คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 5
Chapter 5
“ซะ....ซีวอน นะ...นายเห็นเหมือนที่ฉันเห็นไหม?” คังอินพูดออกมาหน้าตาตื่นพร้อมเขย่าแขนซีวอนแรง ๆสายตายังจ้องอยู่ที่ร่างบางทั้งหก
“ฉะ.…..ฉันก็เห็นเหมือนที่นายเห็นนั่นแหละ คังอิน” ซีวอนละล่ำละลักตอบน้ำเสียงอึ้งๆไม่แพ้กัน
“ไหนนายบอกว่ามาแล้วจะจับอัดให้น่วมเลยไง” คิบอมพูดแหย่คยูฮยอนที่อ้าปากค้างน้ำลายไหลด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“จับอัดไม่ลงแล้วว่ะ อย่างงี้จับยัดห้องเลยดีกว่า เหอๆ” คยูฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงเพ้อๆ
“เหอะๆ ไอ้หื่นนี่” คิบอมอดแขวะไม่ได้
“โอ๊ยยยย!!! ร้อนจังงงงง” ดงเฮบ่นออกมาพลางเอามือปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาบนหน้าผาก
“เออนั่นดิ ทำไมโรงเรียนนี้มันไม่สร้างหลังคาวะ” ฮีชอลพูดด้วยความอารมณ์เสีย
“เห้ยยยยยยยยยย !! ไอ้เสี่ยวนั่นนี่หว่า !! ที่มันขโมยเฟิร์สคิสฉันไปน่ะ!!” ซองมินโพล่งขึ้นอย่างตกใจ นิ้วเรียวชี้ไปที่ม้านั่งหินอ่อนบริเวณที่ศัตรูตัวฉกาจยืนหน้าสลอนอยู่
“เห้ยยยยยยย !! ไอ้บ้านั่น!!! ไอ้เสาไฟฟ้านั่นขโมยหอมแก้มช้านนนนน!”ฮยอกแจที่มองตามนิ้วเพื่อนร้องตาม พลางชี้นิ้วไปที่ไอ้คนตัวสูงที่บังอาจมาลวนลามเขาแล้วเต้นเร่าๆ ความแมนที่อุตส่าห์สร้างมาทั้งเสื้อผ้าหน้าผมมลายหายไปทันที - -*
“อ้าว พวกนายรู้จักกันแล้วหรอ” คังโฮดงพูดออกมาขณะที่แก๊งทัมแบและแก๊งฮยางซูเดินเข้ามาประจันหน้ากัน
“ไม่!! ผมไม่เคยรู้จักเขา แล้วก็ไม่อยากรู้จักด้วย!!” ฮีชอลพูดออกมาพร้อมส่งสายตาไม่เป็นมิตรให้ฮันกยอง
“จะไม่รู้จักได้ไง ก็วันนั้นไงที่เรา....” ฮันกยองจงใจใช้มุกเดิมของฮีชอลให้ร่างบางเสียหน้าบ้าง แต่ยังไม่ทันพูดจบคังโฮดงก็พูดแทรกขึ้นมาก่อนว่า
“เอาล่ะ ๆ ไม่ต้องทะเลาะกัน รู้จักกันไว้ก็ดีแล้ว เดี๋ยวพวกนายก็ต้องขึ้นรถคันเดียวกันอยู่ดี”
“ห๊ะ !!!!” ร่างบางทั้งหมดร้องขึ้นมาพร้อมกันทันที ฝ่ายทัมแบได้แต่อมยิ้มอย่างมีชัย
“นี่ฉันต้องขึ้นรถคันเดียวกับพวกนายด้วยหรอเนี่ย...” ซองมินบ่นด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
“ซวยสุดๆ...” ก่อนที่ดงเฮจะต่อประโยคให้อย่างรู้กัน
“พวกพี่จะบ่นทำไมน่ะ ขนาดผมโดนลากมาด้วยยังไม่บ่นสักคำเลยนะ” เรียวอุคที่ดูเหมือนไม่ค่อยพูด บ่นออกมาอย่างหงุดหงิด ทำให้พี่ๆเงียบกันหมด ฝ่ายเยซองที่แอบมองอยู่อดชื่นชมในความเด็ดขาดของคนตัวเล็กข้างหน้าไม่ได้
-บนรถบัส-
บรรยากาศดูเงียบขรึมแปลกๆ คังโฮดงจึงพูดขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศอึดอัดนั้น
“เอ้า! พวกเราทุกคน เราจะมีการจับคู่กันระหว่างโรงเรียน ต้องนั่งข้างกัน อยู่ห้องเดียวกัน และทำกิจกรรมร่วมกันด้วยนะ จะได้ไม่มีการแบ่งพรรคแบ่งพวก”
“โหยยย ไม่เอาอ่ะ ’จารย์”
“ไม่ต้องเลยๆ จะจับคู่กันเอง หรือจะให้ครูจับคู่ให้ เอ้า! จับคู่กันได้!!”
