ลมหายใจที่หวนคืน

ลำดับตอนที่ #3 : รังสีรักษากับตัวฉัน3

25 มิถุนายน 2553

                วันนี้เป็นวันแรกที่ต้องขึ้นเขียง เอ๊ยขึ้นเตียงฉายแสง ตื่นเต้นชะมัด เอาน่าคงไม่มีใครตายเพราะฉายแสงหรอก เมื่อคืนก็นอนไม่ค่อยหลับ เพราะห้องพิเศษไม่ว่างต้องจองล่วงหน้าไว้ก่อนคิวยาวเหยียด ห้องคนไข้สามัญนี่ช่างร้อนจริง ๆ คนไข้ทุกเตียงมีอุปกรณ์ส่วนตัวคือพัดลมและกระติกน้ำแข็ง แต่ฉันไม่ได้เอามาด้วยนี่ช่างเตรียมตัวไม่พร้อมซะเลยเรา  ห้องสามัญมีดีตรงที่ไม่ต้องมีคนเฝ้าเพื่อนเพียบ สามีที่เคารพไปซื้ออาหารมาตุนไว้ให้เพียบด้วยกลัวน้องนางคนสวยจะหิว ก่อนเข้ารพ.ก็ถอยมือถือให้ใหม่กลัวเหงา เลยได้ดูทีวีในมือถือ ตอนนอนก็ฟังเพลงไปเรื่อย ๆ ตามประสาคนนอนดึก กลัวคุณยายเตียงข้าง ๆ ลุกขึ้นตบจะแย่

                นาทีแห่งการรอคอยมาถึง และโชคเข้าข้างฉันจนได้เจ้าหน้าที่มารับฉันไปฉายแสงพร้อมคุณยายคนหนึ่งอายุเฉียดหกสิบ ฉันถามคุณยายระหว่างนั่งรอลุ้นระทึกว่า เป็นอย่างไรบ้าง คุณยายผู้ยิ้มแย้มแจ่มใสตอบว่าไม่เป็นไร ฉันคงถามไม่เคลียร์ ถามใหม่ ยายวันนี้ฉายแสงที่เท่าไหร่คะ ยายตอบว่า แสงที่ยี่สิบห้า วันสุดท้ายแล้ว ยายเป็นที่เต้านมข้างขวาเหมือนฉัน คำถามถัดมาคือแล้วยายทานข้าวได้ไหมคะ ยายตอบว่าทานได้ อ้าวงง! วันนี้วันสุดท้ายของการฉายแสงแล้วยายยังทานได้อีกเหรอ ยายคงสงสัยว่าฉันถามอะไรแปลก ๆ ก็ยังทานได้นี่ แล้วแขนยายบวมไหม ยายตอบว่าไม่บวม แต่ต้องออกกำลังตามคำแนะนำของพยาบาล โอเคซึ่ง เย้ ถ้าหากคุณยายอายุหกสิบไม่เป็นอะไรเลยระหว่างการฉายแสง แล้วสาวสะพรั่งอย่างฉันจะแพ้คุณยายได้อย่างไร

                ฉันขึ้นเตียงฉายแสงแบบสบาย ๆ หากฉันจะสวดมนต์ในใจทุกครั้งในระหว่างการรักษา ตั้งแต่การนำไปห้องผ่าตัดระหว่างพักฟื้นหลังผ่าตัดฉันสวดมนต์ทั้งเวลาสายและก่อนนอน  ระหว่างให้เคมีบำบัต ระหว่างฉายแสง

                การฉายแสงไม่น่ากลัวอย่างที่คิดจริง ๆ ด้วย ขึ้นไปนอนบนเตียงราวสิบนาที ตามท่าทางที่เจ้าหน้าที่จัดให้ โหแค่นี้จิ๊บ ๆ จริง ๆ ด้วย