คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #53 : ~KEEP~ :: ~ ใบสมัครนางเอก // : >>พิกาจู~
ใบสมัครนางเอกดงแฮ(ตอบเป็นสีแดงเท่านั้น!)
ส่วนของผู้สมัคร
ชื่อ**กลอย
อายุ**15 ปี [บริบูรณ์~]
ส่วนของตัวละคร
ชื่อจริง(ภาษาไทยนะ)**พรพรรณ พลอยศิริ
ชื่อเล่น**เปียโน
ฉายา(ต้องมีนะ)**เฟอร์เฟ็กเกิร์ล (Perfect girl) , ยัยสวยเทวดา
อายุ**20 ปี
บุคลิก** สวย! เริด~ เชิด! หยิ่ง~ มักมองคนด้วยปลายหางตา เเละไม่เเคร์ใครทั้งสิ้น
นิสัย(อย่างน้อย 7 บรรทัดอัพ)** เป็นคนที่นิ่งเงียบ เรียกได้ถึงขั้นหยิ่ง ใครไม่รู้จักอย่าเดินเข้ามาคุยหรือคำความรู้จักกับเธอเลย เพราะเธอจะมองตั้งเเต่หัวจรดเท้าเเล้วก็เดินหนีไปทันที...เธอเป็นคนที่ไม่คบค้ากับคนจนตามบุคลิก การพูดจาของเธอจะฉะฉานมากเเละก็ถ้าไม่จำเป็นก็จะไม่พูด!! ใครร้ายมาเธอร้ายตอบ ใครดีมาเธอนิ่งกลับ ถ้าจะเป็นแบบเพื่อนสนิทต้องเป้นคนที่อยู่ระดับเดียวกันคือ รวย!! คุณหนู!! เเละก็ไม่ทำตัวติดดิน...ของทุกชิ้นในตัวเธอล้วนเเต่เป็นของแบนเนมส์ ไม่ชอบให้ใครมาบังคับเเละไม่ชอบอยู่บนเส้นด้ายของใครทั้งสิ้น ไม่อ่อนแอให้ใครเห็น ถ้าเธอจะร้องไห้เธอจะร้องไห้เฉพาะในห้องน้ำบ้านของเธอเท่านั้น!! สมมุติถ้าเสียใจมาจากต่างจังหวัดจะกลับมาร้องไห้ที่บ้าน เเต่คนอย่างเธอกลายร้องไห้เป็นเรื่องที่ยากมากเพราะคนอย่างเธอไม่เเคร์ใครอยู่เเล้ว ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นใครก็ตาม ผู้ชายใดที่หมายมั่นเข้ามาในชีวิตเธอจะได้ของฝากออกไปทุกครั้งนั้นก็คือ แห้ว!! ทุกคนได้แห้วกับไปคนละโลสองโล รอยยิ้มของเธอคือรอยยิ้มว่างเปล่า!! รอยยิ้มที่ไม่มีความจริงใจ! จะมีสักกี่คนที่ทำให้เธอคนนี้คนที่ได้เเต่ทำหน้าเชิดหยิ่งไปวันๆให้ยิ้มได้ด้วยความสุขจากใจเธอจริงๆ จะมีรึเปล่า? เธอเป็นคนที่หัวเเข็ง และฉลาดมากๆ ไม่ดดนหลอกง่ายๆแน่ คุณพ่อของเธอมักไว้ใจเธอมากกว่าพี่ชายของเธอที่วันๆเอาเเต่เที่ยวผู้หญิงไม่สนใจงานของบริษัท...เธอเป็นที่พึ่งของครอบครัวได้...บางคนที่มองเธอจากภายนอกเธอจะดูว่าเธอเป้นคนที่หยิ่งยโสไม่อยากเข้าใกล้ เเต่อย่างที่บอกถ้าใครได้(เฉพาะเพื่อนคุณหนู) เธอจะเฮฮาตามปะสาของมนุษย์ วันๆทำหน้าบึ้งอย่างเดียวมันไม่ได้หรอก!! ทุกคนตั้งชื่อเเละฉายาให้เธอสองอย่างคือ 1.เจ้าหญิงหิมะ 2.ฉลาด รวย สวย หยิ่ง!! ความอดทนในตัวของเธอมีอยู่ 90% น้อยคนนักจึงจะเห้นว่าเฮจะวีนแตก!! แต่ถ้าวีนแตกขึ้นมาจริงๆก็ระวังหน่อยจะหาว่าเธอไม่เตือน!
ฐานะ(ต้องรวยนะ)**รวยมากๆ เป็นเศรษฐีอันดับต้นๆของประเทศ
การศึกษา**จบอนุบาลจากอเมริกา จบประถมจากประเทศเกาหลี เเละ จบมัธยมจากออสเตรีย ตอนนี้กำลังศึกษาอยู่ที่หมาลัยชื่อดัง เเละ ทำงานของบริษัทไปด้วยในวันหยุด(คล้ายๆฝึกงาน!!)
ครอบครัว**เธอเป็นลูกคนที่สองของตะกูล 'พลอยศิริ' เป็นตะกูลที่หยิ่งใหญ่ เเต่เสียชื่อเสียงเพราะลูกชายคนโตของตะกูลที่ชื่อว่า 'ทรัมเป็ต' มักมีข่าวซุบซิบว่ามั่วผู้หญิงต่างๆนานา จนคุรพ่อปวดหัวเข้าโรงพยาบาลมาเเล้วยังมี เธอเป็นคนที่ถูกเลี้ยงมาด้วยความตามใจเธอจึงหยิ่งเเละเชิดได้บุคลิกของผู้ดี!!
