ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค

ลำดับตอนที่ #3 : ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค::ลืม...ณ แรกพบ

    "แกอย่าร้องไห้เลยนะไอ้ซันต์"
    "ฉันมันเลวใช่มั้ย  ฉันทำกับแพรวไว้มากเหลือเกิน  แพรวทำทุกอย่างเพื่อฉัน  แต่ฉัน...แต่ฉันกลับทำร้ายจิตใจเค้า"

    ซันเดย์พูดก่อนที่ตุณย์จะรั้งหัวซันมาซบอกเป็นเชิงปลอบ


    ต้อมยืนอยู่กลางสะพานสายตาทอดมองทะเลกว้างอย่าง่ว้าเหว่  เขาหวนนึกถึงวันวานตอนที่ตุณย์บังคับให้แพรวกินเหล้าจนเธอเมา(ภาพขาวดำ)


    "แพรว...ไหวมั้ยเนี๊ยะ"

    เขาถามเพื่อนที่นั่งคอพับคออ่อนเพราะฤทธิ์เหล้า

    "ไหวเซ่  แพรวซ้า...อย่าง  ราวมาร้องเพลงกันดีกว่า  ต้อม...ก่อนเลย"
    "รู้แล้วว่าไม่มีทาง รู้แล้วว่าเธอมองกัน
แค่เพื่อนคนหนึ่ง
รู้แล้วเขาดีมากมาย รู้ไหมฉันแค่น้อยใจ
แต่ยังเหมือนเดิม

    ยิ้มให้เธอ อยากให้รู้ว่าฉันน่ะเข้าใจ
แต่ที่เงียบไป เธอจะเคยสงสัยอาการฉันบ้างไหม

    เพื่อนไม่รักแต่แอบรักเพื่อน ห้ามไม่ฟังก็ยังเลอะเลือน
ก็เธอไม่เคยคิด ก็ยังไปแอบคิด ก็สมควรเจ็บ
เพื่อนไม่รักแต่แอบรักเพื่อน ใกล้เท่าไรยิ่งอ้างว้าง
ถูกสายตาเธอย้ำเตือน เพื่อนเท่านั้นแค่นี้ที่เธอต้องการให้เป็น"

    เสียงนุ่มๆ ของต้อมขับร้องออกมาด้วยแววตาเจ็บปวด

    "ร้องเพราะหนิ  ฮะๆ"


    "สักหน่อยมั้ยเพื่อน..."

    เมธีพูดพลางยื่นกระป๋องเบียร์ให้หลังจากที่เดินมาหยุดใกล้ๆ (ภาพกลับมาปกติแล้ว)

    "ขอบใจ"

    ต้อมพูดก่อนจะเอื้อมมือไปรับกระป๋องเบียร์มา


    "ซันต์  ไปนอนเถอะ"

    ไอรินบอกแฟนหนุ่มที่กำลังนั่งดูรูปในมือทั้งน้ำตา

    "อืม...งั้นซันต์ไปก่อนนะ"
    
    เขาพยักหน้ารับก่อนจะหันหลังเดินขึ้นห้องไป  ยังเหลือเพียงไอรินที่ยังยืนค้างมองแผ่นหลังชายหนุ่มที่กำลังเดินขึ้นห้องไปด้วยความเป็นห่วง


    แอ๊ดด...

    ซันเดย์เปิดประตูเข้ามาในห้องด้วยความหดหู่  เขาหันหลังกลับไปเปิดไฟที่อยู่ข้างประตูก่อนที่ไอ้ปูอัดสุนัขพันธุ์ไซบีเรียฮัสกี้จะลอดออกมาจากใต้เตียงมาหาเขา  มันวิ่งวนรอบตัวเขาเหมือนจะถามว่าแม่(แพรว)ของมันอยู่ที่ไหน  ปูอัดคือสุนัขที่แพรวซื้อให้เขาเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว  แต่ปีนี้คงไม่ทันแล้วเพราะแพรวเสียชีวิตตรงกับวันเกิดเขาพอดี  ซึ่งก็คือวันนี้

