คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 7
Chapter 7
ตะวันใกล้ลับขอบฟ้าแล้ว แสงสว่างลดน้อยลงเรื่อย ๆ ยิ่งในป่าแล้วแสงสว่างยิ่งน้อยลงไปอีก เพราะมีต้นไม้มาช่วยบดบัง อีทึกรู้สึกหมดแรงและเหนื่อยมาก ทว่าคนข้างหน้าก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเดิน ร่างหนาหันหน้ากลับมามองร่างบางที่เดินตามอยู่ เพราะได้ยินเสียงหอบหายใจถี่หนัก อย่างผิดสังเกตุ
“เป็นอะไรไป เหนื่อยหรอ?” คังอินถามสีหน้าเป็นห่วง“กลั้นหายใจทำไม?” คังอินถามขึ้นอีกครั้ง เพราะเสียงหายใจหนักๆนั้นหายไป ไม่ใช่ว่ากลับเป็นเสียงลมหายใจเหมือนเดิม มันเหมือนไม่ได้ปล่อยลมหายใจออกมาเลยมากกว่า
“ฮึบ ปะ..เปล่า” อีทึกหอบหายใจ ก่อนเปิดปากพูดอีกครั้งอย่างตะกุกตะกัก
“เหนื่อยก็บอก” ..หน้าแดง เหงื่อแตกพลั่กขนาดนั้นยังบอกไม่เหนื่อย โกหกไม่เนียนจริงๆ - -...
“เปล่า”
“โกหก” คังอินไล่ต้อนอย่างจับผิด เท้ายังเดินต่อไปเรื่อย ๆ
“ไม่ได้โกหก”
“แล้วทำไมเดินช้า”
“ก็นายเดินเร็ว” อีทึกตอบอย่างหงุดหงิดใจ ..จะสงสัยอะไรนักหนา แรงจะเดินยังไม่มีเลย ชวนคุยอยู่ได้ ....
“ชั้นผิด ??” คังอินหันหน้ามาถาม
“เออ !! หยุดพูดซะที เดินไปเงียบๆไม่ได้รึไง ” อีทึกแหวขึ้นอย่างรำคาญ พลันรู้สึกหน้ามืดขึ้นมากะทันหัน อีทึกทำท่าจะเซล้ม คังอินตวัดแขนประคองได้ทันด้วยความตกใจ
“เห้ย!! เป็นอะไร??” เพราะแขนติดกันอยู่ทำให้คังอินต้องใช้มืออีกข้างประคองเอวอีทึกไว้ ทำให้ทั้งคู่ต้องหันหน้าเข้าหากันอย่างช่วยไม่ได้ ระยะห่างระหว่างใบหน้าทั้งสองในตอนนี้..ใกล้กันจนรู้สึกถึงลมหายใจแล้ว!!
“...” พูดอะไรไม่ออกทั้งสองคน อีทึกหน้าแดงขึ้นไปอีกเมื่อได้สบตากับร่างสูงใกล้ๆ เรี่ยวแรงที่ใกล้จะหมดเต็มทียิ่งหดหายเข้าไปอีก
“ปะ เป็นอะไรมั้ย ??” คังอินถามทำลายความเงียบ เขาเองก็รู้สึกเขินๆอยู่เหมือนกัน ถึงแม้เหตุการณ์แบบนี้จะไม่ได้เกิดขึ้นกับเขาเป็นครั้งแรกก็ตาม หากแต่จะเป็นอีกฝ่ายมากกว่าที่เขินอายม้วนต้วน ส่วนเขาก็มีหน้าที่ทำสายตาปิ๊งๆ โปรยเสน่ห์ตามฉบับ แต่กับคนๆนี้เท่านั้น ทำเอาคังอินอายหน้าแดงเหมือนเด็กชายโดนพี่สาวหอมแก้ม
“มะ..ไม่ ไม่เป็นไรแล้ว” อีทึกตอบตะกุกตะกักเช่นกัน
“ดะ..เดินต่อกันเถอะ” คังอินตัดบท คลายวงแขนจากเอวเล็ก แล้วเดินนำหน้าไปทันทีไม่ให้ร่างบางข้างหลังเห็นหน้าแดงๆของตน
ถึงแม้ว่าเหตุการณ์ห้วงรักสีชมพูเมื่อครู่จะทำให้หายจากอาการผิดปกติก่อนหน้านี้ไป แต่เมื่ออีทึกที่เดินตามคังอินอยู่หันมองรอบข้าง ก็เห็นเพียงเงาทึบดำของต้นไม้รอบตัว มิหนำซ้ำมองไปด้านหลังก็เจอแต่เส้นทางมืดทึบ ก็ตระหนักได้ว่าตนเองยังอยู่ในป่า อีกทั้งแสงสว่างก็ลดลงทุกทีๆเพราะเป็นเวลาย่ำค่ำแล้ว ร่มไม้เย็นสบายกลับเหมือนเงาดำอันแสนน่ากลัวสำหรับเขา อาการที่เหมือนจะหายไปแค่ชั่วคราวกลับมาอีกครั้ง อีทึกรู้สึกหมดแรง และหน้ามืดแต่ยังฝืนเดินต่อ คังอินรีบเดินเร็วเพราะยังเขินไม่หาย ไม่ทันสังเกตุร่างบางด้านหลังที่ทำท่าจะเป็นลมอยู่ร่อมร่อ
