คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #98 : ~KEEP~ :: ~From Audition // มารน้อยจอม_za ~
๑๑ [ From ] ๑๑ ใบสมัครนางเอกคุณชายลมเพ [คยูฮยอน]
ใบสมัครนางเอก
ใบสมัครนางเอกคุณชายใจร้าย ลมเพ
คำตอบสีดำ ตัวบาง นะคะ
ชื่อ/ชื่อเล่น: พรพรรณ พลอยศิริ / คิมแต
สะกดชื่อภาษาอังกฤษ : Pornpan
สัญชาติ/เชื้อชาติ : ไทย / ไทย - เกาหลี
น้ำหนัก/ส่วนสูง : 46 / 169
อายุ (ไม่ต่ำกว่า 18ไม่เกิน20): 20
อาชีพ : นักศึกษามหาลัยปี 2 คณะแพทย์ศาสตร์
คาแร็คเตอร์นิสัย(ขอเยอะๆใส่มาเต็มที่เลยค่ะไม่ต่ำกว่า 5บรรทัด) : เธอเป็นคนที่จริงจังกับทุกเรื่อง ทุกเหตุการณ์ทุกสถานการณ์เป็นคนที่รอบคอบรู้ทันคนอื่นเสมอ...เพราะในการเรียนของเธอนั้น..ทักษะการเป็นแพทย์คือการรู้จักคิด การรอบคอบทุกสถานการณ์เเละที่สำคัญที่สุดการมีสติ..เธอเป็นคนที่มีนิสัยร้ายอยู่ข้างใน...เป็นคนที่เก็บความรู้สึกเก่ง..เข้มเเข็งอดทน..ช่างคิด..ช่างวางแผน..เธอจะรู้ทุกๆสถานการณ์ที่มันกำลังจะเกิดขึ้น...เธอสามารถรับมือกับมันได้ทุกอย่างที่ขวางหน้า!! เพราะคนอย่างเธอ...ไม่มีวันจนตรอกเด็ดขาด!! ไม่ชอบให้คนอื่นมาบังคับ ไม่ชอบให้ใครหน้าไหนมาดูถูก!! ไม่ว่าจะเป็นใครทั้งสิ้น..เมื่อเธอคิดจะทำอะไรเเล้วเธอต้องทำให้สำเร็จ!! เธอจะพยายามทุกอย่างให้เธอได้ในสิ่งที่เธอต้องการ..เป็นพวกร้องไห้ไม่เป็น เจ็บแต่เก็บเอาไว้ข้างใน..ไม่มีวันจะแสดงความอ่อนแอออกมาให้ใครไหน!!..เป็นพวกปากแข็ง ใจเเข็ง และ หัวดื้อ!...เป็นคนที่มีระเบียบในตัวเอง...รักเพื่อน...ผูกพันธ์กับคนอื่นได้ง่าย...เเต่ทว่า..เมื่อเธอต้องการที่จะตัด! มันจะไม่มีผลอะไรกับเธอเลย..ไม่มีคำว่าเพื่อน! ไม่มีคำว่ารู้จัก! ไม่มีคำว่าผูกพันธ์ใดๆทั้งสิ้น!!!!
บุคลิก/ลักษณะ(2บรรทัดขึ้น) : เธอเป็นคนที่ชอบยิ้มชอบให้กำลังใจเพื่อนสนิทของเธอเสมอ..ทุกคนจะชอบเห็นเธอในบุคลิกหน้าตาที่นิ่งๆ เย็นๆ หยิ่งๆ จะไม่เหมือนกับคีตาคนที่เธอสนิทด้วย มีหน้าตาที่ขาวซีดนิดๆ หน้าเรียว ตัวเตี้ยๆ แต่จิตใจเข้มเเข็งซะยิ่งกว่าผู้ชายบางคนเสียอีก
ด้านมืดของนิสัย : เวลาเธอต้องการที่อยากจะได้อะไร หรือ ต้องการที่จะเอาชนะหรือต้องการที่จะทำอะไรสักอย่าง จะไม่มีคำว่า เพื่อน! ญาติ! คนรู้จัก! คนไหนทั้งสิ้น!!
ด้านส่วางของนิสัย : เป็นคนรักเพื่อน เเละ รู้จักคำว่ามิตรภาพดีเสมอ
กลัว : ความตาย!!
ประวัติ(ใส่ก็ได้ไม่ใส่ก็ได้แต่ทางที่ดีควรใส่ = =") : ครอบครัวของเธอเป็นครอบครัวที่รวยก็จริง เเต่ในความรวยนั้น..กลับมีความเจ็บปวดมากมายอยู่ด้านใน...ความรวยของเธอไม่ใช้การรวยด้วยเงิน...แต่เป็นการรวยด้วยหนี้...มันเป็นการทำผิดพลาดครั้งใหญ่หลวงของพ่อของเธอ..ที่ทำให้ครอบครัวของเธอเปลี่ยนแปลงชีวิตไปทันที จากหน้ามือเป็นหลังมือ...เเละครอบครัวของเธอก็ต้องหาเงินมาใช้หนีโดยเร็ว...เเละจุดมุ่งหมายที่สำคัญคือ...มรดกอันมหาศาลของปราสาท เฮลเซนเทียร์!!! นั่นเอง
ความสามารถพิเศษ : เปียโน , การแก้ไขสถานการณ์ซึ่งๆหน้าได้รวดเร็ว
สัมผัสที่6ของตัวละคร (เช่น เห็นผี ลางสังหรณ์แม่นยำ อะไรประมาณนี้ มันไม่ใช่แฟนตาซีมีพลังวิเศษนะคะ มันคือสัมผัสที่6 ไม่ใส่ก็ได้) : เธอมักมีลางสังหรณ์เวลาจะเกิดเหตุร้ายหรือเหตุการณ์ที่ไม่ดีขึ้น!!
