ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค

ลำดับตอนที่ #4 : ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค::สมาชิกใหม่

   "เจ็บมากมั้ย  ทนหน่อยนะ"

    ไอรินบอกขณะที่กำลังทำแผลให้คนที่พึ่งตกบันไดมาหมาดๆ

    "โอ๊ย...นิดหน่อย"
    "ฮะ ฮะ  สมน้ำหน้า"

    ซันเดย์หัวเราะเยาะด้วยความสนุกแล้วก็แลบลิ้นใส่

    "พอเลยนะไอ้ซันต์"

    ซันเดย์แกล้งทำเป็นสงบแต่ก็หัวเราะอยู่บ้างหลังจากที่โดนตุณย์ว่าเข้าให้

    "ตกลง...บ้านเธออยู่ที่ไหนฉันจะได้ไปส่ง"

    ไอรินถามหลังจากที่ทำแผลให้สาวสวยเสร็จ

    "บ้านข้า  อยู่ที่เมือง..."

    รจนาตอบด้วยความดีใจและมีความหวังแต่เธอคงดีใจกว่านี้ถ้าไม่มีคนแทรก

    "พาราณสี"

    ซันเดย์ซึ่งนั่งอยู่ตอบแทนด้วยหน้าและน้ำเสียงทะเล้นท์

    "อย่าแทรกได้มั้ยไอลิง!"
    "ไม่แทรกก็ได้...ยัยริ้นตกเรือน"

    พูดเสร็จก็หันมาแลบลิ้นใส่อีกครั้ง

    "ว่าแต่เค้า เดี๋ยวทำให้เป็นลิงตกเก้าอี้ซะเลยหนิ!"
    "ตกเก้าอี้ฉันว่ามันไม่หน้าอายเท่าตกบันไดขาชี้หรอกมั้ง"

    ขณะที่ซันเดย์กับรจนาทะเลาะกันอยู่ไอรินกับตุณย์ก็เดินออกมาคุยกันใต้ร่มไม้ต้นพิกุลหน้าบ้าน

    
    "ตุณย์...เราคิดถึงแพรว  ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงไม่ใช่แพรว"
    "นั่นหนะสิ  ทั้งๆ ที่หน้าตาก็เหมือนกันขนาดนั้น  แต่มันมีอีกเรื่องนึงนะที่แปลก"

    ตุณย์เห็นด้วยพลางเกาคางตัวเองไปมาด้วยความสงสัย

    "แปลก...หรอ  เรื่องอะไร"
    "ก็เรื่องที่ยัยนั่นอ้างว่าเป็นลูกกษัตริย์หนะสิ  เธอว่าแปลกมั้ย"
    "มันก็น่าคิดนะ  มีอย่างที่ไหนกันหน้าตาเหมือนกันเปี๊ยบ  แต่กลับไม่มีอะไรเหมือนกันเลย  แต่ฉันรู้สึกผูกพันธ์กับผู้หญิงคนนั้นนะ  ฉันอยากให้เธออยู่กับเรา"
    "ฉันก็หมือนกัน"


    "เจ้า! อย่าอยู่เลย...!!"

    รจนากัดฟันพูดด้วยอารมณ์โกรธในมือถืออีโต้ที่แย่งมาจากซันเดย์

    "วางอีโต้ลงเดี๋ยวนี้นะ  มีอะไรค่อยๆ คุยกันก็ได้"

    ซันเดย์อ้อนเสียงสั่นสะท้านแต่ก็ไม่ได้ผลเพราะเธอกำลังง้างอีโต้ขึ้นแต่...

    "อย่านะ!"

    ไอรินตะโกนห้ามพร้อมทำมือเป็นสัญญาณ

    "ถ้าเธอทำเขา  ก็คือเธอผิดศีลข้อหนึ่งนะ  วางอีโต้ลงเถอะ"

    ได้ผลคราวนี้เธอยอมวางอีโต้ลง

    "ฉันขอคุยกับเธอหน่อยสิ  ตามฉันมา"

    ไอรินบอกก่อนจะเดินนำไป  แล้วรจนาก็เดินตามเธอออกมา


    "เจ้ามีอันใดจะคุยกับข้ารึ"
    "ก็เรื่องที่ฉันบอกว่าจะไปส่งเธอที่บ้านนั่นแหละ  คือ...ฉันไม่รู้ว่าเมืองที่เธอว่ามันอยู่ส่วนไหนของโลก  แล้วอีกอย่างเธอก็ทำบ้านฉันยับเยินแบบนี้  ซันเขาไม่ยอมปล่อยเธอไปแน่"
    "แล้วเจ้าจะให้ข้าทำเยี่ยงไรรึ"
    "งั้นเธอก็มาเป็นแม่บ้านให้พวกฉันสิ"
    "แม่บ้านรึ"

    เธอพูดด้วยใบหน้างงน้อยๆ พลางชี้นิ้วมาที่หน้าตัวเองซึ่งไอรินก็พยักหน้ารัวๆ ใส่

    "นะ นะ  รจนาถือว่าช่วยฉันนะ"

