ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค

ลำดับตอนที่ #19 : ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค::ขอโทษ

    เมธีนิ่งชะงักไปชั่วขณะเมื่อตำรวจเรียกเขาว่า "ลูกชายคุณเมธา" ซึ่งก็คือพ่อของเขาเอง

    "แล้วคิดว่าฉันจะยอมรึไง"

    หลังจากนั้นก็เกิดการปะทะกันขึ้นระหว่างกลุ่มของนายเมธีและตำรวจ  ซันต์รีบเข้ามาช่วยแกะเชือกให้ไอริน  เมื่อเสร็จแล้วเราก็ผสานสายตากัน...เขาจะช่วยฉันรึเปล่า

    "..."

    ฉันก้มหน้าลงไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขา  ใจฉันน่ะรู้ดีว่าเขาคงไม่ช่วยฉันหรอก  แล้วก็เป็นความจริง  เขาไม่สนใจฉันก่อนจะพาไอรินหลบ

    "ซันต์...ช่วยรจนาก่อนสิ"

    ไอรินทักท้วงเมื่อเห็นซันต์ไม่มีท่าทีจะช่วยฉัน

    "คุณควรจะห่วงตัวเองนะไอริน  ผมจะพาคุณหลบ"

    เขาไม่เปิดโอกาสให้ไอรินทักท้วงอะไรอีก  ก่อนจะช้อนตัวไอรินขึ้นแล้วพาเธอหลบออกจากตรงนั้น  แล้วทิ้งฉันไว้..คนเดียว

    น้ำตาของฉันไหลออกมานองหน้าด้วยความรู้สึกอัดอั้น  อยากจะเช็ดมันก็ไม่สามารถทำได้เพราะแขนทั้งสองข้างถูกมัดไว้ด้านหลังไม่เว้นแม้แต่ขา  แล้วจู่ๆก็มีเงาของผู้ชายคนหนึ่งเดินลัดเลาะมาข้างๆฉัน  ฉันจะไม่สนใจเลยถ้าคนๆนั้น  เขาไม่มาแก้เชือกให้ฉัน  ฉันเงยหน้ามองเขา

    "ตุลย์! เอ้ย  ไม่สิ...ต้อม..."

    เขายิ้มให้ฉันบางๆ หลังจากที่เขาแก้เชือกที่มัดมือฉันจนเสร็จ

    "อืม...ขอบใจนะที่ยังจำได้  รีบแก้มัดเถอะ"

    เขาพูดเตือนสติ  ก่อนที่ฉันจะเอื้อมมือไปแก้มัดเชือกที่ข้อเท้าออก

    "รีบไปเถอะ  ตรงนี้ไม่ปลอดภัย"

    "อะ...อืม"

    เมื่อฉันพูดจบเขาก็ช่วยพยุงฉันขึ้น  แต่ฉันก็เกือบล้มลงไปเพราะความรู้สึกเจ็บแปล็บๆ ที่ข้อเท้า  แต่ยังดีที่ต้อมรับฉันไว้ทัน

    "เธอคงยังเดินไม่ไหว  มา...เดี๋ยวฉันช่วย"

    พอพูดจบเขาก็ช้อนตัวฉันขึ้น  (เหมือนกับที่ซันต์ทำกับไอริน)  แล้วพาฉันลัดเลาะออกมาจากตรงนั้นท่ามกลางเสียงปืนที่ดังสนั่นหวั่นไหว

    จะมีบ้างมั้ย  วันที่ซันต์จะดีกับฉันแบบนี้...

    หลังจากที่ปะทะกันอยู่นาน  ลูกน้องของนายเมธีก็ตายกันไปเกินกว่าครึ่ง  ทำให้ตอนนี้ตำรวจสามารถล้อมนายเมธีได้สำเร็จ  จนเขาทำได้แต่ยืนอยู่เฉยๆ แล้วยกมือขึ้นทั้งสองข้าง

    "ยอมมอบตัวซะเถอะคุณเมธี  เราหวังดีกับคุณนะ"

    "เฮอะ! หวังดีงั้นหรอ  คิดว่าฉันจะยอมจบง่ายๆ งั้นหรอ  ถ้าฉันยังไม่ได้แก้แค้นให้พ่อฉัน!"

    เขาเล็งปืนไปทางซันต์อีกครั้ง

    "หยุดเดี๋ยวนี้นะ! คุณไม่รู้เลยรึไงว่าคุณเมธาพ่อของคุณน่ะ  เป็นพ่อค้ารายใหญ่เลยด้วยซ้ำ  เราตามจับพ่อของคุณมานับครั้งไม่ถ้วน  กว่าจะได้ตัวพ่อของคุณแม้ว่าจะเป็นภารกิจจับตายก็ตาม  แล้วคุณรู้อีกรึเปล่าว่าเราต้องเสียตำรวจมือดี  อย่างผู้หมวดชานินไป"

    "ชานิน..."

    

    เขาทวนชื่อนายตำรวจที่เขาได้ยินซ้ำอีกครั้ง  เขารู้สึกคุ้นชื่อนายตำรวจคนนี้เหลือเกิน

    "ใช่! พ่อฉันเอง!"

    ซันต์เอ่ยแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดไม่แพ้เมธี  ตอนที่พูดถึงพ่อของเขา(เมธา)  เมธีลดปืนลง  เขาถึงกับทรุดลงกับพื้น

    "พ่อฉัน...เป็นคนแบบนั้นจริงหรอ"

    เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวัง  ไม่เชื่อ  และเสียใจระคนกันไปหมด  พ่อที่แสนดีของเขา...

ทำไมกลายเป็นแบบนี้...