ก๊าาา ~~ ก๊าาา ~~ ก๊าาา ~~
ทุกคนเอาแต่นั่งเงียบ ไม่ขยับ
“ได้ งั้นครูจับคู่ให้เอง - -++” คังโฮดงเริ่มจับคู่ทันทีโดยไม่ฟังเสียงร้องโหยหวนของทุกคนเลย
“ฮีชอล คู่กับ ฮันกยอง”
“โนววววววววววว” เสียงฮีชอลโวยวาย
“ดงเฮ คู่กับ คิบอม”
”ห๊าาาาาาาาาาาาาาาา” เสียงดงเฮตกใจ
”ซองมิน กับ ซีวอน”
”โอวว...นรกชัดๆ” เสียงสิ้นหวังของซีวอน
”เรียวอุค กับ คังอิน”
”T_T (เสียใจเงียบๆ)” เรียวอุคผู้เรียบร้อย
“เยซอง กับ อีทึก”
” ’จารรรรย์” อันนี้เสียงเยซอง
”ฮยอกแจ กับ คยูฮยอน”
“ม่ายยยยยยยยยยยยย” ตามด้วยการดิ้นพล่านของฮยอกแจ
หลังจากเศร้าโศกเสียใจกันพอแล้ว ฝ่ายทัมแบและฮยางซูก็จัดการเปลี่ยนที่นั่งกันตามคู่ ฮีชอลนั่งข้างฮันกยอง คู่กัดตลอดกาล ด้านหลังสุดขาวมือ ถัดมาทางซ้ายฝั่งตรงข้างซีวอนนั่งพิงกระจกรถส่วนซองมินที่นั่งข้างกันกำลังคิดว่า
‘โชคดีนะเนี่ย ที่ได้คู่กับพี่ซีวอน จะได้ไม่อึดอัด ไม่ต้องคู่กับไอ้บ้านั่นด้วย คิๆๆๆ’
ส่วนซีวอน
‘บ้าเอ๊ยยย! โชคร้ายชะมัด ต้องคู่กับไอ้ตัวยุ่งนี้อีกแล้ว อยากคู่กับคนที่ตัวขาวๆมากกว่าอีก แก้มนิ่มดี ฮิๆๆๆ ’
“ฮิๆๆๆ”
ซีวอนคิดในใจ แต่เผลอหัวเราะออกมาด้วย ซองมินได้แต่หันไปถามอย่างสงสัย
“หัวเราะอะไรฮะพี่”
“ปละ...เปล่าซักหน่อย ..นี่ นายอย่าทำตัวสนิทสนมกับฉันมากสิ เดี๋ยวคนอื่นก็สงสัยหรอก” ซีวอนตอบตะกุกตะกัก ก่อนจะทำเป็นโมโหกลบเกลื่อน
“รู้แล้วล่ะน่า” …แค่ถามเฉยๆทำไมต้องโมโหด้วยฟะ - -*.....
“นี่นาย นั่งนิ่งแบบนี้ฉันอึดอัดนะ” ดงเฮพูดอย่าหงุดหงิด ...นั่งมาตั้งนานไม่พูดซักคำ อึดอัดนะเว้ย....
