คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : กามเทพอลวน
ทา้านเรลาที่เหนื่อยับารามหาพลอยวารีเทวี
็มานั่พั สวนลาอุทยานบุษปีรี นาาสาว้อยอมแพ้ให้แ่สหายอนที่อนนี้เล่น่อนหาเสียนนาหาไม่พบเลยทีเียว
ะที่นั่พัเพื่อรอเวลาพ่ายแพ้นั้น เรลาไ้ยินเสียายผู้หนึ่ำลัพึมพำับัวเออยู่้านหลัพุ่มไม้ที่นนั่อยู่
นาึแหวพุ่มไม้นั้น แล้วสอส่อหาเ้าอเสีย
“พลอยวารีเทวี
อไม้สวย เหมาะับสรีที่เลอโมเ่น...เ่นเ้า ทำไมถึไ้พูยานานี้นะ” เทพหนุ่ม้อมพูวามในใอย่าเินอาย
โยหารู้ัวไม่ว่าเรลาแอบฟัและลั้นหัวเราะอยู่้ายหลัพุ่มไม้ใล้ ๆ
“ไม่เอา
พูใหม่ีว่า พลอยวารีนี่อไม้ามสำหรับเ้า ไม่ไ้เสีย้าแ็เินไป”
วัรินทร์ยั้อม่อ
“หึหึ”
เรลาพยายามลั้นหัวเราะ แ่เสียนั้นเล็ลอออมา นเทพหนุ่มรู้ัว
นาึพยายามะวิ่หนี แ่เพียแ่เสี้ยววินาทีนา้อหยุะั
เมื่อเทพหนุ่มที่วระอยู่อีฟาอพุ่มไม้ ลับหายัวมาปราวาอยู่รหน้านาาสาวเสียแล้ว
มิหนำ้ำ้วยแรที่หยุะทันหันทำให้ใบหน้านวลปะทะับใบหน้ามอเทพหนุ่มอย่าั
สอสายาึสบประสานันอย่าไม่ทันเรียมใ รู้สึัวอีที
วัรินทร์เทพ็รีบึแนนาอย่าแร
“เ้าเป็นใรัน
เหุใมาอยู่แถวนี้ไ้ แล้วมาแอบฟั้า ่าเสียมารยาทเสียริ” วัรินทร์เสียุ
บีบ้อมือสาวน้อยรหน้าที่พยายามัืนอย่าแร
“โอ้ย...ปล่อยหม่อมันไ้แล้วเพะ
หม่อมันมิไ้แอบฟัเสียหน่อย หาแ่บัเอิไ้ยินพอี”
นาาสาวพยายามแ้มือหนาที่บีบ้อมืออนาอยู่
“นี่เ้า!
ยัะมาแ้ัวอี" วัรินทร์เทพอารม์เสีย
“เปล่านะเพะพระอ์
หม่อมันพูวามริ” นาาสาวพยายามอธิบาย ร่าบาทีู่ะเป็นรออนาเเ้าหาเ้าอแรึุยื้อที่แน
ทำให้ปลายมูอนา้อับปลายาอเทพหนุ่มอย่าั
ทั้สอไ้แ่อึ้ับสิ่ที่เิึ้น สอสายาสบประสานันอย่าไม่รู้ัว
เมื่อั้สิไ้เรลา็ออแรผลัที่ออวัรินทร์
“ท่าน! ทำับ้าเ่นนี้ไ้อย่าไร”
นาาสาวถามอย่าโมโห
“ระวัวาาอเ้าหน่อย
้าทำอะไร ในเมื่อเ้าเป็นผู้ที่ถลาเ้ามาหา้าเอ”
วัรินทร์เทพล่าวอย่าไม่ยอมแพ้
“เทพอย่าพระอ์็ีแู่ถูผู้อื่น
ไม่เยนึถึวามผิอน” เรลาโรธ
“ท่านพี่วัรินทร์
เรลา” เสียเรียอพลอยวารีเทวีที่ออมาาที่่อนัมาทา้านหลัอทั้สอ
“พลอยวารีเทวี” เทพหนุ่มเสียอ่อนโยนล
แววาที่แ็ร้าว แปรเปลี่ยนเป็นแววาที่เ็มไป้วยวามปิิ เรลาเห็นันั้น็รู้สึหมั่นไส้เทพบุรหนุ่มทันที
“ารวะท่านพี่
ทรรู้ัเรลา้วยหรือเพะ” พลอยวารีถาม
“เรลา
พานานนี้เป็นสหายอน้อหรือพลอยวารี” วัรินทร์ถามอย่าสสัย
“เพะท่านพี่
เรลาเป็นเพื่อนรัอหม่อมันเอ” พลอยวารีบอ เรลาึยิ้มอย่าเป็น่อ
