เมียนำโชค

ลำดับตอนที่ #12 : วันเกิด...วันตาย 3

ชายชราไม่รู้จะเรียกสิ่งนี้ว่าอะไรดี โลกกลม พรหมลิขิต บังเอิญ หรือโชคชะตากำหนดกันแน่

“เหตุการณ์วันนี้ อย่าเพิ่งให้ใครรู้นะยศโดยเฉพาะคนในบ้านฉัน จัดการทุกอย่างเงียบๆ ฉันอยากให้อะไรๆ มันลงตัวก่อน”

“ครับ” ไม่รู้หรอกว่า ‘อะไรๆ’ ที่อัศวินหมายถึงคืออะไร แต่เขามีหน้าที่ทำตามคำสั่งของเจ้านาย และเชื่อว่าอัศวินต้องคิดดีแล้วในทุกอย่างที่ตัดสินใจ

ห้าวันเต็มที่เด่นดวงนอนเป็นผักในห้องไอซียู พอตื่นมาและถูกย้ายไปห้องพักฟื้นสมองของเธอยังมึนงง จับต้นชนปลายไม่ถูกว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง กระทั่งมารดากับพี่สาวที่รู้ข่าวและแวะมาหาเธอถึงสองครั้ง แต่เพราะเธออยู่ไอซียูจึงไม่ได้มาเยี่ยมอีกเลย จนกระทั่งทางโรงพยาบาลโทร.ไปแจ้งคนทั้งคู่ ว่าเธอฟื้น มารดากับดวงตาก็รีบมาย้ายเธอออกไปทันที

แม้พยาบาลจะพยายามห้ามและบอกว่ามีคนออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด มารดากับพี่สาวก็ไม่ยอม

‘ของฟรีไม่มีในโลกหรอกแม่ ใครจะออกค่าใช้จ่ายเป็นแสนให้โดยไม่เอาอะไรคืน’ ดวงตาให้ความเห็น

‘นั่นสิ ขืนเรียกร้องอะไรขึ้นมาจะเอาที่ไหนให้’ ดวงใจเห็นด้วยและสีหน้าเป็นกังวล ‘แต่หมอก็บอกว่าถ้าเป็นไปได้ไม่อยากให้ย้ายตอนนี้ ถ้าจำเป็น...ลูกให้คุณกวงช่วยน้องได้มั้ยตา’

‘โอ๊ย! แม่! เรายังไม่ได้แต่งงานกันเลย จะให้ขอเงินเขาเป็นแสนมาช่วยนังเด่นเหรอ บ้าไปแล้ว’ ดวงใจมีสีหน้าหนักใจ ต่อให้โกรธเกลียดความซวยของเด่นดวงขนาดไหน แต่เธอก็คือสายเลือดของนางคนหนึ่ง ‘ย้ายเถอะน่าแม่ หมอเขาก็พูดไปงั้นแหละ อยากได้ค่ารักษาล่ะสิไม่ว่า ถ้าเราดื้อดึงจะย้ายจริงๆ ทำไมจะไม่ได้’

ด้วยเหตุนั้นเด่นดวงจึงถูกย้ายไปโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่งโดยที่อัศวินกับยิ่งยศไม่รู้ เพราะเป็นวันที่คนทั้งคู่นัดให้ปากคำกับทางตำรวจรอบสองพอดี

“เป็นไงบ้างเด่น” เบญจาถามตั้งแต่ยังเดินไม่ถึงตัวคนป่วยด้วยซ้ำ

“ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ” คนเจ็บตอบด้วยสีหน้าอิดโรย เธอนอนอยู่ในห้องพักฟื้นรวมของประกันสังคม

