คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 8
Chapter 8
เวลา 21.00 น.
นักเรียนทั้งโรงเรียนได้มารามตัวที่ลานกว้าง
“เอ๊ะ!!พี่ฮีชอลไอ้ 5 คนนั้นมันใครอีกเนี่ย”ดงแฮถามฮีชอลพลางชี้นิ้วไปที่กลุ่มคนนั้นอย่างโจ่งแจ้ง
“ภารโรงมั้ง ก็มาด้วยกันหนิจะรู้ไหม”ฮีชอลพูดด้วยน้ำเสียงเคืองเล็กน้อย
“เอาหละๆนั่งกันได้แล้ว ทั้งทัมแบและฮยางซูครูมีอีกโรงเรียนจะแนะนำให้พวกนายรู้จัก”คิมคูราพูดพร้อมทำมือเป็นสัญญาณให้นั่งลง
“ยี้...ทำไมพื้นสกปรกอย่างงี้วะ พวกภารโรงเมื่อกี้ไม่ทำความสะอาดหรือไงเนี่ย”ฮยอกแจบ่น
“เอ่อใช่ แม่งเอ๊ย! เดี๋ยวให้ครูคังโฮดงหักเงินเดือนให้หมดเลยหนิ”ซองมินบ่นเป็นลูกคู่กับฮยอกแจ
“งั้นครูจะให้โรงเรียนทัมแบแนะนำตัวก่อนแล้วกันนะ เอ้าฮันคยองออกมาคนแรกเลยแล้วกัน”ฮันคยองลุกขึ้นทำให้ฮีชอลต้องลุกขึ้นตามไปด้วย
“เอ้า...นายจะลุกตามฉันมาทำไม เขาให้ฉันแนะนำตัวคนเดียวนะ”ฮันคยองแหย่
“นายก็แหกตาดูบ้างสิ !! มือติดกันอยู่ไม่เห็นหรอ ?? เรียนมาถึงปี3 ได้ไงเนี่ย”
“นี่นายว่าฉันหรอ!?”ฮันคยองและฮีชอลทำท่าจะวางมวยใส่กัน คิมคูราจึงยกมือห้ามทัพก่อน
“สองคนนั้นน่ะจะแนะนำตัวกันไหมเนี่ย”
“ครับๆ ผมฮันคยอง ปี3 ร.ร.ทัมแบ ครับ”
“ผมฮีชอล ปี3 ร.ร.ฮยางซูครับ”
“เขายังไม่ได้บอกให้นายแนะนำตัวเลยนะ”
“เอ๊ะ! -*-”
“เอ้าๆสองคนนั้นพอได้แล้ว คู่ต่อไปคู่คังอินกับอีทึกลุกขึ้นมาเลย”
“สวัสดี ผมคังอิน ปี3 ร.ร.ทัมแบ”
“ผมอีทึก ปี3 ร.ร.ฮยางซู”
“คิบอม ปี2 ร.ร.ทัมแบ”
“ชื่อดงแฮ เรียกสั้นๆว่าด๊องก็ได้นะ ปี2 ร.ร.ฮยางซู^^”
ดงแฮแนะนำตัวอย่างสดใส ทำให้หนึ่งในร.ร.คเยจอลมองแบบปิ๊งๆ
“เห้ย!น่ารักว่ะ”
“มึงปิ๊งหรอวะซึง”แทยังพูด
“สเป็กเลยว่ะ*-*”
“เหอๆขอให้สมหวังละกัน”
“คยูฮยอนปี2 ร.ร.ทัมแบ”
“ฮยอกแจปี2 ร.ร.ฮยางซู”
“เยซองปี3 ร.ร.ทัมแบ”
“เรียวอุคปี1 เห้ย!! Big Show”เรียวอุคโพล่งขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นหน้าคนที่คุ้นเคย
“เห้ย!!ไอ้ลีบ”แทยังโพล่งขึ้นอย่างตกใจเช่นกัน เยซองหันมองทั้งสองสลับกันอย่างงงๆ...สองคนนี้รู้จักกันหรือไง?...
“เอ่อ...ผมเรียวอุคปี1 ร.ร.ฮยางซู”
“ผมซีวอน ปี3 ร.ร.ทัมแบครับ”พอซีวอนพูดจบก็ขยิบตาให้ฮยอกแจที่กำลังงัวเงียแต่ไม่ทันได้มองว่า จียงกำลังนั่งเพ้ออยู่เพราะนึกว่าซีวอนขยิบตาให้ตนเอง
“เฮ้ยพวกมึง เขาขยิบตาให้กูหรือเปล่าวะ” จียง ถามน้ำเสียงตื่นเต้น
“มึงคิดไปเองปะว่ะ เขาขยิบตาให้คนหน้าง่วงข้างๆมึงมากกว่า”ท็อปพูดขัด
“มึงรู้ได้ไง?”จียงเถียง
“แล้วมึงรู้ได้ไง?”ท็อปก็ไม่ยอมเหมือนกัน
“มึงไม่ให้กำลังใจกูเลยว่ะ”จียงพูดหงอยๆ
“มึงชอบมันหรอวะ”ท็อปยิงคำถามออกไปตรงๆ
“เอ่อ...เปล่ากูแค่เห็นมันขยิบตาก็เลยถาม”จียงพูดไปพลางหลบสายตาของท็อป
“ผมซองมินปี2 ร.ร.ฮยางซูครับ”ถึงตาซองมินแนะนำตัวบ้าง
“เอาหละๆพวกนายนั่งลงให้หมด ต่อไปร.ร.คเยจอลออกมาแนะนำตัว”
“เฮ้ย!!นั่นมันภารโรงไม่ใช่หรอ?”ฮยอกแจและซองมินพูดขึ้นพร้อมกัน
คเยจอลทั้งกลุ่มหันขวับมามองทั้งสองทันที ทำเอาสองตัวแสบตะครุบปากตัวเองแทบไม่ทัน
....เมื่อกี้เขาได้ยินอะไรนะ อะไรภารโรงๆนะ - -?....
“สวัสดีครับ ผมแดซองครับ”แดซองพูดแล้วยิ้มตาหยีเป็นเอกลักษณ์ประจำตัว
“สวัสดี ผมท็อป”ท็อปพูดหน้านิ่งๆดวงตาคมที่เพิ่มความเข้มด้วยอายลายเนอร์ส่งสายตาเย็นชาที่เหมือนจะไม่เป็นมิตรหน่อยๆมาให้ทุกคน สายลมพัดมาวูบนึงทันทีที่พูดจบ ทำเอาทุกคนรู้สึกขนลุกไปตามๆกัน
“ทำไมพอไอ้นี่พูดจบเหมือนมีใครเปิดแอร์? ขนลุกว่ะ =_=” ฮยอกแจพูด
“นั่นดิ หนาวเชี่ยยยยยยยยยยยย” ฮีชอลพูดต่อ
“สวัสดีครับทุกคน ผมชื่อจียงหรือจะเรียกผมว่าจีดราก้อนก็ได้ฮะ”
จีดราก้อนพูดพร้อมส่งสายตาหวานเชื่อมไปให้ซีวอน เมื่อเห็นซีวอนยิ้มตอบก็หน้าแดงแต่ไม่ได้รู้เลยว่าที่ซีวอนยิ้มนั้นไม่ได้ยิ้มตอบตน แต่กำลังคิดถึงคนตัวขาวเลยยิ้มออกมา ขนาดใครแนะนำตัวอะไรยังไม่สนใจที่จะฟังด้วยซ้ำ
“สวัสดีครับ ผมแทยัง เรียวอุคไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”แทยังพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มส่วนเรียวอุคก็ยิ้มตอบด้วยความคุ้นเคย...ยังไม่ทันที่เรียวอุคจะนึกถึงคนบางคนจบซึงรีก็พูดแทรกขึ้นมา
“สวัสดีครับผมซึงรี ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ อ้อ! ลืมไปผมขอฝากหัวใจไว้ให้คนแถวนี้ด้วยนะครับ”ซึงรีพูดพร้อมจ้องหน้าดงแฮ
“คิบอมนายนั่นพูดถึงใครน่ะ?”ดงแฮพูดออกมาอย่างใสซื่อ
...ก็พูดถึงนายนั่นแหละอินโนเซนส์อะไรขนาดนั้น... คิบอมนึกในใจ
“ถ้านายฝากหัวใจไว้ที่นี่ นายจะเอาอะไรใช้วะ?”ฮีชอลพูดขัดอย่างหมั่นไส้
“ก็ถ้าปราศจากหัวใจแล้ว ผมก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ไงครับ ^^”
“อี๋...จะอ้วก”ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกัน
“อ่ะคนต่อไป”คิมคูราพูด
“หมดแล้วลุง!!!”ทุกคนพร้อมใจกันพูด
“ครูหมายถึงครูทุกคนที่จะมาคุมพวกนายต่างหาก”คิมคูราพูดแก้เขิน
“สวัสดีฉันชื่อมง เป็นครูที่ฮยางซู พวกเธออาจจะไม่ค่อยเห็นฉันมากนัก เพราะส่วนใหญ่จะดูแลค่ายอยู่ที่นี่”
“ผมชื่อยู เป็นครูที่ทัมแบ ดูแลที่นี่เหมือนกัน”ครูยูพูดต่อ
“ครูชื่อ คิมคูรา เป็นครูใหญ่ที่ทัมแบ”
“ครูชื่อ คังโฮดง เป็นครูใหญ่ที่ฮยางซู”
“รู้จักกันหมดแล้วนะ นี่ก็ดึกแล้วไปอาบน้ำนอนไป”คังโฮดงพูด
“แล้วพวกผมนอนไหนฮะ?”ซองมินถาม ทุกคนพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย
“นอนเต็นท์”
“ไหนอ่ะเต็นท์??”ซีวอนพูด
“กางกันเอง - -”คังโฮดงพูดหน้านิ่ง
“ห๊ะ!!”
“แล้วจะนอนกันยังไงหละฮะ?”ซองมิถาม
คังโฮดงพลางคิดว่าคงไม่ใช่อย่างที่เขาคิดหรอกนะ
“ก็นอนตามที่ล็อคกุญแจแหละง่ายดี”
“ห๊า! โห จารย์อะ”นักเรียน ร.ร.ฮยางซูร้องออกมาพร้อมกัน ก่อนที่คังโฮดงจะพูดขึ้นมา
“ที่นี่มีแต่ถ้วยไม่มีจาน”
.
.
.
.
.
.
.
.