“รีบเดินสิ” คังอินส่งเสียงบอกอีทึกแต่ไม่ทันหน้ากลับมา เพราะรู้สึกว่าอีทึกเดินช้าลง
“อะ..อื้ม” อีทึกตอบอย่างหมดแรง ขาเรียวอ่อนปวกเปียก จนเหมือนโดนคังอินลากมากกว่าเดินตามมาด้วยกัน
ความกลัวความมืดของอีทึก ระยะทางที่เดินมาไกล และแรงที่ใกล้จะหมดเต็มที่ทำให้อีทึกไม่สามารถฝืนทนไหวแล้ว ร่างบางทรุดลงกับพื้นทันทีอย่างอ่อนแรง ขาของเขาไม่มีแรงพอที่จะลุกขึ้นยืนได้ แรงกระตุกจากกุญแจมือทำให้คังอินหันมามองอย่างตกใจ อารมณ์เขินเมื่อกี้หายไปหมดสิ้น เมื่อเห็นร่างบางทรุดลงไป ใบหน้าซีดขาว เหงื่อกาฬแตกพลั่ก ดวงตาปรืออย่างอ่อนแรง คังอินทรุดลงตามถามไถ่อย่างเป็นห่วง แต่ไม่ได้คำตอบอย่างใจคิด อีทึกไม่มีแรงพอที่จะพูดตอบเขาเลย
“จะให้ฉันลากนายไปก็กระไรอยู่ ” คังอินพูดขึ้นอย่างหาทางออก พลับความคิดก็พุ่งขึ้นมา ...อุ้ม ต้องอุ้มเท่านั้น....เหลือหนทางสุดท้ายแล้วนะ...
“ขอโทษนะ” คังอินพูดขอโทษก่อนถือวิสาวะอุ้มอีทึกขึ้นมา แต่กุญแจมือเป็นอุปสรรค เขาไม่สามารถอุ้มอีทึกท่าเจ้าหญิง ขี่หลัง หรือประคองไปได้ คังอินคิดอย่างหนักใจ แล้วภาพที่เขาดูรายการเด็กวันนั้นก็ผุดขึ้นมา คังอินคิดได้แล้วรีบอุ้มอีทึกท่าแม่อุ้มลูกพาดไหล่ทันที มือของเขาเกาะเกี่ยวต้นขาของร่างบางเอาไว้กันไม่ให้หลุด วงแขนเล็กของอีทึกตวัดโอบรอบคอคังอินทันทีอย่างหาที่ยึดเพราะความตกใจ อีกทั้งขาเรียวทั้งสองตวัดเกี่ยวเอวคังอินไว้อัตโนมัติเช่นกัน อีทึกที่ตาจะปิดร่อมร่อ รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายร้องค้านทันที
“นะ..นี่! ฉันไม่ใช่..แฮ่ก เด็กนะ” อีทึกพูดไปด้วยหอบไปด้วย ไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืน
“แล้วจะให้ทำไงเล่า ??”
“ไม่รู้ อุ้มแบบนี้ ฉะ..ฉัน แฮ่ก ..ไม่เรอหรอกนะ” พูดจบฟุบหน้าลงกับไหล่กว้างของคังอินทันที เขาไม่ใช่เด็กทารกนะ จะได้อุ้มพาดไหล่เพื่อให้เรอหลังกินนม - -
“ฮึๆๆ จะเป็นลมแล้วยังจะเล่นอีกนะ ถ้าจะโทษก็ไปโทษครูโฮดงนู่นไป” ..เด็กหรอ ? หึๆ เหมือนลิงมากว่านะ ฮ่าๆๆๆ... คังอินคิดแล้วหัวเราะในใจ
“…” มีเพียงความเงียบตอบกลับมา คังอินคิดว่าอีทึกคงหลับไปแล้ว จึงรีบเดินต่อ อีทึกลอบยิ้มบางๆให้อย่างขำๆ ทำไมจะไม่รู้ว่าเขิน ก่อนเข้าสู่ห้วงนิทราจริงๆอย่างเหนื่อยอ่อน
“นายว่าพี่ทึกเค้าจะเป็นอะไรมั้ยอ่ะ ฉันเป็นห่วงพี่เขาจัง” เรียวอุคเอ่ยถามเยซองพลางทำหน้ากังวลเพราะเป็นห่วงพี่ชายมาก
”คงไม่เป็นไรหรอกน่า พี่นายอยู่กับคังอินเชียวนะ ไม่เป็นไรหรอก” เยซองพูดให้กำลังใจ แล้วทำหน้าสบายๆ
”อืม...แล้วพี่คังอินเป็นคนยังไงอ่ะ?” เรียวอุคถามด้วยความสงสัย ทำไมเยซองถึงได้สบายใจนัก การที่เขาจะฝากคนที่เขารักไว้กับใครก็ขอให้รู้จักนิสัยใจคอซักหน่อยแล้วกัน
”มันก็เป็นคน...ที่ดีในระดับนึงนะ” …แต่เรื่องนั้นคงไม่นับหรอกมั้ง...
