คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3
บทที่ 3
[Sun’s Part]
ตอนนี้ผมโคตรจะไม่สบายใจเลยครับ! ผมไม่รู้จะเริ่มหาพี่ซีนจากตรงไหนของป่าบ้านี่ดี! แต่ที่รู้แน่ๆคือตอนนี้พี่ซีนต้องนอนหมดสติอยู่ที่ไหนซักที…ซักที่ในป่าบ้านี่
“พี่ซีน!! พี่ซีน!!!!”
ผมตะโกนจนแสบคอ ถึงจะรู้ว่ามันมีเปอร์เซ็นน้อยสุดๆที่คนหมดสติจะได้ยินแต่ผมก็ยังทำ และผมจะทำต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจะเจอพี่ซีน!
“โอ๊ย!! ใครว่ะ!!”
“เฮ้ย!! ผี!!!”
ห…ห๋า!?!
“เฮ้ย! ไอ่เตี้ยนี่”
“อ่าว แกเองเหรอ…ตกใจหมดนึกว่าผีตายโหงที่ไหน”
อ ไอ่เจ้านี่!!!!!
“แล้วออกมาทำไม จำได้ว่าบอกให้รออยู่ในบ้าน”
“ช่างชั้นเหอะน่า!! ว่าแต่แกกล้าดียังไงถึงมาสั่งชั้นห๊า!!!!”
“ตอนนี้ยังไม่มีอารมณ์จะเถียงด้วย แต่ถ้าเจอพี่ซีนแล้วจะเอาตะกร้อมาครอบปากให้นะ”
“เออ…เฮ้ยยย!! มึงว่ากูเป็นชิวาว่าเหรอว่ะ!?!”
นั้น…ยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ- -*
ผมไม่ตอบแล้วเบือนหน้าหนี แต่ไอ่ตัวเล็กก็ยังตื้อไม่เลิก จนผมเริ่มเดือดปุดๆ สุดท้ายผมกับเจ้าเตี้ยก็กัดกันครับ โดนไปคนละหมัดสองหมัดแต่แล้วผมกับเจ้าเตี้ยก็ต้องหยุดลงดื้อๆ…เพราะภาพตรงหน้า
“แกเห็นเหมือนที่ชั้นเห็นใช่มะ ซัน”
“ก็อย่าที่เห็นล่ะ…พีช”
ภาพที่ผมเห็นคือพี่ซีนนอนหมดสติอยู่ที่พื้น บนตัวมีกระต่ายสีน้ำตาลเปรอะคราบเลือดหอบหายใจถี่อยู่ ถ้าภาพตรงหน้ามันแค่นั้นผมคงรีบปรี่เข้าไปช่วยแล้ว แต่ไม่ใช่…
ชายร่างสูงโปร่งที่ร่างกายชุ่มไปด้วยเหงื่อค่อยๆช้อนตัวพี่ซีนขึ้นอย่างเบามือ ร่างโปร่งนั้นกระชับอ้อมแขนอย่าง
ทะนุถนอม ขนาดผมที่รู้ดีว่าทั้งคู่รู้จักกันในฐานะอะไร แต่พอมองภาพตรงหน้าแล้วกลับเผลอคิดไปว่าทั้งคู่ช่างเหมาะสมกันเหลือเกิน…
พี่ซีนที่อยู่ในอ้อมอกนั้นคลอเคลียร่างสูงอย่างลืมตัว…ถึงจะเป็นแค่การละเมอแบบเด็กๆของพี่ซีนแต่ผมที่เห็นแบบนั้นก็อดเจ็บปวดที่หัวใจไม่ได้เลยจริงๆ…ผมนี่มัน…เด็กชะมัด!
“เหมาะสมกันจังเนาะ นายว่ามั้ย”
“อืม”
ผมตอบพีช พวกเราเดินออกจากป่าแล้วเดินเรียบชายหาดเพื่อจะกลับไปบ้านพัก ผมยังอดช็อคที่เห็นภาพนั้นไม่ได้จริงๆเพราะผมแอบรักพี่ชายขอตัวเอง ผมแอบรักพี่ซีนทั้งๆที่รู้ว่าพี่ซีนรักพี่โซ แต่ยังไงซะผมก็รักพี่ซีนจริงๆ
จะมีก็แต่เรื่องของพีชที่ผมไม่เข้าใจ เขาทำหน้าเจ็บปวดพอๆกับผมตอนที่เห็นภาพนั้น…หรือว่าเขาจะแอบชอบพี่ชายตัวเองกันนะ!