“โห่ ขำตายละ -*-” ฮีชอลพูดเซ็งๆ
“- -+++” คังโฮดงมองเคืองๆ ผิดกับทุกๆคนที่กลั้นหัวเราะแทบไม่ไหวก็ประโยคขัดมุกของร่างบาง
“อาจารย์งั้นถ้าจะให้นอนเต็นท์ตามคู่งั้นผมขออะไรอย่างหนึงสิครับ”เรียวอุคพูดอย่างมีสติที่สุดเพราะพี่ๆเขาคนอื่นสติแตกคิดไปถึงไหนแล้วว่าถ้านอนกับไปพวกทัมแบมันจะเป็นยังไง แต่ก็ยกเว้นซองมินอยุ่คนหนึงแหละที่โล่งใจเพราะได้นอนกับญาติไม่ใช่ไอ้หมาป่าหื่นโรคจิตนั่น
“ว่ามาสิ”คังโฮดงพูด
“ถอดกุญแจมือได้ไหมฮะ?”เรียวอุคพูดไปแบบนั้นเพราะคิดว่าอยู่เต็นท์เดียวกันแต่ตัวไม่ติดกันคงจะดีกว่า พวกพี่ๆก็ทำหน้าอย่างมีหวังมากขึ้น
“อืม นั่นสิว่าแต่กุญแจมันหายไปไหนนะ คิมคูรากุญแจอยู่กับนายหรือเปล่า”
“ไม่อยู่”คิมคูราตอบหน้าตาเฉยอย่างรู้ทันคังโฮดง
“อืมมมมมมมมม มันหายไปแล้วอ่ะ^^”
“อ๊ากกกกกกกกก ไม่นะ!!!!!!”นักเรียนฮยางซูโวยวายกันอีกรอบ
“อ๊ะ ๆๆ เจอแล้วๆๆๆอยู่นี่ๆๆ” คังโฮดงร้องออกมาเสียงดัง ใบหน้าของทุกคนหันขวับไปมองอย่างมีความหวังเต็มเปี่ยมทันที
“*-*” << และนี่คือใบหน้าของทุกคน
“จารย์ ๆๆๆ ไขให้ผมเลย เร็วๆๆ” ซีวอนรีบวิ่งไปหาแล้วยื่นข้อมือสั่นๆไปให้ทันที
.....หลุดพ้นแล้วโว้ยยยยยยยย!! กู หลุด พ้น แล้ว โว้ยยยยยยยยยยยย!!.....
เสียงในใจซีวอนดังขึ้นอย่างลิงโลด หน้าก็ดีใจแทบจะหลั่งน้ำตาแสดงความปลื้มปิติ ซองมินลูกพี่ลูกน้องยังอดหันไปมองไม่ได้
...อะไรมันจะดีใจขนาดนั้น นี่ดีใจที่จะได้ปลดกุญแจมือหรือดีใจที่ไม่ต้องคู่กะกูกันแน่วะ- -?....
ซีวอนมัวแต่มองข้อมือที่จะถูกปลดจากพันธนาการเหล็กอย่างตื่นเต้นจนมือสั่นริกๆ ไม่ได้สังเกตุมองมือใหญ่อ้วนที่ยกขึ้นสูงแล้วเหวี่ยงไปข้างหลังสุดแรงแขนเลยสักนิด วัตถุขนาดเล็กลอยละลิ่วออกจากมือคังโฮดงไปเสียแล้ว !!
ฟิ้วววววววววว ~
ลองคิดเป็นภาพสโลวโมชั่น วัตถุเล็กกำลังลอยขึ้นไปบนฟ้าอย่างเอื่อยเฉื่อย พร้อมกับทุกสายตาที่กำลังมองตามขึ้นไปแล้วเบิ่งรูม่านตาให้กว้างพอๆกับขีดความตกใจ ชูมือสุดแขนราวกับจะไขว่คว้า ก่อนที่ริมฝีปากจะเปิดขึ้นกว้างอย่างช้าๆเป็นคำว่า
“อย่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา !!!!!!!!!!!!!!!!”
ฟุ่บบบ !
สงสัยจะไม่ทันซะแล้วมั้ง วัตถุเล็กๆนั้นลอยละลิ่วตกลงไปอยู่ในดงไม้มืดทึบยากจะมองห็นซะแล้ว !!!
กลับมาสู่เหตุการณ์ปกติ ทุกคนเงียบ เงียบ เงียบ อึ้งไม่หายกับภาพอันแสนน่าสลดใจนั้น ทุกคนยังค้างท่าเดิม ตาเบิ่งโต ชูมือสุดแขน และปากก็ยังอ้าเหมือนเดิม (ไรท์เตอร์ละเครียด-*-)
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย TTOTT”
“โนวววววววววววววววววววววววววววววว TTOTT”
เสียงพี่น้องคุ่แสบ คิมฮีชอลและลีดงแฮดังขึ้นมาทันทีที่สมองประมวลภาพจบ และทุกๆคนก็ค่อยโอดครวญไปตามๆกัน แต่ดูเหมือนซีวอนจะเป็นหนักกว่าเพื่อน ทำหน้าเสียใจเหมือนโลกจะมลายสิ้น ดิ้นแด่วๆ ชีวิตข้าจะหาไม่ อะไรจะปานนั้น
“อ้าว ขอโทษนะ มันหลุดมือ^^”
“- -+++”
“ถ้าอยากได้ก็ลองไปด่อมๆมองๆหาเอาแล้วกัน สักตีสามคงเจอแหละ อ่อ ระวังด้วยละแถวนั้นกบเขียดมันเยอะ ^^” พูดเหมือนให้กำลังใจก่อนจะหันร่างอ้วนๆใหญ่ๆของตนเองเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี
“เห้ยยย ไปหากันดิวะะะ !!” เสียงซีวอนดังขึ้นคนแรก ก่อนที่ร่างสูงจะวิ่งนำลากลูกพี่ลูกน้องตัวอวบให้ตองวิ่งตามมาด้วย
“เห้ยยยย แต่กบเขียดมันเยอะนะโว้ยยยยย” คังอินตะโกนบอก นึกห่วงร่างบางข้างๆเขา อยากให้ไปนอนพักผ่อนซะมากกว่า เพราะถ้าอีทึกได้ไปนอน เขาก็จะได้ไปนอนด้วย ฮ่าๆๆๆ (นี่ห่วงจริงใช่มั้ย?? กะไม่หวังผลพลอยได้เลยนะ ไม่เลยนะคัง -*-)
“ช่างแม่งงงงงง จับปาดคอให้หมดเลยโว้ยยยยย!!”
“เห้ยยย! พวกมึงงง ดึกแล้วนะ เลิกเหอะ” คยูฮยอนตะโกนบอก เพราะเห็นร่างอวบที่ก้มๆมองๆอยู่อ้าปากหาววอดๆแล้ว
“ยังหาไม่เจอเลยโว้ยยยยยยยยยย” เสียงซีวอนตอบกลับมา
“ผมก็ง่วงแล้วน้าาาา” แดซอง ซึงรีและแทยัง พูดออกมาพร้อมกัน พลางนึกเคืองนิดๆว่า พวกกูไม่ได้เกี่ยวอะไรเล้ยยย ทำไมต้องมาช่วยหาด้วยวะเนี่ยย ??
“เดี๋ยวเซ่! จะช่วยก็ช่วยให้มันเสร็จๆไปดี๊” ซีวอนตะโกนกลับมาอีกรอบ
…ได้ข่าวว่าพวกคุณมึงทั้งหลายนี่บังคับพวกกูมานะเนี่ยยย ถ้าไม่ติดว่าด๊องสุดน่ารักอยู่นี่กูไปกางเต๊นท์นอนสบายใจแล้วเหอะ - -...ซึงรีคิดในใจ
“เดี๋ยวพวกนายก็ต้องนอนเต๊นท์เดียวกันอยู่ดี ไขไปก็เท่านั้น ไว้มาหาพรุ่งนี้ไม่ได้รึไง?” เจ้าของดวงตากรีดอายลายเนอร์พูดขึ้นมานิ่งๆ ทำเอาลมพัดเย็นกันอีกรอบ
วิ้วววววววววววววว ~
“ฉันว่าไอ้โหดนี่ต้องเป็นอะไรก็ลมแน่ๆเลยอ่ะ” ดงแฮกระซิบเบาๆกับคิบอม
“ทำไมล่ะ?”
“ก็ดูดิ พูดอะไรทีลมต้องพัดมาตลอดเลย คนหรือหนุมาน”
“หนุมาน?”
“ก็วรรณคดีไทยไง ไม่รู้จักอีก หนุมานลูกพระพายเจ้าแห่งลมอ่ะ โหยย ไปอยู่รูไหนมา -*-“ ดงแฮพูดอย่างขัดใจ
…นี่ก็บันเทิงเหลือเกิน รู้มันทุกเรื่องยันวรรณคดีไทย หล่อเซ็ง - -.....คิบอมคิดพลางเหล่ตามองหน้าหวานเอือมๆ
“ท..ที่พี่เขาพูดก็มีเหตุผลดีนะฮะ ร ...เราไปนอนกันเหอะนะฮะ” เรียวอุคพูดขึ้นมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“เออ ที่ไอ้โหดนั่นพูดก็ถูกนะ ไปนอนเหอะชั้นง่วงละ ไอ้กุญแจมือระยำนี่ค่อยไขทีหลัง”ฮีชอลพูดทำเอา’ไอ้โหด’คิ้วกระตุกปึดๆกับฉายาใหม่
“ชั้นง่วง” ซองมิน
“ชั้นยังไม่ง่วง” ซีวอน
“ชั้นง่วง” ฮันกยอง
“ชั้นยัง” ซีวอนยังยืนหยัด
“ชั้นก็ง่วง” คังอิน และเยซอง
“ชั้นไม่” ซีวอนยังยืนหยัดต่อไป
“ง่วงมาก” คิบอม คยูฮยอน ดงแฮ อิทึก
“ชั้นไม่ง่วง” ซีวอนยืนหยัดอีกครั้ง
“พวกเราก็ง่วงแล้วววว” บรรดาคเย จอลพูดขึ้นมาพร้อมกัน โดยมีเรียวอุคแอบทำเนียนพูดด้วย
“ชั้นไม่...”
“ถ้ายังเถียงกันไม่เสร็จชั้นจะนอนตรงนี้แล้ว!!” ฮยอกแจพูดขัดเสียงดัง
“ง่วงก็ได้~” ซีวอนพูดอย่างเสียไม่ได้ ก็สุดน่ารักของเขาง่วงแล้วนี่ ไม่กล้าขัดอ่ะ TT
“เอ้าหาเจอแล้วหรอ?” คังโฮดงถามเมื่อเห็นทุกคนเดินกลับมา
“ไม่เจออ่ะจารย์ T_T”
“ไม่เป็นไร๊ เดี๋ยวก็ต้องเจอแหละ ในสักวันนึงงง” พูดให้กำลังใจที่เหมือนจะขัดๆหน่อยๆ
“ก็หวังแบบนั้นฮะ”
“เออ ดึกมาแล้ว ไปกางเต็นท์นอนได้แล้วไป” คังโอดงมองนาฬิกาแล้วพูดบอก
“อ่าว แล้วพวกผมหละครับ”จีดราก้อนถามออกมาอย่างงงๆคิดในใจว่าจะให้กูไปนอนไหนละว่ะ
“อ้ออออ ลืมไปๆคือเต็นท์มันจะมีอยู่ 7เต็นท์ เต็นท์ใหญ่มีอยู่ 6เต็นท์ นอนได้สามคน ส่วนเต็นท์เล็กมีแค่เต็นท์เดียวนอนได้สองคนหนะ”
“อ้อ..”ทุกคนพยักหน้าหงึกหงักเข้าใจ
“พวกนายมีคู่อยู่แล้วไปนอนเต็นท์ใหญ่คู่ละเต็นท์ คเยจอลสองคนไปนอนเต็นท์เล็ก แล้วที่เหลืออีกสามคนจับยัดเต็นท์ใหญ่เต็นท์ละคน”
“อืม งั้นฉันขอไปนอนกับคู่ซีวอนกับอะไร มิมิ แล้วกันนะ”จีดราพูดแล้วรีบวิ่งไปยืนอยู่ข้างๆซีวอนทันที
“ซีวอนขอฉันอยู่ด้วยนะ^^”
“แล้วแต่ละกัน” ซีวอนตอบหน่ายๆ ยังเซ็งไม่หายที่หากุญแจไม่เจอ
“เอ้านั่นไอ้จีดราก้อนมันไปนู่นแล้ว งั้นฉันขอไปอยู่กับหัวใจของฉันละกัน”ซึงรีหยอดคำหวานเล็กน้อยแล้วเดินไปอยู่ข้างๆดงแฮ
“อยู่ด้วยนะฮะ^^” ซึงรีเขยิบๆไปใกล้ดงแฮแล้วเอ่ยขอโดยไม่มองหน้า ทำเอาดงแฮหันเหวอๆมามองอย่างตกใจ
“ม..ไม่ได้ว่าอะไร” ดงแฮตอบอึกอัก ผิดกับคิบอมที่ส่งสายตาอาฆาตข้ามหัวดงแฮไปให้ซึงรีซะแล้ว
“แทยังมาอยู่เต็นท์เดียวกับเราไหม?”เรียวอุคออกปากชวนแทยังทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆคิดในใจว่า...แอบแรงนะชวนผู้ชายคนอื่นก่อนเห้อ..หงุดหงิดเว้ย...