”อ้อ...หรอ แต่ดูหมอนั่นไม่น่าไว้ใจเลยอ่ะ T^T” พูดแล้วทำหน้าจะร้องไห้ ทำไมเขาไม่บอกให้ไวกว่านี้นะ จะได้ฝากให้ช่วยดูแลกันได้ มานึกได้ตอนนี้ สายไปซะแล้ว เรียวอุคคิดอย่างโทษตัวเอง ทำเอาเยซองตกใจพูดปลอบยกใหญ่
”เอาน่า ๆๆ ไม่เป็นไรหรอก ไอ้คังอินมันแข็งแรงจะตาย ถ้าพี่นายไม่สบายขึ้นมา มันแบกไปค่ายได้สบายๆเลย ^^” เยซองพูดปลอบแล้วยิ้มให้กำลังใจ แล้วหันมองร่างบางที่ทำท่างอแงเป็นเด็กๆอย่างนึกเอ็นดู ...น่ารักดี....
“จริงนะ ??” เรียวอุคถามเพื่อความแน่ใจ
“จริงสิ ^^ ” เยซองก็ตอบให้เพื่อย้ำความมั่นใจเหมือนกัน
”อื้อ ! ขอบคุณมากนะ ><” เรียวอุคเอ่ยขอบคุณแล้วก้มหน้าเขิน เขาไม่กล้าสู้สายตาเมื่อกี้จริงๆ จึงต้องเป็นฝ่ายหลบตาก่อน ก็สายตาเมื่อกี้ มันเหมือนแฝงความหมายอะไรอยู่ ซึ่งเขาก็แปลไม่ออก รู้แต่ว่ามองแล้วหน้าแดงร้อนผ่าวเลย
”อืม ไม่เป็นไร” พูดแล้วจับมือเรียวอุคข้างที่ติดกันแล้งบีบเบาๆอย่างล้อๆ ทำเอาเรียวอุคร้องโวยวาย
”นี่ ! ไม่ต้องมาแอบจับมือเลย >0< !!”
”ไม่ได้แอบซักหน่อย อีกอย่าง แบบนี้ก็อุ่นดีออก ^^ ” เยซองพูดแกล้ง
”ร้อนนนน ปล่อยเลยน้าาาา~”
”แต่ฉันหนาวนะ ฮะๆๆๆๆ” เยซองยังไม่เลิกแกล้ง
”นี่ !! –3-” เรียวอุคทำท่าจะงอนตุ้บป่องเข้าแล้ว
“เฮ้ ล้อเล่นน่ะ อย่างอนสิ โอ๋ๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ” เยซองง้อไปหัวเราะไปอย่างอารมณ์fu…ตอนงอนนี่ก็น่ารักดี....
”ไม่ต้องมาหัวเราะเลย ฉันงอนนายอยู่....”
”อ๊ากกกกกกกก!! ย๊ากกก!! ว๊ากกกก!!” ยังไม่ทันที่เรียวอุคจะพูดจบเสียงประหลาดๆก็ดังขึ้น ดรียวอุคเงยหน้ามองร่างสูงข้างๆอย่างงงๆ เมื่อกี้ไม่ใช่เสียงตานี่แน่นะ?? เยซองก็หันหน้ามองเรียวอุคเหมือนกัน ต่างคนต่างงง
”ตุ้บ! ตั้บ! โอ๊ยย!!!!”
”นี่ไอ้บ้าเอ๊ย !! แกแกล้งฉันรึไง? ห๊าาาาาา !!!”
”ใครว่าฉันแกล้งนาย อย่าโวยวายได้มั้ย แม่งเอ๊ย !!”
