คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chap 4
อาหารมื้อเที่ยงเป็นไรเรื่อยๆ ด้วยความสนุกสนานแม้เจอินจะยังมีท่าทีเย็นชาอยู่บ้างแต่เพราะเธอกำลังสนใจกับคอนเสิร์ตจึงไม่มาใส่ใจใครในโต๊ะเท่าไหร่ อาหารมื้อเที่ยงจบลง ร่างสูงเห็นเวลาสมควรจึงขอตัวกลับไปก่อนโดยมีนิชคุณเดินไปส่งที่หน้าประตู
“กลับดีๆ นะครับอาจารย์^^”
“ครับขอบคุณสำหรับมื้อเที่ยงวันนี้นะครับ ฝากบอกอูยองด้วยว่าอาหารอร่อยมากเลยครับ^^”
“ครับอาจารย์... ไว้มีโอกาสมาทานด้วยกันอีกก็ได้นะครับถือซะว่าเป็นเพื่อนบ้านกัน”
“ครับ”
ร่างสวยก้มโค้งให้ความเคารพให้อาจารย์เล็กน้อยเช่นเดียวกับแทคยอนที่ตอบรับเช่นกัน ดวงตากลมโตคู่สวยจ้องมองร่างสูงที่เดินหายไปพร้อมรอยยิ้มจนลับตา ก่อนลอบถอนหายใจให้กับความรู้สึกตัวเองอย่างเหนื่อยใจ ทำไมต้องใจเต้นตามเพียงแค่รอยยิ้มที่ดูซื่อๆ อย่างนั้นด้วยนะ
ครู๊ด~ ครู๊ด~
โทรศัพท์มือถือบางเฉียบสั่นเรียกเจ้าของมันอยู่ในกางเกงเดฟ ทำเอาเจ้าตัวตกใจหลุดจกภวังค์ความคิด มือเรียวหยิบเจ้าตัวบางที่สั่นออกจากกระเป๋าสายตาสวยมองริสชื่อบนหน้าจอก่อนจะถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายอีกครั้ง แต่ก็ต้องปั้นความรู้สึกให้ดูเหมือนว่าตนนั้นดีใจเหลือเกินที่เขาโทรมา
“ครับคุณชีวอน^^”
[คุณให้ผมไปรับคุณนะ...ผมคิดถึงคุณ...ผมต้องการคุณเหลือเกิน]
“อะ...เอ่อ”
[ไม่ได้หรอ...] น้ำเสียงที่ฟังดูน่าสงสารทำเอานิชคุณถึงกับอึกอักพูดอะไรไม่ออก แม้จะดูน่าสงสารแต่เค้าก็รู้ดีกว่าคนที่โทรมาต้องการเพียงแค่ให้ตนไปปรนเปรอความสุขทางร่างกายให้เท่านั้น
“คุณชีวอนครับผมเพิ่งกลับบ้านมาเมื่อวันก่อนเองนะครับ อีกอย่างพรุ่งนี้ผมมีสอบสำคัญนะครับ”
[ผมบอกแล้วไงครับนิชคุณ ว่าคุณไม่ต้องเรียนก็ได้ผมจะเลี้ยงคุณกับน้องๆ เองเพียงแค่คุณยอมมาเป็นของผมคนเดียว]
คำพูดหว่านล้อมแบบเดิมๆ เพราะติดใจร่างกายที่สวยงามมันช่างดูน่ารังเกียจเหลือเกินไม่ว่าใครก็พูดอย่างนี้ทุกคน...แต่ถ้าหากว่าวันหนึ่งเค้าเบื่อร่างกายนี้ละ ยังจะอยากเลี้ยงตนอยู่มั้ย??
“คุณชีวอนครับผมบอกแล้วไงครับว่าไม่ได้กฎต้องเป็นกฎ”
ใช่ทางออกที่ดีที่สุดคืออ้างกฎของที่ร้านหรือใครจะเรียกมันว่าอย่างอื่นนิชคุณเองก็ไม่อยากใส่ใจเพราะไม่ว่าอย่างไรก็สรุปว่ามันคือซ่องดีๆ นั้นเองแต่มันแค่หรูขึ้นมาอย่างไม่มีใครรู้ได้หากไม่ได้เล่นอยู่ในวงจรนี้จริงๆ กฎนั้นก็แค่ลูกค้ามีสิทธิ์ในตัวผู้ให้บริการเพียงแค่ 1 เดือนนั้นนานที่สุดและเป็นข้อที่สำคัญที่สุด มันจึงทำให้นิชคุณสามารถใช้เป็นข้อผลัดอ้างได้กับคนพวกนี้
[ช่างมันเถอะ...แต่ตอนนี้ฉันอยากเจอนายนะให้ฉันไปหาได้มั้ย???]
“ไม่ได้นะครับ!!!!!”
ด้วยความตกใจทำให้นิชคุณตะโกนออกไปก่อนเจ้าตัวจะหันไปมองที่ประตูบ้านด้วยความกังวลว่าเจอินจะมาได้ยินเข้า ก่อนจะเริ่มพยายามพูดหว่านล้อมชีวอนอีกครั้ง
“คุณชีวอนครับผมขอร้องนะครับผมเป็นห่วงน้องๆ ของผม อีกอย่างยังไงผมก็ต้องไปสอบนะครับ”
[ตอนนี้ผมอยู่หน้าหมู่บ้านคุณแล้วผมจะเข้าไปหาคุณถ้าคุณไม่ออกมาเจอและไปกับผม]
“อะไรนะ!!!!!”
