Tweet . with hwang taesu - ♥

ลำดับตอนที่ #41 : ~KEEP~ :: ~• ใบสมัครนางเอก // น้องมิว!>>[SaYo~]

ใบสมัครนางเอก

ชื่อจริง-นามสกุล(ทั้งไทยและอังกฤษนะคะ) : พรพรรณ พลอยศิริ Pornpan Ploysiri

ชื่อเล่น(ทั้งไทยและอังกฤษเช่นกันค่ะ) : กลอย Kloy

อายุ (ขอประมาณ 17-19 ค่ะ) : 18 ปี

การเรียน (ช่วงชั้น และสายที่เรียนค่ะ) : เกรด 11 [ม.5] สาย อังกฤษ - จีน

ครอบครัว(ฐานะ และก็ประวัติโดยรวมค่ะว่ามีพี่น้องกี่คน) : ฐานะรวย! มีพี่น้อง 1 คน พี่ชายชื่อว่ากัส ส่วนกลอยเป็นคนเล็ก มีกันอยู่ 4 คนทั้งครอบครัว

นิสัย (เอาความจริง ห้ามฟิคนะ) : เป็นคนที่ค่อนข้าง บ้า ปัญญาอ่อน เเละ โรคจิต! เป็นอย่างมาก ไม่ชอบพวกที่ชอบเซ้าซี้ไร้สาระ[จนเว่อร์!!] แต่ถ้าจะมีจิตนิ่งก็นิ่งจริงๆ ไม่พูดไม่คุยทำตัเหมือนกับน้ำแข็ง เย็นชาขั้นเทพ! เวลาโกธร[แบบที่ว่าโกธรจริงๆ] จะไม่มองหน้าเด็ดขาด จะไม่พูดไม่สนใจ และไม่เเคร์ใครหน้าไหนทั้งนั้น เป็นคนที่ หยิ่งนิดๆ เชิดหน่อยๆ เวลาเงียบจะเป็นคนที่น่ากลัวเอามากๆเลยคือกะไม่รู้เลยว่าจะออกมาในแนวไหน หรือจะร้ายหรือดี เเต่ก็แคร์จิตใจคนอื่นมากๆ โดยเฉพาะกับเพื่อนเเละคนรัก! ถ้าแอบชอบใครจะไม่ยอมเปิดเผยเด็ดขาดเเม้กระทั่งเพื่อน!ที่สนิทก็จะไม่บอก ถึงเพื่อนรู้เราก็นิ่งไว้ ไม่มีใครสามารถแกะนิสัยของกลอยออกได้เลยว่ากลอยกำลังคิดเเละกำลังจะทำอะไรต่อไป...ไม่มีคนนั้นจริงๆ สายตา รอยยิ้ม บางครั้งล้วนเเล้วเเต่ว่างเปล่า...เวลาวางเปล่ามันบอกไม่ถูกจริงๆว่าทำไมมันถึงต้องว่างเปล่า เเต่แบบขนาดมีรุ่นน้องที่สนิทยังทักเลยว่า ' ถ้าไม่รู้จักพี่กลอย...แน่นอนหนูคิดว่าพี่กลอยต้องหยิ่งมากๆแน่ๆ ' เป็นคนที่มองคนอื่นด้วยปลายหางตา แต่แบบมันไม่ได้ถึงกับหยิ่งนะ เเต่เเบบว่ามันมองไปเองเเล้วเพื่อนก็ทักแบบเออ...ทำไมมองคนอื่นแบบนั้นหล่ะ น่ากลัวชะมัด!! เวลายิ้มเเล้วเพื่อนๆจะมีความสุข ชอบปล่อยมุขแป๊กๆกับเพื่อนๆ วันๆเอาเเต่นั่งหมกอยู่แต่กับเพื่อนในห้อง ไม่ก็หาเรื่องออกไปข้างนอก ไม่คนที่ไม่ชอบให้ใครมาบังคับไม่ชอบอยู่ในกฎเกณฑ์อะไรมากๆ ขอแค่มีคนตามใจ!! แค่นี้ก็มีความสุข!!

ภาษาที่พูดได้ (อย่ามาฟิคเชียวนะ) : จีน[ได้นิดหน่อย] , ไทย , อังกฤษ , เกาหลี[นิดหน่อยเหมือนกัน] 

สิ่งที่ชอบ / เกลียด : ดอกไม้สีขาวทุกชนิด / ดอกไม้สีแดง!!