เสียงประหลาดๆยังดังขึ้นเรื่อยๆ ทำเอาคนตัวเล็กข้างๆเยซองมีสีหน้าหวั่นกลัว เริ่มจินตนาการไปไกลแล้ว
”นี่ ๆ นายได้ยินเสียงอะไรมั้ยเยซอง” เรียวอุคถามพลางจับมือของเขากับเยซองให้แน่นขึ้น หลังจากได้ยินเสียงเหมือนคนทะเลาะกันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ...เมื่อกี้ยังโวยวายไม่ให้จับอยู่เลยนะ ทีงี้จับซะแน่นเชียว ฮึๆ.. เยซองคิด
”เออ นั่นดิ เสียงมันเหมือนจะอยู่แถวๆนี้นะ” เยซองพูดแล้วมองไปที่ทางเดินข้างหน้า
”หรือว่าจะเป็น ผ...ผะ... ว๊ากก!!” เรียวอุคคิดเองเออเองแล้วซุกหน้าเข้ากับแขนแกร่งของเญซองด้วยความกลัว
”ไม่ใช่หรอกมั้ง” พูดปลอบแล้วขำในใจ พูดเองกลัวเองก็ได้ด้วยนะคนนี้
”หนอยแน่ะ แก๊ !! ตายซะเถอะ !! ย๊ากกกกกกกก !!!!!!” เสียงโวยวายเมื่อครู่เริ่มดังขึ้นอีกครั้ง แต่ตอนนี้มันเหมือนอยู่ตรงหน้าเยซองและเรียวอุคแล้ว
“เห้ยย ! นั่นมันพี่ฮีชอลนี่” เรียวอุคตกใจเมื่อเห็นร่างทั้งสองโผล่ออกมาจากทางโค้งอยู่ตรงหน้าเขา
“อ้าว ไอ้ฮัน มานี่ได้ไงวะ” เยซองทักขึ้น
“เห้ย ! ไอ้เย่ ไม่รู้ว่ะ กูก็เดินตามทางมาเรื่อยๆ แล้วมาเจอมึงเนี่ย โอ๊ยย! หยุดชกก่อนได้มั้ย?” ฮันกยองพูดพลางเอนตัวหลบกำปั้นของฮีชอลที่ระดมปล่อยมาที่เขาอย่างต่อเนื่อง
“นี่ ! นายกล้าหลบฉันหรอ ?? ไปตายซะเถอะ !! ..อ้าว ? เรียวอุคมาอยู่นี่ได้ไงอ่ะ ?” ฮีชอลที่เพิ่งหยุดทุบไหล่ฮันกยองถามขึ้นอย่างงงๆ
“ไหนๆก็เจอกันแล้ว ผมว่าเรารีบเดินหาทางไปค่ายกันดีกว่าครับ” เรียวอุคเสนอขึ้น
“เอาสิๆๆๆ ฮุยเลฮุย !!” ฮีชอลตอบรับอย่างดีใจ ..มีเพื่อนไปด้วยอีกสองคนแล้ว ไม่ต้องเดินกับไอ้ตี๋แผ่นดินใหญ่นี่ตามลำพังแล้วววว!!! เย้!!!…..
“…” ฮันกยองไม่รู้จะพูดอะไร ใจจริงเขาอยากเดินกับฮีชอลสองคนมากกว่า กัดกันไปกัดกันมา สนุกดี ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ทั้งๆที่เขาออกจะรักความสงบ (จริงง่ะ ?? - -)
“ไปกันเร็วเถอะ Let’s Gooooooo!!!!!” ฮีอชอลปลุกระดม(?)อย่างเริงร่า เรียวอุคทำหน้าเอือมเล็กน้อยกับพี่คนนี้ (อย่าให้เจ้รู้นะเดี๋ยวโดนเหมือนด๊อง TT – ดงเฮ (มาได้ไงงง?? แกต้องอยู่กับบอมไม่ใช่หรอยะ ???))
.....เห้อ ~ หาทางไปค่ายนะ ไม่ใช่ไปขุดสมบัติ ร่าเริงไปไหนเนี่ย ยัยติ๊งต๊องเอ๊ยย... ฮันกยองคิดอย่างอ่อนใจ แต่ก็อดยิ้มไม่ได้กับท่าทางปัญญาอ่อนๆของคนหน้าสวยคนนี้
ด้าน วอนมิน และ คยูฮยอก
“ย๊ากกกกก เมื่อไรจะถึงเนี่ย” ฮยอกแจบ่นออกมาหลังจากเดินสัปหงกมาเป็นเวลานาน
“จะบ่นทำไมเนี่ย ตัวเองก็หลับมาตลอดทาง”คยูฮยอน บ่นฮยอกแจอย่างรำคาญ
“โอ๊ย!เมื่อยขาแล้วอ่ะ เมื่อไรจะถึงเนี่ยพี่ซีวอนT_T”ซองมินบ่นบ้าง
“ให้ผมอุ้มไหมครับ”คยูฮยอนพูดขึ้น
“อย่ามาเสี่ยว”ซองมินและฮยอกแจตะโกนออกมาพร้อมกันอย่างหมั่นไส้
“เดินๆไปเหอะน่าอย่ามาบ่น จะให้ฉันโทรหาพ่อให้ส่งเฮลิคอปเตอร์มาป่ะล่ะ??”
