ʟɪᴛᴛʟᴇ ᴜ, ʜᴏᴜsᴇ (ᴋᴏᴏᴋᴠ) *ʀᴇᴡʀɪᴛᴇ*

ลำดับตอนที่ #1 : ᴊᴀɴᴇᴘʜᴏᴘ's sᴛʏʟᴇ (100%)

▼・ᴥ・▼

     เจนภพเป็นนักเรียนชั้นมัธยมปลายปีที่สองของโรงเรียนดังย่านเมืองกรุง ใช้ชีวิตเรียบง่ายในบ้านสองชั้นกับบิดาเพียงสองคน เพราะผู้ให้กำเนิดอีกคนที่เขาเรียกว่าแม่เสียชีวิตไปเมื่อสองปีก่อนด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ เขาสนิทกับแม่มากเพราะเมื่อก่อนพ่อต้องทำงานกลับดึกแถมยังมีงานที่ต่างจังหวัดบ่อย ทำให้ช่วงแรกของการสูญเสียนั้นช่างหนักหนาสำหรับชายหนุ่มเป็นอย่างมาก แต่ด้วยกำลังใจจากเพื่อน ๆ รวมถึงการที่พ่อลาออกจากที่ทำงานเดิมเพื่อจะได้ให้เวลากับเขามากยิ่งขึ้น ก็ทำให้เริ่มทำใจได้บ้าง— และถึงจะเป็นอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้รู้สึกสนิทกับพ่อมากขึ้นเท่าที่ควร เหตุเพราะเจนภพไม่ใช่พวกชอบคุยหรือเข้าหาคนเก่ง ออกจะติดเกเรด้วยซ้ำไป การพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดและชีวิตประจำของพ่อลูกคู่นี้จึงแทบจะไม่เกิดขึ้นเลยในบ้านหลังนี้

     หนึ่งวันของเขาก็คือตื่นนอนตอนเจ็ดโมงเช้า อาบน้ำแต่งตัว กว่าจะลงมาทานข้าวเช้าที่พ่อทำไว้ให้ก่อนไปทำงานก็เจ็ดโมงครึ่ง ให้อาหารเจ้าลิตเติ้ล— สุนัขพันธุ์โกลเด้นขนสีน้ำตาลทองสวยตัวใหญ่ที่แม่ของเขาซื้อให้ตอนวันเกิดอายุสิบห้าปี เดินเข้าโรงรถเพื่อพารถมอเตอร์ไซค์ฟีโน่สีแดงมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก ขี่แค่สิบนาทีก็ถึง

     จอดรถไว้ที่ที่โรงเรียนจัดไว้ให้ เดินผ่านครูเวรประจำวันพร้อมยกมือสวัสดี โรงเรียนของเขาเริ่มกิจกรรมหน้าเสาธงตอนแปดโมงตรง หากมาช้ากว่านั้นก็ต้องโดนกักแถวสายหน้าโรงเรียน บ่อยครั้งที่เจนภพโดนทำโทษโดยให้เก็บขยะไม่ก็ออกกำลังกายยามเช้าด้วยการกระโดดตบร้อยครั้ง แต่ช่วงหลังมานี้เขาพยายามปรับตัวด้วยการมาโรงเรียนให้เช้าขึ้น แม้จะเร็วกว่าเดิมแค่สิบนาทีก็ตาม อย่างน้อยก็ไม่ต้องโดนเช็คสายล่ะวะ

     แม้จะเพิ่งเปิดเทอม แต่ตารางเรียนสายศิลป์สังคมก็ค่อนข้างเครียด การบ้านและงานเยอะแยะจนเขาหัวหมุนไปหมด แต่หากพูดถึงความฉลาด ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้เป็นสองรองใคร ทุก ๆ การสอบคะแนนท็อปก็ตกเป็นของเขาทุกครั้ง เพียงแค่คะแนนงานเก็บไม่ค่อยพุ่งเหมือนคะแนนสอบ อย่างที่บอกเขาไม่ใช่เด็กเรียบร้อยตั้งใจเรียน เกเรบ้างตามประสาวัยรุ่น แต่ไม่เคยต้องตามแก้ศูนย์ แก้ ร. หรือ มส. มผ. อะไร เพราะได้คะแนนสอบนี่แหละฉุดไว้