“จะให้ฉันพูดอะไรล่ะ?” คิบอมถามกลับ
“ก็พูดอะไรก็ได้!! ชวนคุยน่ะ ชวนคุย เป็นมั้ย??” ดงเฮตอบหงุดหงิดกว่าเดิม ตานี่นิ วันๆพูดกี่คำกันฟะ?
“งั้นขอถามอะไรหน่อย” ในที่สุดคิบอมก็ยอมเปิดปากคุยกันซะที
“ก็เป็นนี่...จะถามอะไร ว่ามา”
“นายกับพี่คนนั้นน่ะ เป็นพี่น้องกันจริงหรอ?”
“คนไหนล่ะ” ดงเฮถามอย่าง งงๆ …ก็พูดให้มันกระจ่างหน่อยสิฟะ ถามแบบนี้ใครจะไปรู้ คนแก่บนรถนี้ไม่ได้มีคนเดียวนะ ยังมีพี่อีทึกอีก คึๆๆ... (อ้าวๆ ว่าเจ้ๆลับหลังแบบนี้ระวังโดนตี(น)นะจ๊ะ ไรเตอร์ขอเตือนนน ^^)
“ก็คนที่คู่กับพี่ฮันกยอง”
“อ๋ออ พี่ฮีชอลอ่ะน่ะ ก็ใช่น่ะสิ เขาเป็นพี่ชายฉัน ทำไมหรอ?”
“เปล่า ถึงว่า..เหมือนกันไม่มีผิด” …..ตกลงมันชมหรือด่ากูกันแน่วะเนี่ย?.... ดงเฮเหล่ตามองอย่างไม่ไว้ใจ
“ฉันถามบ้างสิ..คนที่ชื่อคยูฮยอนน่ะ ทำไมจู่ๆมาจูบซองมินล่ะ”
….นี่นะ คำถามของเขา เหลือเชื่อเลย....คิบอมคิด
“ไม่รู้สิ มันหื่นมั้ง”
“อ๋ออ แล้วคนนั้นล่ะ ที่คู่กับพี่ฮีชอล ทำไมเจ้าชู้นักล่ะ”
“ไม่รู้สิ” แล้วดงเฮก็ถามนู่นถามนี่ต่ออีกมากมาย ตัวเขาก็ได้แต่ตอบว่า ไม่รู้ๆๆๆ ทุกคำถาม ....ยัยนี่ คุยทีวุ่นวายเสียงดังชะมัด รีบๆหนีดีกว่า
“แล้วคนนั้นล่ะที่.....” ดงเฮทำท่าจะหันมาถามต่อ แต่ก็ต้องค้างไว้ เพราะคนที่เขาจะพูดด้วยนอนหลับคอพับไปแล้ว
“ไอ้บ้าเอ๊ยยย !! นี่แน่ะๆๆๆ” ดงเฮแหวพร้อมกำปั้นที่ระดมทุบไปที่แขนแกร่ง แต่คิบอมที่แกล้งหลับกลับไม่รู้สึกเจ็บกับแรงน้อยนิดนี่เลย
ฉุ่บ!
“ง่ำๆๆๆ” ฮีชอลหันไปค้อนเจ้าของมือที่หยิบขนมของเขาไปโดยไม่ขออนุญาตทันที ฝ่ายฮันกยองกำลังยิ้มหน้าระรื่นที่ได้แกล้งคนสวย
“นี่ !! ไม่มีมารยาทเลยนะ ใครบอกว่าจะให้นายกิน หา!!” ฮีชอลโวยวาย....เพิ่งแกะเมื่อกี้เองนะเว้ย ฉันยังไม่ได้กินเลย แกหยิบก่อนได้ไงฟะ??......
“ฉันบอกเอง” ฮันกยองตอบกวนๆ
“แต่นี่มันขนมของฉัน” ฮีชอลยังไม่ลดละ
“แต่นี่มือของฉัน” ฮันกยองก็ยังไม่เลิกกวนประสาทฮีชอล
“ย๊าาาา ไอ้ไม่มีมารยาททททท”
“ยัยขี้งกกกกกกกกกก”
“นายว่าใครขี้งก หา?”
