คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 4::ไดอารี่ทั้งของยัยเด็กประถม
Kin :: Taik
หา..ว~ ห้าทุ่มครึ่งเองเหรอ? อืม…ว่างแล้วนี่นะ ทำไรดีอ่ะ นอนไม่หลับเลยเฮะ..?
เอ๊ะ!
สมุดปกสีเทาๆ ดำๆ จ่าหน้าปกไว้ว่า ‘My Name Is :: SunJi-San’ หรือไดอารี่ของยัยเด็กนั่นนี่หว่า..เปิดอ่านสักหน่อยแล้วค่อยนอนหลับดีกว่ามั้ง… เอ๋ว่าแต่จะฝันร้ายหรือเปล่านะ?
19/ 07/ 25xx วันเกิดของเค้าผู้นี่ซันจิซัง ^^
วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ 17 ปีบริบูรณ์ของข้าน้อย ฮิๆ วันนี้ที่บ้านก็ยังเหมือนเดิมมีเพียงแค่ป้าริโกะเท่านั้นที่อยู่ฉลองกับฉัน…ก็แหงสิ พ่อก็เสียไปแล้วและแม่ก็แยกทางกับพ่อด้วยแหละเฮะ ^^ และฉันก็ดันเป็นลูกคนเดียวอีก ฮ่า~ 17 ปีทำอะไรได้มั่งน๊า~ ขออะไรจากพระเจ้าดีล่ะ…? Sunji-San
ดราม่าเหรอเนี่ย? ว่าแต่คุณอากิเสียตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? งั้นยัยนี่ก็ไม่ได้อยู่กับครอบครัวเลยสินะ ดูๆไปก็หน้าสงสารชะมัดเลย…งั้นที่ยัยนั่นไม่มีเพื่อนเพราะแบบนี้หรอเปล่านะ ‘เด็กมีปัญหา’ หรือเปล่า
ครืด….ครืด…..ครืด
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น เอ๋..? ใครโทรมาหว่า…เบอร์แปลกๆด้วยเฮะ
“ฮะโหล สวัส…”
[ไอ้โรคจิตเอากระเป๋าฉันคืนมาซะ!! เอามาเดี๋ยวนี้เลยโยนลงมาหน้าบ้านแกเดี๋ยวนี้เลย!!]
O_O! หน้าผม หา? ตอนนี้ผมตกใจสุดขีดยัยนี่มีเบอร์ผมได้ยังไง? แล้วบอกว่าเอากระเป๋าคืนตอนนี้แล้วบอกให้โยนลงไป? เอ๋..? หรือว่าอยู่ข้างล่างน่ะ??
“ทำบ้าอะไรของเธอน่ะ ยัยเด็กประถมทำบ้าอะไรของเธอน่ะ” ผมชะโงกไปที่หน้าต่างเอ…แต่ก็ไม่เห็นใครเลยนี่นะ?
ป๊อก!
อะไรสักอย่าง… เขกเข้าที่หัวของผม
“ฉันอยู่นี่จะตะโกรเสียงดังให้ชาวบ้านแห่มาดูทำบ้าอะไรเล่า?” O_O! หา?
“ธะ..เธอ! ขึ้นมาไงอ่ะ”
“ถามมากน่า เอาฉันขึ้นไปเดี๋ยวนี้มันเมื่อยนะเว้ย!” นั่น..! ถามไม่ตอบ แถมยังมาตะหวาดใส่เราอีก ฉันเป็นเจ้าของบ้านนะเฟ้ย!!
ฮึบ! อ่ะ ตุบ!
