ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค

ลำดับตอนที่ #12 : ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค::ความจริง

    Rodjana  Talk

    "จริงหรอ!"

    "ยังไม่เล่า!"

    "อ้าว  แหะๆ ขอโทษนะ"

    "...ตอนเดือนก่อนพวกเราพึ่งจบ  ป.ตรี...อะ...โอ๊ะ! เล่าข้ามขั้น  งั้นเล่าใหม่ดีกว่า"

    ฉันเริ่มรู้สึกว่าโมโหไอรินขึ้นมาแล้วล่ะ!

    "จะเริ่มตั้งแต่ตอนไหนก็เอาเถอะน่า  เร็วเข้า"

    "อะ...อื้ม  เริ่มเลยนะ"

    ไอรินบอกก่อนจะกระแอมเบาๆ แล้วเล่าต่อ

    "ฉันย้ายเข้ามาเรียนมัธยมปลายที่โรงเรียน.........แล้วก็ได้เจอกับแพรว  ซันต์  ต้อม  ตุณย์  และเมธี  พวกเราสนิทกันมาก  พอเราจบม.6  เลยมมาเอนทรานต์สอบเข้าที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน  ฉันกับตุณย์เรียนคณะแพทย์ศาสตร์  แพรวเรียนสายวิทย์ฯ  ส่วนซันต์ต้อมเมธีเข้าเรียนคณะนิติศาสตร์  แล้วก็มาถึงวันหนึ่ง  ฉันก็รู้สึกชอบซันต์ขึ้นมา  ฉันก็เลยไปขอให้แพรวช่วย  ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่า...แพรวก็ชอบซันต์เหมือนกัน  พอเราเรียนจบ  ป.ตรี  กำลังจะเข้าต่อโทกัน  แพรวก็โดนรถสิบล้อชน  แล้วเธอก็..."

    เสียงของไอรินขาดหายไป  แล้วเปลี่ยนไปเป็นเสียงร้องไห้แทน

    "ฉันเข้าใจแล้ว"

    ฉันวางมือไว้บนบ่าของไอรินเพื่อปลอบโยน  เธอไม่ตอบแต่ส่งอะไรบางอย่างมาให้ฉันแทน  ฉันรับมาแล้วหงายมันขึ้นมาดู  ก่อนจะรู้ว่ามันคือรูปตัวเอง

    "นะ...นี่มันฉันนี่"

    ไอรินส่ายหน้าไปมาเบาๆ ทั้งน้ำตา

    "นั้นคือแพรวต่างหาก"

    "หา!"

    ฉันอึ้งข้างไปประมาณเกือบสองนาที  และใต้ภาพนี้มันเขียนว่าแพรวด้วยจริงๆ 

    "นี่เองหรอ  ที่ทำให้เธอกับตุณย์เรียกฉันว่า...แพรว  แล้วทำไมไอ้ลิงถึงไม่..."

    อะไรจะกลับตลาปัตขนาดนี้เนี่ย!!

    "ความทรงจำบางส่วนของซันต์ถูกลบ  เขาจำเรื่องของแพรว  ต้อม  และเมธีไม่ได้เลย"

    "อย่าบอกนะว่าต้อมคือผู้ชายที่ทำร้ายเธอนั้น  อย่าบอกนะว่าทำร้ายฉันด้วย งือๆ"

    "อื้ม...งั้นฉันจะไม่บอก"

     ไอรินพยักหน้า  (กวน  teen  อีกแล้ว)

    "แล้วทำไมเขาถึงทำร้ายเธอ  ก็เขาเป็นเพื่อนเธอไม่ใช่หรอ"

    เข้าทางอีกแล้วฉัน(.\/.)? อืม...ยังไงก็งง...งงไม่หยุด...งงไม่มีสิ้นสุด...ตกลงบทนี้ฉันงงคนเดียวใช่ม้ายยยยยยย...T^T...ฮือๆ...งง!!

