Romeo School รักของยัยขนมหวาน

    A B C D E F G  ~ ฉันล้วงหยิบโทรศัพท์ของฉันขึ้นมาจากกระเป๋ากระโปรงเเล้วกดรับสายโดยที่ยังไม่ได้มองว่าใครโทรมา

ฉันกดรับสายเเล้วนำโทรศัพท์มาเเนบที่ข้างหูของฉัน...เเล้วก็เริ่มมีเสียงเอ่ยออกมาจากโทรศัพท์ "  น้ำหวาน หรือเปล่า  "

เเล้วฉันก็เริ่มเอ่ยปากหลังจากฟังเค้าพูดเสร็จ "คะ นี่ใครค่ะ " เเล้วเค้าก็ตอบกลับมาว่า "  ผม  นิก ไงที่เจอกันที่โรงเรียนสตีหญิงล้วน

ในวันที่มี  จัด นิทรรศการ... จำ ผม ได้มั้ย ".........." ฉันไม่ได้ตอบเเล้วทำหน้าคิดว่านีใคร "ขอโทษคะ ฉันจำไม่ได้ "

" ไม่เป็นไร"เสียงเค้าดีขึ้นกว่าตอนเเรก "เอิ่ม... ตอนนี้น้ำหวานว่างมั้ย... ฉันจะชวนไปด้วยกันหน่อย  ว่างมั้ย"

ฮึ ฉันไม่รู้จักตาบ้านั่นเลยสักนิด เรียกฉันอย่างกับสนิทสนมกับฉันมาสิบชาติเเล้วอีก ฉันพูดอยู่ในใจ " ขอโทษคะ ฉันไม่ว่างเเค่นี้นะ " ฉันตัดสายทิ้ง โอ๊ะ พอฉันตัดสายทิ้ง ฉันจำได้เลยว่าเป็นใคร เฮ้อ.... ฉันน้ะฉัน

อาจเป็นเพราะตาบ้าที่คุยกับฉันทางโทรศัพท์นั่น ทำให้ฉันได้เข้าใกล้กับสุดยอด หนุ่มมอปลายที่หล่อที่สูด  ~ ในสามโลกเลยก็ว่าได้

หล่อมว๊ากกกก ~   โอ๊ะ ฉันลืมเเนะนำตัวเองไปซะสนิทเลย ~ 

อะเเฮ่ม อะเเฮ่ม ฉันชื่อ น้ำหวาน เป็นสาวที่คนทั้งโรงเรียนโหวตให้ฉันว่าเป็นสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียนสตีหญิงล้วนมา สี่ปีถ้วนเเล้ว

ก็ฉันสวยอ่ะ//ชมตัวเอง เเล้วที่ฉันบอกว่าได้อยู่ใกล้กับหนุ่ม Romeo สุดยอดกลุ่มหนุ่มหล่อสุดฮอตที่โรงเรียน Romeo schoolโรงเรียนที่รวมสุดยอดคนรวย หล่อ

เก่ง ฉลาด ดูดูเเล้วรวมสุดยอดพวกประมาณเนียเเหละ เพื่อนสนิทของฉันที่ชื่อว่า "ส้มคั้น"เเต่ฉันเรียกส้มเฉยๆใครจะทำไม =.="

ยัยส้มบอกว่า โรงเรียน Romeo school อ่ะต้องรวยเเบบโคตะละรวยเลยอ่ะถึงเรียนได้เเล้วคนที่เรียนอ่ะต้องโคตรหล่อสวยเลยอ่ะ   =.,=  ยัยส้มบอก

ก็ดีที่ฉันเกิดมาสวยเเต่เสียอย่างเดียว...จน TT พอพอ มาเราเรื่องที่ทำให้ฉันได้เป็นเเฟตกับหนุ่มโคตรฮอตดีกว่า ^.,^

ย้อนไปในวันที่โรงเรียนสตีหญิงล้วนจัดงานนิทรรศการเมื่อราวๆ สองสามอาทิตย์ก่อน มั้ง  - -"

ในโรงเรียนสตีหญิงล้วนก็มีบูท นู่นนี้สารพัด คนมากมายเข้ามาดูกัน หนุ่มสาวโรงเรียนอื่นมากันมากมาย 

