ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค

ลำดับตอนที่ #5 : ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค::คดี!

   "มีอะไรรึเปล่า..."

    ตุณย์ถามเพื่อนสาวที่ตนแอบมีใจให้มานานแล้วด้วยความเป็นห่วงพลางลูบหลังเพื่อปลอบประโลม  แต่ไอรินยังคงเงียบและร้องไห้ต่อไปเพียงแค่ส่ายหัวไปมาเท่านั้น

    "ไอซ์  ใครทำอะไรเธอ"

    ไอรินผละตัวออกมาใช้มือเช็ดน้ำตาลวกๆ

    "ไม่มีใครทำอะไรฉันหรอก  ฉันพึ่งรู้ความจริงบางอย่างมาน่ะ"

    เธอตอบแล้วจึงยกสมุดโน๊ตขึ้นต่อหน้าเขา


    เช้าวันต่อมา...

    "ไอซ์ผมไปทำงานก่อนนะ"
    "ค่ะ  สู้ๆ นะ"

    ไอรินให้กำลังใจแฟนหนุ่ม

    "จร้าาา...แต่ก่อนไปขอหอมสักทีหน่อยสิ"

    ซันเดย์ขโมยหอมไอรินทันทีโดยที่เจ้าของยังไม่อนุญาตจนคนโดนหอมหน้าแดงขึ้นทันที

    "บ้า...!  เอาอีกแล้วนะ"
    "ช่วยไม่ได้ก็เราเป็นแฟนกันหนิ"

    เขาพูดยั่วทั้งยังเลิกคิ้วใส่กันและอีกอย่างทั้งสองไม่รู้ว่าตุณย์แอบดูอยู่


    "ไอริน..."

    ตุณย์เรียกชื่อเพื่อนสาวเบาๆ อย่างตัดพ้อไม่หวังให้เธอได้ยิน

    "มาทำอะไรของเจ้าน่ะ"

    รจนาทักหลังจากที่ตบไหล่ตุณย์เบาๆ

    "ชู่...!  เบาๆ หน่อย"

    เขาจุปากเบาๆ ก่อนจะกระตุกหน้าไปทางสองคนนั้นอยู่


    "ที่นี้ตาไอซ์หอมซันต์คืนแล้ว"

    เขาเอียงแก้มไปใกล้ๆ หน้าไอริน

    "หืม...จริงๆ เลยนะ"

    เธอหอมแก้มแฟนหนุ่มกลับซึ่งรจนาหันไปเห็นสีหน้าของตุณย์ตอนนั้นได้พอดี

    
    "ข้ารู้นะว่าเจ้ามีใจให้ไอรินน่ะ"

    ตุณย์หันขวับกลับมาโดยเร็วเมื่อได้ยิน

    "ปะ  เปล่านะไม่ใช่"

    เขายังคงปฏิเสธ

    "นี่  มันไม่ใช่เรื่องที่น่าอายเลยนะที่เจ้าจะมีใจให้ใครสักคน  ยังไงซะเป็นคนรักก็ยังดีกว่าเป็นคนเกลียดนะ"
    "เธอไม่เข้าใจหรอก"

    ตุณย์พูดแล้วก็เดินหนี  เหตุผลหลักก็คือไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจ


    "ไปทำงานได้แล้วคะ  สายแล้ว"
    "จ้า...อยู่บ้านดีๆ ล่ะ"

    ซันเดย์โบกมือลาแล้วจึงเดินออกไป


    "จากที่สายลับของเราไปสืบความลับจากมาเฟียใหญ่ซึ่งตอนนี้กฏหมายยังเอาผิดพวกมันไม่ได้  ทราบว่าเร็วๆ นี้จะมีการแต่งตั้งผู้นำคนใหม่  ของแก็งค์พวกมันซึ่งก็คือ  'นายเมธี ศิริวงวรรณ์' และ 'นายติณภัทร  วงค์วรลักษณ์'"

    ผู้การอธิบายรายละเอียดช้าๆ ซึ่งซันเดย์ก็ไม่ได้ติดใจอะไรกับคนร้ายสองคนนี้สักเท่าไร  แต่ตรงที่เขาแปลกใจก็คือคนร้ายคนที่สอง 'นายติณภัทร  วงค์วรลักษณ์' ใช้นามสกุลเดียวกันกับเพื่อนเขา 'ตีรภัทร  วงค์วรลักษณ์' ซึ่งก็คือ 'ตุณย์' แถมชื่อยังคล้ายกันอีกต่างหาก  และที่สำคัญมี 'ต' ขึ้นต้นเหมือนกันด้วย

