ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค

ลำดับตอนที่ #15 : ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค::เค้ก

    "นี่มันอะไรกัน!!"

    ซันเดย์มองหน้าฉันพลางตะคอกอย่างไม่พอใจและโกรธจัด

    "อะ...อะไร"

    ฉันถามอย่างไม่เข้าใจที่อยู่ๆ เขาก็ด่าฉัน  ก่อนที่ฉันะสังเกตุเห็นว่าเขากำมือแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนออกมาอย่างน่ากลัว

    "ก็เธอไง  คนอื่นเขากำลังเครียด  แต่เธอ...!"

    เขาตอบฉันด้วยอารมณ์เดือดพล่านก่อนจะใช้มือข้างเดียวผลักฉันอย่างแรงจนฉันเซ  แล้วตุณย์ก็ช่วยรับตัวฉันไว้

    ฉันเข้าใจแล้วว่าเขาโกรธฉันเรื่องอะไร...

    "นายโกรธฉันเรื่องไอ้ผมนี่ใช่มั้ย"

    "..."

    เขาไม่ตอบแต่กลับหันหน้าหนี

    "ที่ฉันทำแบบนี้เพราะฉันต้องการช่วยไอรินน่ะ!!"

    "ช่วย? งั้นหรอ"

    เขาหันกลับมามองหน้าฉันอีกรอบ  แต่กลับมองหน้าฉันด้วยสีหน้าผิดหวัง  เยาะเย้ยและอีกหลายๆ อย่างที่ผสมปนเปกันไปหมด

     "เธอช่วยตอบหน่อยได้มั้ย  ว่าการช่วยของเธอคืออะไร...  การที่ไปแต่งสวยเพื่อช่วยเพื่อนที่กำลังโดนจับตัวไปน่ะหรอ  การช่วยของเธอ..."

    "นายเข้าใจผิดไปหมดแล้วนะ!!"

    "ใช่! ฉันเข้าใจผิดไปหมดเลยนึกว่าเธอเป็นคนดี  ไม่ขี้โกหกหลอกลวง  แต่ที่ฉันพูดมาเธอเป็นหมดเลย!!!"

    "นายจะให้ฉันทำยังไงว่ามา...นายจะได้รู้สึกสักทีว่าฉันไม่ใช่แพรว!!"

    น้ำตาของฉันเผลอไหลรินออกมาอาบใบหน้าอย่างอัดอั้น  มันเจ็บระบบไปทั้งหัวใจเลย

    ทำไมนะ...คงไม่ใช่เพราะฉันรักเขาใช่มั้ย...

     ซันเดย์ไม่ตอบอะไรฉันทั้งสิ้น  เขานิ่งไปมากกว่านาทีแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วหยิบเค้กมาให้ฉัน

    "กินซะ...นี่คือบทพิสูจน์ว่าเธอใช่แพรวรึเปล่า"

    ฉันเอื้อมมือไปรับเค้กจากเขาอย่างไม่รอช้าท่ามกลางสายตางุนงงของตุณย์ที่ยังมองเราอย่างเงียบๆ

    "ฉันจะกินให้นายดู"

    ฉันตอบก่อนจะยัดเค้กเข้าปากไปทั้งก้อน  ก่อนจะเคี้ยวแล้วกลืนมันอย่างรวดเร็วให้เขาดู

    "ฉันกินให้นายดูแล้วไง  เชื่อรึยังว่าฉันไม่ใช่แพรว!!"

    น้ำตาของฉันไหลพลากออกมาอีกกครั้งอย่างอั้นไม่อยู่  เขาก็ยังคงมองฉันด้วยสายตาว่างเปล่าเหมือนเดิมไมเปลี่ยน

    "เดี๋ยวก็รู้...หนึ่ง...สอง...สาม..."

    เขาตอบก่อนจะนับหนึ่งถึงสาม  ฉันได้แต่ยืนขมวดคิ้วมองเขาอย่างไม่เข้าใจก่อนจะรู้สึกที่หน้าอกและหายใจไม่อออกขึ้นมา  ก่อนที่ฉันจะทรุดลลงไปนั่งกับพื้นท่ามกลางความตกใจของตุณย์

    "ไอ้ซันต์  แกเอาอะไรให้เธอกิน!!"

