ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค

ลำดับตอนที่ #11 : ให้เธอหมดใจ แม่สาวหลงยุค::นี่มันอะไรกัน

    Sunday  Talk

    ผมเดินเข้ามาในห้องก็พบว่ายัยริ้นตัวแสบนี่กำลังนอนหลับตาพริ้มเหมือนเด็กไม่มีผิด  ก่อนที่ผมจะนอนคว้ำตัวอยู่ข้างเธอ  แล้วสำรวจใบหน้าที่ผมรู้สึกคุ้นเคยนี้อย่างพินิจพิเคราะห์

    "เราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่านะ  แล้วทำไมเธอถึงหน้าคล้ายผู้หญิงที่ฉันเคยเจอในฝันทุกคืนคนนั้นด้วย  เธอเป็นใครกันแน่...ยัยริ้น"

    เช้าต่อมา...

    ในวันนี้เป็นวันหยุดของผม  ผมเดินเข้ามาในห้องเก็บของที่ตุณย์กับไอรินขวางไม่ให้ผมเข้ามาบ่อยๆ ผมคิดว่าในนี้ต้องมีอะไรอยู่แน่ๆ  ผมใช้ที่ตัดเหล็กตัดแม่กุญแจที่คล้องอยู่ประตูจนมันหลุดก่อนที่ผมจะผลักประตูเข้าไป

    พรึบ!

    ผมดึงผ้าสีขาวที่คลุมอะไรบางอย่างไว้ออก  แล้วก็พบกล่องไม้ที่ใหญ่พอสมควรก่อนจะเปิดมันออกทำให้ผมพบกรอบรูปที่มีภาพ  ผม  ยัยริ้น  ไอริน  แต่ทำไมถึงมีตุณย์สองคน...ส่วนนี่...นายเมธี  นี่พวกมันมาเกี่ยวข้องอะไรกับชีวิตผมเนี่ย! ผมหยิบกรอบรูปนั้นออกมาแล้วก็พบรูปยัยริ้น  แต่ในรูปนี้เธอดูเรียบร้อย  ผมยาวสลวยนั้นถูกรวบเปียไปไว้ด้างหลัง  เธอใส่แว่นตากับชุดนักศึกษามีอักษรเขียนไว้ใต้ภาพว่า "แพรว"

    "แพรวหรอ...เธอคนนั้นที่เราเห็นในฝันหนิ"

    ผมเพ่งพินิจใบหน้าของเธอชัดๆ ยัยริ้น  แพรว  และผู้หญิงที่ผมเจอในฝันทำไมเธอถึงได้เหมือนกันขนาดนี้  ไหนจะตุณย์อีก  เขาก็มีถึงสองคน...แล้วนายเมธีนั่นอีก  ผมรื้อของในกล่องนั้นอีกก็พบอัลบั้มรูปอีกสามเล่ม  ในอัลบั้มนั้นมีภาพผม  ยัยริ้น  ตุณย์อีกสองคน  ไอริน  และเมธีในอริยาบสต่างๆ เราดูเหมือนสนิทคุ้นเคยกันมาก...แต่แปลกเพียงว่า...เราไปรู้จักกันตอนไหน  ก่อนที่ผมจะหวนคิดกลับไปถึงคำพูดของนายติณภัทรนั่น

    'นายจำฉันไม่ได้จริงๆ หรอ  เพื่อนลืมเพื่อนได้ยังไง'

    'เฮอะ! ทำเป็นจำไม่ได้  น่าสมเพช'

    "เพื่อนงั้นหรอ..."

    ผมขมวดคิ้วยุ่งอย่างสับสน  นี่มันอะไรกันแน่เนี่ย!

    "แล้วที่นายว่าลืมนั่น...นึกไม่ออกเว้ย!!"

    โพละ!

    ผมโยนกล่องไม้นั่นลงต่อหน้าไอรินอย่างแรง  เธอทำท่าตกใจก่อนจะหน้าซีดขึ้นมา

    "ซ...ซันต์"

    "นี่มันอะไรกัน!  ทำไมตุณย์ถึงมีสองคน  แล้วไอ้เมธีมาเฟียโฉดนั่น  มันมาอยู่ในรูปได้ยังไง!"

    "ซ...ซันต์คะใจเย็นๆ ก่อนได้มั้ย"

    "ไม่! ผมต้องการรู้เดี๋ยวนี้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น"

    ผมฉุนพลางกำมือแน่น  ไอรินตัวสั่นระริกอย่างผวา

    "ค...คือว่า..."

    ผมยังคงตั้งใจรอฟังเธอ  แต่อยู่ดีๆ ผมก็รู้สึกปวดหัวตุบๆ ขึ้นมา

    "โอ้ย!!"

    "ซันต์เป็นอะไรคะ"

    ไอรินลุกออกจากที่แล้วมาประคองผมที่ขาอ่อนทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างแรง

    Rodjana  Talk

    ฮ้า-->๐<--

    หลับสบายดีจังเลยอ่ะ  ฉันลุกขึ้นนั่งแล้วบิดซ้ายบิดขวาแต่รู้สึกดีแฮะ

    ตุบๆ

    อะไรเนี่ย! ตาขวากระตุกหรอ  รู้สึกว่าจะขวาร้ายซ้ายดีนะ  แต่ว่า...ข้างขวา!

    มันจะเกิดอะไรไม่ดีกับฉันรึเปล่าน้อ  เฮ้อ  คิดมากอีกแล้วไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนดีกว่า

    20  นาทีต่อมา

    ฉันเดินลงมาชั้นล่างด้วยความสบายใจ  ก่อนจะเจอไอรินที่กำลังไกว่ยาดมอยู่

ใกล้ๆ ไอ้ลิงเผือกอยู่

    "นายนี่เป็นอะไรอ่ะ -3-"

    ฉ...ฉันไม่ได้เป็นห่วงนะ  จริงจริ๊ง! (แสบหูขนาดนี้ใครจะเชื่อจ๊ะ)

    "เขาเป็นลมน่ะ"

    "วะ  ฮะ  ฮะ  ฮ่า!  เป็นนลม!  .O." 

    "แพรว... พอได้แล้ว"

    ไอรินดุทำให้ฉันต้องอดหัวเราะ  คึๆ  โอ๊ย-- ขำ!!

    "แปลกดีเนอะ  ตำรวจเป็นลมด้วย"

    ฉันทำท่าล้อเลียน  แล้วนั่งลงข้างๆ ไอรินเพื่อหัวเราะต่อ  ขำ--! ฮ่าๆ ช่วยด้วย-- ไส้บิดแล้ว-- ฮ่าๆ!!

    "ฉันว่า...ถึงเวลาแล้วที่เธอต้องรู้"

    (.\/.) ฮึ  ฉันขมวดคิ้วยุ่ง

    "รู้เรื่องอะไร" (.\/.)? (งง)

    "ความจริง" (._.) (ซึม)

    "ความจริงอะไร" (.\/.)? (งง)

    "ความจริงบางอย่าง" (._.) (ซึม)

    "บางอย่างอะไร? บางอย่างยังไง? บางอย่างตรงไหน?" (.\/.)? (งงหนัก)

    "ตรงนี้แหละโว๊ย!!!" (^-[]-)! (ม...โมโหจัด  หงึย^)

    .....................

        

cinnamon