คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #92 : ~KEEP~ :: ~ From Audition // : ...The Queen Of Seasons... ~
ประวัติผู้สมัคร
ชื่อ: กลอย
อายุ: 15 ปี
Username: Rising Sun
ประวัติตัวละคร
ชื่อ: คิมแตซู!!
อายุ: 19 ปี
ลักษณะภายนอก: หน้าเรียว ผิวขาว หุ่นดี ดวงตากลมสวย ชอบทำหน้านิ่งเวลาอยู่เฉยๆ เเละก็ชอบยิ้มให้กับทุกคน
นิสัย(ขอละเอียด 5 บรรทัดขึ้นค่ะ): เธอเป็นผูหญิงที่มีหน้าตากับนิสัยเข้ากันเปรียบ!!! หน้าตาเธอจะดูคุณหนูนิดๆนิสัยของเธอเป็นพวกชอบให้คนอื่นแทคเเคร์เสมอตลอดเวลา เกลียดการอยู่คนเดียวเป็นที่สุด!! เพราะว่าเธอเป็นคนที่ชอบลุยก็จริงเเต่กับความเหงานี่!! เกลียด!! เกลี๊ยด!! เกลียด!! เอาเเต่ใจตัวเองบ้างบางครั้งเเต่ส่วนมากจะเป็นคนที่รักความยุติธรรม ชอบช่วยเหลือคนอื่น!! ไม่ขี้อายนะ เเต่เป็นคนที่เปิดเผยพอตัว ชอบยิ้มเป็นที่สุด เวลาเธอยิ้มโลกทั้งโลกจะสดใส!! เธอมักยิ้มให้กับปัญหาทุกอย่างที่เข้ามา!!! ชอบปลอบคนอื่นเสมอเวลาที่คนอื่นทุกข์!! แต่เวลาเธอโมโหหรือโกธรเธอจะวีนเเตกออกมาทันที!! เเล้วไม่เเคร์ใครหน้าไหนทั้งนั้น...เเต่นับวันเธอไม่เคยโกธรใครทั้งสิ้น ได้เเต่งอน!! เป็นนิสัยที่เธอแก้ไม่หายสักที!! รักใครรักจริง เมื่อทำอะไรเเล้วไม่ย่อท้อง่ายๆ แม้ร่างกายจะไม่เอื้ออำนวยก็ตาม!! เป็นคนที่ชอบช่วยเหลือ เอื้อเฟื้อเพื่อแผ่!! เมื่ออะไรที่เราอยากได้เเต่มันไม่ใช่ของเธอ เธอก็ไม่ต้องการ!! เพราะเธอไม่ชอบเอาของๆคนอื่นที่ไม่ใช่ของเรามา!! ไม่ชอบให้ใครมาบังคับ ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายในชีวิตมากเกินไป!! เเละไม่ชอบพวกกวนประสาทตามตื้อตามแกล้งไรเเบบนี้เกลียดจัง เธอเกลียดการเสียงดังด้วย!!!! เเต่บางครั้งที่เธอรู้สึกเหงาเธอมักจะร้องเพลงปลอบตัวเอง!!ไม่ให้เงียบเเบบที่บรรยากาศมันเป็น!!! เเละอีกอย่างที่เธอสามารถทำได้คือ การเก็บความรู้สึกได้ดีมากๆ!!!
ประวัติความรัก: ความรักของเธอมันเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต...สำหรับเธอเเล้วเธอเคยมีรักครั้งเเรกเมื่อตอนอายุ 16 ปี เขาคนนั้นชื่อว่า ฮยองจุน!! เธอพบกับเขาครั้งเเรกตั้งเเต่อายุ 13 แต่เธอพึ่งมารู้ใจตัวเองว่ารักเขาเเละเสียเขาไปไม่ได้ตอนอายุ 16 ปี เขาเเทคเเคร์เธอดีมาตลอด!! แต่เธอกลับไม่เคยเห็นค่าของมัน!! จนวันหนึ่งผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในชีวิตของเขา..เขามาเเทนทีเธอ...เขามักมองเธอด้วยสายตาเย็นชาไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เขามักจะยิ้มเเย้มเมื่อเห็นเธอ...ตอนนั้นความรู้สึกของเธอมันเหมือนหัวใจถูกบดขยี้ด้วยเครื่องมือบางอย่าง!! เธอทนทุกข์ทรมานมาตลอดเเต่เธอก็สามารถเก็บมันไว้ในใจได้ จนเวลาผ่านมาสามปีเเล้ว...เธอยอมรับได้ว่า...ณ ตอนนี้เธอก็ยังไม่ลืมเขา...เเม้จะเรียนที่โรงเรียนเเละมหาลัยเดียวกันก็ตาม!!
ประวัติครอบครัว: เธอเป็นลูกคนเล็กของครอบครัวตะกูลคิม!! พ่อของเธอเป็นเจ้าของบริษัท Daeyoung จำกัด!! เป็นที่ทำการผลิดยาที่เดียวเเห่งประเทศ!! เเละยังทำพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ ส่วนเเม่ของเธอคือแพทย์ทั่วไปรักษาคนเจ็บไข้ได้ป่วย ส่วนพี่สาวของเธอชื่อว่าแตฮี เป็นแพทย์เหมือนกันเเต่พี่เเตฮีเป็นทันตแพทย์!! พี่ชายแตฮวานตอนนี้กำลังเรียนกุมารเวชศาสตร์อยู่!! เธอก็เรียนคณะแพทย์ศาสตร์ สาขาสัตวแพทย์ เช่นกัน!!
สิ่งที่ชอบ: การมีเพื่อนคุย!! , ความรักของทุกคน!!
