ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค

ลำดับตอนที่ #8 : ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค::ตึก ตึก!!

    "หา~!!"

    เธอร้องเสียงหลงเพราะตะลึงทั้งที่ตอนกลางวันไอรินพึ่งบอกว่า  ถ้าเธอยอมตัดผมจะไม่ให้ไอ้หน้าลิงทำอนาจาร  แต่ทำไมถึงได้ผิดสัญญา!!!

    "ทำไมง่ะ  เธอผิดสัญญาหรอ!"

    "เปล่า..."

    ไอรินโบกมือปฐิเสธเธอพยายามจะอธิบายแต่รจนาก็แทรกทุกครั้ง

    "เปล่างั้นหรอ  ฉันยอมเธอทุกอย่างแล้วนะ  เธอบอกว่าถ้าฉันยอมตัดผมจะไม่ยอมให้นายนั่นทำอนาจารฉันไง! และเธอให้ฉันไปนอนห้องไอ้ลิงมันหมายความว่าไง!"

    "ฟังฉันก่อนได้มั้ย  แล้วจะด่าฉันยังไงก็ได้"

    "ชิ!"

    เธอเบ้ปากพร้อมทั้งกอดอกเชิดหน้าหนีอย่างงอนๆ (ความจริงไม่มีคำจะเถียง)

    "ที่ฉันให้เธอไปนอนห้องซันต์ก็เพราะอยากให้เธอซึมซับความเป็นผู้ชายมาก็เท่านั้น"

    "แล้วทำไมต้องเป็นห้องแฟนเธอด้วยเล่า  ห้องนายตุณย์ก็ได้หนิ!"

    "ก็เพราะตุณย์เขาไม่ชอบใช้กำลังแบบซันต์หนิ"

    "แล้วมันเกี่ยวตรงไหน?"

    "ก็ต้องเกี่ยวสิ  เธอเป็นผู้หญิงเรียบร้อยถึงจะซนไปบ้างก็เถอะ  และอีกอย่างตุณย์เขาก็นิสัยคล้ายเธอแต่มีสมองมากกว่าก็เท่านั้น"

    "นี่เธอหาว่าฉันไม่มีสมองหรอ"

    เธอถลึงตาโตเพราะรู้สึกทะแม่งๆ กับคำพูด

    "ก็แล้วแต่จะคิด"

    ไอรินไม่ตอบ

    "แต่ฉันขอบอกเธอไว้เลยนะว่านี่ไม่ใช่คำขอร้องแต่คือคำสั่ง! ถ้าเธอไม่ทำฉันจะเอาเธอไปถ่วงน้ำ!"

    ไอรินยังคงยืนกรานเสียงแข็งจะให้รจนาไปนอนห้องซันเดย์ให้ได้  แล้วเดินหนีพรวดเข้าไปในห้อง

    "โห...อีกแล้วหรอ  ก่อนหน้านี้จะเอาข้าไปให้คนรักทำอนาจาร  ตอนนี้บอกจะเอาไปถ่วงน้ำ  ครั้งต่อไปจะไม่ให้ลงหม้อรึ"

    เธอบ่นแต่ก็ยอมเก็บของเข้าไปในห้องของไอ้ลิงซึ่งเธอเกลียดขี้หน้าสุดๆ

    "เฮอะ! ไงยัยริ้น"

    ซันเดย์ที่นั่งอยู่บนเตียงทักขึ้นหลังจากที่เธอเข้ามาในห้องของเขา

    "ไอ้ลิง!"

    "นี่! จะมาอยู่ห้องฉันน่ะหัดพูดจาให้มันดีๆ หน่อยสิ"

    "ไม่จำเป็นโว้ย!"

    เธอเอ็ดเสียงดังก่อนจะเดินตรงดิ่งไปที่เตียงแล้วผลักเขาลง  แล้วขึ้นไปนั่งแทนที่

    "หน่อย...! ยัยริ้นลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ"

    "นายเป็นผู้ชาย  นอนข้างล่างเหมาะแล้ว"

    "แต่เธอคือคนใช้!"

