ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค

ลำดับตอนที่ #6 : ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค::ตามหา

   "ยัยบ้า! เป็นอะไรของเธอเนี๊ยะ"

    ซันเดย์เขย่าร่างของรจนาที่หมดสติอยู่  แต่เธอก็เงียบจนผิดสังเกตุเขาจึงตัดสินใจอุ้มเธอกลับมาบ้าน

    "แพรว...!"

    ไอรินตรงดิ่งไปที่ซันเดย์ซึ่งกำลังอุ้มรจนากลับเข้ามา  เขาวางเธอให้นอนลงบนโซฟาสีขาวกลางบ้าน  ก่อนที่ไอรินจะเหลือบไปเห็นของเหลวสีแดงที่อาบท่วมแขนของแฟนหนุ่ม

    "ซันต์! แขนไปโดนอะไรมาละ"
    "ไม่รู้สิ  ไปโดนตอนไหนก็ไม่รู้"

    ซันเดย์บอกไปโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่

    "ฉันว่ามันน่าจะเป็นเลือดนะ"

    ตุณย์ท้วงเพราะเขาเป็นหมดทำให้ไอรินกับซันเดย์ใจหายวาบ

    "หรือว่า..."

    ตุณย์ลากเสียงยาวก่อนที่ทุกคนจะหันกลับไปตรงโซฟาที่รจนานอนอยู่ซึ่งมันก็มีเลือดไหลออกมาด้วยจริงๆ

    "แพรว!"
    "แพรว!"
    "ยัยริ้น!!"


    "เป็นไปได้ยังไง  ก็ในเมื่อแพรวตายไปแล้ว"

    เมธีไม่เชื่อในสิ่งที่ต้อมบอก
  
    "นี่นายไม่เชื่อฉันหรอ  แพรวเค้าพึ่งตบหน้าฉันมาหมาดๆ เองนะ"

    ต้อมพยายามแย้งพลางชี้นิ่วมาที่แก้มแดงๆ เป็นรอยนิ้วมือของเพื่อนสาว

    "บ้าน่า!  ตอนนั้นฉันเห็นมากับตาว่าชีพจรของแพรวต่ำลงเรื่อยๆ แล้วก็ดับไปเลย"
    "หรือว่าแพรวอาจจะยังไม่ตาย...ไม่รู้ละยังไงฉันก็จะต้องตามหาแพรวให้เจอ"


    "รจนาเสียเลือดมาก  ต้องการเลือดกรุ๊ป  AB  เนกาทีฟ"

    ตุณย์เดินออกมาบอกเพื่อนจากห้องผ่าตัด

    "ทำยังไงดีละ  ไม่มีใครกรุ๊ปAB  เลยสักคน..."

    ไอรินเริ่มกังวล

    "ฉันรู้แล้วว่าใคร"

    ตุณย์พูดออกมาลอยๆ ก่อนจะหยิบเครื่องสื่อสารออกมาพูดสองสามคำแล้วเดินออกไป

    "ตุณย์  แล้วแพรวล่ะ!"


    "ฉันขอพบ 'ต้อม' หน่อย"

    ตุณย์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบอย่างไม่เต็มใจสักเท่าไหร่

    "ไม่ได้! ถ้ายังไม่ได้รับอนุญาต"
    "แต่ฉันจะพบ!"
    "ก็บอกว่าไม่ได้ไง!"

    ชายชุดดำปฏิเสธด้วยอารมณ์ฉุนทั้งยังเอาปืนมาจ่อหน้าเขาอีก

    "เอะอะ  อะไรกันว่ะ!"

    ต้อมเดินออกมาพร้อมลูกน้องอีกสามสี่คน

    "ต้อม...!"
    "อ้าว! ไงล่ะ...พี่ชาย  เชิญเข้าบ้านก่อนมั้ยครับ"

    ต้อมพูดหยามก่อนจะสั่งลูกน้องให้พาพี่ชายเข้าบ้าน


    "ไงครับพี่  มีอะไรจะให้ผมช่วยหรอครับ  ถึงได้เดินทางมาหาผมถึงที่"

    เขาถามด้วยท่าทางหยิ่งยโสซึ่งตุณย์ก็พยายามเก็บอารมณ์ไว้และไม่แม้แต่จะสบตาน้องชายฝาแฝดของตัวเอง

    "ฉันอยากให้แกช่วยบริจาคเลือดของแกให้เพื่อนฉันหน่อย"
     "จุ๊ๆๆ พูดเพราะๆ หน่อยสิครับ"

    เขาจุ๊ปากพลางแกว่งนิ้วชี้ไปมาเป็นเชิงปฏิเสธ  ก่อนที่จะใช้เท้าเตะขาพับพี่ชายให้คุกเข่าต่อหน้าเขา

    "อุ๊ย! นั่งคุกเข่าทำไมครับพี่  อยากทำหรอ"
    "หน๊อย!"

    ตุณย์สุดจะทนเขาดึงคอเสื้อของต้อมลงมาก่อนจะง้างหมัดขึ้น

    "ก็ลองดูเซ่!  ถ้าแกต่อยหน้าฉันแกจะไม่มีวันได้เลือดของฉันไปสักหยด!"