“ทำไมทำหน้างั้นล่ะ?”
“ทำหน้า…ยังไง?”
เฟ็ดเฟ่!!! ไอ่พีชร้องไห้!!
“เฮ้ยๆๆ น นายร้องไห้ทำไมเนี่ย!!!”
“ม ไม่ได้ร้องนะเว้ย!! ค แค่ฝุ่นมันเข้าตา!!”
“นี่ขนาดไม่ได้ร้องนะเว้ย!!! พอเลยๆ! นั่งพักกันหน่อยดีกว่า..ถ้าเข้าบ้านสภาพนี้มีหวังชั้นโดนพี่โซปาดคอแน่- -*!!”
แล้วพวกผมก็นั่งพักกันที่โขดหินก้อนโต ทีแรกพีชให้ผมนั่งรอบนหาด แล้วตัวเองจะมานั่งบนโขดหินคนเดียว ทีแรกผมก็เออออแต่พอพีชหลุดปากว่าว่ายน้ำไม่เป็นแค่นั้นแหละครับผมเลยต้องมานั่งบนโขดหินนี่เป็นเพื่อน
ถึงผมจะเลวแต่ผมก็มีศีลธรรมนะครับ…แล้วนี่ผมด่าตัวเองเลวทำไมว่ะ-0-*
“ไอ่สูง…เรามาเล่นเกมส์กันมะ”
“เอาดิ…แต่ช่วยเรียกชื่อได้มะไอ่เตี้ย”
“แกด้วยแหละ- -*”
เรากัดกันพอเป็นพิธี ก่อนที่พีชจะเป็นคนขอสงบศึก ตอนนี้ท้องฟ้ามืดสนิทประดับด้วยดวงดาว แสงสีขาวส่องระยิบระยับ ลมเย็นๆพัดเอื่อยๆผ่านไม่ขาดสาย เสียงคลื่นกระทบโขดหินดังซ่าสบายหู ละอองน้ำที่กระเด็นมาโดนประปรายมันทำให้เสื้อผ้าชื้นได้พอสมควร- -*
“มาเล่นตอบคำถามกัน….ใครจะเริ่มก่อน”
“นายเริ่มก่อนดิ”
ผมหลับตาลงรับสายลมที่พัดเอื่อย หลังจากนั้นพักหนึ่งผมก็รู้สึกถึงความหนักที่ด้านหลัง
“อย่าหันมานะเว้ย…จะพิงก็พิงได้นะ”
ผมไม่ตอบอะไรแต่ก็ทิ้งน้ำหนักตัวเอนไปด้านหลังนิดๆ พีชบ่นพึมพำ แต่ผมว่าทำเป็นไม่ได้ยินคงจะดีกว่า- -*
“นายชอบเรียนวิชาอะไร”
พีชเริ่มตั้งคำถาม
“พละ…นายเกลียดวิชาอะไร”
“คณิต…นายชอบทะเลหรือป่า”
“ไม่ชอบทั้งสองอย่าง…ทะเลกับป่านายเกลียดอะไรมากกว่ากัน”
“ไม่เกลียด..แต่ก็ไม่ชอบ”
หลังจากนั้นผมก็ถามคำถามที่มันตรงข้ามกับที่พีชถามผม ทีแรกผมก็แค่กะจะตอบกวนโอ๊ยเล่นๆไปแค่นั้นแต่ดูท่าทีที่พีชตอบคำถามสิ้นคิดของผมแล้วเขาดูมีความสุข
น้ำเสียงของเขาสดใสขึ้น และถ้าให้ผมเดา…เขากำลังยิ้มอยู่ด้วย
“นายชอบของหวานมะ?”
“ไม่รู้สิ แต่ถ้าเป็นของหวานที่พี่ซีนทำน่ะชั้นชอบนะ มันอร่อยมากเลย แต่ก็ใช่ว่าขนมในร้านจะไม่อร่อยนะ แต่ขนมที่พี่ซีนทำมัน…ไม่รู้ดิ ตอบไม่ถูกอ่ะ”
“พอเป็นเรื่องพี่ชายคนโตล่ะร่ายยาวเชียวนะ”
พีชพึมพำแต่ผมไม่ได้ยิน แต่ก็พอจะเดาออกละนะว่ามันต้องเกี่ยวกับการตอบคำถามเมื่อกี้ของผมแน่ๆ- -!