    ซันเดย์ยังคงเถียงไม่เลิก  ก่อนจะยันตัวยืนขึ้นเท้าเอว

    "แต่ยังไงฉันก็เป็นผู้หญิง"

    "ใช่! ผู้หญิงที่เป็นคนใช้"

    เขาพูดแล้วจึงกระชากเธอลงมาจากเตียง  ก่อนที่เขาจะขึ้นไปนั่งแทนที่

    "ข้างล่างเหมาะกับเธอที่สุดแล้ว! แบร่!"

    เขาแลบลิ้นยั่ว

    "ไม่มีทาง!"

    เธอโมโหพร้อมกับลุกพรวดขึ้นไปบนเตียงพยายามจะผลักเขาลงแต่ยากเพราะเขาเกาะหัวเตียงไว้แน่น

    "ลงไปเดี๋ยวนี้นะ"

    "ไม่โว้ย!"

    "ก็บอกให้ลงไปไงเล่า"

    คราวนี้แค่มือคงไม่ไหวเธอจึงใช้เท้ายันเขาลงจนเขาตกลงไปก้นกระแทกพื้น

    "ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! สมน้ำหน้า!"

    "ยัยตัวแสบ!"

    เขากัดฟันกรอดด้วยความโมโหอีกครั้งก็ยัยนี่มันตัวป่วนนี่นา  นรกส่งมาเกิดชัดๆ เขาคิดก่อนจะดึงตัวเธอลงมา  หวังจะให้โดนแบบเขาบ้างแต่เธอกลับล้มลงมาบนตัวเขา  ฮ่าๆ! ไม่เจ็บด้วย  แต่ว่าไหนๆ ก็ไม่เจ็บแล้วทำไมถึงได้รู้สึกเจ็บอกอย่างนี้หละ  เธอมองหน้าเขาอย่างอึ้งๆ ใบหน้าเริ่มร้อนผ่าวและแดงก่ำ  ทั้งคู่ได้แต่นอนนิ่งมองตากันเหมือนถูกสะกด  สิ่งเดียวที่เธอคิดก็คือทำไมเธอถึงไม่ยอมลุกสักทีแล้วทำไมหัวใจต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วยเธอเริ่มรู้สึกว่าเธอหายใจติดขัดและลมหายใจเข้าออกสั้นมากขึ้น  แล้วเธอก็หมดสติไปหรือเป็นลม  ทั้งๆ ที่ในชีวิตไม่เคยเป็นลมเลยด้วยซ้ำ!!! (และที่สำคัญก็คือ  หัวเธอต้องตกลงมาใช่มั้ยค่ะ  แต่ว่าตอนที่หัวเธอตกริมฝีปากเธอดันมาตกแนบริมฝีปากของซันพอดีเลยค่ะ อร๊ายยย!! อิจฉานางเอก)

    "หืม..."

    เขาครางในลำคอด้วยความตะลึงพลางเบิกตากว้างเพราะขนาดไอรินที่เป็นแฟนกันแท้ๆ ยังไม่เคยจูบกันด้วยซ้ำ  แต่รจนาเป็นคนอื่น... เขาผลักเธอออกไม่ทันคิดว่าคนที่เขาผลักเป็นผู้หญิง

    "ยัยริ้น  ยัยริ้น"

    เขาเขย่าร่างเล็กที่นอนหมดสติอยู่บนพื้นหวังจะให้เธอตื่นก่อนจะตัดสินใจอุ้มเธอไปไว้บนเตียง

    "ทำไมฉันต้องทำอะไรอย่างนี้กับเธอด้วยเนี่ย"

    เขาบ่นอย่างไม่พอใจแต่ในใจกลับร้อนรุ่มเป็นกังวล (เพราะพระเอกของเราเป็นสุภาพบุรุษ) พลางแกว่งยาดมไปมาเพื่อให้เธอหายใจโล่งขึ้น  จนสักพักใหญ่เธอจึงเริ่มรู้สึกตัว

    "อืม..."