    ไอรินอ้อนวอน (โอ๊ยนางเอกหนักใจ)


    "ไอรินนี่ก็เย็นมากแล้วนะทำไมคุณถึงยังไม่ไปส่งยัยริ้นนี่สักทีล่ะ"

    ซันเดย์เร้าไอรินแต่กลับหันไปมองรจนาที่กำลังเอาลิ้นเลียไอติมอยู่บนเก้าอี้

    "ทำไมซันต์ต้องรังเกียจรจนาขนาดนั้นด้วยล่ะ"
    "เปล่า...ไม่ได้รังเกียจขนาดนั้นสักหน่อย"
    "แล้วทำไมแกต้องให้ไอรินไปส่งยัยนั้นเร็วๆ ด้วยว่ะ"

    ตุณย์ถามบ้างหลังจากที่นั่งฟังอยู่ตั้งนาน

    "ก็ฉันกลัวว่ายัยนี้จะขโมยอีโต้มาไล่ฟันฉันอีกน่ะสิ"

    ซันเดย์บอกด้วยความเข็ดขยาดก่อนจะปาดเหงื่อที่ไหลอาบหน้า

    "เอ่อ...เราว่าซันต์ต้องกลัวไปอีกนานเลยล่ะเพราะว่า...เราขอให้รจนามาเป็นแม่บ้านให้น่ะ  แล้วเธอก็ตกลงแล้วด้วย"
    "อะไรนะ  แม่บ้าน!"

    ซันเดย์เผลอร้องออกมาเสียงดังเพราะขนาดยัยนั่นโผล่ในบ้านแป๊บเดียวยังทำให้เขากลัวขนาดนี้  แต่นี่ต้องอยู่ด้วยกันอีกกี่เดือนกี่ปีก็ไม่รู้เขาต้องหัวโขลนแน่ๆ

    "ก็ใช่น่ะสิ  ข้าทำบ้านเจ้ายับเยินขนาดนี้  ข้าคงเฉยเมยกระมัง  ในฐานะที่ข้าเป็นหญิง  อกสามสิบสี่  ข้าต้องช่วยอะไรเจ้าบ้าง"
    "ไม่จริงอ่ะ"

    เขาพูดด้วยความไม่เชื่อ

    "นี่ข้าพูดจริงนะข้าจะช่วยทำหลังคาให้เจ้า"
    "ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น!"
    "แล้วเรื่องอะไรเล่า  อย่าบอกนะว่า..."

    เธอพอรู้แล้วว่าเขาหมายถึงอะไรจึงก้มมองอกตัวเอง

    "ไอ้ลามก!  ถึงอกข้าจะไม่ถึงสามสิบสี่เจ้าก็ไม่ควรมอง!"

    เธอว่าพลางยกมือขึ้นปิดเนินเนื้อของตัวเอง

    "แหวะ! คิดว่าอยากมองตายแหละ  อกขนาดยี่สิบสองอย่างนั้นหนะ  ไม่เห็นดึงดูดสักนิด"
    "หนอย...!  ไอ้ลิง  เจ้าดูถูกอกข้า!"
    "แล้วไงหละ  เจ็บใจรึไงที่เกิดมาเล็ก"
    "ทุเรศ!"
    "นี่! ทั้งสองคนพอกันได้แล้ว  ซันต์ก็หยุดเลยนะ"
    "นั่นน่ะสิ  จะด่ากันไปเพื่ออะไร"

    ตุณย์ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา  ทั้งรจนาและซันเดย์มองหน้ากันอย่างเคืองๆ...ชิ! 


    หลังจากที่ไอรินพารจนามายังห้องนอนของแพรวเธอคิดว่าจะให้รจนาอยู่ห้องนี้เพราะมันเหมาะสมกับเธอที่สุด  และอีกอย่างเธอไม่กังวลเพราะเก็บเอารูปภาพของแพรวไปซ่อนไว้แล้วเพราะกลัวจะมีปัญหา

   "เธออยู่ห้องนี้นะในนี้มีครบทุกอย่างทั้งเสื้อผ้าและของใช้"

    ไอรินบอกก่อนจะถามต่ออีกครั้ง

    "เธออยู่ได้รึเปล่า"
    "จ้ะ  ที่นี่เหมาะมากข้าอยู่ได้"

    เธอตอบทั้งๆ ที่กำลังง่วนกับการดูนั่นดูนี่รอบๆ ห้อง

    "ดีแล้วหละ  ถ้างั้นฉันไปก่อนนะ  good  night"

    หญิงสาวบอกพลางโบกมือลาแต่คำว่า  good  night  ของเธอทำให้รจนางงซะยกใหญ่  เธอหันกลับมามองหน้าไอรินและพูดด้วยน้ำเสียงแสนงงๆว่า

    "good  nigth?"
    "จ้ะ  บ๊ายบาย"

    ไอรินพูดแล้วก็เดินออกจากห้องไปปล่อยให้รจนายืนเกาหัวแกรกๆ ด้วยความงงอยู่คนเดียว

    "good  nigth  คืออะไรอ่ะ"

    เธอเลิกสนใจคำพูดนั้นแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงแทนด้วยความเหนื่อยอ่อน

    "พรุ่งนี้แล้วสินะ  ที่ข้าต้องไปเป็นแม่บ้านให้เจ้า...ไอ้ลิง!"

