คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนใหม่และความผูกพัน
“ระวั!” เสียเรียอเ็สาวทำให้พลอยวารีหันลับไปมอ
ส่ผลให้เทวีน้อยเสียารทรัว เราะห์ีที่มืออเ็หิผู้นั้นว้าประอเทวีน้อยไ้ทัน
“ระวัหน่อย
เพะ พระอ์เือบะเหยียบห้าอันีสารแล้ว” เ็สาวอายุใล้เียับพลอยวารีบอ
พลาี้ใหู้้นห้าอันีสารที่อยู่บนพื้น พลอยวารีเทวีถอนหายใอย่าโล่อ
เพราะเทวีน้อย็พอะรู้ฤทธิ์อห้านินี้
“อบใเ้ามานะ
ไม่เ่นนั้นเราไ้เหยียบห้าอันีสารนแสบร้อนแล้ว” พลอยวารีบอาใริ
“้วยวามยินีเพะเทวี”
เ็สาวบออย่ายินี
“ว่าแ่เ้าเป็นใรัน
ูาารแ่ัวแล้ว เ้าน่าะเป็นพานา แล้วเ้าเ้ามาที่นี่ไ้อย่าไร”
พลอยวารีถามอย่าสสัย
“ถูแล้วเพะเทวี
หม่อมันเป็นพานานามว่า เรลา หม่อมันเป็นบุรสาวอพาวรุเษรานารา ผู้เป็นพาหนะอพระพิรุ
เส็ปู่อพระอ์” นาีน้อยบอ
“อ๋อ
ที่แท้เ้า็เป็นบุรอพาวรุเษรานารานั่นเอ แล้วเ้ามาทำอะไรที่นี่ล่ะ” เทวีน้อยถาม่อ
“เอ่อ...
ือ...หม่อมันหนีออมาเล่น้านอถ้ำบาาลน่ะเพะ แ่ำที่นี่ไ้เลยะเ้ามาหลบ...”
ยัไม่ทันาำนาีน้อย็้อสะุ้ใ เพราะมือาบุลที่สาม
“ท่านพี่!” เรลาเรียบุลที่ับ้อมือนอย่าัวล
เหมือนะเป็นำอบให้พลอยวารีไ้ เมื่อเทวีน้อยเห็นหน้าารึมอนาาหนุ่ม ทำให้เทวีน้อยนึถึแววาอพี่ายทั้สอยามห่วน้อสาว
็พอะเาไ้ว่านาาหนุ่มทีู่ะอายุมาว่านนี้้อเป็นพี่ายอเรลา
“เรลา
พี่บอี่รั้แล้วว่าถ้าะออไปไหน้อบอพี่่อนน่ะ” นาาหนุ่มุน้อสาว
“แ่ท่านพี่
น้อไม่อยาอยู่แ่ใ้บาาลนี่เพะ” เรลาบออย่าหอย ๆ
ทำให้เทวีน้อยนึถึนเอทันที
“แ่นี่มันในเบุษปีรี
พระราวัอพระพิรุ เราไม่วรเ้ามาที่นี่โยไม่ไ้รับอนุา”
นาาหนุ่มยัุน้อสาว
พลาหันไปพบับเทวีน้อยที่ำลัยืนมอเหุาร์อย่าทำัวไม่ถู
“เทวี
อารวะ หม่อมัน้ออประทานอภัยที่เ้ามารบวนพระอ์” นาาหนุ่มบออย่าสุภาพ
“หม่อมันและน้อสาว้ออทูลลา่อน”
นาาหนุ่มบอ พลาำลัะับมือน้อสาวเินออไป พลอยวารีเทวีเห็นันั้นึรีบัึ้น
“้า่อนนารา
เราว่าเราเ้าใเรลา น้อสาวอท่าน็มีวามรู้สึที่ไม่่าาเรา
วามรู้สึที่แม้ะมีพร้อมทุอย่า แ่็ว้าเหว่” เทวีน้อยบอราวับเ้าไปนั่ในใอเรลา
“และวามรู้สึที่ว่า
โลใบนี้่าว้าให่ แ่สรีับถูำัให้อยู่แ่ในโลแบ ๆ” พลอยวารีล่าว่อ
“ใ่เพะเทวี
พระอ์ล่าวไ้ถู้อ” ธิานาีน้อยสำทับ
“ะนั้นเราึอยาอร้อท่าน
ให้เรลาเป็นเพื่อนเล่นับเรา่อนไ้หรือไม่” เทวีน้อยอ้อนวอน
นาาหนุ่มมอเ้าไปถึแววาอ้อนวอน ทั้าเทวีน้อยและาน้อสาวสุที่รั
เาพอะเาไ้ว่าวามว้าเหว่นั้นเป็นเ่นไร
“พะยะ่ะเทวี