“ว่าแ่ท่านพี่ับเรลาพูุยอะไรันอยู่เพะ”
พลอยวารีถามในเรื่อที่้าา
“เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอ
พี่แ่สอนนาเรื่อมารยาทเท่านั้น” เทพบุรหนุ่มบอ พลาส่สายาวาให้นาาสาว
“เพะ
แล้วท่านพี่ทรมาพบท่านพี่เพรวรุหรือเพะ” ร่าบาถาม่อ
“ไม่ใ่หรอ พี่มาเพื่อพบน้อ่าหา”
วัรินทร์อบ
“พบน้อหรือเพะ”
พลอยวารีเทวีุน
ฝ่ายภัทรเรศ็เินทามาเ้าเฝ้าวรุเทพ
ท้อพระโรพระราวับุษปีรี เาารวะวรุเทพ เทวราพระอินทร์ เทพเว
และพาวรุเษรานาราที่สนทนาันรอเาอยู่่อนหน้าแล้ว ะเียวันเพรวรุ และพัรนที็มาเ้าเฝ้าวรุเทพเ่นัน
“ารวะท่านปู่
ทรเรียพวหม่อมันมาพบมีเรื่ออะไรหรือพะยะ่ะ” เพรวรุถามอย่าสสัย
เมื่อเห็นทุนพร้อมหน้าพร้อมาในท้อพระโร
“ที่เราเรียพวเ้ามาวันนี้็เพื่อะให้มา่วยันิเรื่อารัพิธีอภิเษระหว่าวัรินทร์เทพ
หลานายอเทวราพระอินทร์ และพลอยวารีเทวีหลานสาวอเรา” วรุเทพบออย่ายินี
ท่ามลาวามใอทุน
โยเพาะภัทรเรศที่เหมือนถูสายฟ้าาวัระอพระอินทร์ฟาลลาใ
“อะไรนะพะยะ่ะ แ่ท่านปู่้าว่ามันไม่เร็วไปหน่อยหรือพะยะ่ะ”
พัรนทีถาม พลาหันไป้อมอภัทรเรศ ผู้เป็นสหายอย่าเห็นใ
เพราะพัรนทีนั้นรู้ีว่าภัทรเรศแอบรัน้อสาวอเา
นาาหนุ่มึไ้เฝ้าามูแลนาอย่าีมาโยลอ ไม่่าาพี่ายอย่าเา
“ไม่เร็วไปหรอหลานพัรนที
วัรินทร์หลานอเราอายุมาพอที่สมวระแ่านไ้แล้ว อีทั้หลานอเรา็พอใในพลอยวารี
ันั้นเราึมาที่นี่เพื่ออให้นามาเป็นหลานสะใภ้อเรา” พระอินทร์บอพลาหัวเราะ้วยวามสุ
“นั่นสิ
ริ ๆ พวเ้า็ถึวัยที่้อแ่านันแล้ว แ่ลับหวน้อไปไ้
พลอยวารีอายุเทียบเท่ามนุษย์็ 26 ปี แล้วนะ เทพเว พ่อว่าถึเวลาที่ลู้อให้หลานแ่านแล้วล่ะ”
วรุเทพบอ
“พะยะ่ะเส็พ่อ”
เทพเวสำทับ พัรนทีไ้แ่ยืนอึ้
“ฮ่า
ฮ่า ฮ่า...ี วันนี้้าวรุเทพและเทวราพระอินทร์มีเรื่อให้พวเ้า่วย
เราอให้พวเ้า่วยันสร้าวามผูพันให้ับวัรินทร์และพลอยวารี้วย” วรุเทพสั่
พัรนทีรู้ีว่าท่านปู่อเา้อารให้ทุน่วยันเป็นามเทพสื่อรัให้ับวัรินทร์และพลอยวารี
แ่เาะทำไ้อย่าไร ในเมื่อรู้อยู่เ็มอว่าเพื่อนอเารู้สึอย่าไร
“วันนี้้ามีเรื่อะแ้พวเ้าเท่านี้
อบใพวเ้ายิ่นั ลับไปพัันไ้แล้ว” วรุเทพล่าวปิารประุม
ทุนึแยย้ายันออมาาท้อพระโรทิ้ให้วรุเทพและพระอินทร์สนทนาัน่ออย่าออรส
“้า่อนภัทรเรศ”
พัรนทีะโนามหลั
“พะยะ่ะท่านพัรนที”
ภัทรเรศหยุเิน ่อนะหันไปพูับพัรนที ้วยสีหน้าปิ
“เรามีเรื่ออยาุยับเ้า”
เทพบุรหนุ่มบอ
“ือเรา...”