    เธอพูดแล้วก็เด้งตัวขึ้นนั่งอีกครั้งทำให้สมุดเล่มหนึ่งที่วางอยู่ใต้หมอนตกลงมา

    "อะไรน่ะ"

    เธอหยิบสมุดเล่มน้นพลิกไปพลิกมาแล้วก็เจอภาพขวางตาเพราะมันมีรูปซันเดย์อยู่ตรงปก

    "ไอ้บ้า! เจ้าอีกแล้วรึ  ทำไมข้าจึงหนีเจ้าไม่พ้นฮะ!"

    เธอพูดแล้วกัดปากตัวเองเพราะหมั่นไส้ก่อนจะเปิดสมุดออก  ซึ่งมีข้อความอยู่หากแต่เธออ่านไม่ออกก็เท่านั้นเพราะตัวอักษรของยุคอดีตและปัจจุบันต่างกันมากพอสมควร

    "ภาษาอะไรเนี่ย  ไม่เห็นคุ้นเลยอ่ะ"

    ในเมื่อเธออ่านไม่ออกจึงตัดสินใจเอาไปให้ไอริน


    "ไอริน  เจ้าอยู่รึไม่ ไอริน"

    เธอเรียกแล้วก็เคาะประตูไปพลาง สักพักไอรินก็เปิดประตูออกมา

    "มีอะไรหรอ"
    "ข้าเจอสิ่งนี้อยู่ในห้องน่ะ  คิดว่าคงจะเป็นของเจ้า  ข้าจึงเอามาให้"

    เธอพูดด้วยแล้วจึงยื่นสมุดโน๊ตเล่มนั้นให้  ซึ่งไอรินก็รับมา

    "เออ...ไอริน  ข้ามีอะไรจะขอน่ะ"

    รจนาตัดสินใจพูดออกมาแต่ก็ยังมีความรู้สึกกังวลอยู่

    "อะไรล่ะ"
    "คือ...ข้า...อยาก...อยาก  อยากอ่านออกเขียนได้"

    เธอพูดรัวในตอนสุดท้ายทั้งยังหลับตาปี๋เพราะกลัวโดนหัวเราะเยาะแต่กลับผิดคาด  เพราะไอรินรับคำอย่างเต็มใจ

    "ได้สิ  ไม่มีปัญหา"
    "อะอ้าว...!  เจ้าไม่หัวเราะเยาะข้ารึ"

    เธอถามด้วยความงงเพราะไอรินไม่หัวเราะเยาะเธอ  แถมยังยิ้มให้อีกต่างหาก

    "ทำไมฉันต้องหัวเราะด้วยล่ะ  ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอมันน่าดีใจซะมากกว่านะ  ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เธอไม่ต้องทำงานนะ  เธอมาหัดเรียนกับฉันก่อน"
    "ไอริน  เจ้าช่างดีกับข้าเหลือเกิน  ข้าขอเป็นมิตรกับเจ้าได้รึไม่"
    "ได้สิเพื่อน  เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เจอกันครั้งแรกต่างหาก"

    ไอรินเสียงสั่นตอนท้ายเพราะรู้สึกเหมือนแพรวกำลังอยู่ตรงหน้า  แทนที่จะดีใจแต่เธอกลับร้องไห้ออกมาเพราะสำนึกได้ว่าแพรวตายไปแล้ว  และถ้าเธอไม่เห็นเหตุการณ์นั้นต่อหน้าต่อตาเธอคงไม่เชื่อเด็ดขาดว่าเพื่อนเธอเสียแล้ว

    "ไอริน...เหตุใดเจ้าจึงร้องไห้"

    เธอถามด้วยความเป็นห่วงพลางเช็ดน้ำตาให้เพื่อนใหม่ที่เธอคิดว่าร้องไห้โดยไร้สาเหตุ

    "ไม่มีอะไรหรอก...ฉันขอเรียกเธอว่าแพรวได้มั้ย"
    "ได้สิเพื่อน"

    รจนารับคำ

    "แพรว..."

    ไอรินเรียกชื่อรจนาก่อนจะกอดเธอทั้งน้ำตา  หลังจากที่รจนากลับไปที่ห้องนอนของตัวเองแล้วจึงเปิดอ่านสมุดโน๊ตที่รจนาเอามาให้  เมื่ออ่านข้อความที่แพรวเขียนไว้จนจบ  เธอแทบไม่อยากเชื่อแม้กระทั่งสายตาตัวเอง

    "...ไม่จริง"

    สมุดในมือเธอตกลงน้ำตาที่เคยหยุดไหลตอนนี้กลับไหลออกมาอีกครั้ง  เธอพรวดพราดออกจากห้องตรงดิ่งไปที่ห้องของตุณย์


    "มีอะไร..."

    ยังไม่ทันที่ตุณย์จะถามเธอก็โผกอดตุณย์ทันที

    ....................

   
   

  


cinnamon