ประหวัดความรัก**เปียโน!! หญิงสาวที่มักเป็นคนที่โดนเลือกมากกว่าถูกเลือก เธอเคยมีความรักเมื่อตอนประถม 6 เด็กผู้ชายใส่เเว่นหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมที่เอาอมยิ้มมารุปไม้กวาดให้เธอเวลาเธอร้องไห้...เเละทุกครั้งที่ฝนตกเด็กผู้ชายคนนี้จะเอาอมยิ้มรูปร่มมาวางไว้หน้าบ้าน ทุกๆเช้าเวลาอยู่ที่ ร.ร. อมยิ้มรูปหัวใจจะใส่กระเป๋าของเธอทุกวัน เเละเขาก็มักจะเรียกเธอว่าอมยิ้มน้อย เเต่เเล้ววันหนึ่งเด็กผู้ชายคนนั้นก็หายไป...ไม่กลับมาอีกเลย...แม้กระทั่งชื่อเธอยังไม่รู้ เธอเคยถ่ายรูปกับเขาตอนเเสดงละครเวที!! รูปเดียวเท่านั้นที่มีเอาไว้ให้กับเขา...เเต่เธอก็ไม่เคยลืมเขาเลย..ตลอดจนวันนี้เวลาเเละตอนนี้...
ชอบ**ดอกไม้สีขาวทุกชนิด , อมยิ้ม (อมยิ้มจะไม่มีใครรู้ว่าเธอชอบ!! บุคลิกแบบเธอถ้ามีคนรู้ว่าชอบอมยิ้มก็แย่หล่ะสิ!!)
ไม่ชอบ**ดอกกุหลาบสีแดง!!
งานอดิเรก**ช๊อปปิ้ง(หาหนังสืออ่าน!)
ความสามารถพิเศษ**เปียโน , ร้องเพลงสมัครเเสดงละครเวทีที่อาจารย์ชื่อดังเเต่งให้สำหรับเรื่องนี้โดยเฉพาะเเละจะมีเเค่พระเอกกับนางเอกเท่านั้นที่ร้องได้ เเต่เธอก็จำมันได้มา ณ ปัจจุบัน [เนื้อเพลงร้องว่า...โอ๊ะโอ!~ สายลม ฝน หิมะ ตกลงมา ตกลงมา ความรักเข้ามาหาฉัน เข้ามาๆ เข้ามาสิ เข้ามาเลย...ฉันรออยู่!!~](เป็นเพลงที่ เอ่อ....-_-")
คำพูดติดปาก**เหรอค่ะ , ค่ะ , อืม , เฮอะ!!
อื่นๆ**สำหรับเธอเรื่องเงิน ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เเต่ขาดเมื่อไหร่ เอาชีวิตไม่รอดเท่านั้น!!
เเละก็เธอไม่ใช่พวกชอบสงสาร เเต่เป็นพวกชอบสมเพชมากกว่า (เหมือนตัวร้ายเลยง่า...)
คำถามทั่วไป
ทำไมถึงมาออเรื่องนี้**ไรเตอร์ไปเชิญชวน เเละก็พล็อตหน้าสนใจค่ะ
คิดยังไงกับพล็อตเรื่อง**น่าร๊ากๆๆๆชอบๆ
คิดว่าจะติดไหม** ไม่แน่ใจเหมือนกันง่า...
มาเม้น/โหวตให้ด้วยนะ** จ๊ะ
ถ้าติดต้องรายงานตัวภายใน 3 วันนะ**โอเคเลยค่ะ
คำถามชิงบท
1.คุณเจอเขาครั้งแรกได้อย่างไร(บทพูดพร้อมบรรยาย)**
เวลาตอนเช้า ณ ถนนของกรุงเทพมหานคร~
"โอ๊ยย!! ทำไมรถต้องติดด้วยนะ เดี่ยวฉันก็ไปทำงานไม่ทันหรอก!! พ่อขาอย่าไล่หนูออกนะ"
ฉันบ่นพรึมพรำกับตัวเองในรถคันหรูสีน้ำเงินที่ดูราศีจับมากกว่าคันอื่นๆ...
"ปรี๊นน~~ปรี๊นน~~"เสียงรถบีบเเตร์กันให้ชุลมุน
โอ๊ยยยยฉันหล่ะไม่อยากกลับมาเมืองไทยก็เพราะเงี้ย!!
ถ้าไม่เห็นว่าไอ้พี่ทรัมเป็ตตัวดีก่อเรื่องให้คุณพ่อต้องเข้าโรงพยาบาลนะ
ฉันไม่มาเด็ดขาด!!!
ไฟเขียวเเล้ว~~
รถหลายๆคันข้างหน้าค่อยๆทะยอยกันไปที่ละคันสองคันช้าๆ
"ว๊อย! บ้านขายเต่าไงเนี่ย!! ขับให้มันเร็วหน่อยสิ!! ฉันรีบ!!!"ฉันบ่นพรางบีบเเตร์ไล่คันข้างหน้า
เเละหลายวินาทีผ่านไปรถฉันก็ไม่ผ่านไฟแดงสักที
เเละเมื่อรถฉันถึงที่ทางม้าลาย!!
ไฟแดง~
"เฮ้ย!! เขียวเเม่ง 2 วิรึไงเนี่ย!!"ฉันนั่งกลุมขมับอยู่ในรถรถให้ไฟแดงอีก 100 กว่านาทีผ่านไป
"ก๊อก ก๊อก ก๊อก~"ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อมีคนเคาะกระจกจากด้านข้าง
โชคดีฉันล็อตประตูไว้ >_<"
"พี่สาวครับ!! ผมไม่มีเงินกินข้าว ขอเงินผมหน่อยนะครับ..."
เด็กผู้ชายที่ดูสภาพหน้าตาไม่ต่างกับคนขอทาน(มันก็คนขอทานนั่นแหละ!!)เอ่ยกับฉันที่นั่งอยู่ในรถ
"ใครหน่ะ!! พูดกับใคร?"ฉันหันไปมองซ้ายมองขวา เวร!! ฉันนี่หว่า >๐<^
"ไม่มี!! ไปไหนก็ไปไอ้เด็กขอทาน!!!"ฉันมองเด็กคนนั้นด้วยความรังเกียจ!!
