คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3 โรงยิม กับ เรื่องวุ่นๆ
"ไอ้บัววันนี้แกเอากระเป๋ามาหรือเปล่า" ซุปถามแล้วมองมาที่ฉันด้วยสายตาพิฆาต ฉันชักจะกลัวๆแล้วสิ
"อะ.....เอามา" น้ำเสียงของฉันตอนนี้สั่นเครือเหมือนเด็กที่กำลังจะร้องไห้ไม่มีผิด
"แล้วตอนนี้กระเป๋าแกอยู่ไหน" ยัยไข่ที่พอจะเดาเรื่องออกบ้างแล้ว ร่วมกันสมทบกับซุปมองมาที่ฉันด้วยสายตาอำมหิตสุดๆ
"เอ่อ...คะ ...คือว่า ฉันลืมกระเป๋าไว้ที่ม้าหิน พวกแกไปเอาเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ" ฉันพูดพร้อมส่งสายตาออดอ้อนสุดๆ
"จริงๆเลยแกเนี่ย ทำให้พวกฉันต้องเหนื่อยอยู่เรื่อยเลย แล้วไหนจะโดนอาจารย์ทำโทษเรื่องขึ้นห้องช้าอีก วันนี้พวกเราอุตส่าห์แบกสังขารจากที่นอนให้ตื่นเร็วได้แล้วเชียว แต่ดันต้องมาซวยเพราะแกคนเดียวเลย"
ด้วยความที่ไข่ปากไวกว่าใครเพื่อน ดังนั้นเมื่อมันได้ยินคำสารภาพผิดที่ออกมาจากปากสาวน้อยน่ารักอย่างฉัน มันจึงเริ่มบรรเลงบทเพลงอันไพเราะที่แฝงด้วยคุณธรรมทันที (แถวบ้านเรียกบ่น) จากนั้นไอ้ซุปก็รับช่วงต่อ บ่นจนถึงหน้าห้องเรียนเลยก็ว่าได้
ส่วนฉันน่ะหรอ ก็ได้แต่ก้มหน้างุดๆเหมือนเด็กที่โดนผู้ใหญ่ดุไม่มีผิด ฮืออออ....ๆ T_T
อย่าให้ถึงตาพวกแกบ้างละกัน ฉันจะบ่นจนหมาออกลูกเป็นไข่เลยคอยดู เชอะๆๆๆ -3-
"ปฤษศยา, ภัธทรา(ไข่), นภัณษา(ซุป) พวกเธอขึ้นห้องสายตั้งแต่เปิดเทอมเลยนะ" อาจารย์เรียกชื่อพวกเราทีละคนอย่างคล่องแคล่ว อยากรู้มั้ยว่าเพราะอะไร? ก็พวกเราสามคนเป็นขาประจำของการมาสายน่ะสิ
"เพื่อไม่ให้พวกเธอทำผิดซ้ำซาก อาจารย์จำเป็นต้องทำโทษ ไปทำความสะอาดโรงยิมให้เสร็จภายในคาบนี้ "
อาจารย์ขาพวกเรามาเป็นนักเรียนนะคะไม่ใช่ภารโรง T_T แต่... เมื้อกี๊อาจารย์ว่าไงนะคะ? ทำความสะอาดโรงยิมงั้นหรอ ฮ่า ฮ่า ถ้างั้นหนูยอมเป็นภารโรงแบบไม่ต้องมีเงินเดือนเลยก็ได้(เปลี่ยนอารมณ์เร็วจังนะยะหล่อน)
ก็แหม คาบเช้าอย่างนี้ก็เป็นเวลาซ้อมของพวกนักฟุตบอลน่ะสิ แล้วหนึ่งในนั้นก็มีพี่เฟรนด์สุดหล่อของฉัน แล้วยังมีตัวแถมอย่างพี่เซย์มาด้วย รับรองได้เลยว่าถ้าใครมาแตะหน้าอกข้างซ้ายของฉันในตอนนี้จะต้องมือเปียกไปตามๆ กัน เพราะหัวใจของฉันในตอนนี้มันชุ่มชื้นอย่าบอกใครเลยแหละ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ฉันคนเดียวหรอกที่หัวใจชุ่มชื้นเบิกบาน
"บัว วันหลังแกลืมกระเป๋าบ่อยๆเลยนะ ถ้าฉันรู้ว่าจะได้เจอพี่ดริวอย่างนี้ ฉันจะไม่บ่นแกสักคำเลย" ซุปพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงกว่าปกติหลายเท่า แหมทีอย่างนี้ล่ะมาขอบคุณ ฉันยังไม่ลืมนะยะที่แกบ่นฉันฉอดๆๆเมื่อตะกี้
ส่วนทางยัยไข่ก็ได้แต่เดินยิ้มไปตลอดทาง จนคนที่เดินผ่านไปมาพากันมองยัยไข่ด้วยสายตาสมเพชเวทนา อย่าว่าแต่คนอื่นเลย ฉันก็ชักจะสมเพชแกแล้วล่ะ
"ครืดด....ครืดดด.....ครืดดด" เราสามคนช่วยกันถูพื้นโรงยิมอย่างมีความสุข แต่สายตาฉันไม่ได้จับจ้องที่พื้นหรอกนะ ส่วนใหญ่จะไปอยู่บนเรือนร่างของพี่เฟรนด์มากกว่า โฮะโฮะโฮะ
อ๊ายยยย พี่เฟรนด์กำลังเดินมาทางนี้ด้วยแหละ ด้วยความที่ฉันตื่นเต้นจนเก็บอาการไม่อยู่ ฉันจึงเขยิบไปใกล้ๆ ยัยไข่ แต่ขาฉันมันสั่น เลยทำให้เดินสเปะสปะไปหมด และผลก็คือ.....