    "ปูอัด...ฉันขอโทษนะที่ทำให้แม่แกเสียใจ"

    เขาพูดพลางกอดเจ้าปูอัดไว้แน่นและเหมือนมันจะรู้เพราะมันเห่าตอบ

    "ฉันมีข่าวร้ายจะมาบอก...แม่แกตายแล้ว  ตายเพราะช่วยชีวิตฉัน"

    คราวนี้น้ำตาของซันเดย์ไหลออกมาด้วยและรู้สึกว่ามันจะเสียใจมากเพราะมันพับหูตัวเองลง

    "เดี๋ยวฉันพาแกไปห้องแม่แกนะ"

   เขาจูงปูอัดออกมาจากห้องแล้วพาไปที่ห้องของแพรวที่อยู่ตรงข้ามกับห้องเขา  เขาเปิดประตูเข้าไปช้าๆ มองซ้ายมองขวาในห้องที่มืดสลัว  เขาเอื้อมมือไปเปิดไฟข้างๆ ประตูให้สว่าง  เขาเดินเข้าไปตรงหน้าตู้เสื้อผ้าแล้วเปิดมันออก  เขามองเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้นั้นด้วยความอาลัยก่อนจะหันหลังไปนั่งบนเตียงสีม่วงครีมลายคิตตี้  ก่อนจะเหลือบไปเห็นกล่องสีขาวใบหนึ่งวางอยู่บนหัวเตียง เขาหยิบมันมาไว้ในมือก่อนจะเปิดมันออกและสิ่งที่เขาเห็นคือผ้าพันคอไหมพรมปักด้วยด้ายสีดำไว้ปลายผืนว่า  For  Sunday  เขาหยิบผ้าพันคอขึ้นมาจากกล่องทำให้เขาเห็นสมุดโน๊ตเล่มเล็กสีชมพูซึ่งมีรูปเขาติดอยู่บนปก  เขาวางผ้าพันคอลงก่อนจะเปิดสมุดออกมันมีข้อความเขียนด้วยลายมือคุ้นตาของเพื่อนสาวว่า

    'ซันต์เราแสดงความยินดีกับนายด้วยนะ  ในที่สุดก็อายุ  24  แล้วหนะสิ  เราตั้งใจถักผ้าพันคอให้นายด้วยนะ  หวังว่านายคงชอบ  และยังเหลืออีกเรื่องนึงที่เราอยากจะบอกกับนายมานานแล้ว  "เรารักนายนะ"  รักมากและรักมานานพอที่จะเสียสละเพื่อนายได้  แค่นี้แหละฉันหมดห่วงแล้วนะหวังว่าจะไม่รังเกียจความรู้สึกที่ฉันมีกับนายนะ

รักเสมอ...และตลอดไป
แพรว'          

    ซันเดย์อ่านจดหมายในมือเสร็จก็ทำท่าจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง  แต่เขาก็ยังเปิดสมุดดูหน้าต่อไปเรื่อยๆ ซึ่งมันมีภาพของพวกเราในกลุ่มอยู่มากมาย

    และแล้วเขาก็หลับวูบลงไป...


    เช้าวันต่อมา...

    "ไอซ์  เธอเห็นไอ้ซันต์รึเปล่า"

    ตุณย์โผล่หน้าออกมาถามเมื่อเห็นว่าซันเดย์ไม่อยู่ในห้อง

    "ฉันก็ไม่เห็นเหมือนกันนะไม่รู้ว่าอยู่ไหน"

    ไอรินตอบพลางคนถ้วยกาแฟในมือไปพลาง

    "หรือว่า...ซันต์จะอยู่ในห้องแพรว"
    "นั่นน่ะสิ  งั้นไปดูกัน"

    ตุณย์พูดแล้วก็พลวดพลาดไปทันที

 
    "ไอ้ซันต์  ตื่น  ตื่นได้แล้ว"