ส่วนฉันหรอ คนสวยสวยอย่างฉันเธอคิดว่าฉันจะไปอยู่ไหนล่ะ.... ติ้ก ต้อก ติกต้อง (ให้เวลาคิด สามวิ) พอเลย ขี้เกรียจรอ = ="
ฉันอยู่บูท Coffy ก็ให้คิดเล่นๆ เฉยๆ จริงจริงฉันอยู่ไหนก็ได้เเหละ ฉันไม่เรื่องมาก ให้เก็บขยะฉันก็เก็บ ^^" 
เเต่ว่าฉันดันจับฉลากได้ไปเป็น คนใช้ในร้าน coffy นะสิ พอหนุ่มจากโรงเรียนอื่นรู้ ก็พากันมาร้าน Coffy รู้สึกว่าฉันเป็นตัวทำกำไลน้ะ
^.,^ เเต่ที่ดีจริงก็คือร้าน Coffy ให้เด็กเสิร์ฟใส่ชุดเมด ฉานนนช้อบชอบ  ฉันก็ทำงานไปโดยไม่บ่นสักคำขณะที่ยัยพวกเพื่อนผู้หญิง
บ่นกันเป็นเเถว  ฉันทำต่อไปเรื่อยๆๆ จนถึงเที่ยง เจ้าของร้าน Coffy ชมฉันต่างต่างนานา เเล้วเค้าก็ให้ฉันพักไปเดินเที่ยวเล่นก่อน
เเล้วค่อยมาทำงานต่อ เค้าเเอบให้ติ๊บ โดยที่ไม่ให้พนักงานคนอื่นเห็น เเล้วบอกให้ฉันไปหาอะไรกิน เเล้วอีกสองชั่วโมงค่อยมา
ฉันก็ออกไปจากร้านตามที่เจ้าของร้านสั่งเเล้วฉันก็เดิมเล่น กินนู้นนี้ ฉันกินเยอะน้ะเเต่ทำไมฉันไม่อ้วน ^.,^ ฮุ ฮุ 
ฉันคิดว่าฉันคงกินเพลินไปหน่อยของเต็มมือเลย ฮุฮุ ในมือของฉันมี สายไหม เค้ก น้ำ เเล้วที่ฉันกำลังกินอยู่ตอนนี้ก็คือ ไอติม ^..^
มัวเเต่ก้มน่าก้มตากิรลูกเดียวไม่ได้สนใจทางเดินเลย เเล้วฉันก็ชนเข้าอย่างจัง ตึ้ม!!! ข้าวของขนมของฉานนนน หล่นหมดเลย TT
เสียได้ ยังกินม่ายยยยยหมดเลยย TT ฉันยังคงนั่งอยู่กับพื้น นั่งก้มหน้า เศร้าอ่าาาา T^T ขนมฉานนนนนนน
เเต่ฉันพอรู้สึกอีกที ฉันต้องริบยืน เเล้วรีบก้มหน้า สองสามคร้้งเเล้วขอโทษ" ขอโทษคะ ขอโทษค่ะ ขอโทษค้าา " เเล้วฉันค่อยเงยหน้า
ขึ้นมาก็พบ หนุ่มคนหนึ่ง(ค่อนข้าง หล่อ ><") เเต่ที่ทำให้ฉันสดุดหยุดมองหน้าหนุ่มคนนั้นก็คือ รอยเปื่อน ฉันค่อยค่อยก้มหน้าลงไป เเล้ว...พบ... ไอติม T^T ไอติมของฉานนนนนนน  เเต่ตอนนี้ไอติมเป็นเรื่องรองเเล้วต้องสนใจเสื้อของหนุ่มหล่อคนนั้นก่อน
เสื้อเค้าเปลื่อนเพราะไอ้ติมของฉัน " ขอโทษจริงๆน้ะค้ะ...เสื้อคุณT^T" ฉันเอ่ยปากพูดหลังจากเงียบได้ซักพัก เคเาที่เงียบอยู่นาน
เอ่ยปากพูดพร้อมรอยยิ้ม" ไม่เป็นไรคับ ^^" "เเต่เสื้อคุณ" ฉันริบตอบกลับ" "ไม่เป็นไรคับเเค่นี้เอง...นี้น้ำหวานใช่หรือเปล่าคับ"
"ใช่ค่ะ" ฉันตอบเเล้วฉันก็เอ่ยปากถามเค้าอีกหลังฉันพูดจบ "คุณ ไม่โกรธฉันหรอ???" "^^ ไม่คับ ใครจะไปกล้าโกรธคุณล่ะ น่ารักขนาดนี้ ^^" ขอบคุณความสวยความน่ารักของฉันเธอช่วยชีวิตฉัน ^.,^ ฮุฮุ// คิดในใจ "ผมชื่อนิกคับ ^^"หน้าของเค้าเเดงมากกก
ฉันสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง "เเต่ผมจะโกรธคุณมาก ถ้าไม่ให้เบอร์กับผม " เค้าทำเสียงเข้มจนหน้ากลัว 
