เมียนำโชค

ลำดับตอนที่ #5 : หัวเดียวกระเทียมลีบ 4

“ไม่มีครับ”

เขาไม่ได้โกหก เขาเองยังไม่รู้เลยว่าความรู้สึกที่มีต่อ ‘ผู้หญิงคนนั้น’ เรียกว่าอะไร มันอาจเป็นแค่ความรู้สึกชื่นชมในความเก่งของเธอ ไม่ใช่ความชอบฉันชู้สาวก็เป็นได้

อัศวินมองหลานตรงหน้านิ่งๆ ทว่าแววตาเหมือนมีร่องรอยระยับไหว จนโอฬารต้องเสหลบตา

“ไปเถอะ ปู่ไม่มีอะไรจะถามแล้ว”

คนเป็นหลานหันมามองเหมือนจะถามว่า ‘แค่นี้เองเหรอ’ แต่แล้วก็ไม่พูดอะไร ลุกยืนก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากเก้าอี้

“ยักษ์...” อัศวินเรียกแล้วรอให้หลานชายหันกลับมา “ปู่หวังว่าแกจะไม่ยอมแพ้...ไม่ว่าเรื่องอะไรนะ”

เกิดความรู้สึกประหลาดขึ้นในอกของโอฬาร คล้ายๆ ว่าความรู้สึก ‘หัวเดียวกระเทียมลีบ’ ตอนอยู่ในห้องประชุมจะเลือนหายไป

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเอาชนะได้มั้ย แต่ผมจะไม่หยุด และไม่ถอยแน่ๆ ครับ”

พูดจบก็เดินออกจากห้องไป ไม่ยอมอยู่มองรอยยิ้มของท่านประธานบริษัทที่นานแล้วไม่ได้ยิ้มแบบนี้ ถ้าลูกหลานคนไหนสักคนจะบอกว่าเขาลำเอียงก็คงกล่าวโทษคนๆ นั้นไม่ได้ เพราะในทางความรู้สึกเขาเอาใจช่วยโอฬารมากเป็นพิเศษจริงๆ หลานคนกลางของเขาเป็นคนเก่ง รั้นไปบ้าง แต่เป็นคนจริง มุ่งมั่นตั้งใจ สำคัญที่สุดคือซื่อสัตย์ ซึ่งหลานอีกสองคนอาจจะมีบางอย่างที่โอฬารมี แต่ก็ขาดบางอย่างที่เขามีเช่นกัน

แต่ในทางปฏิบัติอัศวินไม่เคยลำเอียง ต่อให้มีสิทธิ์ตัดสินใจทุกอย่างได้ตามความพอใจ ต่อให้รู้ว่าใครสมควรได้รับ ใครไม่สมควรให้อะไรก็ตาม แต่เมื่อเป็นสายเลือดเขาเหมือนกัน...ทุกอย่างก็ต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของโชคชะตาร่วมด้วย

“คุณยักษ์ครับ...” เบญจภัทรที่ยืนรอหน้าห้องรีบพุ่งเข้าไปหาเจ้านายทันที

“อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลยภัทร ฉันอยากกลับคอนโดฯ ละ นายไปเอารถมารอข้างหน้าได้เลย เข้าห้องน้ำเสร็จแล้วฉันจะออกไป”

“ครับ” ผู้ช่วยวัยสามสิบปีรับคำแล้วถอยไป รู้ว่าเวลาอย่างนี้โอฬารคงอยากคิดอะไรเงียบๆ คนเดียว

ก้าวได้เพียงสามก้าวเสียงเรียกจากทางด้านหลังก็ทำให้ขาของชายหนุ่มชะงักกึกแล้วยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น ไม่ยอมหันกลับไปมองที่มาของเสียงเรียก

“คุณยักษ์คะ อุ๊ย!” คนที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหาเขาสะดุดเท้าตัวเองจนเซล้ม เขาจึงต้องยื่นมือออกไปรับตามสัญชาตญาณ ไม่ได้ตามความรู้สึกเลยสักนิด...ไม่เลยจริงๆ

นีราเงยหน้ามองคนที่ช่วยประคองแล้วยิ้มกว้าง ใบหน้าที่ปกติสวยอยู่แล้วยิ่งดูสวยขึ้นไปอีก ทว่าคนได้รับรอยยิ้มกลับทำหน้าเฉยเมย พอเธอตั้งหลักได้ก็รีบหดมือกลับราวกับเธอเป็นของร้อนก็ไม่ปาน

