คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 เปิดเรื่อง ผมเจ้าปัญหา
ยามเช้าอากาศสดใส ร่างบางนอนคุดคู้อยู่บนเตียงนุ่ม ใบหน้าขาวใสตัดกับผมดำขลับที่แผ่สยาย ดวงตาคมกริบนั่นดูมีพลังอำนาจมากทีเดียว ปากบางสีหวานดังผลเชอร์รี่รับกับจมูกเล็กๆ ใบหน้าที่งดงามเช่นนี้ไม่ว่าใครที่ได้พบก็จะค้องหลงใหลเคลิบเคลิ้มไปตามๆกัน แต่ด้วยสรพคุณความเปิ่น และนิสัยที่ชอบหาเรื่อง ไม่ยอมใครของเจ้าหล่อนที่ดังกระฉ่อนไปทั่วโรงเรียน จึงทำให้หนุ่มๆไม่กล้าที่จะเข้าใกล้เธอ
ฉับพลันเสียงคุ้นหูก็ดังขึ้น ปลุกหญิงสาวให้ออกมาจากโลกนิทรา
"ใบบัว...ใบบัว ตื่นได้แล้วลูก เดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทันนะ"
"จ้าแม่ ฮ้าววว.." ฉันพูดด้วยความงัวเงีย จากนั้นก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวและมาหวีผมที่หน้ากระจก
"ทำไมมันรวบยากอย่างนี้นะ เดี๋ยวก็หลุด เดี๋ยวก็หลุด" ฉันสบถกับตัวเองด้วยความหงุดหงิด แต่..เอ๊ ฉันพอจะเห็นตัวช่วยแล้วแหละ
"พี่ชม พี่ชม รวบผมให้บัวหน่อยสิ" ฉันตะโกนเรียกพี่สาวสุดสวย(อ้วก) ที่กำลังวุ่นกับการแต่งตัวอยู่ในห้องข้างๆ ความจริงพี่ฉันชื่อชมพูอะนะ แต่ฉันว่ามันยาวไปหน่อยเลยเรียกว่า 'ชม' แทน
"นี่บัว เราเพิ่งขึ้น ม.4นะ ผมมันยังไม่ยาวเต็มที่หรอก ตรงไหนมันหลุดก็ปล่อยๆมันไปบ้าง หรือไม่ก็ติดกิ๊บเอาก็ได้ ถ้าขืนพี่ต้องมาคอยรวบผมให้เรานะ มีหวังไปมหาลัยไม่ทันกันพอดี" เสียงตอบรับดังขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
นี่แหละน้าพี่สาวฉันจะหวังพึ่งอะไรไม่ได้สักอย่างเล้ย จะให้พี่ชายรวบให้ก็คงจะไม่เป็นท่าล่ะสินะ งั้นฉันก็คงต้องพึ่งตัวเองแล้วแหละ เฮ้อ... -_-"
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก อย่าตกใจไปนะ! ฉันเป็นประเภทเดินบ้านเสียงดังอย่างนี้แหละ แล้วบันไดบ้านฉันก็เป็นไม้ซะด้วย เลยหนวกหูกันไปใหญ่ และผลลัพธ์ก็คือ...
"ยัยสัตว์ประหลาดบ้านพังลงมาแล้วเหรอ" นี่คือคำแรกที่พี่ชายของฉันจะทักทายทุกเช้า น่าอนาถมั้ยหละชีวิตฉันมีพี่ชายกวนประสาทแบบนี้
"พี่เจฟ อย่ามากวนประสาทบัวตั้งแต่เปิดเทอมนะ แต่ไม่เป็นไร ยังไงคนสวยก็ไม่ถือสาอะไรกับคนขี้เหร่ อยู่แล้ว" ความจริงพี่ฉันก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไรมากมายหรอกนะ แค่พอดูได้น่ะ
"โห น้อยๆหน่อยเถอะยัยบัว พี่ไม่อยากอ้วก เสียดายข้าวเช้า"
"เถียงอะไรกันจ๊ะพี่ชายน้องสาว" และแล้วเสียงของแม่ก็ดังขึ้น ปรามศึกย่อยๆระหว่างฉันกับพี่เจฟ
"ไม่มีอะไรหรอกจ้ะแม่" ฉันตอบแบบปัดๆ เพราะมันเป็นเรื่องธรรมดา(เจมส์)ที่เกิดขึ้นทุกเช้า และแม่เองก็คงรู้ดี แต่คงถามเพราะรำคาญเสียงของฉันกับพี่เจฟทะเลาะกันเท่านั้นเอง
"โอยย อิ่มจัง งั้นบัวไปโรงเรียนแล้วนะคะ"
"อ้าวไม่รอไปพร้อมพี่เจฟแล้วเหรอลูก" พ่อของฉันที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่เอ่ยถามขึ้นมาบ้างด้วยความสงสัยเพราะปกติ ฉันจะรอไปโรงเรียนพร้อมพี่เจฟทุกวัน
"ไม่หละค่ะ บัวไปเองดีกว่าขืนบัวรอพี่เจฟมีหวังบัวไปโรงเรียนสายตลอดชาติแน่ๆ"
"จ๊ะลูก ตั้งใจเรียนนะ" พ่อพูดพลางยิ้มให้อย่างอบอุ่น
"ค่า..... หวัดดีค่ะพ่อ/หวัดดีค่ะแม่"
"บัวไปนะขี้อ้อน" ฉันพูดแล้วเดินไปยีขนสัตว์เลี้ยงตัวโปรด เจ้าขี้อ้อนมันเป็นสุนัขพันธุ์ชิสุที่ฉันเลี้ยงไว้ตั้งแต่เล็กๆ ฉันเลยผูกพันธ์กับเจ้าขี้อ้อนมาก
"บ๊อก.. บ๊อก" เจ้าขี้อ้อนเห่าตอบพลางเอียงคออย่างน่ารัก
เฮ้อ เล่าประวัติกันซะหน่อยเนอะ ฉันชื่อใบบัวชื่อจริงคือ ปฤษศยา(ปริด-สะ-ยา) เรียนอยู่ม.4 สายศิลป์ภาษามีพี่2คนคือ พี่ชมพู เรียนอยู่มหาลัยปี2 และพี่เจฟเรียนอยู่ม.6 รร.เดียวกับฉัน ส่วนเพื่อนซี้ของฉันก็คือไข่ตุ๋นและซุป(น่ากินใช่มั้ยหละ)
___________________________________________________________
สวัสดีค่ะ เราเพิ่งเริ่มเรื่องนะ ถ้าเปรียบกับการทำซุปก็เหมือกับเพิ่งเริ่มตั้งไฟยังไม่ได้ใส่เครื่องปรุงอะไร แต่รับรองว่าตอนต่อๆไปเรื่องราวจะเริ่มเข้มข้นและน่าติดตามมากขึ้น ใครเข้ามาอ่านก็ช่วยเม้นเป็นกำลังใจให้หน่อยนะ จะติจะชมก็ได้ไม่ว่ากัน
___________________________________________________________
สวัสดีค่ะ เราเพิ่งเริ่มเรื่องนะ ถ้าเปรียบกับการทำซุปก็เหมือกับเพิ่งเริ่มตั้งไฟยังไม่ได้ใส่เครื่องปรุงอะไร แต่รับรองว่าตอนต่อๆไปเรื่องราวจะเริ่มเข้มข้นและน่าติดตามมากขึ้น ใครเข้ามาอ่านก็ช่วยเม้นเป็นกำลังใจให้หน่อยนะ จะติจะชมก็ได้ไม่ว่ากัน
ความคิดเห็น