เเล้วดวงตาที่ดูยิ้มเเย้มเมื่อกี๋ เปลี่ยนอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ตาของเค้าเหมือนเหยี่ยว จะกระชากเลือดฉันกินเลย T^T น่ากลัว
เเล้วเค้าก็ยื้นโทรศัพท์ของเค้ามาให้ฉัน ฉันรีบก้มหน้ากด ตัวสั่นๆ กลัวตายอ่ะ T^T ฉันกดเสร็จก็ยื้นโทรศัพไปให้เค้า ตาที่เป็นเหมื่อนเหยี่ยว เริ่มเปลียนเป็นตายิ้มเเย้มเหมื่อนเดิมพร้อมกับร้อยยิ้มอันมี เสน่ย์ ฉันรู้สึกว่ารอยยิ้มของเค้าเนี่ยเอาใจสาวไปได้ง่ายๆเลย 
" ผะ ผม ไป ละ เเล้ว น้ะ " เค้าเอ่ยขึ้นหน้าเเดงเป็นลูกมะเขือเทศเลย สงสัยเค้าคงติดเสน่ย์ ความสวยสุดยอบของฉันเเล้วเเน่เลย
ฮุฮุ ^.,^ คนมันสวยอ่ะช่วยไม่ได้ สองชั่วโมงผ่านไป ฉันกลับมาที่ร้าน Coffy เเล้วไม่เหห็นพวกเพื่อนสาวที่ใส่ชุดเมดเดินไปเดินมาบ่นนู่นนี่เลยซักคน เจ้าของร้าน Coffy ที่เพิ่งมาตั้งร้านขอยที่โรงเรียนสตรีหิงล้วนเดินเข้ามาเเล้วเอาซองมาให้ฉัน ทายว่า ใส่เงิน ^.,^
เเล้วเจ้าของร้านก็เอ่ยปาก"ขอบใจมากน้ะ วันนี้ขอยดีสุดยอดเลย ^^" "ค้าา" ฉันตอบ "เค้าบอกให้ฉันกลับบ้านไแได้เเล้วมันเย็นเเล้ว"
รู้สึกเหมื่อนโดนไล่กลับเลย  - -" ฉันกลับมาบ้านขอฉัน // ของฉันเลยจริงๆคือเเม่ซื้อบ้านหลังนี้ให้ฉันก่อนจะไปต่างปะเทศไม่มีวันกลับ
มาให้ฉันอยู่กลับน้องชายของฉันเเต่น้องชายของฉันรับไม่ได้ที่ต้องอยู่บ้านเดียวกับฉันนอนด้วยกันกับฉันT^T
เลยขอร้องพ่อให้ซื้อคนละหลังเลย ตอตนี้น้องชายฉันก็ไปยู่บ้านของตนเองไม่เคยกับมาเยี่ยมเยื่อนบ้านฉันเลยT^T
ฉันไม่เคยบอกใครเลยว่าฉันมีน้องชาย ถ้ารู้ก็มีเเต่ยัยส้ม เพราะยัยส้มเคยมานอนบ้านฉันตอนที่ยังอยู่กันครบทุกคนอยู่
ประมาณสองปีเเล้ว มั้ง ฉันไม่เห็นเจ้าตัวเล็ก น้องชายของฉันอ่ะ T^T คิดถึง
พอฉันเข้ามาในห้องนอนของฉันเเล้วก็เปิดซองกระดาษที่เจ้าของร้านให้มา...เปิดดู " WOW!!! สองพานนน" ทำงานไม่ถึงห้าชั่วโมงได้สองพัน โอ้มายเเกด อาจเป็นเพราะความสวยของฉันที่ทำให้ฉัยได้สองพัน ฮุฮุ ^.,^ เเล้วก็มีเสียงโทรศัพท์ขึ้นมา A B C D E F G ~
ฉันไม่ไดรับสายเพราะกำลังมีความสุขกับเเบงค์พันสองใบอยู่เเล้วเพลงกูเงียบลง ฉันไม่โทรกลับด้วย // เปลืองเงินอย่างเเรง ^.,^
เเล้วพอเช้าวันต่อมาช่วงบ่ายบ่ายเย็นๆฉันนัดกลับยัยส้มบ้าไว้ ให้ไปเจอกันที่ห้องสรรพสินค้าที่หนี่ง//ฉันอยากใช้ตังค์อ่ะ ฮุฮุ ^.,^
เเล้วพอฉันมาถุงที่ที่นัดไว้เเล้วฉันก็นั่งรอ ยืนรอ ฉันยกข้อมือขึ้นมาเพื่อนจะดูนาฬิกา หะ!!! อุทานในใจ นี่มันเรทมา เกือบชั่วโมงเเล้วน้ะเนียฉันรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะโทรไปหายัยส้มเเต่ฉันก็ชงัก เมื่อเห็นยัยส้มกำลังข้ามถนนมาหาฉัน