[ผมจะเข้าไปเดี๋ยวนี้แหละ]
“เดี๋ยวครับๆ ก็ได้ครับ ... รอผมอยู่ที่หน้าหมู่บ้านไม่ต้องเข้ามารับผม...ผมไม่อยากให้น้องเห็น”
[นิชคุณนี้รักน้องจังแบ่งมารักผมบ้างก็ได้นะครับ^^]
“แล้วคุณฮีชอลกับคุณอึนฮยอกละครับ - -* ผมขอตัวไปเก็บของสักครู่นะครับแล้วผมจะออกไป”
แม้จะรู้ว่าลูกค้าจะมีตัวจริงอยู่กี่คนก็ห้ามนำมาข้องเกี่ยวแต่ครั้งนี้นิชคุณจำต้องดึงมาพูดก่อนตัดบทวางสาย ทั้งๆ ที่คุณชายชเว ชีวอนมีตัวจริงอยู่แล้วถึงสองคนนั้นคือคุณ คิม ฮีชอล เจ้าของธุรกิจแฟชั่นที่ดังติดอันดับในเกาหลี คุณหนูลี อึนฮยอก คุณผู้เป็นนายแบบที่กำลังโด่งดังติดอันดับแนวหน้าเช่นเดียวกันที่สำคัญคือทั้งสองเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน แค่สองคนนี้ชีวอนก็น่าจะพอแล้วแต่ยังกลับเที่ยวเจ้าชู้ ทั้งยังขอตนให้ไปอยู่ด้วยอีกคน ทั้งวงการก็รู้ดีว่าฮีชอล และ อึนฮยอกร้ายอย่างกับอะไร นิชคุณคนนี้คงไม่เอาตัวเข้าไปเสี่ยงหรอก
“อูยองน้องละ” เมื่อเข้าบ้านมาไม่เห็นน้องสาวก็ถามหาอย่างระแวงว่าเจ้าตัวจะได้ยิน
“ขึ้นไปบนบ้านน่ะพี่คุณมีอะไรหรอ”
“อูยองช่วยพี่ทีคุณชีวอนต้องการพบพี่ถ้าพี่ไม่ไปเค้าจะมาที่บ้าน...พี่ไม่อยากให้เค้ามาที่นี้เข้าใจพี่นะ”
“แต่พี่คุณครับถ้าพรุ่งนี้พี่มีสอบสำคัญ แล้วใช่ว่าพี่คุณไปพบเค้าแล้วจะได้กลับมาทันทีซะที่ไหนคุณชีวอนชอบกักตัวไว้ไม่ใช่หรอครับ ผู้ชายอะไรไม่รู้เจ้าชู้เป็นบ้าเลย” อูยองบ่นอุบ
“เอาน่าช่วยพี่หน่อยนะพี่จะไปละดูเจอินให้พี่ด้วยนายก็รู้ว่าเจอินเกลียดคุณชีวอนอย่างกับอะไรดี”
“ก็ได้ครับแล้วเรื่องสอบละ”
“พี่จะลองคุยกับคุณชีวอนดูยังไงก็เป็นเด็กดีนะดูแลน้องด้วยละ ล็อคบ้านดีๆ พี่ไปละ”
“ครับ”
ตาใสจ้องมองรอยยิ้มพี่ชายที่เดินออกจากบ้านไปจนกระทั่งประตูไม้บานเก่าถูกปิดลง เสียงถอนหายใจยาวอย่างเห็นใจและเป็นห่วงพี่ชายคนโตและคนเดียวของตนถูกผ่อนออกมาก่อนอูยองจะหายกลับเข้าไปเก็บของในครับต่อ
ลับหลังที่นิชคุณออกจากบ้านไปไม่นานเจอินก็เดินลงมาจากบนบ้านพร้อมส่องสายตาหาพี่ชายทั้งสองของตนก่อนจะวิ่งไปที่ห้องครัวเพราะรู้ดีว่าอูยองยังคงต้องเก็บของในห้องอยู่แน่นอน
“อูยองอ่าพี่คุณไปไหน”
“เอ่อ...เห็นบอกว่าจะไปข้างนอกเดี๋ยวน่ะ^^”
“หรอ...งั้นเดี๋ยวฉันมานะจะไปธุระ”
“คนอย่างเธอมีธุระด้วยหรอเจอิน” อูยองถามอย่างสงสัยแต่กลับโดนสายตาเย็นชาส่งกลับมา
“มี!!!!!”
“OK อย่ากลับดึกละกันเดี๋ยวบอกพี่คุณให้”
“อืม!!!! ขอบใจนะอูยองโอปป้า”
“ไม่ต้องมาเรียกฉันแบบนี้เลยเธอมันก็อย่างนี้ทุกที”
บ่นให้เจ้าตัวเล็กของบ้านแล้วก็เดินไปล้างจานต่ออย่างไม่อยากใส่ใจแต่ความจริงคือหากอยู่ต่ออูยองอาจจะแสดงพิรุธออกมาเองว่าจริงๆ แล้วธุระที่นิชคุณออกไปคือการไปหาชีวอน แม้ในใจลึกๆ อยากจะซักว่าน้องสาวจะไปไหนแถบตาย
ร่างเล็กเดินออกจากบ้านไปด้วยความสงสัยระคนเอะใจว่าทำไมครั้งนี้อูยองถึงไม่ยอมซักไซร้ว่าจะไปไหน ไปหาใคร ทำอะไร กลับกี่โมง ไปนานแค่ไหน แต่ก็คงเป็นผลดีที่ตนจะได้จัดการเรื่องของยัยผู้หญิงปากสว่างยัยหน้าโบท็อกซ์ที่ตบหน้าตนไว้อย่างสาสมเสียที ร่างเล็กเดินออกจากบ้านมาเรื่อยๆ อย่างไม่เร่งรีบจนกระทั่งมาถึงหน้าทางออกของหมู่บ้านดวงตากลมสวยของเด็กสาวก็สังเกตเห็นรถสปอตคันงามที่จอดอยู่ แต่สิ่งที่เอะใจคือผู้ชายที่กำลังนั่งนัวเนียกันอยู่ในรถ ความรู้สึกตกใจระคนตะลึงวิ่งขึ้นชนอกจนจุก ขอบตาที่ค่อยๆ เรื่อด้วยน้ำอุ่นๆ ก่อนจะหยดลงมาช้า ร่างในรถไม่ใช่ใคร นิชคุณ พี่ชายของเธอที่นั่งอยู่ในนั้น
“พะ... พี่คุณ ฮึก”
ดูเหมือนว่าทั้งสองจะกอดจูบกันในรถพอแล้วนิชคุณทำท่าบ่ายเบี่ยงก่อนบอกให้ชีวอนขับรถออกไปเสียที รถสปอตขับผ่านออกไปทิ้งไว้ก็แต่ร่างเด็กสาวที่ยืนกำมือแน่นหน้าสวยพยายามเงยขึ้นฟ้าเพื่อห้ามไม่ให้ความอ่อนแอในใจไหลออกมา ในบรรดาลูกค้าของนิชคุณที่ผ่านมาดูเหมือนว่าเธอจะเกลียด ชเว ชีวอน ที่สุด ผู้ชายเห็นแก่ตัว ไม่รู้จักพอ มักมาก เธอเกลียดที่สุด มือเรียวคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดฝาพับออกก่อนรีบกดเบอร์พี่ชายของตนแล้วรอสัญญาณตอบรับ
ครู๊ด~ ครู๊ด~
[เจอ์ เจอินมีอะไรหรอ]
“พี่คุณอยู่ไหนฉันมีเรื่องอยากคุยด้วย”
น้ำเสียงสั่นเครือที่เจ้าตัวพยายามกดไว้ไม่ให้พี่ชายกับได้แสร้งถามเหมือนว่าตนไม่รู้เลยว่าพี่ชายคนโตของบ้านหายไปไหนกัน แต่แล้วปลายสายก็กลับเงียบอย่างไม่รู้จะตอบอย่างไรเพราะหากว่านิชคุณตอบไม่ตรงกับที่อูยองบอกเจอินอาจจะจำได้แน่นอน
“เห็นอูยองบอกว่าพี่ออกไปข้างนอกฉันมีเรื่องอยากคุยกับพี่ไม่อยากให้อูยองรู้ด้วยว่าโทรหาพี่...พี่ช่วยฉันหน่อยนะ”
[เจอ์คือพี่ออกมาทำธุระยังไม่ว่างคุยเลย ลองคุยกับอูยองไปพลางๆ ก่อนนะแล้วพี่จะรีบกลับไป]
“พี่กลับมาก่อนไม่ได้หรอ”
[ไม่เอานะครับเด็กดีพี่กลับตอนนี้ไม่ได้แต่พี่สัญญาว่าพี่จะรีบกลับนะอยู่บ้านเป็นเด็กดีนะ]
“ถ้าพี่คุณบอกว่าจะรีบกลับทำไมพี่คุณต้องบอกให้ฉันเป็นเด็กดีอยู่ที่บ้านพี่อยู่ที่ไหน”
[เจอ์ไม่เอาน่า พี่ก็ชอบพูดแบบนี้ประจำไม่ใช่หรอ]
…ไม่ใช่!!!...