    ตุณย์ว่าพลางเข้ามาประคองฉันที่นั่งอยู่่ด้านหลัง

    "...ถั่วไง"

    เขาตอบก่อนจะแสยะยิ้มมุมปากอย่างพอใจ

    "ไอ้บ้าเอ๊ย! รู้มั้ยว่ามันอันคตรายแค่ไหน  ฮะ!"

    "ก็เพราะรู้ไงถึงได้ทำ  แล้วมันก็ทำให้ฉันรู้ด้วยว่า...ยัยนี่คือคนๆ เดียวกับแพรว!"

    เขาละสายตาจากตุณย์  แล้วหันมาทำแววตาอาฆาตใส่ฉันที่กำลังพยายามหายใจให้ได้อยู่  ถ้าไม่มีฉันแล้วใครจะไปแทนฉันเพื่อแลกตัวไอรินล่ะ

    "ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล"

    นั่นคือประโยคสุดท้ายที่ฉันได้ยินก่อนที่สติของฉันจะดับวูบลงไป...

    3 ชั่วโมงต่อมา...

    ตุณย์เดินออกมาจากห้องพักของรจนาแล้วมารออยู่ที่ห้องฟังผลตรวจ  เพราะเขาไม่เชื่อว่ารจนาจะคือคนๆ เดียวกันกับเพื่อนเขาเพราะร่างงของแพรวถูกเผาต่อหน้าเขาขนาดนั้น  ไม่มีทางที่จะเป็นศพคนอื่นไปได้  และไม่มีทางที่เธอจะฟื้นขึ้นมาแน่ๆ เขานั่งรอฟังผลอย่างกระวนกระวาย  เขารู้สึกกลัวความจริง

    "ผลตรวจของนาวสาวพีชญา  กาญจนแก้วมณีชัยค่่ะ"

    ได้ยินดังนั้นแล้วเขาจึงรีบเดินเข้าไปในห้องตรวจทันที

    "ผมเป็นญาติเขาครับ"

    เขารีบตอบ

    "นี่คือผลตรวจค่ะ"

    นางพยาบาลสาวส่งยิ้มหวานก่อนจะส่งซองสีน้ำตาลให้เขา  เขาจึงไม่รีรอแล้วรับมันมาเปิดอ่านทันที

    "แป้งเค้กหรอ..."

    เขาพูดออกมาลอยๆ ก่อนจะหวนนึกถึงสิ่งที่ซันเดย์ใส่ลงไปให้รจนากิน

    "ถั่ว...งั้นก็แสดงว่า..."

    เขาเบิกตาโพลงแล้วคลี่ยิ้มออกมาเมื่อผลเป็นไปอย่างที่เขาคาดไว้

    "รจนา..."

    นี่คือครั้งแรกที่เขาไม่เรียกเธอว่าแพรวแต่เรียกเธอว่ารจนาแทน  ก่อนจะรีบออกจากห้องตรวจเพื่อที่จะไปห้องที่รจนาพักอยู่  เพื่อบอกข่าวนี้กับเพื่อนชายของเขา  เขาจะได้รู้สึกว่ารจนาไม่เคยหลอกเขา...และเธอก็ไม่ใช่แพรว...

    ....................

    ก็ขอโทษกับคนอ่านทุกคนนะคะที่ไรเตอร์หายตัวไปนาน (มากกกก) ก็คือเรียนหนัก ปิดเทอมแค่2สัปดาห์ ตอนนี้ก็ปิดเทอมอยู่นะคะ แต่ก็ต้องทำงานตามที่ท่านแม่สั่งอีก(เปรียบเสมอสาวใช้) ก็อยากจะให้นักอ่านทุกคนเข้าใจนะคะ ช่วงนี้จะพยายามหาเวลามัอัพนิยายนะคะ

Black ROSE

16/10/58

 

    

cinnamon