ชื่ออิมเมจ : พัคมินยอง
อิมเมจคุณ (5รูปขึ้น) :
อิมเมจคุณชายของคุณ (5รูปขึ้นเช่นกัน) :
..............................
คำถามทั่วไปข้อมูลผู้สมัครเข้าชิงบท
ชื่อของคุณ : กลอย
อายุ : 15 ปี
ถ้าติดแล้วต้องมารายงานตัวภายใน 5วันไม่งั้นคุณหลุดแน่ : ได้เลยจ๊ะ
ถ้าติดแล้วกรุณามาเม้นท์ทุกครั้งที่อัพ : แน่นอนจ้า!!
เวลาเม้นท์ขอให้เม้นท์ยาวได้มั้ยไม่เอาแบบว่า 'สนุกดี' 'รีบมาอัพนะ' 'มาต่อเร็วๆนะ'ขอให้เม้นท์ให้กันยาวๆแบบช่วยแนะนำก็ได้ หรือช่วยเรื่องคำผิดก็ได้ : อ๋อ...ถ้าเอาแบบนี้เดี๋ยวจัดให้^๐^
ถ้าคุณมีธุระแจ้งมารน้อยไว้มารน้อยจะได้รู้ว่าคุณมีธุระ : โอเค!
ถ้าตัวละครของคุณตายแต่ยังมีบทบาทอยู่คุณจะว่าอะไรมั้ยสัญญาได้มั้ยว่าจะไม่ฆ่ามารน้อย : ฆ่า!! ไม่ฆ่า!! ฮ่าๆไม่ว่าจ๊ะๆ
คิดยังไงกับพล๊อตเรื่อง : ชอบอย่างรุนแรง ประมาณว่ามีเงื่อนงำความตายที่พิสูจน์ไม่ได้ โอ๊ยโดน!!
อวยพรตัวเองหน่อย : ขอให้มารน้อยเห็นถึงความตั้งใจที่เราเต็ม 100% กับใบสมัครด้วยเถิดเพี้ยง!!!
ขอให้โชคดีและตั้งใจตอบคำถามนะคะ : จ้า เต็ม 100!!
..............................
คำถามก่อนจะเข้าไปเผชิญหน้ากับความลึกลับของปราสาท ส่วนแรก (ตอบตามคาแร็คเตอร์ตัวละครของคุณเลยขอ2บรรทัดขึ้นนะคะ)
1.คุณรู้เรื่องปราสาทได้ยังไง : รู้จากใบปลิวที่มีคนเอามาแจก!! ซึ่งพ่อของฉันเป็นคนที่ได้มาเเละเอามาให้ฉันโดนเฉพาะ...แถมพ่อยังกำชับอีกว่า..."ลูกต้องทำให้สำเร็จ!! ครอบครัวเราอยู่ในกำมือของลูกเเล้ว"
2.คุณเห็นปราสาทนี้ครั้งแรกคุณมีความรู้สึกอย่างไร : มันเป็นอะไรที่ดูมีเสน่ห์ที่อยากจับจองเป็นเจ้าของ...จนความโลภแทบจะครอบงำให้ฉัน!! อยากได้ประสาทนี้มาเป็นเจ้าของเร็ววันเร็วคืน!! เเถมฉันยังรู้สึกถึงความลึกลับบางอย่างที่มันกำลังจะเกิดขึ้นเมื่อฉันเข้าไปข้างในนั้น!!!
3.สาเหตุที่คุณเข้าไปร่วมเกมส์ชิงมรดกลึกลับในครั้งนี้ : ก็เพราะหนี้ที่มากมายมหาศาลของครอบครัวที่พ่อไปทำเอาไว้จนครอบครัวที่มีความสุขกลับกลายเป็นครอบครัวที่มีคเเค่ความทุกข์คอยที่จะใช้หนี้ไม่มีวันหมด!!
4.คุณยอมรับรางวัลของผู้แพ้หรือไม่ : ไม่มีทาง!! ฉันไม่มีวันยอมรับมัน!!
5.คุณคิดกำจัดใครคนแรกและกำจัดเพราะอะไร : ในเเว็บแรกที่ฉันเข้าไป...คนแรกที่ฉันจะกำจัดคือ ลมเพ..เพราะฉันไม่ชอบหน้าของเขาเป็นอย่างมาก...เขาทำได้แม้กระทั่งสายเลือดเดียวกับเขา...เเละฉันที่ไม่ใช่สายเลือดของเขา...เขาจะปล่อยฉันเอาไว้เหรอ? ไม่มีทางซะหรอก!!! ฉันจึงต้องลงมือกำจัดเขาซะก่อน...ก่อนที่เขาจะกำจัดฉันซะเอง!
..............................
คำถามชิงบทนางเอกของคุณชายใจร้าย ลมเพ
1.คุณ และคีตา(นางเอกมินโฮ)เป็นเพื่อนรักกันคุณรู้นิสัยของคีตาทุกอย่างรู้แม้ กระทั่งด้านมืดของคีตาและคุณเป็นคนเดียวที่คีตาก็ทำดีด้วยวันแรกที่คุณและคี ตาก้าวเข้าปราสาทหลังนั้นคุณเตือนเพื่อนของคุณว่าอย่างไรและคุณรู้สึกอย่าง ไรเมื่อเห็นปราสาทที่น่ากลัวแห่งนี้ (บทพูดพร้อมบรรยาย5บรรทัดขึ้นเอาตั้งแต่เข้ามาที่ปราสาทจนถึงเขาไปเดินดูในปราสาทกับคีตา)
: ครั้งแรกที่ฉันเห็นปราสาทแห่งนี้...ฉันรู้สึกได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ฉันจะต้องเจอเมื่อเขาไปข้างในนั้น!! เเละฉันก็ยังรู้สึกอีกว่า...ปราสาทแห่งนี้มีความลึกลับบางอย่างที่ทำให้คนหลงเสน่ห์ของมันอย่างง่ายดาย!!!