“ใช่ งั้นฉันไม่กวนแล้วรีบกลับมานะฉันจะรอ”
จริงๆ แล้วร่างเล็กอยากจะตอบออกไปอย่างนั้นว่าไม่ใช่แต่เธอก็ไม่อยากทำให้พี่ชายไม่สบายใจจึงยอมหยุดแล้ววางสายไป ดวงตาคู่สวยจ้องมองออกไปยังทางที่รถเพิ่งวิ่งผ่านไปด้วยความโกรธ
“ชเว ชีวอน นายมันคนไม่รู้จักพอนายไม่มีทางปล่อยให้พี่ฉันมาสอบนัดสำคัญนี้แน่ๆ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!!!!!”
น้ำเสียงหวานกระแทกออกมาด้วยความโกรธก่อนเจ้าเครื่องพับในมือจะถูกเปิดออกอีกครั้งเพื่อส่งข้อความไปให้อูยองที่อยู่บ้าน เธอรู้ว่าอูยองรู้แล้วแต่ปิดเธอไว้ไม่อย่างนั้นอูยองควรจะซักเธอตอนออกจากบ้านแน่นอน
...จาง อูยอง ไอ้พี่บ้า ฉันเห็นแล้วว่าพี่คุณไปไหน นายพลาดแล้ว...
“ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะได้จัดการเรื่องสองอย่างพร้อมกัน”
ว่าแล้วมือเรียวก็กดส่งข้อความออกไปก่อนเธอจะเดินไปขึ้นรถประจำทางไปยังสถานที่ๆ หนึ่งที่เธอจะสามารถจัดการเรื่องทั้งสองที่เธอว่าได้พร้อมกัน
-- ที่บ้าน --
ข้อความเข้า~ ข้อความเข้า~
ร่างโปร่งวางมือจากจานที่กำลังเช็ดเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่ว่างอยู่บนโต๊ะกินข้าวในครัวขึ้นมาดูด้วยความสงสัยระคนสนใจกับข้อความที่เข้ามาใหม่ มือเล็กกดมันขึ้นมาอ่านทันที
“...จาง อูยอง ไอ้พี่บ้า ฉันเห็นแล้วว่าพี่คุณไปไหน นายพลาดแล้ว...”
ฉับพลันดวงตาในเบิกโพลงแทบไม่เชื่อสายตา ยัยตัวแสบของบ้านรู้เรื่องแล้วเธอคงไม่อยู่นิ่งๆ แน่นอน
“ตายแล้วสิ!!! ทำไงดีบอกพี่คุณดีมั้ยหรอเราจะโทรหายัยบ้านั้นดี โอ๊ยๆๆๆ!!! อุตส่าห์ทำเนียนแล้วทำไมถึงรู้เนี่ย”
ข้อความเข้า~ ข้อความเข้า~
ทันใดนั้นมือถือของตนก็ดังขึ้นอีกรอบ อูยองแทบทำมันร่วงด้วยความตกใจก่อนจะลนลานเปิดมันทันที
“..ฉันท้าให้นายบอกพี่คุณ...แต่นายคงรู้นะว่าพี่คุณจะต้องกังวลใจน่าดูเพราะฉะนั้นฉันสั่งให้นายอยู่เงียบๆ จะเป็นการดีที่สุดแล้วฉันจะไม่ทำอะไรด้วยไม่บอกนาย...”
“โอ๊ย!!!! ฉันจะบ้าตายฉันทำได้แค่อยู่นิ่งๆ ใช่มั้ยเนี่ยYY”
“เฮ้!!! อูยองทำไมนายไม่ปิดประตูบ้านให้มันดีๆ หน่อย”
ทันใดนั้นเสียงจากบุคคลภายนอกก็ดังเข้ามาพร้อมกับตัวที่เข้ามาอยู่ในบ้านเป็นที่เรียบร้อย อูยองมองไปตามเสียงก่อนรีบวิ่งออกไปหน้าประตูที่แขกคนใหม่ของบ้านยืนอยู่ และเขาไม่ใช่ใคร
“พี่เจย์~~!!!! ทำไงดีๆๆๆๆ”
มือเล็กบีบลงที่แขนสองข้างของแจบอมอย่างกระวนกระวาย ทำเอาคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ถึงกับงงระคนตกใจตามไปด้วย
“กะ เกิดอะไรขึ้นอูยองใครเป็นอะไร!!! O[ ]O”
“เจอินครับ เจอินเธอ”
“ยิ้มหรอ???”
“ไม่ใช่พี่เจย์”
“หัวเราะ!!!”
“ไม่ใช่อีกแหละพี่เจย์”
“ยัยนั้นบอกว่าเป็นห่วงคุณหร๊อ!!!!”
“ไม่ใช่สักอย่างเลยพี่เจย์!!!! อย่างเพิ่งเล่นได้มั้ย!!!!”
“อ้าว แล้วเป็นอะไรละ”
“คือพี่คุณออกไปหาลูกค้าใช่มั้ยแล้วผมพยายามโกหกเจอินแล้วแต่เธอรู้เรื่อง...รู้ได้ไงผมก็ไม่รู้แต่ผมรู้สึกไม่ดีเลยบอกพี่คุณก็ไม่ได้ทำอะไรก็ไม่ยัยบอกให้ผมอยู่เฉยๆ ผมจะทำไงดีละพี่เจย์”
“อยู่เฉยๆ ไงอูยอง”
“ห๊ะ!!!!!!”
