ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค

ลำดับตอนที่ #13 : ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค::เธอหลอกฉันทำไม!

    Rodjana  Talk

    "ฉันจำทุกอย่างได้แล้ว  เธอยังไม่ตายแล้วทำไมต้องหลอกฉันด้วย  แพรว..."

    นี่หรอจำได้ทุกอย่าง  ฉันรจนาไม่ใช่แพรวโว้ย

    "ฉันไม่ใช่แพรวโว้ย!"

    "...จนตอนนี้เธอก็ยังคงหลอกฉันอยู่  (ซึมเศร้าและโกรธในเวลาเดียวกัน)"

    ฉันไม่ได้หลอกโว้ย! แต่นายเข้าใจผิด

    "สนุกมากใช่มั้ย!"

    เปลี่ยนบทตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย  ฉันยังไม่ได้เตรี่ยมตัวเลยนะ  ดราม่าก่อนฉันอีก

    "ไอ้ลิง...ฟังฉันนะ..."

    "ไม่ฟัง! เธอยังไม่ตายแล้วทำไมต้องหลอกฉันด้วย! ทำไม!"

    ขะ...เขาร้องไห้ด้วยล่ะ  ไปไม่ถูกเลยทีนี้

    "ฉะ...ฉัน"

    "หยุด! พอสักที!  เลิกหลอกฉันได้แล้ว! รู้มั้ยว่าฉันเสียใจมากแค่ไหนที่เธอตาย...หึ! ไม่ใช่สิ...แกล้งตายต่างหาก!"

    บอกฉันทีฉันเคยตายรึเปล่าวะ  บทที่แล้วงง  บทนี้เข้้าาใจผิด  ฝากติดตามบทหน้าด้วยนะคะ (ยังจะเล่นอีก!!)

    "นี่นายแช่งฉันหรอ  ไอ้ลิง!"

    "ใครจะแช่งเธอล่ะ  ทุกคนไม่อยากเห็นเธอตายหรอก! แล้วถ้าคนอื่นรู้ว่าเธอแกล้ง  เขาจะรู้สึกยังไง!!!"

    เขาตะคอกใส่หน้าฉัน  รังสีดราม่าพุ่งเข้าใส่หน้าเต็มๆ เลยคราวนี้

    "ซะ...ซันต์  มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ"

    ไอรินพูดบ้าง

    "พอได้แล้วไอริน  ผมไม่อยากฟังแล้วพอที! ให้ผมเจ็บเรื่องต้อมกับเมธีไม่พอ  คุณยังรวมหัวกับแพรวเพื่อหลอกผม!"

    ขะ...เขาชอบต้อมกับเมธีหรอ  ทำไมต้องเจ็บใจด้วยยย (ผิดๆ)

    "ผมขอตัวก่อนนะ"

    ซันต์พูดก่อนจะลุกขึ้นยืน  ฉันเลยรีบยืนตามแล้วฉวยข้อมือเขาไว้

    "นายจะไม่เชื่อฉันก็ได้นะ  ฉันไม่ใช่แพรว  แต่ฉันคือ..."

    "รจนา..."

    เขาตอบแทนฉันด้วยน้ำเสียงที่แสนเจ็บปวด

    "ไม่ใช่..."

    เขาเบิกตาโพลงมองฉันอย่างไม่เข้าใจ

    "ฉันคือยัยริ้นต่างหาก..."

    ฉันพูดพลางยิ้มบางออกมา  แต่คำพูดของเขากับทำให้ฉันเจ็บ

    "...ฉันไม่รู้จัก"

    เขาตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาและสายตาว่างเปล่าก่อนจะสะบัดมือแรงๆ หนึ่งครั้ง  จนมือของฉันที่จับข้อมือของเขาอยู่หลุดอย่างง่ายดาย

    "ซะ...ซันต์!"

    นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเรียกชื่อเขา  แต่เขาไม่ฟังฉันเลย  ฉันว่าฉันเป็นโรคหัวใจแน่ๆ ไม่งั้นฉันคงไม่เจ็บแปร๊บแบบนี้หรอก

    "ไอริน  ฉันทำอะไรผิดหรอ"

    ฉันหันกลับไปถามไอรินอย่างต้องการคำตอบ

    "เธอไม่ผิดนะ"

    "ฉันทำให้เขาเสียใจมมากอะ"

    "เธอห่วงเขาหรอ..."