สิ่งที่ไม่ชอบ: การอยู่คนเดียว!! , ความมืด!! , ความตาย!!
ผุ้ชายในอุดมคติ: เธอชอบผู้ชายที่แสนดี สุภาพ รักเดียวใจเดียว!! ไม่กระล่อน!! ไม่เอาเเต่ใจตัวเอง!! และไม่ทำร้ายเธอเวลามีปากเสียงกัน!! อีกอย่างเธอชอบผู้ชายที่โรแมนติกเป็นที่สุด!!
ชื่ออิมเมจ: พัคมินยอง
ขออย่างต่ำ 5 รูปค่ะ (เยอะไปไหมคะ)
อิมเมจคู่ของคุณ อย่างต่ำ 5 รูปเหมือนกันจ๊ะ
ประวัติพาร์ทเนอร์ของคุณ
ชื่อ: เมมโมรี่
อายุ: 6 ขวบ
อิมเมจ ขอ สัก 3 รูปได้ไหม ^^
นิสัยสั้นๆ: เด็กน้อยคนนี้ถึงจะมีอายุเพียง 6 ขวบ นิสัยเธอกลายเป็นเด็กอายุ 15 ไปเสียเเล้วเมมโมรี่มีนิสัย เฮฮา บ้าบอ คึกคักได้ตลอดเวลาเเละชอบยิ้มชอบกวนประสาทให้คนอื่นโมโหเอามากๆ เเต่ทว่าเด็กน้อยคนนี้ทำไปเพราะอยากให้ทุกคนมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้กับเธอเพียงเท่านั้น!!
สนิทกับพระเอกเราคนไหนมากที่สุดไม่จำเป็นต้องเป็นคู่ของคุณค่ะ: เดวิล!!!
เพราะอะไร: เพราะมีนิสัยที่กวนประสาทได้เหมือนกันไม่มีผิด!! ภายนอกดูดีข้างในก๊วนกวน!!
คำถามทั่วไป
อยากคู่กับใครคะ : ฟิวส์ ค่ะ>,,<
เพราะอะไรหรอ: รักที่สุดเลย!!! ชอบคาเเลกเตอร์ด้วยค่ะพี่ฟา!!
รองมาล่ะ: เนียร์ ค่ะ>][<
เพราะอะไรล่ะจ๊ะ: รักเหมือนกันเเละก็ชอบคาเเลคเตอร์ด้วย!!
คิดว่าพล็อตของฟาเป็นไงมั่งคะ : แปลกค่ะ!! กลอยชอบเเนวเเบบนี้ดี แบบมันก็ไม่เหมือนรักกุกกิ๊กทั่วไปอ่า...ไม่รู้จะอธิบายยังไง ^๐^"
ถ้าติดต้องเม้นและโหวตให้ฟาด้วยนะ: ได้เลยค่ะ
แล้วถ้าฟาดองทำไงคะ ช่วยทวงได้ไหม: ได้เลย เเต่อย่าหายไปนานเเสนนานน๊า...
มีอะไรจะบอกกับฟารึเปล่า: ฝากด้วยนะค่ะพี่ฟา กลอยตั้งใจมากๆ
กรุณารายงานตัวภายใน 3 วันนะไม่งั้นถือว่าสละสิทธิ์: โอว้!!! OK ค่ะ
คำถามฟาเยอะไปหน่อยทำใจนะคะ: ไม่เป็นไรค่ะกลอยช๊อบชอบคำถามเยอะๆอ่า!!
คำถามชิงบท (ใช้นิสัยตัวละครนะคะ)
ทำไมถึงเกลียดเด็กนักล่ะคะ บอกให้รู้ได้ไหม (บรรยายหรือบทพูดก็ได้ค่ะ)
- ก็เพราะว่ามันมีเหตุการ์หนึ่งที่เกิดขึ้นทำให้ฉันปักใจเกลียดเด็กมา ณ ปัจจุบัน
ณ บ้านหลังใหญ่ของตะกูลคิม
"สวัสดีค่ะคุณนายลี"
เสียงหญิงวัยเดียวกับแม่เอ่ยถาม
"อ้าวววคุณนายชเว!! สวัสดีค่ะมาได้ยังไงค่ะเนี่ย?"
แม่เอ่ยทักทายตามมารยาท
แม่ของฉีนมักเล่าให้ฟังเสมอว่า เพื่อนเเม่ที่ชื่อชเวมินเฮ เป็นคนที่อายุเท่ากับแม่เพราะเป็นเพื่อนเเม่
เเต่เขามีสามีใหม่ตอนอายุ 35 ปี ทำให้เขามีลูกเด็ก!! และดื้อเอามากๆ เเม่เคยไปบ้านของคุณนายชเวครั้งหนึ่ง
เเม่เเทบประสาทกินเพราะได้เด็กที่ชื่อว่า"ลีมินโฮ"ซนซะยิ่งกว่าลิงมาเกิด!! แถบยังลามก ชอบกวนประสาทอีก!!
"มาคนเดียวเหรอ??"
แม่เอ่ยถามคุณนายชเวด้วยสีหน้าสงสัย
ในใจคงภาวนาให้มาคนเดียวแหละ
"อ๋อมะ....."
ไม่ทันที่คุณนายชเวจะพูดจบ....
"แม่ครับ!!!!! ผมหิวจัง!!!"
เสียงเด็กอายุน่าจะประมาณ 8 ขวบ เอ่ยถาม
"อ้าววว มินโฮ มาด้วยเหรอ?"
"ทำไมฮะ? ไม่อยากให้ผมมาเหรอฮะ?"
เด็กคนนั้นกวนประสาทเเม่
"อ๋อ...เปล่าจ๊ะ!!!!"