    เธอเริ่มครางขึ้นเพราะรู้สึกตัวจากการหมดสติมาสักพักใหญ่  เธอลืมตาขึ้นช้าๆ เอามือกุมขมับเบาๆ เพราะยังรู้สึกเวียนหัวอยู่

    "ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย"

    "เป็นลม"

    เขาตอบเสียงห้วนก่อนจะดึงหมอนกับผ้าห่มบนเตียงลงมาข้างล่าง

    "อ้าว...นายไม่นอนข้างบนแล้วหรอ"

    เธอถามเมื่อเห็นว่าเขาลงไปจัดที่จัดทางอยู่ข้างล่างทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ยังแย่งเตียงกันอยู่

    "ใครบอกว่าฉันจะนอนเอง  ฉันจะให้เธอนอนต่างหาก"

    สิ้นประโยคสุดใจดำเล่นเอาเธอถึงกับลมออกหูเลยทีเดียว  กะว่าจะขอบคุณเรื่องที่ช่วยสักหน่อยแต่ตอนนี้คงไม่จำเป็นแล้วเธอจึงเดินลงจากเตียงแล้วผลักเขาออก

    "ขอบใจ  แต่ไม่จำเป็น!"

  

    เธอหน้างองั้มอย่างไม่ชอบใจ

    "เพราะเธอเป็นอย่างนี้ไง  มิน่าล่ะถึงไม่มีผู้ชายคนไหนชอบ"

    เช่นเคนที่เขาจะทิ้งประโยคสุดแสนเจ็บไว้เสมอ  ก่อนจะเดินหนีไปอย่างไม่แยแส  เขาเดินขึ้นเตียงนอนหันหลังให้เธอพร้อมทั้งนอนคลุมโป่ง

    "ไม่มีผู้ชายคนไหนชอบหรอ..."

    Sanday  Talk

    วันนี้ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษเพราะวันนี้มีคดีใหญ่ให้ทำ  เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จสรรพผมจึงเดินลงมายังตัวบ้านเพื่อกินอาหารฝีมือแฟนสาวที่ทำอาหารได้อร่อยสุดๆ เท่าที่เคยกินมา  ไม่เหมือนคนบางคนที่บอกว่าจะมาเป็นแม่บ้านให้แต่ยังไม่ทำอะไรสักอย่าง  ผมเดินตรงไปยังห้องครัวซึ่งไอรินกำลังทำอะไรอร่อยๆ มาเรียกน้ำลายผมเหมือนกับทุกวัน

    "มาแล้วหรอคะ  วันนี้ไอซ์ทำกุ้งชุบแป้งทอดกับซุปข้าวโพดของโปรดคุณด้วยนะ"

    เธอพูดกับผมทั้งๆ ที่ยังง่วนอยู่กับการทอดกุ้งที่อยู่ในกระทะ  ทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้  ก็แหงล่ะมีแฟนน่ารักนี่ครับ

    "เฮ้อ...เหนื่อยใจจริงๆ เลยนะ  มีแฟนน่ารักเนี่ย"

    "ปากหวานแบบนี้กับใครบ้างเนี่ย"

    "โห...ก็คุณคนเดียวนั้นแหละ"

    ผมรีบตอบเกรงคนน่ารักจะงอนถึงแม้จะรู้ว่าเธอแค่แกล้ง  ก่อนที่เธอจะหันมามองผมเหมือนหมั่นไส้แล้วยิ้มออกมาน้อยๆ

    "ไอรินแป้งที่เธอสั่งได้แล้ว"

    เอาล่ะยัยตัวแสบปรากฏตัวขึ้นแล้ว  เธอเดินหน้ามุ่ยมาพร้อมกับชามแป้ง

    "ขอบใจจ้ะ"

    ไอรินหันกลับไปขอบคุณยัยนั้นด้วยคำพูดแสนสุภาพแล้วรับชามแป้งมาก่อนจะหันกลับมาตักกุ้งที่อยู่ในกระทะมาพักไว้ที่ตระแกรงเพื่อให้น้ำมันออกจากกุ้งให้หมด  เธอหยิบกุ้งที่เหลือใส่ลงไปในชามแป้ง  แล้วจึงทอดมันอย่างใจเย็น

    "โอ้ย!!"