    "ก็เพราะวันนั้นอีกนั่นแหละ...เขาชอบแแพรวมาก  ระหว่างทางแพรวกับซันต์ทะเลาะกัน  และเรื่องนี้ฉันคิดว่าฉันคือสาเหตุ  ฉันคิดว่าฉันจะหนีจากทุกคนไป  แต่ตอนที่ฉันจะข้ามถนน  ก็มีรถสิบล้อวิ่งมมาเกือบชนฉันแนะ  แต่ซันต์ก็็ช่วยฉัน  เขาผลักฉันออกจากถนน...แต่คนที่ตายไม่ใช่ซันต์  แต่กลับเป็นแพรว...เธอมาช่วยซันต์อีกทอดหนึ่งแล้วเธอก็จากพวกเราไป..."

    โห...เศร้าจัง  และที่เขาร้องไห้วันนั้นที่เขาจูบฉันก็คงเป็นเพราะเขาเสียใจมากสินะ  คงคิดว่าฉันคือแพรว  เลยทั้งเสียใจและทำร้ายจิตใจเธอ (ฉันต่าางหาก T^T ฉันรจนานะไม่ใช่แพรว) และดีใจที่ได้เห็นเธออีกครั้ง

    "ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีนั้นแหละ  ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรที่เขาต้องทำร้ายเธอสักหน่อย"

    "เธอไม่รู้อะไร"

    ก็ไม่รู้น่ะสิ! งงด้วย! -^-

    "มีอะไรที่ฉันยังไม่รู้งั้นหรอ"

    "เขาแค้นซันต์มาก  แค้นมากตั้งแต่รู้ว่าแพรวรักซันต์แล้ว (แพรวนะไม่ใช่รจนา) แล้วยิ่งแค้นเข้าไปอีกเมื่อเธอต้องไปตายแทนซันต์"

    "แพรวโว้ย  ไม่ใช่ช้านนนน!!"

    ฉันรีบแทรกขึ้นทันที

    "อืม...แพรวก็แพรว"

    "อย่างนี้สิค่อยฟังได้  ฉันไม่ได้ชอบไอ้ลิงเผือกนี่นะ"

    ไม่ได้ชอบ!  ไม่ได้ชอบ!  ไม่ได้ชอบ!

    "อืม...ต่อนะ  เขาเจ็บมากเลยอยากลองดีกับซันต์ที่เป็นตำรวจ  โดยการทำผิดกฎหมาย  ทั้งค้ายา  ค้าไม้เถื่อน  และอีกสารพัด  แล้ววันที่เธอโดนยิงจนต้องเข้าโรงพยาบาล  ตุณย์ก็ไปขอร้องให้ต้อมมาถ่ายเลือดให้เธอเพราะเลือดของเธอมันเป็นกรุ๊ปเลือดหายาก  แต่ตอนถ่ายเลือดเขาไม่เห็นหน้าเธอหรอก  แต่ไม่รู้ไปทำอีท่าไหนไม่รู้  ถึงได้รู้ว่าเธอคือแพรว  เพราะฉันเอาชื่อนามสกุลของแพรวให้เธอใช้"

    "แล้วมันสำคัญด้วยหรอ"

    "สำคัญสิ  ถ้าเธอไม่มีประวัติพวกนี้  เธอก็เหมือนไม่ใช่คน"

    "โห...ร้ายแรง"

    "มากก!!!"

    ไม่ต้องต่อก็ได้มั้ง...

    "แบบนี้เอง...ฉันเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดแล้ว  นี้หรอความจริงที่เธอจะบอกฉัน  ฉัน..."

    "เข้าใจแล้ว"

    เฮือก!!!

    น...นี่ไม่ใช่เสียงฉันนะ  ไม่ใช่ของไอรินด้วย  ถ้างั้นก็...

    "ซ...ซันต์!"

    "ไอ้ลิง!"

    ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยตกใจหมด

    "แล้วฉันก็จำได้แล้วด้วย!"

    ....................

cinnamon