เเม่กระเเทกเสียงใส่เล็กน้อย สีหน้าคุณนายชเวดูซีดๆนิดนึง
ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน...
ฉันก็กลับมาจากโรงเรียนพอดี...
"กลับมาเเล้วค่ะ........วันนี้เหนื่อยจัง!!!! อ้าว!! คุณนายชเวสวัสดีค่ะ!!!"
ฉันเอ่ยทักทายก้มหัวเล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้กับผู้หญิงที่นั่งข้างเเม่
"อ้าวว!! หนูแตซู กลับมาเเล้วเหรอ!!?จ๊ะ"
"อ๋อค่ะ ^_^"
ในขณะที่ฉันกำลังคุยกับคุณนายชเวเสียงบางเสียงก็แทรกขึ้นมา
"พี่สาวทำไมพี่ถึงหน้าตาเฉิ่มขนาดนี้หล่ะ!!!!"
"หือ??"
"แถมยังหูหนวกอีกด้วย!! ไม่เข้าใจที่ผมพูดเหรอฮะ!!!?"
"มินโฮ ไม่เอานะลูกเขาเป็นพี่หนูนะมินโฮ!!!"
"เเล้วไงฮะ!!?"
"อ๋อ....น้องมินโฮนี่เอง!!!"
ฉันยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะวางกระเป๋าเเล้วไปนั่งที่โซฟาเดียวกับน้องเขา!!
จากนั้นก็คว้ารีโมทย์มาปิดทีวีทันที!!!
"พี่อะไร!! ผมจะดู!!"
เด็กคนนั้นพยายามเเย่งรีโมทย์จากฉันแต่ความสูง 140 กว่าๆกับฉัน 167 ใครจะหยิบถึง!!
"พี่คืนผมมาเดี๋ยวนี้นะ!!!!!"
เด็กคนนั้นขึ้นเสียงใส่ฉัน
"ฉันไม่คืนง่ายๆหรอกย่ะ!!!"
"ถ้าพี่ไม่คืน...พี่โดนดีเเน่!!!"
"ทำไม?!! จะฆ่าพี่เหรอ? เอาสิ ถ้าทำได้หน่ะ?!!"
"พี่ท้าผมเหรอ?!! ได้!!!!"
เด็กคนนั้นนอนลงไปที่พื้นจากนั้นก็ ชัก!!!!!!!!!!!
"ชักไปเลย!!! ถ้าเก่งนักอย่าหยุดนะ....!!!!"
ฉันเอ่ยเเล้วจากนั้นก็นั่งลงไปที่โซฟาจากนั้นก็ดูทีวีตามสบาย
เวลาผ่านไปนานสองนานเด็กน้อยมินโฮก็ไม่เลิกชักสักที
"เฮ้ย!!! เลิกทำได้เเล้ว!!! รำคาญนะ!!!"
ฉันเอาเท้าสะกิดก่อนจะมองไปดูอีกครั้ง
"แตซูน้องหละจะ.......มินโฮ!!!!!!!!!!"
ไม่ทันทีคุณนายชเวจะพูดจบก็รีบวิ่งไปคว้าตัวลูกมาทันที!!!
"อะไร!! กันแตซูทำอะไรน้อง"
แม่เอ่ยถามฉันในขณะที่ฉันกำลังงง
"หนูไม่ได้ทำอะไรเลย!!!!"
"ไม่ตริง พี่เขาเอามือมาหยิบผมเเล้วก็ถีบผมล้มลงไปที่พื้นแถบยังเตะผมซ้ำอีก!!! T__T ฮือๆๆๆๆๆๆ"
"หือ???"
ฉันไมทำอะไรตอนไหน...ไอ้เด็กนี้ร้ายกาจมาก!!!!
สุดท้ายฉันก็ถูกลงโทษงดค่าขนมไป 3 อาทิตย์เต็มๆ
แถบไอ้เด็กนั่นยังเเลบลิ้นใส่ฉันก่อนออกจากบ้านฉันไปอีก...
แบบนี้มันน่าฆ่าให้ตายค่ารีโมทย์ซะ!!!!!!
จากนั้นมาฉันเลยปักใจเกลียดด็กทุกคนที่เข้ามาในชีวิตฉันเลย....
คุณจะเจอคู่ของคุณได้ไงค่ะ (บรรยายหรือบทพูดก็ได้ค่ะ อย่างต่ำ 4 บรรทัด)
- ณ ดินแดนประหลาดเเห่งหนึ่ง!!
หลังจากที่ฉันหลับเเล้วจู่ๆก็ตื่นขึ้นมาโผล่ที่ดินแดนประหลาดแห่งนี้
ชีวิตฉันมันไม่มีความเงียบเหงาเลย
เพราะมีเเต่เสียงเด็กๆมากมาย...
เเต่ฉันกลับเหงาใจซะมากกว่า!!!
ฉันเกลียดเด็กยังกับอะไร!!!
แถบยังมีเด็กที่คอยตามฉันตลอดเวลาอีกด้วย เฮ้อ...เบื่อชะมัด!!
"คิมแตซู!!!!"
เสียงเด็กผู้หญิงเอ่ยเรียกฉัน
"เชอะ!! ไม่ตอบหรอก!!!"
ฉันไม่พูดอะไรทั้งสิ้นได้เเต่นั่งเฉยๆ
เพราะเด็กนี่ต้องชวนฉันเล่นอีกเเน่ๆ ไม่เอาหรอกเล่นอยู่ได้ซ่อนแอบหน่ะ!!
"คิมแตซู!!! ไม่ได้ยินที่เราเรียกเหรอ?"
เด็กน้อยมีนามว่า 'เมมโมรี่' เอ่ยถาม
"ไม่อยากได้ยิน!!!!"