“ป่ะ ที่รัก เราเข้าเต็นท์กันดีกว่า”แทยังพูดแล้วโอบมือบนไหล่ของร่างบางอย่างถือวิสาสะทำให้คนมือติดกับร่างบางอย่างเยซองหงุดหงิดมาก
“ไอ้บ้า แทยัง!!มากไปแล้วนะ”เรียวอุคพูดขำๆฟาดมือไปที่ไหล่แทยังหนึ่งป้าป
“เจ็บตายหละ ฮ่าๆๆๆ”
“อีทึก นายรีบเข้าไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวโดนน้ำค้างจะไม่สบายเอา” คังอินพูดอย่างเป็นห่วงแล้วพยุงร่างบางเข้าเต็นท์ไป ตามด้วยเสียงแซวจากฮีชอลไม่ขาดสาย
“ยี้~ เทคแคร์กันเข้าไป นี่ยังไม่ได้เป็นไรกันเลยนะ รีบเข้าเต็นท์เถอะ~ เดี๋ยวโดนน้ำค้างนะ~ ถ้าเป็นแฟนกันนี่คงแทบจะอุ้มเลยมั้งเนี่ย บู่ๆๆ” พูดล้อเลียนคังอินแล้วแลบลิ้นส่งท้าย ทำเอาคนข้างๆอย่างฮันกยองกลั้นขำแทบไม่อยู่
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“ข...ขำอะไร??” ฮีชอลที่เพิ่งรู้ตัวว่าหลุดหันไปมองหน้าคนข้างๆอย่างอายๆ
“อิจฉารึไง?”
“อ..อิจฉาอะไร?? ไม่มีความจำเป็นเลยเว้ย” ฮีชอลพูดเก้อๆ
“โอ๋ๆ ไม่ต้องอิจฉานะ ฉันพูดบ้างก็ได้ เข้าเต็นท์กันเถอะครับที่รัก เดี๋ยวโดนลูกเห็บตกใส่จะไม่สบายเอานะ ผมเป็นห่วง~” ฮันกยองแหย่
“ลูกเห็บตกใส่ก็ตายแล้วเว้ย !! ล..แล้วที่รงที่รักบ้าอะไร?!! ม..ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย!!” ฮีชอลพูดเสียงดัง อย่างเขินๆ หน้าแดงด้วย
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ฮันกยองหลุดหัวเราะเสียงดังอย่างกลั้นไม่อยู่ ก็ต้องที่หน้าสวยนี่เขินนะสิ ทั้งฮาทั้งน่ารักไม่ไหวแล้ว !!
“เห้ยย เข้าเต็นท์โว้ยยยย ฉันง่วงแล้ว มองอยู่ได้ไอ้ซองมินน่ะ ชอบมันรึไงงง??” ฮยอกแจพูดแบบไม่คิดอะไร เพราะง่วงเต็มที่แล้ว แต่ดันไปจี้ใจดำคยูฮยอนซะแทบเซ
....นี่กูแสดงออกขนาดนั้นเชียวหรอวะ??.... คยูฮยอนคิดแล้วเดินมึนๆเข้าเต็นท์ไป
“เอ้าไปกันได้แล้วเดี๋ยวมืดกว่านี้มันจะหนาว อ่า ส่วนท็อปกับแดซองนายอยู่ด้วยกันคงไม่มีปัญหานะ”คังโฮดงถามไป
“ครับ”ทั้งคู่ตอบกลับไปพร้อมกันด้วยเสียงเซงๆกับเพื่อนของตน
คังโฮดงเดินออกมาหลังจากส่งทุกคนเข้านอนเรียบร้อยแล้ว เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ หยิบบางสิ่งขึ้นมาแล้วแกว่งไปมาดังกรุ๊งกริ๊งๆ พลางพึมพัมกับตัวเองอย่างขำๆ
“จะหาเจอได้ไงเล่า ก็กุญแจน่ะมันอยู่นี่~~ ฮ่าๆๆ”
ดึกแล้ว ประมาณตีสองกว่าๆ
ร่างสองร่างนอนเคียงข้างกันในเต็นท์ใหญ่โดย ไม่มีใครมาเบียด ทว่าใจของร่างบางไม่ได้สบายเหมือนร่างกายเลย นอนกระสับกระส่ายดิ้นไปดิ้นมา จนคนข้างๆชักรำคาญ
“เฮ้ๆ ฮีชอล นายเป็นอะไรเนี่ย? อยู่เฉยๆไม่ได้หรอ ดึกแล้วนะ รีบนอนเถอะ” ฮันกยองหันมาบ่นฮีชอลยาวเป็นหางว่าว
“ก็มัน ไม่ง่วงนี่ ทำไงละ” ฮีชอลตอบ
“เมื้อกี้บ่นง่วง”
“ก็พอเข้ามานอนในเต็นท์แล้วมันไม่ง่วงแล้วอ่ะ ไม่ง่วงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ....ทำไมมันไม่ง่วงวะ ไม่ง่วงๆๆๆๆๆ.......ฮีชอลคิดอย่างหงุดหงิด
“เอ๊า!” ฮันกยองร้องอย่างไม่เข้าใจอารมณ์งอแงง้องแง้งของฮีชอล
“มันก็อยากจะหลับ แต่มันไม่หลับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ” ฮีชอลร้องเสียงดัง
“งั้นฉันช่วยทำให้หลับเอามะ?” ฮันกยองไม่พูดเปล่า โน้มหน้าเข้ามาใกล้ร่างบางด้วย
“เฮ้ๆ นายจะทำอะไรน่ะ? O_O!!!” ฮีชอลร้องถามอย่างตกใจ
“….” ฮันกยองไม่ตอบอะไร โน้มหน้าเข้ามาใกล้ร่างบางเรื่อยๆ ก่อนจะเอามือมา.....
เอามา..........
มา...........
ปิดตาฮีชอลไว้!!!!
“ปิดไว้งี้ เดี๋ยวก็หลับเองแหละ^^”
“อ.....ไอ้บ้าาา !! เอามือออกไปเลยนะ !!” ฮีชอลตะโกนเสียงดัง แล้วปัดมือฮันกยองออกอย่างแรง คนถูกปัดมือหันตัวไปหัวเราะอย่างสะใจ
..เมื่อกี้เห็นหน้าแดงด้วยนะนั่นน น่ารัก ฮ่าๆๆๆๆ....
“พอแล้ว นอนได้แล้วล่ะ” ฮันกยองที่เพิ่งหัวเราะเสร็จหันมาบอกร่างบางก่อนจะเอนตัวลงนอน
“เดี๋ยวดิ นอนไม่หลับอ่ะ” ฮีชอลยังหันมาสะกิดฮันกยองยิกๆ
…….กูง่วงงงงงงงงงงงงงงงงงง TT^TT…………..เสียงฮันกยองร้องดังลั่นในใจ
“นอนดึกมากเดี๋ยวผะ...อี๊ก็มาหรอก หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ~~” ฮันกยองใช้ไม้ตายก่อนจะยื่นหน้าหลอนๆไปให้ฮีชอล
“ไอ้บ้า !! นอนไปเลยไป๊” ตะโกนใส่หน้าเสียงดังก่อนจะเอามือผลักหน้าอย่างแรง ฮันกยองอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง แต่...
ปึดๆ ปึดๆ
ฮันกยองอยากจะร้องไห้สักพันสามร้อยรอบ TTOTT
คิมฮีชอลสะกิดอีกแล้ววววววววววววววววววววววววววว ~~
“อะไรอีกเล่า??!!” ฮันกยองถามเสียงห้วน
“นายได้ยินเสียงไรมั้ยอ่ะ??” ฮีชอลถาม
“ไม่!!”ฮันกยองตอบก่อนจะเอนตัวนอน
“เดี๋ยวดี๊ ฟังให้ดีๆสิ” ฮีชอลยังไม่ยอม กระชากตัวฮันกยองขึ้นมาจนได้
...ปล่อยกูไปเถิดดดด TT_TT....
ฟุ่บๆๆ สวบ สวบ สวบ
“เสียงอะไรอ๊าาา? ~” ฮีชอลร้องเสียงสูง มือเรียวเกาะต้นแขนแกร่งของฮันกยองไว้แน่น
“จุ๊ๆ เหมือนมันจะอยู่แถวๆนี้นะ”ฮันกยองบอกให้ฮีชอลเงียบไว้ ก่อนที่ทั้งคู่จะตั้งใจฟังเสียงผิดปกตินั้น
ง...เงา เงา!! เงาคนอยู่นอกเต็นท์ !!!!
"อ้ากกกกกกกกกกกกก ใคร?!! ใคร?!!" ฮีชอลแหกปากร้องก่อนจะกดหัวตัวเองกับแผ่นหลังของฮันกยอง
"เห้ย! เงาใครวะนั่น??" ฮันกยองเองก็เริ่มใจไม่สู้ดีแล้ว รึว่าจะเป็นเพราะเมื่อกี้เค้าแกล้งฮีชอลกันนะ ไม่น่าเลยกู
ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ
ใกล้เข้ามาแล้ว ใกล้เข้ามาแล้ว
สายตาของทั้งคู่มองตามเงานั้น ที่เดินไปรอบๆเต็นท์อย่างหวาดกลัว
"นายอ่ะ ไม่น่าไปพูดทักเลย" ฮีชอลโบ้ยความผิดให้ฮันกยองทันที
"อะไรเล่า ! ใครมันจะไปรู้ล่ะ" ฮันกยองแย้ง
"ก็นั่นแหละ"
เพราะมัวแต่เถียงกัน ฮันกยองและฮีชอลไม่ทันสังเกตุเลยว่าเงานั้นได้เดินมาถึงหน้าต่างของเต็นท์ที่ทั้งสองเปิดไว้แล้ว!!
"แฮ่~!!!!!!!!!!"
"ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!!! " ทั้งคู่หันมาตะโกนใส่หน้ากันทันที หลังจากที่บุคคลปริศนาหน้าขาววอกโผล่ออกมาจากช่องหน้าต่าง !!
"อ้ากกกกกกกกก ผีหน้าขาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!!" ฮีชอลตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง ก่อนที่คนจะกุลีกุจอวิ่งออกจากเต็นท์อย่างทุลักทุเล สะดุดล้มหัวทิ่ม แต่ก็ยังวิ่งๆๆๆๆๆ ยิ่งวิ่งลำบากเข้าไปอีกเพราะมือดันติดกันอยู่!!
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!! " ระดับเสียงทั้งสองก็ยังไม่ลดลงเหมือนเดิม ทั้งสองยังคง วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงง วิ่งไปไหนวะเนี่ยยยย??