หม่อมัน้ออประทานอภัยที่ไม่ไ้นึถึเรื่อนี้เลย
พี่็้ออโทษเ้า้วยเรลาที่ไม่เยนึถึวามรู้สึอเ้า”
นาราหนุ่มบอพลอยเทวี ่อนะหันไปบอผู้เป็นน้อสาว
“ไม่เป็นไรเลย
เราเ้าใท่านี พี่ายอเราทั้สอ็ไม่อบให้เราออไปไหนเ่นัน
นั่นเพราะพวเาห่ววามปลอภัยอเรา อนนี้เรลาเป็นเพื่อนอเรา
ท่าน็เปรียบพี่ายเราเ่นัน ว่าแ่ท่านมีนามว่าอะไรหรือ” เทวีน้อยบอาใ
“หม่อมันภัทรเรศพะยะ่ะ
แ่เทวีหม่อมันไม่ล้ารับเียรินั้น” นาาหนุ่มบอ
“ไม่เลย
ท่านพี่ภัทรเรศ เรลาไปเล่น้านอถ้ำับเราเถิ” พลอยวารีบอ
่อนะหันไปูมือเรลาและวิ่ออไปเล่นภายนอถ้ำ โยมีภัทรเรศิามอยู่ห่า ๆ
อย่าห่ว ๆ มอภาพเ็หิสอนที่ำลัวิ่เล่นอย่าสใส สวนอไม้ออุทยานบุษปีรี
ภัทรเรศและเรลานั้น เป็นพานาึ่ระูลวิรูปัษ์และเอราปถึมีายสีเียวและมีเล็สีทอเมื่อายร่าเป็นพานา เนื่อาพาวรุเษรานาราผู้เป็นบิานั้นเป็นบุรอพาสมุทรนพรัน์เทวนาา
โอรสอ์ที่ 10
อท้าววิรูปัษ์ ้นระูลวิรูปัษ์
อีทั้พาวุเษรานารานั้นยัเป็นนัาอนาอุษาอนันวี ธิาอ์ที่ 7
อท้าววิรูปัษ์ ายาอพาอนันนาราอี้วย ส่วนมาราอภัทรเรศและเรลานั้นเป็นพานาในระูลเอราปถนามว่า
นาสุวรรอำภา ภัทรเรศและเรลานั้นอาศัยอยู่เมือโภวีอันเป็นนรบาาลที่ไม่ห่าาบุษปีรี
เมือวสุธามานั พาวรุเษรานาราถือเป็นพาหนะสำัอวรุเทพ เพราะเมื่อวรุเทพทรนาแทนระเ้ผ่านไปที่ใ
พาวรุเษรานาราะ่วยให้น้ำในารสร้าฝนอพระอ์เพียพอ่อารทำารเษรลอทั้ปี
“โอ้โห!
เทพอย่าพวเราเป็นเพื่อนับพานาไ้้วย “
เทพอ์น้อยพูึ้น่อับารเล่าเรื่ออนารทมุนีอย่าั้ใ
“ใ่แล้ว
เ็น้อย เพราะารเป็นเพื่อนนั้นไม่ไ้แบ่แยว่าะนั้นใ
เราทุนสามารถเป็นเพื่อนันไ้ แ่ใที่มีมิรภาพ นั่น็ือ
วามยินีึ่ันและัน ไม่ใ่วามอิาริษยา และไม่เบียเบียนันทั้าย วาา
และใ” นารทมุนีบอ
“โอ้โห! มิรภาพ่ายิ่ให่ริ
ๆ” เทวีน้อยอ์หนึ่บอนารทมุนี
“ใ่แล้ว
พวเ้ารู้หรือไม่ว่า มิรภาพที่แท้รินั้น นอาะมีพื้นานอยู่บนวามยินีึ่ันและันแล้ว
ผู้ที่สามารถเป็นเพื่อนที่ี่อันและันไ้ นับว่าเป็นนีและเป็นผู้มีุธรรม
ารมีเพื่อนที่ีึเปรียบเสมือน ไ้พรอันประเสริ เพราะมิรภาพไม่เพียแ่่วยให้ีวิมีวามสุ
แ่มิรภาพยัเป็นส่วนสำั
ที่่วยให้เิวามสบสุบนโลใบนี้้วยนะ นาร้าย...นาราย” นารทมุนีบออย่าปิิ
“ไ้โปรเล่า่อเถินารทมุนี
เรื่อราวเป็นอย่าไร่อไป พลอยวารีเทวีับพานาพวเาเป็นเพื่อนที่ี่อันใ่หรือไม่”
เทพอ์น้อยถาม และรอฟันารทมุนีอย่าั้ใ
“ใ่
พวเาเป็นมิรแท้อันและัน หลัาที่วรุเทพลับมาาสวรร์พร้อม้วยพาวรุเษรานารา...”