"ทำไมหล่ะ? หรือว่าเหงา??"
"อย่ามายุ่งหน่า..!!! น่ารำคาญหว่ะ!!!!"
ฉันทำเสียงฟึดฟัดก่อนจะเดินไปทางอื่นทันที
ให้ตายเถอะ!!! เดินไปทางไหนก็เจอเเต่เด็ก! เด็ก! เด็ก!
"เเต่เอ๊ะ!! สวนนั่นสวนจัง เงียบด้วยไปที่นั่นดีกว่า!!!"
ฉันรีบเดินไปที่สวนดอกไม้สีเงียบมีต้นไม้สูงเหมือนเขาบงกตบังข้างๆ
ดูเงียบสงบมากๆ นี่แหละที่ฉันชอบเเล้ว...
ฉันเดินไปนั่งที่ม้าหินตัวหนึ่งสีขาว...
บรรยากาศมันเงียบก็จริง...เเต่ฉันเกลียดความเงียบเอามากๆเลยนะ...
เฮ้อ...คิดถึงเเม่ด้วย...T__T
ร้องเพลงดีกว่า....
~มา-อือ-มี-เย-ปืน-ซา-รา-มี-ทเวล-เก-โย.....~
ตอนนี้ฉันกำลังร้องเพลงถึงเเม่อยู่...อยากให้แม่ได้ยินตอนฉันร้องเพลงนี้จัง!!!
เเละในขณะที่ฉันกำลังร้องเพลง..สายตาของฉันก็หันไปเห็นร่างของคนที่ตะคุบอยู่แถวๆต้นไม้
ฉันจึงหยุดร้องเพลงทันที...เเล้วหันไปจ้องคนตรงนั้น...
เเล้วเงาปริศนาก็โผล่ร่างผู้ชายร่างสูงออกมา...
เขาเอามือสองข้างใส่ไว้ในกางเกงเเล้วเดินมาด้วยหน้าตาเเสนจะนิ่ง
"ก็ร้องต่อไปสิ...คิดถึงเเม่เหรอไง?"หมอนั่นถาม
"เกี่ยวไรกับนายด้วยหล่ะ!!!"ฉันเอ่ยอย่างไม่ชอบหน้าเเต่ก็ไม่ได้เดินหนีไปไหน
"ก็ไม่ได้อยากยุ่งหรอกนะ...เเต่ทว่า...นี่มันเขตของฉันหน่ะสิ!!!"
"ห๊ะ!!! นี่มันที่สาธารณะไม่ใช่เหรอไง?"
"สาธารณะ??"
"ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรอไง...ไม่รู้แหละที่นี่สงบดี...ฉันจะนั่งตรงนี้!!!"
ฉันเอ่ยพร้อมกับนั่งลงที่ม้าหินตัวเดิม
"เรื่องของเธอสิ...เเต่ระวังนะ...พวกปีศาจเด็กมันเยอะ...หึหึ"
หมอนั่นพูดด้วยเสียนิ่งๆแต่แฝงไปด้วยความน่ากลัว
"เดี๋ยว!!!! อยู่เป็นเพ่อนฉันก่อนสิ..!!! อย่าไปไหนนะ!!!"
ฉันเอ่ยพร้อมกับเดินไปดึงตัวนายนั่นมานั่งข้างๆทันที
ฉันเห็นแต่หมอนั่นเผยยิ้มนิดๆเเล้วก็มองออกไปตรงหน้า
"ที่ฉันให้นายมานั่งด้วยเพราะ....เพราะ....เพราะ...."
"เธอเกลียดความเหงา..."
"รู้ได้ยังไง?"
"ใจของเธอบอก!!!"
"ห๊ะ!!! นายอ่านใจฉันออกด้วยเหรอ?"
"...."
หมอนั่นไม่ตอบอะไรได้เเต่นั่งยิ้ม....หน้าตาเฉย
เฮ้อ....ถ้าไม่เห็นว่าทีเด็กเยอะฉันจะไม่ได้นายอยู่ด้วยหรอก...
เเต่ตอนนี้ก็ไม่มีเด็กหนิ...เฮ้อ...เมื่อไหร่ฉันจะอยู่คนเดียวได้สักทีนะ....T^T
พาร์ทเนอร์ของคุณได้ช่วยอะไรคุณบ้างไหมคะ (บรรยายหรือบทพูดก็ได้ค่ะ)
- เมมโมรี่ถึงจะเป็นเด็กที่กวนประสาทเเละกระล่อนเกินเด็กก็เหอะ...แต่เธอก็ยังคนมีน้ำใจ...เเละทำให้ฉันเริ่มไว้ใจเด็กบ้างเเล้วนิดนึง..เพราะเมมโมรี่ไม่เคยคิดจะทำร้ายฉัน...มีเเต่คอยช่วยฉันเวลาฉันถูกเด็กคนอื่นรังแกเเละแกล้งจนร้องไห้มาเเล้วก็มี...เมมโมรี่คอยให้คำปรึกษาเกี่ยวกับลูกเเก้วสีเขียวหลายครั้ง..คอยใคแนะนำกับฉันเสมอ....
ภารกิจทดสอบขั้นสูงสุดของคู่คุณคืออะไร แล้วเค้าผ่านมาได้ไงคะ (บรรยายหรือบทพูดก็ได้ค่ะ อย่างต่ำ 10 บรรทัด)
- การทดสอบขั้นสูงสุดนั่นก็คือ ความเอื้อเฟื้อ...เป็นของลูแก้วสีเขียว ซึ่งต้องเปลี่ยนนายฟิวส์ให้เป็นคนที่มีความเอื้อเฟื้อเเละแบ่งปันตามที่ลูกแก้วสีเขียวเเละการทดสอบขั้นสูงสุดให้ได้...