"มีอะไรกันฮะพี่? เสียงดังจัง" ดงแฮชะโงกหน้าออกมาถามตอนที่ทั้งคู่วิ่งผ่านเต็นท์พอดี
"ผีๆๆๆๆๆๆๆๆ ผีหน้าขาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ผีหน้าขาวววววววววววววว อ้ากกกก" ฮีชอลยังคงไม่ได้สติและแหกปากโวยวาย
"ผี!! ผี!! อ้ากกกกกกกกกกกกก คิบอมมมมมมมมมม ซึงรี ตื่นนนนๆๆๆๆ ผีมาๆๆๆๆๆๆ ว้ากกกกกกกกกกก" ดงแฮตกใจตามแล้วตะโกนร้องบอกคนในเต็นท์ยกใหญ่
"เห้ย! ผี อ้ากกกกกกกกกกกกก" ซึงรีแหกไปแล้วฉุด ดงแฮออกมาข้างนอกทันที แต่คิบอมยังไม่ตื่น ทำให้ดงแฮไปไหนไม่ได้
"คิบอม ตื่นนนนนน!! ผีมาโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!"
"ผี!!!!!!!!!!!!!!!! อ้ากกกกกกกก" คิบอมตกใจตื่นทันที แล้วโกยออกจากเต็นท์แล้วออกมาวิ่งด้วย
"งืมมมม เสียงอะไรเนี่ย? อะไร ผีๆ ? ห๊ะ!? ผี!!!!!!!!!!!!!!" ซองมินได้ยินเสียงแว่วๆตื่นขึ้นมา ก่อนที่สมองจะประมวลความหมายได้แล้วรีบปลุกทุกคน
"ผีมาโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!"
"ผี!!/ผี!!" ซีวอนและจียงเด้งตัวขึ้นพร้อมกันทันทีที่ได้ยินก่อนที่ทั้งหมดจะ
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!" แล้วโกยอ้าวออกมาวิ่งด้วย
"มีไรกันเนี่ยยย?? " คยูฮยอนพูดอย่างัวเงียแล้วลากอึนฮยอกออกมายืนนอกเต็นท์ด้วยกัน
"ดงแฮมีอะไรหรอ?" ฮยอกแจถามดงแฮที่กำลังวิ่งผ่านมา
"ผีหน้าขาวมาโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!" ดงแฮคิบอมและซึงรัวิ่งตะโกนผ่านหน้าไปแล้ว!!
วิ้วววว~! สายลมพัดผ่านไปวูบนึง ทั้งคู่ก็เพิ่งเข้าใจ
"O_O!!!/O_O!!!"
"ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" ทนไม่ไหวต้องไปวิ่งกับเขาอีกคู่
"โหยยย เสียงดัง =_=" แทยังงัวเงียตื่น เพราะเสียงโหวกเหวกข้างนอก
"ข้างนอกเขามีไรกันอ่ะ?" เยซองถามหน้าง่วง
"ผีมาโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!!!"
"O_O!!/ O_O!!/ O_O!!"
"แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" เพิ่งคิดได้กันอีก ไปวิ่งกันอี๊กกกกก !!
ตึกๆๆๆๆ ตุบ!
O_O!
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" ฝั่งดงเฮและซองมินวิ่งชนกัน ไม่ทันหันมองหน้ากัน ตกใจกันเอง แหกปากเสร็จ ไปวิ่งกันอี๊กกกกกกกกกก
ผลั้วะ !!
แทยังวิ่งไปชนขายึดเต็นท์ของท็อปและแดซอง ทำให้เต็นท์เล็กล่มทับทั้งสองที่นอนอยู่ เสียงทั้งสองโวยวายดังขึ้น
"เห้ยยย ไรวะ ???" ท็อปสบถเสียงดังก่อนจะออกมานอกเต็นท์
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" แทยังที่สะดุดขายึดเต็นท์ล้มหน้าทิ่ม แหกปากออกมา สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ก่อนจะลุกขึ้นมาแล้ววิ่งต่ออี๊กกก
"เห้ย ไอ้แทยัง มาให้กูเตะซะดีๆ นะโว้ยยยยย" ท็อปพูดอย่างโมโหก่อนจะวิ่งไปไล่แทยังที่แหกปากโวยวายไม่รู้เรื่อง
"ท็อป มึงงง!! ไปไหนวะ รอกูด้วยยยยยยย" แดซองที่เพิ่งโผล่มาจากผ้าคลุมเต็นท์ร้องถาม ก่อนจะวิ่งตามไปอีกคน
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ผีมาโว้ยยยยย!!"
"ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!"
"ย้ากกกกกกกกกกกกกกกก ผีหน้าขาวววววววววว อ้ากกกก!!"
"แว้กกกกกกกกกกกกกก!!"
"ไอ้แทยัง มึงหยุดดดดดด มาให้กูถีบเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!"
"ไอ้ท็อปปปปปปปป มึงจะไปไหนนนนนนนนนนนน กูวิ่งตามไม่ทันนนนนนนนนนน!!"
"ผีๆๆๆๆๆๆๆๆ อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!"
“เช้าแล้ว ๆ ตื่นนนนนน !!!” คังโฮดงเดินมาปลุกตัวแสบทั้งหลายในตอนเช้า โดยมีโทรโข่งอันใหญ่มาช่วยขยายเสียงด้วย
“ตื่นนนน ๆ เห้ยยยยย !!” ร่างอ้วนร้องขึ้นอย่างตกใจ เมื่อเดินมาถึงที่ที่นักเรียนของเขาควรจะนอนกันเรียบร้อยอยู่ในเต็นท์ แต่มันกลับไม่ใช่
“ทำไมมันมานอนกองกันเป็นกิมจิในกะละมังแบบนี้วะ? ตายยังเนี่ย?” ร้องขึ้นอย่างตกใจก่อนจะเอาไม้ที่พกมาด้วย จิ้มๆ ไปที่ร่างของแต่ละคน
“งืมมม อย่าเพิ่งมายุ่งตอนนี้น่า” ดงเฮครางงึมงำๆ เพราะรู้สึกว่ามีคนมาสัมผัสตัว
“เห้ยย พวกนายๆๆ ตื่นๆๆๆ” คังโฮดงร้องเรียกอีกครั้ง
“งือออ ไม่เอาา ~!”
"ไม่ตื่นเดี๋ยวผีมาน้า ~" คังโอดงจงใจแกล้งไปกระซิบเบาๆที่หูร่างอวบ แต่มันกลับชัดเจนเต็มสองรูหูของทุกคน ส่งผลให้ทุกคนสะดุ้งเฮือกทันที
"ผี !!! อ้ากกกกกกกกก" แหกปากพร้อมกันแล้วพร้อมใจเด้งตัวขึ้นมาหลบหลังคังโฮดงกันทุกคน
"เห้ย ๆๆ อะไรกันเนี่ยยยย?? ออกไปๆๆ ผงผีอะไร ชั้นพูดเล่น" คังโฮดงหน้าเหวอทันที เมื่อกี้เขาแค่พูดเล่นเท่านั้นนะ คิดเป็นจริงเป็นจังกันขนาดนี้เชียว
"ผีๆๆๆๆๆ ผีมา ผีหน้าขาวมา ผี อ้ากกก" เรียวอุคยังหลอนไม่เลิก
"จารย์ ? จารย์! จารย์แกล้งผมหรอ เมื่อคืนอ่ะ!! " ฮีชอลตะโกนถามเสียงดัง ก็คังโฮดงจะรู้เรื่องผีหน้าขาวได้ไง ถ้าไม่ใช่คนแกล้งอ่ะ !!
"เห้ย บ้า ! แกล้งอะไร พอฉันส่งพวกนายเข้านอนฉันก็ไปนอนแล้วเหมือนกัน" คังโอดงตอบงงๆ
"ไม่ใช่จารย์แล้วใครแกล้ง เชอะ ผมไม่เชื่อหรอก -3-" ฮีชอลตอบกลับงอนๆ
"เอ๊า ไม่เชื่อกันอีก แล้วจะให้ฉันทำไงล่ะ"
"อย่างนี้มันต้องสอบสวน"
พรึ่บ!
เข้าสู่บรรยากาศการสอบสวนทันที ไฟทั้งหมดถูกดับลงเหลือเพียงไฟดวงใหญ่ที่ห้อยอยู่เหนือโต๊ะส่งอให้เห็นหน้าคังโฮดงที่ใส่กุญแจมืออยู่อย่างชัดเจนและใบหน้าของผู้ที่เหลือล้อบรอบอยู่เพียงรางๆเท่านั้น
ตึง!
คยูฮยอนตบมือลงกับโต๊ะอย่างแรง เพื่อทำให้ขวัญกระเจิง เหมือนกันที่หนังตำรวจเขาทำกัน ก่อนจะพูดขึ้นมาอย่างเป็นงานเป็นการมาก
"เวลาตีสองของเมื่อคืนคุณอยู่ที่ไหนครับ?"
"อยู่ที่เต็นท์นอน" คังโฮดงตอบพลางก้มหน้าลง
"เต็นท์นอนคุณอยู่ไหนครับ?" เชวซีวอนถามขึ้นมาบ้าง
"ห่างจากที่นี่ไปไม่ไกลมาก"
"แล้วคนอื่นๆละครับ" เยซองพูดขึ้นมา
"น่าจะหลับกันหมดแล้ว"
"รู้ได้ไง?" คังอินถาม
"เดาเอา"
"ตอบกวนเรอะ ! แบบนี้มันน่า.." คังอินพูดเสียงดังแล้วจะพุ่งตัวเข้าไปแต่อีทึกกระชากตัวกลับไปก่อน
"อย่าครับ อย่า คุณควรจะมีจรรยาบรรณนะครับ ทำร้ายพร่ำเพรื่อแบบนี้ไม่ได้" อีทึกกระซิบบอกทำให้คังอินสงบลง แต่ก็ยังไม่วายพูดว่า
"เดี๋ยวจับขังลืมซะให้เข็ด ฮึ!" คังอินพูดกระฟัดกระเฟียด
"แล้วใครเป็นพยานให้คุณได้บ้าง" ฮันกยองถาม
"เอ่อ..." คังโฮดงกระอึกกระอัก
"ฉันเอง!" พร้อมกับร่างสูงใหญ่ของคิมคูราที่ค่อยๆย่างกรายเข้ามาอย่างพระเอ๊กพระเอก
พลันบรรยากาศก็กลับมาเป็นลานกว้างที่มี่เต็นท์เรียงรายอยู่เหมือนเดิม
"อ่าว จารย์"
"เมื่อคืนคังโฮดง อยู่ที่เต็นท์ตอนตีสองจริงๆ ฉันเป็นพยานให้ได้" คิมคูราย้ำ
"เห็นม้า~ ฉันบอกแล้วก็ไม่มีใครเชื่ออออ ^^" คังโฮดงพูดขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี
"อ้าวว แล้วเมื่อคืนใครแกล้งพวกผมละฮะ?" ซองมินถามต่อ
"จะไปรู้เรอะ ! อยากรู้ก็หาเอาเองละกัน อ่อ เก็บเต็นท์เสร็จแล้วตามฉันมาที่ลานชุมนุมด้วยนะ"
"คร้าบบบบบบบบบ" ทั้งหมดร้องตอบ
เมื่อทุกคนเก็บเต็นท์เสร็จแล้วจึงมารอที่ลานกว้าง คังโฮดงเดินมมาแล้วอธิบายถึงกิจกรรมต่างๆที่จะทำในค่ายนี้ ซึ่งแต่ละอย่าง ทำเอาตัวแสบทุกคนเบ้หน้ายี้~!