    ตุณย์ปลุกเพื่อนที่ขี้เซาที่หนึ่งให้ลุกขึ้น

    "อะไรของแกวะ"

    เขาถามด้วยความรู้สึกงัวเงียและขัดใจแต่ก็ยอมลุกขึ้นแต่โดยดี

    "แกมาหลับอะไรอยู่ในห้องแพรววะ"

    ตุณย์ถาม  แต่ซันเดย์กลับทำหน้างงประกอบกับทวนชื่อหญิงสาวซ้ำไปซ้ำมา

   "แพรว...คือใครวะ"


    "รุ่นพี่ครับอาการเพื่อนผมคืออะไรครับ"
    "อาจจะเป็นเพราะว่าซันต์เค้าช็อคมากทำให้ความทรงจำบางส่วนถูกลบไปหนะ"

    คีย์รุ่นพี่ที่คณะเดียวกันกับตุณย์อธิบาย

    "หรอครับงั้นขอบคุณมากนะครับ  แค่นี้นะครับ"

    ตุณย์กดวางสายแล้วหันมาพูดกับไอรินต่อ

    "ตุณย์...ซันต์จะเป็นอะไรแทรกซ้อนรึเปล่า"
    "ไม่หรอก  ไปกินข้าวเถอะ  ซันต์รออยู่"

    สุดท้ายตุณย์กับไอรินก็เดินลงมานั่งบนเก้าอี้

    "ลงมากันแล้วหรองั้นกินกันเถอะ"

    ซันเดย์ชวนแล้วก็จัดการกับอาหารเป็นคนแรกก่อนที่ตุณย์และไอรินจะลงมือทานแต่ก็มีเหตุให้หยุดเพราะได้ยินเสียงผู้หญิงกรีดร้องอยู่เหนือหลังคาบ้านและมันก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และ...

    โครมมมม!!!

    หลังคาบ้านทะลุลงมาพร้อมกับผู้หญิงซึ่งเธอก็ร่วงลงมาบนโต๊ะอาหารพอดีเล่นซะจานอาหารกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง

   "ว๊ากกกก!!!"( ํ[] ํ)>>หน้าซันเดย์
   "อะจ๊ากกก!!!"(T[]T)>>หน้าตุณย์
   "เฮือก!!!"(@w<!)>>หน้าไอริน

    ทุกคนต่างผสานเสียงกัน

    "โอ๊ย!"

    หญิงสาวที่อยู่บนโต๊ะร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด  เธอพยายามยันตัวขึ้นนั่งและลงมายืนอยู่บนพื้นแทน  ทันทีที่เธอลุกขึ้นยืนไอ้ปูอัดก็วิ่งมายืนสองขาต่อหน้าเธอ

    "แพรว...!"

    ไอรินและตุณย์พูดขึ้นพร้อมกันทำให้ผู้หญิงคนนั้นหันหน้ามาหาทั้งสอง

    "เธอเป็นใครเนี๊ยะถึงได้มาทะลุหลังคาบ้านคนอื่นแบบนี้!"

    ซันเดย์ตะโกนด่าด้วยความโมโหกับสิ่งที่เธอทำ  แต่เธอยังทำงงๆ แล้วมองซ้ายมองขวา

   "ถามทำไมไม่ตอบฮะ!"

    ซันเดย์เดินเข้าไปหาคนที่ยืนทำหน้างงอย่างไม่เป็นทุกข์ไม่เป็นร้อนใดๆ แต่แล้วเขากับต้องหยุด  เมื่อสายตามองเห็นแก้วอุนตราแมนเขาแตกกระจายอยู่บนพื้น(โอ้มายก๊อด)

    "อย่าอยู่เลย!!"


    เสี้ยววินาทีผ่านไป

    "เบาหน่อยสิวะ  โอ๊ย..."