“ตานายตอบแล้ว…นายแอบรักพี่ชายตัวเองใช่มะ?”
“อืม…เฮ้ย!! ม ไม่ใช่นะเว้ย! ชั้นไม่ได้แอบรักพี่เพียวเลยสักนิด! ไม่ได้แอบมองด้วย! แล้วก็ไม่ได้แอบหอมแก้มพี่เพียวตอนพี่เพียวหลับด้วย!!!”
บอกซะหมดเปลือกเลยไอ่เตี้ยเอ๊ย!
“ฉันก็เหมือนกัน…”
“ห๋า!!!!!! นี่แกแอบรักพี่เพียวของชั้นงั้นเหรอ!! เพราะงั้นที่เข้ามาตีซี้กับชั้นแบบนี้ก็เพราะคิดจะงาบพี่เพียวใช่มั้ยห๊า!!!!!!!!! ไม่น่า!! ตอนขนกระเป๋าพอพี่เพียวเข้าไปช่วยแกถึงได้ยิ้มแป้นเชียวว!!!! เพราะแบบนี้สินะไอ่ส้น!!”
“เฮ้ย! ชั้นหมายถึงชั้นแอบรักพี่ชายตัวเอง..เหมือนกับนายต่างหาก! อย่างแรกเลยนะ!! พี่เพียวที่ถึกอย่างกับควายชั้นจะไปชอบลงได้ยังไง! มันต้องสวยๆอย่างพี่ซีนสิ! อย่างที่ 2! คนที่เข้ามาตีซี้ก่อนมันนายต่างหาก!! อย่างที่ 3 ! ไอ่ตอนที่ขนกระเป๋าน่ะพี่ชายนายถามเรื่องที่ชั้นโดนเขกหัวเว้ย! แล้วก็อย่างสุดท้ายอย่าที่ 4!....ชั้นชื่อซัน ไม่ใช่ ส้น จำไว้ไอ่ พุด เดชอุดร (?!)”
“ช ช่างเหอะน่า!!”
ผมล่ะอยากจะจับหัวทุยๆโตๆนี่ยัดลงพื้นให้สำลักทรายตายซะตรงนี้เลยเชียว!! แต่ก็ช่างมันเถอะ ยังไงเราก็หัวอกเดียวกัน
“ชั้นน่ะ…ชอบพี่เพียวมาตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ พี่ชายที่ทำทุกอย่างที่ชั้นทำไม่ได้ ทั้งเรื่องเรียน กีฬา ดนตรี แล้วก็ที่สำคัญ เรื่องหน้าตา ชั้นเกิดมาหน้าตาค่อนไปทางแม่มากกว่าพ่อ ชั้นทั้งตัวเล็ก หน้าหวาน แล้วก็เป็นคนไม่ค่อยพูด เลยชอบโดนเพื่อนแกล้งบ่อยๆ พอขึ้นประถมฉันก็โดนลักพาตัว เจ้าหมาพวกนั้นพยายามจะข่มขืนชั้น แต่พอมันรู้ว่าชั้นเป็นผู้ชายมันก็ตกใจมาก แต่มันก็ยังไม่หยุด…ถ้าตอนนั้นพี่เพียวไม่เข้ามาช่วยล่ะก็…หลังจากนั้นชั้นก็รู้สึกหลงรักพี่เพียวมาตลอด แต่พี่เพียวไม่เคยมองว่าชั้นเป็นคนๆหนึ่งเลย ในสายตาของเขาชั้นก็เป็นแค่น้องชาย แค่น้องชายเท่านั้นแหละ..”
เอ่อ…พูดไม่ออกแฮะ -0-*
ผมไม่ได้สงสารหรือสมเพชพีชนะ เพราะอะไรทำไมถึงไม่สงสาร? แล้วคุณคิดว่าคนอย่างพีชจะรู้สึกยังไงถ้าผมพูดออกไปว่า ‘น่าสงสารจริง’ อย่าว่าแต่พีชเลยครับถ้าเป็นผมถูกพูดแบบนี้ใส่ ผมก็อดสมเพชตัวเองไม่ได้หรอก
“เฮ้อ นายก็อุส่าห์พล่ามเรื่องตัวเองให้ชั้นฟังขนาดนี้ งั้นชั้นจะเล่าเรื่องของชั้นให้นายฟังบ้างล่ะกัน เรื่องของชั้นมันยาว จะฟังมะ?”
