ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค

ลำดับตอนที่ #17 : ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค::คำอธิษฐาน

    ในที่สุดฉันก็มาอยู่ในจุดนัดพบจนได้  ซันต์ไม่พูดอะไรตลอทาง  แถมยังไม่ยอมให้ตุณย์มาด้วยอีกต่างหาก  แต่ว่าทุกอย่างน่าจะเป็นไปตามแผนที่ฉันกับตุณย์วางเอาไว้  ฉันเปิดประตูรถแล้วเดินออกมาพร้อมกับซันต์ที่ได้แต่ทำหน้าตาสุดเย็นชา

    "เดี๋ยวก่อน"

    ฉันรั้งแขนของเขาเอาไว้แล้วหยิบดอกไม้สีชมพูออกมา 1 ดอก  แล้วยื่นให้เขาที่กำลังมองฉันด้วยสายตาที่มีความรู้สึกต่างๆปนกันไป

    "นี่คือดอกไม้วิเศษ  เป็นของสำคัญตอนนี้เหลืออยู่สามดอกเท่านั้น  พ่อของฉันบอกว่าให้ใช้เฉพาะเวลาจำเป็น  เราจะอธิษฐานขออะไรกับดอกไม้นี่ก็ได้มันจะเป็นจริงทุกอย่าง"

    พอฉันพูดจบเขาก็หัวเราะออกมาเหมือนจะสมเพศฉัน

    "จะต้มอะไรอีก  พอเถอะ"

    "ฉันไม่ได้จะต้มใครนะ  นายจะไม่เชื่อฉันก็ได้  แต่ถ้าอยากให้ไอรินปลอดภัยก็ขอซะ"

    "ถ้าฉันจะขอ  ฉันขอให้ฉันได้ตัวไอรินกลับคืนมาอย่างปลอดภัยพร้อมกับต้อมและเมธี  ให้เรากลับมาเป็นเพื่อนกันอีกครั้ง"

    ฉันยิ้มได้ในทันทีที่เขาอธิษฐาน  แต่ก็ไม่นาน...

    "แต่แลกกับการที่เธอต้องตาย"

    เขาพูดจบก็หัวเราะในลำคอเบาๆ

    "แต่ถ้ามันเป็นจริงๆ ก็คงจะดี  ฉันคงมีความสุขมากเลย  แต่นี่มันแค่เรื่องโกหก"

    "ไม่หรอก...คำขอของนายเป็นจริงแล้ว"

    ฉันก้มหน้างุดทันทีพร้อมกับน้ำตา  ซันต์หันมามองดอกไม้ในมือฉัน  แล้วมันก็แตกสลายไป  เป็นสัญญาณว่า  คำขอ...เป็นจริงแน่นอน

    "มายากลรึไง"

    "อืม...มายากลน่ะ ตลกจังเลยเนอะ T^T"

    ฉันใช้มือปิดปากตัวเองเพื่อไม่ให้เสียงสะอื้น  ก่อนจะปาดน้ำตาลวกๆแล้วเงยหน้าขึ้นมาด้วยสีหน้าปกติ  แล้วก็สบตากับซันต์ที่มองฉันอยู่ก่อนแล้ว

    "ไปได้แล้ว  ยัยสิบแปดมงกุฎ"

    ...เจ็บ...

    "แกเจ๋งนี่หว่าที่มาได้ตามสัญญา"

    ต้อมเดินปรบมือมากับลูกน้องิักนับสิบ

    "ขอบใจ...แต่แกก็จะเจ๋งเหมือนกัน  ถ้านายคืนไอรินให้ฉัน"

    "ฉันคืนแน่  แต่ไหนล่ะแพรว"

    "ถ้าให้เห็นเร็วไปมันก็ไม่แฟร์สิ  ยื่นหมูยื่นแมวดีกว่านะ"

    ซันต์ต่อรอง  ต้อมแสยะยิ้มร้ายก่อนจะสั่งลูกน้องของเขา

    "เอาตัวไอรินมา"

    สักพักหนึ่งลูกน้องของเขาก็วิ่งออกมาอย่างหน้าตาตื่น  พลางหอบแฮกๆ

    "นายครับ  ยัยคนสวยหายไปครับ"

    "หายไปงั้นหรอ  พวกแกเล่นตุกติกรึไง!"

    ซันต์พูดขึ้นอย่างอารมณ์ฉุน  ก่อนจัหยิบปืนที่เหน็บอยู่ด้านหลังออกมาแล้วจ่อไปข้างหน้าเตรียมยิง  แต่พวกของต้อมก็ชักปืนออกมาเช่นกัน  ไม่เว้นแม้แต่ต้อม

    "ฉันว่าแกรึเปล่าที่เล่นตุกติก  ไอรินจะหายไปได้ยังไงถ้าไม่ใช่พวกแก"

    "นี่จะโม้ยกันรึไงฮะ  ฉันก็มากับยัยสิบแปดมงกุฏสองคน"

    "แกเรียกแพรวว่าอะไรนะ"

    ต้อมพูดรอดไรฟันพลางขึ้นไกปืนอย่างรวดเร็ว  เหมือนเตรียมตัวยิงเต็มที่  พร้อมกับสายตาที่มองซันต์อย่างเคียดแค้น

    "ยัยสิบแปดมงกุฏ"

    ซันต์ย้ำประโยคเดิมแต่ชัดถ้อยชัดคำกว่ามาก

    "แก..."

    "ซันต์ระวัง!"

    ฉันรีบพุ่งพรวดเข้าไปผลักเขาให้หลบกระสุนทันที

    ปั้ง!

    "พะ...แพรว"

    ต้อมเรียกฉันหลังจากที่ฉันเข้าไปผลักซันต์  เขาลดปืนลงก่อนจะทำท่าวิ่งมาหาฉัน

    "ตำรวจไปช่วยไอรินได้แล้ว  หนีเร็ว"

    ฉันรีบบอกซันต์ที่กำลังมองฉันอย่างงงๆ แต่เขาก็รีบวิ่งออกมาพร้อมฉันอย่างง่ายได้  ท่ามกลางเสียงปืนและเสียงของต้อมที่กำลังร้องห้ามลูกน้องของเขา

    "ไอริน..."

    ซันต์เรียกชื่อแฟนสาวที่ยังอยู่ในสภาพโทรมเล็กน้อยด้วยความดีใจพลางวิ่งเข้าไปโอบกอดเธอ

    "คุณเป็นยังไงบ้าง  ผมเป็นห่วงคุณแทบแย่  รู้มั้ย"

    "ไอซ์ไม่เป็นไรแล้ว  ขอบคุณซันต์มากนะที่ช่วย"

    "จะไม่มาช่วยได้ไง  คุณเป็นแฟนผมนะ"

    เหมือนโดนมีดกรีดหัวใจ T^T

    "คิดว่ามันไม่ง่ายไปหน่อยรึไง"

    เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของพวกเราทั้งสามคนและแน่นอนไม่ใช่เสียงของต้อม  และเมื่อพวกเราหันไปก็พบว่าเขาคือ...

    "เมธี"

   ซันต์เรียกชื่อของเขาอย่างตกใจ

    "ใช่ฉันเอง...ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"

    ....................

   cinnamon