    ซันเดย์กำชับอย่างหงุดหงิด  เพราะตอนนั้นดันลืมว่าเท้าเจ็บก็เลยเสียหลักล้มหัวฝาดผนังจนบวมปูด

    "สมน้ำหน้า! แกนะแก"

    ตุณย์ว่าเข้าให้ทั้งยังกดแผลเขาแรงๆ ด้วยความหมั่นไส้

    "โอ๊ย...!  กะจะให้ตายเลยรึไงวะ"
    "แกก็อย่าบ่นมากนักสิวะ  อ๊ะเสร็จแล้ว"

    ตุณย์บอกก่อนจะหันไปหาผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนเพื่อนเขาเปี๊ยบ

    "ตกลงเธอชื่ออะไร  เป็นใคร  มาจากไหน  บ้านอยู่ไหน"
    "ช้าๆ ก็ได้  นี่เจ้าจะรีบไปไหน  กลัวข้าดำดินหนีรึ"
    "เธอก็รีบๆ บอกมาสิ"

    ไอรินเร้า

    "ข้าชือรจนา  เป็นธิดากษัตริย์เมืองพาราณสี  แม่ชื่อนางมณฑา  พ่อชื่อท้าวสามล  พอใจรึยัง"
    "หน้าตาแบบนี้ชื่อ 'ริ้น' ดีกว่ามั้ง  แสบนักนะ"

    ซันเดย์พูดแทรกอย่างต้องการเยาะเย้ยก่อนจะระเบิดก๊ากออกมาด้วยความคิดที่ว่า

    ยัยนี่มัน 'บ้า' ทำให้รจนาหันไปทำตาเขียวใส่

    "ซันต์ค่ะ"

    ไอรินเตือนด้วยใบหน้าดุน้อยเพื่อให้แฟนหนุ่มรู้ว่าเธอกำลังไม่ชอบ  แต่แล้วตุณย์ก็เรียกไอรินไปอยู่มุมเงียบๆ

    "เธอคิดว่ายัยนี่ใช่แพรวรึเปล่า"  
    "ฉันว่าไม่ใช่นะ  ไม่มีอะไรเหมือนแพรวเลย...ยกเว้นหน้าตา"
    "ไง...ยัยริ้น  เอ๊ย! ไม่สิรจนา..."

    เขาเรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่คนปัจจุบันเรียกว่า  koun-teen  แบบสุดๆ

    "เอ...ไม่รู้ว่าคนบางคนมันว่างมากถึงขนาดอยากได้เท้าไปยัดปากรึไงฮะ!"

    เธอหันไปพูดแววตาเขียวปั๊ด

    "ไม่ต้องทำเป็นปากดีเลยนะที่เธอทำบ้านฉันเสียหายแล้วฉันไม่เอาคืนก็บุญแล้ว!  อยากโดนอีโต้รึไง"
    "มาเล๊ย...ใครว่าข้ากลัวเจ้า"
    "หน๊อย...! ยัยริ้น!"
    "แล้วไงล่ะไอ้หน้าโพรทัวซัว!" (ถึงจะโบราณแต่ก็โบราณอย่างมีระดับจร้า)

    และเหมือนว่าเขาจะโมโหมากจริงๆ เพราะเขาลุกขึ้นยืนกัดฟันกรอดเล่นเอารจนาที่เคยยืนกรานว่าไม่กลัวเขาตอนนี้วิ่งหนีเขา

    (รจนา)  วิ่ง>>วิ่ง>>วิ่ง>>วิ่ง (อย่าเข้ามา)
    (ซันเดย์)  ตาม>>ตาม>>ตาม>>ตาม>>ตาม (หยุดนะ)
    (รจนา)  วิ่ง>>วิ่ง>>วิ่ง>>วิ่ง>>วิ่ง  (ช่วยด้วย)
    (ซันเดย์)  ตาม>>ตาม>>ตาม>>ตาม>>ตาม  (ตาย!)