อี๋!! ฉันไม่มีทางเปิดกระจกให้เงินแกหลอก เชื้อโรคเข้ารถฉัน!!
เเล้วมาเคราะกระจกสงสัยว่าฉันต้องเอารถไปเข้าที่ล้างรถก่อนเเล้วมั้ง!!
ในขณะที่ฉันกำลังคิดเรื่องเด็กคนนั้นอยู่เสียงรถบีบเเตร์ไล่ฉันก็ดังขึ้น
"คุณ!!! ไฟเขียวเเล้วว๊อยยย!!!"ผู้ชายรถข้างหลังเปิดกระจกมาตะโกนด่าฉัน T_T
"รู้เเล้วหน่า"ฉันก้มหน้าลงใส่เกียร์เเล้วก็เหยียบคันเร่งทันที...
แอร๊กกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!
"อะไรอีกเนี่ย!! ฉันชนคนเหรอ???"ฉันเเบรกรถกระทันหันเเล้วมองไปยังสิ่งตรงหน้ารถ!!
เเละมันก็มีแต่ความว่างเปล่า!!!
ฉันตัดสินใจเดินลงไปดูสิ่งที่อยู่ข้างหน้ารถฉัน
สายตาทั้งหลายกำลังจับจ้องมาที่ฉัน
ฉันก้าวรถจากรถมาด้วยความสง่า
ผู้ชายที่กำลังมองฉันด้วยความโกธรเปลี่ยนเป็นหลงไหล
~ผู้หญิงอะไรสวย ปานนางฟ้าลงมาเกิด!!~ << เสียงซุบซิบของเหล่าผู้ชายทั้งหลาย
ฉันก้ามเท้าออกมาด้วยรองเท้าคัดชูสีดำ
เเละกระโปรงสั้นสีดำที่เป็นชุดเดียวกับเสื้อเนื้อเเวววาว
เเละเสื้อคลุมครึ่งตัวสีน้ำเงิน~!
"คุณ!!!"ฉันต้องตกใจเมื่อภาพที่เห็นคือผู้ชายนอนอยู่หนารถฉันเขามีเลือดออกที่จมูก
เเย่เเล้ว!! ทำไงดีหล่ะ!! ฉันพึงคิดถึงเรื่องรถพยาบาลเลยโทรรียกรถพยาบาลทันที
นี่คือค่าใช้จ่ายทั้งหมดนะค่ะ!!
ในขณะที่ฉันกำลังจ่ายเงินอยู่นั้น...
"คุณคือผู้ขับรถสีน้ำเงิน ป้ายทะเบียน อจ 1305 รึเปล่าครับ!!"บุรุษชุดน้ำตาลเอ่ยถาม [ตำรวจนั่นเอง!!]
"คะ ค่ะ"ฉันตอบเสียงขัดๆ
"ขอเชิญคุณไปที่เตียงคนเจ็บด้วยครับ"
จากนั้นฉันก็เดินเข้ามาในห้องสีขาวที่ผู้ชายหน้าตา เกาหลี๊ เกาหลีนอนลืมตาบ๊องแบ๊วอยู่!!
"เชิญฉันมาทำไมค่ะ"ฉันตอบด้วยน้ำเสียงหยิ่งๆ
"คือผมจะให้คุณเครียกับคู่กรณีครับว่าเขาจะเอาเรื่องคุณมั้ย เราขอตัว!!"จากนั้นตำรวจสองคนก็เดินออกไป
บรรยากาศเงียบฉี่ จนได้ยินเสียงแอร์
ฉันไม่ชอบการที่ใครมาองหน้าฉัน ฉันจึงเอ่ยถามไปทันทีว่า
"มองไมไม่ทราบ!! อยากได้ค่าเสียหายเท่าไหร่ก็บอกมา!! ฉันจะชดใช้ให้!! จะได้จบๆ"ฉันเอ่ยเเล้วดึงแบงค์พันออกมาจากกระเป๋าหรูสีน้ำเงิน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าฉันชอบสีน้ำเงิน
พรึ๊บบบ!!!
หมอนั่นจับเเขนของฉันเเล้วจองมองหน้าของฉัน
"นี่!! โรคจิตรึเปล่าคุณ"ฉันเอ่ยเเล้วพยายามแกะเเขนของหมอนั่นออก!!
"%(&*&%^&^#^#%^#$%&^*^%&^$&$"
หมอนั่น Speak ภาษาอะไรใส่ฉันเนี่ย!!
ในณะที่ฉันยืนงงอยู่นั้น!!
"อันยองฮาเซโย!!!"
อ้อ!! หมอนี่เป็นคนเกาหลีหรอ!! ให้ตายเถอะฉันมองคนไม่ผิด โชคดีที่ประถมฉันจบมาจากเกาหลี
"คุณเป็นคนเกาหลีเหรอค่ะ?"
คำพูดต่อไปจะเป็นภาษาเกาหลีทั้งหมด!!
"ผมรู้สึกคุ้นๆกับดวงตาของคุณ!!"
เวง!! ตอบไม่ตรงคำถามอีก -_-^
สงสัยหมอนี่อยากตาย!!
"ตอนนี้ฉันมีธุระต้องไปเเล้ว คุณช่วยปล่อยฉันด้วยนะค่ะ"นายนั่นดึงกระเป๋าของฉันไปเเล้วทำอะไรบางอย่างกับมือถือของฉัน
"นี่คุณอะไรหน่ะ!!!"ฉันพยายามเเย่งมือถือมาจากนายบคนนั้น
เเล้วเขาก็ส่งโทรศัพท์กลับคืนมาเเล้วก็ปล่อยฉัน จากนั้นเขาก็ยิ้มหวานให้กับฉัน
"ขอบคุณ!!!"ฉันมองนายนั่นด้วยหางตาเเล้วเดินออกมาทันที
แต่ก่อนไปฉันแวะล้างมือก่อน เพราะเมื่อกี้หมอนั่นจับเเขนของฉัน!!!