นารทมุนีเล่า่อ
ภายหลัาเสร็สิ้นภาริสวรร์
วรุเทพลับมายัเมือวสุธา และเินไปยัอุทยานบุษปีรี พร้อมับเพรวรุ พัรนที
และพาวรุเษรานารา ที่นั่นพระอ์ไ้พบับเสียหัวเราะอย่าสนุสนานอเทวีน้อย
และเรลา โยมีภัทรเรศอยเฝ้าูแลอยู่ไม่ไลนั วามร่าเริในวัยเ็อพลอยวารีเทวีทำให้ผู้เป็นปู่มีวามสุ
“นั่นพลอยวารีหนิพะยะ่ะเส็ปู่
น้อูสนุสนานับารวิ่เล่นยิ่นั ว่าแ่เ็เหล่านั้นเป็นผู้ใันพะยะ่ะ”
เพรวรุถามอย่าสสัย
“เส็พี่นั่นภัทรเรศและเรลาพะยะ่ะ
บุรอพาวรุเษรานารา” พัรนทีบอพี่าย
“เส็ปู่”
พลอยวารีที่ำลัวิ่เล่นอย่าสนุสนานวิ่ไปอวรุเทพอย่าร่าเริ เรลาและภัทรเรศึเ้าไปารวะเหล่าเทพและบิาอน
“ว่าอย่าไรเทวีน้อยอปู่
เ้าูสใสและสนุสนานมาว่าอยู่ในวัเสียอี” วรุเทพถามหลานสาว
“เพะ
เป็นเพราะไ้เล่นับเรลาและท่านพี่ภัทรเรศ หลาน็ไม่เหาเลยเพะ
เส็ปู่ทรอนุาให้ทั้สอเล่นับหลานที่วัไ้หรือไม่เพะ” พลอยวารีเทวีอ้อนวอน
“ไ้สิหลานรั
พาวรุเษรานาราท่านะว่าอะไรหรือไม่” วรุเทพถามนารา
“แ่พลอยวารีเทวีเมา่อเรลาและภัทรเรศ
นั่น็เป็นเียริอย่ายิ่แล้วพะยะ่ะ” พาวรุเษรานาราล่าวอย่ายินี
“ไ้ยินรึยัหลานปู่
ท่าทาหลานอเราะพอใบุรอท่านเสียแล้ว” วรุเทพล่าวอย่ามีวามสุ
“อบพระทัยเพะเส็ปู่
อบุ่ะท่านลุ” พลอยวารีบออย่านอบน้อมพลาีใับเรลา
“นาร้าย...นาราย
และมิรภาพอพวเา็เริ่ม้นึ้น แ่ว่านอามิรภาพแล้ววามผูพันนั้น็เพิ่มึ้น้วย
10 ปีแห่สรวสวรร์ เทวีอ์น้อย็เิบโเป็นหิสาวที่ส่าาม” นารทมุนีเล่า่อ
“พลอยวารี
หม่อมันะเริ่มหาพระอ์แล้วนะเพะ” เรลา ที่เิบโเป็นนาีสาวบอเป็นสัาอารเล่น่อนหาในเอุทยานบุษปีรี
่อนะเริ่มเินามหาพลอยวารีเทวี
ทา้านพลอยวารีเทวีนั้น
แอบมาหลบ่อนเรลาที่บริเวน้ำระหว่าอุทยานบุษปีรีและเมือโภวี
นั่นเพราะที่นี่มี้นไม้ให่ที่พอะบบันเอไ้ หาะเล่น่อนแอบเรลาไม่เ่เท่าเทวีสาวเป็นแน่
นามั่นใว่าว่าเรลาะมาพบว่านหลบ่อนอยู่ที่นี่
็ะนานพอที่เรลาะเป็นผู้แพ้ในารเล่น่อนหารั้นี้ เมื่อูลาเลาแล้วนาึรีบหมุนัวลับไปทา้นไม้ให่อย่ารวเร็ว
้วยหวัะเินไป้านหลัอ้นไม้ให่ทาน้ำ แ่เท้าเ้ารรมลับไม่เป็นใสะุราไม้ะล้มล
