เมียนำโชค

ลำดับตอนที่ #42 : รู้เขา รู้เรา ไม่ต้องรบ แต่ต้องรัก 5

“ไหนๆ หนูเด่นก็ลางานแล้ว และแกก็ประชุมแค่ช่วงบ่าย ตอนเย็นพาหนูเด่นไปกินข้าวละกัน ฉันจองร้านไว้ให้แล้ว”

“ฮะ?” โอฬารแปลกใจเพราะปกติอัศวินไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว

“ไม่ต้องก็ได้ค่ะ แหะๆ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จหนูกลับบ้านเลยดีกว่าค่ะ” เด่นดวงรีบหันมาปฏิเสธ วันนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองพลาดหลายช็อตมาก อยากกลับไปตั้งหลักที่บ้านก่อน

“พูดเหมือนไม่อยากไป” โอฬารเอ่ยเรียบๆ ถึงจะเพิ่งรู้จักกันแต่เขามองออกว่าเด่นดวงตื่นเต้นกับสิ่งที่อัศวินบอกเมื่อครู่นี้

“คุณต่างหากที่ไม่อยากไป และในเมื่อคุณไม่เชื่อว่าฉันนำโชคให้คุณได้ ก็ไม่จำเป็นต้องตอบแทนอะไรฉันหรอกค่ะ อ้อ ที่พูดเนี่ย ไม่ได้ยอมแพ้นะ แค่จะรอพิสูจน์ให้คุณเถียงไม่ออกเท่านั้น เริ่มจากวันนี้เลย เมื่อกี้ตอนอยู่ในลิฟต์ฉันบอกแล้วว่าวันนี้คุณจะทำงานราบรื่น เป็นวันดีๆ ถ้าวันนี้เป็นอย่างที่ฉันบอก ค่อยตอบแทนก็ไม่สาย”

คนดวงซวยมาทั้งชีวิตเอ่ยอย่างมั่นอกมั่นใจ และอัศวินชอบใจอย่างมาก เขาถูกชะตากับเด่นดวงเพราะเธอดูเป็นคนไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ มีแววตามุ่งมั่นและพร้อมสู้ตลอดเวลา

“ก็ดีนะ งั้นเดี๋ยวหนูไปรอที่ห้องทำงานของยักษ์ก่อนแล้วกัน ปู่ขอคุยกับเขาสักหน่อย” อัศวินสรุปโดยไม่ถามหลานชาย “จะให้ภัทรมารับหรือให้ยศพาไป” คราวนี้เขาถามโอฬาร

“ให้ภัทรพาไปก็ได้ครับ” โอฬารตอบแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความหาเบญจภัทร ครู่เดียวคนที่ยืนอยู่หน้าห้องก็เข้ามายืนรอ โอฬารมองผู้ช่วยด้วยสายตาเรียบนิ่ง แต่เบญจภัทรรู้ว่ามันมีรอยอาฆาตพาดผ่าน เลยรีบเชิญเด่นดวงออกไปอย่างรวดเร็ว

คล้อยหลังเด่นดวง ประธานดับเบิ้ลเอกรุ๊ปเอาแต่จ้องมองหลานชาย ซึ่งฝ่ายนั้นก็ทำเพียงนั่งนิ่งหน้าตาเรียบเฉยโต้ตอบ

“ฉันไม่นึกเลยว่าแกจะยอมทำตามที่ฉันต้องการ”

“ผมรับปากว่าจะทำ ผมก็ทำ”

“แต่เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องงานนะ มันอาจจะเปลี่ยนแปลงชีวิตแกทั้งชีวิต”

โอฬารเงียบ ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าถ้าถลำตัวเข้าไปแล้วมันอาจเป็นปัญหาที่แก้ยาก ถึงตอนนี้ก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงทำอย่างนี้ เพราะประชดความรู้สึกบอบช้ำของตัวเอง หรือเพราะหน้าที่ที่รับปากอัศวินไว้

แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้คือ...

“ปู่บอกเองว่าเขาสละชีวิตเพื่อช่วยปู่ ตอนปู่พูดว่าถ้าตอนนั้นลูกหลานยืนอยู่ตรงนั้นจะมีใครสักคนกล้าทำเหมือนที่เด่นดวงทำไหม...ผมถามตัวเองว่าถ้าเป็นผม ผมจะกล้าทำรึเปล่า” น้ำเสียงของเขาจริงจังในทุกคำ อัศวินรอฟังอย่างใจเย็นและอยากรู้ “ผมตอบไม่ได้ ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะทำได้ แต่ผมรู้แค่ว่า...ปู่สำคัญสำหรับผมมาก ถ้าวันนั้นปู่เป็นอะไรไปโดยที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรให้เลย ผมคงเสียใจมาก”