“ถ้ามันจะยาวขนาดนั้น ชั้นจะยอมลดตัวลงไปคลุกคลีกับนายหน่อยล่ะกัน”
“ไอ่…!!”
พีชลุกยืนแล้วเดินมานั่งบนตักผม ย้ำนะครับว่า นั่ง! หลังจากนั้นไอ่ตัวเล็กนี่ก็เอาหัวพิงที่ไหล่ผมแล้วหลับตาพริ้ม คำด่าสารพรรณของผมจุกอยู่ที่คอก่อนจะโดนเอนไซม์ด้อยอะไรสักอย่างละลายหายไป
“เขินเหรอ…ใจเต้นแรงเชียว”
ไม่ว่าเปล่าพีชเอามือทาบลงบนอกด้านซ้ายของผมอย่างเบามือ ทำเอาใจผมกระตุกวูบเลยครับ…ผมไม่ได้ชอบพีชนะ แต่มันเป็นแค่การตอบสนองของผู้ชายเท่านั้น…เท่านั้นเองจริงๆ!
ทั้งที่ไม่ได้คิดอะไร..แต่ตรงที่ถูกพีชสัมผัสกลับร้อนผ่าว ร่างกายกลับต้องการ…นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย!
“ฮะๆ ไม่แกล้งแล้วๆ^^ เล่าสิอยากฟัง..”
เฮือกกก!!! ครั้งแรก…เป็นครั้งแรกเลยนะครับที่พีชยิ้มให้ผม!!
“ไอ่เจ้าบ้า- -*…จะเล่าล่ะนะ”
“โอ้ส~”
ว่าจบไอ่ตัวเล็กก็ซุกเลยครับ ตอนนี้อากาศก็เริ่มจะเย็นแล้วด้วย รีบเล่ารีบกลับบ้านดีกว่า…ถ้ากลับไปผมจะโดนใครเชือด ระหว่าง พี่โซ กับ พี่เพียว แต่จะว่าไป คนไหนก็น่ากลัวเหมือนกันแหละครับ!
“ชั้นก็คล้ายๆนายนั้นแหละ ชั้นมันได้พ่อมาเยอะเลยตัวสูงตัวใหญ่ตั้งแต่เด็ก แต่อันที่จริงแล้วชั้นเป็นเด็กขี้อายนะ เพราะงั้นเวลาทำอะไรก็เลยดูเงอะๆงะๆไปหมด แล้วก็เรื่องโชคร้ายของคนตัวสูง ก็คือมักจะโดนอาจารย์วานนั่นวานนี้ใช่มั้ยล่ะ และชั้นก็เป็นแบบนั้นแหละ เพราะตัวใหญ่ก็เลยดูเป็นผู้ใหญ่ ชั้นเลยได้เป็นหัวหน้าห้องตลอด แต่เพราะว่าชั้นขี้อายเวลามีกิจกรรมอะไรก็ไม่กล้าคุยกับเพื่อน เลยดูว่าชั้นหยิ่งไปซะงั้น กลายเป็นว่าไม่มีใครเข้าใกล้ชั้นเลย…แล้วยิ่งหน้าชั้นมันดุนี่ดิ! ขนาดแม่ยังชอบพูดเลยว่าชั้นโกรธใครอะไรมาเยอะแยะ ทั้งๆที่ชั้นก็ทำหน้าตาปกติ”
“เห…จะว่าไปนายก็หน้าดุจริงแหละ!”
