Hesitant Love รักลังเล นักเลงของฉัน

ลำดับตอนที่ #12 : chapter 10

             แสงอาทิตย์ของเช้าวันใหม่สาดส่องเข้ามาภายในเต็นท์ ที่ทุกๆคนกำลังหลับอย่างหมดสภาพ แต่กลับมีคนๆหนึ่งที่นอนไม่หลับตั้งแต่เมื่อคืน เอาแต่นอนพลิกตัวไปมา เพราะในหัวมัวแต่ครุ่นคิดถึงแต่เรื่องของเด็กผู้ชายหัวหยิกคนนั้น 

    ซองมินมัวแต่จะสรรหาถ้อยคำที่จะใช้ขอโทษ ซอกฮยอน ตลอดทั้งคืน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี เป็นพระเค้ารู้สึกผิดมาก ยิ่งได้ฟังเรื่องที่เยอึนเล่า เค้าก็ยิ่งรู้สึกกลุ้มใจกับสิ่งที่เค้าได้ทำลงไป...

 “อ้าวนักเลง เอ๊ย! นักเรียนทั้งหลาย   ตื่นกันได้แล้ววววว   ลุกออกมาจากเต็นท์กันได้แล้วววว ...”   เสียงอาจารย์โฮดงตะโกนปลุกเหล่านักเรียนทั้งหลายให้ตื่นจากการหลับใหล

แต่ก็ไร้วี่แวว ไม่มีเต็นท์ไหนเลยที่ถูกเปิดออก อาจารย์โฮดงจึงจำเป็นต้องใช่ไม้ตาย    “ จะกินกันไหม ข้าวเช้า เนี่ย?! ไม่กินก็ไม่ต้องตื่นนะโว้ยยยย!!” หลังจากพูดจบ เต็นท์ทุกเต็นท์ก็ถูกเปิดออก พร้อมกับนักเรียนที่กระโจน(!)กันออกมาอย่างรีบร้อน “เหอะ!! ทีเรื่องกินนี่เร็วกันจริงๆ” 

 

 

        บรรยากาศบนโต๊ะอาหารมีแต่เสียงคุยกันดังระงม ทั้งฮยอกแจที่เมาส์เรื่องความฝันเมื่อคืนของตัวเองกับดงเฮ    
         ฮีชอลที่กำลังหัวเราะอย่างสะใจทั้งๆที่ข้าวยังเต็มปาก     เรียวอุคที่กำลังตักอาหารแย่งกันกับแทยัง โดยมีเยซอง จ้องตาเขม็งอยู่ใกล้ๆ
         พวกทัมแบส่วนใหญ่มัวแต่ห่วงเรื่องกินกันอย่างเดียว ดูท่าแต่ละคนตั้งหน้าตั้งตากินกันอย่างจริงจังอย่างกับไม่ได้กินอะไรมาชาติเศษได้      บ้างก็คุยกันเรื่องภายในเต็นท์ของตัวเอง เสียงดังไปหมด     แต่มีแค่ซองมินคนเดียวที่นั่งเงียบ     ไม่พูดไม่จากับใครเลย ได้แต่ตักอาหารเข้าปากอย่างเงียบๆ สีหน้าของเค้ากำลังครุ่นคิดอย่างจริงจัง                                                                
       
          
           แล้วอยู่ๆอาจารย์ทั้งหลายก็เดินเข้ามาประกาศสิ่งที่ต้องทำกนในวันนี้ว่ามีอะไรบ้าง แต่ดูเหมือนว่าช่วงเช้าจะยังพอมีเวลาว่างให้ได้พักผ่อนอยู่บ้าง  

           เมื่อซองมินได้ฟังกำหนดการของวันนี้เค้าจึงตั้งใจว่าจะไปขอโทษ ซอกฮยอนในตอนเช้านี้ให้ได้  
“นี่ไอ้กระต่าย นายเป็นอะไรเนี่ย? ยังไม่หายเครียดอีกหรอฮะ!?” ฮยอกแจที่นั่งอยู่ข้างๆถามขึ้น    
“นั่นนะสินี่นายเอาแต่นั่งเงียบ เป็นอะไรหรือเปล่า?”ดงเฮที่เห็นท่าทีแปลกๆของซองมินจึงถามสมทบอีกคน                               
“เอ่อ...คือว่า....ฉันคิดว่า...ฉันจะไป..ขอโทษ..ไอ้เด็กนั่นนะ” ซองมินพูดด้วยท่าทางเหมือนลังเลใจ     
“ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ...แล้วจะมานั่งเครียดทำไมละ?” คราวนี้เป็นลีทึกที่ถามบ้าง          “เอ่อ...ก็เพราะว่า...ผม...ไม่รู้ว่าจะขอโทษยังไงหนะสิ T^T” ซองมินพูดแล้วทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้       
“ฮึกๆ...ช่วยคิดหน่อยสิว่าจะขอโทษเจ้าเด็กบ้านั่นยังไงดีอ่า ฉันนอนคิดมาตลอดทั้งคืนแล้วนะ TT^TT”        

