คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2::ไปโรงเรียน&การพบเจอ ระหว่างตระกูล คินจิกับซันจิ
ก็อก! ก็อก! ก็อก!
“คุณหนูคะ คุณหนูได้เวลาไปโรงเรียนแล้วนะคะ”
“เออๆ ซันขออีกสิบนนาทีนะป้าริโกะ!” ฉันพูดพร้อมมุดหัวตัวเองลงไปในเตียงดูดวิญญาณยามเช้า..
“สิบนาทีก็สายแย่สิคะ นี่มันแปดโมงห้านาทีแล้วนะคะคุณหนู!!” ป้าริโกะเริ่มขึ้นเสียงขึ้นมานิดส์
“ก็แค่แปดโมง..ห๊า! แปดโมง!” ฉันรีบสปริงตัวอัตโนมัติออกจากเตียงแสนนุ่มนิ่มทันที แย่แล้ว TT เมื่อวานก็มีเรื่องจนไม่ได้ไปโรงเรียน ซะงั้น?
-------------------------
“ไปดีมาดีนะคะ คุณหนูซัน!” เสียงคุณป้าริโกะพูดตามหลังฉันมา
“ค่า~” ฉันตอบกลับไปพร้อมวิ่งหน้าตั้งมาที่โรงเรียนทันที แย่แล้วๆ จะโดนด่าไหมน้อ~ มาสายกี่ครั้งกี่หนแถมยังโดดเรียนอีก…
---------------------------
ปึก!
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก!
เสียงหอบของฉันดังระหว่างที่มือก็ดันประตูเอาไว้..แหม..มันเหนื่อยชิบโป้งเลยนะ ไกลก็ไกลทำไมไม่มาโดยวิธีอื่นฟร้ะ?
“คุณเมย์ ซันจิ คุณมาสายนะคะ แล้วก็เมื่อวานที่ขาดเนี่ยไปทำอะไรมาคะ แล้วหน้านั่นไปโดนอะไรมาคะ?” ง่ะ! เสียงหลอนลอยเข้ามาในหู เสียงของ ‘จารย์ เฟย์ ‘จารย์วิชาคณิตศาสตร์สุดโหดของฉัน แว๊ก! คาบเช้าเลยนี่หว่า..ตอบไงดีละเนี่ยถามมาเยอะด้วย..TT
“เอ่อ..เมื่อเช้า…เมื่อเช้านาฬิกาปลุมซันเสียอ่ะค่ะส่วนเมื่อวานก็ลื่นล้มหน้าบ้านก็เลยเป็นแผลที่หน้านี่ไงคะ ‘จารย์” แหม่…บ้านฉันมีไร่สตอเบอร์รี่หวานแหววตั้งแต่เมื่อไร่กัน? -_-
“งั้นเหรอคะ? อ้อ! ห้องเรามีนักเรียนใหม่นะคะนั่งข้างๆคุณน่ะค่ะ ฝากด้วนะคะ คุณซัน” เด็กใหม่..เอ..ใครกันน้อ..ฉันหันกลับไปมองที่โต๊ะตัวเองและหันลงมามองข้างๆ
O_O:: หน้าฉัน
O_O:: หน้าหมอนั่น
“นาย/เธอ!!!” สองเสียงประสานกันดังไปทั่วราฏฯ ไอ้หน้าหล่อนั่นมันอยู่ห้องนี่เรอะ! แล้วมันนั่งข้างฉันเนี่ยนะ? แล้วฉันก็เคยมีเรื่องกับมันไปแล้วด้วย TT แง.. สวรรค์กลั่นแกล้งข้าพเจ้าใหญ่แล้ว!
“เห…รู้จักกันแล้วเหรอดีจังนะงั้นก็ไปนั่งที่ได้แล้วแล้ว เมย์ ซันจิก่อนที่เธอจะต้องไปวิ่งรอบโรงเรียนอีก..”
“คะ..ค่ะ ‘จารย์” แล้วฉันก็ถือกระเป๋าเดินดุ่มๆไปที่โต๊ะ นายนั่นมันหน้าตื่นๆแถมยังมองตาไม่กระพริบเลย TT ทำไมยะหน้าฉันมีอะไรแปลกหรือไง?
