The Rain Wanna Cry เห็นฝนนั้นป่ะ น้ำตาหนูเอง

ข้อมูลเบื้องต้น

แนะนำตัวละคร / ทักทายผู้อ่าน / เขียนตามใจชอบ พิมพ์ตรงนี้ได้เลย...

เนื้อเรื่อง

สายฝนที่ร่ำไห้ กับต้นไม้ไม่รดน้ำ?

        "พี่ทรี ดูนี่สิคะ" เสียงใสของเด็กสาวคนหนึ่งที่ในมือกำลังโอบอุ้ม ต้นกล้าของต้นไม้ต้นเล็กๆไว้ แล้วยื่นออกไปเรียกความสนใจ ให้เด็กชายตัวสูงกว่าที่นั่งอยู่ริมระเบียบเงยหน้าจึ้นมามองได้

        เด็กสาวชื่อ พิรุณหรือพิณ และเด็กผู้ชายที่ชื่อ ทรี ทรีอายุเยอะกว่าพิรุณ 2 ปี ทั้งสองสนิทกันตั้งแต่เด็ก เพราะเป็นเพื่อนบ้านที่สนิทกันเข้าออกบ้านกันเป็นเรื่องธรรมดา

        ตอนนี้ทั้งสองคนนั่งอยู่ที่ระเบียบริมสวนของบ้านพิณ วันนี้พ่อแม่ของพิณและทรีไปทำธุระ จึงให้ทรีมาอยู่เป็นเพื่อนพิณ พิณจึงแอบขโมยต้นกล้าต้นเล็กๆ ที่พ่อซื้อไว้มาเล่น

        "......" ทรีที่เห็นต้นกล้าในมือของพิณก็ก้มหน้าอ่านหนังต่อ

        "พี่ทรี หนูได้ยินคุณพ่อบอกว่าถ้าเอามันฝังดิน มันจะโตเป็นต้นไม้สูงๆ เลยนะคะ"

        "มันไม่ดี เอาไปไว้ที่เดิม" ทรีรู้อยู่แล้วว่าต้นกล้าในมือของพิณนั้น เป็นของพ่อเธอแล้วพิณก็แอบขโมยมา

        "นี่พี่ทรี หนูปลูกมันได้มั้ยคะ?" พิณถามเด็กชายตรงหน้าพร้อมกับช้อนตามองด้วยแววตาที่อ้อนวอน แต่ก็คงยังไม่มีเสียงตอบกลับมาอยู่ดี

        เด็กสาวจึงเด็กเดินไปที่เข้าไปในสวน แล้วนั่งลงตรงที่มีหญ้าขึ้นบางที่สุด วางต้นกล้าในมือลงข้างๆ พร้อมกับใช้มือน้อยควัดดินตรงนั้น ด้วยมือน้อยที่ตั้งใจจะขุดดินนั้น ทำให้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จะมีก็แต่รอยข่วนบนดินจากเล็บเล็กๆ นั้น

        แล้วพิณเริ่มสะอื้นเหมือนจะร้องไห้เบาๆ ออกมา เธอตั้งใจมากว่าจะขุดดินเป็นหลุม เอาต้นกล้านี่วางลงไป แล้วก็ถมมัน 'แต่ทำไม? กันนะ ตอนที่คุณพ่อทำถึงขุดได้ง่ายดาย แต่ตัวเธอถึงได้อ่อนแอขนาดนี้'

        ทรีที่ไม่ได้ยินเสียงเด็กสาวนานเกินปกติ ก็เริ่มนึกได้พอเงยหน้าจากหนังสือ ก็เห็นพิณที่กำลังนั่งสะอื้นตัวสั่น มือที่เปื้อนไปด้วยดินขยำกระโปรงของตัวเองทั้งสองข้าง

        พอทรีมองรอยข่วน ของเล็บเล็กหลายรอยบนพื้นดิน กับต้นกล้าที่วางอยู่ข้างๆ ก็รู้แล้วว่าอะไรทำให้พิณร้องไห้