"คีตา!!!"
ฉันเอ่ยเรียกเพื่อนสาวคนเดียวที่ฉันไว้ใจ
"หืม?"
คีตาจับจ้องไปที่ปราสาทแห่งนี้เเละปากก็ตอบรับฉัน
"เธอรู้สึกถึงอะไรบางอย่างมั้ย?"
"รู้สึกอะไร?..."
"ฉันรู้สึกว่ามันมีเสน่ห์ที่ดึงดูดเเละมันก็ยังมีความลึกลับที่ฉันรู้สึกได้ในปราสาทแห่งนี้!!"
ฉันบอกกับคีตา...สายตาของเธอมองไปยังปราสาทแห่งนี้...แต่เเล้วก็มองมาที่ฉันทันที
"เธอหมายความว่ายังไง?"
ตีตาเอ่ยถามฉันที่รู้สึกไม่ค่อยดีนัก
"สัญญาได้มั้ยคีตาไว้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...เราต้องไม่คิดที่จะทำร้ายกันเอง..ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆทั้งสิ้น...ฉันต้องตั้งมั่นให้ดี...นะ...ฉันจะคือเพื่อนของเธอ...เธอจะคือเพื่อนของฉัน....เราจะไม่มีวันทรยศหรือทำร้ายกันเด็ดขาด!! สัญญาได้มั้ยคีตา!!!!"ฉันเอยถามด้วยเเววตาจริงจังมากๆ
"อืม...ฉันสัญญา...ฉันจะไม่มีวันทำร้ายเธอเเละจะไม่มีวันที่จะคิดแบบนั้นด้วย!! เราคือเพื่อนกันนะ!!"
คีตาเเละฉันยิ้มให้กันก่อนที่จะเดินเข้าปราสาทเเห่งนี้ไปพร้อมๆกันด้วยคำมั่นสัญญา
เเละเมื่อฉันกับคีตาเดินไปรอบๆปราสาท...ฉันก็รู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่าง..ใดอย่างเห็นได้ชัด!!
"คิมแต!! เธอเป็นอะไรรึเปล่า?"
คีตาหยุดเดินพร้อมกับหันมาพยุงฉันด้วยความเป็นห่วง
"ฉันรู้สึกกลัว...ฉันรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่เกิดคำว่า...ปราสาทธรรมดา!!!"
ตัวของฉันเริ่มสั่นนิดๆ สายตาลอกเเลกไปมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้...
ฉันอยากจะออกจากปราสาทแห่งนี้ออกไปซะเดี๋ยวนี้เลย!!!
"คิมแต!! กอดฉันเอาไว้นะ...ฉันอยู่ใกล้ๆเธอเเล้วจะไม่มีใครมาทำร้ายเธอได้เด็ดขาด!!"
คีตาดึงฉันเข้าไปกอดเพื่อให้กำลังใจ...ฉันรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย...
เเต่ความรู้สึกกลัวนั้นก็ไม่จางหายไปโดยง่ายดาย...
2.คุณเจอคุณชายใจร้ายอย่างลมเพ(คยูฮยอน)ตอนไหนแล้วเขากำลังทำอะไรอยู่ (บทพูดพร้อมบรรยาย5บรรทัดขึ้นเอาตั้งแต่เจอลมเพ)
: ตอนที่ฉันจะต้องเดินไปตามหาคีตา....เมื่อเธอหายไป....
เพราะฉันกับคีตาแทบจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา...
เเต่เเล้ววันหนึ่ง...ฉันกับคีตากลับเเยกจากกัน....
ฉันจึงต้องไปเดินตามหาคีตา....เเต่เเล้วก็เดินไปเจอ....
เข้ากลับผู้ชายร่างสูงคนหนึ่ง...หน้าตาตอนที่เขามองมาทางฉันสายตาเย็นชา...เเละมีแววตาที่น่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก..
ตอนนั้นฉันดูออกเลยว่า...ผู้ชายคนนี้...ไม่ได้มีนิสัยธรรมดาแบบคนทั่วไป...
สายตาเย็นชาบ่งบอกได้ถึงความคิดของเขา...
"นั่นนายกำลังจะทำอะไรหน่ะ"ฉันเห็นเขากำลังทำบางสิ่งบางอย่างอยู่ที่บรรไดขั้นที่ 13 ลองจากสุดท้าย
"ทำในสิ่งที่ทุกคนต้องการไงหล่ะ!!"เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาฉันแน่ใจได้ว่ามันไม่ใช่เรื่องดี...
"ทำในสิ่งที่ทุกคนต้องการ??...นายหมายความว่ายังไง??"
"กำจัดคู่เเข่งให้พ้นทาง......."
ฉันถึงกับขนลุกเมื่อได้ยินคำพูดที่นิ่งเเละสุดเเสนจะเย็นชาที่ออกมาจากปากของเขา...
"นายกำลังจะฆ่าคนอย่างนั้นเหรอ?....นั่นพี่น้องของนายนะ..."
"ฉันไม่นับพวกมันเป็นญาติหรอก!!!!"
คำพูดของเขาทำให้ฉันต้องเดินไปที่เขาเเต่......
โอ๊ยยยยยยย!!!!!
ก่อนที่จะถึงบรรไดฉันกับลื่นน้ำมันที่พื้น....
มันทำให้ฉันทรงตัวไม่อยู่เเละลื่นไถลไปชนกับโต๊ะวางหุ่นตัวใหญ่....
อ๊ายยยยย!!!! โคร้มมมมมมม!!!
หุ่นเหล็กตัวใหญ่ที่เอาไว้ตหแต่งหล่นลงมาที่พื้นข้างๆฉัน....
เวลานั้น...ฉันเหมือนคนที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเเล้ว....