"ฟิวส์!!!!"
เมมโมรี่วิ่งหน้าตาตื่นมาหาฉัน...
"เรียกชื่อนายนั่นทำไม....!!!!!!"
"ถึงเวลาการทดสอบขึ้นสุดท้ายเเล้วหน่ะสิ!!!"
"จริงเหรอ?!! เเล้วไง - -^"
ฉันทำหน้าไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
"เธอจะได้กลับไปยังโลกมนุษยืได้ก็ต่อเมื่อ...เธอทำให้ฟิวส์ผ่านภารกิจนี้!!!!"
"หมายความว่าไง...."
เมมโมรี่เดินเข้ามาใกล้ๆฉันก่อนที่จะ!!!
โป๊กกกกกก!!!!!
โอ๊ยยยยยย!!!!!
ไอ้เด็กบ้านั่นเอามือมาโขกหัวฉัน!!!!
"นี่ทำฉันทำไมหล่ะ!!!!!!!!!"
"หายโง่สักที...เเละฟังฉันนะ!!!! ลูกแก้วสีเขียวเป็นลูกแก้วแห่งความเอิ้อเฟื้อ..."
ไม่ทันทีเมมโมรี่จะพูดจบฉันก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน!!!
"เเล้วไง..."
"ปัดโถ๋!!! อยากกลับบ้านของเจ้ามั้ย!!! ถ้าไม่อยากข้าจะได้ไม่ต้องอธิบาย!!!!"
หนอยยย ยัยเมมโมรี่ทำงอน!!! เชอะ!!! ง้อก็ได้ว่ะ!!
"โอ๋!!! เมมโมรี่จ๋า...อธิบายต่อเลยจ๊ะ!!!"
"เฮ้อ...ก็แสดงว่าท่านต้องเปลี่ยนความเอาชนะ ความอยากได้อะไรก็ต้องได้จนกลายเป็นการเห็นแก่ตัวของฟิวส์ให้กลายเป็นคนที่แบงปันคนอื่นให้ได้...แต่!!! เธอต้องเปลี่ยนเขาทั้งหมดทั้งร่างกายเเละจิดใจเลยนะ!!!"
"เปลี่ยนยังไงอ๊า...เปลี่ยนร่างกาย? ให้ฉันไปถอดเสื้อผ้านายนั่นเรอะ?"
"ยัยโง่!!!! หมายความว่า...ฌธอต้องเปลี่ยนการกระทำของนายนั่นไง!! และจิตใจก็หมายความว่าการกระทำทั้งหมด...ต้องมาจากหัวใจของเขาไม่ใช่การเสเเสร้งทำไปเพื่อผ่านเท่านั้น...!!! เขาใจรึยังยัยโง่!!!"
"โอ๊ย!! คำก็โง่ สองคำก็โง่...ฉันเรียนได้เกรดเฉลี่ย 3.98 นะยะ!!!!!!"
"อย่ามาเถียง!!! ไปทำภารกิจของเจ้าซะ!!!"
"คิดไม่ออกช่วยฉันคิดหน่อย!!!"
ฉันเอ่ยประมาณขอร้องเมมโมรี่ให้ช่วย
"ไม่ได้...เราช่วยเจ้าได้ทุกอย่างยกเว้นการทดสอบภารกิจ!!! ขอให้เจ้าโชคดีนะ!!!"
เมื่อเมมโมรี่พูดจบ...เธอก็เดินจากไปทันที...
ทิ้งไว้เเต่ความเงียบเหงาที่ฉันเกลียดมากๆ
ตอนนี้ฉันใช้เวลานั่นคิดการทำภารกิจนี้อยู่นานสองนาน
"นายฟิวส์ เป็นผู้ชายที่ค่อนข้างจะเห็นแก่ตัว...อยากได้อะไรก็ต้องได้จน...กลายเป็นคนที่ไม่แบ่งปันไม่เอื้อเฟื้อ!!!..."
ตอนนี้ฉันกำลังพิจารณาเรื่องทั้งหมดอยู่...เเละกำลังจะคิดแผนการออกมา!!
"ใช่!!! ฉันต้องทำให้นายฟิวส์มีความเอื้เฟื้อโดยสร้างสถานการณ์ที่ย้ำแย่ออกมา!!!! เอาหล่ะ!!! ฉันจะต้องทำภารกิจนี้เเล้ว!!"
ฉันลุกขึ้นพรวดเเล้ววิ่งไปยังที่ๆนายฟิวส์อยู่!!
"นายฟิวส์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ฉันพุ่งตรงไปยังนายฟิวส์ที่ยืนกอดอกอยู่ทันที!!!
"อะไรของเธอ!!!!"
หมอนั่นทำหน้าผงะก่อนจะกลับเป็นเย็นชาเหมือนเดิม
"ฉันมีเรื่องจะปรึกษาอ่ะ!!!"
ตอนนี้ฉันทำหน้าเศร้าสลดก่อนจะเดินจุงมือนายฟิวส์เดินไปทางอื่นทันที...
แต่เอ๊ะ!! ทำไมเวลา 'ฉันจับมือนายฟิวส์หัวใจฉันถึงต้องเต้นเเรง' เเล้วรู้สึก วู๊บๆ ทุกครั้งเลยนะ!!
"เธอมีอะไร?"
นายนั่นเอ่ยถามระหว่างทาง
"เดี๋ยวก็รู้..."
ตอนนี้ฉันมาถึงที่ทรึ๊บเเล้ว ไม่มีผู้คน[เหล่าเด็ก]มาก่อกวนเเล้ว
"คือว่า...ฉันมีเรื่องไม่สบายใจเท่าไหร่จะมาปรึกษาหน่ะ!!!"