อูยองมองหน้าแจบอมที่ยืนยิ้มด้วยท่าทางสบายๆ อย่างไม่เข้าใจก่อนฝาดแรงๆ ลงบนไหล่แจบอมแล้วเดินหนีไปนั่งที่โซฟาอย่างอดคิดหนักไปได้ ก่อนแจบอมจะหัวเราะร่าออกมาแล้วเดินไปนั่งตาม
“เจอินบอกนายว่ายังไงละ”
“ก็บอกแล้วไงว่าให้ผมอยู่เฉยๆ”
“ก็ทำตามที่เธอบอกซะไม่อย่างนั้นนายอาจจะไม่ได้ทำอะไรเลยแล้วถ้าบอกคุณนายอาจจะยิ่งทำให้คุณกังวลใจไปกันใหญ่ พี่ว่าเชื่อสิ่งที่เจอินบอกเป็นสิ่งดีที่สุดนายน่ะกังวลมากเกินไปรู้มั้ยบางทีน้องนายอาจมีเหตุผลของเค้า”
“ผมกลัวนิพี่เจย์ ยัยนั้นยิ่งบ้าไม่เหมือนชาวบ้านเค้าอยู่”
“แต่เท่าที่พี่จำได้ที่เธอบ้าก็เพราะห่วงคุณกับอูยองไม่ใช่หรอ”
แจบอมว่าออกมาจากใจจริงและเขาก็เชื่ออย่างนั้นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ตนรู้จักไม่เคยยิ้ม หัวเราะ ได้ถึง 2 นาทีเพราะในใจจริงๆ เธอมีความกดดันและความคิดบางอย่างอยู่ ตาเรียวสวยจ้องหน้าอูยองด้วยความเข้าใจมือเล็กถูกคว้ามาบีบเพื่อให้กำลังใจ
“ไม่ต้องกลัวนะวันนี้พี่จะอยู่เป็นเพื่อน^^”
“พี่เจย์~”
“เป็นเพื่อนไม่ได้หรอ..งั้นเป็นแฟนก็ได้!!!”
“ไอ้พี่เจย์บ้า!!!!!!”
ว่าแล้วอูยองก็ชักมือกลับก่อนตีรัวใส่แจบอมที่ทำลายบรรยากาศที่กำลังทำให้ตนซึ้งใจอย่างแรง แต่มันก็ทำให้อูยองลืมความเครียดและความกลัวไปได้ชั่วขณะ
-- ณ ที่แห่งหนึ่ง (จะบอกทำเพื่อ - -*) –
16.15 PM
ร่างเล็กยืนมองอาคารสูงที่ถูกออกแบบและสร้างอย่างสวยงามด้วยหินอ่อนมีราคา แต่ใครจะรู้ว่าข้างในมันไม่ได้มีราคาอย่างที่คิดเลยแม้แต่น้อย...ในเมื่อมันคือ ‘แหล่ง’ แห่งหนึ่งที่มีไว้บำเรอและปรนเปรอตัณหาราคะของพวกไม่รู้จักพอไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ปากก็บอกว่าตนเองเป็นผู้ดีไฮโซเหมาะกับสังคมโก้หรู แต่จริงๆ แล้วก็แค่พวกบ้าเซ็กซ์ไม่รู้จักพอ
“เฮ้อ~ ให้ดูจุนออกมารับดีกว่าเสี่ยงเข้าไปจะดีกว่า (_ _)”
เสียงหวานกว่าอย่าคิดหนักว่าตนควรจะเลือกทางเข้าไปอย่างไร ความจริงมันก็แค่เดินไปตามประตูทางเข้ามันก็น่าจะจบแต่เธอเคยเข้าไปแล้วครั้งหนึ่งและนั้นเป็นครั้งแรกที่เธอได้มา ร่างเล็กที่แอบตามพี่ชายมาด้วยความเป็นห่วงได้แอบเดินตามเข้าไปโดยไม่รู้ว่าสถานที่นี้คืออะไร เมื่อได้เข้าไปเธอกลับถูกจ้องด้วยสายตาหื่นกระหายสื่อได้ชัดว่าต้องการอะไร เธอยังจำวันนั้นได้หากผู้ชายคนหนึ่งไปเดินมาดึงตัวเธอออกมาเธอคงลวนลานที่ไม่เพียงจากสายตาแน่นอน และเค้าคือดูจุน ยุน ดูจน ผู้ดูแลแหล่งแห่งนี้ก่อนที่เขาจะพาเธอเดินไปหานิชคุณที่นั่งอยู่ในอีกห้องที่ไม่มีใครนอกจากพี่ของตน ตอนนั้นทันทีที่เห็นหน้าพี่ชายตนนั้นเป็นครั้งแรกที่เธอร้องไห้ต่อหน้านิชคุณด้วยความกลัวเป็นอย่างมากจนนิชคุณก็ตกใจ แม้หลงจากนั้นนิชคุณจะห้ามไม่ให้เธอมาอีกแต่มีหรอที่เธอจะฟัง กระนั้นเธอก็ยังแอบมาเพื่อเช็คข้อมูลอะไรหลายๆ อย่าง และทุกครั้งที่มาดูจุนจะต้องอกมารับที่ทางเข้าเสมอ
ครู๊ด~ ครู๊ด~
[ยอโบเซโย]
“ดูจุนมารับทีอยู่ทางเข้า”
[เด็กผี!!! มาป่วนที่ทำงานฉันอีกแล้ว]
“น๊า~ ดูจุนวันนี้ฉันโดนตบมาแหละTT ฉันจะแก้แค้นมันนายอยากให้ฉันโดนตบฟรีหรอนายมันใจร้ายที่สุดเลย”
แปลกที่กับดูจุนเธอสามารถทำเสียงออดอ้อน ขอร้องได้อย่างสบายยิ่งกว่าอยู่กับอูยองเสียงอีกเสมือนว่าเค้าเป็นพี่ชายอีกคนที่จะสนิทมากกว่าอูยองด้วยซ้ำ...แต่ความจริงอาจไม่ใช่สนิทก็ได้อาจคงเพราะอูยองและนิชคุณเป็นคนที่เธอห่วงมากแต่ดูจุนคือคนที่ห่วงเธอจึงทำให้การแสดงออกแตกต่างกัน
[อะไรนะ!!!! เด็กผีโดนตบชักอยากรู้เรื่องแล้วดิงั้นเดี๋ยวจะรีบออกไปรับนะ]
“อืม”
ร่างเล็กพับโทรศัพท์เก็บเข้ากระเป๋าก่อนยืนรออยู่ไม่นานดูจุนก็เปิดประตูออกมาด้วยรอยยิ้มที่เหมือนจะดูเป็นยิ้มเยาะมากกว่าที่คนเย็นชาอย่าง ปาร์ค เจอิน จะยอมให้เขาตบเอาง่ายๆ
“เชิญครับคุณลูกค้า”
“ลูกค้าบ้านป้านายสิดูจุนเดี๋ยวเถอะ”
มือเล็กฝาดแรงๆ ลงบนไหล่แกร่งของดูจุนที่แกล้งผายมือเชิญเข้าไปในตึกหรูนี้ ทำเอาคนโดนตีระเบิดเสียงหัวเราะออกมา แขนแกร่งโอบรอบร่างเล็กเพื่อทำหน้าที่เป็นผู้คุมกับให้เธอเมื่อเธอได้เข้าไป
“ถ้าไม่ติดว่าฉันกลัวไอ้พวกบ้ากามฉันไม่มีทางให้นายได้โอบไหล่ฉันแน่(- -*)”
“เก่งนักนะเด็กผีแน่จริงก็เข้าไปสิ” ร่างแกร่งว่าก่อนทำท่าจะปล่อยมือออก
“งั้นวันหลังฉันจะเล่าให้พี่คุณฟังว่านายทำอะไร (- -)”