“เอาล่ะงั้นเรามาเริ่มเรียนกันเลยนะคะ นักเรียน B3x 452…”
-----------------------------------------------
สายลมยามบ่ายพัดมาช่างแผ่วเบาและเรียบง่าย…แต่บางครั้งมันก็รุนแรงเกินไปจนตัวแทบปลิวเลยสินะ เหอๆ.. ฉันนั่งเพ้อเจ้อ? อยู่ที่บนดาดฟ้าของอาคารเรียน ตอนนี้ช่วงพักนี่แล้วอีกอย่าง ฉันไม่มีเพื่อนด้วยนี่ เศร้านะ…ที่ทุกคนรู้ว่าฉันเป็น ‘ลูกสาวของตระกูล ซันจิ’ แบบนี้พวกนั้นคงคิดว่าฉันเป็นพวกป่าเถื่อน พวกนักเลงอยู่แน่ๆ แต่ช่างเถอะ…ไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนกับคนอย่างฉันนี่นะ ^^
“เฮ่ย! นั่งเหม่ออะไรคนเดียวน่ะ ยัยเด็กประถม” เสียงที่ค่อนข้างคุ้นหูดังขึ้น
“ใครน่ะ!” ฉันถามกลับไปแต่ไม่ได้หันหน้ากลับไปมอง แต่ก็ยังคงนั่งกอดเข่าแล้วชมวิวอย่อย่างนั้น
“ก็นะ…จำฉันไม่ได้หรือไง? ยัยเด็กประถม!” หืม..ใครเรียกฉันว่าเด็กประถม..เฮ่ย!
ฉันหันควับไปทันที แน่สิไม่มีใครกล้าเรียกฉันแบบนี้ ไม่สิไม่มีใครกล้าคุยเลยต่างหากล่ะ มันก็มีแค่ไอ้หมอนี่คนเดียวนี่แหละ
“หน็อย! ว่าใครเด็กประถมวะ ฉันสูง 154 นะเว้ย!!” ฉันยืนขึ้นแล้วตะโกนกลับไป
“โห…เตี้ยกว่าฉันตั้ง 18 เซนแน่ะ..โฮะๆ ยัยเด็กประถมเอ้ย!!”
“บอกว่าไม่ใช่เด็กประถมไงเล่า ไอ้โรคจิต!” ฉันมองตาค้อนๆ แล้วตอบกลับไป
“ฉันมีชื่อเรียกนะเว้ย! ฉันชื่อ คิน ต่างหาก เซกะ คินจิ น่ะรู้จักสินะ เมย์ ซันจิ!”
O_O:: หน้าฉัน (อีกครั้ง)
“น่ะ..นายอย่าบอกนะว่านายก็คือ..”
“ลูกชายของ ไซโตะ คินจิ คู่อริ อากิ ซันจิยังไงล่ะ” นายนั่นแสยะยิ้มมาให้ฉัน
“นายจะมาแก้แค้นอีกเหรอไง? พวกนายมันหน้าเบื่อกันทั้งนั้น แต่ขอเถอะอย่ามาท้าฉันทั้งๆที่อยู่ในโรงเรียนเถอะนะ แค่นี้ฉันก็ถูกมองว่า ‘จืดจาง’ และไม่มีใครสนใจพอแล้ว” ฉันพูดพร้อมนั่งลงกุมเข่าอีกครั้ง
“ฉันไม่ได้มาหาเรื่องสักหน่อย..แค่อยากจะมาขอเป็นเพื่อนแค่นั้นเอง..” O_O เพื่อน? นายอยากเป็นเพื่อนฉันจริงๆเหรอ? ย๊าก! คนกำลังซึ้งไอ้บ้านี่ทำฉันฟิวส์ขาดง่ะ ชั่วร้ายที่สุด TT
“ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับนาย กลับไปซะที่นี่มันที่ของฉัน”
“เข้าใจละ เธอแค่อยากทำใจที่มีคนหล่อๆแบบฉันมาขอเป็นเพื่อนแทนที่จะมาขอคบสินะ ฮ่ะๆ งั้นฉันให้เวลาแล้วกัน ยัยเด็กประถมงี่เง่าเอ้ย!!”
“ไอ้โรคจิตวิปริตเอ้ย!!” ชิ! ฉัน-ไม่-อยาก-เป็น-เพื่อน-กับ-แก
'ดูถ้าจะสนุกกว่าที่คิดนะ หึ ยังไงซะฉันต้องแก้แค้นให้พ่อฉันให้ได้ คอยดูเถอะ เมย์ ซันจิ’
ความคิดเห็น