ตอนนี้ได้เวลาเริ่มการทำภารกิจ ณ บัด นาว!!!!
"ว่ามาสิ!!"
นายนั่นจ้องหน้าฉันด้วยเเววตาจริงจัง!!
เอ่อ...อย่ามาจ้องแบบนี้สิ...หัวใจฉันเต้นเเรง สีหน้าฉันรู้สึกวู๊บๆอีกเเล้ว
"คือว่า...ฉันรู้สึกไม่สบายใจเลยที่เห็นคนบางคนที่เขาด้อยกว่าพวกเราหน่ะ!!"
"เเล้วไงอ่า...."
หมอนั่นทำนิสัยเหมือนฉันตอนที่อยู่กับยัยเมมโมรี่เลยเเฮะ!!
"ก็...เฮ้อ....ฉันอยากให้เขามีชีวิตแบบพวกเรามีสบายมีที่อยู่มีที่กินหน่ะสิ!!"
"เเล้วไง...ต่างคนอยากอยู่สิ...ใครไม่มีก็ช่าง...เราไม่จำเป็นต้องเข้าไปช่วยเหลือคนพวกนั้นสักหน่อย!!"
"แต่ว่าถ้าเราไม่ช่วย!!! ใครจะช่วยหล่ะ? นายจะปล่อยใครคนที่ยังมีอนาคต!! ไม่หวังอย่างนั้นเหรอ? นายมันเห็นแก่ตัวมากเลยรู้มั้ย?...ฉันผิดหวังในตัวนายจริงๆ!!! ขอโทษนะที่ฉันมากวนนาย!!"
ฉันเดินออกไปด้วยความหมดหวัง...
และนายนั่นก็ไม่คิดจะตามฉันออกมาด้วย!! น่าน้อยใจชะมัด!!
"คิมแตซูว้อย!! ยัยโง่เเย่เเล้ว!!!!"เมมโมรี่วิ่งออกมาด้วยความรวดเร็ว
"อะไร?!!!!"
เชื่อได้ว่ายัยเมมโมรี่ต้องคาบข่าวร้ายมาบอกเเน่ๆ
ยัยนี่ไม่เคยมีข่าวดีมากบอกฉันหรอก!!
"มีเด็กน้อยท้ายหมู่บ้านกำลังจะตาย!!!!"
"ห๊ะ!! อะไรนะ!!!"
เมื่อสิ้นสุดคำฉันรีบวิ่งตรงไปยังท้ายหมู่บ้านทันที
เเละก็เห็นภาพที่ไม่น่าเห็นเอาเสียเลย...
ร่างของเด็ดน้อยกำลังชักอยู่ที่พื้น...ตัวเกรงจนตัวจากสีเนื้อกลายเป็นสีเขียวซ้ำ
"ทำไงดีเมมโมรี่ฉันจะทำยังไงดี!!!!"
ตอนนี้บอกได้คำเดียวว่าฉันทำอะไรไม่ถูกเเล้ว...
ฉันไม่รู้จะเริ่มมันจากตรงไหน...ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะทำอะไร!!
"ต้องไปหาหมอ!!! หมอหลวง!!หมอในหมู่บ้าน!!! ใช่!! ฉันต้องพาเด็กนี้ไป!!"
ฉันนึกอะไรได้ตลอดนี้ฉันก็ทำหมดแหละ!!
ฉันวิ่งไปอุ่มเด็กคนนั้นขึ้นมาด้วยความยากลำบาก!!
โอ๊ยยย!!!
ร่างของฉันล้มลงไปที่พื้นอย่างเลี่ยงไม่ได้...
เด็กคนนี้กำลังจะตาย!!!
ทำไมเราถึงช่วยเด็กคนนี้ไม่ได้!!
แค่อุ้มเด็กคนนี้ไปแค่ในหมู่บ้าน!! ทำไมฉันถึงทำมันไม่ได้!!
ทำไมกัน!!!
ใขณะที่ฉันกำลังลุกขึ้นพยุงเด็กอีกครั้งด้วยความยากลำบาก!!!
ชายร่างสูงคนหนึ่งก็เดินเข้ามา....
"เฮ้อ...กว่าจะไปถึงหมู่บ้านเด็กนี่ก็ตายกันพอดี!!!"
ชายคนนั้นเอ่ยก่อนจะจับเด็กคนนั้นนอกลงเเล้วเอามือหนาของเขาให้เด็กนั้นกัด
สีหน้าของเขาไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดบ่งบอกเลยเเม้เเต่น้อย..
ฉันมองไปยังใบหน้าของเขาก็พบว่า....เขาคือ ฟิวส์!!! ชายที่ไม่มีความเอื้อเฟื้อ ไม่คิดที่จะแบ่งปันเเละช่วยเหลือใครทั้งสิ้น!!
ตอนนี้เขามาช่วยเด็กคนนี้!!! เขาทำมันเพื่ออะไร? หรือว่าเขาสามารถคิดได้เเล้ว....ฉันไม่อยากจะเชื่อ!!
เด็กคนนั้นค่อยๆหายชัก!! เเต่มือของฟิวส์ก็ค่อยๆเด็กขึ้นเหมือนกัน...!!
จนตอนนี้กลายเป็นมีเลือดไหลซิบๆ
ด็กคนนั้นค่อยๆลืมตาขึ้นเเละหายจากอาการนั้นทันที
"เป็นยังไงบ้าง?"<<นี่คือเสียงของฟิวส์ชายผู้แต่ก่อนเป็นคนที่เห็นแก่ตัว
"ขอบคุณท่านฟิวส์มาก!!! ข้าขอบคุณท่านจริงๆ"
เด็กน้อยเคารพฟิวส์ทันที!!! อะไรกัน!!! ฉันงงกับหมอนี่ไปหมดเเล้ว!!