ความสามารถพิเศษ : เปียโน , เต้น , ร้องเพลง

นักร้องในดวงใจ (เอาคนไทยนะคะ) : พั้นช์ วรกาญ โรจนวัชร

คำพูดติดปาก : อ๋อเหรอ? , เงียบไปปะ! , อืม , ค่ะ

อิมเมจ 3 รูป (บอกชื่ออิมเมจด้วยนะคะ) : ปาร์คโบรัม

อิมเมจคู่ค่ะ 3 รูป :

คำถามทั่วไป

คิดยังไงกับพล็อตบ้างเอ่ย : คิดว่ามันจะสนุกแน่ๆ

ทำไมถึงชอบพล็อตนี้ล่ะ : เพราะน้องมิว~[ไม่เคยมีคนแต่งนะ(เท่าที่พี่ออมาไม่ค่อยเห้นอ่ะ)]

ถ้าไม่ติดต้องการบทอื่นมั้ย : ไม่เอาจ๊ะน้องมิว^Q^

มารายงานตัวด้วยนะคะถ้าติด : โอเคเลยจ้า

ถ้าดองก็ขอโทษล่วงหน้านะคะ : ไม่เป็นไรจ้า

มีอะไรจะบอกมิวมั้ยคะ : รักนะจุ๊บๆ

ขอให้โชคดีล้ะกัน สู้ๆค่ะ : ขอบคุณนะ ไฟท์ติ้ง!

คำถามย่อยนางเอก

ทำไมคุณถึงอยากเป็นนักร้องล่ะ (บรรยายตามความรู้สึกเลย) : 
ความนักร้อง... แน่นอนอย่างหนึ่งเลยคือเป็นที่รู้จักของใครหลายๆคน
หลายๆคนฝันไว้ว่าสักวันฉันจะเป็นนักร้อง มันเป็นความฝันของคนหลาย ร้อยล้านคน
ซึ่งกลอย! ก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ฝันไว้ว่าโตขึ้นฉันจะต้องได้เป้นนักร้อง ได้เป็นคนที่ใครๆก็รู้จัก
และก็ลบคำสบประมาณของพวกที่ชอบดูถูกเราไว้ด้วย!!

คุณอยากร้องเพลงอะไรกับเขา (เพลงไทย ขอเพลงคู่อ่า) : เพลงเจ้าหญิงวุ่นวายกับเจ้าชายเญ้นชาอ่ะค่ะ ที่โรสกับไอซ์ร้องคู่อ่า...พี่จำชื่อเพลงไม่ได้อ่า...เดี๋ยวถ้านึกออกเเล้วจะมาแก้นะ...

เหตุการณ์ใดที่ทำให้คุณกับเขาทะเลาะกัน(บรรยายเนอะ) : 
เป็นเหตุการณ์ที่เล็กๆน้อยๆสำหรับผู้ชาย...แต่สำหรับผู้หญิงคนหนึ่งมันไม่ใช่เค่สิ่งเล็กน้อยๆ
ความที่ทำงานร่วมกันแต่ไม่เคยคิดจะให้ความร่วมมือกันเลย
ขอบรรยาเป็นบทพูดนะค่ะ
"คยูฮยอน! คุณไม่คิดที่จะช่วยฉันทำงานหน่อยหรอ?"
ฉันถามไปด้วยความตะบะแตก! 
คนนั่งทำงาน งกๆ แต่ไอ้คุณชายหน้าหล่อกำลังนั่งร้องเพลงคลอเบาๆ
"คุณก็ทำไปสิ!! แค่นิดเดียวเอง"
คุณหน้าหล่อยังคงทำหน้ารื่นเริงเหมือนเดิม!

