน

“ฮันนีมูนเหรอคะ?” เด่นดวงถามเหมือนละเมอ

“ใช่สิ ก็ปู่บอกแล้วว่า...ปู่อยากได้เหลน”

ท่ามกลางอาการอึ้งจนพูดไม่ออกของทุกคน เด่นดวงเป็นคนเดียวที่อยากเป็นลมล้มพับไปเสียเลย เธออาจจะยินดีแต่งงานกับโอฬาร แต่เคยได้ยินมาว่าการฮันนีมูนคือการให้หนุ่มสาว ‘ข้าวใหม่ปลามัน’ ได้มีเวลาผสมพันธุ์ เอ๊ย! ทำอะไรกันอย่างที่สามี-ภรรายาต้องทำกันอย่างเต็มอิ่ม

เฮ้! เดี๋ยวสิ! มันเร็วไป! เธอยังไม่พร้อม!

+++++++++++++++++++++++++++++

ขออนุญาตชี้แจงกับรี้ดสักหน่อยนะคะว่าการอัพลงเว็บในแต่ละวัน จะใช้การตัดตอนจาก 1 บทเป็นหลายตอนมาลง เพราะฉะนั้น บางตอนมันอาจจะอ่านแล้วขัดใจไปบ้าง เพราะเนื้อความของบทยังไม่ครบถ้วน ทั้งนี้เพราะเทคนิกการเขียน มันอาจไม่ได้เขียนทื่อๆ ตรงๆ ไปเสียทีเดียว แต่จะเป็นการเล่าย้อนบ้างในบางช่วงตอน ไม่ว่าจะย้อนความคิดหรือการกระทำของตัวละคร ไรท์จึงอยากขออ้อนวอนด้วยหัวใจว่าขอความกรุณาให้โอกาสไรท์ในทุกๆ ตอนก่อนนะคะ ถ้าลงจนครบ 70% หรืออ่านแล้วไม่ถูกใจติดต่อกันเกินสามตอน แล้วเลือกจะเทไรท์ก็จะน้อมรับการตัดสินใจของรี้ดโดยไม่ขุ่นเคืองเลยค่ะ 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตอนหน้าเก็บเสื้อไปสนามบินพร้อมฮันนีมูนกันเลยนะคะ อ้อ อย่าลืมบิกินี่ด้วยเน้อ