เมียนำโชค

ลำดับตอนที่ #8 : อีเด่นวัดปิด 3

“ไปๆๆๆ เฮือก! ไปสิพี่ ไปเลย ไปให้ไว!” เบญจาร้องสั่ง คนขับเลยบิดคันเร่งยกล้อออกมาแบบงงๆ

เลยวัดออกมาไกลพอสมควรแล้วสองสาวจึงถอนหายใจโล่งอกหันมองหน้ากัน อึ้งๆ ครู่หนึ่งก่อนระเบิดเสียงหัวเราะลั่นรถตุ๊กๆ

“โลกนี้ยังมีใครซวยเท่าฉันอีกมั้ยวะเนี่ย ขนาดจะมาทำบุญที่วัด วัดยังปิดหนีเลย โอ๊ย! ซวยอะไรขนาดนี้” เด่นดวงโอดครวญไม่จริงจังนัก เพราะนี่ไม่ใช่ความซวยครั้งแรกของเธอ

“ไม่มีหรอก เชื่อได้เลยว่าโลกนี้แกซวยที่สุดแล้ว คนบ้าอะไรวะ แม้แต่วัดที่ไม่น่าจะปิดได้ยังปิดหนีอ่ะ ฉันละเชื่อแกเลยอีเด่นวัดปิด” เบญจาพูดแบบไม่ตั้งใจ แต่เด่นดวงถึงกับชะงัก

“อีเด่นวัดปิดเหรอ?” เบญจาหน้าเจื่อนไปนิด นึกว่าเพื่อนจะโกรธ ที่ไหนเด่นดวงกลับหัวเราะจนตัวงอ “ฉายานี้เก๋ดีนะ คงไม่มีใครได้ฉายาแบบนี้นอกจากฉัน”

“อีบ้า!” เบญจาว่าก่อนจะหัวเราะไปกับเพื่อนด้วย “ฟังนักเลงดีนะ อีเด่นวัดปิด แต่ความจริงที่มาคือซวยจนวัดปิด” แล้วสองสาวก็หัวเราะกันมาตลอดทาง ก่อนบอกให้รถตุ๊กๆ จอดใกล้สถานีรถไฟฟ้าแห่งหนึ่ง

เบญจาก้าวลงมาก่อน เด่นดวงจึงก้าวตาม แต่เสื้อของเธอดันเกี่ยวกับเหล็กด้านข้างรถทำให้หน้าทิ่มไปชนหลังเบญจา ฝ่ายนั้นไม่ทันตั้งตัวจึงล้มคว่ำลงไปบนฟุตปาธ เขากระแทกขอบฟุตปาธสุดแรง!

“โอ๊ยยย!!” สาวร่างอวบร้องลั่น เด่นดวงตกใจรีบลุกแล้วก้มลงประคองเพื่อน “อย่าๆ อย่าเพิ่งยกฉันเจ็บมาก อื้ออออ เจ็บ!”

“เบญ ฉันขอโทษๆ แกเป็นอะไรมากมั้ย”

“ท่าจะมาก รอแป๊บ ขอพักหายเจ็บนิดนึงก่อน”

“ไปหาหมอเถอะ พี่คะ ไปส่งโรงพยาบาลอีกทีนะคะ” เด่นดวงรีบหันไปบอกรถตุ๊กๆ ที่กำลังจะเคลื่อนออก ฝ่ายนั้นถอนหายใจแต่ก็ยอมพยักหน้ารับ “เบญ ลุกไหวไหม มาฉันช่วย”

เบญจาพยักหน้าซ้ำๆ หลายครั้ง ก่อนจะกัดฟันลุกเมื่อเพื่อนช่วยพยุง กลับขึ้นรถตุ๊กๆ ได้เด่นดวงก็ตั้งท่าจะตามขึ้นไปแต่คนเจ็บยกมือห้ามไว้

“ไม่ต้อง แกไม่ต้องขึ้นมา ฉันไปกับตุ๊กๆ เองได้ แกรีบไปทำงานเถอะ เราสองคนต้องมีคนใดคนหนึ่งไปทำงาน ไม่งั้นยายหัวหน้าหลินปิงมันต้องหาเรื่องเราแน่ๆ” เบญจากัดฟันบอกหน้าเหยเก

“เอางั้นเหรอ ไม่ใช่แกกลัวฉันทำให้ซวยอีกใช่ไหม ถึงไม่ยอมให้ไปด้วย”