“นี่นักเรียนทุกคน   เตรียมตัวกันได้แล้ว วันนี้เรามีงานใหญ่ต้องทำกันนะ”   อาจารย์ คังโฮดง ตะโกนบอกนักเรียนทุกๆคนที่กำลังพักผ่อนกันอยู่

“วันนี้มีสร้างฝายหนิ ฉันอยากไปเล่นน้ำตกกกก ” ดงเฮ พูดขึ้นมา พลางทำท่าดี๊ด๊า ตื่นเต้นใหญ่  “ไปเร็วๆๆ ฉันอยากเล่นน้ำ” ฮยอกแจ พูด แล้ววิ่งนำไปขึ้นรถ

นักเรียนทุกคนพากันทยอย ขึ้นรถไปน้ำตก   ขณะที่ แดซอง และ ซึงรี กำลังจะขึ้นรถ อาจารย์คิมคูรา ก็ พูดขึ้น “เห้ย! เดี๋ยว พวกคเยจอลน่ะ พวกนายไม่ต้องไปซะหน่อย มานี่เดี๋ยวนี้นะ!! พวกนายต้องอยู่ที่ค่ายนี่ เท่านั้น!!!” เสียงประกาศก้าวของอาจารย์คิม ทำเอาเหล่านักเรียนคเยจอลหันขวับมาทำตาเศร้าไปตามๆกัน   

@น้ำตก

           จริงๆแล้วน้ำตกก็อยู่ไม่ไกลจากค่ายเท่าไรนัก นั่งรถมาแค่ประมาณ 15 นาทีก็ถึง ณ ที่หมาย นักเรียนทุกคนต่างก็รู้หน้าที่ของตนเองเรียบร้อยแล้ว จึงพากันช่วยยกข้าวของเครื่องมือ ต่างๆ ลงจากรถแล้วก็เริ่ม สร้างฝายกันอย่างจริงจัง! 
         ซองมินที่กำลังก้มหน้าก้มตา ยกหินที่ละก้อนๆ มาสร้างฝาย ก็เหลือบไปเห็น เด็ก สองคนวิ่งวนไปวนมา แถวๆน้ำตก เด็กสองคนนั้นก็คือ ...ใช่แล้ว เยอึนกับ ซอกฮยอน นั่นเอง เมื่อเห็นดังนั้น ซองมินที่กระวนกระวายเรื่องของ ซอกฮยอนอยู่แล้ว ยิ่งเพิ่มความเครียดเข้าไปอีกจนเค้า ไม่เป็นการทำงานกันเลยทีเดียว

“เฮ้!   นี่ซองมินนายเป็นอะไรนะ เหม่อลอยอยู่ได้ มานี่ๆๆ มาทางนี้เร็ว ... รีบๆเดินมาทางนี้สิ   โธ่เอ้ย!แล้ววันนี้มันจะเสร็จไหมเนี่ย?!” ฮยอกแจที่อยู่ข้างๆซองมิน   พูดขึ้นเมื่อเห็นซองมิน ยืนนิ่งอยู่นาน

“ รู้แล้วน่า เร่งอยู่ได้ไอ้ไก่ เอ๊ย!” ซองมินบ่น

“คนน่ารักเป็นอะไรไปละครับ หืม?” เสียงนุ่มปนเจ้าเล่ห์ของ คยูฮยอนดังขึ้นข้างๆหูของซองมิน

“เห้ย! นี่นายจะยื่นหน้ามาใกล้หูฉันทำไมมิทราบ ห๊ะ!  ไอ้บ้านี่”

“ก็ผมกลัวว่าคุณจะเหม่อ จนไม่ได้ยินเสียงผมนะสิครับ”

“ต่อให้ฉันไม่เหม่อ ฉันก็ไม่อยากได้ยินเสียงนายหรอกโว้ย!!” ซองมินพูดอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะเดิน หนีคยูฮยอนไป

“เขิน รุนแรงชะมัดเล๊ย!” คยูฮยอนพูดกับตัวเอง แล้วยิ้มๆ

 