"นายทำบ้าอะไรหน่ะ!!!!!!!!"
"ฮ่าๆๆๆ การทดลองได้ผลแฮะ!"
เขาหัวเราะอยากสะใจ!!
"ทดลองงั้นเหรอ?...นายเอาชีวิตของฉันมาทดลองกับความเป็นความตายอย่างนี้หน่ะเหรอ?"
"ฮึฮึ....."
เขาไม่พูดอะไรทั้งสิ้นได้เเต่เดินเเล้วหัวเราะที่มุมปากอย่างซะใจ....
3.เมื่อ อยู่ไปนานเข้านิสัยด้านมืดของคุณเริ่มเปิดเผยออกมาคุณต้องการกำจัดนางเอก ศิลา(ดงเฮ)เป็นแรกคุณจึงขอให้ลมเพช่วยคุณกำจัดนางมารร้ายอย่างนางเอกศิลา อย่างไร (บทพูดพร้อมบรรยาย5บรรทัดขึ้นเอาตั้งแต่คิดที่อยากจะกำจัด)
: ตอนนั้นฉันเดินอยู่ในปราสาทที่หลายๆคนเข้ามาเพื่อทรัพย์สมบัติ...
เเต่ฉันนั้น...ไม่ได้คิดที่จะเข้ามาเพื่อฆ่าฟัดใคร...ทั้งสิ้น.......
ในขณะที่ฉันกำลังเดินดูทุกสิ่งทุกอย่างอยู่นั้น...ฉันได้เจอกับบางสิ่งบางอย่างในห้องมืดห้องหนึ่ง.....
"มันคือห้องอะไรนะ??"
ฉันไม่พูดพร่ำทำเพลงเดินเข้าไปในห้องมืดนั้นทันที...
เเต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น....
ห้องล็อคเเละเปิดออกไม่ได้....
ห้องนี้ถูกสร้างมาเพื่อ....เปิดจากด้านนอกเท่านั้น!!!!
"ช่วยด้วย!!! ใครอยู่ข้างนอกช่วยเปิดประตูให้ที!!!"
ฉันตะโกนเสียงดังเพื่อให้คนข้างนอกได้ยิน...
เเต่ในขณะที่ฉํนกำลังขอความช่วยเหลือบางสิ่งบางอย่างก็ตกลงมาที่มือของฉัน....
โชคดีที่ฉันพบไฟฉายอันเล็กๆติดตัวออกมาจากกระเป๋า...
ฉันจึงส่องมาทันที...เเละพบว่ามันคือ....โครงกระดูกคน....
อ๊ายยยยยยย!!!!!!!
ฉันลมลงไปกับพื้น...ไฟฉายกลิ้งไปหยุดที่มุมหนึ่ง...ซึ่งทำให้สว่างไปทั่วห้อง....
เเละฉันก็พบว่า....มันไม่ใช่โครงกระดูกแค่ศพเดียว....เเต่มันมีอีกหลายสิบกว่าศพ....
สติของฉันมันบังคับว่า....ฉันต้องร้องขอความช่วยเหลือจากคนข้างนอกให้ทัน....
ไม่งั้นฉันต้องเป็นอีกศพเเน่ๆ...
"ช่วยด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆ"
ฉันตะโกนเรียกคนข้างนอกขอความช่วยเหลืออยู่นานเเสนนานจนเสียงแหบ...
แก๊ก....แก๊ก...แก๊ก...
เสียงเดินของใครสักคน....
เขากำลังเดินเข้ามาใกล้ฉัน...
ฉันใช้เสียงอันน้อยนิดขอความช่วยเหลืออีกครั้ง.....
"ใครอยู่ข้างนอก...ช่วยฉันออกไปที....ช่วยฉันด้วย...."
"ใครหน่ะ?"
เสียงคนจากข้างนอกเอ่ยถาม....
น้ำเสียงของเธอ....เธอคือ"อินทรา"[-นามสมมุติ นางเอกศิลา-]
"อินทรา...นั่นเธอใช่มั้ย?...ฉันคิมแต...ช่วยฉันออกไปที...ฉันไม่ไหวเเล้ว...."
"......อยู่ในนั้นต่อไปเถอะ....ฉันจะได้หมดคู่เเข่ง....."
เสียงพูดเบาๆของอินทรา...เเต่ฉันก็ได้ยินมันเล็ดลอดออกมา.....
ตอนนั้นสายตาฉันพร่ามัว....ในที่สุด....โลกทั้งใบก็หยุดลง ณ จุดนี้.......
เวลาผ่านไป 5 ชั่วโมง
ฉันตื่นขึ้นมาในห้องนอนของฉัน...โดยที่มีคีตา...นั่งอยู่ข้างๆด้วยสีหน้าเป็นห่วง
"คิมแต...เธอพื้นเเล้วเหรอ? เป็นยังไงบ้าง?"
คีตาถามด้วยความเป็นห่วง...
"ใครช่วยฉันออกมา......"
ฉันถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง...
"ลมเพ....ลมเพผ่านไปทางนั้นเเล้วเห็นอินทรา...คุยกับใครสักคน...เขาเลยแอบฟัง....เเต่อินทราเขาไม่ช่วยเธอ...เเต่กลับเดินหนีไป...นายลมเพเลยพาเธอออกมาหน่ะ....."
"อินทรา.........."
ตอนนี้ฉันรู้สึกโกธรเเละเกลียดผู้หญิงที่ชื่อว่า "อินทรา" ที่สุด....
ฉันอยากกำจัดเขาออกไปจากโลกนี้....ฉันเกลียดเธอ!!! ฉันเกลียดอินทรา!!!!!!!
ฉันลุกพรวดขึ้นไปทันที....
"คิมแต...เธอจะไปไหน?"
คีตาเอ่ยถามด้วยสีหน้าตกใจ
"เธอไม่ต้องตามฉันมานะ..."