"ตื๊ดดด~ตื๊ดดด~"เสียง SMS ดังขึ้น
"From.......
คุณต้องรับผิดชอบในสิ่งที่คุณทำ!!
เเล้วเราจะได้เจอกันอีก!!"
ใครกันส่งข้อความนี้มาให้ฉัน!!!!!!
2.ทั้งๆที่พวกคุณเกลียดขี้หน้าพวกเขาเอามากๆ แต่ก็ดันมีเหตุการณ์ให้ต้องมาเจอพวกเขา แล้วยังต้องมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้พวกเขาอีก คุณคิดว่าเหตุการณ์ที่ว่าคืออะไร(บทพูดพร้อมบรรยาย)**
ณ โรงพยาบาล
"คุณพ่อค่ะ คุณพ่อเรียกหนูมามีอะไรรึเปล่าค่ะ"วันนี้ฉันใส่กระโปรงสั้นสีน้ำเงินเสื้อสีดำเเละรองเท้าสีขาวมาหล่ะ
"อ้าววลูกมาเเล้วเหรอ พ่อมีงานหนึ่งให้ลูกทำหน่ะ!!"คุณพ่อมองมาที่ฉันเเล้วเผยยิ้มที่พ่อไม่เคยยิ้มแบบนี้มานานเเล้ว
"โอเคๆๆค่ะ หนูแพ้รอยยิ้มของพ่อทุกทีเลย ตกลงค่ะว่าเเต่พ่อมีอะไรเหรอค่ะ?"ฉันเอ่ยถามพ่อที่ยิ้มปราบปรื้มอยู่บนเตียง
"คือว่าเพื่อนพ่อที่ชื่อ ลีซูมาน หน่ะเขาให้พ่อช่วยหาผู้จัดการส่วนตัวให้ศิลปินในค่ายเขาหน่อย เขามีการใหญ่ที่จะต้องทำเมื่อไทยเพื่อนพ่อเขาไว้ใจพ่อเขาเลยให้พ่อรับผิดชอบงานนี้เเต่พ่อดันป่วนซะอีก พ่อเลยหวังจะพึ่งลูกนะ!!"
แหมคุณพ่อนะคุณพ่อพอจะอ้อนก็พูดดีจริงๆ
ฉันยิ้มเเล้วตอบตกลงจากนั้นก็ไปนั้นเจอกับพวกเขาตามแผนที่ ที่พ่อให้มา!~
ครึ่ง ชั่วโมงผ่านไป~~
"นิสัยเเย่จริงๆ ผิดนัดมา ครึ่งชั่วโมงเเล้ว อีก 10 นาทีถ้าไม่มีฉันไปแน่!! ฉันไม่รอเเล้ว"
ในขณะที่คิ้วของฉันกำลังขมวดเป็นริบบิ้นที่จะผูกกล่องของขวัญได้เเล้วนั้น ผู้ชายสองคนก็เดินเข้ามาที่โต๊ะ
"ขอ โตด ครับ คุณคื๊อ คนของคุ้ณโกมร รึเป่าคร๊าบ!!"ชายคนหนึ่งพูดเหมือนกับคนพม่ากำลังพูดกับฉัน
ฉันหันไปมองคนๆนั้นด้วยความรำคาญ
เพราะ 1.มาสาย
2.ไม่สวัสดีตามมารยาท
สายตาของฉันมองผ่านเเว่นสีน้ำตาลออกไปพบกับคนๆหนึ่ง
"ห๊า!! นาย!!!"ใช่จริงๆด้วยหมอนี่ที่ฉันขับรถชน
"อ๊ะ!! อันยอง!!"หมอนี้ยิ้มให้กับฉัน เป็นรอยยิ้มที่สาวๆที่ไหนเห็นต้องหลง
แต่....ไม่ใช่ฉัน!!!
"เฮอะ!!"ฉันสถบด้วยความรังเกียจ ก่อนที่ผู้ชายข้างๆหมอนี้จะให้นั่งลงคุยกัน
"คุณสบายดีมั้ย?"นายกระล่อนเอ่ยถามฉัน
"อืม!"ฉันตอบหน้าตายก่อนจะยกกาแฟขึ้นดื่ม
"รู้จักกันเเล้วเหรอ?"ชายคนข้างๆเอ่ยถาม
"ครับ เรารู้จักกันดีเลยหล่ะครับ!!"
"อะไร!!! ใครรู้จักนาย นายชื่ออะไรฉันยังไม่รู้เลย...อย่ามามั่ว!! เฮอะ!! ไอ้กระล่อน!!"ฉันทำหน้าไม่พอใจนัก
แต่หมอนั่นยังจะยิ้มให้อีก...วอนเเล้วนะ โอ๊ยยฉันเป็นอะไรเนี่ย...วีนเเตกทุกทีเลย!!
"ผม ลีดงแฮ!! ส่วนคุณ เปียโน!!"
อะไรกันเนี่ย!! นายนั่นรู้จักชื่อฉันได้ยังไง...
"โอเคๆครับ ถ้าทุกอย่างลงตัวเเล้ว...นี่ครับ...ผมขอตัว"ชายข้างๆนายลีดงแฮกล่าวเเล้วยื่นเอกสารมาให้กับฉันก่อนจะเดินออกไป...
