เมียนำโชค

ลำดับตอนที่ #11 : วันเกิด...วันตาย 2

ยังคงมีเพียงความเงียบที่ตอบรับทุกคำพูดและการกระทำของเขา อัศวินถอนหายใจ เขาเคยเป็นคนหนุ่มที่ไม่ยอมแพ้ต่อความยากลำบากหรือโชคชะตาใดเลย เจอปัญหามาร้อยแปดพันเก้าไม่เคยถอย หนำซ้ำยังสู้จนชนะมาได้ทั้งชีวิต

แต่เจ็ดสิบสองปีที่ผ่านมา มีเพียงสิ่งเดียวที่ไม่เคยต่อสู้ด้วยเลยสักครั้ง นั่นคือ...ความตาย

เขาจึงไม่รู้ว่าการต่อสู้กับความตายของหญิงสาวตรงหน้าในครั้งนี้มันจะมีผลเช่นไร

เชื่อเหลือเกินว่าแม้แต่ซินแสหวังก็คงไม่เคยต่อสู้กับสิ่งนี้ คำแนะนำทั้งหมดล้วนอาศัยศาสตร์และความเชื่อ

สุดท้ายคือรอหวังพึ่งปาฏิหาริย์...เท่านั้น

...และสิ่งที่หวังนั้นอาจไม่มีจริง เมื่อทุกอย่างยังคงเงียบ...สงบ อยู่ในบรรยากาศของการจากลาที่ว่างเปล่า

อัศวินถอนหายใจยาว มองหญิงสาวเพื่อจะกล่าวคำขอบคุณและอำลาเป็นครั้งสุดท้าย หากยังไม่ทันได้ขยับปาก หน้าอกของเธอก็ยกขึ้น ปลายนิ้วที่ยังค้างคาอยู่บนมือเขากระดิก ชายชราตกใจไปชั่วขณะ ก่อนจะยิ้มกว้าง

“หมอ!”

เสียงตะโกนเรียกของอัศวินก่อให้เกิดความโกลาหลครั้งยิ่งใหญ่ หมอพยาบาลวิ่งเข้าวิ่งออกด้วยสีหน้าเคร่งเครียดระคนแปลกประหลาด เขาถูกเชิญให้ออกไปรอด้านนอก หากคราวนี้เป็นการรอที่อัศวินรู้สึกว่ามันคุ้มค่ามากที่สุดในชีวิต

ไม่ได้รอคนรัก ไม่ได้รอคนในครอบครัว...แต่รอคนที่แลกชีวิตให้เขาและกลับมาพร้อมปาฏิหาริย์

ช่างเป็นเรื่องเหลือเชื่อที่ถ้าไม่พบด้วยตัวเองเขาจะไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด

“เจ้าสัวครับ” ยิ่งยศเดินเข้ามาหาคนเป็นเจ้านายที่ยังคงยืนรออยู่แถวหน้าห้องผ่าตัด เขาอยากรอไปส่งเด่นดวงที่ห้องไอซียูด้วยตัวเอง

“ว่าไง”

“ขออนุญาตนะครับ” เพราะเรื่องที่จะถามเป็นเรื่องส่วนตัว เขาจึงต้องเอ่ยเช่นนั้น และอัศวินก็พยักหน้าให้ ยิ่งยศเป็นลูกชายของผู้ช่วยคนสนิทคนเก่าที่ทำงานกันมาตั้งแต่หนุ่มๆ กระทั่งฝ่ายนั้นสุขภาพไม่แข็งแรงจึงลาออกไปพักผ่อนอยู่กับบ้าน แต่ก็ส่งลูกชายมาทำงานแทน และยิ่งยศก็ทำงานได้ถูกใจ รู้ใจไม่แพ้คนเป็นพ่อ ดังนั้นเขาจึงเอ็นดูชายหนุ่มไม่ต่างจากหลานชายคนหนึ่ง

“ว่ามาสิ”