ปัง!~

ฉันลุกขึ้นมาตอนไหนไม่รู้รู้อีกที ฉันโยนปากกาเเล้วปิดประตูดัง ปัง! ใส่เขาทันที

"นี่คุณ!!" 
นายนั่นตามออกมาเเล้วดึงมือของฉันกระชากกลับไปหาตัวเขา
"...."
ฉันมองหน้าเขาด้วยความโกธรอย่างไม่น่าให้อภัย
เรื่องแค่นี้ มันไม่ใช่เรื่องหน้าโกธรก็จริง เเต่สำหรับฉัน!
การร่วมมือกันคือการที่ช่วยกันทำ!! ไม่ใช่มานั่งกินเเรง!
"คุณปิดประตูใส่ผมทำไม!!"
นายนั่นตะค่อกใส่หน้าฉันอย่างจังจนทีมงานต่างมองมาที่ฉันกับเขา!
"...."
ฉันยังคงจ้องหน้าของเขาไม่ละ
เเละก็ไม่ยอมปริปากออกเลยแม้เเต่คำเดียว
"นี่เธอ!!!"
เขาบีบเเขนของฉันจนมีรอยแดง
"...."
ฉันคงยังไม่พูดกีบไอ้ผู้ชายนิสัยเเย่คนนี้หรอก!!

เวลาผ่านไปนาน ที่ฉันยืนจ้องหน้าเขาอย่างนั้น....
สายตาของทุกคนที่ยังมองมาตลอดเวลา...
ว่าเราสองคนจะต่อยกันตายมั้ย?....

"เธอโกธรฉันเหรอ?"
นายนั่นยอมพูดดีกับฉันเเล้ว!!
"....."
"โกธรเหรอ?"
"....."
"ฉันขอโทษ..."
"....."
"ขอโทษจริงๆนะ"
"ไม่!!!"
ฉันสะบัดมือของเขาทิ้งเเล้ววิ่งเข้าห้องไปทันที
ใครจะยอมง่ายๆ
เล่นด่าฉันต่อหน้าประชาชีเเละฮีทั้งหลาย แถมยังตะคอกใส่หน้าฉันอีก!!
ฉันไม่มีทางหลายโกธรเด็ดขาด!!!

สมมติว่าคุณกับเขากำลังจะลงตัวกันแล้วก็ดันมีมือที่สามมาคุณจะทำอย่างไร แล้วมือที่สามคือ? : มือที่สามคือนักร้องอีกคนหนึ่งชื่อว่า หวาย!! เธอคอยจะมาเกาะแกะคยูฮยอนตลอดเวลา...ค่อยมองหน้าฉันด้วยสายตาจิกตบอย่างไม่น่าให้อภัย!!

ถ้าไม่สมหวังในฟิคอ่ะ : T___T อย่าทำแบบนั้นสิ!!

ถ้าขึ้นคอนเสิร์ตที่ไทยคุณคิดว่าเขาจะมีเซอไพรส์มั้ย : ถ้าเซอไพรส์แฟนๆไม่แน่ เเต่ถ้าเป็นเรื่องอื่นคิดว่าคงไม่มีแน่นอน!!

ถ้าเขาจะต้องกลับเกาหลีแต่คุณยังต้องเป็นนักร้องที่ไทยต่อไปคุณจะบอกอะไรเขาเป็นครั้งสุดท้าย (จากกันอีกแล้ว = =; ) : "บางครั้งตัวคนเราอาจต้องเเยกจากกันไกลเเสนไกล...เเต่มีสิ่งหนึ่งนะ...ที่มันจะไม่แยกจากกันไปไหนนั่นก็คือ.....หัวใจ.....ของคนสองคน!!" ประโยคเดียวสั้นๆที่สามารถทำให้ความรู้สึกทั้งหมดมันมันบรรจุลงไปในประโยคนั้นได้โดยไม่ต้องบรรยายหรือเเสดงออกมา!!

ถ้าอีก 2 ปี คุณออกอัลบั้มใหม่แล้วคุณต้องบินไปโปรโมตที่ไทย และก็ได้ออกรายการทีวีร่วมกับเขาอีกครั้ง คุณคิดว่าเขาจะจำคุณได้มั้ย แล้วคุณอยากจะพูดอะไรกับเขา (บรรยายเป็นบทพูดยิ่งดีค่ะ) : ความรู้สึกแรก...ถ้าเราเจอกับเขาเราคงต้องมองหน้าเเละสายตาของเขาก่อน...
ถ้าเขาจำได้สายตาของเขาต้องบ่งบอกแต่ถ้าเขาจำไม่ได้...
เราก็จะทำเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
บทพูด....

