ห้องเก็บของ ที่ว่า่งเปล่า

ลำดับตอนที่ #2 : งานสวนแห่งการไล่ล่า

การบ้าน #2

-ส่งแบบฟอร์ม & งานนี้ที่สวนแห่งการไล่ล่า-

ชื่อ – นามสกุล :กัณหปักษ์ ศิริเวศวานิชยกุล
ชื่อเล่น ปักษา
Dormitory :Topaz

รหัสประจำตัว :ACT03

สถานภาพการขาดส่งงาน : (ไม่มีให้ใส่ 0)

การบ้านวิชา :นันทนาการ
คำสั่ง :ให้ Criminors ทุกคนออกมาแสดงที่สวนแห่งการไล่ล่าเพื่อสร้างการจดจำให้ทุกคน
สถานที่ส่ง :สวนแห่งการไล่ล่า

ชื่ออาจารย์ผู้สอน :อาจารย์แคนดี้ 

ll ส่วนเนื้อหา ll

ชื่อการแสดง :The Drak of dead 
ความหมายของการแสดงนี้ :โลกนี้ไม่มีสิ่งใดมั่งคงและดำรงอยู่ได้อย่างเป็นนิรันดร์เท่ากับความมืดและความตายสิ่งที่ผู้คนหวาดกลัวและหลีกหนีแต่สุดท้ายถึงจะหนีอย่างไรก็ไม่พ้น ความตายที่มืดมิดคือสิ่งที่เป็นนิรันดร์ คือสิ่งที่ผมถูกสอนมา

เริ่มการแสดง :ดอกไม้ที่โปรยลงมาจากฟ้ากลีบสีชมพูสดสวยค่อยๆร่วงหล่นแต่ก่อนที่มันจะถึงพื้นไฟกลับลุกเผากลีบดอกไม้เหล่านั้น เสียงเพลงที่บรรเลงขึ้นแผ่วเบาเสียงของชายหนุ่มเหยียบเย็นคลอกับเสียงเพลง การกำเนิดนักฆ่าไม่ใช่เรื่องง่ายแต่ก็ไม่ยากเกินจะทำ เด็กชายยืนอยู่ท่ามกลางเปลวเพลิงที่ลุกโหมกระหน่ำมีเพียงเสียงแผดเผาและควันคลุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ ที่แห่งนี้ที่ที่เคยเป็นบ้านมีครอบครัวที่สุขสันและมีความสุขแต่บัดนี้มันคงเหลือแต่ความว่างเปล่า 
...เห็นหรือไม่มิอะไรจีรังเท่าความตายและมืดมิด....เสียงของชายปริศนาดังขึ้นหลังเด็กหนุ่ม 
 ...หากเช่นนั้นความตายและมืดมิดคงเป็นแสงสว่างแก่ท่าน ผุ้หลงทาง...เด็กชายตอบกลับ
...แสงสว่างงั้นรึข้ามิต้องการในเมื่อสุดท้ายสิ่งที่เจ้าจะได้คือความมืดมิดหรือเจ้าคิดเช่นไรเด็กน้อย....
 ...มิมีแสงสว่างมิมีความมืดสิ่งที่จริงแท้เห็นจะมีเพียงความตาย....เด็กน้อยตอบกลับ
....ถ้าเช่นนั้นเราเห็นตรงกันมาเถิดมามาอยู่กับเราเพื่อมอบสวรรค์ที่เป็นนิรันดร์ให้แก่ผู้คน...ชายหนุ่มยื่นมือให้เด็กชาย
  ...มิมีความว่านิรันดร์เพราะนิรันดร์หามีจริงไม่สิ่งที่เหลือสุดท้ายคงมีแต่ความว่างเปล่า...เด็กชายยื่นมือไปจับมือชายหนุ่มหมุนตัวเดินจากเปลวเพลิง หันหลังให้แก่แสงแห่งเปลวไฟเดินเข้าสู่ความมืดที่อับแสง
ทันใดนั้นปักษากระโดดลงมาจากต้นไม้สูงพร้อมกับขนนกที่โปรยปรายท่ามกลางเปลวไฟ เรื่องเล่าของผมสนุกมั้ยล่ะครับ
เด็กคนนั้นคือนายแล้วนายยังคงเชื่อว่าความตายเป็นนิรันดร์อยู่มั้ย 
ชายหนุ่มหันมายิ้มมุมปากก่อนจะตอบ ไม่มีสิ่งใดมั่งคงเป็นซื่อตรงเท่าความตายหรือว่ามันไม่จริงล่ะครับ