ฉันย้ำกับคีตาก่อนจะเดินไปยังที่ๆลมเพอยู่ประจำ...
"ฉันไม่น่าไปช่วยเธอออกมาเลย...ฉันน่าจะปล่อยให้หมดคู่เเข่งไปซะ...."
น้ำเสียงของลมเพเหมือนจะรู้ว่าฉันต้องมาหาเขา....
"นายช่วยฉันได้...."
"หืม?"
ฉีนตัดสินใจให้ลมเพช่วยกำจัด"อินทรา...."
"เห็นมั้ยหล่ะ?...ในที่สุดด้านมืดของเธอก็เปิดเผยมันออกมา....."
"นายต้องช่วยฉัน....."
"ทำไมฉันต้องช่วยเธอ......."
เขาเอ่ยถามด้วยเเววตานิ่งเฉย....
"เพราะนายไว้ใจฉัน....เเละฉันก็ไว้ใจนาย......"
"ขอแลกเปลี่ยนหล่ะ???"
"ทุกอย่างที่นายอยากได้!!!"
ลมเพไม่ตอบอะไรได้เเต่ยิ้ม...
เเขเขาต้องช่วยฉันแน่นอน....
เพราะตอนนี้ถ้าฉันไม่ได้กำจัด"อินทรา"....
ฉันคงนอนไม่หลับอีกต่อไป.....
4.สัปดาห์ แรกลมเพและคุณมีคะแนนสะสมน้อยที่สุดและคู่ของคุณก็ต้องได้รับรางวัลของผู้ แพ้เป็นคู่แรกคุณไม่รู้ว่ารางวัลของผู้แพ้คืออะไรคุณเลยไปถามคามิน(มินโฮ) แต่คามินบอกเพียงแค่ว่า 'ถ้าได้รางวัลนั้นแล้วจะไม่มีวันได้เห็นแสงอาทิตย์อีกต่อไป'เขาตอบเพียงแค่นี้และคุณก็พอจะตีความหมายได้ว่ามันคืออะไรคุณจะทำยังไงเมื่อคุณและลมเพกำลังจะได้รางวัลของผู้แพ้ (บทพูดพร้อมบรรยาย5บรรทัดขึ้นเอาตั้งแต่รู้ผลแล้วไปถามคามิน)
: "วันนี้.....ผลประจำสัปดาห์แรกออกมาเเล้ว....."
เสียงของบุคคลนิรนามเอ่ยบอกกับทุกคนในห้องโถง
"ผู้ที่มีคะเเนนน้อยที่สุดคือคู่ของ.........ลมเพ......และ.....คิมแต....."
สิ้นสุดคำพูดของชายนิรนามหลายคนต่างถอดหายใจกันเฮือกใหญ่....
"พวกเธอสองคนจะได้รับรางวัลของผู้แพ้......"
สิ้นสุดสัญญาณ หลายคนเดินกลับห้องอีกหลายคนยิ้มเยาะเย้ยฉัน....
"คามิน...อย่าเพิ่งไป...นายบอกฉันได้มั้ย รางวัลของผู้แพ้....เป็นยังไง?"
ฉันเอ่ยถามคามินที่ทำหน้านิ่งเฉยก่อนจะหันมาตอบฉันว่า....
"ถ้าได้รับรางวัลนั้นเเล้วจะไม่มีวันได้เห็นแสงอาทิตย์อีกต่อไป....."
เขาตอบเพียงฉันก็ทำสามารถทำให้ฉันอ่านความหมายของมันออก...เเละร่างของฉันมันก็ทรุดไปกับพื้นทันที
"คิมแต!!!!"
คีตาผู้ที่กำลังวิ่งมาที่ฉัน...รีบพยุงฉันขึ้นไปทันที...
"คีตา....ฉันรู้สึกถึงมันนะ...ฉันรู้สึกถึงอันตรายข้างหน้า....คีตาฉันจะทำยังไงดี...ฉันยังไม่อยาก......."
น้ำตาของฉันมันไหลอาบแก้มขาวซีดของฉันทันที...
"ทำใจดีๆไว้นะคิมแต...ฉันเชื่อว่าเธอจะต้องไม่เป็นอะไร?"
คีตาคอยปลอบฉันอยู่ตลอดเวลา...
"ลมเพ...."
ฉันเอ่ยเรียกชายตรงหน้าที่เขายังทำสีหน้านิ่งเฉย...
"ทำไมเธอต้องร้องไห้?"
"นายไม่รู้เหรอรางวัลของผู้แพ้คืออะไร?"
"รู้!! แต่ทำไมต้องกลัว.....???"
"นายไม่กลัวมันเหรอ?...นายไม่รู้ถึงอันตรายข้างหน้าเหรอ?"
ฉันเอ่ยถามลมเพเหมือนคนไร้สติน้ำตาที่ไหลพรากพวกคำพูดที่เริ่มไม่เป็นทำพูด...
ลมเพเดินเข้ามาใกล้ฉัน....เเล้วกระซิบข้างหูว่า....
"สู้กับมันสิ...."
คำพูดแค่คำเดียวทำให้ฉันหยุดร้อง....
ใช่! ทำไมฉันต้องกลัวมันหล่ะ?....
ทำไมฉันไม่สู้กับมันหล่ะ?....
ฉันจะยิมแพ้ง่ายๆอย่างนั้นเหรอ?....
ไม่มีทาง..........
