คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ประกวดเรียงความ ความทรงจำนั้นคือ...
ความทรงจำนั้นนั้นคือ...พ่อของฉันคนเดียว
“ถ้าสู้ไม่ได้ก็เป็นได้แค่ไอ้ขี้แพ้” คำนี้ที่ออกมาจากปากของชายคนหนึ่ง ซึ่งย้ำเตือนฉันมาเสมอว่าฉันจะต้องสู้ เพื่อตัวเองและผู้อื่น ท่านเป็นคนใจดี มีเมตตากับฉันมาก ท่านสอนให้ฉันเป็นคนดี แต่ไม่ต้องถึงกับดีเกินจนไม่รู้จักสู้ใคร ทุกครั้งที่ฉันพ่ายแพ้กลับมา ท่านจะเข้ามาปลอบฉันแล้วบอกว่าไม่เป็นไร ถ้าครั้งนี้ไม่ได้ ครั้งหน้าเอาใหม่ ‘พ่อ’ คือความทรงจำที่ดีที่สุดของฉันค่ะ ถึงแม้ว่าวันนี้ท่านจะไม่ได้อยู่กับฉันแล้ว แต่ฉันมั่นใจว่า ท่านจะอยู่ข้างๆฉันเสมอ
ฉันเคยสงสัยว่า คนบนโลกใบนี้มีตั้งล้านๆคน แต่ทำไมฉันจึงต้องเกิดมาเป็นลูกของพ่อคนนี้ ที่ถามไม่ใช่เพราะฉันไม่อยากเกิดมาเป็นลูกของท่าน เพียงแค่ฉันสงสัย อาจเป็นเพราะพรหมลิขิตที่เขียนว่าอย่างนี้หรือจะเป็นเพราะอะไรสักอย่างดลใจให้เรามาเจอกัน นับตั้งแต่ฉันเกิดมา พ่อดูแลฉันดีเสมอไม่ว่าจะพาไปเที่ยว ตอนฉันอยู่ป.4 หลังเลิกเรียนพ่อก็ชอบพาไปกินราดหน้ากับโรตีมันอร่อยมากเลยล่ะค่ะ พ่อป้อนฉันและฉันป้อนพ่อ มันเป็นความทรงจำที่ฉันไม่เคยลบเลือนเลย แล้วนอกจากความอร่อยฉันยังได้ไออุ่นรักของพ่ออีกด้วย พ่อเป็นคนเดียวที่เข้าใจฉันมาตลอด เมื่อฉันมีปัญหาท่านก็เข้ามาปลอบโยน ไม่ซ้ำเติมเหมือนคนอื่นๆ ฉันรักพ่อของฉันมากๆค่ะ แต่วันนึงฉันได้รับข่าวจากแม่ว่าพ่อเป็นมะเร็ง เป็นตกใจมาก ทำอะไรไม่ถูกเลย ได้เพียงแต่ร้องไห้เงียบๆในมุมๆนึงและคิดว่าทำไมต้องเป็นพ่อของฉัน หลังจากนั้นฉันจึงดูแลพ่อมากขึ้นไม่ว่านวดขา พาท่านเข้าห้องน้ำ ซื้ออะไรที่ท่านอยากกินมาให้กิน ปรนนิบัติทุกอย่างเหมือนท่านได้ทำกับฉัน วันนั้นพ่ออาการหนักมากขึ้นเรื่อยๆ จนนานๆไปหมอเดินมาบอกกับแม่ฉันว่าพ่อเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายให้ทุกคนทำใจ ตอนนั้นหัวใจฉันล่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม น้ำตาร่วงกราวหลั่งไหลออกมาจากสายตาไม่ยอมหยุด ทุกคนในบ้านกอดคอกันร้องไห้ ไม่คิดว่าวันนี้ที่ทุกคนไม่อยากให้มีได้มาถึงแล้ว ถัดมาอีกวันฉันเดินเข้าไปหาพ่อที่ห้องไอซียู ท่านพูดไม่ได้ทำได้เพียงเสียงอู้อี้เท่านั้น แม่บอกว่าให้จับมือพ่อสิ ฉันก็เอื้อมมือไปจับ ฉันเอื้อมมือไปสัมผัสกับมือวีรบุรุษของฉัน มือของเขาเย็นและแข็งกระด้างเพราะท่านทำงานหนักและฉันรับรู้ได้ว่านี่จะเป็นไออุ่นสุดท้ายที่ฉันจะได้สัมผัส หลังจากนั้นได้ม่นานนัก ท่านก็สิ้นลมหายใจไป ฉันตกใจและโผเข้าไปกอดพ่อแต่ทุกๆคนก็รั้งฉันไว้แล้วบอกว่าอย่าทรมานเขาเลย เขาไปดีแล้ว ถึงเขาอยู่เขาก็ทรมานจากโรคร้ายอยู่ดี หลังจากนั้นฉันจึงโผเข้าไปกอดแม่แน่นมาก แล้วฉันก็ร้องไห้ หัวใจของฉันแตกสลายเมื่อพ่อ คนที่ฉนรักมากที่สุดจากไป ไม่ว่าวันไหนฉันก็คิดถึงท่าน บางครั้งฉันรู้สึกว่าท่านอยู่รอบๆฉันนี่แหละ อาจจะนั่ง นอน หรือยืนอยู่ข้างๆก็เป็นได้ แต่ฉันอยากให้ท่านมีตัวตน เพื่อที่จะแบ่งปันความรัก ไออุ่นเหมือนเดิมมากกว่า
ความทรงจำ...เป็นเหมือนความรู้สึก ที่มีดีและไม่ดีอยู่ภายในเพียงแต่ว่าเราจะเก็บมันไว้หรือไม่เก็บก็ทนั้นแหละ แต่เรื่องราวที่ฉันเล่ามาทั้งหมดนี้ ฉันอยากจะเก็บมันไว้จนวันตาย.. ฉันไม่อยากให้คนที่รักของฉันและของทุกๆคนจากไปทั้งๆที่เรายังไม่ได้เคยทำอะไรดีๆให้กันเลย ฉันเลยอยากบอกทุกๆคนว่า เมื่อเรารักใครก็จงดูแลเขาให้ดีๆ ก่อนที่เขาจะจากไป เหลือเพียงเศษขี้เถ้าไว้ให้เชยชม แทนที่เราจะได้กราบพ่อแม่ ซื้ออาหารให้ท่านทานตอนที่ท่านยังเป็นๆ แต่กลับต้องจุดธูปเรียกเขาสะอีก นั่นแหละ ! เราจะเห็นค่าของสิ่งที่เรารักเมื่อมันจากไปแล้ว...
__________________________________________________________________________________
มีเพลง เพลงนึงนะคะที่...เศร้ามากๆเลย ฉันชอบเพลงนี้มากค่ะ เป็นเพลงของนักร้องคนนึงค่ะ ที่เขาได้แต่งมาเพื่อให้พ่อของเขาเช่นกัน ฟังแล้วโดนมากๆค่ะ ใครอยากฟังก็กดนะคะ ไม่อยากฟังก็ไม่ต้องกด ไม่บังคับค่ะ
ความคิดเห็น