“เงียบแล้วฟังเฉยๆเหอะน่า!....พี่ซีนน่ะดูเป็นพวกยิ้มยากนะ แต่จริงๆแล้วพี่ซีนน่ะขี้อ้อนมากเลยรู้ปะ.. เวลาพี่ซีนยิ้มชั้นชอบจริงๆ ชั้นชื่นชมรอยยิ้มของพี่ซีนมากๆเลยล่ะ ชั้นอยากมีรอยยิ้มแบบพี่ซีน หลังจากนั้นชั้นก็พยายามเลยล่ะ…พยายามฝึกยิ้มบ่อยๆแต่ก็ไม่สำเร็จ แล้วตอนประถมชั้นดันไปมีเรื่องกับเด็กม.ต้นเพราะดันไป(พยายาม)ยิ้มหวานให้หัวหน้ากลุ่มมัน แต่ดันโดนหาว่ากวนตีน- -* แต่ก็นะ ไอ่เราก็คนเดียว พวกนั้นก็หมาหมู่ ตามประสาชั้นก็ช้ำเลือดช้ำหนองกลับบ้าน พอถึงบ้านพี่ซีนก็โคตรจะพูดซ้ำเติมเลย แต่กลับร้องไห้ขี้มูกโป่งซะงั้น บางครั้งชั้นก็ไม่เข้าใจพี่ซีนเลยจริงๆ แล้ววันนั้นแหละชั้นก็เผลอดึงพี่ซีนเข้ามากอด ชั้นบอกทุกๆ10วินาทีว่าชั้นไม่เป็นไร จนพี่ซีนหยุดร้องไห้แล้วยิ้มให้ชั้น วันนั้นชั้นรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นสวยสดใสกว่าทุกทีเลย แล้วจู่ๆชั้นก็ยิ้มออกมา ขอบอกเลยว่ายิ้มนั้นหายากโคตร~ แต่ว่าหลังจากนั้นก็รู้สึกว่ารอบๆตัวชั้นจะมีพี่ซีนกับพี่โซอยู่ด้วยตลอด สำหรับชั้นแล้วการที่พี่ซีนมาทำหน้าดุๆเพราะพยายามสะกดตัวเองไม่ให้วิ่งแจ้นเข้าไปหาของหวาน กับพี่โซที่ยิ้มเผื่อชั้นได้ไปถึงชาติหน้ามาอยู่ใกล้ๆแล้วมันทำให้บรรยากาศรอบๆดูสดใสขึ้นเยอะเลยล่ะ^^”
“เหอะๆ…แต่สำหรับสายตาคนนอกแล้วมันดูเหมือนหมีควาย 2 ตัว กำลังเดินตามเจ้าแม่มาเฟียยังไงยังงั้น~”
“ว่าแต่เขาเหอะ นายก็ไม่ยอมอยู่ห่างกับพี่ๆนายเลยนะ”
พีชทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะซบผมต่อ ตอนนี้เราต่างคนต่างไม่พูดอะไร สายลมที่พัดผ่านเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ พีชเริ่มจามเพราะอากาศเย็นแถมเสื้อผ้าก็เริ่มชื้นเพราะละอองของคลื่นที่ซัดเข้ามาที่โขดหินด้วย
“กลับกันเหอะพีช ถ้านายเป็นหวัดขึ้นมามีหวังชั้นโดนเชือดแน่ แต่ถึงกลับไปตอนนี้ก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่แล้วล่ะ T_T”
พีชเงยหน้าขึ้นมามองผมตาปริบๆ มองจากมุมนี้แล้วพีชตากลมมาก!! ขนตาหนาหนาเป็นแพยาว ริมฝีปากเผยอขึ้นนิดหน่อย…ตายๆ! นี่ผมคิดอะไรเนี่ย!!
“ให้ชั้นช่วยมะ…ช่วยให้นายสมหวังกับพี่ซีนน่ะ”
“เห้ย! เอาจริง?!”
“อืม…แต่มีข้อแลกเปลี่ยน”
“ก็ได้ ตกลง แล้วขอแลกเปลี่ยนของนายคือ?”
“นาย…ต้องสอนชั้น ‘ทำเรื่องอย่างว่า’ !!”
ไม่ทันขาดคำพีชยืดตัวนั่งคร่อมผมแล้วประกบริมฝีปากลงมาทันที! ผมที่เสียหลังเพราะน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัวก็ล้มสิครับ! ผมที่กำลังจะพยุงตัวขึ้นก็ถูกพีชกดไหล่ทั้งสองข้างไว้ หลังจากนั้นพีชก็ดุนลิ้นเข้ามาในปากของผม ผมก็โคตรจะโง่ ก็พยายามจะร้องห้ามแต่พอปากผมเปิดเท่านั้นแหละครับลิ้นร้อนนุ่มของพีชก็ถูกสอดเข้ามาทันที!