5.คุณ และลมเพทำผิดกฏของปราสาทคุณและลมเพจึงถูกทำโทษโดยการจะต้องลงไปอยู่ในคุกมืด ใต้ดินของปราสาทเป็นเวลาสองวันมีอาวุธติดตัวคนละหนึ่งชิ้นก่อนที่คุณและลมเพ จะลงไปคามินได้มาเตือนคุณสองคนว่า 'ตอนกลางคืนพี่สองคนอย่านอนนะเพราะมันอันตรายพี่ต้องเอาชีวิตรอดให้ได้ในเวลากลางคืน'เขามาเตือนคุณสองคนแค่นี้และเมื่อคุณและลมเพลงไปคุณและเขาเจอกับอะไรบ้าง (บทพูดพร้อมบรรยาย5บรรทัดขึ้นเอาตั้งแต่ทำผิดกฏของปราสาท)
: ฉันขอให้นางลมเพช่วยกันกำจัดอินทรา....
ซึ่งข้อนี้....มันเป็นการทำร้ายกันเอง....
ซึ่งกฎข้อที่ 6 .... ห้ามผู้เล่นทุกคนทำร้ายกันเอง ....
ฉันเเละลมเพช่วยกันหาแผนทำร้ายเเละกำจัดลมเพ...
เเต่มันยังไม่สำเร็จ...
เเถมวันนี้............
เวลา 24.00 น.
"ลมเพ....."
ฉันแอบเดินไปยังเตียงนอนของลมเพ...
เเละก็ปลุกนายนั่นขึ้นมา....
"อะไรของเธอเนี่ย!!!"
"นายอย่างรู้มั้ยในห้องหนังสือต้องห้ามมีอะไร?"
"ไม่อยากรู้!!!!"
นายลมเพ...พูดเเล้วพลิกตัวไปอีกทางทันที
"แค่ฉันอยากรู้....ไปดูกันเถอะ...."
"ไม่เอา...ฉันไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว....."
ลมเพไม่ยอมท่าเดียว...
กึกกกก~!!!!
ฉันแกะเครื่องติมตามในมือของนายลมเพออก......
"นี่เธอทำอะไรหน่ะ?"
ลมเพลุกขึ้นมาพร้อมกับกระชากแขนของฉัน...
เเต่ไม่เป็นผล....ฉันไม่ยอมซะอย่าง...
"นายอยากได้คืนก็ตามมา......"
ฉันเอ่ยพร้อมกับค่อยๆเดินออกมาจากห้องนอน....
เเละรีบตรงไปยังห้องหนังสือต้องห้ามทันที....
แอร๊กกกกกก!!!~~~
ประตูห้องหนังสือต้องห้ามถูกเปิดขึ้นโดยฉัน....
ข้างในมืดมาก....เเละมันยังมีกลิ่นเหม็นเหมือนกับซากศพอีกด้วย.....
"แหวะ....เหม็นอะไรว่ะเนี่ย"
ลมเพเอ่ยพร้อมกับปิดจมูก
"ไม่รู้!!! เรารีบเข้าไปดูกันเถอะ....."
ไม่ทันที่ฉันกำลังจะเปิดไฟ....สัญญาณบางอย่างก็ดังขึ้น....
มันเป็นเหมือนสัญญาณเตือนภัย......
"พวกเธอสองคนทำผิดกฎ......"
จู่ๆชายนิรนามก็ปรากฎตัวอยู่ข้างหลังของเราสองคน....
ฉันเเละลมเพถูกนำตัวให้มายังห้องโถงใหญ่...
ซึ่งเพื่อนๆก็ตื่นขึ้นมาตามเสียงสัญญาณเหมือนกัน....
"ตอนนี้ได้มีผู้ที่ฝ่าฝืนกฎของปราสาทแห่งนี้....โดยการ...ถอดเครื่องติดตัวออกเเล้วยังไปในห้องหนังสือต้องห้ามอีก"
"เราเเค่........"
ไม่ทันที่ฉันจะแก้ตัว....
"พวกเธอต้องถูกทำโทษโดยการลงไปอยู่ในคุกมืดใต้ดินเป็นเวลาสองวัน....โดยที่พวกเธอสามารถเลือกอาวุธลงไปใช้ที่คุกมืดใต้ดินได้..คนหล่ะหนึ่งอย่าง......"
จากนั้นอาวุธทั้งหมดก็ถูกนำมาอยู่ตรงหน้า.....
ฉันมองอาวุธพวกนั้นอย่างพินิจ....
โดยที่นายลมเพ...กลับหยิบมีดสั้นขึ้นไป....
"จะเลือกมั้ย!!!"
ลมเพเอ่ยถามอย่างไม่พอใจ....
เลือกก็ได้...ฉันหยิบปิ่นปักผมไป....
จากนั้นอาวุธทั้งหมดก็ถูกนำออกไป...
"เธอหยิบปิ่นมาทำไม??"
ลมเพมองฉันอย่างสงสัย
"เลือกของฉันหน่า......"
ฉันกับลมเพ...ถูกให้ลงมาที่คุกมืดได้ดิน...
"พี่คิมแต...พี่ลมเพ....ตอนกลางคืน...พี่สองคนอย่านอนนะ...เพราะมันอันตรายพี่ต้องเอาชีวิตรอดให้ได้ในเวลากลางคืน....เเล้วพี่จะสามารถขึ้นมาข้างบนได้เหมือนเดิม....."
สิ้นสุดคำพูดฉันกับลมเพถูกส่งตัวลงไปยังคุกมืดใต้ดิน....
ข้างล่างไม่มีแสงเร็ดรอดเข้ามาเลยเเม้เเต่น้อย....มีเเต่เเสงสว่างจากคบเพลิงที่ฉันถืออยู่เท่านั้น...
เวลาผ่านไปจนเริ่มดึก....
เราสองคนนั่งพิงกำแพงมืดของคุกใต้ดิน....
ไฟที่คบเพลิงก็กำลังจะดับ.....
ฉันเห็นเพียงว่าสายตาของนายลมเพ...ก็ไม่มีทีท่าที่จะกังวลเลย....
เขากำลังมองดาบสั้นที่มือของเขาอยู่เท่านั้น.....
"ถามนายอย่างสิ...ชีวิตนี้นายเคยกลัวอะไรบ้างมั้ย?"