"ไปเเล้วรีบๆมานะค่ะ"ฉันเอ่ยตามด้วยปลายหางเสียงเเล้ววางเอกสารนั้นไว้บนโต๊ะ
1 ชั่วโมงผ่านไป
"ไปเข้าห้องน้ำหรือไปส้รางห้องน้ำเนี่ย"ฉันเริ่มอารมณ์เสียขึ้นทุกนาทีเพราะหมอนี่มองหน้าฉันตลอดเวลา
"นี่ นายคนนั้นเข้าจะมามั้ย?"ฉันเอ่ยถามนายดงแฮ
"ไม่ครับ!! ^_^"
"อะไรนะ!!! นี่เเล้วให้ฉันนั่งรอเหรอ? แย่มาก แย่มากๆๆๆๆๆ"ฉันเอ่ยด้วยอารมณ์ที่สุดจะทนก่อนจะคว้ากระเป๋าออกจากร้านเเล้วไปที่รถทันที
พอฉันเปิดรถนายดงแฮก็ขึ้นมานั่งข้างๆ
"นายขึ้นมาบนรถฉันทำไม!!!"ฉันตะโกนเสียงดังจนคนในร้านหันมามอง
"ก็คุณคือผู้จัดการของผมเเล้วหน่ะสิ ดูเอกสารนี้ซะ!!"นายนั่นส่งเอกสารที่มีลายเซนมอบอำนาจจากคุณพ่อ!!มาให้ฉัน T๐T
ให้ตายเถอะ จ๊อตตตต!!!
แงๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉันขึ้นรถไปด้วยความสงบ เเล้วอั้นน้ำตาเอาไว้ก่อน...
ผิดกับนายดงแฮที่นั่งยิ้มไปตลอดทาง
บ้ารึเปล่านะ!!! T_________________T
3.ใครๆก็รู้ว่าคุณหยิ่ง(มากๆ)แต่พอมาเจอกับดงแฮทำให้คุณรู้สึกว่า คุณสูญเสียความเป็นตัวเองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จากที่เคยนิ่งเงียบ กลายมาเป็นคนขี้วีน ทำให้คุณรู้สึกว่าคุณเริ่มชอบดงแฮเข้าซะแล้ว แต่คุณกลับรู้สึกว่าเขารู้สึกกับคุณแค่เพื่อน คุณจะบอกเขาอย่างไร(บทพูดพร้อมบรรยาย)**
(อันนี้ คำถามข้อนี้กลอยงงนิดนึงนะค่ะ ถ้าตอบไม่ตรงหรือผิดประการใดขอโทษด้วยนะค่ะ)
ตอนนี้เป็นคำคืนที่พระจันทร์เต็มดวง~
ฉันนั่งมองพระจันทร์กับอีกดาวนับล้านอยู่ที่สวนหน้าบ้าน
"เฮ้อ..."ฉันถอดหายใจออกมาเบาๆ
ตอนนี้ฉันรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก...ทำไมเวลาฉันเจอดงแฮหัวใจฉันมันเต้นไม่เป็นจังหวะเลยนะ!!
ในขณะที่ฉันกำลังคิดถึงหน้าเขา...
"มานั่งทำอะไรอยู่คนเดียวเงียบๆ!!"ดงแฮเดินมานั่งข้างๆฉัน
ก่อนที่จะมองไปยังดวงจันทร์ดวงเดียวกับที่ฉันกำลังมองอยู่
"ไม่รู้สิ...ฉันอยากอยู่คนเดียว จะได้คิดอะไรที่หนักหนาไว้ในใจคนเดียว..."
ว่าเเล้วฉันก็ลดสายตาลงมาจ้องมองหน้าเรียวของชายหนุ่มข้างๆฉัน
"อย่างงั้นเหรอ? มีอะไรก็บอกฉันได้นะ...ฉันพร้อมรับฟังเสมอ..."ดงแฮเอ่ยเเล้วลดสายตาก้มลงมามองฉันเช่นกัน
"นายเคยเเอบรักใครมั้ย?"ฉันถามดงแฮในขณะที่จ้องขาของเขาอยู่
ฉันไม่รู้ว่าฉันพูดไปทำไม!! ฉันพูดไปโดยไม่รู้ตัว...
"เคยสิ!! ตอนเด็กๆฉันเคยชอบเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง...เธอน่ารักมากๆเลยนะ เเต่พอฉันย้ายไปอีก ร.ร. ฉันก็ไม่ได้เจอเด็กผู้หญิงคนนั้นอีกเลย..."ดงแฮจ้องมองเข้ามาในสายตาของฉัน
ตอนนี้ฉันไม่รับรู้ เเละ ไม่ได้ยินอะไรที่ดงแฮพูดทั้งนั้น...
ฉันเหมือนกำลังเรียกร้องหา...เขา...หัวใจของฉันมันกำลังเรียกร้องหาผู้ชายตรงหน้า
ริมฝีปากของฉัน...ประทับลงไปที่ริมฝีปากของชายตรงหน้า
เขานิ่งเเละก็ตอบหนองหญิงสาวตรงหน้าเช่นกัน...
ตอนนี้ฉันไม่รับรู้อะไรอีกเเล้วนอกจาก ลีดงแฮ คนเดียวเท่านั้น!!!
หลายนาทีผ่านไปฉันตื่นจากภวังเเล้วดันร่างของดงแฮจนกระเดนเเล้วรีบวิ่งขึ้นห้องทันที
ทำไมน้ำตาของฉันมันไหลนะ...ทำไมกัน!!!
