รวมนิยายระบายโครง

ลำดับตอนที่ #3 : พระรอง--บทพิเศษ : วันฝนตกของรองเนตร

          คิดถึง...

          คงไม่มีคำใดอธิบายความรู้สึกทุรนทุรายในสมองของรองเนตรได้มากไปกว่าคำนั้น  ขณะที่หญิงสาวนั่งทอดสายตาอยู่ข้างหน้าต่างจับละอองสายฝนที่ไหลรินเป็นเส้นคดเคี้ยวอยู่บนกระจก  ดวงตาลึกล้ำเจ้าความคิดที่มีร่องรอยของความอบอุ่นเจืออยู่บัดนี้เต็มไปด้วยลักษณะของ  ‘อารมณ์’ ผสมผสาน  แม้แต่ตนเองก็ไม่สามารถบอกได้ว่าอะไรทำให้เธอทรมานได้ถึงเพียงนั้น

          เสียงฝนรินโผนกระโจนอยู่นอกชายคาดูเป็นจังหวะกล่อมเกลาบรรยากาศขณะที่ความหนาวประหลาดไล่เลื้อยกัดเซาะชีพจรของร่างข้างหน้าต่างทีละน้อย  ข้างนอกเต็มไปด้วยเสียงฝนพรำแต่ภายในห้องนอนของเธอกลับเงียบกริบ  แม้จะพยายามประดับทั้งโมบายกระดิ่งและเปิดเพลงคลอตลอดเวลา  แต่ก็ยัง  ‘เงียบ’  เกินกว่าที่คนอย่างรองเนตรจะสามารถใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพังได้โดยไม่รู้สึกรู้สาประการใด

          “...ฝนตกอีกแล้ว”   หญิงสาวถอนหายใจขณะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้โดยที่สายตายังไม่ละไปจากคราบหยาดฝนบนหน้าต่างก่อนจะหรี่ตาลง  เอื้อมมือข้างที่เคยเกาะกุมอกเสื้อด้านซ้ายของตนเองไปไล้แตะกระจกกับร่องรอยน้ำฝน

          งานที่ถล่มทลายจนดูเหมือนจะล้มทับเธอให้ตายทั้งเป็น  ก็ไม่ช่วยให้ความรู้สึกที่หยั่งลึกอยู่ในแกนความคิดหายไปได้  ยิ่งเวลาว่างน้อยเท่าใดกลับยิ่งรู้สึกว่าตนเองนั้น  ‘ว่าง’  มากเท่านั้น

          ทำไม?

          ว่าง...ว่างจนอยากจะหายไปจากที่ตรงนี้

          ว่าง...ว่างจนแม้จะยัดอะไรลงไปก็ยังไม่รู้สึกถึงความพอดีสักที

          ให้เท่าไหร่กลับไม่เคยพอ

          ถมเท่าไหร่กลับไม่เคยเต็ม

          ฉันต้องทำยังไง?

          มือเรียวเลื่อนหลุดจากกระจกหน้าต่างก่อนจะร่วงลงบนที่วางแขน  รองเนตรถอนหายใจอีกเฮือกหนึ่งก่อนจะควานมือไปกดสวิตซ์เพิ่มเสียงเครื่องเล่นเพลงให้ดังขึ้นอีก  แล้วยกมือปิดหูทั้งสองข้างของตนเอง

          แปลกดี...ที่ต้องเปิดเพลงให้ดังขนาดนี้แต่กลับต้องปิดหูตัวเอง

          รองเนตรปิดเปลือกตา

          “นายน้อยครับ”   เสียงเรียกจากพ่อบ้านดังมาพร้อมกับเสียงเคาะประตูสามครั้ง

          ร่างสง่างามในห้องนอนเลื่อนสายตาไปจับอยู่ที่ประตูเชื่องช้า  ไต่ถามเสียงลุ่มลึกว่า   “มีอะไรเหรอ  ฌอง  เข้ามาเถอะ  ไม่ได้ล็อคหรอก”

          ได้ยินคำเชื้อเชิญจากนายสาว  ฌองจึงหมุนลูกบิดประตูก่อนก้าวเข้าไปภายในห้องด้วยท่วงท่าสงบสำรวมอย่างที่พ่อบ้านมากคุณวุฒิพึงมี   “เหงาหรือครับ”   ชายชราไต่ถามขณะส่งแก้วนมอุ่นให้แก่คู่สนทนาก่อนจะเดินอ้อมโต๊ะทำงานตรงหน้าไปเพื่อคลี่ผ้าแพรเนื้อดีในวงแขนของตนเองห่มให้แก่หญิงสาว

          จะกี่ปีฌองก็ยังคงเป็นคนที่รู้ใจรองเนตรที่สุด

          “ก็...ไม่...”   รองยกแก้วนมขึ้นละเลียดจิบขณะเลื่อนสายตาหนีคนตรงหน้าแล้วพึมพำเสียงเบา   “...เท่าไหร่หรอก”

          ชายชราคลี่ยิ้มเอ็นดู   “นายน้อยจะเอาโทรศัพท์ไหมครับ  ผมจะ...”

          “ไม่  ไม่  ไม่ต้อง”   หญิงสาววางแก้วนมลงกับโต๊ะขณะรีบปฏิเสธรัวเร็ว  ท่าทางรีบร้อนของเธอทำให้อีกฝ่ายเลิกคิ้วยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างนิยม  พอเห็นรอยยิ้มรู้ทันของคนข้างกาย  รองเนตรก็มุ่นหัวคิ้วเล็กน้อยก่อนยิ้มรักษา ‘มาด’ ออกมาอย่างงดงาม   “ไปนอนเถอะฌอง  ดึกมากแล้ว  ขอบคุณสำหรับ...”

          “เธอไม่ว่าอะไรหรอกครับ  ถ้าคุณจะโทรหาบ้างหลังจากที่หายไปไม่ยอมส่งข่าวคราวตั้งห้าเดือน”

          รองไม่ได้ต่อถ้อยความประการใดแต่ใช้มือที่ซุกอยู่ในผ้าห่มดึงผ้าขึ้นมาปิดลำคอกับปลายคางของตนเอง  พอเห็นว่าพ่อบ้านรู้ใจยังมองเธอไม่ละสายตา  หญิงสาวก็ดึงผ้าขึ้นสูงอีกจนมันปิดตั้งแต่ใบหน้าส่วนล่างขึ้นมาถึงดั้งจมูกของเธอ

          ไม่รู้ว่าอากาศหนาวมากหรือเธอจงใจอำพรางใบหน้าของตนเองกันแน่

          “มาดเยอะระวังจะแห้วนะครับ  นายน้อย”

          “รีบเข้านอนจะดีกว่านะ  อากาศหนาวแล้ว  เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”   รองบ่นอู้อี้อยู่ในผ้าห่ม  ถึงประโยคจะยาวเป็นบทสวดเช่นนั้น  แต่ฌองที่เป็นคนเลี้ยงดูเธอมากลับรู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวจงใจ ‘ไล่’ ทั้งที่อยู่ในความสง่างามของหัวโขนเจ้าชาย

          คนอะไรทั้งปากแข็ง ทั้งฟอร์มจัด

          “ราตรีสวัสดิ์ครับ  นายน้อย”

------------------------------------- -----------------------------------------