ณ ห้องแต่งตัว

"ทีมงานจ๊ะ พาคุณพรพรรณมาเเล้วจ๊ะ!"ผู้จัดการส่วนตัวของฉันเอ่ยกับคอสตูมทั้งหลาย
"โอเคจ๊ะ งั้นเดี๋ยวนั่งรอตรงนี้ก่อนนะจ๊ะ...."
พี่เอิง! << ผู้จัดการส่วนตัว
ดันฉันไปนั่งหน้ากระจกบานใหญ่
โดนที่ในห้องนี้มีกระจกอยู่ 2 บาน
มันจะมีที่กลั้นระหว่างบานที่หนึ่งกับบานที่สอง

"ทุกคนหัวหน้าเรียกประชุมจ๊ะ!!"
ทุกคนในห้องต่างพากันไปหมดเเล้ว เหลือเเค่ฉันคงเดียวในห้องที่เหมือนจะแคบ!
ฉันนั่งจ้องหน้ากระจกนานสองนาน...
เเล้วพูดกับตัวเองว่า...
"ทำไมหน้าฉันถึงเเต่ซีดขนาดนี้นะ!! หรือเป็นเพราะเจ้า!! เจ้าหัวใจของฉัน!! เป็นเพราะขาดหัวใจที่ฝากไว้กับผู้ชายคนหนึ่งเเน่ๆเลย คิคิ~!"ฉันนั่งขำตัวเองที่พูดเล่นเพ้อเจ้ออยู่หน้ากระจกคนเดียว

คึคึ คึคึ!~~~~~~

แต่จู่ๆ นอกเหนือจากเสียงแอร์เเล้วฉันก็ได้ยินเสียงบางสิ่งบางอย่าง
หรือว่าจะเป็น.....ผะ....ผะ....ผี!!

ฉันค่อยลุกจากเก้าอี้เเล้วชะโงกไปที่ต้นเสียงข้างๆกระจกอีกบาน...

พรึ๊บบบ~~~
อ๊ายยยยย!!!!

มือเย็นเชียบกุมหมับมาที่มือของฉันเข้าเต็มที่!!
ฉันตกใจจนขวัญผวา...เเล้วร้องกรี๊ดออกมาเสียงดังลั่น

จุ๊ๆ!....

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆก่อนที่ฉันจะพบว่าชายคนหนึ่งคือ....

คยูฮยอน......

"....."
"...."
"..."
".."
"."

ความเงียบงันเข้ามาครอบงำอีกครั้ง...
ฉันจ้องหน้าของชายคนหน้าที่คุ้นเคย ฉันจำเข้าได้เเม่น
เเละเขาก็มองสายตาของฉันอย่างอบอุ่น...เเละเร้าร้อน!!
"เอ่อ...."
เราสองคนพูด 'เอ่อ' พร้อมกัน!
"พูดก่อนสิ!"
นั่น! ยังพูดพร้อมกันอีก
"นาย!/เธอ!"
พูดพร้อมกันอีกเเล้ว...
ฉันจึงตัดสินใจไม่พูดอะไรเลย เเละเขาก็เลยเอ่ยทัก...

"เป็นยังไงบ้าง..."
"อืมสบายดี!!"
ฉันเริ่มวางมาดหยิ่งเหมือนเดิม
เปล่าหรอกจริงๆ เขิน >///<
"อืม..ฉันก็สบายดีนะ!!"
"อือ...ใครถามนาย!"
"อ้าวว!!"
สงสัยหมอนั่นคงอย่างเอารองเท้ามาฟาดหน้าฉันแน่ๆ ไม่รู้เป็นอะไรหน้าฉันมันแดงขึ้นทุกที
"เธอกินมะเขือเทศมาเหรอ?"
"เปล่า!!"
"ทำไมแก้มแดงหล่ะ!"
"ไม่รู้!!"
ตอนนี้อย่าให้พูดถึงอาการฉันเลย มันกำลังจะลอยขึ้นไปบนชั้นบรรยากาศเเล้ว....
อ๊ากกกก >,< อย่ามาเข้าใจ+พูดกับฉัน
ฉันเขิน!! >///<

