เมียนำโชค

ลำดับตอนที่ #15 : รางวัลแด่คนดวงซวย 1

รางวัลแด่คนดวงซวย

แม้ตอนอาบน้ำเด่นดวงจะเอาน้ำมนต์ผสมน้ำอาบ และเอาราดหัวโดยตรงอีกทีแล้ว แต่พอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็ยังอดไม่ได้ที่จะต้องใช้สเปรย์น้ำมนต์ฉีดหน้าอีกรอบ วันนี้เป็นงานประจำปีบริษัท หรือจริงๆ คืองานฉลองปีใหม่ที่ล่วงเลยมาถึงสี่เดือนแล้วแต่เพิ่งได้จัดให้พนักงานนั่นเอง เบญจาบอกว่าเธอดวงซวยครั้งใหญ่ไปแล้ว บางทีงานนี้อาจได้รางวัลใหญ่กับเขาบ้าง กระนั้นเด่นดวงก็ไม่เคยไว้ใจความดวงซวยของตัวเอง หากก็อยากได้รางวัลกับเขาบ้าง เลยต้องจัดน้ำมนต์หนักๆ ล้างซวย ก่อนไปร่วมงาน

ความมั่นใจดูจะมากกว่าทุกวันที่ผ่านมาของชีวิต เดินออกจากห้องมาแล้วไม่พบมารดาหรือพี่สาวยิ่งนับเป็นการเริ่มต้นวันใหม่ที่แสนดี เพราะไม่มีใครเรียกหรือมองเธอด้วยสายตากล่าวหาว่า ‘กาลกิณี’ หญิงสาวรีบก้าวเท้าเร็วๆ ออกจากบ้าน รู้สึกสดชื่นที่พ้นรั้วบ้านมาอย่างปลอดภัย

กระชับกระเป๋าสะพายเข้าไหล่ด้วยรอยยิ้มกว้างเหมือนคนบ้า เมื่อคืนฝนตกหนักยันสว่าง เช้านี้อากาศของกรุงเทพฯ ก็เลยเย็นๆ ยิ่งสดชื่นเข้าไปใหญ่ เธออยากให้เป็นแบบนี้ทุก...

ซ่าาาาาา!!!

คิดไม่ทันจบรถคันหนึ่งก็ขับลงหลุมที่มีน้ำขังด้วยความเร็ว น้ำสีคล้ำและกลิ่นเหม็นฉีดใส่หน้าใส่หัว ใส่ทั้งตัวเธอแบบเต็มๆ เด่นดวงหลับตาด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย ก่อนจะลืมตาโพลงเห็นรถท้ายรถคันนั้นแล่นจากไปอย่างไม่ไยดี แรู้สึกโมโหจนกัดฟันกรอด วิ่งตามไปคล้ายว่าจะตามทันอย่างนั้นแหละ

“ไอ้คนสารเลวเอ๊ย! หยุดนะเว้ย! นิสัยไม่ดี มาฉีดน้ำใส่คนอื่นแบบนี้ได้ไง กรี๊ดดดด!”

คำสุดท้ายกรีดร้องสุดเสียงเพราะลื่นล้มก้นกระแทกพื้น ถึงจะเจ็บจนใบหน้าเหยเกแต่เด่นดวงก็ยังมองรถคันนั้นจนสุดสายตาเพื่อจำลักษณะและทะเบียนรถไว้ เจอที่ไหนแม่จะทุบให้พังเลย!

ผู้คนแถวนั้นหันมามองเธออย่างเป็นจุดสนใจ เด่นดวงอยากจะร้องไห้ ความเจ็บไม่เท่าไร แต่ความอายนี่สิทำเอาเธอต้องรีบลุกแล้วเดินหนีไปจากตรงนั้นโดยเร็ว เห็นชัดว่าทุกคนพยายามกลั้นหัวเราะขนาดไหน บางคนกลั้นไม่อยู่ หัวเราะออกมาเลยก็มี

บ้าฉิบ! หมดกันวันดีๆ ของช้านนนนนน!

หญิงสาวลังเลครู่หนึ่งว่าจะทำอย่างไรดี กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ที่บ้าน หรือรีบไปร่วมงานบริษัทดี ถ้ากลับบ้านแล้วค่อยออกมาใหม่คงไม่ทันแน่ๆ สถานที่จัดงานไกลจากบ้านเธอมาก แต่ถ้าไปทั้งสภาพนี้ก็คงเหม็นทั้งงานเหมือนกัน

สุดท้ายก็ต้องย้อนกลับเข้าบ้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะอย่าว่าแต่ไปถึงงานจะเหม็นเลย แค่ขึ้นรถไฟฟ้าก็คงมีแต่คนมอง