“ระวั”
เสียเือนอายหนุ่มที่นาุ้นเย รีบพุ่ัวออมาา้นไม้ให่และว้าร่าอเทวีสาวไ้ทันวัน
้วยแรึที่หมายประอร่านี้ ทำให้ร่าอนาปะทะับอแร่อภัทรเรศโยไม่ทันั้ัว
วาอหนุ่มสาวประสานัน
พลอยวารีเทวีรับรู้ไ้ถึวามเป็นห่วและัวลภายในวาอนาาหนุ่ม
ส่ผลให้หัวใที่แ็ุพลอยอเทวีสาวสั่นระรัวอยาไม่อา้านทานไ้
“เทวีเป็นอะไรหรือไม่พะยะ่ะ”
นาาหนุ่มถามอย่าห่วใย
“ท่านพี่ภัทรเรศ
เอ่อ...น้อไม่เป็นอะไรเพะ โีที่ท่านพี่รับน้อไ้ทัน”
พลอยวารีบอพลาผละัวออห่าอย่าเหมาะสม แ่ยัเห็นวามโล่ใาภัทรเรศ
“้อทรระวัอ์้วย
ว่าแ่ทรเล่นอยู่ับเรลามิใ่หรือพะยะ่ะ” ภัทรเรศถาม่อ
“พลอยวารีเทวี
พลอยวารีเทวี” ยัไม่ทันที่ะไ้ำอบ เสียอเรลา็ใล้ึ้นมาเสีย่อน เทวีสาวึว้ามืออนาาหนุ่มและหลบที่้านหลั้นไม้อย่ารีบร้อน
“เอ...็เหมือนไ้ยินเสียมาาทานี้นี่นา...”
เมื่อไม่พบเทวีสาว เรลาึเินไปามหาอีฟาออุทยานบุษปีรี
“เฮ้อ...”
พลอยวารีเทวีที่ะเ้อมออยู่ถอนหายใอย่าโล่อ ่อนะใอีรั้ที่หันไปพบใบหน้ามอนาาหนุ่มที่ยิ้มอย่ารู้ทัน
“ที่แท้็ทรเล่น่อนหาหรือพะยะ่ะ”
ภัทรเรศบออย่าเ้าใทุอย่า
“ท่านพี่ห้ามบอเรลานะเพะ”
เทวีสาววิวอน นาาหนุ่ยิ้มให้ับวามน่ารัสใส และวามไร้เียสาอเทวีสาว
“พะยะ่ะ
หม่อมันไม่บอหรอ” ภัทรเรศรับำ
“รินะเพะ
อบพระทัยเพะท่านพี่ภัทรเรศ” พลอยวารีบออย่าีใ พลาับมือภัทรเรศอย่าอบุ
รู้ัวอีที็้อรีบปล่อยมือายหนุ่มเพื่อแ้เินเสียแล้ว
“ถ้าเ่นนั้นน้ออไปหลบที่ถ้ำหลัน้ำ่อนนะเพะ”
เทวีสาวบอ่อนรีบวิ่ไป
นาาหนุ่มยิ้มามหลัให้ับเทวีสาว
ั้แ่พลอยวารีเทวีเป็นเพื่อนับเรลาน้อสาวอเา วามผูพัน็เริ่ม่อัวึ้นาารที่้อพบเอันบ่อยรั้
ภัทรเรศยอมรับว่าวามสุอเามาาวามลา วามน่ารั และวามสใสอพลอยวารีเทวีที่เาามูแลและเฝ้าูเธอมาลอ
“ท่านภัทรเรศ”
ไม่ทันไรนาาหนุ่ม็้อหุบยิ้ม เนื่อานาาหนุ่มผู้เป็นบริวารอภัทรเรศ็ปราายึ้น
“มีอะไรหรือิยะ”
ภัทรเรศถามนาาบริวาร
“พาวรุเษรานาราให้้ามาามท่านไปเ้าเฝ้าอ์วรุเทพพะยะ่ะ”
ิยะนาาล่าว่อนายอน แม้ภัทรเรศะมีวามสสัย
แ่็รับำนาาบริวารและรีบไปเ้าเฝ้าวรุเทพทันที
ความคิดเห็น