“ก็ได้ๆ เธอนี้มันเด็กผีจริงๆ”
สุดท้ายดูจุนก็ต้องยอมจำนงด้วยกลัวว่านิชคุณจะโกรธตนเข้าให้ที่ไม่ดูแลน้องสาวของเค้าให้ดี ถึงจะบอกไปว่าน้องสาวตัวดีหรือเด็กผีที่ตนเรียกมาด้วยเหตุผลอะไร ก็ดูท่าทางว่าเด็กผีจะเตรียมการไว้หมดแล้วสุดท้ายก็ไม่พ้นตัวเองผิด
ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปร่างเล็กของเจอินที่เคยเดินด้วยความมั่นคงก็เริ่มสั่นเทิมขึ้นด้วยความกลัวมือเล็กรีบเกาะเสื้อดูจุนโดยอัตโนมัติ หน้าสวยที่เคยเชิดมองสิ่งตรงหน้าอยู่ตลอดก้มลงทันทีเพราะเธอกลัวสายตาของคนพวกนี้เหลือเกิน แต่ปฏิกิริยาทั้งหมดนี้กลับทำให้ดูจุนอยากปกป้องเธอมากขึ้นมากกว่าต้องการแกล้ง แขนแกร่งกระชับไหล่เธอเข้ามาคล้ายจะบอกให้รู้ว่าเขาจะปกป้องเธอเอง
“อ้าวดูจุนเด็กใหม่หรอว่ะ”
“ครับคุณฮโยซอกคนนี้ผมหวง^^”
“อะไรว๊า~~”
“ดูจุนไปเถอะฉันกลัว”
มือเล็กกระตุกชายเสื้อร่างแกร่งเบาๆ ทันทีที่มีคนเข้ามาคุยกับร่างแกร่ง เธอรู้ดีว่าคนพวกนั้นกำลังต้องการอะไรถึงได้เข้ามา ร่างที่สั่นไปทั้งตัวทำให้ดูจุนก้มหัวให้แขกคนสำคัญเล็กน้อยก่อนรีบพาเจอินออกมาจากส่วนกลางของพื้นที่ที่รวมบรรดาลูกค้าและเด็กๆ ไว้ให้เลือกสรรกันอย่างสบาย
มือหนาเปิดประตูห้องทำงานให้เจอินเดินเข้าไปแต่ดูเหมือนว่าเธอยังคงมีอาการกลัวอยู่จึงยังยืนแข็งทื่อ ดูจุนที่มองเจอินยืนตัวแข็งจึงต้องเดินจูงมือเธอมานั่งที่โซฟา
“นี้ๆ เด็กผีดีขึ้นยัง” นิ้วยาวจิ้มๆ ที่หน้าผากขาวสองสามทีเพื่อเรียกสติ
“อะ ห๊า อืม ไอ้พวกนั้น่ากลัวสุดๆ เลย ดูจุนถ้าลูกค้าคนหน้าของพี่คุณหาให้ดีๆ หน่อยนะฉันไม่อยากเห็นรอยช้ำบนตัวพี่คุณแค่รอยคิสมาร์คนั้นฉันก็อยากจะฉีกพวกมันจะตายอยู่แล้ว”
“ฮ่าๆ ฉีกงั้นหร๊อเมื่อกี้ยังตัวสั่นยิ่งกว่าลูกนกอีก^^”
“ไม่ต้องมายิ้มเยาะเลยอยู่หลายคนฉันไม่มีแผนฉันก็เลยกลัวแต่อย่าให้แยกเดี๋ยวเถอะไม่รอดฉันหรอก”
“เธอไม่ต้องฉีกยิ้มก็ได้นะมันดูสยองว่ะ ว่าแต่มีอะไรว่ามาไปทำไงให้โดนตบเข้าไหนดูดิ๊”
มือหนาค่อยๆ บรรจงจับหน้าขาวหันซ้าย-ขวาเพื่อสำรวจรอยช้ำบนหน้าขาว โดยเจ้าของหน้าเองก็ให้ความร่วมมือหันตามแรงจากมือของดูจุน
“ช้ำเยอะว่ะปกติเธอไม่ปล่อยให้ใครตบง่ายๆ ไม่ใช่หรอ”
“ถ้าไม่ปล่อยฉันก็ไม่ได้คะแนนสงสารดิ =v= แต่อย่างคิดเถอะว่าจะได้ตบฉันฟรี ฉันกำลังสงสัยว่ายัยคนที่ตบฉันรู้เรื่องพี่คุณได้ไง”
“เรื่องที่ขายตัวน่ะหรอ” ดูจุนถามขึ้นอย่างสนใจ
“ใช่ โฮ อึนยอล เนี่ยรูป” มือเล็กคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนเปิดไฟล์รูปให้ดูจุนดู
“นายพอจะคุ้นๆ เธอมั้ย เพราะถ้าเธอไม่อยู่ในวงการนี้จริงก็จะไม่รู้เพราะฉันเชื่อว่าความลับระหว่างลูกค้ากับคนให้บริการจะเป็นความลับต่อกันเสมออย่างที่นายบอก”
“โฮ อึนยอล… เดี๋ยวนะๆ ขอคิดแป๊ปแต่เธอไม่ใช่คนของเราแน่นอนไม่งั้นเจ้าคุณมันต้องรู้...แต่ฉันคิดว่ายัยนี้น่าจะเป็นคนของอีกที่นะที่เป็นเครือของเราเพราะฉันคุ้นหน้าจริงๆ”
“โอ๊โห~~ ทำกันเป็นเครือข่ายถ่ายโอนกันเป็นสาขา ( - -*)”
“- -* ช่วยดีมั้ยเนี่ย เดี๋ยวฉันไปหาข้อมูลในคอมฯ แป๊ปแล้วกัน”
“อืม”
ไม่นานนักดูจุนก็เดินกลับมาพร้อมกับเอกสารในมือสักสองสามแผ่นมายื่นให้ร่างเล็กที่นั่งรออย่างใจจดใจ่อ
“จริงๆ ด้วย โฮ อึนยอลเป็นเด็กไซด์ไลน์ของทางโน้นเค้า ส่วนรายละเอียดก็ประมาณเนี่ย”
ดวงตากลมโตจ้องมองแผ่นเอกสารประวัติพร้อมรูปถ่ายของศัตรูเธอ ปากอิ่มฉีกยิ้มเย็นอีกครั้งอย่างพอใจในข้อมูล
“โฮ อึนยอล ยอมทำเพราะต้องการเงินใช้จ่ายซื้อของแบรนด์เนมงั้นหรอ เห๊อะ!!! น่าสมเพชสิ้นดี ดูจากรายได้แล้วขายดีนิ”
“ใช่เจอ์เธอขายดีมายเลยลูกค้าที่รับตัวไปดูแล้วมีแต่พวกกระเป๋าหนักทั้งนั้นไม่ว่าหญิงชาย”
“ขอบใจนายมากนะดูจุน”
“ไม่เป็นไรฉันแค่อยากเห็นเธอมีความสุขบ้างฉันเบื่อที่ต้องเห็นนัยน์ตากลมโตสวยของเธอว่างเปล่าเลย”
“จ๊ะขอบใจมากๆ ยุน ดูจุนแต่มันก็แค่ความสุขชั่วคราวนายก็รู้ จริงๆ ฉันมีเรื่องอยากขอให้นายช่วยอีกเรื่องนะ”
“อะไรอีกละ (- - *)”
“ช่วยเล่าเรื่องของคุณชาย ชเว ชีวอนให้ฟังหน่อยได้มั้ย”
“เจอิน!!!!! เรื่องนี้ไม่ได้นะเธอก็รู้นิความลับลูกค้า”
“ชีวประวัติของคนๆ หนึ่ง ไม่ถือว่าเป็นความลับจริงมั้ยแต่ถ้าถามว่าเค้ามีเด็กของนายเป็นใครบ้างอันนั้นคือบอกไม่ได้มันเป็นแบบนี้ไม่ใช่หรอ =v=”
“เด็กผี!!!!!”