“ว่านายไง ก็เห็นๆอยู่ ขนมแค่นี้ก็ไม่ให้กิน (o- -)” ฮันกยองพูดงอนๆ แล้วทำแก้มป่อง
“ก็ไม่ให้กินอ่ะ งอนไปเลย ฉันไม่ง้อหรอก - - ชิ น่ารักตาย” ฮีชอลแขวะด้วยสีหน้าเบื่อๆ
ฮันกยองคิดว่าวิธีนี้คงยั่วโมโหฮีชอลไม่ได้แล้ว เลยเปลี่ยนแผน
ฟึ่บ!
มาแย่งขนมฮีชอลแทน.....
“เห้ยย! เอามานะเว้ยยยยย!!” ฮ๊ชอลมองตามถุงขนมที่ถูกฮันกยองแย่งไปอย่างรวดเร็ว
“ง่ำๆๆๆๆ” แต่ฮันกยองก็ยังไม่ยอมคืน แถมล้วงขนมในถุงมากินทีละกำใหญ่ๆอย่างสบายใจ
“เห้ยย! ไอ้ตะกละ เดี๋ยวหมด !!” ฮีชอลแหวขึ้นเมื่อเห็นขนมในถุงกำลังหายเข้าไปในปากของคนข้างๆอย่างรวดเร็ว
“ง่ำๆๆๆๆๆ” ฮันกยองยังกินไม่หยุด
“เห้ยยย หยุดๆๆๆ ”
“งั้นต้องมาเล่นเกมส์กัน” ฮันกยองหยุดกินเพราะความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา
“ไม่เล่นโว้ยย ”
“ไม่เล่นก็ไม่ต้องกิน”
“เออ ๆ ก็ได้ เล่นอะไรล่ะ?”
“เปายิ้งฉุบ ใครชนะได้กินชิ้นนึง” ฮันกยองเริ่มแสดงความคิดติ๊งต๊องของตัวเองออกมา
“ปัญญาอ่อน - -”
“งั้นก็ไม่ต้องกิน คิดดีๆนะ อดกินเลยน้า~” ฮันกยองพูดขึ้นอย่างถือไพ่เหนือกว่า
….เอาไงดีวะ นั่นขนมเรานะเว้ย !! เราต้องได้กินสิ !! เล่นก็เล่นวะ....
“เออ ก็ได้!!”
“เปา ยิ้ง ฉุบ !”
“นายออกช้า ขี้โกง” ฮีชอลแย้ง ขณะที่ฮันกยองหยิบขนมเข้าปาก ตัวเขาออกค้อน นายนั่นออกกระดาษ
“กินไปแล้วอ่ะ มาเอาคืนสิ ^^” ฮันกยองแหย่ อ้าปากให้เห็นขนมแล้วยิ้มล้อๆ ฮีชอลทำหน้าอี๋แหวะ
“หยึย ทุเรศ! เอาใหม่เลยๆ”
“เปา ยิ้ง ฉุบ !….เธอขี้โกง แอบเปลี่ยนนี่” ฮันกยองโวยบ้าง ฮีชอลหยิบขนมใส่ปากแล้วทำลอยหน้าลอยตา
“เปา ยิ้ง ฉุบ !”
“เปา ยิ้ง ฉุบ !...เปา ยิ้ง ฉุบ.....! เปา ยิ้ง ฉุบ…..!”
จึ้กๆ
“พี่ๆ” เรียวอุคเอื้อมสุดมือไปสะกิดพี่ชายที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ใช่แล้ว..คู่ของเขาและคังอิน กับ คู่ของอีทึกและเยซอง นั่งอยู่ตรงข้ามกัน
“อะไรหรอ?”
“พี่เปลี่ยนคู่กับผมได้มั้ยอ่ะ” เรียวอุคกระซิบบอกเบา ๆแบบกลัวอีทึกจะได้ยิน(แล้วแกจะพูดกับใครแน่ฟะ!?)