“เออใช่!!!”คยูฮยอน ซีวอนและซองมินตะโกนออกมาพร้อมกัน
“โทรเลยๆๆๆ”คยูฮยอนและซองมินเร่งส่วนฮยอกแจก็เริ่มเอ๋อรับประทานว่าเขา คุยเรื่องอะไรกัน
“โหลๆๆ...ตู๊ด..ตู๊ด..ตู๊ด โธ่โว้ยย!! ไม่มีสัญญาณอ่ะ”ซีวอนพูดอย่างหัวเสีย
“เออๆงั้นเดี๋ยวลองโทรหาพี่คังอินหน่อยดีกว่า”คยูฮยอนพูด
“ตู๊ดดๆ ไม่มีสัญญาณอีกแล้ว”
“ทำไงดีเนี่ย เมื่อย ๆๆๆ อยากกลับบ้านนนนนนน” ซองมินโวยวาย
“เอ๊ะ! นั่นใช่ประตูรึเปล่า”ฮยอกแจอุทานออกมา ขณะที่ซีวอนกำลังจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง
“เฮ้ย! อย่าๆถ้านายไม่เอา ฉันขอ”ฮยอกแจพูด (ไม่ค่อยเลยนะฮยอกนะ - ไรเตอร์)
“พอได้แล้วๆ รีบเดินไปทางประตูนั่นดีกว่า เผื่อมันจะเป็นประตูทางเข้าค่าย”ซองมินพูดอย่างรำคาญ ไม่ใช่รำคาญเสียงทะเลาะหรอกนะแต่รำคาญสายตาไอ้หมาป่าบ้าที่มองอย่างหื่นๆ
“นั่นสิ ทะเลาะกันอยู่ได้ ใช่ไหมครับซองมิน?”คยูฮยอนเสี่ยวใส่
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ”ซองมินพูดตัดรำคาญ
“รีบเดินเข้าไปเถอะ!”
“นี่!พวกนายเป็นใครน่ะ?บุคคลภายนอกห้ามเข้านะ”ยามหน้าตาป่วงๆที่นั่งอยู่ที่ป้อมทางเข้าพูดขึ้น
“พวกเราเป็นนักเรียนจากโรงเรียนฮยางซูและทัมแบ”ซีวอนพูดเสียงเข้มใส่ทำเอายามหวั่น(เพราะขนาดตัว ฮ่าๆๆ:ไรเตอร์)
“โอเคๆๆๆ เข้าไปได้ๆ”ยามรีบพูดแล้วพยักหน้าหงึกหงักทันทีอย่างกลัวๆ
...ทำไมให้เข้าง่ายขนาดนี้วะ ถ้าเป็นโจรอ้างมาไม่ระเบิด บึ้ม! ตายกันทั้งค่ายหรอวะเนี่ย?... ฮยอกแจคิดอย่างหงุดหงิดใจกับความไม่เอาไหนของยามที่นี่
“นี่!เราต้องเดินอีกไกลแค่ไหนเนี่ย?”เสียงที่ปกติดูร่าเริงบ่นออกมา
“ไม่รู้”คำตอบง่ายๆสั้นๆหลุดออกจากปากของคนที่ถูกล็อคข้อมืออยู่ด้วยกันอย่างคิบอม ตลอดระยะทางที่เดินมาก็นับว่าไกลพอสมควรแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าพวกเขาจะถึงค่ายดัดสันดานงี่เง่านั่นซักที
“โธ่เอ้ย!” คำสบถออกมาจากปากของร่างบาง
“นี่!นายไม่คิดจะพูดอะไรเลยหรือไง ห๊ะ?”ดงเฮขึ้นเสียง
“ไม่!!!”คิบอมตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“โธ่เว้ย!! ชวนคุยน่ะ ชวยคุย ทำเป็นไหมไอ้บ้า”
“ไม่” มีเพียงคำตอบเดิมๆกลับมา
พรึ่บๆ!!! เสียงเหมือนมีตัวอะไรบางอย่างเคลื่อนผ่านพุ่มไม้อยู่หลังพวกเขา
“เห้ย! นายได้ยินอะไรไหม?”ดงเฮทำท่าตกใจ
“ไม่”
“นี่!!นายไม่ได้ยินหรือไง หัดไปเช็คหูบ้างนะเสียงออกจะดัง เหมือนมีอะไรอยู่หลังพุ่มไม้ตรงนั้นเลยอ่ะ”ร่างบางพูดแล้วทำท่าคิด
“อ้อออออ...คิดออกแล้วมันต้องเป็น...นกอีก๋อยแน่ๆเลย ฮ่าๆๆ เอ๋! หรือว่าจะเป็นเจ้าหมาพูดได้ มันชื่ออะไรนะ อืมมมมม...อ้อ ดั๊ก ใช่ดั๊ก ฮ่าๆๆๆ”ดงเฮพูดพร้อมกับอธิบายท่าทางประกอบไปด้วย
คิบอมมองหน้าดงเฮอย่างงงๆ อะไรวะ?นกอีก๋อย?ดั๊ก?
