คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #130 : ตอนพิเศษ 1/2
 |
|
นีราตัดสินใจลาออกจากงานเพื่อไปทำธุรกิจของครอบครัวตัวเอง
ดังนั้นตำแหน่งเลขาของรองประธานบริษัทจึงว่างลง
ก่อนที่ทางเอดับบลิวจะตัดสินใจหาเลขาคนใหม่มาประจำหน้าที่ตรงนี้
โอฬารตัดสินใจให้ลวิตราได้มีโอกาสในหน้าที่สำคัญ
และคิดว่าฝีมือเธอดีพอที่จะขยับมาเป็นเลขารองประธานจึงเสนอไปทางอัศวินและได้รับการอนุมัติ
ส่วนตัวเขาเองก็มีเลขาคนใหม่เป็นภรรยา
คนมาประจำหน้าที่ใหม่วันแรกถอนหายใจเบาๆ
การได้รับโอกาสจากโอฬารเป็นเรื่องน่ายินดี เธอชอบการทำงาน
และเมื่อได้หน้าที่สำคัญตรงนี้มาก็รู้สึกว่ามันท้าทายดี
แต่เมื่อสองวันก่อนการโยกย้ายตำแหน่งอย่างเป็นทางการของเอดับบลิวทำให้ทุกคนแปลกใจพอสมควร
รวมถึงตัวเธอเองด้วย
ทีแรกคิดว่าจะต้องมาเป็นเลขาวรัท
เพราะตามกติกามันควรเป็นเช่นนั้น แม้เธอจะไม่อยากเฉียดใกล้เขา
แต่มันก็ยังดีกว่าต้องมาเป็นเลขาภัคภณ...ไม่ใช่ว่าภัคภณไม่ดี
และเธอไม่ได้ถึงกับมีอคติต่อเขา แต่...
แต่อะไร นั่นสิ!
ทำไมเธอต้องรู้สึกเหมือนผิดหวังที่เจ้านายในห้องไม่ใช่วรัท
เป็นภัคภณก็ดีแล้วนี่
อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้แสดงอาการว่ารังเกียจเธอเหมือนที่วรัททำ
“เฮ้อ!” ลวิตราถอนหายใจอีกครั้ง
ก่อนจะหันไปสำรวจโต๊ะและข้าวของเครื่องใช้ รู้สึกพอใจที่มันมีครบครัน
พอหันกลับมาอีกทีถึงกับสะดุ้งตกใจ “เฮ้ย!” เธอตกใจชายหนุ่มที่มายืน ‘หน้าตาย’ จ้องเธออยู่ ถึงกับเผลอค้อนและต้องยกมือทาบอก
“ขอโทษครับที่ทำให้ตกใจ”
“ไม่เป็นไรค่ะ
ว่าแต่คุณธิเบตมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ผมมาช่วยคุณเอ้ยย้ายโต๊ะทำงานครับ”
“ย้ายโต๊ะ?”
เธอทวนคำพูดเขาเป็นคำถาม
แต่ฝ่ายนั้นยืนหน้านิ่งเหมือนรูปปั้นสายตายังจ้องตรงมาทางเธอ “ย้ายไปไหนคะ”
“ผมมีหน้าที่แค่มาย้ายครับ” ธิเบตบอกน้ำเสียงราบเรียบ ลวิตราถึงกับไปไม่เป็น “ขออนุญาตนะครับ” ธิเบตบอกพร้อมโค้งคำนับให้ก่อนจะคว้าโทรศัพท์มือถือกับกระเป๋าของลวิตรามาถือแล้วหมุนตัวเดินหนีไปดื้อๆ
“เฮ้ยๆ นั่นคุณจะทำอะไรน่ะ
นั่นมันของฉันนะคะ” ลวิตราตกใจ มึนงงครู่หนึ่งกว่าจะนึกได้รีบลุกวิ่งตามไป
กว่าจะไล่มาทันก็ตอนที่ธิเบตพาข้าวของของเธอเข้าไปวางบนโต๊ะตัวหนึ่งในห้องประธานบริษัท
เธอเหนื่อยหอบและกำลังอ้าปากจะถามธิเบตก็หมุนตัวเดินสวนกลับออกมาจากห้องหน้าตาเฉย
ลวิตรายืนหอบครู่หนึ่ง
มองค้อนธิเบตที่เพิ่งปิดประตูห้อง อยากต่อว่าก็คงไม่ทันแล้ว
หญิงสาวจึงหันกลับไปทางกระเป๋าตัวเอง
“เฮ้ย!” คนเพิ่งหายเหนื่อยสะดุ้งตกใจอีกครั้ง
เพราะเมื่อหันไปก็พบกับ ‘ประธานบริษัทคนใหม่’ นั่งหน้านิ่งอยู่บนเก้าอี้อันทรงอำนาจ
สายตาที่มองตรงมาทางเธอว่างเปล่าจนหญิงสาวใจหาย เธอไม่มีอะไรจะพูดกับเขา
จึงหมุนตัวจะเลี่ยงเดินไปยังโต๊ะอีกตัวที่ธิเบตวางกระเป๋ากับโทรศัพท์ไว้
แต่เพียงก้าวเดียวคนที่นั่งนิ่งเมื่อครู่ก็ลุกพรวดก้าวมายืนขวางหน้าอย่างรวดเร็ว “ถอยไปค่ะ” น้ำเสียงเธอตอนสั่งห้วนมากทีเดียว
ดวงตาคู่สวยจ้องเขาอย่างเอาเรื่องแบบไม่กลัวอำนาจทางตำแหน่งของเขาเลยสักนิด
“ผมต่างหากที่มีสิทธิ์สั่งคุณ” วรัทเอ่ยด้วยน้ำเสียงและสีหน้าราบเรียบ ลวิตรากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
“สั่งอะไรก็สั่งมาสิคะ” เธอรู้ถึงข้อนั้นดี และยินดีทำตามคำสั่ง แต่เธอไม่ใช่คนที่จะยอมโดนรังแกง่ายๆ
ถ้าเป็นคำสั่งที่ไม่เข้าท่าเธอก็จะไม่มีวันทำตาม
“สั่งให้คุณย้ายมาเป็นเลขาประธานบริษัท”
“คะ?”