        เด็กชายไม่พูดอะไร มองหาเศษกระถางต้นไม้ที่แตกอยู่ไม่ไกลจึงเดินไปหยิบมา แล้วนั่งใช้เศษนั้นจิ้มลงไปที่ดินตรงที่พิณตั้งใจขุด ออกเเรงตักดินขึ้นมาเรื่อย จนเป็นหลุม

        "จะปลูกมั้ยต้นไม้น่ะ" เสียงของทรีถามพิณที่นั่งมองเค้าขุดดินตั้งแต่ต้นจนเป็นหลุม

        "ปลูกค่ะ พี่ทรีขอบคุณนะคะ" แล้วเสียงสะอื้นก็กลายเป็นเสียงใสเหมือนดังเคย ตอบทรีพร้อมกับหยิบต้นกล้าข้างๆ มาวางลงไปในหลุมแล้วก็ค่อยๆ เกลี่ยดินรอบมากลบราก

        ทรีที่เห็นว่าหลังจากเด็กสาวกลบดินเสร็จก็ไม่มีแรงกดดินให้แน่นได้ จึงช่วยทุบดินให้จนเสร็จ

        "ของคุณพี่ทรีมากนะคะ ต้นไม้ต้นนี้มาช่วยกันดูแลนะคะ" พิณเอ่ยขอบคุณ

        หลังจากวันนั้นผ่านมา 1 เดือน

        ครอบครัวของพิณต้องย้ายบ้านไปที่บ้านใหญ่ ของครอบครัวเพราะคุณย่าของพิณอาการทรุดหนัก ในขณะที่ขนของที่เหลือเล็กน้อยในบ้านหมดแล้ว ครอบครัวของทรีก็มาบอกลา ขณะที่พิณกำลังจะขึ้นรถ เด็กสาวก็ยังร้องไห้ไม่หยุด

        ทรีเดินเข้าลูบหัวพิณที่ร้องไห้ตัวสั่น ด้วยแววตาเศร้า แล้วพิณก็หยุดสะอื้นเงยหน้ามองทรี จับมือที่กำลังลูบหัวเธอมาแนบแก้มเเล้วพูดว่า

        "พี่ทรี ต้นไม้ต้นนั้นดูแลมันด้วยนะ ถ้าฝนตกละก็มันจะตายรึเปล่า" เด็กพูดเเล้วก็กลับมาร้องไห้อีกครั้ง คุณแม่เคยเล่าให้ฟังว่าต้นกล้าที่ไม่โต ถ้าฝนตกอาจโดนน้ำซาดจนล้มแล้วตายก็ได้

        "ไม่ตายหรอเพราะพี่จะรีบดูแลให้มันโตไวๆ" ทรีตอบพิณ ใช้มืออีกข้างเช็ดน้ำตาให้พร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนราวกับปลอบประโลม

        "ถ้าพิณโต พิณจะกลับมาอยู่บ้านนี้นะคะ" พิณยิ้มทั้งน้ำตาแล้วก็ขึ้นรถไป

        เมื่อรถของพิณค่อยๆขับออกไป ทรีได้แต่มองหลังรถจนลับตา หลังจากวันที่ครอบครัวพิณย้ายบ้าน ก็ได้จ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดบ้านหลังเก่าอยู่เสมอ และป้าแม่บ้านก็มักจะเห็นทรีปีนกำแพงเข้ามาพร้อมกับขวดน้ำ มารถต้นกล้าต้นเล็กนี้เสมอ

................................................................

        "อ่าว! น้องพิณวันนี้ก็มาหาไอ้ทรีหรอ?" นายถามพิณทันทีที่เห็นว่าร่างบางกำลังเดินเข้ามาใกล้โต๊ะเค้า พร้อมกับในมือที่ถือถุงขนม แล้วก็ข้าวกล่องที่ทำเองมาด้วย

        *พิณในที่นี้ไม่ใช่เครื่องดนตรี แต่ย่อมาจากพิรุณที่แปลว่าสายฝนนะคะ!

