ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค

ลำดับตอนที่ #7 : ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค::ผมของช้านนน...!

   "นี่! ฉันยังไม่อนุญาตให้นายเข้าบ้านฉันเลยนะ"

    เธอขึ้นเสียงพลางวิ่งไปดังหน้าต้อมที่กำลังเข้าบ้านเธอ

    "ไม่จำเป็น"

    เขาผลักเธอให้หลีกทางจนเธอเซล้มลงไปกับพื้น

    "หาให้ทั่ว!"

    ต้อมสั่ง

    "บ้าเอ๊ย! นายมีสิทธิ์อะไรถึงมาค้นบ้านคนอื่นอย่างนี้ฮะ!"

    "แล้วจะทำไม...ในเมื่อที่นี่ก็เคยเป็นบ้านฉัน"

    "แต่ตอนนี้...ไม่ใช่!"

    ไอรินเหลืออด  เธอตบหน้าเขาอย่างแรงจนหน้าหันไปตามแรงตบก่อนที่มันจะเริ่มแดงขึ้น

    "เธอตบหน้าฉันหรอ"

    เขากัดฟันกรอดจนสันกรามบวมปูดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดและมองเธอด้วยสายตาอาฆาต

    "เออ! แล้วฉันก็จะตบอีกข้างด้วย!"

    เธอง้างมือขึ้นอีกครั้งแต่เมื่อจะใกล้หน้าเขา  เขากลับจับมันไว้ได้ทันก่อนที่จะโดนตบอีกครั้ง  เขาบีบข้อมือเธออย่างรุนแรงด้วยสายตาว่างเปล่าสุดแสนจะเย็นชาไร้ซึ่งความปราณี

    "เธออย่าคิดนะว่าเป็นผู้หญิงแล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรเธอ"

    "นายครับ  หาทั่วแล้วไม่เจอเลยครับ"

    ลูกน้องสามสี่คนที่ตามเขามาด้วยบอก  ก่อนที่เขาจะสะบัดข้อมือของเธออย่างรุนแรงแล้วตบเธอกลับ

    "กลับ!!"

    เขาหยิบแว่นตาขึ้นมาใส่แล้วจึงเดินออกไป

    "ฮือๆ ฮือๆๆ ฮือ"

    หลังจากที่ต้อมออกไปจากบ้านเธอ  เธอเอาแต่นั่งร้องไห้เพราะเธอไม่คิดว่าเพื่อนของเธอที่แสนดี  จะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้  ขณะเดียวกันรจนาที่กำลังหลบอยู่ใต้บันไดก็คลานออกมาช้าๆ(เหมือนผีจูออน(เกี่ยว?)//คนแต่ง)

    "ไอริน...เธอร้องไห้"

    "แพรว..."

    ไอรินเรียกชื่อเธอ  ก่อนจะลุกขึ้นกอดทันที

    "โอ๋...ไม่เป็นไรนะ"

    เธอปลอบเพื่อนสาวที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นสักพักแล้วคลายอ้อมกอดออก

    "ไอริน...ฉันมีเรื่องจะบอก"

    "อะไรหรอ"

    "ผู้ชายคนนั้นที่เขาทำร้ายเธอ  มันเป็นคนจับฉันไปแล้วมันยังเรียกชื่อฉันว่า  แพรว  ด้วย"

    "จริงหรอ"

    ไอรินตกใจและเป็นกังวล

    "แพรว...เธอตกอยู่ในอันตราย  เธอต้องเป็นผู้ชาย!!"

    "ผู้ชาย! แล้วฉันจะเป็นยังไงล่ะ"

    ในร้านเสริมสวยใกล้บ้าน...

    "ไม่เอาฉันไม่ตัด...!!"

    รจนาดิ้นกระวนกระวายบนเก้าอี้ตัดผม

    "เธอต้องตัด!"

    "ไม่อ้าว!!  ผมช้านนน...!"