    ไอรินอุทานขึ้นเสียงดังเมื่อน้ำมันที่สุดจะร้อนกระเด็นใส่  ผมรีบปิดแก๊สแล้วนั่งลงไปประคองเธอที่ตอนนี้ล้มลงกับพื้น

    "ไอริน  คุณเป็นอะไรมากมั้ย"

    ผมถามเธอด้วยความรู้สึกเป็นห่วงซึ่งเธอก็ส่ายหน้าซึ่งผมก็ไม่รู้เลยว่าตอนนั้นรจนามองผมด้วยแววตาที่ผมอ่านไม่ออก  ยังไม่ทันที่ผมจะขอร้องให้เธอไปหยิบกล่องยามาให้ด้วยซ้ำ  เธอก็เดินหนีไปซะแล้ว

    Rodjana Talk

   ฉันงงกับตัวเองที่อยู่ๆ ก็วิ่งพรวดออกมาหน้าบ้านโดยไร้เหตุผลและไร้สติแต่มารู้ตัวอีกทีฉันก็วิ่งออกมาหน้าบ้านซะแล้ว  ฉันรู้สึกว่าตัวเองขาอ่อนแปลกๆ เหมือนจะยืนไม่อยู่จึงนั่งลงบนชิงช้าตัวหนึ่งที่ห้อยอยู่ใต้ต้นพิกุลใหญ่ก่อนจะเผลอร้องไห้ออกมา

    "เช็ดซะ"

    ตุณย์บอกหลังจากที่เขายื่นผ้าเช็ดหน้าให้ฉัน

    "ขอบใจ"

   ฉันบอกเสียงสั่นพลางเอื้อมมือไปรับผ้าเช็ดหน้าจากเขา

    "ถ้ามันอึดอัดนักก็ปล่อยมันออกมาเถอะ  เก็บมันไว้ก็ไม่มีประโยชน์"

    เขาบอกหลังจากที่นั่งลงบนชิงช้าตัวข้างๆ ปล่อยให้ฉันร้องไห้ให้สมใจ  สักพักฉันก็คืนผ้าเช็ดหน้าให้เขา

    "อู้หู..."

    เขาอุทานด้วยอาการอึ้งเล็กน้อยเมื่อบิดผ้าเช็ดหน้าแล้วน้ำไหลออกมาเพียบ  ช่วยไม่ได้หนิคะคนมันกำลังอารมณ์แปรปรวนตั้งแต่ยังไม่เข้าวัยทอง

    "เธอกับฉัน  ก็เหมือนกันนั่นแหละ"

    "ยังไง"

    ฉันสงสัย

    "เสียสละไง  เราต่างก็เป็นฝ่ายเสียสละ  ให้คนที่เรารักมีความสุข"

    เขาซึมเหมือนเลยอ่ะ  แต่เมื่อฟังประโยคสุดท้ายมันเกือบทำให้ฉันช็อก

    "รัก! นี่นายคิดว่าฉันรักไอ้ลิงหรอ"

    "เธออาจจะยังไม่รู้ใจตัวเองก็ได้  เหมือนที่ฉันเคยเป็นไง"

    เขาพูดก่อนจะลุกขึ้นยืนทำท่าจะเดินกลับ  แต่ฉันก็เรียกเขาให้หยุดก่อน

    "มีอะไรหรอ"

    "ฉัน...ขอกอดนายได้มั้ย"

    ฉันขอในสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนไม่ควรขอ  แต่เขาก็พยักหน้ารับก่อนที่ฉันจะลุกขึ้นกอดเขา  มันไม่ใช่ความรู้สึกพิสวาท  แต่ฉันรู้สึกว่าฉันมีความผูกพันธ์กับเขาและไอรินแปลกๆ เหมือนเคยรู้จักกัน