        "ค่ะ วันนี้พิิณเลิกช้าขอโทษด้วยนะคะ" พิณตอบนายแล้วก็เดินมานั่งตรงข้ามกับร่างโปร่งของทรี ซึ่งนั้นก็คือคนที่เธอตั้งทำขนมและข้าวกล่องมาให้

        "นี่พี่ทรี วันนี้หนูน่ะ ทำ..π¢€¤%&£€®...มีแต่ของที่พี่ชอบทั้งนั้นเลยนะ" พิณยิ้มอย่างสดใสให้ทรี พร้อมกับแกะกล่องข้าวที่เธอทำมา ยื่นออกไปให้ร่างโปร่ง

        "เฮ้ย ทรียิ้มหน่อยก็ไม่ได้หรอวะ น้องเค้าบอกว่าของชอบมึงไม่ใช่หรอวะ" เพื่อนของทรีที่นั่งข้าง พูดแนวติ ใส่ทรีแล้วแอบจิกตาใส่เล็กน้อย

        "เรื่องของกุ" ทรีพูดใส่ทรีด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ

เเล้วก็ตัดข้าวที่พรายทำมาให้เข้าปาก

        "ทรี อร่อยป่ะ" นายถามทรีที่ทานอาหารของเธอแบบเงียบๆ

        "เดี๋ยวพี่ชิมให้ครับน้องพิณ" นายว่าแล้วก็ทำท่าจะแย่งช้อนในมือของทรี เเต่ว่า

        เพี้ยะ!

        ทรีใช้มืออีกข้างตบมือของนายที่ยื่นเข้ามา เสียงดังจนเพื่อนที่นั่งข้างยังต้องเสียวกับเสียงตีเมื่อกี้แล้วคิดพร้อมกัน

        'ดีนะ ที่ไม่แย่งมันกิน'

        "โอ้ย ไอ้ทรีตีมือกูซะเเรงเลย มึงหวงกับข้าวขนาดนั้นเลยหรอวะ"

        และสิ่งที่นายได้กลับมาคือทรีที่หลังจากตีมือของเค้าเสร็จก็หันไปกิินข้าวในกล่องต่อ แบบไม่สนใจ

        นายไม่รู้ว่าเพราะอะไร หลังจากเปิดเรียนได้หนึ่งเดือนน้องที่ชื่อว่าพิณ เรียนคณะสถาปัตย์ ได้มาบอกพวกเขาว่าชอบไอ้ทรี แล้วก็จะขอทรีเป็นแฟนโดยจะเริ่มต้นการจีบโดยการ ที่ทำข้าวกล่องมาให้ทรีทุกวันที่มีเรียน พร้อมกับเฝ้ามันกินด้วยรอยยิ้ม เเต่จนถึงตอนนี้ทรีก็ยังไม่เคยให้น้องมันเลยสักครั้ง ถึงจะถามว่าพี่ทรีไม่ชอบอะไร แต่สุดท้ายก็ลองผิดลองถูกทำมาให้มันกินทุกวัน จนรู้ว่า

        หลังจากที่ทรีกินข้าวเสร็จ เนมก็จะเอาขนมที่ทำเองมาให้ทรีกินต่อ เเต่ทุกครั้งทรีแทบจะไม่ชิมมันเลยสักนิด จนรู้ว่าทรีไม่ชอบของหวานมากๆ

        "วันนี้ไม่หวานนะคะ เค้กโกโก้ น้ำตาลน้อยค่ะ" ถึงพิิณจะพูดยังไงทรีก็ไม่มีวี่แววว่าจะชิมเลยสักครั้ง จนต้องเก็บกล่องข้าวที่ทรีกินเสร็จแล้ว (ทรีไม่ได้กินกล่องข้าวนะ ทรีกินข้าวข้างใน ห้ามท่วง!) พร้อมกับกล่องใส่ขนมที่เเทบจะไม่นี้ไปด้วย