"อืม.....ไม่เคย!"
"แม้กระทั่งอันตรายที่อยู่รอบๆตัวนายอย่างนั้นหน่ะเหรอ?"
"อืม.."
"นายนี่....เฮอะ!!!....ฉันว่าถ้าบนโลกเนี่ยมีคนอย่างนายนะ...ผีเเละพวกยมทูตยมบาล...คงไม่ต้องทำงานเลยหล่ะ"
"หมายความว่าไง....???"
หมอนั่นหันมาถามฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก....
แต่ฉันก็ได้เเต่ยิ้มเยาะกวนประสาทคนตรงหน้าไปเรื่อยเปื่อย.....
แกร๊กกกกก.....!!!!!!!!!!!!!!
เสียงเหมือนมีบางสิ่งบางอย่าง......
วู๊บบบบบ~~~!!!!
ลมลางสังหรณ์พัดผ่านฉันไปอย่างแรง....
"ฉันรู้สึกได้ถึงอันตรายที่กำลังเข้ามาในไม่..."
ไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ....ลมแรงก็พัดผ่านมาที่ฉันกับนายลมเพเหมือนกับพายุกระหน่ำ....
ของทุกสิ่ง...ถูกพัดมาให้โดนร่างของฉันกับนายลมเพ.....
ปึกกกก!!!!
ธนูอันเล็กๆ....ถูกยิงมาที่ข้างๆร่างของฉัน
เเละมันก็เฉียดแขนของฉันจนเลือดออก....
"หลบหลังฉัน...ฉันไม่อยากตายในนี้...."
ลมเพเอ่ยก่อนที่จะทำท่าป้องกันฉันจากอันตราย...
ทำไม...ฉันรู้สึกอยากจะหลับหล่ะ....
หรือลูกศรนั้น.....
พรึ๊บ!!!!!
ลมเพใช้ความว่องไวเเละความฉลาดของเขา....
ป้องกันลูกศรทั้งหมดโดยการ...ดันหินออกมากันเอาไว้...
เเละคอยลับมือกับลูกศรที่มันจะมาได้ทุกเมื่อ....
"อย่าหลับนะ....ถ้าเธอหลับฉันจะไม่พาเธอขึ้นไปแน่....."
ลมเพเอ่ยเเล้วเอามือตีมาที่แก้มของฉัน....
ตาของฉันมันกำลังจะปิด....เเต่ก็ถูกเปิดด้วยมือของลมเพ...
ที่ตีเข้ามาอย่างเเรง....
ปักกก!!!
หินที่อยู่ด้านบนหล่นลงมากระทบหลังของลมเพ....
เขาทรุดลงไปกับพื้นทันที....
"ลมเพ...นายต้องตั้งสตินะ....สติจะทำให้นาย.....ระ.....รอดดดดดดดดด"
คำพูดของฉันมันเริ่มเบาลงรื่อยๆ
"สติ?....สู้!! อย่าหลับนะ!!!!!!"
เสียงของลมเพ....ทำให้ฉันสะดุ้งอีกครั้ง....
เขาตะโกนเสียงดังเเละโยนคบเพลิงมาให้ฉัน....
"เอามาทำไม?"
"ขูดหิน..เเล้วจุดไฟ....เร็วสิ!!!"
ฉันรีบเร่งมือทันที....
ใช่สิ!! ความสว่างมันจะทำให้เห็นอันตตรายข้างหน้มากขึ้น...
ฉันไม้คิดว่าหินนี้มันจะติดหรอก?...
แต่มันดันติด.....หรือมันจะคืออาวุธอีกอย่างของปราสาทหลังนี้?
"เธอหลบไป...."
ลมเพคว้าคบเพลิงในมือฉันไปจากนั้น....อันตรายทั้งหมด...
ดันเงียบหาย......ไปทันที....
"ลมเพ...ทำไมนายคิดว่าเราจะต้องใช้ไฟหล่ะ?"
ฉันเอ่ยถามในขณะที่ลมเพยังคงมองไปมองมาอยู่...
"อันตรายทุกอย่าง..มันมีทางแก้...โลกสร้างมนุษย์มาเพื่อแก้ไขสถานการณ์ทั้งหมด...เเละแก้ปัญหาทั้งหมด!!!"
คำพูดนี้..ทำให้ฉันอึ้งเงียบไปเลย....ทำไมฉันถึงคิดไม่ได้หล่ะ?
"งั้นไอ้อาวุธเวรพวกนี้ที่เขาให้เอาลงมาคนละอันก็ช่วยไมได้หน่ะสิ...????"
ฉันเอ่ยพร้อมกับมองไปที่อาวุธทั้งสองอย่าง...
"อย่างน้อยมันก็ช่วยให้เธอรอดจนจุดไฟได้เเล้วกัน...."
ลมเพพูดก่อนที่จะนั่งลงข้างๆฉันเเล้วพิงไปที่ผนังเหมือนเดิม...
แต่สายตาของเขาก็ยังคงจ้องมองรอบข้างอยู่เหมือนเดิม....
6.ตอบจบของคุณ (บทพูดพร้อมบรรยาย5รรทัดขึ้น สมหวัง ตาย หักมุมมัเงื่อนงำ อะไรก็ได้ที่คุณคิดตอบมาให้เต็มที่)
: วันนี้เป็นวันที่ครบ 3 เดือนในปราสาทนี้เเล้ว
ยังไม่มีใครรู้ผลแพ้ชนะ....ไม่มีใครรู้ผลของการเข้ามาอยู่ในปราสาท....
วันนี้จู่ๆ....ทุกสิ่งทุกอย่างกับสงบลง....
รู้เพียงเเค่ว่า........ทุกคนสามารถกลับบ้านเเละออกมาจากปราสาทได้เเล้ว....
หลายคนงงเเละไม่พอใจ....