“อะไรนะ”
“พี่เปลี่ยนคู่กับผมเหอะ*-*”
“ทำไมอ่ะ” อีทึกถามด้วยความสงสัย
“ผมกลัวเขาอ่ะ”
“ทำไมต้องกลัวล่ะ เขาก็ดูแข็งแรงดี น่าจะปกป้องเรียวอุคได้นะ^^”
“ปกป้องหรอ? ผมกลัวเขาจะจับผมทุ่มมากกว่า TT_TT”
“อ่า......”
“นะ..น่าาาานะ *-*”
“แล้วเรียวอุคไม่กลัวเขาจับพี่ทุ่มบ้างหรอ T_T”
“เขาไม่กล้าหรอก ดูตอนนั้นสิ ที่พี่บอกว่าหุบปากอ่ะ จ๋อยสนิทไปเลย ฮิๆๆ” เรียวอุคได้ทีแอบนินทาคังอินซะเลย
“ง่ะ”
“นะพี่น้าาาา..พี่อีทึกสุดน่ารัก พี่อีทึกใจดีของน้องเรียวอุค น้าาา เปลี่ยนกันเหอะ *-*”
…..คุยอะไรกันวะ? หงุงหงิงๆกันอยู่สองคน เหมือนเมื่อกี้จะแอบนินทากรูด้วยใช่มั้ยเนี่ย?-*-........
คังอินคิดอย่าหงุดหงิด คู่กับนายคนนี้นี่ไม่ดีเลย นั่งทำหน้าเจี๋ยมเจี๊ยมอยู่นั่นแหละ
“อ่ะ...ก็ได้!” อีทึกพูดอย่างจำใจ สุดท้ายก็แพ้ลูกอ้อนของเรียวอุคซะได้ อุตส่าห์ทำใจแข็งตั้งนาน
ตกลงกันแล้วเรียวอุคและอีทึกก็เปลี่ยนที่กันทันที แต่ขณะที่ทั้งสองกำลังจะนั่งลงประจำที่นั้น รถก็เลี้ยวตามทางโค้งอย่างรวดเร็ว ทำให้อีทึกถลาเข้าสู่อ้อมอกของคังอินที่หันมารับไว้โดยอัตโนมัติพอดี
………นายส่งพี่มาหานรกชัดๆเลยนะ เรียวอุค TT^TT…..
จากเหตุการณ์เมื่อกี้ ทำให้เรียวอุคถลาเข้าไปจับไหล่เยซองเอาไว้เพื่อเป็นที่ยึด
“อ๊ะ!! ” เรียวอุคมองหน้าเยซองด้วยหน้าตาตื่นๆ เยซองได้แต่มองหน้าเรียวอุคอย่างงุนงง มือที่เผลอกระตุกมาจับแขนเรียวอุคไว้เพื่อช่วยยึดยังอยู่ที่เดิม พวกเขาค้างกันไปซักพัก ก่อนที่เยซองจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้
“ฉันว่านายลุกออกไปดีกว่านะ ใครมาเห็นจะดูไม่ดี”
“ห๊ะ!!?” เรียวอุคยังคงไม่เข้าใจ
....อะไรจะอินโนเซนต์ขนาดนี้นะ.... เยซองแกล้งปลายตาไปมองตัวของเรียวอุคที่คล่อมเขาอยู่ เรียวอุคมองตามอย่างงงๆ
“อ่ะ เอ่อ...” ในที่สุดก็รู้ตัวซะที เรียวอุคลุกออกจากตัวเยซองแล้วมานั่งที่ด้วยท่าทางอายๆ
“ขะ...ขอโทษ”
“หึๆๆ ไม่เป็นไรหรอก ไม่ใช่ความผิดนายนี่”
“…….” เมื่อเห็นเรียวอุคนิ่งไม่ยอมพูดอะไร เยซองจึงเปิดปากถามสิ่งที่เขาสงสัยทันที
“แล้วทำไมนายถึงอยากเปลี่ยนคู่ล่ะ?”