        พิณมักจะเอาข้าวกล่องมาให้ทรีที่คณะ แล้วนั่งมองทรีกินจนหมด เเล้วจึงเก็บกล่องข้าว กับขนม กลับไปกินข้าวใส่ส่วนของตัวเองที่คณะเพื่อน

        "พิณไปก่อนนะคะ" หลังจากที่พิณเก็บกล่องข้าวเสร็จเเละกำลังลุกออกจากโต๊ะนั้น ก็มาบอกทรีว่า

        "พี่ทรีคะ วันนี้ฝนตกจะตก พรายรอใต้ตึกคณะนะคะ" แล้วยิ้มให้หลังจากนั้นก็เดินออก

.................................................................

        ย้อนกลับมาช่วงเปิดเรียนเดือนแรก จะมีการรับน้อง เป็นเรื่องปกติ วันนั้นเองคณะสถาปัตย์ของพิณก็มีการรับน้องที่ห้องเชียร์ แต่หลังจากกิจกรรมเริ่มไปได้สักพัก พี่ว้ากก็บอกว่าขอหยุดการรับน้องเพียงแค่นี้ เพราะว่าข้างนอกในมีเมฆครึ้ม ดูเหมือนฝนกำลังจะตกหนัก และดูท่าว่าน่าจะไม่หยุดง่ายๆ จึงให้น้องกลับบ้าน

        ทุกวันพิณจะขึ้นรถประจำทางหรือแท็กซี่ไปกลับ ม.เสมอ วันนี้ก็เช่นกันเนมพยายามเร่งฝีเท้าออกจากห้องประชุมให้เร็วที่สุด

        แต่เหมือนว่าฝนจะเริ่มริน สักพักจึงเริ่มตกแรงเรื่อยๆ พิณจึงตัดสินใจที่จะวิ่งเข้ามาหลบอยู่ใต้ตึกแถวๆนั้น โดยที่แถวนั้นแทบจะไม่มีคนอยู่เลย สักพักก็มีชายร่างโปร่งคนหนึ่งเดินเข้ามายืนถัดจากพิณไปสักหน่อย คุยโทรศัพท์กับใครสักพัก แล้วก็หันมาถามว่า

        "น้องยังไม่กลับบ้านหรอ" เสียงทุ้มของผู้ชายข้างๆ ทำให้พิณที่กำลังยืนมองเม็ดฝนสะดุ้งเล็กน้อย

        "หนูกลับรถประจำทางค่ะ" แล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินตรงไปที่โรงรถ ที่แทบจะไม่มีรถอยู่เลย จนพิณก็ละสายตาไปรับโทรศัพท์ของเพื่อน พอคุยกันเสร็จ

        ก็มีรถมีดำคันหนึ่งมาจอดริมฟุตบาตหน้าตึกที่พิณหลบฝนอยู่ กระจกรถค่อยๆ เลื่อนลง ก็คือพี่ผู้ชายที่ถามเนมเมื่อกี้นั้นเอง

        "วันนี้ฝนตกหนักกว่าน้องจะได้กลับก็คงดึก ขึ้นรถพี่จะไปส่ง!" เสียงพี่ผู้ชายคนนั้นตะโกนเรียกพิณ ให้ขึ้นรถ

        พิณที่เห็นดังนั้น ทำไมเธอถึงคิดว่าพี่คนนี้ไง้ใจได้ก็ไม่รู้ เธอรีบวิ่งออกจากใต้ตึกใช้ประเป๋าใส่บอร์ดสเก็ตของเธอบังไว้บนหัว แล้วรีบตรงมาขึ้นรถทันที

หลังจากนั้นพิณก็ถึงหอโดนสวัสดิภาพ โดยความช่วยเหลือของพี่ผู้ชาย ที่มาส่งเธอ พิณก็เลยบอกว่าจะตอบแทนจึงแลกไลน์และเบอร์เอาไว้