“ขอบคุณมากนะคะ” กล่าวแล้วขยับตัวกะเผลกๆ เพราะข้อเท้ารู้สึกเจ็บ ร่างใหญ่ยืดตัวเต็มความสูง ยัดมือทั้งสองข้างลงกระเป๋ากางเกงราวกับจะบอกว่ายังไงเขาก็จะไม่ช่วยเธออีก “นีราจะมาบอกว่าถึงเราจะไม่ได้เป็นเจ้านายลูกน้องโดยตรงกันแล้ว แต่ถ้ามีอะไรที่นีราพอจะช่วยได้ คุณยักษ์บอกได้เลยนะคะ ไม่ต้องเกรงใจ ยังไงนีราก็ถือว่าเป็นพนักงานของบริษัทคุณคนนึงเหมือนกัน”

“บริษัทเป็นของคุณปู่ ไม่ใช่ของผม” น้ำเสียงเครียดขรึมทำเอานีราหน้าเจื่อนไปนิดหนึ่ง แต่แล้วก็ยิ้มขึ้นอีกครั้ง

“ค่ะ แต่นีราก็ยินดีจะช่วยคุณในฐานะลูกน้องเหมือนเดิมนะคะ”

พูดกันแค่แป๊บเดียวเธอก็ย้ำถึงฐานะของตัวเองกับเขาถึงสองครั้ง คงกลัวว่าใครจะเข้าใจผิดละสินะ

“ถึงผมจะไม่ได้เก่งขนาดทำให้ใครมั่นใจได้ แต่ผมก็คิดว่าผมสามารถทำงานของตัวเองได้ด้วยตัวเอง ส่วนคุณ...ทำหน้าที่ของคุณให้ดีก็พอ เพราะนอกจากผมจะไม่ยอมให้เจ้านายคุณทำอะไรผมได้อีกเป็นครั้งที่สอง ผมก็อาจจะหาจังหวะเอาคืนให้สมกับที่เขาทำไว้กับผมก็ได้”

นีรามองคนพูดทุกคำด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นแล้วสีหน้าของเธอก็หงอยจนเกือบจะเป็นร้องไห้ โอฬารเมินภาพนั้นไปทางอื่น

“ได้จังหวะเมื่อไหร่ก็เอาคืนได้เลยนะยักษ์ ฉันรอแกทุกเมื่อ พร้อมมากด้วย” ภัคภณเดินมาหยุดยืนใกล้นีรา สีหน้าแววตาเต็มไปด้วยความรื่นรมย์ เขามีศักดิ์เป็นลูกน้องของโอฬารก็จริง แต่อายุเท่ากัน เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ จึงไม่จำเป็นต้องเรียกพี่เรียกน้องกัน

โอฬารเลือกเงียบ ไม่ใช่เขาไม่มีคำพูดจะโต้ตอบหรือสู้ไม่ไหว แต่เพราะไม่อยากเสวนากับคนที่แย่งทุกอย่างไปจากเขาด้วยวิธีสกปรก จึงตั้งท่าจะออกเดิน

“หวังว่าสนามแข่งตำแหน่งประธานบริษัทคงจะมีนายร่วมด้วยนะ” คำพูดของภัคภณหยุดขาของโอฬารไว้อีกครั้ง เขาหันมามองลูกพี่ลูกน้องด้วยแววตาเยียบเย็นคมลึก

“เอ่อ...คุณโตมีดินเนอร์กับลูกค้าที่สาทรนะคะ ถ้าออกช้ารถอาจจะติดได้” นีรารีบเอ่ยกับเจ้านายโดยตรง

“อ้อ จริงสินะ งั้นเรารีบไปกันเถอะครับนีรา ผมกลัวว่าจะพลาดนัดสำคัญ จนเสียตำแหน่งรองประธานเหมือนใครบางคนเอาได้” นีราพยักหน้าแล้วก้าวขาออกเดินแต่กลับลงเท้าได้ไม่เต็มน้ำหนัก “เป็นอะไรครับ” ภัคภณก้มลงถามจนปลายจมูกชิดขมับหญิงสาว

“นีราขาแพลงนิดหน่อยค่ะ แต่ไม่เป็นไร เราไปกันเถอะค่ะ”

“นิดหน่อยผมก็ต้องดูแล ผมไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำ ‘คนของผม’ ผมต้องดูแลให้ดีที่สุดสิครับ” ภัคภณบอกพลางเหลือบมองโอฬารนิดหนึ่ง ก่อนจะรวบเอวนีรามาประคองแล้วพาเดินออกไปด้วยกัน

โอฬารมองตามหลังทั้งสองคนด้วยแววตาว่างเปล่า ทว่ามือทั้งสองข้างที่ล้วงกระเป๋าอยู่กลับกำแน่นจนสั่น 

***************************************************

ฝากกดหัวใจ กดเข้าชั้น ติชมเป็นกำลังใจให้เจียมใจหน่อยนะคะ ถ้าผิดพลาดตรงไหนแนะนำได้ค่ะ ^^