โครมม.....ซ่าส์
"เฮ้ย... นี่เธอทำอะไรน่ะ ดูสิเสื้อกีฬาฉันเปียกไปหมดเลย ซุ่มซ่ามจริงๆ" พี่เฟรนด์ตะโกนดังลั่นโรงยิม ด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดจนฉันตกใจ
"ขะ..ขอโทษนะคะ บัวไม่ได้ตั้งใจค่ะ" ฉันรีบยกมือไหว้ขอโทษผงกๆ ที่เผลอไปเตะถังน้ำคว่ำใส่พี่เฟรนด์เข้า
แต่ทางฝั่งพี่เฟรนด์กลับไม่สนใจ หันหลังเดินหนีฉันไปที่ห้องแต่งตัวซะงั้น
ฉันทำอะไรไม่ถูก อายก็อายเพราะตอนนี้สายตาทุกคู่ในโรงยิมจับจ้องมาที่ฉันคนเดียว ฉันเลยตัดสินใจ เดินตามพี่เฟรนด์ไปที่ห้องแต่งตัวเพื่อไปขอโทษ (ถึงแม้เค้าจะห้ามผู้หญิงเข้าก็ตามที) ทำไมฉันถึงมองอะรไม่ชัดหละ เหมือนมีฝ้าใสๆกำลังบังตาอยู่เลย
"พะ....พี่เฟรนด์คะ" ฉันพูดได้แค่นี้แล้วก็ต้องหยุดชะงักด้วยความตกใจ เพราะตอนนี้บนเรื่องร่างพี่เฟรนด์เหลือแค่บ็อกเซอร์ เพียงชิ้นเดียว! น่าหม่ำชะมัด เอ้ย เมื่อตะกี้ฉันไม่ได้พูดอะไรที่น่าเกลียดใช่มั้ย (-_-!)
"เฮ้ย เธออีกแล้วเหรอ หันหลังไปก่อนเร็วฉันจะแต่งตัว" ขี้อายซะด้วยนะเนี่ยพี่เฟรนด์ (ถ้าเป็นเธอคงไม่อายสินะยัยเฉิ่ม)
"ค่ะ" ฉันรับคำอย่างว่าง่าย
............................
"เสร็จแล้ว หันมาได้"พี่เฟรนด์พูดขึ้นทำลายความเงียบเมื่อชั่วครู่
ฉันค่อยๆหันมา เมื่อเห็นพี่เฟรนด์อยู่ในชุดกีฬาที่ปกปิดมิดชิดแล้ว ฉันจึงก้าวเข้าไปในห้องพร้อมกับยกมือไหว้ขอโทษอีกครั้ง
"บัวขอโทษนะคะ บัวไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้พี่เฟรนด์เปียก"อา.. ฉันเริ่มเหมือนนางเอกขึ้นมาบ้างแล้วใช่มั้ย
"คำขอโทษ ของเธอมันคงจะทดแทนเวลาที่ฉันเสียไปในการซ้อมไม่ได้หรอกนะ แล้วอีกอย่างวันพรุ่งนี้ฉันก็จะต้องแข่งกับทีมของไอ้เซย์อยู่แล้วด้วย" นอกจากพี่เฟรนด์จะไม่ยอมรับคำขอโทษของฉันแล้ว ยังตอกกลับมาอีกเป็นชุดๆ จนฉันเริ่มเดือด
"แล้วเธอรู้มั้ย ว่าบทเรียนของคนที่ทำให้ฉันอารมณ์เสียมันคืออะไร" พี่เฟรนด์ถามพลางยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนไอ้ฆาตกรโรคจิต
แต่ก่อนที่ฉันจะได้ตอบว่ารู้หรือไม่รู้ พี่เฟรนด์ก็เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ฉันจนฉันสัมผัสลมหายใจอันอุ่นๆของพี่เค้าได้ โอ้ว ไม่ อย่าบอกนะว่าพี่ เฟรนด์จะ.... จะ... จะจูบฉัน แต่ถ้าเป็นพี่เฟรนด์ฉันยอมนะ ว้าย! ไม่ได้สิเสียชื่อกุลสตรีไทยอย่างฉันหมด แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ตาของฉันมันก็หลับพริ้มลงอย่างช่วยไม่ได้แล้วหละ นอกจากนี้ความสงบภายในห้องก็ทำให้ฉันได้ยินเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นเร็วและแรงอย่างบ้าคลั่งจนแทบจะระเบิดออกมานอกอก
...............................................................................................................................................................................
เฟรนด์จะจูบหรือทำอะไรกับบัวกันแน่ ถ้าอยากรู้ต้องติดตามตอนต่อไปนะคะ
...............................................................................................................................................................................
เฟรนด์จะจูบหรือทำอะไรกับบัวกันแน่ ถ้าอยากรู้ต้องติดตามตอนต่อไปนะคะ
...............................................................................................................................................................................
เฟรนด์จะจูบหรือทำอะไรกับบัวกันแน่ ถ้าอยากรู้ต้องติดตามตอนต่อไปนะคะ
ความคิดเห็น