        หลังจากวันนั้นพิณก็เริ่มรู้สึกว่าชอบพี่ผู้ชายคน จนวันหนึ่งเดินไปบอกที่โต๊ะของพวกพี่เค้าว่า ชอบพี่เค้า จะขอเป็นแฟน โดยเริ่มจีบจากการทำอาหารกลางวันมาให้ทาน และบางครั้งวันที่เธอกลับเย็นพี่คนนั้นมักจะรอและไปส่งเธอที่หอเสมอ

        พี่คนนั้นก็คือทรีนั้นเอง

............................................................

        วันนี้ก็เป็นอีกวันที่พิณกำลังจะเอาอาหาร แต่ต่างจากวันก่อนเพราะวันนี้อาจารย์ปล่อยเรท มายี่สิบนาที เธอเป็นห่วงว่าป่านนี้ทรีจะหิวข้าวมากรึปล่าว

        เพียงเสี้ยววิที่เธอมองไปที่โต๊ะ ที่ทรีและเพื่อนมักจะนั่งเป็นประจำ สิ่งที่เห็นก็คือ ทรีกำลังทานขนมเค้กจากช้อนที่ผู้หญิงอีกคนเป็นคนป้อนด้วยรอยยิ้ม โดยที่รอบข้างไม่มีพวกพี่นายอยู่เลย

        พิณในตอนนี้ได้แต่หลบอยู่หลังเสาอาคารต้นหนึ่ง เหมือนมีลูกตุ้มมาหน่วงกลางใจ พิณได้แต่ยืนนิ่ง มองดูทรีกับผู้หญิงอีกคนต่อไปเรื่อยๆ เธอมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาที่สั่นไหว น้ำมีใสเริ่มคลออยู่ดวงตา แล้วก็กลายเป็นสายน้ำที่ไหลลงอาบแก้ม

        พิณยืนให้น้ำตาไหลอาบแบบเงียบๆ ในมือที่ถือถุงข้าวกล่องกับขนมกำไว้แน่น เธอกำลังเสียใจ? สับสน? หรือเศร้า? แต่ในหัวของเธอนั้นมีแต่ความว่างเปล่า และคำถามมากมาย

        'ขอโทษนะพี่ไม่ชอบของหวาน'

        'กินสักนิดนะคะ หนูทำไม่หวานนะ'

        'ไม่อ่ะพี่ไม่ชอบ'

        'นี่พี่ทรียิ้มหน่อยสิ'

        'ไม่ล่ะ'

        ขณะเดียวกันก้อนเมฆที่ครึ้มตั้งแต่เช้า ก็ค่อยปล่อยเม็ดฝนให้ไหลรินอย่างช้า เหมือนกับพิณในตอนนี้เหลือเกิน

เวลาผ่านไปสักพักก็มีเสียงโทรศัพท์จากพี่นายเพื่อนของทรีโทรมา พิณปากน้ำตา พยายามปรับเสียงที่สั่นจากการความเสียใจให้กลับมาเป็นปกติที่สุด เเล้วก็กดรับ

        ก็มีเสียงโทรศัพท์จากพี่นายเพื่อนของทรีโทรมา พิณปากน้ำตา พยายามปรับเสียงที่สั่นจากการความเสียใจให้กลับมาเป็นปกติที่สุด เเล้วก็กดรับ

        "ฮัลโหลน้องพิณ วันนี้เลิกช้าหรอ ไม่ต้องมาหาทรีมันนะพวกพี่กินข้าวในห้างอ่ะ" ทันทีนายพูดจบพิณเงียบหน้ามองไปที่ทรีที่กำลังยิ้มให้กับผู้หญิงอีกคน ด้วยแววตาที่สั่นเครืออีกครั้ง

        "ค่ะ... หนูเข้าใจแล้ว" พิณตอบกลับนายแบบสั่นๆ เเล้วกดตัดสายทิ้งไป

        "ที่พี่บอกว่าไม่ชอบน่ะ ไม่ใช่ขนมสินะ"