     A B C D E F G  ~ ฉันล้วงหยิบโทรศัพท์ของฉันขึ้นมาจากกระเป๋ากระโปรงเเล้วกดรับสายโดยที่ยังไม่ได้มองว่าใครโทรมา

ฉันกดรับสายเเล้วนำโทรศัพท์มาเเนบที่ข้างหูของฉัน...เเล้วก็เริ่มมีเสียงเอ่ยออกมาจากโทรศัพท์ "  น้ำหวาน หรือเปล่า คะ คับ "

เสียงที่พูดออกมาดูเหมือนจะ กุกกุกกักกัก ไม่ค่อยชัดเจนซักเท่าไหร่ เเต่ฉันก็พอเเปลออก (น้ำหวานหรือเปล่าคับ)

เเล้วฉันก็เริ่มเอ่ยปากหลังจากฟังเค้าพูดเสร็จ "คะ นี่ใครค่ะ " เเล้วเค้าก็ตอบกลับมาว่า "  ผม นะ นิก ไงที่เจอกันที่โรงเรียนสตีหญิงล้วน

ในวันที่มี  จัด นิทรรศการ... จำ ผม ได้มั้ย ".........." ฉันไม่ได้ตอบเเล้วทำหน้าคิดว่านีใคร "ขอโทษคะ ฉันจำไม่ได้ "

" ไม่เป็นไร"เสียงเค้าดีขึ้นกว่าตอนเเรก "เอิ่ม... ตอนนี้น้ำหวานว่างมั้ยคับ... ผมจะชวนไปด้วยกันหน่อย  ว่างมั้ยคับ"

ฮึ ฉันไม่รู้จักตาบ้านั่นเลยสักนิด เรียกฉันอย่างกับสนิทสนมกับฉันมาสิบชาติเเล้วอีก ฉันพูดอยู่ในใจ " ขอโทษคะ ฉันไม่ว่างเเค่นี้นะ " ฉันตัดสายทิ้ง โอ๊ะ พอฉันตัดสายทิ้ง ฉันจำได้เลยว่าเป็นใคร เฮ้อ.... ฉันน้ะฉัน
พอยัยส้มข้ามถนนมา ฉันก็จัดเต็มที่  - -" เเต่ยัยส้มทำหน้า " O.o" ไม่มีอะไรเกิดขึ้น "เฮ้อ.... ไปเหอะยัยส้ม"ฉันเอ่ยขึ้น เเล้วเรา
ก็ไปเดินเที่ยวนู้นนี้ เข้านุ่นนี่ด้วยกัน เเล้วเราก็เเยกกับบ้านใครบ้านมัน "เฮ้อวันนี้เป็นวันที่เหนื่อยมากเลยยย"เเล้วฉันก็เผลอหลับไป.....
เตาะ เตาะ มีเสียงอะไรบ้างอย่าง เตาะ เตาะ มันยังคงดังอยู่ เตาะ เตาะ ฉันค่อยค่อยลืมตา เตาะ เตาะ เเล้วฉันก็เริ่มขยับตัวไปทางหัวนอน ผีหรือเปล่า T^T ฉันคิดอยู่ในใจ เตาะ "น้ำหวานเธอต้องรวบรวมความกล้าไปเปิดหน้าต่างดูน้ะ T^T " ฉันพูดกลับตัวเอง 
เเต่ฉันก็ยังไม่กล้าอยู่ดี ฉันเลยตักสินใจ...นอนต่อเเม่มเลยยยย ก็กลัวผีอ่ะ T^T ฉันนอนต่อจนถึงเช้า " อ่า ~ ~ หาวววว"