    เขากัดปากตัวเองอย่างเคียดแค้นแต่ก็ยอมปล่อยมือออก  ก่อนที่ต้อมจะจัดคอเสื้อและเนคไทค์ของตัวเองให้เข้าที่

    "แกต้องการอะไร"
    "กราบเท้าฉันสิเผื่อฉันจะยอม"

    ต้อมบอกพลางชี้นิ้วมาที่เท้าของเขาด้วยความสะใจ

    "ได้! ถ้าแกต้องการ"

    ตุณย์เสียงสั่นเล็กน้อยในตอนท้ายเพราะรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่น้องชายทำ  น้องที่เคยแสบ  ซ่า  ของเขาหายไปแล้ว  เหลือเพียงคนใจดำที่ยืนอยู่ตรงหน้า  เขามองหน้าน้องชายก่อนจะก้มกราบแทบเท้าตามที่น้องของเขาต้องการ  ตามธรรมดาที่เลือดข้นกว่าน้ำทำให้ต้อมยอมที่จะบริจาคเลือดให้


    "ไอรินผมคงอยู่ต่อไม่ได้แล้วล่ะ  เพราะผมลืมเอาของสำคัญที่สน. มาน่ะ  ผมขอตัวก่อนนะ"
    "ค่ะ"

    หลังจากที่ซันเดย์เดินออกไปได้ไม่นานตุณย์จึงเดินมาพร้อมกับต้อม

    "ต้อม...!"
    "หวัดดี...ไอริน"

    เขาทักเพื่อนเก่าที่ยังยืนอ้าปากค้างอยู่  เขาเลิกสนใจเธอแล้วเดินเข้าไปในห้องแต่ตุณย์กลับรั้งเขาไว้ก่อนทำให้เขาหันมามองหน้าพี่ชายเขาแทน

    "อย่ามองหน้าเพื่อนขของฉัน  ขอร้อง.."
    "ได้...!"


    ในขณะที่กำลังถ่ายเลือดให้หญิงสาวปริศนาซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าคนที่เขากำลังช่วยให้พ้นจากความตายนั้นเป็นใคร  เขากลับพยายามที่จะไม่มองหน้าเธอตามคำที่พี่ชายขอ  เขาแปลกใจตัวเองนัก  ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนขอตัดความสัมพันธ์การเป็นพี่น้องกันแล้วแท้ๆ  เขากลับยังทำตามคำที่พี่ชายเขาบอกเสมอ  หลังจากที่ให้เลือดหญิงสาวปริศนาเสร็จแล้วเขาจึงเดินทางกลับ  แต่ระหว่างทางเขากลับเดินไปชนพยาบาลคนหนึ่งเข้า  จนแฟ้มเอกสารในมือตกลงมากองกับพื้น

    "ขอโทษด้วยค่ะ"

    นางพยาบาลกล่าวด้วยความสุภาพก่อนจะก้มลงเก็บเอกสารของตนเอง  ซึ่งเขาก็เป็นคนที่มีน้ำใจอยู่เหมือนกันจึงช่วยพยาบาลก้มเก็บของ  แต่ด้วยเหตุบังเอิญแฟ้มเอกสารเล่มหนึ่งเปิดออกมาเป็นรูปเพื่อนสาวของเขาระบุไว้ทั้งชื่อนามสกุล  และเหตุที่ต้องมารักษา  ซึ่งก็คือบาดเจ็บจากการโดนยิง!

    "คุณพยาบาลคนไข้คนนี้อยู่ห้องไหนครับ"
    "อ๋อ...ห้อง 1024  ค่ะ"

    นางพยาบาลตอบก่อนจะเดินจากไป  ทำให้เขานึกได้ว่าพึ่งออกมาจากห้องนี้  จึงรีบวิ่งกลับไปทันที
    ในขณะเดียวกันทางฝ่ายตุณย์และไอรินก็กำลังทำการขนย้ายรจนาให้ไปอยู่ห้องใหม่เพราะกลัวว่าต้อมจะย้อนกลับมาอีก

    "โธ่เว้ย!!"

    เขาใช้กำปั้นทุบผนังอย่างแรงเพื่อระบายอารมณ์เมื่อเปิดเข้ามาในห้องแล้วไม่เจอหญิงสาวที่กำลังตามหา  ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมากดเบอร์แล้วโทรออก

    "ฮัลโหล  ฉันมีงานใหม่มาให้พวกแกทำ  ตามหาผู้หญิงที่ชื่อ  พีชญา  นามสกุล  กาญจนแก้วมณีชัย  ถ้าแกหาเจอฉันจะตบรางวัลให้พวกแกอย่างงาม!"

    เขาวางสายแล้วเดินออกไปอย่างไม่สบอารมณ์


    สามสัปดาห์ต่อมา

    "แพรว...เป็นไงบ้าง"
    "ข้าดีขึ้นแล้วแหละ"
    "อะแฮ่ม! ลืมอะไรไปรึเปล่า"

    ไอรินกระแอมเพื่อเตือนความจำของเพื่อนสาว

    "จ๊ะ  ฉันดีขึ้นมากแล้ว"

    เธอเปลี่ยนคำพูดให้เหมือนที่ไอรินสอนมาตลอดสองสัปดาห์

    "ดีมาก..."

    ไอรินชมก่อนที่เสียงกริ่งหน้าบ้านจะดังรัว

    "เดี๋ยวฉันขอตัวก่อนนะ  เธอขึ้นไปข้างบนก่อนก็แล้วกัน"

    ไอรินเดินออกมาหน้าบ้านอย่างร่าเริงแต่ก็ต้องปรับเปรี่ยนอารมณ์ไปทันทีที่เงยหน้ามองแขกที่มาเยือน

    "ต้อม!"

    เธอเผลอร้องออกมาอย่างตกตะลึงเพราะตั้งแต่ที่พวกเขาตัดสัมพันธ์กันต้อมไม่เคยกลับมาที่นี้อีกเลย

    "ใช่! ฉันเอง"

    ....................cinnamon