พัรนทีำลัะพู
“พัรนที”
เพรวรุเทพัึ้นเสีย่อน
“พะยะ่ะท่านพี่”
พัรนทีัไม่ไ้
“้าอยาหารือับเ้าหน่อย”
เพรวรุบอน้ำเสียริั
“พะยะ่ะ”
พัรนทีรับำสั่ ภัทรเรศึ้มำนับเป็นารอัวะลับ
“ภัทรเรศ
เ้า็้วย” เพรวรุบอสีหน้าริั
“พะยะ่ะเพรวรุเทพ”
นาราหนุ่มบออย่านอบน้อม ในใเ็มไป้วยวามสสัย
หลัาพูุยเรียบร้อยแล้ว
นาราหนุ่มเินออมาาพระราวัอวรุเทพ้วยแววารุ่นิ
ะที่เินผ่านสวนอไม้ออุทยานบุษปีรีอยู่นั้น ภัทรเรศ็เหลือบไปเห็นพลอยวารีเทวีำลัมวามามอผีเสื้อน้ำที่ำลัโบยบินรอบัวอนา
นาาหนุ่มยิ้มให้ับวามสใส ลืมวามทุ์ภายในใไปั่วะ เทวีสาวไม่รู้ัวเลยว่า
นาราหนุ่มแอบมอนาอยู่ไม่ไลนั ไม่นานรอยยิ้มนั้น็าหายไป
ลับลายเป็นนัยน์าที่แฝไป้วยวามเศร้าหมอแทนที่
เมื่อนาาหนุ่มเห็นวัรินทร์เทพเินเ้ามาหาเทวีสาวอย่าเินอาย
สอมืออเทพหนุ่มที่ไว้ไปทา้านหลัถืออปาริาสีแสสวยาสวรร์
ึ่ำลัส่ลิ่นหอมลบอบอวลไปทั่วบริเวอุทยาน
“พลอยวารี”
วัรินทร์เรียหิสาวรหน้า
“เพะท่านพี่”
ร่าบาหันลับไปอบ
“อปาริานี้พี่ให้น้อนะ”
เทพบุรหนุ่มบอพลายื่นอปาริาในมือให้หิสาว
“อบพระทัยเพะท่านพี่”
เทวีสาวพนมมือารวะอย่านอบน้อม ่อนรับอไม้าเทพบุรหนุ่ม
นายิ้มให้้วยวามอบุ ยิ่ทำให้เทพบุรหนุ่มรู้สึเอ็นู
ภัทรเรศที่เห็นเหุาร์ทุอย่ารู้สึเ็บแปลบที่หัวใ
แ่ำ้อยอมรับวามริรหน้าให้ไ้
เานึถึำพูที่พูุยับเพรวรุและพัรนทีเมื่อรู่
‘้าอยาให้พวเ้า่วยวัรินทร์สหายอ้าามรับสั่ท่านปู่’ เพรวรุเริ่มารสนทนาอย่าไม่อ้อม้อม
‘แ่ท่านพี่ ้าไม่เห็น้วย พลอยวารีเป็นน้อสาวอเรา
นาวระมีวามสุับนที่นารั’ พัรนที้าน
‘ใ่! นาวรมีวามสุับนที่นารั
แ่นผู้นั้น็วระมีาิำเนิทีู่่วรับนา้วย เ้าไม่ิว่า
พลอยวารีะรัับพานาแบบภัทรเรศหรอใ่หรือไม่’ เพรวรุถามน้อาย
พลาหันไป้อมอภัทรเรศอย่ารู้ทัน นาาหนุ่ม้อมอแววาู่นั้นอย่าเรียบเย
รู้สึร้าวรานภายในิใ
‘ันั้น พวเรา้อร่วมมือันเป็นามเทพสื่อรั
ทำให้พลอยวารีและวัรินทร์รัันให้ไ้ เพราะพวเาเหมาะสมันที่สุแล้ว’ เพรวรุบอน้ำเสียริั ยิ่ทำให้ำว่า “เหมาะสม”
อเพรวรุแทเ้าไปในิใอนาาหนุ่มทันที
‘ที่้าอยาะบอ็มีเพียเท่านี้
้าหวัว่าพวเ้าะเห็น้วยับสิ่ที่้าบอไป’ เพรวรุบอเน้นย้ำ่อนเินาไป