“อ้าว กลับมาทำไมอีกอีตัวซวย” เสียงมารดาร้องทักด้วยความกราดเกรี้ยว เด่นดวงรู้ดีว่านางโกรธเธอติดค้างมาตั้งแต่เมื่อคืน เรื่องที่ดวงตาทะเลาะกับว่าที่เจ้าบ่าวเพราะไปรบเร้าขอให้ซื้อรถให้ แต่แม่ฝ่ายชายมาได้ยินเข้าเลยกล่าวหาว่าดวงตาอยากได้สมบัติ แน่นอนกลับมาถึงบ้านพี่สาวเธอก็โวยวายและกล่าวโทษเธออย่างร้ายกาจ

“มาเปลี่ยนเสื้อผ้าค่ะ” ตอบแบบก้มหน้ามองพื้นแล้วตั้งท่าจะเดินเข้าห้องแต่ดวงใจสังเกตเห็นสภาพลูกสาวคนเล็ก จึงเดินเข้ามาใกล้ มองตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้งก่อนจะกระตุกยิ้ม

“หึ! ออกไปไม่ถึงไหนก็ซวยอีกแล้วล่ะสิ แกนี่มันซวยซ้ำซวยซ้อน ซวยทั้งปีทั้งชาติซวยมาถึงคนในครอบครัวจริงๆ เลยนะนังเด่น ซวยจนพ่อแกต้องตายไปคนนึงแล้ว ฉันขอเตือนว่าอย่ามาทำให้ฉันกับยายตาซวยไปมากกว่านี้อีก”

เด่นดวงเงยขวับขึ้นมองมารดา ดวงตาฉายแววเจ็บปวดระคนน้อยใจ จะว่าจะด่าเธอยังไงก็ได้ เธอทนได้หมดแต่สิ่งเดียวที่ทนไม่ได้คือการพูดว่าเธอทำให้บิดาต้องตาย

“เด่นไม่ได้ทำให้พ่อตาย” น้ำเสียงหญิงสาวแข็งขึ้น

“อ้อ งั้นเหรอ แล้วพ่อแกตายเพราะอะไร?” เด่นดวงเม้มปากพูดไม่ออก น้ำตาหยดแหมะลงบนแก้มทั้งสองข้าง มือบางกำแน่นจนข้อนิ้วซีดขาว เธอเลือกเดินเข้าห้องไปเสีย ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับมารดา “อยู่ใกล้ใครคนนั้นซวยอย่างแก มันสมควรอยู่คนเดียวไปจนตาย!”

เสียงตะโกนไล่หลังของมารดาทำให้น้ำตายิ่งรินไหลพรั่งพรู ร่างเล็กทรุดนั่งกับพื้นกอดเข่าซุกหน้าในวงแขน ร่างกายสั่นเทาด้วยแรงสะอื้น นาทีนี้เธออยากให้พ่อกอด อยากให้พ่ออยู่ตรงนี้กับเธอ

แต่มันเป็นแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว...เธอไม่ได้ทำให้พ่อตาย แต่ความซวยของเธอเป็นต้นเหตุให้พ่อตาย

‘เราไปฉลองกันที่ไหนดี’ ดวงดลถามลูกสาวคนเล็กด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข ยกมือขึ้นโยกหัวบัณฑิตจบใหม่ด้วยความภูมิใจ

‘พ่อ! ให้ยายเด่นเลือกร้านเดี๋ยวก็ได้ซวยกันพอดี’ ดวงตาร้องขัด

‘ซวยอะไร แค่เลือกร้านกินข้าวเองนะตา’

‘หึ! แค่ร้านกินข้าวเอง...จำไม่ได้เหรอ ลูกสาวคุณเลือกร้านไหน ร้านนั้นเป็นต้องปิดทุกที จะกินอะไรสักทีต้องหาร้านกันสองสามชั่วโมง’ ดวงใจช่วยเสริมลูกสาวคนโต

‘แต่นี่มันเป็นวันของเด่น เด่นควรได้เลือก อีกอย่างลูกคงไม่ได้ซวยมันก็แค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นแหละ’

‘บังเอิญบ่อยเกิ๊น บังเอิญเจอแต่เรื่องไม่ดีตลอด’ ดวงตาประชดประชัน

‘งั้นกินร้านนี้ก็ได้ค่ะ ไม่ปิดแน่ๆ’ เด่นดวงชี้ไปยังร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางที่เปิดอยู่

‘ฮื่อ! เลือกร้านใหญ่หน่อยสิลูก เลี้ยงจบปริญญาทั้งที’

‘ไม่เป็นไรค่ะพ่อ ร้านนี้เด่นชอบ ใกล้บ้านด้วย ไปเถอะค่ะ’

*******************************************************************

หนูเด่นของเราเป็นคนใจสู้ค่ะ เพราะฉะนั้นไม่มีดราม่าที่หนักหน่วงค่ะ (คาดว่านะ 555)