“นี่!ไม่ต้องมาทำหน้างง อย่าบอกนะว่านายไม่เคยดูอ่ะ??”ดงเฮจ้องจับผิด
“ไม่เคยดูอะไร?”คิบอมมองหน้าร่างบางพร้อมกับทำหน้างง
“โห!!บ้านนายอยู่หลังเขาหรือไง ก็เรื่อง UP ไง ไม่ต้องทำหน้างงเลย บ้านนายไฟฟ้าเข้าถึงไหม ห๊ะ??ฮ่าๆๆ”
“อะไรของนาย!”คิบอมทำเสียงเข้มกลบเกลื่อน
“ไอ้หลังเขาๆๆๆ” ดงเฮดูร่าเริงอีกครั้ง
“นี่!หยุดเลยนะ ลีดงเฮ!!”คิบอมขึ้นสียงเพราะร่างบางข้างๆเอาแต่ล้อเขาอยู่นั่นแหละ แค่เค้าไม่ค่อยสนใจดูหนังปัญญาอ่อนแบบนั้น ดงเฮนายมันโตแต่ตัวจริงๆ
“อายุเท่าไร??”คิบอมพูดขึ้นเสียงเรียบ
“ห๊า!อะไรอายุฉันหรอ...ก็...สิบ..”
“เปล่า อายุสมองของนายน่ะ”
“อ่ะ…0_0”ดงเฮค้างไปทันที อึ้งที่โดนคิบอมหลอกด่าซึ่งๆหน้า
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”คิบอมหัวเราะเสียงดังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อารมณ์ดีที่ได้แกล้งร่างบาง
“เฮ้ย!นั่นตัวอะไรอะ”คราวนี้เป็นตาของคิบอมที่ร้องออกมาบ้าง
“ไหน!!??ตัวอะไร???”
“นั่นไงอยู่ทางที่เราเดินผ่านมาทางนี้ไง เห็นหรือเปล่า เมื่อกี้มันมีแสงวิบวับด้วยนะ!!”คิบอมได้ทีก็แกล้งร่างบางกลับ
“มัน...ก็อาจจะเป็นคนถือไฟฉายตามเรามาก็ได้หรือว่าจะเป็นนกอีก๋อย”ดงเฮพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย ตัวแข็งทื่อไม่ยอมหันไปข้างหลังตามที่คิบอมบอก
“จะบ้าหรอ...มืดแล้วใครจะออกมาเดินเล่นกลางป่ากลางเขาแบบนี้ แล้วนกอีก๋อยบ้าบออะไร ดูการ์ตูนมากไปรึป่าว”คิบอมหยอกร่างบางพร้อมกับกลั้นขำไปด้วย
แต่คราวนี้ไม่มีเสียงโวยวายตอบกลับมา
“นี่ดงเฮ...ดงเฮ เป็นอะไร”คิบอมเห็นร่างบางเงียบไปก็เป็นห่วงจึงหันหน้าไปทางด้านข้างเขย่าตัวร่างบางเบาๆ
“ฮึ...ฮึก...ฮือๆๆ”เสียงสะอื้นของดงเฮเริ่มดังขึ้น
“นี่ฉันแค่ล้อเล่นเอง หลอกๆนายเงียบได้แล้ว”คิบอมพยายามปลอบร่างบาง
“ก็นายนั่นแหละ...แกล้งกันอยู่ได้ ฮึกๆฮือๆ”ดงเฮยังไม่หยุดร้อง
“พอได้แล้วเดี๋ยวก็เจอของจริงหรอก”คิบอมเริ่มขึ้นเสียง
ฮึกๆฮือๆๆแฮะๆๆอ่าๆ....
“นี่!!ดงเฮ...นายหยุดร้องได้แล้ว”คิบอมเริ่มอารมณ์เสีย
“อะไรของนายคิบอม...ฉันหยุดร้องไปตั้งนานแล้ว!!!”(0.0)!! ทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วค่อยๆหันไปข้างหลัง
“วิ่ง!”คิบอมตะโกน
“ย๊ากกกก ไม่อยู่แล้วโว้ย เผ่นโลดดดดดดดดด!”ดงเฮตะโกนด้วย พูดจบก็พากันวิ่งอย่างสุดชีวิต
ตึกๆๆ...ตึก...ตึก...ตึก
คิบอมและดงเฮวิ่งมาด้วยกันก่อนจะชะลอความเร็วและหยุดในที่สุด ทั้งคู่มองหน้แดงๆเพราะความเหนื่อยของกันและกันแล้วหัวเราะออกมาพร้อมๆกันเสียงดัง
“ฮ่าๆๆสนุกจังเลย><”ดงเฮพูด
“อืม ฮ่าๆๆ”คิบอมตอบแล้วหัวเราะออกมาอีก เขาไม่เคยได้ทำอะไรที่สนุกๆแบบนี้มาก่อน ชีวิตประจำวันของเขสมีแต่จืดชืดไปวันๆพอมาเจอคนตัวเล็กนี่ เรื่องป่วนๆก็เข้ามาไม่หยุดไม่หย่อน เมื่อกี้ที่วิ่งด้วยกันเหมือนอะดรีนาลีนหลั่งออกมาทำให้เขาอารมณ์ดีสุดๆ
“ฮ่าๆๆๆฮะ..ฮะ...เฮ้!นั่นมันประตูอะไรนะ?”ดงเฮหัวเราะก่อนจะโพล่งขึ้นเสียงดัง ก็สิ่งที่อยู่ด้านหน้าเขาเหมือนกับประตูอะไรสักอย่าง มันดูรกไปด้วยไม้เลื้อยดูน่ากลัว
“ประตูเข้าค่ายหรือเปล่า?”