"อย่ากินอะไรที่มันไม่ดีต่อร่างกายหรือกินอะไรมั่วๆอีกนะ...จำไว้!!"
ฟิวส์เอ่ยกับเด็กคนนั้นเเล้วยิ้มให้อย่างมีความสุข
ฉันไม่เคยเห็นฟิวส์ยิ้มเเบบนี้เลย...อะไรกัน!!! ฉันเริ่มปวดหัวกับนายนี่เเล้วจริงๆ
หัวใจก็หวั่นไหว มันสมองก็หวั่นไหว!!
นายนี่...ทำให้ฉํนตกหลุมรัก...งั้นเหรอ?1! ไม่จริงหน่า!!!
"เธอคงไม่ตกหลุมรักฉันหรอกนะ!!!"
^
นายฟิวส์พูดประโยคนี้ออกมา!!!!!
"อะไร!!! มั่วเเล้ว...!!! ฉํนแค่อึ้งว่านายกลายเป็นคนดีกับเขาตั้งเเต่เมื่อไหร่ต่างหาก!!"
"ก็ตั้งเเต่ที่เธอด่าฉันเป็นชุดนั้นแหละ...มันทำให้ฉันรู้ว่า...ฉันเป็นคนเห็นแก่ตัวเเค่ไหน...ขอบใจนะ"
"อืม....ทำตามหน้าที่เท่านั้นแหละย่ะ!!!!"
"ตอนนี้หัวใจเธอกำลังเต้นเเรงนะ!!!!"
"อะไร!!! พูดไร เเรงที่ไหน...เป็นหมอเหรอ? ชิส์!!! ไปดีกว่าไม่อยากคุยกับคนบ้า!!!"
จากนั้นฉันก็รีบเดินหนีออกมาด้วยความหน้าแดงทันที!!!
บอกตอบจบของคุณได้ไหม หรือจะให้ฟาคิดให้ (แต่ฟาขี้เกียจอะค่ะ)
- ภารกิจของฉันมันสำเร็จเเล้ว....
เเละมันย่อมถึงวันที่ฉํนรอคอยมานาน....
ซึ่งฉันจะได้กลับไปยังบ้านเกิดของฉัน....
โลกมนุษย์...โลกซึ่งมีเเต่ความสุขเเละความทุกข์ปรนกันไป!!!
"ทำไมวันนี้มันเงียบๆจังนะ!!"
ฉันมองซ้ายมองขวาก็ไม่พบใครสักคนแม้เเต่เด็กที่เคยวิ่งเล่นกันมากมาย ณ ตอนนี้ไม่มีเลย
"เมมโมรี่....เจ้าอยู่ไหน...."
"....."
ทุกครั้งที่ฉันเรียกเมมโมรี่เด็กนี่จะโผล่มาทุครั้งเเต่ตอนนี้เด็กนี่ไม่ยอมโผล่มาเลย..
"เมมโมรี่...อย่าทำแบบนี้สิ...ฉันมาหาเราเดี๋ยวนี้นะ!!!"
ฉันพยายามเรียกเมมโมรี่อยู่นานเเสนนาน....แต่ก็ไม่มีเสียงอะไรเลย...
เเละตอนนี้มันก็ถึงเวลาเเล้ว...ที่เราจะต้องลงไปยังโลกมนุษย์เหมือนเดิม...
ความทรงจำทั้งหมด...มันจะอยู่ในที่แห่งนี้ตลอดไป...
"พร้อมเเล้วนะ...เราจะส่งเจ้าไปยังโลกมนุษย์เดี๋ยวนี้"
สิ้นสุดเสียงทุกอย่างทั้งหมดกลายเป็นสีขาวทันที!!!
และฉันก็สะดุ้งตื่นมาบนเตียงด้วยชุดตัวเดิม...
"ตื่นเเล้วเหรอลูกแตซู!!!"
แม่เดินเข้ามาเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น...เลย!!!
เเต่ฉันรับรองได้ว่าฉันไปอยู่ที่โลกอีกโลกหนึ่งนานมาก!!!
ฉันรีบหันปดูเวลาเเละวันที่!!!
มันยังคงอยู่วันเดิมตอนที่ฉันไปที่นั้น!!!
"ตื่นสายนะลูก!! ลุกขึ้นเร็วพ่อลูกจะพาลูกไปตรวจงานที่พิพิธภัณฑ์!!!"
"ค่ะๆ!!!"
ฉันรีบลุกขึ้นเเล้วเดินไปเข้าห้องน้ำทันที....
นี่มันเกิดอะไรขึ้นฉันยังไงกับสิ่งที่ฉันเพิ่งไปเผชิญมาไม่หาย...!!!
มันต้องเป็นเพราะสิ่งใดสักอย่างเเน่ๆ...
ตอนนี้ฉันอยู่ที่พิพิธภัณฑ์เรียบร้อยเเล้ว
พ่อกำลังตรวจงานอยู่...ส่วนฉัน...ก็เดินดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย
เเละมองไปเห็นยังตู้ปลาตู้หนึ่ง!!! ซึ่ง!! .....
"ปะ...ปลา....ปลาฉลามกำลังจะตาย!!!"
จู่ๆๆก็มีร่างผู้ชายคนหนึ่ง...กระโดดลงน้ำไป...เพื่อที่จะช่วยปลาฉลาม!!! ตัวนั้น...
เเต่มันไม่ใช่สิทธิ์ของคนนอกที่จะต้องลงน้ำไปเช่นนี้เพราะมันอันตราย...