“อีบ้า! ถ้ากลัวขนาดนั้นฉันไม่คบแกมานานขนาดนี้หรอกย่ะ” คนเจ็บยังฝืนหัวเราะให้เพื่อนสบายใจ “แต่ซวยมาหลายเรื่องแล้ว ฉันไม่อยากให้แกซวยโดนไล่ออกจากงานเพิ่มขึ้นอีกอย่างไงเล่า”

คราวนี้เด่นดวงถึงกับน้ำตารื้น มองเพื่อนด้วยความรู้สึกขอบคุณล้นหัวใจ

“ขอบใจนะเบญ”

“อย่าดึงดราม่า ขอร้อง” พูดตัดรอนทั้งที่ตัวเองก็น้ำตารื้นเช่นกัน “ไปเลยค่ะพี่ แกนั่งรถดีๆ ล่ะ อย่าไปชนอะไรเข้าอีกนะยะ”

รถตุ๊กๆ เคลื่อนออกไปไกลแล้ว แต่เด่นดวงยังยืนมองถนนด้วยความรู้สึกเคว้งคว้าง ถอนหายใจอีกครั้งแล้วก้มมองถังสังฆทานในมือ เป็นการเริ่มต้นวันคล้ายวันเกิดได้ดีเยี่ยมจริงๆ เธอคิดอย่างประชดหน่อยๆ ออกเดินช้าๆ ไปทางสถานีรถไฟฟ้าที่อยู่ห่างออกไปราวๆ สองร้อยเมตร

“เอาไงดีล่ะทีนี้” หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นขอทานนั่งอยู่ เธอยิ้มกว้างจนปรากฏรอยบุ๋มบนแก้มซ้าย เดินเร็วๆ ไปทรุดนั่งยองๆ หน้าขอทานคนนั้น “พี่คะ หนูยกให้ค่ะ ในนี้มีของใช้หลายอย่างเลยนะคะ พี่เอาไปใช้ได้เลย”

ขอทานมองถังสังฆทานสลับมองใบหน้าหญิงสาว ก่อนทำหน้าทำตาเย่อหยิ่งใส่เธอ

“ถึงจะเป็นขอทานก็ไม่รับของโจร!”

“คะ? ของโจร?”

“ใช่น่ะสิ ถ้าไม่ได้ขโมยมาจากวัด แล้วคนดีๆ ที่ไหนจะซื้อสังฆทานมาแจก ขอทานมาเป็นสิบปี มีแต่คนซื้อข้าวมาให้ หยอดเงินใส่กระป๋องให้ แต่เธอเอาสังฆทานมาให้ มันไม่แปลกหรือไง ใครเขาทำกันถ้าไม่ใช่คนขโมยมาจากวัดแล้วรู้สึกผิดบาป!”

เด่นดวงลุกยืน มองขอทานแล้วสะบัดหน้าให้ เดินจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ ทั้งที่ในใจอยากกรีดร้องและกระทืบเท้าให้สาแก่ใจ

คนบ้าอะไรจะดวงซวยขนาดนี้! จะทำบุญที่วัด วัดดันปิด จะทำบุญกับขอทาน ขอทานยังเข้าใจผิดอีก โว้ย!

เดินเชิดหน้ามาได้ราวห้าสิบเมตร เด่นดวงก็ไหล่ลู่คอตก วันนี้เธอคงไม่ได้ทำบุญแล้วเป็นแน่

“รีบเดินสิแก เดี๋ยวซื้อสังฆทานไปถวายไม่ทัน” เสียงหญิงสาวที่เดินผ่านมาพูดกับเพื่อน เด่นดวงยิ้มกว้างเงยขวับขึ้นแล้วพุ่งเข้าไปหาพร้อมยื่นถังสังฆทานให้ ผู้หญิงสาวคนนั้นสะดุ้งตกใจ

“เอาไปค่ะ เอาของฉันไปฉันให้ฟรีๆ” เธอรีบบอกอย่างใจดีและกระตือรือร้นหวังแค่ว่ามันจะได้ใช้ประโยชน์

แต่สองสาวจับมือเบียดตัวกันแน่น มองเธออย่างไม่วางใจ ก่อนโบกมือปฏิเสธ

“ไม่ ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เอาค่ะ ไปเถอะแก๊!” แล้วทั้งคู่ก็ลากกันวิ่งหนีไป เด่นหน้าหงอยแต่ก็พอจะเข้าใจว่าสังคมสมัยนี้มีพวกมิจฉาชีพเยอะ จนบางทีแยกไม่ออกว่าอันไหนน้ำใจอันไหนหลอกลวง

************************

ซวยได้โล่จริงๆ อีเด่นเอ๊ย! 55555+