“ไม่ใช่หรอกมั้ง รกขนาดนี้ ไปทางอื่นเถอะ!”ดงเฮพูดแล้วทำท่าจะเดินไปทางอื่น
“เดี๋ยวสิ!ลองเข้าไปดูก่อน”คิบอมดึงร่างบางกลับมาพาเดินไปเปิดประตูที่ดูโทรมเหมือนไม่ได้ใช้มาหลายปี ค่อยๆเปิดมันออกเบาๆ
“ย๊าาา! นี่อะไรอ่ะ??”ดงเฮร้องโวยวาย
“แค่ต้นไม้น่า อย่ากลัวไปหน่อยเลย”
“ก็กลัวนี่ ถ้าต้นไม่สวยๆเหมือนในเรื่องอวตารจะไม่ว่าเลย เชอะ!><”ดงเฮพูด
...เอาอีกแล้ว มาอีกแล้ว เรื่องอะไรอีกเนี่ย ปวดหัว - - จะบันเทิงไปไหนดูมันทุกเรื่องเลย...
“อย่าบอกว่าไม่รู้จัก”ดงเฮดัก
“ไม่ได้บอก”คิบอมตอบ ขายังพาร่างเล็กเดินฝ่าไม้เลื้อยรกๆไปเรื่อยๆ
“แสดงว่ารู้จัก”
“ไม่ได้ไม่รู้จัก แต่ไม่เคยดู”
“ไอ้บ้าเอ๊ย!!”
“อ้าว!ดงเฮ!!!”
“ห๊ะ หา ..ใครเรียก”ดงเฮหน้าเหวอเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเอง
“ฮะ..ฮะ..ฮะ..ฮะ..ฮยอกแจจจจ ..แอ..แอ..แอ”ร้องชื่อเพื่อนเสียงดัง แถมเอคโค่ให้ด้วย
“ดะ...ดะ..ดงเฮฮฮฮฮฮฮฮ”
“ฮยอกแจจจจจจจจจจ”ตะโกนเรียกชื่อแล้วอ้าแขนวิ่งมากอดกันอย่างสุดซึ้ง ทำเอาพี่ๆน้องๆที่ยืนอยู่ด้านหลังซึ้งใจแทบอ้วก!
“ทำไมนายมาช้าจังเนี่ยดงเฮ”ฮยอกแจถาม
“อ่อ...หลงมั้ง? หรือว่าฉันเข้าข้างหลัง??” ดงเฮตอบงงๆ
“เข้าข้างหลัง!!!???” ทั้งหมดตะโกนถามกัน (พวกนี้ก็คิดลึก- - ++ - ไรเตอร์)
“เอ่อ...ไม่ใช่หมายถึงเข้าทางประตูหลังค่ายน่ะ- -;;”คิบอมรีบแก้ให้ คำพูดของคนตัวเล็กนี้ทำเอาทุกคนคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
“อ้าว!ทุกคนมากันครบแล้วใช่มั้ย??”เสียงคังโฮดงถามขึ้นแล้วเดินมาที่กลุ่มนักเรียน
“เหลือคู่พี่คังอินยังไม่มาครับ”คยูฮยอนตอบให้
“พี่อีทึกยังไม่มาอีกหรอ”เรียวอุคพูดด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“ไม่ต้องเป็นห่วงพี่นายน่ะอยู่ในห้องพยาบาลแล้ว”คังโฮดงพูดขึ้นแล้วลอบยิ้ม
“อ้าวว ใครเป็นอะไรละครับ?”ฮีชอลถามขึ้น
“อีทึกเขาเป็นลมน่ะ”คังโฮดงตอบ “คังอินช่วยดูแลอยู่”
“ช่วยดูแลจริงป่ะวะไอ้ฮัน?”ซีวอนกระซิบกับฮันคยอง
“เออนั่นดิ เปอร์เซ็นต์มีน้อยวะ”ฮันคยองตอบ
“จริงหรออ!!”ฮีชอลที่แอบเอียงหูฟังโพล่งออกมาเสียงดัง
“เห้ย!”ซีวอนและฮันคยองตะโกนขึ้นพร้อมกันอย่างตกใจ
“ไหนบอกว่าพี่เขาจะช่วยดูแลไง”เรียวอุคบ่นใส่เยซอง
“แต่ก็มาถึงได้ปลอดภัยไม่ใช่หรอ”เยซองก็เถียงกลับ
“มีเหตุผล ช่างเถอะ”เรียวอุคพูด แล้วพยักหน้าหงึกหงัก
“ไปหาพี่อีทึกกันเถอะ! ทุกคนนนน”ดงเฮตะโกนบอกอย่างร่าเริง แต่ตัวเองวิ่งไปนำไปก่อนแล้ว - -
ทางด้านคังทึก
“อือ...อืม”เสียงอีทึกงัวเงียเพราะได้ยินเสียงกุกกักๆอยู่ข้างตัว
“นายตื่นแล้วหรอ”