“ใครบอก แกทำอะไรให้ฉันภูมิใจตั้งเยอะ”

“มันก็ยังน้อยกว่าที่ปู่ทำให้ผม” อัศวินตื้นตัน นานๆ หลานชายคนนี้จะยอมพูดความในใจอย่างนี้สักที “แล้วในเมื่อเด่นดวงกล้าเสี่ยงชีวิตช่วยปู่ไว้ เท่ากับทำให้ผมมีโอกาสตอบแทนบุญคุณปู่ ผมก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ดูแลเธอนี่ครับ”

“บุญคุณฉันที่มีต่อพ่อแก ครอบครัวแก ตัวแกเองด้วย มันมากนะ แกจะตอบแทนไหวเหรอ?” อัศวินเอ่ยอย่างอารมณ์ดีขึ้นเรื่อยๆ และแม้โอฬารจะแปลกใจที่คนเป็นปู่ทวงบุญคุณทั้งที่ปกติไม่เคยทำเขาก็พยักหน้ารับ

“ผมอาจจะไม่กล้าตายแทนปู่ แต่ผมยินดีตอบแทนบุญคุณปู่ทั้งชีวิต”

“นี่ล่ะ สิ่งที่ฉันอยากได้ยิน” อัศวินเอื้อมมือมาจับไหล่หลานชายแล้วบีบเบาๆ อมยิ้มก่อนเอ่ย “หนูเด่นยอมแลกชีวิตเขากับชีวิตฉัน เพราะงั้น...ชีวิตฉันกับชีวิตเขาก็เหมือนชีวิตเดียวกัน ปู่อยากให้แกดูแลเขาไปตลอดชีวิต แกจะทำได้ไหม?”

การที่อัศวินเปลี่ยนสรรพนามในประโยคหลัง หมายถึงว่านั่นเป็นคำขอ ไม่ใช่คำสั่ง

“ทำไมปู่ถึงมั่นใจในตัวเขาขนาดนั้น เขาอาจจะมีคนรักแล้วก็ได้”

“ไม่มี แกคิดว่าปู่จะพาเขามาโดยไม่ซักถามเลยหรือไง”

“แล้วถ้า...เรา...ไม่รู้สึกอะไรต่อกัน ถ้าเขาเกิดชอบคนอื่น ถ้าผม...”

“ความรู้สึกคนเราไม่มีอะไรซับซ้อนหรอกยักษ์ สิ่งที่มันซับซ้อนคือความคิดเราต่างหาก ถ้าแกกล้าซื่อตรงต่อความรู้สึกตัวเอง กล้าแสดงออก และกล้ายอมรับ ทุกอย่างมันก็ง่าย” อัศวินจ้องตาหลานชายเพื่อสื่อความหมายว่าที่ผ่านมาเขารู้ใจโอฬารดี “ชอบหรือไม่ชอบ ไม่ต้องใช้เวลานานหรอก เซ้นส์แรกมันบอกได้หมด ถ้าเริ่มต้นไม่รังเกียจกัน ที่เหลือแค่ใช้เวลาเรียนรู้ ซึ่งไม่ต้องนานหรอก เดือนเดียวรู้เรื่อง”

“งั้นแปลว่าอีกหนึ่งเดือนผมค่อยให้คำตอบได้ใช่ไหมครับ”

“ได้ อีกหนึ่งเดือนแกค่อยให้คำตอบจากปาก” โอฬารย่นคิ้วเล็กน้อย คนเป็นปู่ยิ้มทั้งปากทั้งตา หดมือกลับไปวางบนโต๊ะ เคาะปลายนิ้วเล่นเบาๆ “ปู่ว่าวันนี้ปู่ได้คำตอบที่พอใจแล้ว”

โอฬารฉลาดพอจะเข้าใจสิ่งที่อัศวินพูด เพียงแต่เขาไม่คิดอย่างนั้น...ไม่คิดว่าคำตอบที่คนเป็นปู่ได้ในวันนี้จะถูกต้อง มันเป็นเพียงความหวังและความเข้าใจผิด เพราะเขาแค่อยากตอบแทนเด่นดวง ไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้หญิงที่เจอกันแค่สองวัน

...หรือต่อให้สามสิบวัน เก้าสิบวัน สามร้อยหกสิบห้าวัน เขาก็ยังไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าหัวใจตัวเองจะรู้สึกกับใครได้อย่างที่รู้สึกกับนีราหรือเปล่า

*********************

คุณยักษ์อาจไม่มั่นใจ แต่ไรท์กับคุณปู่มั่นใจมากค่า หนูเด่นจะทำให้รู้สึกได้มากกว่าแน่นอน!