     ชายหนุ่มนั่งเรียนเบื่อ ๆ ในห้องจนได้เวลาเลิกเรียน มือหนาเก็บอุปกรณ์การเรียนเอื่อย ๆ อย่างไม่เร่งรีบ พยักหน้าให้กลุ่มเพื่อนสนิทที่คบหากันอยู่แค่สี่คน(รวมตัวเขาด้วย)ตั้งแต่มัธยมต้นที่นัดหมายกันไปเล่นเกมหลังเลิกเรียนราวกับเป็นการร่ำลา หากเป็นวันปกติเขาก็คงไม่พลาดที่จะไปด้วย แต่เมื่อกลางวันพ่อดันโทรมาบอกว่าให้รีบกลับบ้านเพราะมีเรื่องจะคุย

     ร่างสูงของเจนภพเดินออกจากห้องเรียน มุ่งหน้าไปยังที่จอดรถหน้าโรงเรียน ผู้คนบางตากว่าเมื่อกลางวันมาก เนื่องด้วยวันนี้เขามีเรียนคาบแปดทำให้เลิกเรียนช้ากว่าเดิม พาดขายาว ๆ คร่อมรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจก่อนจะสตาร์ทรถเพื่อตรงไปยังบ้านที่อยู่มาตั้งแต่เด็กจนโต ใช้เวลาไม่นานทั้งรถทั้งคนก็เข้าสู่รั้วสีขาวสะอาดตาของบ้านสองชั้น เจนภพดับเครื่องยนต์เมื่อล้อสองล้อเสียดเข้ากับพื้นของโรงจอดรถ เดินออกมาพลางทักทายเจ้าลิตเติ้ลที่เห่าต้อนรับเขาเหมือนประจำทุกวัน เอื้อมมือไปเปิดประตูสีน้ำตาล ก้มตัวถอดรองเท้านักเรียนก่อนจะวางไว้บนชั้นวางข้าง ๆ ประตู ถุงเท้าถูกโยนเข้าที่ตะกร้าข้าง ๆ เช่นเดียวกัน โดยไม่ได้สังเกตเลยว่ามีใครกำลังนั่งรออยู่ที่โซฟากลางบ้าน

     ทันทีที่ใบหน้าหล่อเหลาเงยหน้าขึ้นมา สิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้าของชายหนุ่มคือพ่อของเขาที่นั่งอยู่บนโซฟาสีน้ำเงินและหญิงที่ดูมีอายุพอ ๆ กับพ่อที่เขาไม่รู้จัก ข้าง ๆ ผู้หญิงคนนั้นมีเด็กผู้ชายที่ใส่เครื่องแบบโรงเรียนเดียวกัน มองด้วยตาเปล่าก็รู้ว่าตัวเล็กกว่าเขากำลังนั่งก้มหน้าอยู่ 

     ชายสูงอายุคนเดียวในบ้านเอ่ยเรียกลูกชายที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านเข้ามาหา เจนภพก้าวเท้าเข้าไปพลางนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวที่ว่างอยู่ ตาคมเหลือบมองหญิงที่ไม่ค่อยสาวกับเด็กหนุ่มด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไร เลื่อนสายตาไปมองหน้าพ่อด้วยสายตาเรียบนิ่งแบบที่ชอบทำ ก่อนที่ผู้มีศักดิ์เป็นบิดาจะเอ่ยประโยคที่ทำให้หูของเจนภพดับลง

      'เจนภพ ต่อไปนี้บ้านเราจะมีสมาชิกใหม่นะ นี่น้องนับเทียน ส่วนนี่คุณน้านุ่น แฟนของพ่อเอง'

//////////

 : บรรยายเจ็ดแปดย่อหน้า แต่บทพูดมีแค่ย่อหน้าเดียว อะไรของหล่อนเนี่ย

ตอนนี้จะเล่าในส่วนของการใช้ชีวิตของพี่เจนภพเขาล่ะค่ะ คนอะไรใช้ชีวิตน่าหมั่นไส้!

เจอคำผิดแจ้งได้เลยน๊า ไม่ดุครับ!

 ෆ╹ .̮ ╹ෆ

TB