    เธอยังคงร้องลั่น

    "ถ้าเธอไม่ยอม  ฉันจะเอาเธอไปให้ซันต์ทำอนาจาร!"

    ไอรินซึ่งไม่ยอมลดละขู่เสียงแข็งจนคนโดนขู่ยอมทำตามทันใด

    "ต้องอย่างนี้สิ"

    รจนานั่งนิ่งยอมปล่อยให้ช่างตัดผมเธอออกไปที่ละน้อยอย่างใจเย็น  แต่ภายในอกเธอมันไม่ได้เย็นด้วยซักนิด  เธอนั่งมองช่างตัดผมเธอออกอย่างเจ็บปวด  โอ๊ย... (ดู  ดู๊  ดู  ดูเธอทำ  ทำไมถึงทำกับฉันได้  -_-^)

    "แงๆ แง  ผมช้านน!"

    เธอทุ่มตัวลงครวญครางหลังจากที่ช่างตัดผมที่ยาวสลวยของเธอให้กลายเป็นผมลองทรงสั้นๆ สองมือโกยผมที่ตกอยุ่บนพื้นขึ้นมากอดอย่างใจหาย

    "นี่ไม่เป็นไรหรอก  เดี๋ยวมันก็ยาว"

    "เจ้าก็ลองตัดผมของเจ้าดูสิ! ข้าเชื่อว่าถ้าผมข้ายาวแล้ว  เจ้าก็ต้องพาข้ามาตัดใหม่  ใช่มั้ย!"

    "ใช่!"

    ไอรินตอบโดยไม่คิดถึงแม้ในใจจะเห็นใจเพื่อน  แต่ด้วยกลัวเพื่อนเป็นอันตราย  เธอจึงจำเป็นที่จะต้องทำอย่างนี้

    "ไป  ฉันจะาพเธอไปซื้อเสื้อผ้า"

    "แงๆ ผมช้านนน!"

    ในห้างใหญ่ประจำจังหวัดแห่งหนึ่งไอรินกำลังพารจนาเดินซื้อเสื้อผ้าผู้ชายอยู่ในร้าน  แต่รจนากลับเดินตามอย่างไม่เต็มใจนัก

    "นี่อย่าโกรธฉันเลยนะ  ที่ฉันทำไปก็เพื่อความปลอดภัยของเธอเองนะ"

    "ชิ! ด้วยการตัดผมฉันเนี่ยนะ"

    เธอหันไปพูดด้วยหน้าบึ้ง  แล้วกอดอกเชิดหน้าหนี

   "แล้วถ้าฉันไม่เปลี่ยนเธอให้เป็นผู้ชาย  พวกมันอาจจำเธอได้นะ  หายโกรธฉันเถอะนะ"

    ไอรินมีเหตุผลทำให้เธอคล้อยตามบ้าง

    "ยอมก็ได้!"

    เธองอนน้อยๆ ก่อนที่จะปล่อยให้ไอรินเลือกเสื้อผ้าให้เธอต่อไปจนเสร็จ

    "นี่แพรวไปหาอะไรกินกันดีกว่า"

    ไอรินออกปากชวนเพราะตั้งแต่เมื่อเช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย

    "แล้วแต่เลย"

   เธอยังคงหมดอารมณ์เพราะยังอาลัยกับผมที่โดนตัด

    "งั้นดีเลย  ไปหาอะไรกินกัน"

    ไอรินพูดเสร็จก็จัดการลากแขนเพื่อนสาวไปทันทีหลังจากที่เข้ามาในร้านเธอก็จัดแจงที่นั่งจนเสร็จสรรพแล้วจึงสั่งอาหาร

    "นี่  ไอรินฉันขอถามเธอหน่อยสิ  ทำไมเธอต้องเรียกฉนว่าแพรวด้วย  และไม่ใช่แค่เธอที่เรียกฉันแบบนี้  ตุณย์เองก็เหมือนกัน"

    เธอถามเพราะต้องการคลายความสงสัยที่เก็บมานาน  ซึ่งไอรินก็ถึงกับพูดไม่ออกเพราะเธอเรียกชื่อรจนาว่าแพรวมาตลอดสามสัปดาห์ไม่คิดว่าเธอจะถาม

    "คือ..."