4.คุณมีคู่หมั้นอยู่แล้ว และคู่หมั้นของคุณก็รักคุณมากๆ คุณเลยไม่กล้าบอกเขาว่าคุณรักดงแฮ เพราะกลัวเขาเสียใจ แต่คุณก็ไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไรดี ระหว่างคนที่เรารักกับคนที่รักเรา คุณสับสนวุ่นวายไปหมด จนวันหนึ่งมีสถานการณ์ที่ทำให้คุณต้องเลือกระหว่างคนที่คุณรักกับคนที่รักคุณ คุณจะทำอย่างไรดี(บทพูดพร้อมบรรยาย ตอบดีๆนะ)**
ณ ห้องประชุมใหญ่
"ดิฉันหวังว่าทุกคนจะเข้าใจในสิ่งที่ดิฉันพูดนะค่ะ!!"ตอนนี้กำลังประชุมใหญ่กับอย่างเคร่งเครียด
"ตื๊ดดด~ตื๊ดดด~ตื๊ดดด~~~"เสียงโทรศัพท์สั่นไม่หยุด
ใครโทรมานะ!! ฉันกดโทรศัพท์ดูใต้โต๊ะพบว่า...เบอร์ที่โชว์คือ ซานต้า!(คู่หมั่นๆ)
"ขอโทษนะค่ะ...รอสักครู่ค่ะ!!"ฉันขออนุญาติผู้ใหญ่ทั้งหลายเเล้วเดินออกมารับโทรศัทพ์ด้วยความโมโหนิดๆ
เพราะว่าซานต้าจะรู้เวลาที่ควรโทร หรือ เวลาไหนที่ไม่ควรโทร!
"ฮัลโหล ซานต้ามีอะไรตอนนี้ฉันยุ่งอยู่!!"ฉันพูดออกไปหลายประโยคแต่คำตอบที่ได้กลับมาคือ..
"คุณมาหาผมตอนนี้ได้มั้ย!!"ซานต้าเอ่ยเดียวเสียนิ่งๆ
"ไม่ได้ค่ะ ฉันไม่วาง!! คุณไม่มีอะไรเเล้วใช่มั้ยงั้นแค่นี้นะค่ะ!!"ฉันตอบเสียงตายก่อนจะเดินเข้าห้องประชุมไปอีกครั้ง
"เอาหล่ะค่ะ......"ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบประโยค ซานต้าก็โทรเข้ามาอีกครั้ง!!!
"ค่ะ....~~~~~~~~~"
ฉันไม่รับโทรศัพท์เเละก็คุยงานจนเสร็จ
"เบอร์ ซานต้า 100 สายไม่ได้รับ"
"เฮอะ!!! นี่เขาบ้าหรือไงเนี่ย!!"ฉันกดโทรศัพท์โทรไปหาซานต้าทันที
เขารับโทรศัพท์ด้วยเสียงสั่นๆ
"ซานต้าคุณเป็นอะไรหน่ะ?"ฉัรเริ่มวิตกกังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับซานต้า
ฉันจึงบึ่งรถไปยังคอนโดของซานต้า
"ตื๊ดดด~ตื๊ดดด~ตื๊ดดด~~~~"เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในขณะที่ฉันกำลังขับรถไปหาซานต้าที่คอนโด
"เบอร์โชว์ ^V^บัดดี้สมาย(เพื่อนยิ้ม!)"อ่ะดงแฮโทรมา?
"ฮัลโหล ดงแฮนายมีอะไร?"ฉันรับโทรศัพท์ด้วยความกังวล
"คุณอยู่ไหนเหรอ?"
"ฉันกำลังจะไปคอนโดของซานตะ........"อ๊ะ!! แบตหมด!
ฉันวางโทรศัพท์ไปเเล้วรีบบึ่งรถไปต่อจนในที่สุดก็ถึง
ฉันขึ้นลิฟไปยังชั้นที่ 13 ของ คอนโด ห้องที่ 154
พอฉันเข้าไปในห้อง ฉันก็พบกับซานต้าที่นอนอยู่ด้วยเสื้อที่ปลดกระดุมไปยังเม็ดที่ 5 กับขวดเบียร์อีกนับ 10 ขวด
"ซานต้า!!!"ฉันโผล่เข้าไปที่ตัวซานต้าทันที
"นี่นายเมาเหรอ?"ฉันเอ่ยถามซานต้าที่ตอนนี้หน้าตากำลังเหม่อลอยเเละเมาเละเเทะ
"เปียโน!! เปียโนคุณเองเหรอ?"ซานต้าเอ่ยเเล้วดึงร่างของฉันเข้าไปกอดจนได้กลิ่นเหล้าหึ่งเข้าจมูก
"คุณอย่าทิ้งผมไปนะ!! ผมรักคุณคนเดียว รักคุณคนเดียวจริงๆ คุรอย่าทิ้งผมไปเลยนะ"
ซานต้าเอ่ยกับฉันแบบที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน
ฉันรู้ประวัติของซานต้าว่าเขาไม่มีแม่มาตั้งเเต่เด็กๆ เพราะพ่อของเขามีชู้แม่เขาเลยตรอมใจตาย
ฉันรู้สึกถึงความรักที่ซานต้ามีให้ฉันจนฉันละอายที่ฉันเกลือบหักหลังซานต้าไปรักกับคนที่เขาไม่ได้รักฉัน
"เปียโน!! คุณจะเเต่งงานกับผมใช่มั้ย?"
คำนี้มันบาดใจของฉันมากจนฉันแทบจะทนไม่ไหวเเล้วตอนนี้
"ใช่มั้ย?"
ตอนนี้มันก็ถึงเวลาที่ฉันควรจะตัดสินใจเเล้วสินะ...ระหว่างคนที่รักฉันกับคนที่ฉันรัก
ฉันไม่สามารถทำให้ซานต้าเสียใจได้...เขาคงเจ็บปวดมากเลยสินะ....
เอาหล่ะ...ฉันยอมเจ็บปวด ชีวิตรักถ้าเราได้อยู่กับคนที่รักเรา...มันก็เหมือนกับเราเริ่มรักเขาเเล้วเหมือนกัน
"ใช่!! ฉันจะเเต่งงานกับคุณ...."คำตอบสุดท้ายจากปากฉํนซานต้ากอดฉันเเน่น เเต่ฉันกลับไม่รู้สึกถึงความดีใจใดๆทั้งสิ้น
5.ตอนจบของคุณเป็นอย่างไร**
ตั้งเเต่วันที่ฉันตอบตกลงกับซานต้าไป...