“เจ้าสัวคิดว่าเธอเป็นคนที่ซินแสหวังบอกเหรอครับ”

“ใช่ ตอนแรกฉันก็ไม่มั่นใจหรอก แต่พอซินแสหวังบอกว่าถ้าฉันทำตามที่เขาบอกแล้วเธอฟื้นกลับมา นั่นแสดงว่าเธอคือนารีคนนั้น”

แล้วมันก็เป็นจริง ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ ต่อให้แปลกประหลาดขนาดไหนก็ปฏิเสธสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่ได้

ยิ่งยศเองก็หาข้อโต้แย้งเรื่องนี้ไม่ได้เช่นกัน

“แล้ว...เจ้าสัวคิดว่า...เธอคู่ควรกับคุณๆ คนไหนครับ”

อัศวินถอนหายใจ ‘คู่ควร’ งั้นเหรอ? เขาไม่ได้นึกถึงคำนี้เลยสักนิด แต่พอผู้ช่วยถามก็นึกขึ้นมาทันที ในบรรดาหลานทั้งสามคน เขามองไม่เห็นเลยว่าใครจะคู่ควรกับหญิงสาวคนนั้น ไม่ได้มองในแง่ของฐานะหรือรูปกายภายนอก แต่หลานชายทั้งสามของเขาดูจะเลือกมากกันทุกคน ขนาดมีผู้หญิงมากหน้าหลายตาให้เลือก ยังครองโสดกันครบถ้วน หรือต่อให้ต้องตาต้องใจใครก็ไม่ยักเห็นจะเดินหน้า จนเขาคิดว่าสามหนุ่มเลือกเยอะเกินไป

แล้วถ้าให้เลือกผู้หญิงคนนี้ จะมีคนไหนยอมเลือกหรือเปล่า

“แกคิดว่าไง...หลานคนไหนของฉันที่แกคิดว่าน่าจะเหมาะกับหนูคนนี้” อัศวินถามอย่างขอความเห็น อย่างน้อยยิ่งยศก็เป็นคู่คิดที่ดีให้เขาได้ ฝ่ายนั้นยื่นของในซองพลาสติกมาตรงหน้าชายชรา “อะไร?”

“นี่อาจจะเป็นตัวช่วยให้เจ้าสัวตัดสินใจได้ง่ายขึ้นนะครับ พยาบาลให้ผมมา มันเป็นของคนเจ็บครับ”

อัศวินรับไปดูโดยไม่ต้องเปิดออก เพราะมันเป็นซองพลาสติกใส มองเห็นทุกอย่างข้างในชัดเจน และเขาเพิ่งได้สังเกตเดี๋ยวนี้เองว่าเสื้อผ้าที่พับไว้โดยมีกระเป๋าสตางค์กับบัตรพนักงานวางทับอยู่นั้นคุ้นตา

“นี่มันชุดพนักงานบริษัทเราไม่ใช่เหรอ?”

“ครับ ชุดพนักงานมินิมาร์ทในกลุ่มธุรกิจค้าปลีก” อัศวินเลิกคิ้วสูงด้วยความแปลกใจและไม่อยากเชื่อ เขาจำได้ว่าชุดพนักงานเป็นแบบไหน แต่จำได้ไม่หมดว่าแถบตรงแขนเสื้อกับชายเสื้อสีไหนเป็นของกลุ่มไหนแผนกไหน ตอนเจอเธอมัวรีบเลยไม่ทันเอะใจ หากพอผู้ช่วยรายงานแบบนั้นจึงเลื่อนสายตาไปมองบัตรพนักงาน “ประจำสาขาแถวประชาชื่นครับ”

ชายชราไม่รู้จะเรียกสิ่งนี้ว่าอะไรดี โลกกลม พรหมลิขิต บังเอิญ หรือโชคชะตากำหนดกันแน่

*************************************

อาจเป็นเรื่องเหลือเชื่อ แต่ว่าโชคชะตากำหนดมาแล้ว