“อืม ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ได้อะ”อีทึกถามด้วยความสงสัยเพราะเขาจำได้ว่ากำลังเดินคุยกับคังอินอยู่แล้วก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย
“ก็ใครล่ะปากเก่ง บอกว่าไม่เป็นไรๆแล้วอยู่ดีๆก็เป็นลมไปเนี่ย”คังอินบ่นเล่นกับอีทึกเพราะเป็นห่วง
“ฉัน...ขอโทษนะที่ทำให้นายลำบาก “ อีทึกก้มหน้าลง
“เห้ย ไม่ลำบากหรอก ตัวนายก็เล็กนิดเดียว” คังอินรีบโบกมือไปมาเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร
“เอ่อ แล้วใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันเนี่ย”อีทึกถามออกไปเพราะเสื้อผ้าของเขาถูกเปลี่ยนหมดเลย
“เอ่อ...อ้อ! เรียวอุคน่ะ”คังอินตอบอย่างอึกอักเล็กน้อย
“เอ้า..อีทึกนายสบายดีขึ้นบ้างหรือยัง?”คังโฮดงชะโงกหัวเข้ามาหาในห้องพยาบาล
“ครับ ก็ดีขึ้นแล้ว”
“อืม งั้นก็ไปรวมตัวได้แล้วยังมีอีกโรงเรียนจะแนะนำด้วย”
“เอิ่ม...ครับเดี๋ยวผมตามไป แล้วพวกน้องๆของผมละครับ”อีทึกถามถึงน้องๆที่เหลือ
“ก็อยู่ข้างนอกนั่นไง เสียงดังยังกับคอนเสิร์ตพี่บี้”
“อ่า ครับๆ”อีทึกผงกหัวรับ
“นี่นายเป็นลม หรือหูหนวกกันแน่เนี่ย เสียงดังขนาดนี้ยังจะถาม”คังอินกวนประสาท
“ไอ้...”ยังไม่ทันที่อีทึกจะได้ด่าคังอินเสียงโหวกเหวกโวยวายจากข้างนอกก็เริ่มเข้ามาใกล้
“พี่อีทึกกกกกกกฮะๆๆเป็นอะไรมากหรือเปล่า”ดงเฮจอมจุ้นเข้ามาหาอีทึกคนแรก
“พี่ไม่เป็นไรแล้ว^_^”
“เอ้าๆๆไปกันได้แล้วนักเรียนยังมีอีกโรงเรียนนึงที่รอพวกเราอยู่เร็วๆๆ”คุณครูโฮดงรีบไล่นักเรียนที่ดูเหมือนจะเป็นฝูงลิงซะมากกว่าให้ออกจากห้องพยาบาลไปโดยเร็ว
-------------------------------------------------
มาอัพแล้ววววววววว ครบ100% เลยน้าาา
หายไปนานอ่ะ รู้สึกผิด ฮึกๆ T^T แต่ตอนนี้ย๊าววยาว เนอะ!
(ไรเตอร์นั่งแต่งกันมันส์เลยค่ะ 5555.) คังแต๊ะอั๋งทึกอ่ะ >< ด้วยท่าที่ฮาสุดๆ 555.
มีใครนึกภาพทึกไม่ออกมั้ย จะเอารูปแม่อุ้มลูกแบบนั้นมาลงให้ จะได้จิ้นกันถูกนะ ^^
อ้อ ! ได้เวลาเปิดเผยเส้นทางจริงกันแล้วววววววววววว แอ๊ว แอ๊วว แอ๊ววว
คาดว่ามีหลายๆคน คงจะงงกันทางเดินที่วกๆวนๆ คนนู้นเจอคนนี้ คนนี้เจอคนนู้น
แท๊ แด่นนนนนนนนนน (อั๊กลี่สุด ๆ ใครคิดว่าเข้าใจแผนที่แล้ว อย่ากดดูนะ พลีสสสส T^T)
http://upic.me/show.php?id=2f47ad2ffab406a19d11fa5ff6a2aec7
ขึ้นป่ะเนี่ย ?? เดี๋ยวมาดูอีกที (ที่เขียนKhuk หมายถึง คยูฮยอกนะคะ กลัวจะซ้ำกับ KH คิเฮ เดี๋ยวงงกัน)
เอ๊~! แล้วอีก โรงเรียนนึงจะเป็นโรงเรียนอะไรน้า ??? ติ๊กต๊อก ๆ
ไม่บอก -3- ปล่อยให้งงเล่นอีกแล้วว 555555555555.
ลองทายกันมานะ ว่าโรงเรียนในตอนต่อไปจะเป็นโรงเรียนอะไร
แล้วตอนหน้าจะตามมาเร็วๆนี้ ><
ความคิดเห็น