ถึงจะไม่น่าแต่เรื่องโคตรจริงเลยคือ…พีชจูบเก่งมาก!
มากขนาดไหน? มากพอที่จะทำให้ผมเคลิ้มล่ะครับ! การตอบสนองต่อสิ่งเร้าถือเป็นเรื่องปกติของเพศชาย…แล้วผมที่เป็นเพศชาย(ที่มีอารมณ์กับเพศชาย)จะเหลือเร้ออ!~
“นายเริ่มเองนะ…”
ผมพลิกตัวเป็นฝ่ายขึ้นคร่อมพีช สถานการณ์พลิกผันแล้ว เพราะตอนนี้ผมเป็นคนคุมเกมส์แล้วไงล่ะ!!
“ขอชมจากใจ นายจูบเก่งมาก…แต่ถ้าจะกระตุ้นนายต้องใช้ลิ้นให้มากกว่านี้นะ”
ว่าจบผมก็ประกบปากลงไปแล้วดันลิ้นเข้าไปในปากของพีช ลิ้นของเราเกี่ยวกระหวัดกันอย่างหนักหน่วง พีชเรียนรู้ไวมาก! จนตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองโดนนำอีกแล้ว!!
พีชส่งเสียงครางออกมาเบาๆ ผมผละออกจากริมฝีปากอวบอิ่มนั้นแล้วเริ่มไล่ไซร้ซอกคอขาวของพีช ผิวเนียนละเอียดให้สัมผัสที่นุ่มละมุนที่แทบจะละลายทันทีที่ลิ้นผมสัมผัสโดน เหมือนสายไหมไม่มีผิด
“พ…พี่เพียว…”
อะ…
ผมผงะไปทันทีที่พีชครางชื่อพี่ชายของตัวเองออกมา…ผมเป็นแค่…Sexfriend สินะ
“วันนี้พอแค่นี้ก่อนล่ะกัน เรายังเหลือเวลาอีกเยอะ…”
พีชมองผมอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าแต่โดยดี
เรากลับถึงบ้านพักด้วยสภาพที่เป็นปกติ และเป็นอย่างที่ผมคาดไว้ พอกลับมาถึงบ้านผมก็โดนพี่โซสวดยับ พี่โซที่เห็นผมไม่ฟังอะไรเลยได้แต่ส่ายหน้าเอือมๆแล้วบอกให้ผมเข้าไปพักผ่อนในห้อง
ผมเข้ามาในห้องด้วยอารมณ์ที่สับสน ร่างกายของผมตื่นตัวอีกครั้งเมื่อผมนึกถึงเรื่องราวเมื่อครู่ ผมรีบไปสำเร็จความใคร่ในห้องน้ำ ภาพที่ผมนึกออกมีแต่ภาพของพีช…พีชที่นั่งซบไหล่ผม เสื้อสีอ่อนตัวบางที่คอเสื้อเปิดกว้างจนเห็นยอดอกสีหวาน เรียวมือที่เคยทาบลงบนหน้าอกสัมผัสตรงนั้นร้อนวูบขึ้นมาอีกครั้ง กลิ่นหอมของแชมพูหรือสบู่ที่ลอยมาเตะจมูก ความนุ่มละมุนของริมฝีปากและรสชาติหวานกับความหนืดของน้ำลายที่อยู่ในปากของพีช ตอนนี้ส่วนหนึ่งมันก็อยู่ในตัวของผม ต้นคอขาวระหงส์ที่เหมือนจะละลายทันทีที่ลิ้นสัมผัส นี่ขนาดยังไม่ถึงเวลาเสิร์ฟจากหลักก็ทำให้ผมติดใจขนาดนี้ซะแล้ว…
แล้วถ้าเกิดพีชลองเล่นกับส่วนนั้นของผมล่ะ…ถ้าเกิดว่าเรียวลิ้นอุ่นร้อนที่นุ่มละมุนนั้นมาเกี่ยวกระหวัดกับส่วนนั้นของผมล่ะ…
“อะ…พีช…อึก…ฮะ….เฮ้ออ!! เสร็จจนได้…”
ฮึ…อย่าคิดว่าทำให้ผมติดใจแล้วผมจะปล่อยไปง่ายๆเชียวนะ…
“ทำครั้งหน้า…จะสอนอะไรดีล่ะ~”
ความคิดเห็น