เเต่อีกหลายๆคนที่ได้รับรางวัลผู้แพ้เเละรอดออกมาได้....
ก็ดีใจเเละอยากจะออกจากที่นี่เต็มที....
"คีตา....."
ฉันเอ่ยเรียกเพื่อนสนิทคนเดียวของฉัน....
"ว่าไงคิมแต...???"
"เธอเห็นลมเพมั้ย???"
"ไม่เห็นเลย...ฉันไม่เห็นเขาตั้งเเต่เมื่อคืนนี้เเล้วที่เรารู้ผลว่าจบภาระกิจทั้งหมด.."
"เเล้วเขาไปไหนนะ......"
ฉันเอ่ยถามกลับตัวเองเเล้วมองกลับไปยังปราสาทแห่งนี้.....
"ไปกันได้เเล้ว...."
เสียงชายคนหนึ่งกล่าว...ก่อนที่ทุกคนจะขึ้นรถออกไปจากบ้านหลังนี้....
ฉันมองไปยังปราสาทที่กำลังใกล้ออกไป......
ลมเพ....นายหายไปไหน?.....
ในขณะที่ฉันกำลังละสายตาออกไปจากปราสาท....
ฉันกับเห็นลมเพ....ยืนอยู่ด้านบนชั้นสองของปราสาทแห่งนี้....
แววตาเขาดูเศร้าเเละดูหวั่นกลัวกับทุกสิ่งอย่าง......
"หยุดรถก่อนค่ะ!!!"
เเละเมื่อรถจอดฉํนรีบวิ่งลงจากรถทันที.......
เเต่ลมเพ....คนที่ฉันเห็นได้กลายเป็นความว่างเปล่าไปแล้ว.....
"ลมเพ...นายอยู่ไหน...ออกมาหาฉันเดี๋ยวนี้นะ!!! นายไออกมาฉันจะเข้าไปหานายเอง..."
ในขณะที่ฉันกำลังจะเปิดประตูเข้าไปในปราสาท...
มือของชายคนหนึ่งก็จับเข้าที่แขนของฉัน....
"ฟ้าลิขิตขึ้นมาแบบนี้....โชคชะตานำพามาแบบนี้...เราไม่สามารถไปเปลี่ยนมันได้หรอก...."
'คามิน' ชายคนที่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับปราสาทแห่งนี้...เอ่ยบอกกับฉัน....
"นายหมายความว่า........"
คามินมองฉันด้วยสายตาที่ฉันควรจะเชื่อเขา...
"ลมเพ........"
ฉันร้องไห้หาเขา....เเต่ก็ไร้วี่แววของเขา.....
คีตาช่วยพยุงฉันไปกับคามิน.....
ลมเพ...นายจะไม่มีวันกลับมาเเล้วใช่มั้ย?.....
ฉันจะรู้จักกับนายในฐานะคนทั่วไปไม่ได้อีกเเล้วใช่มั้ย?......
'ความจริงยังไงมันก็คือความจริงอยู่วันยังค่ำ......'
3 เดือนผ่านไป.....
อาการของพ่อฉันดีขึ้นราวปาฎิหารย์.....
ตอนนี้อยู่ที่หน้าฝน....อากาศกำลังดี....
ฉันชอบหน้าฝนจัง...มันดูเงียบเหงาไร้ปัญหามากมาย....
เเละในขณะที่ฉันกำลังจะข้ามถนนไปฝั่งตรงข้าม.....
ชายหนุ่มคนหนึ่งใส่ชุดดำ...ถือร่มหนึ่งคันสีดำ.....
กำลังมองมาทางฉัน.....
ร่มสีดำค่อยๆเผยหน้าตาของคนที่อยู่ในร่มออกมา....
"ลมเพ.....ใช่เขาจริงๆด้วย...."
ฉันทำอะไรไม่ถูก....
ได้เเต่มองเขาอยู่นานสองนานจนรถว่าง...
ฉันจึงรีบวิ่งไปหาเขาทันที.......
เเต่....เมื่อกี้เขายังอยู่ที่เดิม....
ตอนนี้เขาหายไปเเล้ว.....ฉันมองดูซ้ายขวาก็ไม่พบ...
เเต่ก็เห็นคนใส่ชุดดำ..ถือร่มดำเดินไกลออกไปเรื่อยๆ
"ลมเพ.....รอฉันก่อนลมเพ...."
ฉันวิ่งตามเขาไปทันที...ลมเพเข้าไปยังซอยๆหนึ่ง....ซึ่งข้างหน้าเป็นทางมืด...
"ลมเพ....รอฉันก่อน....ได้ยินฉันมั้ยลมเพ...."
"ตอนนี้ฉันกำลังเข้ามาในความมืดที่มองไปเห็นทางข้างหน้าเลย....."
ฉันไม่รู้ว่าข้างหน้าจะเป็นอะไร...เเต่ฉันกำลังวิ่งตรงไปอย่างเดียว....
เเละเมื่อความมืดจางหาย.....สิ่งที่ฉันเห็นข้างหน้าคือ......
"ปราสาทเฮลเซนเทียร์!!!!!"
ฉันมาโผล่ที่นี่ได้ยังไง....
ความรู้สึกของฉันตอนนี้.......
มันกำลังบอกกับฉันว่า......ทางข้างหน้าคืออันตราย.....
อันตรายที่ไม่มีวันหนีจากฉันไปได้.....
อ๊ายยยยยยยยย!!!!!
ฉันเหมือนถูกฉุดให้หายไปในความมืด.....
เเละเสียงคำพูดของคนๆหนึ่งก็ดังขึ้น.....
"โชคชะตา...ถูกกำหนดไว้หมดเเล้ว....เราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้......!!"
จากนั้น....โชคชะตาของฉัน...ก็ดับสูจน์สลาย.....ไปในที่สุด......
...............................
ความคิดเห็น