ฉันเข้าไปในห้องน้ำเเล้วอาน้ำทำโน้นนี่ เเต่งตัวเสร็จสัพ เเล้วไงต่อล่ะ....นอนต่อ หาวววว ~  A B C D E F G~
ฉันกดรับสายโดยที่ยังหลับตาอยู่ " อัลโหลลล" " ฉัน นิก น้ะเทอจำฉันได้ไหม" "จำด้ายค้าา หาวว " ออกมานอกหน้าต่างหน่อย"
เค้าพูดอย่างเนี่ย"ค้าาา" ฉันเอ่ยปากรับ เเล้วฉันก็เดินมาเปิดหน้าต่าง เเล้วก็เห็น "นิก" ฉันพูกเบาๆๆ เค้ายืนยิ้ม โบ้กไม้โบกมือ น่าร๊ากก
" นะ นาย มาได้ ไง เนี่ย" ฉันถามเค้า"ฉันมาตามเธอไปกับฉัน" "ไปไหน" ฉันถามเค้าอีกครั้ง "เถอะน่า ลงมา "
"ไม่" ฉันปฎิเสธทันที่ " ลงมา" เค้าทำเสียงข่มเข้มน่ากลัวอีกเเล้ว T^T ฉันต้องจำใจลงไปคุยกับเค้าข้างล่าง /บ้านฉันสองชั้นอ่ะ
ตอนนี้ฉันอยู่หน้าบ้าน เค้าเริ่มพูด "ขึ้นรถ" คำสั้นๆ T^T ฉันเพิ่งสังเกตุว่าเค้าเอารถมาด้วย โอ้โห ถ้าจะรวยน่าดู รถเก่งคันสีเเดงดูมีระดับ
"ขึ้นรถ"เค้าเริ่มพูดอีกครั้ง "ไม่" ฉันตอบ "ขึ้นรถ" "ไม่ ไม่ ไม่ค้า ฉันไม่ไปกับคุณ T^T "ทันใดที่ฉันพูดจบฉันก็ู้สึกโดนช้อนตัวขึ้นมาเเล้วก็โดนนายนิกจะโยนขึ้นรถ(อย่างนุ่มนวล ><) เค้าก็เริ่มออกรถ บรึ้น บรึ้น เสียงรถเริ่มเคลื่อนที่ออกเเล้วก็หยุดที่ที่หนึ่งนั่นก็คือ
โรงเรียน "Romeo school" ฉันพูดอยู่ในใจ ดังๆ ฉันเพิ่งสังเกตว่าหนุ่มอย่างตาบ้าที่รับพาตัวฉันมาที่นี่อยู่ โรงเรียนนี้ด้วย 
OMG!!! สวดยอดดเลย ใหญ่มว๊ากกกกก มี่เเต่คนหน้าตาดีทั้งนั้นเลย เเล้วตาบ้านนิกพาฉันมาที่นี่ทำไม นี่มันวันอาทิตย์น่ะ 
โรงเรียนก็น่าจะหยุดสิ นิกจับข้อมือฉัน (อร้ายยยย เขิน >< อยู่ในใจ) "นายจะพาฉันไปไหนห้ะนิก" ฉันถามเค้าขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน
" เธอเรียกชื่อฉัน น้ารักจัง เธออ่ะ "เค้าพูดเเค่นั้นเเล้วกูพาฉันมาที่ห้องหนึ่ง พอเข้าไปถึง สุดยอดดดดดดดดดดด  หนุ่ม Romeo นั่งพร้อมกันหมด มีทั้ง เเบล็ค ซี ฮิว วิน เเล้วก็ นิก><OMG!!!! สวรรค์ฉันได้เจอหนุ่มทั้ง ห้า ที่ได้ชื่อว่า หล่อขั้นเทพพพพพพพ โอ้!!!!! อยากจะเป็นลม ~~~ ฉันพูดอยู่ในใจอยู่นาน อร้ายยยยยยยย เขิล อาจเป็นเพราะความสวยของฉานนนนที่ทำให้มาอยู่ที่นี่ด้ายยยยย อ้รายยยย ><
ตึ้ม....เงิบบบ....... ฉันคิดว่าฉันสลบ......... O.o ><"