    "ผู้การครับ  ผมขอดูหน้าคนร้ายทั้งสองจะได้มั้ยครับ"

    ซันเดย์ยกมือขอซึ่งผู้การก็ได้ฉายโปรเจ็คเตอร์ให้ดู  แต่ว่าเขาได้รู้เพียงใบหน้าของนายเมธีเท่านั้น  เพราะใบหน้าของติณภัทรมันมัวเกินกว่าทีเขาจะมองเห็น

    "ทั้งสองคนนี้มีฝีมือร้ายกาจและเป็นคนที่ฉลาดมาก  ผมจึงขอมอบหมายคดีนี้ให้กับ  ผู้หมวดทินกร  ขอให้โชคดี"


    บ้าน

    "แพรว...นี่เธอยังไม่อาบน้ำอีกหรอ"

    ไอรินเอ่ยปากถามเมื่อเห็นรจนายังใส่ชุดเดิมอยู่

    "ก็มันไม่มีน้ำให้ข้าอาบนี่นา"
    "บ้ารึเปล่า  ก็อยู่..."

    เสียงโทรศัพท์ในมือดังขึ้นทำให้ไอรินต้องหยุดพูดแล้วหันไปรับโทรศัพท์แทน

    "แพรวฝากบ้านด้วยนะฉันมีธุระน่ะ"

    ไอรินหันกลับมาบอกหลังจากที่วางสายเธอรีบคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งออกจากบ้านโดยเร็ว

    "อะไรเข้าเค้านะ  นี่ข้าต้องอยู่บ้านคนเดียวรึ"

    เธอบ่นอุบอิบอย่างไม่พอใจ

    "โฮ่ง! โฮ่ง!"

    ไอ้ปูอัดมันเห่าไปทางหน้าบ้านแล้ววิ่งออกไป

    "เฮ่ย! ปูอัด"

    เธอวิ่งตามปูอัดไปเรื่อยๆ เธอไม่รู้ว่าวิ่งออกมาไกลเท่าไหร่และอีกอย่างคือไอ้ปูอัดมันหายไปแล้ว  เธอเดินไปเรียกชื่อมันไปพลางก่อนจะเหลือบไปเห็นกระเป๋าสีดำวางอยู่บนพื้นก่อนจะหยิบมันขึ้นมา แต่ก็มีคนมากระชากมันไปจากมือ

    "เธอเป็นใคร! จะมาขโมยของหรอ!"

    ชายชุดดำพูดเสียงเหี้ยม

    "เปล่านะ  ข้าแค่เห็นมันตกอยู่ก็แค่นั้น"
    "โกหก!!"
    "ข้าเปล่านะ"
    "จับมัน!!!"

    ชายชุดดำสั่งลูกน้องอีกสี่คนให้จับตัวเธอไว้  ซึ่งเธอก็พยายามดิ้นเต็มที่แต่ก็เหนื่อยเปล่า  เธอเปลี่ยนจากการดิ้นมาแทงศอกใส่ท้องคนที่จับตัวเธอแทน

    อุ๊บ!!!

    คราวนี้มันใช้ผ้าเช็ดหน้ากลิ่นฉุนๆ มาปิดจมูกและปากเธอ  สุดท้ายเธอก็หมดสติไป


    รจนาที่ถูกมัดอยู่ในห้องมืดลืมตาตื่นช้าๆ เพราะยาสลบสิ้นฤทธิ์เธอทำท่าจะลุกขึ้นแต่ก็ลุกไม่ได้เพราะถูกมัดติดกับเสาไว้  ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออกทำให้มีแสงสาดเข้ามาบ้าง

    "พวกแกออกไปก่อน"
    "ครับนาย"

    ลูกน้องที่ตามมาอีกรับคำก่อนจะเดินออกไปจากประตูห้อง  ในห้องนั้นจึงมีแต่เธอกับชายคนหนึ่งซึ่งเธอมองไม่เห็นหน้าเพราะไฟยังไม่ถูกเปิด  แต่หลังจากที่เขาเปิดไฟเธอก็ได้แต่ก้มหน้านิ่ง

    "เธอกล้ามากนะสาวน้อยที่ทำงานของฉันพัง"