    หะ...ห่วง...ซะที่ไหนล่ะ (ปากแข็ง)

    "มะ...จริงหรอก...ฉัน...ฉัน"

    อยากบอกว่าพูดไม่ออกอะ  งือๆ

    "ไม่เป็นไรนะ  เพราะตอนนี้เขาน่าเป็นห่วงจริงๆ"

    ใช่...เขาน่าเป็นห่วงจริงๆ

    "คะ...คงงั้นมั้ง"

    จู๊ดๆ

    "อะ...ไอริน  ฉันไปเข้าห้องน้ำนะ  ปะ...ปวดมากเลย"

    ฉันว่าพลางเอามือกุมท้อง  เพราะข้าศึกโจมตี  ไม่งั้นคงออกมาก่อนถึงห้องน้ำแน่ๆ

    "จ๊ะไปเถอะ"

    ....................

    อ้า

    ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างสบายใจ  เพราะถ่ายท้องหมดแล้ว  อืม...ไอรินหายไปไหนแล้วล่ะ  เมื่อกี้เธอยังอยู่นี่อยู่เลย

    ( -_-)  มองขวา...

    (-_- )  มองซ้าย...

ก็ยังหาไม่เจออยู่ดีนั้นแหละ  เอ๊ะ! นั่นกระดาษอะไรเนี่ย  ฉันรีบเดินตรงรี่เข้าไปหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่านทันที

    "หืม...ตอนนี้ไอรินอยู่กับฉัน  ฉันรู้ว่าแพรวอยู่กับแก  ถ้าอยากได้ไอรินคืน  ก็เอาแพรวมาแลก  หรือไม่...แกก็เตรียมรับศพไอรินก็แล้วกัน"

    ฉันเบิกตาโพลงขึ้นอย่างตกใจ  เพราะไอ้กระดาษบ้าๆ นี่  ก่อนจะเอามันไปให้ซันต์ดู

    ก็อกๆ! ก็อก!

    ฉันรีบเคาะประตูอย่างเร่งรีบ  แต่เขาก็ไม่ยอมเปิดสักที  ทั้งยังไม่ตอบฉันอีกต่างหาก

    "ซันต์! นายเปิดประตูเดี่ยวนี้  ไอรินแย่แล้ว!"

    เงียบ...

    ไอ้บ้าเอ๊ย!! มันไม่ใช่เวลามางอนรึเปล่าเนี่ย! โมโหโว้ย  โมโห!

    "นี่มันไม่ใช่เวลามางอนนะ! ไอรินตกอยู่ในอันตราย  ถ้านายไม่รีบไปช่วยเธอ  เธอได้กลายเป็นศพแน่!!"

    เงียบ...

    "ไอ้บ้าเอ๊ย!"

    ฉันโมโหสุดขีดก่อนจะถีบไปที่ประตูอย่างแรงเพื่อระบายอารมณ์  โอ๊ย- เจ็บ... T^T

    "พอสักทีได้มั้ย  เธอหยุดสักทีได้มั้ย!!"

    ซันต์เดย์เปิดประตูออกมาแล้ว ^_^ แต่จะดีกว่านี้ถ้าเขาไม่เปิดมาเพื่อด่าฉันอ่ะ -^-

    "ทำไมเธอต้องเอาคนที่ฉันรักมาทำให้ฉันใจหายแบบนี้...! ทำไม..."

    เสียงเขาดูสั่นคลอนไปหมด  ฟังแล้วสงสารจับใจ  รู้แล้วว่านายรักไอรินไม่ต้องย้ำก็ได้...-^-

    "ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ  นายคงไม่อยากให้ฉันพูด...งั้นนายเอาไปอ่านเองดีกว่า"

    ฉันพูดก่อนจะส่งกระดาษไปให้เขา  ซึ่งเขาก็รับแต่โดยดี

    "นี่มันอะไรกัน!!!"

    เขาแว้ดใส่ฉันด้วยตอนอ่านจบ T^T

    ....................

    ขอโทษที่มาต่อช้านะค่าาาาT^T(ร้องไห้หนักมากกก) พอดีว่าที่โรงเรียน เรียนหนักมากอ่ะค่ะ แทบไม่มีเวลาให้พักหายใจ กว่าจะได้นอนก็หมดไปแล้วหนึ่งวัน(ไม่ได้แก้ตัวนะคะ แต่มันเป็นอย่างนี้จริงๆ) ก็คือว่า ตารางการอัพเนี่ย มัน เอ่อ... กว่าจะได้อัพเนี่ย ก็นานมากอ่ะค่ะ มีอะไรผิดพลาดก็ขออภัย ณ ที่นี้ นะคะ (กราบ)

    เป็นไปได้ ช่วยเม้นอะไรหน่อยก็ได้นะคะ ขอให้มันเป็นหนึ่งในแรงบันดาลใจในการเขียนของเราด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ

cinnamon