[Fire’devil ปีศาจร้อน ขย่มรัก]

[Fire’devil ปีศาจร้อน ขย่มรัก]

The fire of love is that it must be hot.

But the heat of it, we have each other.

 And love is love. Only when have you.

The fire of love can not burn us.

ไฟแห่ง “รัก”  แน่นอนว่ามันต้องร้อน

แต่ความร้องของมัน ที่ทำให้เรามีกันและกัน

และ “รัก” จะเป็นรัก  เมื่อมี “เธอ”

ไฟแห่งรักก็จะไม่สามรถทำอะไรเราได้

[รัตติกาลXคิระ]

เขียนโดย:: ploy’piploy

CHARACTER


รัตติกาล:: ไปตายซะ!!!

คิระ:: ตายกับฉัน!!

.::Ploy Piploy::. .::Wrote::.


PROLOGUE    

     ตอนนี้ฉันอยู่ที่ ร.ร.  ตอนนี้ฉันกำลังนั่งเรียนอยู่ในขณะที่ครูกำลังทำการสอนอยู่  ฉันก็ไม่ได้อยากจะทำอะไรเลย  อยากนั่นฟังที่ครูสอนไปเรื่อยๆจนกระทั่งเลยเรียนเท่านั้นเอง  แต่ปัญหามันอยู่ตรงที่ว่า  ฉันกลับไปก็เหงา ไม่มีไรทำ เบื่อชีวิต  อยากจะอยู่แต่ ร.ร.  จะได้ไม่ต้องหายใจทิ้งไปวันๆ 

     “เลิกเรียนได้...”

     ตอนนี้เลิกเรียนแล้ว  แต่ก็ไม่อยากกลับอยู่ดี  แต่ต้องกลับเพราะงานกองท่วมหัวอยู่  ด้วยนิสัยที่ไม่เคยมีใครเคยค้นเจอทำให้ฉันกลายเป็นคนที่ดูเก็บกดมากๆ

     “นี่  รัตติกาล”

     “...”

    หมับ! 

     มีแรงกระชากมาจากทางข้างหลัง  ใครกันที่ทำแบบนี้  ฉันหันหลังไปเผชิญหน้ากับคนที่ทำแบบนี้  ผู้ชายที่ยืนอยู่มีรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาดูดุดัน เขาเป็นใคร

     “จะไปไหนหรอ ฮืม?”

     “กลับ...”

     “ไปส่งไหม”

     “...”

     ฉันไม่เห็นเข้าใจเจตนารมณ์ของหมอนี่เลย งง มาก  เอาไงดี กลับไปก็ไม่มีไรทำ  ไปเล่นไรหนุกๆดีกว่า

     “อื้ม  เอาดิ”

     “งั้นก็ไปที่รถเลยแล้วกัน”

     ตอนนี่พวกเรามุ่งหน้าไปที่รถ  และแล้วเราก็มุ่งหน้าออกจาก ร.ร.  อย่างปลอดภัย ไม่มีวี่แววของพี่ชิน

     “แล้วจะไปไหนล่ะ”

     “แล้วน้องอยากไปไหนละ”

     “.....  กลับบ้าน”

     “จะกลับเลยหรอ  ไม่ไปเที่ยวกันหน่อยละ  สนุกแน่ๆ”

     เอี๊ยด!!!!

     มีรถคันหนึ่งขับปาดหน้า อย่างแรง ฉันเปิดประตูลงไปดู  ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินลงมาแล้วมองฉันด้วยแววตาที่น่ากลัว  โทสะที่มีอยู่ภายใน ถูกแสดงออกมาอย่าเห็นได้ชัดผ่านแววตา  

     “ฮึ!  น่าสนดี”

     “นายหมายถึงอะไร...  แล้วนายเป็นใคร?”

     “เดี๋ยวเธอจะได้รู้แน่ๆ”

     “...”

     “มึงอ่ะ!  ขับรถกลับไปแล้วอย่ามายุ่งอีก  ไม่งั้นกูจะเจาะรูบนหัวมึง”

     ผู้ชายที่มารับฉันขับรถหนีหายไป  อ้ะ! แขนของฉันโดนกระชากด้วยความรุนแรงจากมือคู่หนึ่ง  ฉันโดนเหวี่ยงเข้าไปในรถ

    “ส่วนเธอ...  ไม่กับฉัน ตกลง?”

     “ไม่!   ทำไม  นายเป็นใคร”

     “ก็บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวได้รู้  รับรองว่าเธอไม่ลืมแน่”

     “...”

     ที่นี่มัน...คอนโด       หมอนี่จะทำอะไรกันแน่  แล้วทำไมต้องเป็นฉัน เรารู้จักกันหรอ  การที่ฉันโดนพามาที่แบบนี้ฉันว่าพวกเราไม่น่าจะเกี่ยวข้องกันเลยแม้แต่น้อย แล้วไอ้คำว่า  ‘น่าสนดี’ เมื่อกี้คือไร?

     เขาลากฉันมาจนถึงห้อง เขาถอดเสื้ออกอย่างรวดเร็วและผลักฉันลงนอน อาการของฉันยังตกใจอยู่และตอบโต้ไม่ค่อยถูก

     “นอนลงไป  ยกขาขึ้นแล้วแยกขาออก”

     “อะไรนะ...  ทำไมฉันต้องทำอะไรแบบนี้ด้วย!”

     “สั่งให้นอนลงไป!!!!”

     พรึบ!

