ʟɪᴛᴛʟᴇ ᴜ, ʜᴏᴜsᴇ (ᴋᴏᴏᴋᴠ) *ʀᴇᴡʀɪᴛᴇ*

ลำดับตอนที่ #2 : ɴᴜʙᴛɪᴀɴ's sᴛʏʟᴇ (100%)

▼・ᴥ・▼

     นับเทียนเป็นเด็กนักเรียนมัธยมปลายปีที่หนึ่ง เขามีชีวิตที่ไม่ได้หวือหวา ใช้ชีวิตอยู่กับแม่แค่สองคนในห้องเช่าเล็ก ๆ เพราะแม่หย่ากับพ่อตั้งแต่นับเทียนอายุได้แค่สิบเอ็ดขวบ เขาที่ยังเด็กก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรมากนัก มีเพียงคำพูดของแม่ที่พร่ำบอกเขาเสมอว่าอย่าคิดมาก อย่าคิดว่าตัวเองเป็นเด็กครอบครัวแตกแยก เขาเกิดมาจากความรักของท่านทั้งสองแน่นอน ในตอนนั้นเด็กน้อยพยักหน้าอย่างเข้าใจ จนตอนนี้เขาอายุได้สิบหกปีแล้ว เด็กหนุ่มสอบเข้าโรงเรียนดังย่านเมืองกรุงได้ด้วยความตั้งใจ เขาทั้งอดหลับอดนอนเพื่ออ่านหนังสือ ตรากตรำแทบตายเพราะพื้นฐานนับเทียนไม่ใช่คนหัวดี แต่เป็นคนเข้าใจอะไรค่อนข้างเร็วจึงทำให้ได้เรียนที่นี่

     หนึ่งวันของนับเทียนก็คือการตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ ออกไปตลาดเช้าแถวห้องพักเพื่อซื้ออาหารเข้ามากินกับแม่ที่มักจะตื่นหลังเขาเสมอ หลังจากกลับเข้าห้องก็ไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำให้เรียบร้อย นั่งทานอาหารเช้ากับมารดาที่กำลังเตรียมตัวจะออกไปทำงาน พูดคุยหยอกล้อกันตามประสาแม่ลูกที่สนิทกันมาก เขาสนิทกับแม่จนสามารถปรึกษาและเล่าได้ทุกเรื่องโดยที่ไม่ได้รู้สึกอึดอัดและแม่เขาเองก็สามารถปรึกษาและเล่าให้เขาฟังได้ทุกเรื่องเช่นกัน

     นับเทียนมักจะออกจากห้องพร้อมแม่ ยืนรอรถเมล์ฟรีที่ป้ายหน้าตลาด รถเมล์จอดเทียบป้ายตอนเจ็ดโมงตรง แม่ของเขาจะลงรถไปก่อน ในขณะที่นับเทียนต้องนั่งต่อไปอีกสามป้ายกว่าจะถึงโรงเรียน ร่างเล็กของเขาเดินเข้าโรงเรียนตอนเจ็ดโมงครึ่ง ยกมือไหว้พระพุทธรูปประจำโรงเรียนเพราะยังไม่มีครูเวรประจำวันออกมายืนคุม มันเปรียบเสมือนกิจวัตรประจำวันไปแล้วสำหรับการมาโรงเรียนเช้า สองสัปดาห์ที่เรียนมาไม่เคยเลยซักครั้งที่นับเทียนจะมาสาย แต่ไม่แน่ว่าในอนาคตอาจจะเห็นเขายืนอยู่ในแถวสายก็ได้

     นับเทียนไม่มีเพื่อนเพราะเพิ่งเปิดเทอมได้ไม่นาน ตารางเรียนของเด็กศิลป์สังคมค่อนข้างเครียด การบ้านและงานเยอะแยะจนเขาแทบหัวหมุน และด้วยหัวสมองที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นักทำให้นับเทียนต้องพยายามเน้นไปที่คะแนนงานเก็บ เพราะถ้าหากมีการสอบเก็บคะแนนยิบย่อยหรือแม้กระทั่งสอบมิดเทอม สอบปลายภาคที่อีกนานกว่าจะถึง เขาก็แน่ใจเกินครึ่งเลยว่าคะแนนต้องไม่ได้ดีขนาดที่จะว้าว เลยต้องใช้คะแนนงานช่วย

     เขานั่งเรียนในห้องอย่างตั้งใจ จดทุกอย่างที่อาจารย์สอนด้วยความขมักเขม้นจนถึงเวลาเลิกเรียน มือเล็กเก็บอุปกรณ์การเรียนเข้ากระเป๋า เดินออกจากห้องเรียนมุ่งหน้าไปยังหน้าโรงเรียน เหล่านักเรียนเดินขวักไขว่กันเต็มไปหมดเพราะเพิ่งหมดคาบเจ็ด นั่งรอรถเมล์ที่มักจะมาจอดตอนสี่โมงเย็น ป่านนี้แม่ของเขาก็คงรออยู่ที่ป้ายเหมือนกัน นับเทียนจะขึ้นรถไปก่อนแล้วรอให้ถึงป้ายที่แม่ลงถึงจะได้เจอกัน แต่เมื่อเช้าก่อนลงจากรถแม่บอกให้เขาลงที่ป้ายหน้าออฟฟิศแม่เลย ทำให้เด็กหนุ่มต้องรีบทำเวลาเพราะไม่อยากให้แม่รอนาน