O_O! ::หน้าผมอีกครั้ง
ตะ..ตอนนี้ร่างกายอันผอมบางเล็กเรียวของยัยซันทับอยู่บนตัวผมซะงั้น?! หวา..! ยัยนี่บุกเข้าห้องผู้ชาย~ เอ้ย! ไม่ใช่ตะ..แต่ว่านะเจอยัยนี่ตอนใส่ชุดธรรมดาเสื้อยืดมีฮูค แล้วก็กางเกงขาสามส่วนแบบนี้ยิ่งดูน่ารักเข้าไปใหญ่..!~
“วะ..เอ้ย! โทษๆ มะ…ไม่ได้ตั้งใจอ่ะ” ยัยซันรีบพยุงร่างตัวเองขึ้นทันที “อ่ะ! กระเป๋านายเอาไปซะ” ซันยิ่นกระเป๋ามาให้ผม
“อือ..ขอบใจ”
“แล้วกระเป๋าฉันอ่ะ” ซันแบมือขอกระเป๋าด้วย! ถ้าแบเหมือนหมาเลยเฮะ ฮ่าๆ อยากขำว่ะ ฮาชะมัด
“เฮ่ย! ไม่ได้ยินเหรอไง? กระเป๋าฉัน! เอามามัวแต่ยิ้มอยู่ได้”
“ครับ! ครับ!” แล้วผมก็ลุกไปที่โต๊ะทำงานเพื่อไปหยิบกระเป๋ามาคืนให้ยัยเปี๋ยกนี่
“อื้อ..ขอบใจมาก ไปละ” พูดจบยัยนี่ก็สปริงตัวไปที่หน้าต่างทันที เฮ่ย! แต่เดี๋ยวก่อน!
“เฮ่ย! เดี๋ยว…” หวาไม่ทันซะแล้ว กะจะถามสักหน่อยว่าเอาไดอารี่… เออไดอารี่ของยัยนั่นแล้วก็ไดอารี่ของผม
พลึ่บ!
หา!? ได..ไดอารี่หายไปแล้วอ่ะ ยัยนันเอาไปอ่านแหงมๆเบย TT แย่แล้วความลับเยอะนะนั่น…เออถือว่าเจ๊ากันแล้วกันวะ ฉันได้ของเธอมาเหมือนกันยัยเด็กประถมงี่เง่าเอ้ย!!
‘ตระกูล ไซงะ....เคย์จิ
วันนี้ฉันได้เจอกับเคย์ ลูกชายของ ยามาโตะ ไซงะคู่อริของพ่อฉัน (อีกแล้ว) คราวนี้เคย์ไม่เหมือนเมื่อก่อนเลย มันแข็งแกร่งมาก มันทำฉันแพ้ แพ้ได้ยังไงกันนะ? แค่นี้ฉันไม่หน้าจะแพ้ได้เลย แต่ยังไงซะฉันก็ไม่ยอมหรอก ยังไงซะ ฉันก็เหนือกว่าเคย์อยู่แล้ว ทั้งสองตระกูลที่พยายามจะแก้แค้นล่ะก็ ทั้ง คินจิ และไซงะ อย่าคิดว่ามันจะง่ายๆ เลยนะ ตอนนี้ก็แค่หาตัวของ…ผู้สืบทอดตระกูลคินจิแล้วทำให้มันจบๆไปซะ….ก็เท่านั้น
ผมอ่านหน้านี้แล้วผมแทบอยากจะร้องไห้เป็นภาษาขอมเลยจริงๆ ผมไม่คิดว่ายัยนี่จะหน้ากลัวและหน้าสงสารได้ขนาดนี้ผมคิดว่าที่ผมทำน่ะมันสนุกนะ การแก้แค้นบ้าๆเนี่ย แต่ถ้าผมไม่ได้อ่านไดอารี่นี่ล่ะก็ผมคงจะไม่รู้เรื่องของ เคย์ ลูกชายตระกูลไซงะที่ยัยนี่เขียนเอาไว้แน่ ผมคิดว่ายัยนี่ก็แค่พยายามเอาชนะแค่ผมเท่านั้นมีกี่ตะกูลกันที่ยัยนี่ต้องต่อสู้น่ะ? อืม… แล้วสรุปว่า ‘เธอเป็นคนยังไงกันแน่?’
ความคิดเห็น