หญิงสาวเสียงหลงไปทีเดียว จ้องหน้าเขาที่ยังคงเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก “ฉันไม่รู้ว่าคุณคิดจะทำอะไร แต่ตำแหน่งประธานบริษัทมีคุณอุบลเป็นเลขาแล้ว
และคุณเองก็มีคุณธิเบตเป็นผู้ช่วยอีกคน ทำไมต้องมีเลขาเพิ่มคะ”
“อยากมีเพิ่มโดยไม่มีเหตุผลได้ไหม?”
“ไม่ได้ค่ะ”
เธอจ้องตาเขาอย่างขุ่นเคือง
ในขณะที่ชายหนุ่มยังคงสีหน้าเรียบเฉยได้เหมือนโอฬารไม่มีผิด พี่น้องบ้านนี้เก๊กหน้าเก่งจนคนอื่นไปต่อไม่ถูก
ลวิตราหมุนตัวจะเดินหนีเพราะไม่อยากเล่นสงครามสายตากับคนที่บอกให้เธอลาออกไปก่อนหน้านี้
แต่เขาก็ยังขยับมาขวางไว้ เธอจึงตวัดสายตาขุ่นขวางขึ้นมอง
ชักรู้สึกโกรธเขาขึ้นมาจริงๆ ทำไมต้องทำให้เธอสับสนด้วยก็ไม่รู้
“งั้นผมก็จะขอใช้อำนาจในการสั่งย้ายโดยไม่ขอความเห็นจากคุณ”
“ฉันไม่ย้ายค่ะ”
“แต่นี่เป็นคำสั่งประธานบริษัท
คุณไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ” วรัทยังคงเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
ไม่ทุกข์ร้อนต่อสายตาและท่าทางที่ทำเหมือนอยากข่วนหน้าเขาเต็มที
“งั้นฉันขอลาออกค่ะ” ลวิตราเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น ทำเอาวรัทอึ้งไปนิดหนึ่ง
ไม่คิดว่าเธอจะพูดถึงขนาดนี้ แต่วันนี้เขาไม่ได้มาเพื่อยอมแพ้
“ผมไม่อนุมัติ”
“งั้นฉันจะออกโดยไม่ลา” ลวิตราดื้อดึง เธอจะไม่ยอมให้เขาเล่นสงครามประสาทด้วยเด็ดขาด
อีกครั้งที่ทั้งคู่เงียบ และจ้องตากันแลกเปลี่ยนความคิด...ความคิดที่ต่างอ่านกันไม่ออก
หรืออาจจะอ่านออกแต่ยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น
ร่างใหญ่ขยับเข้าไปหาจนลวิตราต้องถอยหลังหนี
“การเป็นเลขาผมมันทำให้คุณลำบากใจนักรึไง” ขณะพูดยังคงก้าวเข้าหาเธอจนหญิงสาวถอยหลังไปชนโต๊ะ
เธอรีบยกมือขึ้นดันอกเขาไว้
“ฉันหรือเปล่าคะที่ต้องถามคำถามนั้น
คุณเป็นคนบอกให้ฉันลาออกจากเอดับบลิว แล้ววันนี้กลับสั่งย้ายฉันมาเป็นเลขา
นอกจากทำให้ฉันสับสน ฉันว่าคุณเองก็สับสนในตัวเองเหมือนกันนะ” วรัทยังคงขยับเข้าไปหาเหมือนท้าทาย “นี่! คุณจะทำอะไร ถอยไปค่ะ”
ลวิตราเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกรุกรานจนจนมุม
หากเธอไม่มีทางยอมแพ้คนไม่มีเหตุผล แต่เหมือนวรัทเองก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน
เขาโน้มตัวไปหาเธอเรื่อยๆ และไม่ว่าฝ่ามือบางจะดันอกไว้เท่าไร
สุดทายเธอก็ล้มหงายลงบนโต๊ะ
“ผมต้องการคำตอบแค่ว่าคุณจะย้ายมาเป็นเลขาผมหรือจะลาออก”
“ลาออกค่ะ”
เขาโน้มหน้าต่ำลงมาอีกนิด ลวิตราจึงต้องใช้ทั้งสองมือดันอกเขาไว้
แต่เธอไม่ยอมเอียงหน้าหนี เธอจะไม่หนีอย่างคนแพ้
ความคิดเห็น