    "ฉัน...เข้าใจผิดมาตลอดงั้นหรอ"

    น้ำตาไหลมานองใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา  น้อยครั้งนักที่จะได้เห็นน้ำตาจากชายคนนี้

    "ซันต์ฉัน...ขอโทษ"

    เมธีเงยหน้าขึ้นมองซันต์ที่กำลังจ่อปืนมาที่ศีรษะของเขา

    "ยิงฉันเถอะ...ความผิดครั้งนี้มันร้ายแรงเกินกว่าที่จะให้อภัยได้...แต่สำหรับฉัน  มิตรภาพของเรา...ยังเหมือนเดิม"

    พูดจบเมธีก็หลับตาลงช้าๆ พร้อมที่จะให้ซันต์ยิงเขาจริงๆ

    "หมวดครับ"

   นายตำรวจนายหนึ่งร้องขึ้นเหมือนอยากให้เขาคิดทบทวนและตัดสินใจอีกครั้ง  เพราะถ้าเขาทำเกินหน้าที่ก็มีโอกาสติดคุกหรือโดนพักงาน(ยาววว)เหมือนกัน

    แกร็ก

    เสียงปืนตกลงบนพื้นก่อนที่ซันต์จะกอดเมธีไว้แน่น  ทำเอาเมธีลืมตาขึ้นอย่างตกใจ

    "คราวหลังอย่าเข้าใจผิดอีกนะ  ถ้าเราไม่ได้กลับมาเป็นเพื่อนกันอีกจะทำไงวะ! ไอ้บ้า!"

    ซันต์พูดเหมือนโวยวาย  ก่อนที่เมธีจะกอดตอบ

    "เออ...รู้แล้วเว้ย"

    รอยยิ้มปรากฎอยู่บนใบหน้าของทุกคน  ใช่...มิตรภาพสวยงามที่สุด  ขณะที่ทุกคนกำลังมีความสุขกับภาพตรงหน้า  สายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นลูกน้องคนหนึ่งของเขากำลังเล็งปืนไปทางเมธี

    "ระวัง!"

   ฉันร้องสุดเสียงพลางวิ่งไปกลางวง  จะผลักให้สองคนนั้นล้มลม  แต่ฉันดันสะดุดล้มเสียก่อน!

    ปัง!

    เสียงปืนดังขึ้น  ชายคนนั้นยิงไปที่แผ่นหลังของเมธี

    "นี่คือจุดจบของคนทรยศ"

    "เมธี!"

    ทุกคนร้องเป็นเสียงเดียวกัน  ซันต์ดูค้างนิดๆ ก่อนจะผละตัวเมธีมาประจันหน้ากับเขา

    "เมธี!"

    เขาร้องด้วยเสียงดังลั่น  ก่อนจะมองมาที่มือของเขาที่มีของเหลวอุ่นสีแดงเปราะอยู่  เขากำมือแน่นและหยิบปืนที่ตกอยู่ข้างๆ ยิงไปที่คนที่ยิงเพื่อนของเขา

    ปัง!

    "แกยิงเพื่อนฉัน!"

    ปัง! ปัง!

    ปืนถูกยิงซ้ำไปอีกสองนัด

    ปัง! ปัง! ปัง!

    และอีกสามนัดจนกระทั่งลูกปืนหมด  ทุกคนดูเหมือนจะไม่เชื่อกับภาพที่เห็น

    "ฉัน...ขอโทษ"

    ฉันเอ่ยเสียงแผ่ว  ถ้าฉันไม่สะดุดล้มแบบนี้เมธีคงไม่ถูกยิง...ทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้

    "เมธี..."

    ไอรินทรุดลงกับพื้นหลังจากที่เดินมาพร้อมกับตุณย์และต้อม  จากนั้นน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของทุกคน  ฉันลุกขึ้นแล้วพยายามฝืนตัวเองไม่ให้เจ็บ  ก่อนจะเดินจากมา  คำอธิษฐานเป็นจริงแล้ว  ฉันควรหาทางกลับบ้านเสียที

    "แพรว..."

    ฉันหยุดชะงักเมื่อเมธีเรียกฉัน  ฉันหันกลับไปช้าๆ แล้วค่อยๆ เดินไปหาเขา

    "เมธขอโทษ...สำหรับทุกอย่าง"

    "มะ...ไม่เป็นไร  เราไม่เคยโกรธนายเลยนะ"

    เมธียิ้มออกมา  เขาต้องพยายามอย่างมากเพราะถ้ายิ่งเขาขยับตัว  เขาก็ยิ่งเจ็บแผล

    "เรา...รักแพรวนะ"

    น้ำตาของฉันไหลออกมา

    "เราต้องรีบบอกแพรว...พะ...เพราะกลัวว่า  จะไม่ได้บอก  อีกแล้ว..."

    "ไม่ได้นะ...นายต้องอยู่ต่อ  ทุกคนกำลังรอนายอยู่นะ"

    เมธีวาดสายตามองทุกคน  เขาทำได้เพียงยิ้มเศร้าๆเท่านั้น

    "ฉัน...ขอโทษสำหรับทุกอย่างนะ"

    เมื่อสิ้นคำ  เมธีก็หมดสติไปในทันที

    "พวกเรา...ให้อภัยนาย  นายต้องฟื้นขึ้นมานะ  เมธี"

    ต้อมบอก

    "อืม  แกต้องฟื้นเท่านั้นนะ  ไม่งั้นฉันโกรธนายแน่"

    ซันตบอกเสียงหนักแน่นขัดกับใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา

    วี่ว่อ!  วี่ว่อ!

    เสียงของรถพยาบาลดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

    "ฉันเชื่อนะว่าแกต้องรอด"

    ตุณย์ยิ้มออกมา  พร้อมกับทุกคนที่ดูมีความหวังขึ้นมาก

คำอธิษฐาน...เป็นจริงแล้ว

    ....................

cinamon