“จารย์ โหดไปป่ะ ซ่อมหลังคาเนี่ยนะ จะบ้าตาย –0-” ประเดิมด้วยฮยอกแจจอมขี้บ่น
“ไม่หรอก ฉันคัดมาแล้ว - -”
“ลุงครับ พวกผมไม่ใช่พวกอึดถึกทนนะฮะ ไม่ไหวหรอกๆ” ต่อด้วยดงเฮจอมบ่นอันดับ2
“- - ++++”
“ไม่เป็นไรนะ ถ้านายไม่ไหวจริงๆเดี๋ยวฉันทำส่วนของนายให้ก็ได้” คังอินหันมองร่างบางข้างๆเขาอย่างห่วงๆ อีทึกได้แต่พยักหน้ารับเบาๆ ฮีชอลตัวแสบได้ยินจึงแซวทันที
“โว้ยยย ห่วงกันจริ๊งงงงง ~! หมั่นไส้ ๆๆๆๆๆ ”
“อะไร? อิจฉาอีกแล้วหรอที่รัก แหมๆๆๆ ไม่ต้องน้อยใจไป เดี๋ยวฉันพูดบ้างก็ได้ ฮ่าๆๆ” ฮันกยองแกล้งแหย่
“ไม่ใช่ว้อยยยยยยยยยย อิจฉาบ้าบออะร๊ายยยยยยย >O
“เรียวอุค ไหวมั้ย?” เยซองถามอย่างเป็นห่วง
“ก็ไหวมั้ง ^^;;;” เรียวอุคพูดเสียงอ่อยๆ ขณะที่อีทึกกำลังมองดูเงียบแล้วสงสายตาอาฆาตให้เยซอง ทำเอาคังอินที่นั่งข้างๆมองตามอย่าง งงๆ
“โอ๊ยยยย หิวอ่าๆๆๆ” จู่ๆ ซองมินร้องขึ้นมาเสียงดัง
“เฮ้ยย! เบา ร้องทำบ้าไรเนี่ย” ซีวอนต้องปรามลูกพี่ลูกน้องตนเสียงแข็งเพราะอายคนอื่นเขา
“ก็มันหิวนี่ เมื่อคืนวิ่งหนีผีทั้งคืน ไม่เหนื่อยรึไง?!!” ซองมินแหวเสียงดัง
“เอ่อ.... ” ซีวอนอึกอักตอบไม่ถูก เพราะมันก็จริงอย่างที่ร่างอวบว่า
“พาไปเลี้ยงข้าวมั้ยน้องสาววว ” เสียงคยูฮยอนดังแซว
ขวับ !
ซองมินหันไปค้อนตาเขียวทันที
“หุบปากไป ไอ้ปากหมาคยูฮยอน - -++”
“เฮ้ยย แรงว่ะ งี้มันน่าจับจูบอีกซักรอบ หึๆๆๆ ^^+++” คยูฮยอนพูดพลางจะขยับตัวเข้ามาใกล้
“อย่าเข้ามานะเว้ยยยยยยยยยยย !” ซองมินร้องโวยวายแล้วทำท่าจะปล่อยตีนข่ม
“ไอ้หื่นนี่ อยู่นิ่งๆได้มั้ยวะ อย่าดุ๊กดิ๊กดิ๊ !” เจอฮยอกแจด่าเข้าให้ถึงกับจ๋อย เพราะการที่คยูฮยอนจะขยับตัวไปหาซองมินทำให้เขาต้องขยับตามไปด้วย
=__________________= ;;;;;;;;;;; นี่กรูเป็นตัวอะไรเนี่ย?
คังโฮดงคิดอย่างไม่เข้าใจ ตัวแสบพวกนี้ไม่ฟังเขาอธิบายเลย บอกไปอย่างนึงก็บ่นๆๆๆๆๆ แล้วก็เถียงๆๆๆๆ ปล่อยให้เขายืนมองตาปริบๆแบบแบ๊วๆอยู่คนเดียว
"เสียงอะไรวะซองมิน นายได้ยินมะ?" ฮยอกแจสะกิดถามซองมินเกี่ยวกับเสียงแปลกๆที่ได้ยิน ซึ่งแน่นอนว่า พวกที่กำลังโวยวายนำทัพโดยอีชอลและดงเฮนั้นคงไม่ทำเสียงประหลาดแบบนี้
"ผีหน้าขาวหรอวะ? อย่าล้อเล่นน่ะ"ซองมินหันมาทำหน้าหวาดๆใส่
"ล้อเล่นบ้าอะไรล่ะ โอ๊ย!ไอ้นี่ ไม่ยุ่งสักเรื่องได้มะ? " บอกกับซองมินในประโยคแรกก่อนจะมาตวาดใส่คยูฮยอนที่ยื่นหน้ามาฟังด้วย
ฮยอกแจ ซองมิน และคยูฮยอนตั้งใจฟังเสียงประหลาดนั้น ทั้งสามคนมองหน้ากันทันที เสียงมันใกล้มาแล้ว ใกล้มาแล้ว.....เสียงเหมือนสัตว์ดุร้าย สัตว์ร้าย..ร้ายมากกก...
อู๊ด ๆ อู๊ด ๆ ~ (-OO-)
“เห้ย! หมูหลุด !!!!!!!!!!!!!!!!!!”
"หมะ ..หมู หมู !!"
"เห้ยๆๆๆ ต้อนหมูๆ เดี๋ยวหมูหาย เร็วๆๆ" คังโฮดงตะโกนบอกทุกคน แต่กลับไม่มีใครวิ่งไปตามที่บอกสักคน ได้แต่มองหน้ากันเลิ่กลั่ก
"เห้ย !ทำไมไม่ไปกันวะ? อยากจะไขกุญแจมือมั้ย? กุญแจอยู่นี่ ใครไม่ไปไม่ไขให้นะโว้ยยยยย " ตะโกนบอกพลางชูกุญแจแล้วสะบัดไปมารวดเร็วดังกรุ๊งกริ๊ง
"แล้วกุญแจไปอยู่ที่จารย์ได้ไง??"
''ไม่บอกหรอกโว้ยย ไม่ต้องถาม ไปต้อนหมูเข้าคอกเร็วๆเข้า !!'' คังโฮดงตะโกนไล่
ความชุลมุนเริ่มขึ้นทันทีที่ทั้งหมดพากันวิ่งเข้าใส่หมู พวกคเย จอล ยังดีหน่อยที่วิ่งไล่ต้อนกันได้สบายๆ แต่ช่างน่าสงสารทัมแบและฮยางซูซะจริง ต้องวิ่งไล่ต้อนหมูทั้งๆที่มีกุญแจมือติดกันแบบนี้ น่าอนาถแท้ -0-
"เห้ยๆๆๆ ทางนั้นๆๆ ไปทางนั้นก่อนสิวะ" ฮีชอลตะโกนใส่หน้าฮันกยองที่ทำท่าว่าจะไปคนละด้านกับตน
"ไม่เอาๆๆ ไปทางนี้ก่อนเซ่ ! ไม่เห็นหรอ หมูมันเยอะกว่า"
ฮันกยองตะโกนกลับ ทั้งสองวิ่งกันไปวิ่งกันมาคนละทางอย่างนั้นทำให้ไม่ถึงตัวหมูสักที
"เอาสักทาง !ซิโว้ยยยยยยย ว๊ากกกก" คังอินตะโกนบอกก่อนที่ร่างใหญ่ของตนเองจะโดนหมูวิ่งชนลื่นโคลนล้มลงไป
"อี๋ แหยะ ~!"
"คังอิน เอ่อ..ฉันก็อยากช่วยนะ แต่..." อีทึกพูดแล้วมองคังอินด้วยสายตาสยองๆ
แปะ ~!
"อ๊าา ~ นายทำอะไรน่ะ เปื้อนหมดเลย TT"อีทึกว่าแล้วเอามือใหญ่ที่เอาโคลนมาป้ายที่แก้มตนออก
"จะได้เลอะเหมือนกันไง ^^ งี้ก็ไม่ต้องกลัวเลอะแล้วนะ"
"อื้อ ! " อีทึกตอบแล้วพร้อมลุย..ไหนๆก็เลอะแล้วนี่ สุดๆไปเลยแล้วกัน..
"เห้ยย เรียวอุคคค หลบป๊ายยยย !" ฮยอกแจตะโกนบอกเรียวอุค ขณะร่างทั้งสองของตนเองและคยูฮยอนกำลังวิ่งไล่หมูมาทางเรียวอุคและเยซอง แต่หมูดันหักมุมเลี้ยวหนีซะก่อน และเพราะพื้นโคลนที่ลื่นมาก ทำให้ทั้งคู่หยุดขาตัวเองไม่ได้ซะแล้ว !
"เหวอออออออออ ~"
ตุ้บ ! แหมะ ~
บอกช้าไปแล้วมั้ง ทั้งคู่วิ่งมาชนอีกฝ่ายแล้วล้มระเนระนาดไปตามๆกัน หน้าของเยซองและเรียวอุคประทับแหมะลงไปบนพื้อนโคลนเต็มๆก่อนที่เยซองจะเงยหน้าขึ้นมาตะโกนด่าทั้งๆที่ยังอยู่ท่าเดิมว่า
"ไอ้เชี่ยโจวคยูฮยอนนนนนนนนนนนนนนน!!!"
ฟ้าววว ~! โผละ !
=_______________=^^^^^
นี่คือใบหน้าของคิมคิบอมผู้แสนเย็นชาหลังจากที่ยืนอยู่ดีๆจู่ๆก็มีโคลนลอยมาแปะหัว
"ใครวะ?" ว่าแล้วหันซ้ายขวามองหาต้นเหตุก็ไม่ยักเจอ หันกลับมาอีกทีเจอไอ้ตัวเล็ก ยืนกุมท้องหัวเราะคิกคัก
"น่าหัวเราะนักรึไง? - -++"
"คิดว่าไงล่ะ? โดนโคลนลอยมาแปะหัวแบบนี้ น่าขำมั้ย.."
โผละ !
พูดไม่ทันจบประโยคดีก็โดนก้อนโคลนจากมือดีที่ตัวเองไปหัวเราะเขาเมื่อกี้โปะใส่หัวเข้าให้ แถมละเลงให้ด้วยอีกต่างหาก
"ฮ่าๆๆๆๆ -0- ขำออกมั้ยล่ะ?" เอาคืนเสร็จตามด้วยหัวเราะเยาะเย้ยหน้าตาย ทำเอาคนโดนแกล้งถึงอึ้งพูดไม่ออก
"แกล้งกันเรอะ อย่างงี้ต้องโดน ต้องโดน" พูดจบแล้วหันซ้ายขวาหาก้อนโคลนเละๆเหมาะๆแล้วจับปาป้าปใส่หน้าอีกฝ่ายทันที
"เห้ยยย มากไปแล้วนะ " ดงเฮพูดจบแล้วหันมองรอบตัวหาโคลนเช่นกัน อีกฝ่ายก็ไม่รอให้เอาโคลนโปะหัวกลับ เอาโคลนที่หยิบขึ้นมาได้นิดๆหน่อยก็ปาไปแปะถ่วงเวลาไว้
ฝ่ายคิบอมหาก้อนโคลนได้แล้วเอาไปละเลงหัวดงเฮทันที ดงเฮปามา คิบอมโปะไป ปามา โปะไป ผลัดกันไปเรื่อยจนเป็นสงครามปาโคลนเล็ก ๆ
"อุ้ย ปาไม่โดน -0-" ดงเฮอุทานเบาๆ ถึงก้อนโคลนที่คิบอมใช้ท่าเดอะแมททริคหลบ ทำให้ลอยเลยเป้าหมายไปไกล ไม่รู้จะไปตกที่ไหน แต่ตอนนี้ไม่สน ขอปาอันใหม่ใส่อีกฝ่ายก่อน
ฟ้าวววววว ! เผละ ~!
o[]o !!
