คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : UNKNOWN : 3 : คริสถึงชิง 80%
UNKNOWN
คริสถึงชิง
แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องที่มีสองร่างกำลังนอนกอดก่ายกันอย่างไม่รู้ตัวตั้งแต่เมื่อคืน ร่างของผู้ชายที่รูปร่างต่างขนาดกันแต่กลับเข้ากันได้ดีอย่างลงตัว
ขนาดพระเจ้ายังบอกว่าดูดี
คนตัวเล็กที่ติดนิสัยตื่นเช้าลืมตาขึ้นมาก่อนอย่างงัวเงีย พร้อมกับแรงกอดรัดที่เอว และแผ่นที่กว้างที่ตอนนี้กำลังทำหน้าที่เป็นที่พักพิงหัวน้อยๆของตัวเองอยู่
แต่คำถามคือ…..ใคร ?
ใครกันที่มากอดก่ายกับตัวเองตลอดทั้งคืน และสิ่งที่พอจะเป็นไปได้ก็มี…
ประเด็นแรก ตัวเองเมาจนพาผู้ชายขึ้นห้อง เอ๊ยยย ไม่หรอกถึงแม้อี้ชิงจะแก้วเดียวจอด แต่น้อยครั้งที่อี้ชิงไปผับหรือไปเที่ยว แต่ทุกครั้งที่ไปเพื่อนๆก็แห่กันไปคุมทุกที เพราะพอตัวเองเมาก็จะกลายเป็นอีกคนซะอย่างนั้น งั้นประเด็นนี้คงต้องตัดออกไป
อย่างที่สอง ขโมยหรอ ? บ้าน่า ถ้าขโมยจะมานอนกอดเจ้าของห้องทำไม ป่านนี้คงหนีไปไหนถึงไหนแล้ว
ประเด็นสุดท้าย แฟน … แต่นี้ยิ่งไปกันใหญ่ คนอย่างอี้ชิงเนี่ยนะจะมีแฟน หรือว่าพึ่งจะมี ? แต่ถึงแม้ว่าจะขี้หลงขี้ลืมแต่ก็คงไม่ลืมว่าตัวเองมีแฟนหรอก
ถ้าอย่างงั้น ใครละ ?
ระหว่างที่อี้ชิงกำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง โดยที่ไม่รู้ตัวว่าคนที่ตัวเองกำลังหาคำตอบว่าอยู่เป็นใคร มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ก็กำลังลืมตามามองตัวเองอยู่สักพักแล้ว
อ๊ะ !
จู่ๆคนตัวเล็กที่กำลังครุ่นคิดอยู่เมื่อครู่ก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างกะทันหัน จนคนข้างบนหลบจาไม่ทัน ทำให้ทั้งสองคนจ้องตากันอย่างเสียไม่ได้
โอ๊ย นี่มันบ้าชัดๆ อย่างกับคู่แต่งงานที่เข้าหอคืนแรก
ถ้าหัวใจของอี้ชิงพูดได้คงบอกให้ตัวเองหยุดเต้นแรงๆได้แล้ว เพราะคนที่นอนอยู่ข้างๆอาจจะได้ยินเข้า แต่ทว่า หัวใจของอีกฝ่ายคงจะบอกตรงข้ามกัน เหมือนจะบอกให้คนตัวเล็กตรงหน้านี่ได้ยินเสียงหัวใจของตนเอง
ทั้งสองคนจ้องตากันอยู่พักใหญ่….
ไร้เสียงพูดของทั้งสองฝ่าย ทุกอย่างในห้องอยู่ในสภาวะหยุดนิ่งราวกับมีคนมาหยุดมันเอาไว้ มือที่กอดก็ยังคงทำหน้าที่ของมันอย่างดี
“เอ่อ.. นะ นาย ปล่อยก่อน”
เป็นอี้ชิงที่ได้สติขึ้นก่อน พร้อมกับเปล่งเสียงเอ่ยกับคนตรงหน้าให้ปล่อยตัวเองเพราะถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้หัวใจของอี้ชิงคงออกมาเต้นกาโว กาโวแน่
“นี่ ! ฉันบอกให้ปล่อย แล้วนายเป็นใครถึงมาอยู่ที่นี่ นอนบนเตียงของฉันแถมยังนอน เอ่อ กอดฉันอย่างนี้ด้วยฮะ ตอบ !”