ทิ้ไว้เพียวามเียบันและวามุ่นมัวภายในิใอพัรนทีและภัทรเรศ เทพบุรหนุ่มมอสหายนสนิทอย่าเห็นใ
ึใ้มือับที่บ่าอนาราให้ำลัใามประสาลูผู้าย
‘้า้อออภัยภัทรเรศ ท่านพี่อ้าออะเป็นนโผผา’ พัรนทีบอ
‘ไม่เป็นไรเลยพะยะ่ะพระอ์ ้าทราบีว่า
วามรัที่ท่านและท่านเพรวรุมีให้พลอยวารีเทวีนั้น่ายิ่ให่ เป็นสายสัมพันธ์อสายเลือที่ไม่อาัาไ้’
ภัทรเรศบอาใริ
‘หมายวามว่า เ้าะยอมทำามที่ท่านพี่เพรวรุรับสั่หรือ’ เทพบุรหนุ่มถามอย่าไม่เ้าใ
‘พะยะ่ะ เพรวรุเทพล่าวไ้ถู้อ ไม่มีผู้ใเหมาะสมับพลอยวารีเทวี
เท่าับวัรินทร์เทพอีแล้ว หาพลอยวารีมีวามสุับนที่นารัและู่วรับนา
้าพระอ์็ย่อมะมีวามสุไป้วยพะยะ่ะ’ ภัทรเรศบอ
แม้ะเ็บแปลบที่หัวใ แ่็เป็นวามริที่ไม่อาหลีเลี่ยไ้
พัรนทีรู้สึนับถือในวามรัอันบริสุทธิ์อภัทรเรศที่มี่อน้อสาวอน
นาราหนุ่มมอภาพวามสใสอเทวีสาวที่นรัอย่าสุะลั้นวามเ็บปวภายในใ
ิไ้เพียแ่ว่า สิ่ที่นำลัทำอยู่เป็นสิ่ที่ีที่สุสำหรับเทวีสาวแล้ว
เาึัสินใเินามา โยหารู้ไม่ว่า เรลาน้อสาวอเามอภาพเหุาร์ทั้หมั้แ่้น
แววาที่พี่ายอนมอพลอยวารีเทวีอน้น แปรเปลี่ยนเป็นแววาเศร้าหมอทันใ
เมื่อพี่ายอนเห็นวัรินทร์เทพมอบอไม้ให้พลอยวารีเทวี
แม้นาะไม่เ่เรื่อเล่น่อนหาเหมือนพลอยวารีเทวี แ่เรื่อารเาใพี่ายอน
นาีสาวไม่เป็นสอรอใร เรลาแน่ใแล้วว่า ภัทรเรศมีใให้พลอยวารีเทวี
เพื่อนรัอนาแน่นอน ิันั้นนาีสาวึ้อิแผนารเป็นามเทพสื่อรัให้พี่ายอนทันที
“โอ้โห! เทวีเพะ
นั่นออะไรหรือเพะลิ่นหอมเหลือเิน หน้าาไมุ่้นเยเลยเพะ”
เรลาเินเ้าไปััหวะ แสร้ถามถึื่ออไม้
ทั้ที่ในใ็รู้ว่าเป็นอปาริาบนสวรร์ เพราะนาเยไ้รับอไม้นี้าบิาอน
เมื่อรั้ไปทำเทวิบนสวรร์
“อปาริาิบนสวรร์น่ะเรลา
ท่านพี่วัรินทร์นำมาฝาเรา” พลอยวารีบอสหายนสนิทามวามริ
“หอมเหลือเินเพะเทวี
อปาริาาสรวสวรร์
เป็นบุาสำหรับนาที่อยู่ใ้บาาลอย่าหม่อมันเหลือเินเพะที่ไ้เห็นอริ”
เรลาบออย่าน่าสสาร เพราะรู้ีว่าพลอยวารีเทวีเพื่อนสาวนั้นใอ่อน
“ถ้าเ่นนั้นท่านพี่เพะ
น้ออให้อปาริาที่ท่านพี่มอบให้แ่เรลานะเพะ”
พลอยวารีออนุาวัรินทร์เทพ
“แ่พลอยวารี