“อะ..อ๋ออ ก็ผมไม่ค่อยอยากคู่กับเขาเท่าไรน่ะ เขาดูน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้” เรียวอุคพูดด้วยสีหน้ากลัวจริงๆ
“หรอ...ฮ่าๆๆ นายไม่ต้องกลัวหรอกนะ หมอนั่นไม่มีอะไรหรอก”
“อืม”
“แต่นายก็ไม่ต้องเปลี่ยนคู่แล้วล่ะ เปลี่ยนบ่อยๆเดี๋ยวครูเค้าสงสัย คู่กับฉันนี่แหละ” เยซองพูดเหมือนบังคับกลายๆ เรียวอุคหันไปมองอย่างงงๆ
“อืม.....อ๊ะ!” เรียวอุคร้องขึ้นมาเพราะรู้สึกว่าเคืองตามากๆ อาจมีอะไรเข้าไปเพราะหน้าต่างรถถูกเปิดไว้
“ไหน..มีอะไรเข้าตาหรอ ขอดูหน่อย” เยซองหันมาถามและจ้องเข้าไปในตาอย่างเป็นห่วง
ตึกตัก~ ตึกตัก~ ตึกตัก~
เรียวอุคใจเต้นแรงทันที เมื่อเยซองเอาหน้าเข้ามาใกล้
“เพี้ยง! หายแล้ว ^^” เยซองพูดออกมา หลังจากที่เขี่ยเศษผงที่เข้าเรียวอุคออกแล้ว
“เอ่อ...ขอบใจนะ -//-” เรียวอุคพูดเบาๆแล้วหน้าก้มหน้าซ่อนหน้าแดงๆไว้ตลอดทาง
“คร่อกกกกก”
“เย้ยยยยย!” คยูฮยอนหันมามองอย่างตกใจหลังจากได้ยินเสียงคำรามของคนตัวขาวข้างๆ พร้อมกับศีรษะที่เอนมาซบไว้
“ออกไปๆ” คยูฮยอนเอามือดันหัวฮยอกแจออกไปทันที เขากำลังแอบมองคนที่เล็กที่คุยกับซีวอนอย่างออกรส แต่ซีวอนกลับทำหน้าเบื่อๆ พลางคิดว่า ถ้าเป็นเขานะจะสนใจฟังทุกเรื่องที่นายคนนั้นพูดเลย ไม่ทำหน้าเบื่อเหมือนรุ่นพี่หรอก
“คร่อกกกกกก” ดันเท่าไรก็ไม่ยอมออกไปซะที อยากเปลี่ยนที่กับพี่ซีวอนจัง
“ออกไปสิโว้ยยยยยย...อ๊ะ!! ยี๋~” คยูฮยอนร้องโวยวายเมื่อน้ำลายที่ไหลออกมาจากปากคนตัวเล็ก ดันมาหยดติ๋งๆใส่เสื้อเขา
“อ้ากกก ไอ้ซกมกกกกกกกก”
“คร่อกกกกกกกก” ฮยอกแจยังหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว
“ทิชชู่ ๆ ทิชชู่อยู่ไหนนนนนน???” ร้องหาทิชชู่มาเช็ดน้ำลายของคนข้างๆที่เหมือนจะหยดลงมากเรื่อย ๆ
“ย้ากกกก ออกไปซิโว้ยยยย”
“งืมม แจ่บๆ หมอนข้าง~ หมอนข้างงงง~” ทำน้ำลายหยดใส่ไม่พอ พอคยูฮยอนจะดันหัวออกยังเอามือมาเกาะก่ายแล้วละเมอว่าหมอนข้าง หมอนข้างอีกแน่ะ
“อ้ากกกกกกกกก ไอ้ขี้เซาเอ๊ยยยย ออกไปสิโว้ยยยย”
“แง่มๆ ซองมินของกินหนมบ้างสิ ง่ำๆ” ฮยอกแจละเมอถึงขนม แล้วเอามือมาปัดป่ายแถวๆหน้าคยูฮยอน
“ออกไปปปปปปปปปป”
“ซองมินอย่าขี้งกสิ ขอกินหนมโหน่ยยยยยยย” แล้วเอามือมาดันจมูกคยูฮยอนขึ้นอีกมือก็ดึงหูอย่างแรง
“อ้ากกกกกกกกก ฉันจะสู้แล้วนะโว้ยย”
“อะไร จะสู้หรอ? เรื่องแค่นี้ต้องสู้เลยหรอ ได้เล้ยยยยยยยยยยย” ฮยอกแจละเมอ
“เห้ยย ได้ยินด้วยหรอฟะ ??!!”