“นายเป็นคนให้ฉันเข้ามาเอง ส่วนกอด….เราก็กอดกันเอง” ร่างสูงจำใจต้องปล่อยคนตัวเล็กอย่างเสียดายไม่ได้ ถ้าไม่ปล่อยมีหวังแม่กระต่างน้อยตรงหน้าคงจะไม่ยอมง่ายๆแน่
กอดกันเอง …. เหอะพูดมาได้ ไม่ได้กอดด้วยซะหน่อย คนตัวเล็กบ่นงึมงำออกมา
“เดี๋ยวนะ ที่บอกว่าฉันให้นายเข้ามาตอนไหนกัน มั่ว !”
“….เมื่อคืนนี้”
เมื่อ…คืนหรอ
งืม….
เหมือนจะ…
ลืม….
โถ่ ! อี้ชิงเอ้ย ขี้ลืมยังไงก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
“ที่ปืนหน้าต่างเข้ามาไง อย่าทำเหมือนความจำสั้นได้มั้ย”
“อ๋ออออ นึกออกละ ”
“……”
“นี่อย่ามาทำหน้าตาเอือมระอาอย่างนั้นนะ ฉันเจ้าของห้องนะเฟ้ย!!”
UNKNOWN
[xing :P]
หลังจากที่ผมโวยวายไอ้ยักษ์นั่นอยู่พักใหญ่ เราก็ได้เวลามาจับเข่าคุย(?)เรื่องการอยู่หรือไปของไอ้ยักษ์หน้ามึนนั่น
และก็ต้องเป็นผมที่ต้องเปิดประเด็นขึ้นมาก่อน
“โอเค หลังจากที่ฉันจำความได้แล้ว นายคือคนความจำเสื่อมที่จำไม่ได้แม้กระทั่งชื่อของตัวเอง คนที่นายรู้จักมากที่สุดตอนนี้ก็คือฉัน และที่สำคัญมากๆนายจะมาอยู่ที่นี่กับ…ฉัน ?”
“อืม” ความจำเสื่อมแล้วยังทำท่าเป็นคนเย็นชาอีก ไอ้เบื้อกเอ๊ย
“แต่ว่า คำตอบของฉันคือ ไม่ !” นี่ดูปากอี้ชิงนะครับ
“แต่ผมก็ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน” เปลี่ยนจากท่าทางเย็นชา เป็นมุ้งมิ้งด้วย
ร้ายกาจ ร้ายกาจมากบอกได้คำเดียว
“ถ้างั้นฉันจะส่งนายให้ตำรวจแล้วให้เค้าแจ้งคนหาย พ่อแม่พี่น้องของนายจะได้เอานายกลับไป โอเค๊ ”
“…..ตอนคุณเจอผม ผมสลบอยู่ใช่มั้ย”
“ก็ใช่ไง ฉันถึงต้องแบกนายขึ้นมาทีนี่”
“งั้นถ้าผมมีพ่อแม่พี่น้องอย่างที่คุณบอกจริงๆ ป่านนี้เค้าคงตามหาผมไปแล้ว” ก็จริง ลูกหายไปทั้งคนถ้าเป็นพ่อแม่ก็คงตามหากันให้วุ่น
“คุณอี้ชิง ให้ผมอยู่กับคุณซักพักไม่ได้หรอครับ”
“เอ่อ ก็ได้แต่แค่ชั่วคราวนะ” ไอ้หน้าหมาหงอยนั่นคืออารายยยย
“ครับคุณอี้ชิง”
“……”
“…..”
“นี่อย่าเรียกฉันว่าคุณอี้ชิงได้มั้ย เรียกว่าอี้ชิงเฉยๆก็ได้ อ้อ แล้วนายควรจะชื่ออะไรดีละ ?”
“….คริส เรียกผมว่าคริสดีมั้ย”
“โอเค คริส ”
80 %
ฝากคอมเม้นติชมกันบ้างนะคะ เผื่อมีอะไรที่ควรปปรับปรุงงี้ ชอบไม่ชอบยังไงก็บอกนะ
ขอบคุณค่า
ความคิดเห็น