ซองมินที่วิ่งไล่ต้อนหมูเข้าคอกจะเสร็จแล้ว จู่ๆก็มีก้อนโคลนลอยฟิ้วมาแปะ เล่นเอาทั้งค้างทั้งอึ้งกันทั้งซีวอน ซองมิน
"-0-"
หน้าของซีวอนที่ยืนข้างๆหันมาหาซองมินที่กำลังเอามือปาดโคลนออกจากหน้า แล้วหันมาส่งสายตาอาฆาตไปที่คิบอมดงเฮที่ก่อสงครามกันอยู่ไม่ไกล
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ช่างมันเหอะ เดี๋ยวฉันพาไปล้าง" ซีวอนพูด เพราะไม่อยากเปื้อนไปมากกว่านี้แล้ว
"พี่ก็พูดได้สิ พี่ไม่โดนอย่างผมนี่ ถ้าพี่โดนพี่ก็จะเป็นแบบผม "
"ไม่หรอกฉันควบคุมอารมณ์ดะ.."
โผละ !
พูดสรรเสริญตัวเองยังไม่จบ โคลนก้อนใหญ่ก็ลอยมาแปะหน้า ทำเอาคุณชายผู้ที่บอกว่าควบคุมอารมณ์ได้ดีเยี่ยมถึงกันนิ่งค้าง
"เห้ยๆ ฮยอง ขอโทษๆ ยัยนี่มันหลบว่ะ" เสียงคิบอมตะโกนขอโทษรุ่นพี่ดังอยู่ไกลๆ
"ฉันรู้แล้วว่านายรู้สึกยังไง" ซีวอนพูดนิ่งๆด้วยน้ำเสียงโหดๆ
"ฆ่ามันนนนนนนนนนนนนนนนนนนน !!!"
โผละ ! >>เยซอง -_O
เผละ ! >>ท็อป -_-+++++
โผละ ! >>ฮยอกแจ O[]O
โผละ ! >>ฮีชอล O{ }O
เผละ ! >>ซึงรี ^_^+++
โผละ ! >>แดซอง O_O
เผละ !>>จีดราก้อน >_<
โผละ !>>แทยัง -[]-
ป้าป ! >> คังอิน
สงครามปาโคลนเล็กๆที่เคยมีแค่คิบอมกับดงเฮตอนนี้มิใช่เช่นนั้นแล้ว เพราะทั้งคู่มัวแต่ปามั่วๆ เดี๋ยวก็ไปโดนซีวอน ให้มาร่วมวงอีกคู่ ซีวอนปาไปโดนเยซอง ทำให้ดึงเรียวอุคมาร่วมอีกคู่ ซองมินปาไปโดนท็อป ทนไม่ไหวเดินหน้าบึ้งมาปาด้วย ดงเฮปาไปโดนฮยอกแจ คยูฮยอนปาไปแปะหน้าฮีชอล ฮันกยองปาไปโดนซึงรี และคนที่สุดท้ายที่ร่วมกลุ่มได้ทั้งหมด คือพลังแมมมอธ ซีวอน ปาป้าบเดียวโดน4คนรวด ทั้งแดซอง จีดราก้อน แทยัง และ คังอิน
"อย่าหนีนะเว้ยเห้ยยยยยยยยย"
ป้าบ!
"ปาใส่ฉันทำม๊ายยยยยยยยยยยย ฉันไม่ได้เล่นกะแก๊"
โผละ!
"เห้ย ปาผิดโทษที มองไม่เห็นว่ะ"
"อย่าอยู่เลยมึงงงงงงงง"
ฟ้าวววววว~!
"กูขอโทษแล้วไงงงงงงงง"
"อย่าปานะ ๆ เปื้อนหมดแล้วนะ อย่าปา.."
โป๊ะ!
"บอกว่าอย่าป๊าาา จะลองดีใช่มั๊ยยยยย"
"ไม่เอานะ เรียวอุค พี่เปื้อนหมดแล้ว T^T"
"นิดๆหน่อยๆน่านะ พี่ฮะ^^"
แปะ~!
"นี่ แกล้งกันนักใช่มั้ยย ละเลงๆๆๆๆๆๆๆ ><"
"อย่าละเลงหัวเซ่ มันเหม็นนะเว้ยยยย"
"ไอ้ส้นตีน ฮยอกแจ อย่าปาใส่ฉ๊านน~"
"พี่บอกช้าไปอ่ะ ^^;;"
โผละ~!
"ย้ากกกกกกกกกก ไอ้เยซอง มึงงงง"
"เห้ยย ไอ้บ้า! กูไม่ได้ป๊าาา"
"กูไม่เชื่ออออออออ"
เผละ!
"มึงระวังให้ดีไอ้ซึงรี -_-++"
ฟ้าวววววว
"ไอ้ท็อปมึงอย่าเดินม๊าาา!! "
โป๊ะ !
"กูบอกมึงแล้วนะ T^T"
"กูจะปาแล้วนะ ไอ้ฮันน"
ฟ้าววววว
วืดดดดดดดดด
"ฮ่าๆๆ กูหลบทันนน !!"
"ทำอะไรกันน่ะ??"
โผละ !
"อาจารย์ !!!"
สิ่งที่ปรากฏหลังจากนั้น คือใบหน้าของคังโฮดงที่โผล่พ้นมือที่ใช้ปาดโคลนออกมา -[]-
ส่วนหมูนะเหรอ?..........อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน อู๊ดๆ (-OO-)
"ทำอย่างนี้ได้ยังไง !!"
เสียงตวาดของคังโฮดงดังลั่นขึ้น ทำเอาเจ้าแสบทั้งหลายที่เพิ่งก่อสงครามปาโคลนกันไปหยกๆสะดุ้งโหยงกันเป็นแถว
"ฉันถามว่าทำอย่างงี้ได้ยังไง?!!"
เสียงของคังโฮดงดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ร่างใหญ่ตวัดสายตามองก่อนจะเดินไล่มองหน้าแต่ละคนที่นั่งเรียงกันด้วยสายตาเกรี้ยวกราด ทุกสายตาของเจ้าตัวแสบทุกคนอบลอบมองกันเหมือนกับว่าจะสื่อสารทางจิตได้
.....ไม่น่าเลยกู T^T....>ซองมิน
.....เห็นมั้ย? บอกแล้วว่าอย่าเล่น !!......>ดงเฮ
.....มึงอ่ะ ตัวเริ่มเลยไอ้ฟายยย ! -_-++....>ฮยอกแจ
.....=______________=......>คิบอม
.....โอ๊ยย หิวข้าว......>คังอิน
.....กินหมัดกูก่อนมั้ยครับ?....>เยซอง
.....หยุดทะเลาะกันได้แล้วโว้ยยย ฉันรำคาญ !!..>ฮีชอล
....หิวปากซองมิน -3-....>คยูฮยอน
....ไอ้หื่น !!...>คยูฮยอน
....อย่าทะเลาะกันสิทุกคน หันไปมองหน้าหน้าจารย์ก่อน....>อีทึก
สิ้นสุดการสื่อสารทางความคิดโดยอีทึก ทุกสายตาเบนไปหาคังโอดงที่ยืนกริ้วเป็นยักษ์ปักหลั่นอยู่ข้างหน้าอย่างพร้อมเพรียง การโทรจิตหากันจึงเริ่มขึ้นอีกครั้ง
......กูว่าเดี๋ยวโดนแน่....>ซึงรี
.....ถูพื้น ล้างห้องน้ำ ล้างจาน นี่ยังไม่รวมซ่อมหลังคาอีกนะ TT...>จีดราก้อน
.....มึงจะพูดให้กูเครียดเพื่อ? -_-...>แทยัง
.....พวกมึงอ่า ~TT....>แดซอง
......หุบปากให้หมดเลยพวกมึง !.....>ท็อป
ชะแว้บบบบ ! หันกลับไปมองกันอีกครั้ง คังโฮดงยังยืนกริ้วเป็รยักษ์อึไม่ออกอยู่เหมือนเดิม แต่ก่อนที่ทั้งหมดจะได้ประชุมความคิดทางสายตากันอีกรอบ เสียงคังโฮดงก็ดังขึ้นซะก่อน
"ฉันถามว่า ทำได้ยังไง ไม่ได้ยินรึไง?!!"
"ฉันจะบอกให้พวกนาย....."
ทุกคนอยู่ในอามรมณ์ลุ้นระทึก ว่าโทษที่ตนเองจะได้รับจะหนักขนาดไหน แต่ซีวอนคงทำใจมาก่อนแล้ว ร่างสูงเอามือข้างที่ว่างกุมหัวแล้วขยี้ไปมาอย่างรุนแรง ทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ขณะที่คนอื่นๆนั่งกำมือกันจนเปียกชื้น เหงื่อกาฬแตกพลั่กที่หน้าผาก เหมือนลุ้นผลบอลโลก -0-
ตึก ๆ ตึก ๆ ตึก ๆ ตึก ๆ
เสียงหัวใจเต้นรัวแรงอย่างลุ้นระทึกไม่ต่างกันเลย..
....... ไปล้างจาน ทาสีฝาบ้าน ปั๊มคอห่าน ขัดห้องน้ำ แขวนผ้าม่าน จะอะไรก็บอกมาเลยจ๊ารรรรรรย์ พวกผมพร้อมแล้วว TT^TT !! .........
"......ไปอาบน้ำได้แล้ว เหม็นขี้หมู -..-"
" อ่าว -0-"
พร้อมใจกันกรอกตาขึ้นฟ้ามองหาพระเจ้าทันที
"แล้วที่จารย์บอกว่า 'ทำอย่างงี้ได้ยังไง'ล่ะฮะ" คยูฮยอนถามขึ้นพลางทำหน้าล้อเลียนประโยคของคังโฮดงไปด้วย
"อ๋ออ... ก็แค่จะถามว่า ทำให้หมูวิ่งเข้าคอกเองได้ยังไง แค่นั้นแหละ"
...แล้วจะเสียงดังเพื่อ ? -*- โอ๊ยย ปวดกระบาลกับอาจารย์ฝ่ายปกครอง..... เสียงในความคิดอึนฮยอกดังอย่างหงุดหงิด
"อ...อ๋อออ พวกผมมันเก่งอยู่แล้วฮะ มีเทคนิคๆ" เยซองรีบโพล่งขึ้นทันที ทำเอาที่เอารีบพยักหน้าเออออห่อหมกด้วยแทบไม่ทัน ....เทคนิคบ้าอะไรฟะ? ไล่เขวี้ยงโคลนใส่กันอย่างเดียว...เรียวอุคคิด
"แล้วจารย์ไม่โกรธหรอ ? เอ่ออ ที่หน้าอ่ะ ^^;;;"
"พูดทำไมวะ ปากพาซวย -*-" คิบอมคาดโทษคยูฮยอนก่อนจะเอามือตบหัวไปป้าบนึง
"ไม่หรอก ขำๆ ^^"
"ใจดีเหลือเชื่อ O_O!!!" ฮีชอลอุทานอย่างตกใจ เหมือนไม่เคยพบเห็นแบบนี้มาก่อน (ขนาดนั้นเลยหรอฟะ ?)