ทางด้านฮีชอลที่กำลังทำหน้าเซงอยู่ เพราะอากาศวันนี้มันร้อนอบอ้าวมาก

“ทำไมวันนี้มันร้อนอย่างนี้วะเนี่ย ดีนะที่ฉันทาครีมกันแดดSPF+ 80 มาแล้ว ไม่งั้นมีหวัง กลับไปดำ ชัวร์ๆเลย” ฮีชอลที่บ่นไม่หยุดตั้งแต่ที่มาถึง

“นี่นายเอาเวลาที่นายบ่นมาทำงานไม่ดีกว่าหรือไง ห๊ะ!” ฮันคยองที่ ก้มหน้าก้มตาทำงาน แตกต่างกับฮีชอลที่เอาแต่บ่นไม่หยุด พูดขึ้นพลางมองหน้าฮีชอลแบบกวนๆ

“แล้วมันไปหนักหัวนายหรือไง ฉันจะบ่นมันก็เรื่องของฉัน นายจะทำไม ห๊ะ!” ฮีชอล ตะหวาดกลับทันที แล้วทั้งคู่ก็ทำท่าจะต่อกันอีกยาว รยออุคที่ดู สถานการณ์อยู่เงียบๆ จึงรีบยุติสงคราม ก่อนที่เรื่องจะบานปลายไปมากกว่านี้ 

           ส่วนอีกด้านที่กำลัง ตั้งใจในการทำงาน ทั้ง ฮยอกแจ ดงเฮ ต่างก็รีบทำงานของตนให้เสร็จ 
ต่างกับซองมิน ที่เดินออกมาห่างจากกลุ่มของตน และกำลังเดินไปตามแนวโขดหินของน้ำตก ที่มองลงไปเบื้องล่างคือสายน้ำที่พัดเชี่ยวน่าดู แต่ซองมินก็ไม่ได้สนใจ เค้าเดินไปเรื่อยๆเหยียบหินก้อนนั้นที ก้อนนี้ที ข้ามจากอีกฝั่งหนึ่งเพื่อจะไปหาอีกฝั่ง            ปลายเท้าของซองมินค่อยๆ ย่ำไปตามก้อนหินจนไปสะดุดเข้ากับหินก้อนหนึ่งที่ไม่ค่อยแข็งแรง ทำให้ซองมินถลาตกลงไปในสายน้ำข้างล่าง!!! 
           เพราะความลึกของน้ำและความเชี่ยวทำให้ซองมินไม่สามารถ พยุงตัวเองได้ เค้าพยายามร้องให้คนช่วย แต่เหมือนว่าแถวนั้นจะแทบไม่มีใครอยู่แล้ว 
       ซองมินผลุบๆโผล่ๆอยู่กลางน้ำ ท่าทางเหมือนจะหมดแรง แต่ก่อนที่เปลือกตาของซองมินจะปิดลง เค้าได้ยินแค่เสียงของเด็กผู้ชายคนนึงที่ตะโกนร้องให้คนช่วย ก่อนจะมีเสียงคนกระโดดน้ำลงมา แล้วเปลือกตาของเค้าก็ปิดลง...





_______________________________________________


    สุดท้ายก็ได้มีโอกาสมาอัพต่อซักที หลังจากที่ดองฟิคเอาไว้นานมากมายก่ายกอง
อาจจะดูสั้นไปหน่อยแต่รับรองว่าหลังสอบ Final แล้ว จะตามมาต่อให้ครบเลยละค่ะ[ไรเตอร์ ต้องกราบขอประธานอภัย จริงๆนะค่ะT^T]  เพราะหลังๆมานี้ ไม่ค่อยจะมีเวลาว่างกันเท่าไรนัก  ต่างคนต่างเรียน แถมยังกระเด็นไปอยู่กันคนละห้องอีก  ชีวิตช่างหน้าเศร้ายิ่งนัก Y_Y  

     แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณรีดเดอร์ ทุกคนเลยนะค่ะที่คอยติดตามมาโดยตลอด  ได้โปรดรู้เอาไว้ว่าไรเตอร์ 'รัก' คุณ 'เท่าฟ้า' เลยค่ะ  ฮ่าๆๆๆ

ps* แอบดีใจมากมายวันนี้ได้มีโอกาสมาอัพฟิคด้วยตัวเองสักที  ทายซิว่านี่คือไรเตอร์คนไหนกันนะ!  เอาเป็นว่ามีบอกใบ้เล็กน้อย  รักคุญ 'เท่าฟ้า'  ถ้ามีปีกก็จะบินไปรักบนฟ้าเลย!!  555+ [ อย่าใส่ใจถ้า ไรเตอร์จะ ปัญญาอ่อน -^- ]