    ไอรินลากเสียงเพราะยังคิดคำพูดไม่ออกก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างลำบากใจ

    "คือ...เธอหน้าตาคล้ายพี่สาวของฉันหนะ"

    เธอจำใจโกหกออกมาซึ่งความจริง...ในใจก็อยากพูดความจริงออกมาให้รู้แล้วรู้รอด

    "แล้วตอนนี้พี่สาวของเธออยู่ไหนแล้วล่ะ"

    รจนาถามต่อ

    "คือว่า...พี่สาวฉัน...โดนรถชนเสียชีวิตเมื่อสองสามอาทิตย์ก่อนน่ะ"

    เธอไม่กล้าสบตารจนา  ได้แต่ก้มหน้าก้มตา

    "ไอริน...เธอคงเสียใจมาก  ฉันไม่น่าถามเธอเลย"

    "ช่างมันเถอะ  ฉันทำใจได้แล้ว  ต่อไปนี้เธอห้ามทำตัวเป็นผู้หญิงเด็ดขาด  ลองสั่งอาหารดูสิ"

    "อื้ม!"

    เธอพยักหน้ารับคำ

   "น้องครับ  ขอ..."

    เธอยานคางเพราะไม่รู้ว่าจะสั่งอะไรดี  ก่อนจะหันหน้ามาทางไอรินเพื่อขอความช่วยเหลือ

    "ข้าวไข่ยัดใส้"

    ไอรินพูดเบาๆ ก่อนที่เธอจะพูดตาม

    "เออ...ข้าวไข่ยัดใส้หนึ่งที่...ครับ"

    "ดีมาก..."

    ไอรินชมเบาๆ

    หลังจากที่เมื่อยขบจากการเดินห้างกว่า  8  ชั่วโมง  พวกเธอก็ตัดสินใจกลับบ้านหวังจะกลับไปอาบน้ำให้สบายตัว  แล้วพรุ่งนี้ก็ตื่นสายๆ สักบ่ายสามโมง (เยอะไป!) แล้วจึงฝึกการเป็นผู้ชายต่อ  แหะๆ ก็รู้อยู่ว่าไม่ได้เพราะต้องตื่นมาเป็นแม่บ้าน  ชีวิตมันช่างรันทดนักจากที่เคยเป็นเจ้าหญิงอยู่ดีๆ กลับกลายเป็นเป็นว่าต้องมาเป็นสาวใช้  ชิเชอะไม่เห็นแฟร์เลยนี่หรอ  องค์หญิงรจนา!!! หลังจากที่กลับมาถึงบ้านรจนาก็เดินขึ้นบันไดอย่างเหนื่อยล้าขาอ่อนเหมือนคนอายุเยอะขึ้นไปอีก  30  ปี  ก่อนที่จะเปิดประตูจึงพบว่ามันถูกล็อคอยู่

    "ฮึ่ย!"

    เธอกัดปากอย่างหงุดหงิดพร้อมกับทุ่มตัวลงนอนกับพื้น

    "แพรว...!"

    เสียงไอรินเรียกเธอจากข้างล่างกับเสียงบันไดที่ถี่และดังขึ้นเรื่อยๆ

    "มีอะไรหรอ"

    "ต่อไปนี้เธอไม่ต้องอยู่ห้องนี้แล้วนะ"

    "อ้าว  ทำไมล่ะ"

    เธอถามอย่างงงๆ ก่อนที่จะยันตัวขึ้นนั่ง

    "ฉันจะให้เธอไปนอนห้องซันต์"

    ....................

cinnamon