    "นายไม่อึ้งเลยหรอที่ฉันขอกอดนายแบบนี้"

    "ฉันรู้...หากเวลาคนเรารู้สึกเป็นทุกข์ก็มักต้องการให้มีใครสักคนโอบกอดเอาไว้  เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ"

    "ขอบใจนายมากนะ"

    ฉันทราบซึ้งค่ะ  ฉันกอดเขาแน่นขึ้นอีก

    "ไปกินข้าวกันเถอะ"

    เขาชวนหลังจากที่เราคลายกอดออกจากกัน  เเราหันหลังกลับกำลังจะเดินเข้าบ้านแต่ก็ต้องชะงักฝีเท้าเอาไว้เพราะ...เห็นไอรินยืนอยู่ตรงหน้า

    "คือ...ฉันมาเรียกพวกเธอไปกินข้าวน่ะ"

    เธอบอกพวกเราโดยที่ไม่สบตา  และตอนนี้เธอดูอึกอักยังไงชอบกล

    "จ้ะ"

    ฉันรับคำเบาๆ ก่อนที่จะเดินตามเข้าไปในบ้านพร้อมกับตุณย์  เมื่อถึงโต๊ะอาหารพวกเรานั่งกินอาหารกันอย่างเงียบเชียบผิดกับทุกกวันที่จะพูดคุยหัวเราะไปด้วย  แม้กระทั่งฉันกับซันเดย์ที่ทุกวันก็จะทะเลาะกัน  แต่วันนี้ไม่ใช่  เขานั่งกินอาหารฝีมือคนรักอย่างไม่เกรงใจใคร  ไอรินกับตุณย์ก็นั่งเขี่ยข้าวไม่ยอมกินอะไรเลย  จนฉันเริ่มอึดอัด

    "แหะๆ อาหารน่ากินจัง"

    ฉันตัดสินใจทำลายความเงียบด้วยการพูดแต่เหมือนทุกคนไม่ได้ฟังฉันเลยเพราะต่างคนก็อยู่ในท่วงท่าเดิมซึ่งก็คือเหม่อค่ะ  ยกเว้นนายซันเดย์คนเดียวที่เอาแต่กิน! กิน! กิน! เห็นแล้วอยากเอาจจานยัดปาก  ฉันเบ้ปากหนึ่งทีอย่างเซ็งๆ กก่อนจะตักกุ้งชุบแป้งทอดมายัดใส่ปาก  แต่พอกินได้ไปสัก 2-3 คำ  อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกแน่นหน้าอกหายใจไม่ออกขึ้นมา 

เพล้ง!!

ช้อนกับซ้อมในมือตกลงไปในจานเสียงดัง แต่กระนั้นก็ไม่มีใครได้ยินเพราะทุกคน (ยกเว้นซันเดย์) กำลังหวงกลัวตัวเองจะไม่ได้เหม่อมั้งคะจึงไม่สนใจฉันเลย  จนอาการฉันเริ่มหนักขึ้นเพราะมันแน่นหน้าอกหนักยิ่งกว่าเดิมจนเริ่มหายใจไม่ออกแล้วด้วย  ฉันจึงเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่ข้างๆ มาดื่มหวังว่าอาการจะทุเลาลง  แต่ก็ไม่ทันทีฉันจะดื่มน้ำด้วยซ้ำ  แก้วน้ำในมือก็ตกลงกลางคัน  คราวนี้ทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียว

    "แพรว  เธอเป็นอะไรน่ะ"

    ไอรินเบิกตากว้างพร้อมกับถามฉันด้วยอาการเป็นห่วง  ซึ่งฉันก็ได้แต่จับอกเพราะพูดไม่ไหว

   "รีบพาแพรวไปโรงพยาบาลเร็ว!!!"

    ....................

    ขอโทษที่ลงช้านะคะ ให้อภัยกันด้วยนะคะ

    

    

cinnamon