ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค

ลำดับตอนที่ #10 : ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค::คำขอโทษ

    Sunday  Talk

    "โป๊ก!"

    ผมทุบฝ่ามือลงบนโต๊ะอย่างแรงด้วยความเหลืออด  ผมพยายามซักไซ้ตุณย์เท่าไหร่  เขาก็ยังตีหน้ามึนไม่ยอมพูดอะไรกับผมทั้งสิ้น

    "ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม  ตอบมา  นายคือตุณย์ใช้มั้ย  หนึ่ง...สอง..."

    "เฮอะ! ทำเป็นจำไม่ได้  น่าสมเพช"

    เขามองหน้าผมด้วยความเหยียดหยาม  พลางกระตุกยิ้มมุมปากที่ชวนโมโห

    "ตุณย์!"

    ผมระงับอารมณ์ตัวเองไม่อยู่จริงๆ จนเผลอใส่อารมณ์กับผู้ต้องหา  ซึ่งผมพยายามควบคุมสติอารมณ์อีกครั้งแล้วนั่งลง  ผมมองหน้าเขานิ่งๆ ก่อนความรู้สึกปวดหัวแปล็บๆ จะเกิดขึ้นกับผม  ภาพผู้ชายตรงหน้าที่กำลังด่าทอผม  ต่อยหน้าผม  มันคุ้นนัก

    "โอ๊ย!!"

    ผมใช้มือทั้งสองขางกุมขมับตัวเองไว้อย่างทรมาร  พลางอวดครวญอย่างหยุดไม่อยู่

    เช้าวันต่อมา...

    "แพรว  เธอดีขึนรึยัง"

    ไอรินลุกขึ้นยืนพลางถามฉัน

    "ฉันสบายดีแล้วล่ะ  ไม่ต้องห่วง  ^_^"

    "ดีแล้วงั้นเรากลับบ้านกัน"

    เธอบอกพร้อมกับยิ้มบางๆ ให้  แต่วันนี้เธอดูเศร้าแปลกๆ แฮะ  แต่ไม่ถามดีกว่า  แต่ว่าไอรินไม่ยิ้มแบบนี้แล้ว...รู้สึกแปลกๆ แฮะ  ไม่ได้การล่ะ  ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว

    "ไอริน!!"

    หลังจากที่ฉันร้องเรียกไอรินเสียเสียงดัง  แล้วเธอก็หันมามองฉันด้วยสายตาเหม่อลอย

    "มีอะไรหรอ"

    "ทำไมเธอไม่ยิ้มเลยล่ะ  ถ้าไม่ยิ้ม..."

    ฉันนิ่งคิด 1นาที  ก่อนจะยืนขึ้นบนเตียงหยิบผ้าห่มมาผูกคอก่อนจะทำท่าแปลงร่างเหมือนกับมาสไรเดอร์ที่ฉันเคยดู ^-_-

    "ข้ามาสไรเดอร์โอ๊ส! ผู้จะมาพิทักษ์โลก  เจ้าสัตว์ประหลาด  วันนี้คือจุดจบของเจ้า!"

    ฉันพูดเสียงดังพลางชี้นิ้วกวาดไปรอบๆ ตอนนี้ไอรินเผลอยิ้มออกมาด้วย ^O^

    "นี่เธอทำบ้าอะไรเนี่ย!"

    "ทำให้เธอยิ้มไง ^_^"

    ฉันพูดจบก็กระโดดลงมาจากเตียงทันที  เพื่อยืนข้างไอริน

    "แพรว...! เธอโตแล้วนะ  ทำตัวเป็นเด็กไปได้"

    "ก็ช่างประไร  อย่างน้อยมันก็ทำให้เพื่อนคนนี้ยิ้มได้นี่"

    คราวนี้ไอรินเผยยิ้มกว้างออกมาก่อนจะวางมือลงบนไหล่ของฉันเบาๆ

    "ขอบใจนะ  ที่พยายามทำเพื่อฉัน"

    "เต็มใจเสมอ...ฉันทำทุกอย่างให้เพื่อนได้อยู่แล้ว"

    ฉันว่าพลางวางมือของตัวเองลงบนมือของไอรินที่วางอยู่บนไหล่ของฉัน

    "กลับบ้านกันดีกว่า"

    "โอ้ย  อยากได้ยินคำนี้มานานแล้ว"

    พอฉันพูดจบเราทั้งสองคนก็ผสานเสียงหัวเราะกันอย่างมีความสุข  มิตรภาพนี่มันดีจังเลยนะ  ฮ่าๆ ^_^

    Sunday  Talk

    ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาอีกครั้ง  เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่ทำให้อารมณ์ของผมไม่เดือดพล่านไปมากกว่านี้

    "นายจะบอกฉันได้รึยัง  ว่านายเป็นอะไรกับเพื่อนฉันกันแน่!"