"ว่าแต่พวกผมไปอาบน้ำกันได้แล้วใช่มั้ยฮะ ?" แดซองตะโกนถามพลางยิ้มตาหยี
"อือๆๆ ไปได้แล้วๆๆ เหม็นๆๆๆๆ -..-"
"อึ๊ยยยย มีขี้หมูด้วยหรอเนี่ย ยี้ๆๆๆๆ"
"ว๊ากๆๆๆ ขี้หมูๆๆๆ "
"เหม็น T^T"
"ขี้หมูเรอะ อ้วกกกกกกกกกก"
ร่างบางทั้งหกโวยวายแล้วรีบวิ่งสะดีดสะดิ้ง โดดไปโดดมาเข้าห้องน้ำกันไป (โดยมีพวกทัมแบที่ติดไปด้วยทำหน้าหน่ายๆ)
“จะอาบยังไง?” คิบอมขืนมือตัวเองไว้เพื่อหยุดดงเฮ ก่อนที่ร่างบางจะทำหน้างงๆกับคำถาม
“อาบยังไง? ก็.......” ร่างบางกำลังจะตอบคำถามที่คิดว่าปัญญาอ่อนที่สุดในชีวิต คิบอมรู้ทันจึงยกข้อมือขึ้นเพื่อตอบข้อสงสัย
“รึจะให้ฉันช่วยถูหลัง?*-*” แกล้งถามตาเป็นประกายให้ร่างบางใจตุ้มๆต่อมๆเล่น
“ถ..ถูหลัง O_O!!!!”
“ท..ทุกคน หยู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!” ดงเฮตะโกนเสียงสูงเต็มอัตราหยุดการเคลื่อนของพวกพ้องที่กำลังจะกระโจนเข้าห้องน้ำแล้วหันมามองร่างเล็กอย่างงุนงง
“คิบอมบอกจะถูหลังให้ช้านนนนนนนนนนนนนนนนนน!!” ตะเบ็งเสียงหลอดแตกให้ทั้งหมดที่นำอยู่ไกลๆได้ยิน จนเหมือนว่าเสียงจะสะท้อนภูเขากลับมา อ้านนน อ้านนนน อ้านนนนน~
…..ประเด็นมันใช่ตรงนั้นซะที่ไหนกันเล่า !…..คิบอมคิดแล้วปรายตามองอย่างเอือมๆกับการตีความออกนอกโลกของดงเฮ
O[]O!!
ใบหน้าของทุกคนกลายสภาพแบบข้างบนทันที ก่อนที่คิมฮีชอลจะตั่งสติได้ก่อน แล้วพุ่งเข้าไปโวยวาย
“เฮ้ยย นี่แกจะลวนลามน้องฉันหรอวะ? เจอกันหน่อยไหม?!! ” คาดโทษเสร็จเตรียมจะยกหมัดขึ้นซัดสักผลัวะ แต่..
“โอ๊ยย ยัยบ้า เล่นไรดูมั้งสิเจ็บนะเว้ยยยยย” เสียงฮันกยองดังขัดเพราะโดนกระชากข้อมืออย่างแรง ฮีชอลหันไปมองแล้วเหมือนจะเพิ่งนึกได้
“อ้าว ยังติดกันอยู่หรอวะ?”
“ก็เออน่ะสิ ถามแปลกๆ-*-” เหมือนจะไม่ใช่ฮีชอลที่เพิ่งรู้ตัวอยู่คนเดียว แต่ทุกๆคู่ก็มองหน้าแล้วก้มลงมองข้อมือที่ถูกพัธนาการอยู่เช่นกัน รู้สึกชินกับการต้องอยู่คู่กันแบบนี้ซะแล้ว (อ้าวว แหมม~>///<)
“จะยากอะไร ก็ไปให้ครูคังโฮดงเอาออกให้สิ” เสียงคังอินเสนอความคิดเห็น เมื่อทุกคนเห็นด้วยแล้วจึงถอยทัพจากหน้าห้องน้ำสุดที่รักแล้วบุกไปหาคังโฮดงทันที
“จารย์”
“อ้าว ยังไม่อาบน้ำอีก เหม็น อ๊ะ! อย่าเข้ามานะๆเดี๋ยวโคลนกระเด็นเข้าหม้อ ”คังโฮดงที่ง่วนอยู่กับการทำอาหารกลางวันเงยหน้าขึ้นมอง
“จารย์จะให้ผมอาบน้ำไงเนี่ย ติดแหง็กเป็นปาท่องโก๋กันแบบนี้”เยซองบอกถึงเหตุผลที่บุกกันมาหา พลางนึกหมั่นไส้พวกคเย จอลที่ได้เข้าห้องน้ำก่อนเพราะไม่ได้ตัวติดกัน
“อ๋อออ ก็ไม่บอก ครูก็นึกว่าจะช่วยกันล้างอะไรซะแล้ว ^^+++”
“ล้างอะไรจารย์ !!!??” ทั้งหมดตะโกนถามเสียงดังพร้อมกับหน้าที่ร้อนผ่าวๆ เพราะประโยคกำกวมเมื่อกี้
....อย่าบอกนะว่าล้าง อ้ากกกกกกกกก จารย์คิดไรเนี่ยยยยย >///<........ซองมินคิดเองเขินเองอยู่คนเดียว
“ล้างหน้า ก็ล้างมือเดียวมันไม่ถนัดใช่ไหมล่ะ พวกเธอคิดอะไรกันเนี่ย เด็กสมัยนี้ -_-^”พูดจบแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่กับจินตนาการของเด็กรุ่นใหม่ (โอเค สรุปที่รักไรท์เตอร์ผิดเรอะ! โอเค๊~)
“เมื่อไรจะไขให้พวกผมซะทีเนี่ย” ซีวอนถามน้ำเสียงหงุดหงิดเพราะโคลนบนตัวเริ่มแห้งและเขาอยากจะล้างออกไวๆ
“ไขแล้วๆ เร่งกันจริงวุ้ย รอให้โคลนมันแห้งก่อนก็ได้ ผิวจะได้สวยๆ”
“โคลนขี้หมูเนี่ยนะ เหอๆ –0-”
“จารย์จะลองมั้ยละฮะ พวกผมพร้อมป้ายให้เสมอนะ -_-+++”เสียงหนึ่งในนั้นดังขึ้นมาทำให้คังโฮดงรีบส่ายหน้าปฏิเสธจนหนังคอสั่น(?)
“อ่ะ เสร็จแล้ว รีบๆไปเลยนะเดี๋ยวจะได้กินข้าว อยู่นานๆเดี๋ยวกลิ่นเข้าหม้อ-..-”ไขเสร็จแล้วรีบบ่นตามหลังพวกตัวแสบที่พากันสลัดกุญแจมือทิ้งแล้ววิ่งไปแย่งเข้าห้องน้ำกันจ้าละหวั่น
แต่ทว่าห้องน้ำดันมีแค่5ห้อง =_=;;;;;;;;
ทั้งสองฝ่ายตกลงกันว่าเป่ายิ้งฉุบแข่งกันว่าฝ่ายไหนจะได้3ห้อง และฝ่ายที่แพ้ได้2ห้อง และฝ่ายที่ชนะคือฮยางซูเลยได้3ห้องไป ทัมแบที่ได้แค่2ห้องเลยคอตกกันไปตามระเบียบ ทีนี้ถึงคราวมาตกลงกันว่าใครจะเข้าก่อน สำหรับฝ่ายทัมแบรอบแรกเข้าไปแล้วซึ่งได้แก่ คังอินและซีวอน(คนหลังนี้รู้สึกจะดิ้นรนในการเป็นรอบแรกมาก สงสัยขยะแขยงตัวเองจนทนไม่ไหว-*-)เหลือแต่ฝั่งฮยางซูที่ยังตกลงไม่เสร็จกันซะที
“ฉันเข้าก่อน” ฮีชอล ดงเฮ ฮยอกแจ ซองมิน และ อีทึก พูดพร้อมกันเหลือแต่เรียวอุคที่ยืนหงิมๆโดยไม่พูดอะไร
“ไม่ต้องๆ โอน้อยออกเลย - -” ฮยอกแจเสนอความคิด แล้วทั้งหมดจึงเริ่มต้นโอน้อยออกกัน
โอน้อยยยยยยย ออก!
“ขาว ขาว ขาว ขาว ดำ ดำ ซองมิน ฮยอกแจ แกแตกต่างออกไปเลยชิ่วๆ” ฮีชอลซึ่งเป็นคนนับ ทำการเฉดหัวซองมินและฮยอกแจออกนอกวงทันที
“พี่ ผมออกขาว *-*” ฮยอกแจแย้งขึ้น
“ตอแหล! แกจะผลิกด้านไหนมันก็ขาวเหมือนกันหมดแหละ เมื่อกี้แกคว่ำมือ ออกไปเลยไป๊!” ฮีชอลที่ดูจะจริงจังกว่าใครเพื่อนตะโกนด่าเข้าให้ ทำให้ฮยอกแจได้แต่ทำหน้ามุ่ยเพราะแผนเนียนไม่เป็นผล
“ขาว ขาว ขาว ดำ อ้าวเรียวอุคคว่ำมือ อยู่รอบสองซะนะจ๊ะน้องรัก ^^++”เริ่มใหม่กันอีกครั้งหาผู้แตกต่าง ซึ่งคราวนี้เป็นน้องเล็กเรียวอุค
“T_T”น้องคนเล็กยืนรับชะตากรรมอย่างไม่คัดค้าน (หรือคัดค้านไม่ได้)
“ไปอาบน้ำก่อนนะ น้องรักทั้งสาม ฮี่ๆ” โบกมือลาอีก3คนที่เหลือแล้วเดินเยื้องย่างเข้าห้องน้ำเหมือนเดินเข้าวิมาน (ส่วนดงเฮไม่ต้องสงสัย กระโจนเข้าใส่เหมือนเป็นสวนสนุก-*-)
“เนียนไม่รอดนะแก หึๆ”ซองมินหันมาพูดกับฮยอกแจขณะรอรอบแรกอาบเสร็จ
“เหอะๆ นั่นเดะ ตาไวเป็นบ้า” บ่นจบแล้วหันมาแลบลิ้นใส่ประตูห้องน้ำที่ฮีชอลเข้าไป
“ได้ยินนะ แกด่าฉันหรอ แลบลิ้นใส่อีก เดี๋ยวปั๊ด!!” เสียงฮีชอลตะโกนด่าดังมาจากในห้องน้ำ ฮยอกแจหน้าเหวอหันมามองหน้าซองมินที่เหวอไม่แพ้กัน
“แกคิดเหมือนฉันใช่ไหม ฟักหนึ่ง”
“คงจะอย่างนั้นแหละ ไก่สอง”
….คนอะไรตาไวไม่พอ หูดีอีก แถมมีตาทิพย์ด้วยมั้งนั่น บุคคลอันตรายแห่งยุคจริงๆ-_-;;....
รอบแรกของฝั่งทัมแบออกมาแล้ว รอบที่สองซึ่งได้แก่ ฮันกยองและเยซองจึงตามเข้าไป เหลือเพียงคยูฮยอนและคิบอมที่นั่งรอกันอย่างใจเย็น ส่วนฝั่งฮยางซูอีทึกออกมาแล้ว ซองมินและฮยอกแจให้เรียวอุคเข้าก่อน เพราะเป็นน้อง น้องคนเล็กรีบวิ่งแจ้นเข้าไปทันทีเพราะโอกาสแบบนี้หาไม่ได้ง่ายนัก (จะหลอกด่าก็บอกมาเหอะ :ฮยอกแจ ซองมิน)
แล้วทันใดนั้น ประตูกลางก็เปิดออก ผิวขาวเนียนที่คลุมด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำหลวมๆของดงเฮปรากฏสู่สายตาของทุกคนโดยเฉพาะคิบอม ร่างโปร่งไล่สายตาจากปลายเท้าขึ้นไปเรื่อยๆ ขณะที่ใบหน้าตนก็เริ่มขึ้นสีเลือดอ่อนๆโดยไม่รู้ตัว จากขาเรียวที่โผล่พ้นเนื้อผ้า เอวเพรียวที่ปิดไว้ด้วยเสื้อคลุม แผ่นอกบางขาวเนียนที่โผล่พ้นเสื้อคลุมออกมาบางส่วน ลำคอระหงส์ที่คาดว่าต้องมีกลิ่นหอมของสบู่ติดอยู่ ใบหน้าหวานขาวใสน่าหลงใหลเหมือนผู้หญิง ทั้งๆที่คิดว่ากำเดากำลังจะไหลออกมาแล้ว ทว่าสิ่งที่ต่อจากนั้นกลับเบรกอารมณ์ของคิบอมจนชะงักกึก
หมวกคลุมอาบน้ำ –0-!!!