นั้นเป็นวันสุดท้ายที่ฉันได้คุยกับดงแฮ
เพราะหลังจากที่หมดสัญญาการเป็นผู้จัดการส่วนตัวของพวกเขาเเล้ว
ศิลปินทั้งหมดได้เดินทางกลับประเทศของเขาไป...
ตอนนี้ฉันอยากจะบอกกับหัวใจของฉันว่า 'ฉันขอโทษ'
ที่ฉันไม่สามารถทำตามที่หัวใจของฉันต้องการได้
จากวันนั้นมาเป็นเวลา 1 เดือนเต็มๆ
วันนี้เป็นวันเเต่งงานของฉันกับซานต้า
ณ ห้องเเต่งตัวเจ้าสาว ในโบสถ์
"เปียโน เป็นไงบ้างลูก!?"แม่เดินเข้ามาถามฉันที่กำลังนั่งมองใบหน้าของตัวเองที่ถูกแต่งให้ดูเรียบๆ
"วันนี้ลูกแม่สวยที่สุดเลยรู้มั้ย?"แม่ของฉันเอ่ยก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ฉันเเล้วก้มลงหอมแก้มของฉันที่เปื้อนน้ำตา
"ลูก...."ตอนนี้ใจของฉันมันเหม่อลอยไปไหนก็ไม่รู้ มันไปไกลแสนไกล
จนฉันไม่สามารถพามันกลับมาได้อีกเเล้ว....
"โถ๋ลูกแม่........"แม่กอดร่างของฉันทั้งน้ำตา...
"อีก 10 นาทีนะค่ะ เจ้าสาว"พนักงานดูแลงานเดินเข้ามาเอ่ยกับฉัน
ฉันพักหน้าตอบ พรางหยิบกระดาษที่มีคนฝากมาให้ขึ้นมาอ่าน
"ถึง บัดดี้บิวตี้ฟู(เพื่อนสวย!)"ของดงแฮ...
ฉันเบิกตากว้างก่อนจะรีบอ่านข้อความข้างใน
"กว่าเธอจะได้อ่านจดมหายนี้ เธอก็คงเเต่งงานมีความสุขไปแล้ว...
ฉันรู้ข่าวว่าเธอจะเเต่งงาน...ในวันที่ฉันจะกลับเกาหลี...ฉันอยากจะบอกกับเธอว่า...
'ฉันรักเธอ>//<' มันเป็นเรื่องที่หน้าอายมากเลยนะที่ฉันสรภาพรักกับเธอในวันเเต่งงานของเธอ...
ฉันมันเเย่...ฉันขอโทษนะตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันทำให้เธอไม่สบายใจหลายครั้งมาก...
ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดกับฉันยังไง...เธอรู้มั้ย? ฉันรักเธฮตั้งเเต่เเรกพบเลยนะ....
เพราะอะไรรึเปล่า? เพราะเธอคือ'ยัยอมยิ้ม' ยังไงหล่ะ!! เธอคงจำฉันไม่ได้หรอก...
เพราะฉันหล่อขึ้นไง ฮ่าๆๆ...ตอนนั้นฉันไม่อยากจากเธอไป...เเต่ครอบครัวของฉันต้องย้ายไปอยู่ที่อื่น...
ฉันเลยต้องตามครอบครัวไป...ฉันจำเอได้ตั้งเเต่เเรกเห็น ฉันจำดวงตาของเธอได้...
เธอหน่ะ หยิ่งมาตั้งเเต่เด็กๆเเล้วนะ...
แต่ถ้าตอนไหนที่เธอไม่หยิ่ง...หรือเธอเศร้า ฉันจะรู้สึกได้ตลอดเวลาด้วยสายตาของเธอ...
เธอยังจำวันที่เธอจูบฉันได้มั้ย?....
เธอกำลังจะบอกว่าเธอรักฉันใช่มั้ยหล่ะ?
ฉันรู้ๆ เเต่ฉันก็ไม่กล้าบอกกับเธอว่าฉันก็รักเธอเหมือนกัน...
เพราะว่าเธอมีคนที่รักเธอเเล้ว...
เอาหล่ะ...สุดท้ายเเล้ว...
ฉันลีดงแฮ ขอให้เธอ!!!...เปียโนคนที่ฉันรัก มีความสุข...
เเละถ้าเธออยากคุยกับฉันเมื่อไหร่โทรมาหาฉันเเละกัน...
ฉันจะปลอบเธอด้วยลอยยิ้มมหาเสน่ห์ของฉัน^_^"
เมื่ออ่านจบ...น้ำตาของฉันมันร่วงไหลออกมาจนกลั้นไม่อยู่อีกเเล้ว...
มาสคาล่าเปอะเปื้อนไปหมดทั้งตา...
ช่างเเต่งหน้าต่างพากันตกใจ...
"ถึงเวลาเเล้วค่ะ"ตอนนี้ช่างเเต่งน้าเบาะหน้าที่รู้น่าเกียจของฉันให้ขึ้นก่อนที่ฉันจะร่วมพิธี
"เอาหล่ะ ซานต้า...ลูกจะรับเปียโนเป็นภรรยามั้ย?"
"รับครับ"
"เปียโน...ลุกจะรับซานต้าเป็นสามีมั้ย?"
"รับ.....ค่ะ"
"อ่ะ ในที่นี้มีใครค้านมั้ย?"
เเอร๊กกกกกกก!~~~~~~~~
เสียงประตูโบสถ์เปิดขึ้น
เเละเผยร่างของผู้หญิงคนหนึ่ง...ที่กำลังเดินเข้ามาที่ฉัน
"ฉันขอค้าน!!!!"ผู้หญิงคนนั้นพูดเสียงดุมาแต่ไกล...
เเละเมื่อเธอเข้ามาใกล้ฉันก็พบว่า....