“ย้าก ๆๆๆๆๆ” ฮยอกแจโวยวายทั้งที่ตายังปิดอยู่ พร้อมรัวมัดใส่คยูฮยอนไม่ยั้ง
“เห้ยยยย ! เจ็บนะโว้ยยยย หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!” คยูฮยอนร้องบอก แล้วเอามือยึดมัดทั้งสองข้างของฮยอกแจไว้ แต่ลำพังแค่คนแรงน้อยๆ(?)อย่างเขา เหมือนจะหยุดคนตัวเล็กแต่แรงควายนี่ไม่อยู่เลย
ขณะที่คยูฮยอนกำลังรับมือกับฮยอกแจที่ละเมออย่างรุนแรง จู่ๆรถที่วิ่งเร็วมาตลอดทางก็ชะลอความเร็วลง จนหยุดสนิทในที่สุด ทำให้เหตุการณ์ที่วุ่นวายบนรถชะงักลงเหมือนสตาฟฟ์ไว้
“ว้อทท ฮับเป่นน??” ดงแฮโพลงขึ้นอย่างตกใจ แล้วเอามือลูบหน้าอกตัวเอง
“เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ...อะไรเป่นๆ”คิบอมถามเพราะฟังไม่ถนัด
“ก็ภาษาอังกฤษไง ที่แปลว่า เกิดอะไรขึ้น นะ นายตกอังกฤษหรอคิบอม” ดงแฮตอบอย่างมั่นใจแล้วปรายตามอง
อ๋อ what happened ตั้งใจจะพูดแบบนี้ใช่มั้ย...?คิบอมคิดในใจ เพราะสงสัยสำเนียงแปลกๆของคนข้างๆ ไปเรียนภาษาอังกฤษมาจากไหนเนี่ย?
“เปล่าหรอก เสียงมันดังไม่ค่อยได้ยิน” พูดแล้วก็กลั้นขำแทบจะไม่ไหว
“เป่า ยิ้ง ฉุบ...เป่ายิ้งฉุบ..เกิดอะไรขึ้นหรอ ทำไมรถหยุดหละ??”ฮีชอลหันไปมองนอกหน้าต่างอย่างงงๆเพราะลมที่พัดหน้าเขามาตลอดทางหยุดลง
“นี่..ทุกคนๆ ขอโทษด้วยนะรถมีปัญหานิดหน่อยนะ”
“มีปัญหาแล้วจะทำไงละครับครู”คยูฮยอนพูดขณะที่ฮยอกแจกำลังงัวเงียตื่น
“แจ่บๆ..มีอะไรหรอ?”
“โหย...ยัยซกมก เพิ่งตื่นหรอเนี่ย”คยูฮยอนบ่น
“มีให้เลือกสองทางคือ ครูจะให้เดินทางกลับไปเองตามคู่จะให้แผนที่ไปหรือว่าจะไปช่วยกันเข็นรถ”
“เข็นรถดีกว่า...แล้วอีกไกลมั้ยกว่าจะถึง?”คังอินถามพร้อมๆกับที่ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
“อีกแค่ 10 กิโลเอง”
“10 กิโล!!!”
------------------------------
อัพจบแล้วววว
ปล่อยให้ค้างเล่นๆ กันไปก่อน 555555
แล้วทั้งหมดเขาจะเข็นรถกันจริงๆหรอเนี่ย?? ไม่บอก ๆ>< ปล่อยให้งง 5555
ตอนต่อไปกำลังจะตามมาแล้วววว
ไม่ได้อัพนานเลย TT ช่วงนี้งานเยอะ แล้วก็ปวดหัวมากๆ
ล่าสุดนี่ นั่งหลับบนรถตุ๊กๆก็ดันเอาหัวไปโหม่งเสาซะได้ (ความซวยเป็นของไรท์เตอร์โดยแท้จริง)
รักคนเม้น จุ๊บๆ~
ความคิดเห็น