“=v=”
“ก็ได้ - -*”
“^=^”
“ไม่ต้องยิ้ม คุณชเว ชีวอน จริงๆ แล้วใครก็รู้จักเค้าเพราะเป็นนักธุรกิจหนุ่มติดอันดับต้นๆ ทั้งแฟนของเค้าอีก”
“หญิง/ชาย??? “
“เฮ้อ~ ชายน่ะ”
“เกย์~~!!”
“แล้วพี่เธอละเงียบแล้วฟังเถอะน่าฉันมีงานที่ต้องทำอีกเยอะนะรู้มั้ย”
“ก็ได้ (- -)”
“แฟนของคุณชีวอนคือคุณ คิม ฮีชอล และคุณหนู ลี อึนฮยอก เธอสองคนร้ายกาจมากที่สำคัญทั้งสองคนเป็นลูกพี่ลูกน้องกันจึงอยู่ด้วยกันได้แต่ถึงแม้ว่าคุณชีวอนจะมีทั้งสองคนแล้วก็อย่างว่าละนะ คนมันไม่พอนิ”
“เข้าใจแล้วละ”
“แล้วเธอจะทำไม”
“ไม่ไมอะอยากรู้ขอบใจมากนะ ฉันจะกลับแล้วไม่กวนนายหรอก”
“เชิญ”
“ยุน ดูจุน~~~!!!!” เสียงหวานเน้นยาวอย่างคาดโทษที่ร่างแกร่งตรงหน้ากำลังแกล้งตนโดยการทำเป็นลืมว่าเธอไม่กล้าเดินออกไปคนเดียว
“ฮ่าๆ เด็กผีสะดุดอิฐตายจริงๆ”
“เดี๋ยวเถอะ!!! ยังไงก็ขอบใจนายมากๆ นะดูจุนที่คอยเป็นธุระให้ตลอดเลย”
“อืมไม่เป็นไรหรอก ทีหลังก็อย่าหาเรื่องใส่ตัวอีกรู้มั้ยเป็นห่วง”
“อืมขอบใจนะ”
“เปลี่ยนจากคำขอบใจ ขอบคุณ หรืออะไรนั้นเป็นอย่างอื่นได้มั้ย”
สายตาคมจ้องมองร่างเล็กตรงหน้าด้วยความเอ็นดูระคนออดอ้อนของบางสิ่งที่ต้องการแลกเปลี่ยนแต่ดูเหมือนว่าร่างเล็กจะไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่นักกับสายตาแบบนี้
“อะ..อะไร -[ ]-“
“คุกกี้...เอาคุกกี้แทนหร่อยดี^^”
“- -* ไว้อบแล้วจะให้ไปเอานะ”
“คร๊าบบ~~!!!!!!” ร่างแกร่งเดินมาล็อคคอร่างเล็กไว้ในแขนเพื่อนเดินลงไปส่งเธอเช่นเดียวกับที่ไปรับเธอเข้ามา
-- ที่บ้าน --
16.45 PM
ภายในบ้านหลังใหญ่ที่ตอนนี้เหลือเพียงแค่แจบอมและอูยองอยู่แค่สองคน เสียงทีวีที่เปิดถูกหรี่ให้เบาลงเพื่อไม่ให้คนบนตักตนตื่นขึ้นมาเพราะเสียงทีวี มือเรียวไล้ไปตามปอยผมสีดดำสนิทด้วยความเอ็นดู หน้าขาวยามหลับดูราวกับเด็กน้อยทำให้แจบอมอดไม่ได้ที่ก้มมองใกล้ๆ
“กลับมาแล้ว”
แต่ระยะความใกล้ก็ต้องถูกดึงออกด้วยเสียงของใครคนหนึ่งที่อูยองรอจนเผลอหลับไป ร่างเล็กของเจอินเดินมาถึงห้องกลาง สายตาสวยมองแจบอมอย่างคาดโทษว่าทำอะไรกับพี่ชายของตน
“เปล่านะอูยองรอเธอจนผล็อยหลับไปตะหาก”
“หร๊อ~~ งั้นปลุกอูยองซะฉันต้องการคุยกับอูยอง”
“อูยอง~”
เสียงเรียกราวกับเสียงกระอย่างกลัวว่าร่างโปร่งที่นอนหนุนตักตนจะตกใจตื่น ค่อยๆ กระซิบเพื่อปลุกให้ตื่นจากภวังค์
“เรียกแบบนี้เมื่อไหร่จะตื่น --* อูย๊อง!!!!!!!!!!!”
เสียงหวานบ่นก่อนจะตะโกนชื่อพี่ชายของตนลั่นอย่างไม่เห็นใจกันเลยแม้แต่นิดทำเอาร่างโปร่งถึงกับเด่งตัวลุกขึ้นเพราะตกใจทันที
“จะ เจอิน!!!! เธอจะทำอะไรกับคุณชีวอน” ทันทีที่ร่างโปร่งตื่นมาพบน้องสาวของตนก็รีบถามขึ้นทันทีด้วยความเป็นห่วงทั้งตัวเธอและนิชคุณ
“ห่วงไอ้ผู้ชายไม่รู้จักพอนั้นหรือห่วงฉันกับพี่คุณ”
“ก็ต้องเธอกับพี่คุณสิ”
“งั้นดีฉันจะไปพาตัวพี่คุณออกมา”
“ห๊ะ!!!! แล้วจะพาออกมายังไงกัน” อูยองถามด้วยความสงสัยทันที
“นั้นสิเจอินคุณชายชเวนั้นร้ายอย่างกับอะไรดี” แจบอมถามตามอูยองด้วยที่ตนเองก็พอจะรู้จักคุณชายชเวตามนิตยาสารธุรกิจที่ตนชอบอ่าน
“คุณชายชเวว่าร้าย แต่ที่ร้ายกว่าก็คุณฮีชอล กับคุณหนูอึนฮยอกไงละ”
รูปหน้าสวยค่อยๆ แสยะยิ้มออกอย่างพอใจเมื่อคิดถึงแผนการของตนและผมที่กำลังจะเกิดขึ้นจากนี้ต่อไป
“ฉันบอกแล้วว่านายได้เห็นดีกับฉันแน่ ชเว ชีวอน ฮึๆ”
......................................................................................................................................