    "แงๆ พ่อแก้ว  แม่แก้วช่วยลูกด้วย"
    "วันนี้เธอโดนอีโต้ฉันแน่!"

    ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายไม่รู้ที่อยู่ๆ ไอ้ปูอัดมันก็วิ่งมาตัดหน้าทำให้เธอเสียหลักล้มลง  แล้วซันเดย์ที่วิ่งเข้ามาก็เลยล้มลงมาด้วยอีกคน  ซึ่งแปลกมากหลังจากที่เขาล้มลงมาทับเธอมันกลับรู้สึกเหมือนมีไฟฟ้าไหลช๊อตตัวของทั้งคู่จนได้แต่นอนแข็งทื่อมองตากัน  และอีกสิ่งหนึ่งที่เธอคิดว่าแปลกมากก็คือเธอรู้สึกเหมือนเคยเจอหน้าเขา  ทั้งๆ ที่เธอพึ่งจะเคยรู้จักเขาเป็นครั้งแรก  และเขาก็รู้สึกเช่นกัน  เธอเผลอตัวไปชั่วขณะ  และเขาก็ค่อยโน้มหน้าลงมาช้าๆ จนจมูกเราจรดกัน  แต่แล้วก็...

    "ทำอะไรกันน่ะ!"

    ทั้งตุณย์และไอรินถามขึ้นพร้อมกันทำให้คนที่นอนมองตากันหวานฉ่ำเริ่มรู้สึกตัว  สายตาที่เคยมองกันอย่างหวานฉ่ำบัดนี้ทั้งสองกลับทำหน้าอึ้ง

    "ยี๋...!"

    รจนาและซันเดย์อุทานออกมาพร้อมกับที่ซันเดย์ดันตัวเองลุกขึ้น

    "เจ้า...!"
    "เมื่อกี้ทำอะไรกันน่ะ"

    ไอรินถามด้วยความไม่ไว้ใจ

    "ก็..."

    รจนาทำท่าจะพูดออกมาแต่ก็โดนซันปิดปากไว้ซะก่อน

    "เอ่อ...คือว่า  ยัยนี่มันล้ม  ผมก็เลยจะช่วยดึงขึ้น  แต่ว่ายัยนี่มันตัวหนักก็เลยดึงยากหน่อย  จริงมั้ย..."

    สุดท้ายเขาหันไปถามรจนาพลางขมิบตายิบๆ ใส่  เหมือนขอความช่วยเหลือ

    "จริง...จ๊ะ"

    เธอจำใจโกหกออกไป

    "วันหลังก็กินน้อยหน่อยแล้วกันนะ  เข้าใจมั้ย  ยัยริ้น..."

   เขาแกล้งพูดเพื่อตบตาทั้งยังหลอกตบหัวเธออีกต่างหาก

    "เข้าใจจ๊ะ  แต่ยังไงก็ขอบใจเจ้ามากนะ"

    เธอยิ้มแต่มองเขาด้วยสายตาอาฆาตแล้วก็ดันหัวเขาออกไปสุดแรง  แต่ว่ามันคงแรงไปหน่อยเพราะทำให้เขาไถลไปจนหลังชนผนัง

    "อุ๊ย! ขอโทษ  สงสัยแรงเยอะไปหน่อย" (=3=)

    เธอพูดเสร็จก็หัวเราะในลำคอเบาๆ เพราะอดไม่อยู่ก่อนจะ  ทำเป็นเดินหนีแต่เพราะผลของการกระทำหรือกฏแห่งกรรมที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสไว้ว่า 'ทำดีได้ดี  ทำชั่วได้ชั่ว' ทำให้เธอได้รับวิบากกรรมที่เคยทำไว้

    "ว้าย!!!"

    โครม!!
    เป้ง!!!
    ตึก! ปึก!! ปั่ง! โป๊ก!!!

    "โอ๊ย...!"
    "ฮ่าๆ ฮ่า! ริ้นโดนยำ  วะ ฮะ ฮะ ฮ่า!"

    ....................

cinnamon