     ร่างเล็กก้าวเท้าขึ้นรถ คนค่อนข้างแออัดเพราะเป็นเวลาเลิกเรียน นับเทียนยืนโหนอยู่แถว ๆ ตรงกลางตัวรถ กลิ่นเหงื่อกลิ่นน้ำหอมและอะไรอีกมากมายตีตลบอบอวลไปทั่วจนเขาเริ่มเวียนหัว เมื่อรถหยุดตรงป้ายเป้าหมายเขาก็รีบลงทันทีเพราะเริ่มจะไม่ไหว ปากบางสีสดยิ้มกว้าง พุ่งเข้ากอดผู้เป็นแม่ที่ยืนรออยู่ มือที่เริ่มหย่อนตามอายุยกขึ้นลูบหัวลูกชายคนเดียวอย่างนึกเอ็นดู ผละตัวออกมายืนข้าง ๆ ก่อนจะสังเกตเห็นชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างหลังแม่ เขารู้จักผู้ชายคนนี้ดี— ลุงภาพคือแฟนใหม่ของแม่ของเขาเอง รอยยิ้มใจดีที่เขามักได้รับจากผู้ชายคนนี้ถูกส่งมาให้ นับเทียนยิ้มบาง ๆ ให้พลางยกมือไหว้อย่างนอบน้อม

     หญิงผู้มีศักดิ์เป็นแม่จับแขนของเขาไว้พลางดันให้ไปยังรถยนต์สีดำของลุงภาพ เด็กหนุ่มมองมารดางง ๆ มือของแม่เอื้อมไปเปิดประตูด้านหลังให้ นับเทียนสอดตัวเข้าไปด้วยความไม่เข้าใจแต่ก็ไม่อยากเสียมารยาทเพราะลุงภาพกำลังยืนมองอยู่ เสียงปิดประตูดังขึ้นสามครั้งจากตัวเขา แม่ที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับและเจ้าของรถ

     รถยนต์คันสวยเคลื่อนตัวบนท้องถนนก่อนจะดับเครื่องเมื่ออยู่ในโรงจอดรถของบ้านสองชั้นสีฟ้าอ่อนดูอบอุ่น เสียงเรียกของแม่ปลุกให้นับเทียนหลุดจากภวังค์ หย่อนก้นนั่งลงบนโซฟาน้ำเงินตัวยาว ส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยไปยังแม่ผู้บังเกิดเกล้า ได้รับเพียงแค่รอยยิ้มที่คุ้นเคยเท่านั้น

     เสียงรถมอเตอร์ไซค์ดังขึ้นจากนอกบ้านพร้อมเสียงเห่าของเจ้าหมาโกลเด้นตัวใหญ่ที่เด็กหนุ่มเห็นครั้งแรกก็รู้สึกเอ็นดูเพราะท่าทีขี้เล่นของเจ้าหมา เสียงเปิดประตูบ้านเรียกให้ดวงตากลมสวยหันไปมองผู้มาใหม่

     พี่เจนภพ— รุ่นพี่ที่เขาเคยเห็นไม่ค่อยบ่อยนักที่โรงเรียนแต่ก็พอรู้ว่าค่อนข้างฮอตเอาการเพราะเพื่อนในห้องชอบพูดถึงบ่อย ๆ ด้วยหน้าตาที่หล่อเหลาราวกับรูปปั้นแกะสลัก รูปร่างที่ดูดีจนเมื่อเทียบกับนับเทียนแล้วเขาดูขี้ก้างไปเลย แถมดีกรีมันสมองก็ไม่ใช่เล่น ๆ เรียกได้ว่าเพอร์เฟคไปซะทุกอย่าง

     นับเทียนก้มหน้างุดเมื่อเห็นว่ารุ่นพี่ที่มีศักดิ์เป็นลูกชายของแฟนใหม่แม่กำลังเก็บรองเท้าเข้าชั้น เผลอกำมือแน่นเมื่อร่างสูงดูดีนั้นเดินเข้ามานั่งที่โซฟา ก่อนที่จะได้ยินประโยคที่ทำให้ประสาทการรับรู้ของนับเทียนดับไปถาวร

     'เจนภพ ต่อไปนี้บ้านเราจะมีสมาชิกใหม่นะ นี่น้องนับเทียน ส่วนนี่คุณน้านุ่น แฟนของพ่อเอง'

//////////

: เห็นนั่นไหมคะ ความแตกต่างที่จะเติมเต็มกันจนลงตัวในอนาคต (อุดปากกรี๊ด)

ชีวิตของยัยน้องก็เรื่อย ๆ ค่ะ ตามประสานายเอกที่จิตใจดีและอ่อนโยนกับทุกสิ่ง (แต่ไม่ใช่ว่านางจะไม่สู้คนนะคะ อ้าว หลุดปาก OxO)

มีคำผิดตรงไหนหรือปวดหัวกับรูปแบบการบรรยายบอกได้เลยนะคะ เค้าไม่ดุ ;—;

(อ๋อๆๆๆ เมื่อวานวันเกิดเค้าแหละ แต่จะขออวยพรให้รีดเดอร์ทุกคนมีความสุขกับทุก ๆ เรื่องเลยน๊า ยิ้มเยอะ ๆ ด้วยนะ! (•ө•)♡)

TB