ฉันจึงวิ่งไปข้างหลังตู้น้ำนั้นเเล้วยืนรอชายคนนั้นให้ขึ้นมา
พุบ!!!!!
ชายคนนั้นโผล่จากนั้นพร้อมปลาฉลาดตัวใหญ่ที่กำลัง พะงาบ พะงาบ ใกล้ตาย!!!
"นี่คุณมันอันตรายนะ!!! ทำไมคุณไม่ให้เจ้าหน้าที่ของเราทำ!!!"
ฉันเอ่ยพร้อมกับกระโดดน้ำลงไปช่วยเขาคนนั้นให้ขึ้นมา
"ผมขอโทษ...แต่ผมเห็นมันกำลังจะตาย..."
"O_O....ฟิวส์...."
เมื่อเขาเปิดเเว่นดำน้ำมา...ฉันก็พบว่าเขาคือ....ชายคนที่ฉันรัก..ในอีกภพหนึ่ง
"เอ่อ...เป็นอะไรรึเปล่าครับ?"
ชายคนนั้นมองหน้าฉันด้วยเเววตาสงสัย
"ฟิวส์....นายมาได้ยังไง...."
"เอ่อ...ผมไม่ใช่...."
"แตซู!!!! เป็นไงบ้าลูก!!!!"
พ่อของฉันวิ่งมาด้วยสีหน้าตื่นตกใจมาก!!!
"อ้าวววว...คยูฮยอน...มาเเล้วเหรอ?...ลุงรอตั้งนานแหละ!!"
"อ๊า...ครับ สวัสดีครับคุณลุง!!!"
"คยูฮยอน?..."
ฉันเอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัย...
ตอนนี้ฉันไปนั่งอีกห้องหนึ่งเเล้ว...เพราะอยู่ในน้ำมันหนาววว
"นี่คยูฮยอน...ลูกชายคนเดียวของเพื่อนพ่อเองที่ทำบริษัท ผลิดรถยนต์เครื่องใช้ไฟฟ้ามกามายชื่อดังหน่ะ!!!"
พ่อแนะนำให้ฉันรู้จักกับลุกชายเพื่อนพ่อ....เขาหน้าเหมือนฟิวส์มาก...แต่เขาชื่อคยูฮยอน...
"เดี๋ยวพ่อมา...ลูกคุยกันไปก่อนนะ..."
ตอนนี้เหลือเเค่ฉันกับนายคยูฮยอนเเค่สองคนเท่านั้น...
บรรยากาศเงียบเหงาปกคลุมฉันเเละเขา...
"ขอบคุณที่เธอยังจำฉันได้..."
จู่ๆนายนั่นก็พูดประโยคหนึ่งขึ้นมา...
"นายหมายความว่าไง...???"
"ฉัน...ฟิวส์...ขอโทษนะที่ต้องโกหกว่าไม่ใช่!!!"
"......?"
เอาอีกเเล้ว...ทำไมผู้ชายคนนี้ชอบทำเรื่องราวให้ฉันงงด้วยนะ....
"เมื่อผ่านการทดสอบขั้นสูงสุด พรหนึ่งข้อที่ลูกแก้วประทานให้...รู้มั้ยผมขอว่าอะไร?"
"......?"
"ขอให้ได้รักกับเธอใช้ชีวิตร่วมกับเธอ.....เหมือนกับมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง...."
"......?"
"มันดูแปลกใช่มั้ย?...ฉันก็งงกับตัวเองเหมือนกัน...ขอโทษนะวันสุดท้ายที่เราจะต้องเเยกจากกัน...ฉันกับทำนิสัยเเย่ๆไม่ยอมไปลาเธอ...ก็เพราะฉันยังทำใจไม่ได้...ฉันไม่อยากเสียเธอไป...แต่ฉันคงรั้งเธอเอาไว้ไม่ได้...ฉันจึงได้เเต่...นั่งคนเดียวอยู่ในสวนที่เจอกันครั้งเเรกไง...เเต่รู้มั้ย...ยิ่งฉันอยู่ที่นั่นมันยิ่งทำให้ฉันยิ่งคิดถึงเธอ...คิดถึงตลอดเวลาเเละคิดถึงมากๆ...จนวันหนึ่ง...ฉันได้ขอพรจากลูกแก้ว...เเละก็ทำให้ฉันได้มาพบกับเธอ...."
"T_T"
ฉันน้ำตาไหลตั้งเเต่ประโยคแรกที่เขาพูดออกมาเเล้วว่าเขาคือฟิวส์
ฉันรักเขามาก!!! ฉันไม่อยากเสียเขาไป....
ฉันไม่อยากให้ตัวเองต้องโดดเดี่ยว....
ฉันไม่อยากทรยศต่อหัวใจดวงน้อยของตัวเอง....
"ฟิวส์....ฉัน......รักนาย...."
ฉันตัดสินใจพูดปะโยคนั้นออกมาทันที
"ฉันไม่อยากพูดคำว่ารัก....แต่ฉันขอเเสดงมันออกมาได้มั้ย...ฉันอยากให้หัวใจของฉันมันเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน..."
เมื่อพูดจบฟิวส์ดึงร่างของฉันเข้าไปกอด...
ฉันรับรู้ถึงไออุ่นรักที่เขามีให่กับฉันจนล้นเหลือมากมาย...
ตอนนี้ฉันมันใจเเล้วว่า...ฉันต้องการมีชีวิตร่วมกับใคร...
ใครคือคนที่ใจฉันต้องการ....
เขาคนนั้นคือ...."ฟิวส์ผู้ชายที่ครอบครองหัวใจของฉันทั้งหมด!!!"
~END!!!!!!!!!!!!!~
..............................................................
ความคิดเห็น