        'หนูเข้าใจแล้ว เข้าใจแล้วจริงๆ'

        'รอยยิ้มนั้นไม่มีวันที่เราจะได้เห็นมันหรอก'

        พิณพูดเสียงเบายกมือขึ้นมาปิดปากที่สั่นเครือ ปล่อยให้น้ำตาไปเรื่อยๆ เธอหันไปมองฝนที่ตกอยู่ด้านนอก แล้วก็ยิ้มให้กับความรู้สึกของตัวเอง ที่มันช่างน่าเสียใจจน อยากจะบายความรู้สึกนี้ให้ได้เหมือนกับสายฝนที่เอ่อล้นโปรยปรายจากก้อนเมฆเหลือเกิน

............................................................

        หลังวันที่พิณเห็นทรีทานขนมที่ผู้หญิงอีกคนป้อนด้วยรอยยิ้มเเล้ว

        เธอก็เริ่มตัดใจ และทิ้งระยะห่างจากทรีเรื่อยๆ เริ่มจากการไม่เอาอาหารกลางวันไปให้ ไม่ทักแชทไปหา หรือแม้แต่จะให้มารับกลับหอ เรียกได้ว่าพิณในตอนนี้เหมือนกำลังหลบหน้าทรีอยู่

        จนถึงตอนนี้ก็ผ่านมาได้สองอาทิตย์แล้ว พิณกำลังนั่งสเก็ตภาพใบหน้าของใครสักคน อยู่ที่ม้านั่งใต้ตึกคณะ ที่ตอนนี้ฝนรินเล็กน้อยอยู่ตัวคนเดียว

สักพักก็มีเดินของใครหลายคน

        ตึก ตึก ตึก         ตึก ตึก ตึก

        เสียงเดินของประมาณกลุ่มหนึ่ง เดินเข้ามาใกล้พิณเรื่อยๆ แล้วก็มีใครสักคนในนั้นเอ่ยทักพิณ ที่กำลังนั่งหันหลังให้พวกเค้าอยู่หยุดมือที่กำลังวาดรูป ให้หันมามองได้

        "น้องพิณ!"

        "คะ... คะ?" หันหลังไปตามเสียงเรียก แต่พอจะตอบนาย สายตาของเธอหันไปเห็นทรีที่อยู่ข้างนาย ก็ตอบด้วยเรียงสั่นๆ

        'ทำไมล่ะ ทำไมต้องมาตอนนี้ ตอนที่กำลังจะลืมพี่ไปได้แล้วนะพี่ทรี'

        "พอดี ไอ้ทรีมีเรื่องจะคุยกับเราหน่อย พี่ไปก่อนนะ" หลังจากพูดจบนายและเพื่อนก็ค่อยเดินออกไปจากอาคาร เหลือเพียงแต่ทรีที่ยืนนิ่งเงียบอยู่ที่เดิม

        พิณก็ไม่ได้สนใจอะไรรีบหันหน้าหนีทรี แล้วกลับมาวาดรูปต่อ เวลาผ่านไป ทรีก็ยังยืนนิ่งไม่พูดอะไรเหมือนเดิม จนพิณวาดรูปเสร็จ เธอเห็นว่าฝนเริ่มตกเเรงก็รีบเก็บของใส่ประเป๋า แล้วจะเดินออกอาคาร แต่ในขณะที่เธอเดินผ่านทรี

        มือหนาของทรีก็ยื่นมารั้งข้อมือพิณเอาไว้แล้วก็จับไหล่บางให้หันหลังกลับมาหา แล้วก็กอดพิณแน่น พร้อมกับกดหัวของเธอให้จมอก

        "พี่กับเค้าไม่ได้เป็นอะไรกัน" เสียงของทรีพูดด้วยความใจเย็นพร้อมกับดวงตาที่มีแต่ความรู้สึกผิด