สุดท้ายแล้วนะ บอกความรู้สึกที่มีต่อเขาให้ฟังหน่อย (ซึ้งๆนะเน้นๆ หุหุ ถ้าตรงใจคะแนนไม่ไกลจ้า) : ความรู้สึกที่มีต่อเขา ผู้ชายที่เเสนจะน่ารักคนนี้!!
เขาเป้นผู้ชายธรรมดาที่มากกว่าความธรรมดา
เขามีอะไรหลายๆอย่างที่ชวนหน้าค้นหา
ความรู้สึกของกลอยที่มอบให้เขา มันมากกว่าคำว่ารัก!!
กลอยเป็นคนที่ไม่ใช้ความรู้สึกพร่ำเพื่อ ความรู้สึกรัก แบบจริงใจ ออกมาจากก้นบึ่ง...
ทุกวันนี้ขอแค่มีเธอ...ขอแค่ให้เรามีกันและกัน...
ถึงเเม้มันจะเป็นเรื่องที่ยาก หรือ เรื่องที่มันจะเพ้อเจ้อ
เเต่ความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่ง กับ หัวใจดวงน้อยๆที่มันคอยเต้น ตุบตับ! ตุบตับ!
ทุกครั้งที่เห็นหน้าของเขา ผู้ชายคนที่รัก แคร์ รัก และห่วงใย [+หวง]
ถึงเเม้พรุ่งนี้ฟ้าจะไม่มีดวงอาทิตย์ถึงโลกจะไม่มีชั้นบรรยากาศ
ขอแค่มีเธอ...เท่านั้น!! ก็มีฉันคนนนี้ในวันนี้...
ทำพูดหวานๆ เเววตาใสๆ กลิ่นกายที่หอมละมุน...
มันยังคงติดอยู่ที่ตัวฉันไม่ขาด....
วันไหนที่เธอทุก....วันไหนที่เธอเศร้า....วันไหนที่เธอร้องไห้....
วันนั้นหรือวันโลกแตกของฉันคนนี้!!
เธอเป็นดั่งเวทมนต์ของสิ่งที่ไม่สามารถมองเห็นได้...
เธอสามารถดึงดูดใครๆได้โดยที่เธอทำตัวเเค่เฉยๆ
วันที่เธอเกิดเหตุการณ์บางอย่างที่มันทำให้ฉันร้องไห้ จนแทบขาดใจ...
รู้มั้ยเวลานั้นมันเหมือนชีวิตของฉันมันจะตายให้ได้เลย...
ไม่เคยมีวันไหนที่ฉันเกลียด ที่ฉันเบื่อ ที่ฉันไม่รักเธอเลย!!
ฉันยกตัวอย่างไดอารี่ที่ฉันเขียนให้เขา...ความรู้สึกของฉัน...มันบันทึกลงในนี้เเล้ว[แค่ส่วนหนึ่ง]
21 ตุลาคม 2551 เวลา 12.34 น.