     เขาผลักฉันแล้วปลดเสื้อผ้าที่พันทนาการฉันออก  แล้วเรียวนิ้วหนึ่งในห้าก็สอดใส่เข้าข้างในร่างกายของฉัน  เจ็บ!  มันเจ็บจนบอกไม่ถูก  ยะ...อย่า

     “อึก! อ๊า...”

     “ฉันจะทำลายเธอ”

     ลิ้นที่ร้อนชื้นลากไล้ไปมาที่ใบหูของฉันเป็นจังหวะ  นิ้วยังคงฝังเข้ามาในร่างของฉันยังคงขยับไปมาอยู่  ให้ความรู้สึงที่ไม่เคยมาก่อนนี้ทวีความรุนแรงต่อจิตใจของฉันมากขึ้น

     “อึก!  จะ...เจ็บ”  ยังไงก็ต้องเจ็บเพราะว่านี่เป็นครั้งแรกของฉัน  และความรุนแรงที่ไม่ลดละของเขาก็ยิ่งทำให้ฉัน ‘เจ็บ’ มากขึ้นไปอีก   “ยะ..  อย่า!”

     “เจ็บ?”

     ถึงจะบอกปาวๆว่าเจ็บขนาดไหนเขาก็ไม่ยอมหยุดเลย  ตอนนี้เรียวนิ้วนั้นได้ออกไปจากร่างกาของฉันแล้ว  แต่มีบางสิ่งที่พยายามดึงดันเข้ามา

     “อ๊า!  อ่า....”   การเข้ามาของสิ่งนั้นทำให้เกิดแรงเสียดสี  ความเจ็บเพิ่มขึ้นและไม่มีทางเลยที่มันจะลดลงแม้แต่เพียงน้อยนิดก็ตาม “พอ....  เจ็บ....”

     “...”

     ร่างกายที่พันทนาการฉันเอาไว้ไม่ตอบสนองต่อสิ่งใดที่ฉันพูดเลย  ตอนนี้ร่างกายที่แข็งแรงนั้นกระแทกตัวเข้าหาร่างของฉันเป็นจังหวะที่ถี่มากขึ้นเรื่อยๆ  ฉันกรีดร้องอยู่ภายในลำคอ  ความเจ็บที่ทรมานนี้ฉันจะทำยังไงให้มันหยุดลงซะที

     “อ๊า!  อา..  อึก!  อ๊า!!”

     “อย่าร้องสิ”

     ตอนนี้ร่างกายของฉันแทบหยุดหายใจ  ฝ่ามือแกร่งปิดปากของฉันเอาไว้และไม่อยากให้เสียงเล็ดลอดผ่านไปได้เลย  เสียงร้องที่เจ็บปวดและทรมานของฉันยังคงถูกเปล่งออกมาอย่าไม่ลดละ  ร่างกายเกร็งไปทุกส่วน  ตอนนี้ของเหลวบางอย่างหลั่งไหลเข้ามาสู่ร่ายกายของฉัน

     “แฮก... แฮก...”   เสียงหอบหายใจของเรา  ประสานกันเป็นจังหวะช้าๆ

    “เจ็บ? แต่ร่างกายตอบสนอง  คือ?” 

     ฉันทำได้แต่กำผ้าปูที่นอนแน่นโดยพยายามพูดให้น้อยที่สุด  การกระทำที่เขาทำกับฉันมันรุนแรงเกินไป   ทำไมถึงทรมาน  ทำไมถึงเจ็บปวดแบบนี้  ฉันไปทำอะไรให้งั้นหรอ  เจ็บ...  มันเจ็บเหลือเกิน 

     “ถาม?”

     “ไม่ตอบ?”

     “...”

     เขากระชากผ้าห่มที่ห่อร่างของฉันออก  และประโยคที่ตามมานั้นก็ทำให้ฉันโกรธมาจนถึงที่สุด

     “ไม่น่าเชื่อว่าครั้งแรก  นึกว่าผ่านมาเยอะ”

       เพี๊ย!

      ฉันฟาดผ่ามือที่ไม่น่าจะมีแรงท่าไหร่ลงบนหน้าของเขา  แต่ดูเหมือนจะทำอะไรเขาได้ไม่เท่าไหร่       

     “ทำไมตบ?”

     “หมั่นไส้”

     “อ่อ?”

     เขาลุกขึ้นพร้อมลากฉันไปหน้ากระจก ฉันเห็นร่างของตัวเองที่เป็นรอยช้ำและรอยจูบ เขามองฉันอย่างเหยียดหยามผ่านกระจก เลวร้ายที่สุด...  ชั่วช้าที่สุด...   ‘ผู้หญิงปริศนา’ ที่เคยมีชีวิตธรรมดา      กลับถูก  ‘ผู้ชายนิรนาม’  คนนี้ย่ำยีแค่เพียงครู่เดียว

     การกระทำนี้คงไม่ใช่แค่บังเอิญแน่ๆ  ยังไงฉันก็เชื่อย่างนั้น  ฉันได้กับเขาในเวลาแค่ชั่ววูบ ความโกรธแค้นของสองคน  ความลับของสองเรา  ความเศร้าของเราสาม  จะเกิดขึ้นในไม่ช้า ฉันรู้ว่า ‘เขา’ ตั่งใจ  และรู้ว่า ‘เขา’ พลาดพลั้ง ปริศนาของความรักที่กำลังจะเริ่มต้นจากคำว่า  ‘แค้นเคือง’  ต่างคนต่างรู้ว่าจะเกิดอะไรต่อไป ไม่ว่าจะดีหรือร้าย  มันก็จะอุบัติขึ้นในไม่ช้า 

     นายคิดเหมือนฉันใช่ไหม ‘คิระ’…..