"ซานต้าเป็นสามมีของฉัน เเละลุกในท้องของฉันตอนนี้ก็เป็นลูกของเขา!!"ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยพร้อมกับชี้ไปที่ซานต้า
"อะไรของเธอ!! ฉันไม่รู้จักเธอ!!"ซานต้าปฎิเสธด้วยเสียงสั่นๆ
"....."ฉันอึ้งกับภาพที่เห็นเเล้วก็ตัดสิ้นใจวิ่งออกจากโบสถ์ไปทันที
"เปียโน!!!"ซานต้าผลักผู้หญิงคนนั้นจนล้มไปที่พื้น จากนั้นก็มีเลือดออกมาจากขาของหญิงคนนั้น
"ยิบซี!!!!"ซานต้าวิ่งเข้าไปดูผู้หญิงคนนั้น
ฉันเหลียวหลังกลับไปมอง
"ไหนบอกไม่รู้จักไง แกมันเลว!!!"พ่อของฉันชี้หน้าด่าซานต้า
ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ถูกเเล้ว
ตอนนี้จากที่ฉันทำผิดไปครั้งหนึ่ง
เเต่มันกลับผิดซ้ำสอง...ที่ฉันทำให้ดงแฮเจ็บ!!!
หลังจากวันนั้นฉันตัดสินใจไปเรียนต่อที่ออสเตรีย
ผ่านไป 1 ปี...
ชีวิตของฉันกำลังเริ่มต้นสิ่งใหม่ๆ
ฉันตอบไม่ได้ว่าฉันลืมทุกคนได้หรือยัง....
แต่ทุกครั้งที่ฉันเห็นตัวเองในกระจก
ฉันกลับเห็นหน้าผู้ชายที่ชื่อว่า ลีดงแฮ แว๊บเข้ามาทุกครั้ง...
ณ ถนนออกกำลังกาย...กรุงออสเตรีย
บรรยากาศที่หนาวเหน็บหิมะ โปรยปราย...
ฉันเดินไปตามทางด้วยความเงียบเหงาของหัวใจ...
ตอนนี้ฉันไม่มีหัวใจอยู่ในร่างเเล้ว เพราะมันไปอยู่กับผู้ชายที่ชื่อว่างดงแฮหมดเเล้ว...
สายตาของฉันมันดันไปสะดุดตากับบางสิ่งบางอย่าง...
มันเป็นลุกตุ้มนาฬิกาสีทองที่เเขวนติดกับต้นไม้ทุกต้น
ฉันเดินไปดูด้วยความสนใจ...พร้อมกับมองไปยังลุกตุ้มนั้น
"I love Piano..."อะไรกัน?
ทำไมมันสละชื่อไว้แบบนี้
บังเอิญมากๆที่มันเป็นชื่อของฉัน...
"ฉันเดินไปตามต้นไม้ไปเรื่อยๆ..ก็พบว่ามันเเขวนอยู่เรื่อยๆทุกต้น..."
ชายแก่แถวนั้นบอกว่า มีเด็กผู้ชายมาแขวนไว้ทุกๆวัน เวลา 11.11 น.
"11.11 << เวลาของความรัก...อันนี้คนเกาหลีเขาเชื่อกันไม่ใช่เหรอ? เเล้วที่นี่ออสเตรีย..."
ฉันละความอยากรู้ไว้เท่านี้เเล้วกลับบ้าน...
วันรุ่งขึ้น...ฉันเดินมาเส้นทางเดิม
"กี่โมงเเล้วนะ...O_O 11.11น."
ตอนนี้เวลา 11.11 กำลังมีคนคิดถึงฉันอยู่เหรอ? บ้าหน่า...
ในขณะที่ฉันกำลังหยุดความคิดของตัวเอง...
ฉันก็มองไปยังต้นไม้ที่กำลังมีผู้ชายคนหนึ่ง...ปีนบันไดขึ้นติดอะไรบางอย่าง...
"ว้าววววเสร็จเเล้ว..."ชายคนนั้นหันลงมามองที่บันไดเเล้วลงมาข้างล่าง
ฉันได้เเต่ยืนอึ้งกับภาพที่เห็น....
"ขอพรพระเจ้า...ขอให้ลุกได้เจอกับเธอด้วยเถอะ"ชายคนนั้นพูดเป็นภาษาเกาหลี
เเละสายตาของเขาก็มาปะทะกับสายตาของฉัน
สายตาที่คุ้นเคย...ฉันรู้สึกหัวใจฉันเต้นได้อีกครั้ง
"ดงแฮ/เปียโน"เราสองคนพูดพร้อมกัน
ใช่เขาจริงๆด้วย
ผู้ชายที่ฉันเห้นตรงหน้าคือ...ลีดงแฮ
คนที่หัวใจฉันต้องการ...
เขาวิ่งเข้ามาเเล้วกอดร่างของฉันจนตัวลอยล่องอยู่ในอากาศ
ฉันมีความสุขเหลือเกิน
ฉันพากับดงแฮไปที่บ้านของฉัน
"รู้มั้ยฉันรอเธอมานานแค่ไหน...ฉันรู้ข่าวว่าเธอมาออสเตรีย...ฉันก็เดินทางตามมาทันที 1 ปีที่ผ่านมาฉันตามหาเธอ...เเละขอให้พระเจ้าจงช่วยตอนนี้ฉันได้เจอเธอเเล้ว..."ดงแฮเอ่ยเเล้วกอดฉันอีกครั้ง
"...."ฉันยิ้มบางๆเเล้วหันมาสบตากับดงแฮ
"ดงแฮ...ฉันรักนาย..."ฉันพูดออกไปแบบไม่ไตร่ตรอง
ไม่มีอะไรต้องคิดอีกเเล้ว
ตอนนี้ฉันคิดเเล้วว่าดงแฮคือคนที่ใช่...
เขาคือคนๆนั้น...
"ฉันก็รักเธอ..."ดงแฮกล่าวเเล้วก้มลงมาประทับริมฝีปากลงไปที่ร่างบางตรงหน้าทันที..
THE END~
ความคิดเห็น