สวัสดีไดอารี่สุดเลิฟของฉัน...นี่เป็นบันทึกแรกที่ฉันได้สัมผัสกับเธอนะเจ้าไดอารี่ เราขอเรียกเธอว่าไดอารี่แล้วกันนะ...อิอิ นี่คือไดอารี่ที่เค้าจะเขียนถึง ผู้ชายคนหนึ่ง ที่ชื่อว่า คยูฮยอน เป็นหนึ่งในสมาชิก Super junior ของเกาหลีเป็นบอยแบนด์ชื่อดังก็ว่าได้...ฉันรู้จักกับเขาเมื่อวันที่เขามาโปรโมทยูที่ไทย...เขาน่ารักมากเลยฉันเห็นเขาครั้งแรกถึงกับตกหลุมรักที่ไม่สามารถขึ้นมาได้จากนั้นฉันก็รักเขามา ณ ปัจจุบัน อิอิ มีหลายเรื่องที่เกิดขึ่นอย่างเมื่อปีที่แล้ว...เดือนเมษายนคยูฮยอนรถชน...อาการสาหัสฉันเกลือบตายแหนะรู้มั้ย...ฉันนั่งเฝ้าภาวนาให้กับเขาทุกคืนทุกเวลาทุกนาที และแฟนๆทุกคนก็เช่นกัน แต่นั่นไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันเจอกับเขา...ฉันเจอกับเขาครั้งแรกที่ Super Junior Super show the 1^st Asia tour concest ถึงจะเป็นระยะที่ไม่ใกล้มากและไม่ไกลมาก ฉันบอกได้คำเดียวว่าเขาหล่อมากๆ...แถมยังมีพลังเสียงมาโซโล่ต่อหน้าฉันอีก...เฮ้อ...นึกแล้วขนลุกจัง...และเมื่อวันที่ 16 ตุลาคม 2551 ที่ผ่านมา ผู้ชายคนนี้เขามาถ่ายโฆษณา 12+ กับซีวอน คู่กับพี่เต้ยสุดน่ารัก ฉันบอกได้อีกครั้งว่าเขาหล่อมาก วันนั้นมีปัญหาหลายเรื่องฉันหล่ะกลุ้มแต่ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจว่า...เฮ้อไปคนเดียวก็ได้ฉันไม่มีเพื่อนไปที่ตึกSeedพอฉันลงจากรถแล้วเข้าไปพอฉันเดินถึงป้อมยามเฮ้อรถตามมาอีกเป็นร้อย...ฉันเกลือบไปไม่ทัน ฉันไปยืนรอตรงทางเข้าที่ต้องผ่านแน่ๆสักพักมีรถตู้หลอก...แต่แล้วเสียงกรี๊ดดังมาจากฝั่งที่ฉันรอตลอดทุกครั้งแต่ครั้งนี้ฉันกลับไม่ไป...แต่ก็ยังวิ่งทันเห็นหลัง แฮะๆ แล้วฉันก็รอออกมาฉันได้อยู่หน้าสุดเกาะรั่วเหมือนลูกลิงรอแม่ อิอิ...และวินาทีที่รอก็มาถึงคนเริ่มเบียดฉันเข้ามาแต่ฉันก็ยังได้อยู่ข้างหน้านะ...เมื่อซีวอนกับคยูฮยอนออกมาอิอิ คนก็เบียดฉันจนเหล็กที่แยกออกจากกัน คยูฮยอนเดินลงมาในทางที่ปลอดภัยกว้างมากแต่ก็ยังเดินมาริมฉันได้...ในขณะที่โดนเบียดเหล็กแยกออกอยู่ระหว่างเหล็กอันหนึ่งกับอีกอัน...คยูฮยอนก็เดินมาชะลอตรงหน้าจากนั้น...ฉันก็มองไปที่เขา...อ๊ากกกก เราห่างกันไม่ 10 เซน ห่างแบบไม่มีอะไรกลั้นเลยแม้แต่นิดเดียว...เพื่อนฉันอิจฉาฉันมากๆเลย ขนาดเพื่อน+พ่อยังถามทำไมไม่กระโดดกอด...ฉันก็นึกในใจเหมือนกันว่าทำไมฉันไม่กอดหรือจับ...เเต่คิดอีกที...ฉันจับพี่ได้นะ แต่ฉันไม่จับเพราะกลัวพี่จะเจ็บ เฮ้อ...วันนั้นหลับฝันดีมากมายและฉันก็วิ่งตามรถ

เหนื่อยมากพี่เห็นฉันแน่ๆเพราะฉันเดินออกมารอดักคนเดียวตอนนั้นคนเดียวจริงๆแต่ไอ้กล้องบ้ามันไม่ยอมกดชัตเตอร์ให้ฉันตอนที่เอากล้องไปจ่อหน้าพี่เฮ้อ...เเต่อย่างน้อย!! ฉันก็ถ่ายติดพี่ตอนกำลังขึ้นรถตู้ ใกล้เวอร์ๆ ฉันจะเอาไปขยาดทำเป็นฝาผนังห้องเลย[เวอร์ไป!!]....พ่อจะพาฉันตามแล้วแต่ฉันไม่รู้ว่าแอ๊กพลานาดอยู่ตรงไหน - -* นั่นคือเหตุผลที่ต้องกลับบ้านวันงานแถลงข่าวพี่ก็น่ารักถึงฉันจะไม่ได้ไปแต่เห็นภาพบรรยากาศแล้วพี่น่ารักสุด พี่สัญญาแล้วนะว่าจะมาไทยบ่อยๆชู้นิ้วก้อยด้วย เราสัญญากันนะ และตอนให้พี่บอกรัก แฟนๆตะโกนว่า รักซองมินๆ ทำไมพี่ต้องเขิน แหนะๆแสดงว่าเรื่องจริง กรี๊ดดดด พี่คยูฮยอนฉันรักพี่ ได้ยินมั้ย ฉันรักพี่...แล้วเราจะได้เจอกันอีกนะ ไดอารี่จ๋า เค้าไปนะ จุ๊บๆ

**************************************************************
^
^

^

^

^

นี่เป็นแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น...นะค่ะ อ่านไปเเล้วสนุกจัง [เขียนไปได้ยังไง เขิน >///<]