        พิณที่ตกใจ กับทรีที่กำลังกอดเธออยู่ก็รู้สึกว่าดวงตากำลังร้อนผ่าวเหมือนน้ำตากำลังจะไหล แต่เธอจะไม่แสดงความเสียใจให้ทรีได้เห็น จึงพยายามกลับมันไว้

        "เค้าเป็นเพื่อน เรียนทำขนม จะเอาไปให้แฟน ก็เลยให้ชิม ขอโทษ" ทรีพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า เค้าเหงามากจริงๆ ตอนที่พิณไม่อยู่เค้าไม่ทานข้าวเที่ยงเลย ทั้งคิดถึงและเหงา

        "แต่พี่ไม่กินขนมของพิณ แล้วก็... ไม่เคยยิ้มให้ด้วย" พิณพยายามพูดให้ปกติ แต่รอยยิ้มของทรีเมื่อตอนนั้นก็โผล่เข้ามาในความคิดของเธอ สุดท้ายน้ำตาที่กลั้นมานานก็ไหลออกมา พร้อมกับเสียงสะอื้น

        ทรีพี่รู้สึกว่าเสื้อของตนเริ่มเปียก พร้อมกับร่างในอ้อมกอดที่สั่นเครือ ก็รีบพูด "พี่ขอโทษ"

        พิณที่ได้ยินคำขอโทษ ก็ดันตัวออกจากอกของทรี มองออกไปข้างนอกตึก ด้วยดวงตาที่มีสายน้ำไหลริน

        "พี่มองเห็นฝนนั้นมั้ย? น้ำตาของหนูเอง ตอนที่หนูเห็นพี่กับพี่ผู้หญิงมันหน่วงมากเลยล่ะ" พิณพูดแล้วหันมายิ้มให้ทรี จนตาหยีทำให้น้ำตาสีใส ไหลหยดลงมาหนักกว่าเดิม

        "พี่เข้าใจแล้ว"

        "พี่จะกินขนมของพิณ"

        "พี่จะยิ้มให้พิณ"

        "พี่จะไม่ทำให้ร้องไห้"

        "เพราะอยากนั้นกลับมานะ"

        "กลับมาอยู่ในสายตาพี่.... อีกครั้ง"

        ทรีพูดแล้วประโยคสุดท้าย แล้วมองตาพิณด้วยแววตาขอโทษ

        "นี่พี่ทรี ต้นไม้ต้นนั้นน่ะ มันกำลังจะตายแล้วนะ เค้าบอกว่าต้นมันแห้งเกินไป ทั้งๆที่ไม้ได้ให้น้ำแท้ๆ แต่มันก็อุส่าโต มันคงต้องการน้ำมากแน่ๆ"

        "มันคงถ้าไม่รถน้ำก็ต้องรอให้ฝนตก แต่แถวนั้นฝนคงไม่ตกเลย" ทรีพูดพร้อมกับมองตาพิณด้วยความอ่อนโยน

        "แล้วมองเห็นต้นไม้ต้นนี้มั้ย มันก็ต้องการน้ำนะ เพราะฉะนั้นช่วยเป็นฝนให้ได้มั้ย..."

.

.

.

.

.

.

        *พิณ ย่อมาจาก พิรุณ แปลว่าสายฝน ไม่ใช่เครื่องดนตรีประเภทดีดนะคะ ในที่นี้เราให้นิยามความหมายเพิ่ม คือน้ำ ช่วยเข้าหน่อยนะ ตอนจบจะได้ไม่ตะหงิด ต้องการฝน = ต้องการน้ำค่ะ!

        *ทรี แปลว่าต้นไม้ เพราะฉะนั้นจึงต้องการฝนค่ะ

        ฝากคอมเม้นต์ แล้วติด้วยในหลายๆพาร์ท อาจจะบรรยายไม่ดี ไรต์ไม่ถนัดพาร์ทตัวละคร จึงขอเขียนในแบบบรรยายและมุมมองดีกว่า

        ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