“ดีขึ้นกับผีอะไร ดูหน้าตาสิ ซีดอย่างกับคนตายแล้ว เอ้อ ขอโทษๆ ก็ฉันโมโหแม่กับพี่สาวแกนี่ อยู่โรงบาลนั้นก็ดีอยู่แล้ว มีคนออกค่าใช้จ่ายให้ พักในห้องพิเศษสบายๆ มีคนดูแลตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงไม่เอา ดันย้ายมานี่ บ้ารึเปล่า”

เด่นดวงยิ้ม อย่างน้อยก็มีเพื่อนที่รักและเห็นใจเธอเสมอ

“ยังไม่รู้เลยว่าใครออกค่าใช้จ่ายให้ แกคิดว่าฉันมีคนรู้จักรวยขนาดนั้นหรือไง เกิดเขาชิ่งไม่จ่าย แม่กับพี่สาวฉันจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายล่ะ มาที่นี่น่ะดีแล้ว ใช้ประกันสังคม มั่นใจได้ว่าไม่เดือดร้อนใคร”

เบญจาถอนหายใจแล้วก้มลงกอดเพื่อนหลวมๆ

“ทำไมแกดวงซวยแบบนี้วะไอ้เด่นเอ๊ย!” น้ำเสียงสั่นพร้อมกับสูดน้ำมูกและพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล สงสารเพื่อนจับหัวใจแต่กลับช่วยอะไรไม่ได้เลย

“แกยังไม่ชินอีกเหรอเบญ ก็ซวยมาตลอดนะ ไม่ซวยสิแปลก” แม้จะพูดกลั้วหัวเราะแต่ก็ต้องกะพริบตาถี่ๆ ไล่หยดน้ำใสไม่ให้หยดลงทางหางตา “วัดปิดหนีโชคดีแค่ไหนประตูนรกไม่เปิดรับ” พยายามพูดติดตลกให้เพื่อนคลายใจ “ว่าแต่ที่มินิมาร์ทเป็นไงบ้าง ยายหัวหน้าหลินปิงโกรธมากไหม”

พอเพื่อนถามอย่างนั้นเบญจารีบดีดตัวนั่งหลังตรงทันที

“ไม่โกรธก็เป็นบุญแกแล้วสิยะ โกรธจนหน้าดำหน้าแดงเลยเชียวล่ะ จะไล่แกกับฉันออกให้ได้ ไม่สิ ต้องบอกว่าไล่ออกแล้วต่างหาก แต่พอส่งเรื่องขึ้นไปขออนุมัติ โดนตีกลับมาว่าไม่อนุมัติเว้ย”

“ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะ”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แปลกใจกันทั้งมินิมาร์ทเลยล่ะ แต่ยิ่งทำให้ยายหลินปิงนั่นโกรธกว่าเดิม มันประกาศเลยว่าจะเอาเราสองคนออกให้ได้”

“ทำไมต้องโกรธกันขนาดนี้เนี่ย” เด่นดวงไม่ได้ถามเธอแค่รำพัน แต่เบญจาเหล่ตามองเพื่อนด้วยสีหน้าเชิงว่า ‘กล้าถามนะ’ เด่นดวงเลยยิ้มแหย “ก็แค่ทำตู้แช่ไฟช็อต อุ่นอาหารให้ลูกค้าจนไมโครเวฟระเบิด ประตูอัตโนมัติค้างตอนฉันเดินผ่านเองนะ แล้วไม่คิดเหรอว่ามันขัดข้องทางระบบเองไม่ใช่เพราะฉันซะหน่อย”

“หราาาาาาาา” เบญจาทำเสียงประชดยาวเหยียด “ตกไปอย่างหนึ่งนะ แกตบหน้าลูกค้าตอนเช็กลิสต์เข้ามาตรวจสาขาด้วย ทำให้พลาดรางวัลสาขาดีเด่น และยายหลินปิงชวดผู้จัดการสาขายอดเยี่ยมแห่งปี ทั้งที่ได้รับมาสามปีซ้อน”

************************************

ดวงซวยแต่ยังโชคดีที่มีเพื่อนดีเนาะ