มือยาวไล่ไล้ไปตามหลังขาวที่นอนนิ่งหลังจากที่เพิ่งได้ลิ้มรสหวานของร่างขาวอย่างหลงใหลแม้เพียงแค่แผ่นหลังขาวยังไม่ต้องเห็นเจ้าของแผ่นหลังนี้ชเว ชีวอนคนนี้ก็ไม่อาจจะละสายตาและไม่สามารถยอมตัดใจยกร่างขาวนี้ไปให้ใครได้ถึงแม้จะเป็นกฎก็ตามไม่ว่ายังไงก็ต้องหาทางทำให้ร่างขาวเป็นของตนให้จนได้
“อือ~” เสียงครางเบาๆ ตามนิ้วมือที่ไล้ตามแผ่นหลังของตน...ก็แค่หน้าที่!!!!!!!!!
“คุณมาอยู่กับผมเถอะนะ...เป็นของผมคนเดียวนะ” (PloyPii : ไม่ได้ย๊ะ!!!!!)
“คุณชีวอนครับผมบอกแล้วไงครับว่ากฎต้องเป็นกฎ คุณมีทั้งคุณฮีชอล คุณหนูอึนฮยอกแล้วนะครับ” (PloyPii : ใช่ๆ ปล. รู้สึกช่วงนี้เนียนบ่อยนะ^^;;)
“อะไรกันทำไมช่วงนี้คุณพูดถึงสองคนบ่อยจังหรือว่ามีลูกค้าให้ราคาดีกว่าผมมาติดต่อไว้”
ร่างยาวลุกขึ้นจากที่นอนจ้องมองร่างข้างกายตนอย่างไม่พอใจที่ร่างขาวพูดถึงฮีชอลและอึนฮยอกบ่อยขึ้น ทั้งๆ ที่ตอนนี้ในความคิดของชีวอนอยากได้ยินเพียงแค่ชื่อเค้าและคนข้างๆ เท่านั้น
นิชคุณรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังโมโหตนจึงลุกขึ้นจากที่นอนก่อนซุกตัวเข้ากอดแนบอกแกร่งอย่างออดอ้อน แต่ในใจลึกๆ ชเว ชีวอนที่พอใจในการกอดของร่างขาวกลับหารู้ไม่ว่าจริงๆ แล้วนิชคุณรู้สึกรำคาญและเบื่อหน่ายชีวอนเพียงไร เอาแต่ใจ เจ้าอารมณ์ มักมากถ้ายอมอยู่ด้วยก็คงโง่แล้ว
“อย่าเพิ่งงอนผมสิครับคุณชีวอน...ผมขอโทษนะครับ ก็คุณไม่ปล่อยให้ผมกลับไปสอบสำคัญวันพรุ่งนี้ผมก็เลยกังวลจนพูดไม่ดีออกไปขอโทษนะครับ ...แต่”
“ไม่!!!! เธอคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ หรอคุณ”
ชีวอนรู้ทันความคิดของนิชคุณจึงพูดดักทางไว้ทันทีก่อนที่ร่างขาวในอ้อมกอดตนจะได้พูดมันออกมา นิชคุณเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าชีวอนด้วยดวงตากลมโตที่แฝงไปด้วยอารมณ์เศร้า ผิดหวังระคนอ้อนวอนอย่างน่าสงสารดวงดวงตากลมโตคู่นั้นเพื่อให้ร่างที่ตนกำลังกอด(อย่างจำใจ :P)ยอมใจอ่อน
“ถ้าเธออยากไปจริงๆ ทำให้ฉันพอใจสิจนกว่าฉันจะพอใจแล้วฉันจะปล่อยเธอ”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์กับประโยคลูกไม้เดิมๆ ที่นิชคุณรู้ดีว่าไม่มีทางที่ชีวอนจะยอมบอกว่าพอใจกับความสุขบนเตียงที่ตนมอบให้เด็ดขาดจนกว่าเจ้าตัวอยากจะปล่อยไปเอง
“ขี้โกงนิครับคุณชีวอน แล้วแบบนี้เมื่อไหร่คุณจะพอใจกับความสุขที่ผมมอบให้ละครับ”
“อีกสองวัน พรุ่งนี้และมะรืนก็จะหมดเดือนหมดเวลาที่ฉันจะได้อยู่กับเธอ...ก็น่าจะรู้ดีว่าฉันจะอยู่กับสองวันนี้ให้คุ้มในเมื่อเธอไม่ยอมมาเป็นของฉันเอง”
ร่างขาวผละออกจากร่างของชีวอนอย่างลืมตัวก่อนนั่งนิ่งคล้ายกับว่าตอนนี้ทั้งห้องมีเค้าเพียงคนเดียวและความคิดในหัวที่รังเกียจ โกรธ เบื่อหน่ายผู้ชายคนนี้
...แม่ง!!!! ถ้าไม่ติดว่ากูห้ามทำร้ายลูกค้ามึงไม่เหลือแน่ไอ้เวรเอ๊ย!!!...(Like!!!)
นิชคุณลอบคิดในใจอย่างเคืองๆ ปากอิ่มสวยเม้นเหยียดตรงด้วยความไม่พอใจ เฝ้าคิดแต่เพียงว่าอยากจะให้สองวันนี้ผ่านไปเร็วๆ โดยที่ตนเองก็ไม่ต้องอยู่กับผู้ชายแย่ๆ เห็นแก่ตัวคนนี้ด้วย
ก๊อกๆ
ทันใดนั้นเสียงประตูก็ดังขึ้นขัดความคิดของนิชคุณและอารมณ์ของชีวอนที่กำลังสนุกกับการได้ถือไผ่เหนือกว่าร่างสวยที่กำลังอารมณ์เสียในมือของตน ดวงตากลมโตมองไปยังบานประตูก่อนทำท่าจะลุกจากเตียงไปดูแต่กลับถูกมือยาวคว้าเอาไว้เสียก่อน
“ไม่เป็นไรฉันให้เวลาเธอคิดอยู่ตรงนี้ฉันจะไปดูเอง” ว่าพร้อมฝากยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างผู้มีชัยไว้ให้
ดวงตาคู่สวยมองตามเจ้าของประโยคอย่าไม่พอใจ เสียงหายใจฮึดฮัดถูกปล่อยออกมาพร้อมสายตากร้าวราวกับจะฆ่าทิ้งเสียตอนนี้ทันทีที่ชีวอนเดินห่างออกไปไกลพอที่จะไม่ได้ยินเสียงของตน
“ไอ้ทุเรศเอ๊ย!!!” และไม่ลืมที่จะด่าตาม
ปิ๊ปๆ
เสียงเครื่องโทรศัพท์ดังเล็กน้อยให้ดวงโตคู่สวยที่กำลังแข็งกร้าวสะบัดไปมองมันก่อนที่จะเอื้อมไปหยิบมันขึ้นมาดู ทันใดนั้นดวงตากลมที่ว่าโตอยูแล้วก็โตขึ้นกว่าเดิมด้วยความงุนงง
ใส่เสื้อผ้าเร็วเข้า!!!!!