พี่นำมาให้นาใหม่วันหลั็ไ้” วัรินทร์เทพบอ
“ไม่เป็นไรเลยเพะท่านพี่
ท่านปู่ับท่านพ่อเส็ไปาวึส์บ่อยรั้ น้อะไปเ็บเมื่อใ็ไ้
รบวนท่านพี่เปล่า ๆ เพะ” พลอยวารีเทวีบออย่าใสื่อ พลายื่นอปาริาให้แ่เรา
“รินะเพะเทวี
อบพระทัยเพะ” เรลายิ้มอย่ามีัย ทิ้ให้วัรินทร์บรามโรธ
“เทวีทรไปที่นั่นสิเพะ
อล้วยไม้ป่าอพระอ์ำลับาน ทานี้หม่อมันะส่เส็ฯท่านวัรินทร์เทพเอ”
เรลาระิบบอพลอยวารีเทวี
“ระิบอะไรันหรือ
พานาอย่าเ้าถึะสนิทับพลอยวารีอย่าไร ็วระมีมารยาทับ้าบ้า” เทพบุรหนุ่มสุะทน
ึุนาีสาว
“อประทานอภัยเพะ
แ่หม่อมันับพลอยวารีเทวี็เป็นเ่นนี้ันลอ” เรลาแสร้สำนึผิ
เพื่อึวามสนใอเทพบุรหนุ่ม
เป็นารเปิโอาสให้พลอยวารีหายัวออไปาที่แห่นี้
“พี่ว่าน้อวระวาัวใหม่และระวัเพื่อนอน้อนนี้ให้ีนะพลอยวารี
เอ๊ะ! พลอยวารี พลอยวารี...” วัรินทร์เทพหันมาไม่พบพลอยวารีเทวี็รู้ทันทีว่านี่เป็นแผนอเรลาเป็นแน่
“หึหึ...”
เรลาสุะลั้นหัวเราะ เทพบุรหนุ่มแน่ใในสิ่ที่นิทันที
“นี่เ้า! หัวเราะเยาะ้ารึ”
เทพบุรหนุ่มโมโห ที่เสียรู้นาีสาว
“เปล่านะเพะ
หม่อมันืนอปาริาแ่พระอ์็ไ้ หม่อมันเพิ่นึไ้ว่า
ท่านพ่อเยเ็บมาฝาเมื่อนานมาแล้วน่ะเพะ” เรลายั่วโมโหเทพบุรหนุ่ม
“นี่เป็นแผนอเ้าสินะ
นาีอมเ้าเล่ห์” วัรินทร์เทพโมโห มือหนาบีบ้อมือน้อยอนาีสาวแน่น
“โอ๊ย! ปล่อยหม่อมันนะเพะ”
เรลาร้อ้วยวามเ็บ แ่ไม่ยอมแพ้
นาใ้มืออี้าพยายามแะมือหนานั้นออา้อมืออน
“ทีเ่นนี้มาทำสำออย
้า้อสั่สอนเ้าให้รู้สำนึเสียบ้า” วัรินทร์เทพบอริั
พยายามสู้แรอนาีสาว แ่้วยแรุึอเทพบุรทำให้เรลาที่เสียารทรัวระโนล้มทับร่าอเทพบุรหนุ่มอย่าแร
อปาริาที่ลบนสวนอุทยานระายลิ่นหอมไปทั่ว
สายาอนาีสาว้อมอเทพบุรหนุ่มที่ใบหน้าม
สายาอเทพบุรหนุ่ม็้อมอเรลา แววาอ่อนโยนล้วยฤทธิ์อลิ่นปาริา แม้อไม้าสรวสวรร์นี้ไม่สามารถทำให้ทั้สอระลึาิไ้็าม
นั่น็เพราะาินี้เป็นารำเนิาิแรอนทั้สอนั่นเอ
เรลาที่อยู่ในภวั์ั่วะเริ่มรู้สึัว นาึรีบลุออาร่ายอเทพบุรหนุ่มและแปลายเป็นพานาเลื้อยหนีไปทันที
วัรินทร์ที่รู้สึัวทีหลัว้าร่าบาอนาไม่ทัน็รู้สึเ็บใ
“ฝาไว้่อนเถอะ”
เทพบุรหนุ่มบออย่าอารม์เสีย
ความคิดเห็น