ลมหายใจที่หวนคืน

ลำดับตอนที่ #2 : รังสีรักษากับตัวฉัน2

24 มิถุนายน 2553

            เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก วันนี้ฉันต้องพบกับคุณหมอด้านรังสีแล้ว วันนี้คงต้องตีเส้นจริง ๆ เสียที ช่างมันเถอะ จะเอายังไงก็เอา ฉันรู้เพียงว่าฉันต้องมีชีวิตอยู่ ชีวิตต้องดำเนินต่อไป ฉันจะอดทนกับมัน ความทุกข์ทรมานมันอยู่กับเราไม่นานนักหรอก มรสุมพัดผ่านมาเพียงเพื่อจะผ่านไป ฉันใดก็ฉันนั้น ชัยชนะต้องเป็นของฉันแน่นอน มั่นใจ คอนเฟิร์ม โชคดีเป็นของฉันน้องที่ทำงานเคยเป็นนักรังสีของโรงพยาบาลใหญ่แห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ เธอให้กำลังใจอย่างดีพร้อมทั้งมอบหนังสือเล่มหนึ่งแก่ฉัน ร้อยแปดคำถามที่ผู้ป่วยค้างคาใจในการฉายแสง ฉันอ่านมันจนทะลุปรุโปร่ง มันก็ไม่น่าจะยากนะสำหรับคนพันธุ์อึดเช่นฉัน

                นาทีแห่งการรอคอยมาถึง คุณหมอคนสวยผู้แสนจะใจดีแจ้งว่าฉันต้องรับการฉายแสงทั้งหมดยี่สิบห้าแสง มันก็หมายถึงยี่สิบห้าครั้งนั่นแหล่ะค่ะ ท่านอธิบายว่าจะมีผลข้างเคียงอย่างไรบ้าง เช่น ซี่โครงจะเปราะบางหากกระแทกอะไรอาจจะหักได้ วิธีการรักษาต้องรอให้ซี่โครงติดกันเอง,ห้ามอาบน้ำเพราะถ้าแผลแฉะหรือถลอกจะรักษาหายยากมาก หรือเกิดการติดเชื้อได้ให้อาบน้ำเพียงครึ่งตัว ฉันแย้งว่าอาจทำไม่ได้ ท่านแย้งว่าฉันต้องทำได้แน่นอน ,ในวันท้าย ๆ ของการฉายแสงอาจโดนบางส่วนของหลอดอาหารอาจทำให้ทานอาหารไม่ค่อยได้ ทานได้แต่น้ำ และนมเท่านั้น ส่วนแขนต้องบริหารร่างกายทุกวันไปจนตลอดชีวิต แขนจะบวมหากไม่บริหารร่างกายตามคำแนะนำ ท้ายสุดท่านถามว่าให้เคมีบำบัดที่ไหน และมีผลข้างเคียงอย่างไรบ้าง ฉันตอบว่าให้ที่สถาบันมะเร็งแห่งชาติและผลข้างเคียงแทบไม่มี คุณหมอท่านยิ้มและประโยคถัดมาของท่านทำให้หัวใจของฉันซึ่งหดแฟ้บไปตะกี้กับผลข้างเคียงของการฉายแสงกลับพองโตจนแทบจะคับอก ประโยคทองอันประทับใจของท่านคือว่าหากผ่านเคมีบำบัดมาได้แบบสบาย ๆ รังสีของหมอก็จิ๊บ ๆ ว้าว ฉันต้องผ่านมันไปได้แน่นอน ชัยชนะจะเป็นของผู้แสวงหามันเสมอหรือมิใช่