    เขาพูดหลังจากที่มานั่งอยู่ต่อหน้า  แถมยังซุกหน้าลงมาที่ลำคอขาวเนียนของเธออีกต่างหาก  ซึ่งรจนากลัวอยู่มากเธออยากจะขัดขื่น  แต่ด้วยความที่เธอถูกมัดอยู่  ดิ้นไปก็เสียเปล่าแต่ก็พยายามหนีบคอ(?)ตัวเองไว้

    "อย่ากลัวไปเลยนะที่เธอกล้ามากระตุกหนวดเสือคนอย่าฉันเธอยังไม่กลัว...กะอีแค่เรื่องนี้จะกลัวทำไม"

    "เขาพูดยั่วในลำคอพลางไล้จมูกไปหยุดอยู่หลังใบหู  จนเธอเริ่มสะอื้นออกมา  เขาจึงผละหน้าออก

    "กลัวหรอ??"

    เขาถามเสร็จก็จัดการทาบริมฝีปากตัวเองให้มาแนบลงบนริมฝีปากของเธอทันที

    "อย่ากลัวเลย...ฉันจะค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปกับเธอทีละนิด"

    เขาพูดทั้งๆ ที่ปากยังแนบกับปากเธออยู่  ทำให้รจนาได้ปล่อยโฮออกมา  และแล้วชายคนนั้นก็หยุดเพราะเริ่มรู้สึกว่าเสียงมันคุ้นๆ หู  เขาผละหน้าออกก่อนจะเชยคางเธอขึ้น

    "แพรว...!"

    เขาเรียกชื่อรจนาในแบบที่ไอรินเรียกเธอด้วยควาามอึ้ง  ซึ่งคราวนี้เขาก็ร้องไห้ออกมาด้วย  พลางรีบแกะเชือกที่มัดตัวเธอออก  เขายื้อตัวเธอให้ยืนขึ้นตามเขา

    "แพรว  เธอจริงๆ ด้วย"

    เขาสวมกอดเธอทันทีโดยไม่รอช้า  แต่เธอกลับผลักเขาออกก่อนจะตบหน้าเขาเต็มแรง

    "แพรวตบหน้าต้อมทำไม  แพรวจำต้อมไม่ได้หรอ"
    "ข้าไม่เคยรู้จักเจ้า  ข้าอยากรู้นักว่าเจ้าทำกับเพศแม่ได้ยังไง! ข้าเกลียดเจ้า!"

    เธอพูดทั้งน้ำตา  ก่อนจะหนีออกจากห้องไป  พร้อมกับใช้หลังมือเช็ดปากตัวเอง

    "แพรวเราขอโทษ!"

    ต้อมวิ่งตามออกไปซึ่งลูกน้องที่เห็นภาพนั้นจึงเข้าใจผิดยิงปืนออกไป

    "เฮ้ย! อย่ายิง!!"
 
    ต้อมร้องห้าม


    "ซันต์แพรวหายไปจะทำยังไงดี"

    ไอรินร้อนรน

    "ไม่เป็นไรนะ  เดี๋ยวฉันไปตามยัยนั่นเอง"
    "เดี๋ยวฉันไปด้วย"
    "ไม่ต้องหรอกไอ้ตุณย์  แกอยู่เป็นเพื่อนไอรินก่อน"

    ซันเดย์ปฏิเสธความช่วยเหลือของเพื่อนชายก่อนจะคว้าปืนกับไฟฉายออกไป  เขาเดินตามทางเรื่อยๆ แต่ก็ไม่มีวี่แววของรจนาเลย  เขาจึงตัดสินใจหันหลังกลับ  แต่ก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกว่ามีคนมากอดเขาจากด้านหลัง

    "ผี!!!  แงๆๆ"

    เขาร้องลั่นเพราะกลัว

    "ผีที่ไหนเล่าไอ้ลิง"

    รจนาพูดเสียงติดๆ ขัดๆ

    "ยัยริ้น!!"

    เขาร้องเมื่อรู้ว่าคนที่กอดเขาคือรจนา

    "ยัยบ้าเอ๊ย!  หายไปไหนมาฮะรู้มั้ยเนี๊ยะว่าคนตามหาตั้งนาน"

    เขาเทศยาวแต่เมื่อเห็นว่าเธอไม่โต้ตอบจึงคิดหาเรื่องทะเลาะสักหน่อย

    "นี่! อยากกอดฉันก็ขอดีๆ ก็ได้ไม่เห็นต้องลงทุนขนาดนั้นสักหน่อย"

    เขาพูดแล้วดึงตัวเธอมากอด

    "พอใจรึยัง ^_^"
    "ใครอยากกอดเจ้ากันไอ้ลิง..."

   ....................








cinnamon