    "คงเป็นสามีมั้ง"

    นายติณภัทรบอกด้วยน้ำเสียงกวนประสาท  ก่อนจะเลิกคิ้วอย่างไม่สนใจ  ทำเอาผมเดือดขึ้นมาอีกรอบ

    "นี่นาย!"

    "จุ๊ๆ"

    นายนั้นจุ๊ปากพลางสายหน้าเบา เพราะแกว่งนิ้วไม่ได้เพราะโดนล็อกไว้อยู่

    "ฉันว่า...แกไปโรงเรียนใหม่เถอะ  ไม่มีมารยาทจังเลยนะครับ"

    ผมขบริมฝีปากตัวเอง  เพราะกลัวเก็บอารมณ์ไม่อยู่แล้วเผลอไปต่อยหน้ามันเข้า!

    "ถ้าจะพูดดีแต่ประโยคหลัง  แกก็ต้องไปโรงเรียนใหม่เหมือนกัน  เขาต้องพูดให้ดีทั้งประโยคนะครับ..."

    ผมย้อนบ้างทำเอามันไม่พอใจขึ้นมา  สะใจโว้ย!!

    "เอาเป็นว่าวันนี้ผมขอตัวก่อนนะครับ  คุณติณภัทร"

    "ไอ้เฮงซวยเอ๊ย!!"

    ผมเดินเข้ามาในบ้านแล้ววางกระเป๋าทั้งหมดลงบนโซฟาพร้อมกับทิ้งตัวลงอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะหลับตาลง

    ...

    ...

    ...  -o-

    "ไอ้ลิง!"

    ผมสะดุ้งโหยงทันทีเนื่องจากมีเสียงคุ่นๆ มาตะคอกใส่หู  เมื่อผมหันหลังกลับก็พบว่าเป็นยัยริ้นตัวแสบนั่นเอง

    "โอ้ย! ยัยริ้นตะโกนเข้ามาได้ยังไงเนี่ย  หูนะยัยบ้า!"

    ผมว่าพลางตบหูเบาๆ

    "แล้วใครใช้ให้นายมานอนนี่กันเล่า"

    "แล้วเธอยุ่งอะไรด้วย!"

    "นายไม่ได้เปิดห้องไว้  แล้วฉันจะเข้าไปนอนได้ไงเล่า!"

    ยัยนั่นทำหน้าหงุดหงิดไม่ต่างกับผมพลางกอดอก

    "อืม...ขอโทษแล้วกัน"

    OoO

    ยัยนั่นเบิกตาโพลงก่อนจะถลาเข้ามาเอามืออังหน้าผากผม

    "ทำอะไรของเธอเนี่ย!"

    "ก็ตรวจดูนายไง  ปกติไม่เห็นจะยอมฉันง่ายๆ ครั้งนี้เป็นอะไรไปฮะ"

    "ฉันปกติดี  อ่ะ  กุญแจไปนอนก่อนเลยแล้วกัน"

    ผมว่าพลางดึงมือเธอออก  แล้ววางกุญแจห้องใส่มือเธอแทน

    "ถ้างั้น...ฉันไปก่อนนะ"

    "อืม..."

    ยัยนั้นทำหน้าไม่เชื่อใจผมเท่าไหร่นัก  ก่อนจะหาววอดใหญ่แล้วเดินขึ้นไปบนชั้นบนแต่โดยดี  ทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้  ให้ตายสิยัยนี่...น่ารักชะมัด  เอ้ย! ไม่ได้! ผมมีแฟนแล้ว  แล้วก็รักแฟนมากด้วย!

    ....................

cinnamon