“น...นี่ เธอใส่หมวกคลุมอาบน้ำด้วยหรอ?” คิบอมถามด้วยความสงสัยอย่างสุดขีด เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอ ผู้ชายใส่หมวกคลุมอาบน้ำ -_-;;
“ใช่สิ เดี๋ยวผมก็เปียกหรอก ฉันขี้เกียจเช็ดมันให้แห้ง อีกอย่างถ้ามันไม่แห้งจะไม่สบายด้วยนะ” ดงเฮอธิบายยาวด้วยท่าทางชิวๆราวกับมันเป็นเรื่องธรรมดาที่ผู้ชายเขาใส่หมวกคลุมอาบน้ำกัน
“แล้วแกไม่สระผมหรอวะ โคลนเต็มหัวขนาดนั้น ” ฮยอกแจถามเตือนความจำ เผื่อว่าเพื่อนจะลืมว่าเมื้อกี้เพิ่งเล่นสงครามปาขี้หมูกันมา
“สระผม?? เออว่ะ!! นี่ฉันยังไม่ได้สระผมหรอเนี่ย O_O??!!” เบิ่งตาโตทำหน้าเหวอใส่ทุกคน ก่อนจะรีบวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำไปอีกรอบเพื่อไปสระผม
“-*-” เพื่อนทั้งสองได้แต่ทำหน้ามึนใส่ประตูห้องน้ำที่ดงเฮเข้าไป คยูฮยอนที่นั่งข้างๆได้แต่ทำหน้างงๆกับเรื่องที่เกิดขึ้น ส่วนคิบอมก้มหน้าเอามือตบหน้าผากกับความเปื่นปนน่ารักของคู่ตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว
....เธอนี่มันยังไงนะ แต่ก็น่ารักดี หึๆ.......ร่างโปร่งคิดในใจแล้วได้แต่อมยิ้มน้อยๆกับตัวเอง
ฮันกยองออกมาแล้ว คิบอมรีบแย่งเข้าห้องน้ำต่อทันที คยูฮยอนที่วิ่งไม่ทันจึงได้แต่นั่งรอเฉยๆ อีกใจก็อยากรู้ว่าพี่เยซองทำอะไรอยู่ ทำไมถึงนานนัก จึงตะโกนถามออกไป
“พี่เยซองงงงงง เสร็จรึยังงงงงงงงง?? ทำอะไรอยู่~”
“จะรู้ไปทำไมไอ้งามไส้ ~ รีบมากก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยไป ” เสียงเยซองตะโกนตอบออกมาจากห้องริมสุด คยูฮยอนอดถามอีกรอบไม่ได้
“ล้างอะไรนักหนาวะครับพี่ ~ ผมรอนานแล้วน้า~”
“ไอ้หื่นทะลุแป้งงง รู้แล้วมันจะเร็วขึ้นรึไงวะ!” เยซองตะโกนตอบออกมาอีกรอบ
“คงงั้นม้างงงง” คยูฮยอนกวนตีนกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“ไอ้ฟายยยยยยยยยยยยยยยยยย” เยซองก็ด่ากลับเช่นกัน
ด้านฮยอกแจและซองมินก็เริ่มเอะใจเช่นกัน ดงเฮน่ะไม่เท่าไรเพราะเข้าไปสระผมอีกรอบ ส่วนเรียวอุคนี่อาบน้ำเสร็จออกไปตั้งนานแล้ว แต่ฮีชอลนี่สิหายไปนานมากกกกกก ทั้งสองพยักหน้าให้กันแล้วฮยอกแจเป็นฝ่ายตะโกนก่อน
“พี่ฮีชอลลลลลล ทำอะไรอยู่~ เมาเหงื่อตัวเองสลบไปแล้วรึไงงงงง~?”พูดจบแล้วหันมาหัวเราะใส่กันคิกๆแล้วแทคมือกันเบาๆเป็นกันปิดท้าย เป็นที่อิ่มอกอิ่มใจแก่คยูฮยอนยิ่งนักที่ได้เห็นสิ่งสวยๆงามๆน่ารักๆเช่นนี้
“พี่ฮีชอลลลล คนอื่นเขารออยู่นะ เร็วๆหน่อยยยยยยยย” ซองมินพูดขึ้นบ้าง เผื่อฮีชอลจะนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้กำลังนอนแช่น้ำอุ่นสบายในอ่างจากุชชี่ที่บ้านตัวเอง (ซึ่งความจริงก็ไม่มี-*-)
“เดี๋ยวสิโว้ยยยยยยย จะเสร็จแล้วแป๊บนึงงงงงงงงง” ฮีชอลตะโกนตอบออกมา แต่ถึงอย่างนั้น ประตูก็ไม่มีทีท่าว่าจะแง้มออกมาสักนิด
แอ๊ดดดด ~
ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมองดงเฮที่เดินออกมาจากห้องน้ำอย่างมีความหวัง รีบวิ่งเข้าไปตบหัวขอบคุณดงเฮหนึ่งทีก่อนจะกระโดดเข้าห้องน้ำไปด้วยความยิปปี้สุดๆ ส่วนซองมินที่มั่วแต่คิดหาประโยคตอบกลับฮีชอลได้แต่หันมามองด้วยความตกใจ.....ไวๆจริงไอ้ห่-นิ โดนแย่งจนได้ฉัน T^T......นั่งไว้อาลัยแก่ความซื่อบื้อของตัวเองสามนาที U_U
ซึ่งต่างจากคยูฮยอนอย่างสิ้นเชิง นอกจากจะได้นั่งมองซองมินคนเดียวโดยไม่มีใครเป็นก้างแล้ว ดูเหมือนซองมินก็ยังเป็นใจ นั่งก้มหน้าไม่สนใจสายตาของร่างสูงเลยสักนิด ทำให้เขามองหน้าหวานๆได้อย่างเต็มตา แต่รู้สึกรัศมีความหื่นของคยูฮยอนจะแผ่กระจายมากเกินไปหน่อย ทำให้ซองมินเริ่มรู้สึกตัว หันขวับไปมองร่างสูงทันที แต่คยูฮยอนก็หันหน้ากลับมองทางตรงได้อย่างทันท่วงที
“มองฉันทำไม”
“พูดกับใครน่ะ ฉันหรอ?” แกล้งทำหน้าซื่อถามกลับไป ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าร่างบางพูดกับใคร ก็นั่งกันอยู่สองคน
“ประตูมั้ง ไอ้ประตูบ้าแกมองฉันทำไม หา? ไอ้ลามก!!!”ประชดเสร็จหันมาทำตาเขียวปั้ดใส่ก่อนจะถามต่อด้วยความไม่มีอะไรทำ “อยู่คนสุดท้ายเหมือนกันรึไง”
“ใช่ ก็โดนแย่งหมดนี่ เรานี่เหมือนกันเลยเนอะ สงสัยเป็นโซลเมต *-*”
“ห๊ะ !! โซลเปรต ที่โซลมีเปรตด้วยเรอะ?! ไม่เห็นรู้เรื่อง O_O” ถามตาโตด้วยความอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ ทำเอาคู่สนทนานิ่งค้างอ้าปากหวอไปแล้วเรียบร้อย
“ช่างมันเถอะ -0-” >> หมดอารมณ์เล่น
“อ๊ะ พี่ฮีชอลออกมาแล้ว นานโครตเลยพี่ ทำไรเนี่ย” ซองมินหันไปทักฮีชอลที่ออกมาพอดีแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ก่อนจะรีบปิดประตูไม่ให้ฮีชอลทันด่าจบ คนหน้าสวยหันมาปรายตามองคยูฮยอนแวบนึงแล้วสะบัดหน้าเดินหนีไป ร่างสูงดูงงๆไม่เข้าใจว่าไปทำอะไรให้ฮีชอลไม่พอใจรึเปล่า
ระหว่างรอเยซองอาบน้ำเสร็จ คยูฮยอนก็นึกถึงบทสนทนาเมื่อครู่ นึกๆแล้วก็อดสงสารตัวเองไม่ได้ ขนาดหยอดมุกใส่ยังไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่ามุกเขามันไม่ได้เรื่อง หรือคนสวยเข้าใจยากกันแน่ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นแต่เขาก็รู้ดีที่ได้คุยกัน แม้จะเป็นเวลาสั้นๆก็เถอะ นึกย้อนไปตั้งแต่เจอกันครั้งแรก จู่ๆเขาก็ดันไปจูบซองมินเข้าให้ อันที่จริงไม่เรียกจูบหรอก ก็แค่ปากชนปาก ไม่ใช่จูบดูดดื่มอย่างที่คู่รักเขาทำกัน แป๊บเดียวเขาก็ผละออกมาหลังจากนั้นร่างบางก็ชี้หน้าร้องโวยวายลั่นๆทั้งๆที่หน้าแดงไปด้วย ถึงแม้ภายนอกจะไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรนอกจากยิ้มล้อๆไปให้ซองมิน แต่ความจริงแล้วเขาก็ใจเต้นตึกตักเหมือนกัน ไม่รู้ทำไม นี่ก็ไม่ใช่จูบแรกของเขาสักหน่อย แต่มันก็อดรู้สึกหวิวๆไม่ได้ ยิ่งพอมารู้ว่าเป็นเฟิร์สคิสของอีกฝ่ายด้วยแล้ว ยิ่งทำให้ไม่อาจลบเลือนความรู้สึกไปได้เลย....ทำไมถึงรู้สึกไม่เหมือนคนอื่นๆนะ หรือว่าเป็นแค่คนนี้เท่านั้น?......คิออย่างสับสนในตัวเอง พอดีกับที่เยซองออกมาจากห้องน้ำ เขาจึงเดินเข้าไปใช้ต่อ พลางบอกตัวเองให้หยุดคิดเรื่องนี้ ร่างสูงหลับตาลงปล่อยความคิดยุ่งเหยิงให้ไหลไปกับสายน้ำแล้วให้อารมณ์สบายๆเข้ามาแทนที่
---------------------------------------------------------------------------
ปาโคลนนนน 5555 มันส์+ซกมกกันจริงๆพวกนนี่นิ (ได้ข่าว่าแกแต่ง? - -)
มีสอบสวนกันด้วย
แต่ที่สอบสวนไม่ได้มีห้องมีไฟจริงๆนะ เหมือนเป็นแค่ฉากสมมุติแล้วหายไปเฉยๆ ให้ทั้งหมดเป็นตำรวจและคังโฮดงเป็นผู้ต้องสงสัย 55555555 และแล้วคิมคูราก็เป็นพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วย 555555555
แล้วถ้าไม่ใช่คังโฮดงใครเป็นผีกันละเนี่ย รึว่าพวกนี้จะเจอของจริง บรื๋ออออออออออ ต้องรอดูนะ ><
รักคนรีดเดอร์ รักคนเม้น มากๆเลยค่ะ พวกคุณคือกำลังใจของไรท์เตอร์ T^T ฮึกๆ (ซึ้งงงค่ะ)
มาจุ๊บที ม๊วฟฟฟฟ -3- 5555555555
ความคิดเห็น