ข้อความจากน้องสาวของตนที่ส่งมาเร่งให้นิชคุณรีบคว้าเสื้อผ้ามาใส่ซะตอนนี้คล้ายกับว่ากำลังจะบุกเข้ามาเห็นตนกำลังนอนเปลือยกายอยู่บนเตียงอย่างนั้น แต่ถึงกระนั้นร่างขาวก็ต้องรีบลงจากเตียงคว้าเสื้อผ้ามาใส่เพื่อป้องกันตัวไว้แม้จะยังมึนงงว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่เชื่อข้อความไว้อาจเป็นดีแต่...เจอินรู้แล้วหรอว่าตนอยู่ที่นี้!!!!!!
“เธอบอกว่าห้องนี้แน่นะ!!!” น้ำเสียงโทนแหลมกับดวงตาเรียวคู่สวยของคุณฮีชอลชายตาถามเด็กสาวข้างๆ อย่างไม่ไว้ใจนัก
“คอยดูนะถ้าไม่เจอพี่ชีวอนในนี้ฉันกับพี่ซินเอาเธอตายแน่!!!” น้ำเสียงน่ารักที่ดูไม่น่ารักเหมือนนิสัยยามเหวี่ยงว่าขึ้นตามอย่างไม่ชอบใจเช่นกัน
“ฮึ!!! ถ้าเจอละคะ” น้ำเสียงนุ่มหวานจากเด็กสาวผมยาวในชุดเดรสโชว์เนินอกขาวสีฟ้าอ่อนสั้นกุดจนเผยให้เห็นขาเนียนขาวสวยว่าออกมาอย่างพอใจเพราะเธอรู้ดีว่าใครบ้างที่อยู่ในห้องที่พวกเธอกำลังยื่นอยู่ พร้อยยิ้มสวยที่เยาะออกมาอย่างพอใจ
“ให้มันจริงเถอะ (- -+)”
ดวงตาเรียวเหลือบมือเด็กสาวอีกครั้ง แต่เธอก็อดอิจฉาเด็กคนนี้เสียไม่ได้ดวงตากลมโตคู่สวยที่ประทับด้วยบิ๊กอายจนดูน่ารักเหมาะกับเธอ อายเลนเนอร์ถูกกรีดบนดวงตาคู่นี้ยิ้งทำให้ดูสวยรับกับดวงตากลมโตจนหาที่ติไม่ได้ ปากอิ่มสีหวานเข้ากับลิปกลอสสีชมพูใสเป็นประกาย ทั้งผิวขาวน้ำนม ผมดำขลับเหมือนปีกกามัดรวบสูงขึ้นอย่างลวกๆ ปอยผมรอบหน้าถูกปล่อยออกมาเล็กน้อยรับกับการแต่งตัวในชุดเดรสสีฟ้า ทุกอย่างในตัวเธอมันช่างลงตัวได้เหมาะเสียจริง
ก๊อกๆ
มือเรียวยาวของฮีชอลเคาะลงบนประตูไม่อย่างไม่เบานัก แต่เด็กสาวข้างๆ ที่ยืนดูอยู่กลับหลุดหัวเราะออกมาซะอย่างนั้น ทำเอาทั้งสองที่ยืนอยู่หน้าประตูเหวี่ยงสายตาไปมองอย่างไม่พอใจ
“หัวเราะอะไรไม่ทราบ!!!”
“คิกๆ ก็ถ้าคุณทั้งสองไปยื่นตรงนั้นเกิดขึ้นชีวอนมาเห็นเข้าคิดหรอคะว่าคุณชีวอนจะยอมเปิดฉันว่ารีบหลบไปเถอะคะ”
ร่างเด็กสาวเดินไปเบียดทั้งสองแต่ออกเหมือนจะเป็นการผลักฮีชอลและอึนฮยอกออกทันทีทั้งตัวเองก็เดินไปหลบหลังประตูด้วย ทันใดประตูก็เปิดอกมาทันทีเพราะดูท่าว่าคนข้างในจะส่องตาแมวแล้วไม่เจอใครก่อนประตูจะปิดลง
“นี้เธอทำอะไรห๊ะ!!!!!” คุณหนูอึนฮยอกแว๊ดออกมาอย่างไม่พอใจ
“ชู่ว์~~~ คุณหนูคะเบาๆ คะขืนคุณชีวอนได้ยินจะยุ่งเอานะคะ”
เด็กสาวรีบห้ามคุณหนูอารมณ์ร้อนทันทีก่อนเธอจะเธอไปที่หน้าประตูแล้วลองหมุนมันดูว่าล็อคหรือไม่ แล้วเธอก็พบว่าชีวอนสะเพร่ามากหรืออาจเพราะต้องการความสุขบนเตียงมากเกินจึงลืมล็อคประตู มือสวยเปิดมันออกช้าๆ ก็พบแผงอกเปลือยที่กำลังเดินเข้าไป
ด้วยความใจร้อนของฮีชอลและอึนฮยอกทำให้ทั้งสองรีบโผล่พรวดเข้ามาดูทันทีและทันทีที่ได้เห็น ชเว ชีวอน คนรักของตนที่เดินหันหลังเข้าห้องในสภาพเปลือยท่อนบนกับผ้าขนหนูพันรอบเอวทั้งสองก็ไม่รอช้าเดินตรงดิ่งเข้าไปหาร่างสูงนั้นทันทีโดยที่เจ้าของร้านไม่ทันตั้งตัว
“ชเว ชีวอน ไอ้คนมักมาก!!!!!!”
มือเรียวสวยของฮีชอลผลักร่างแกร่งนั้นลงไปนอนราบกับพื้นทำเอาเจ้าตัวรีบหันกลับมามองคนที่ออกแรงผลักนั้นด้วยความตกใจ ดวงตาคมถึงกับถลึงมองเจ้าของแรงผลักด้วยความตกใจทันที
“ซินดี้!!!!!! ฮยอกจี้!!!!!!”
“เอ่อ!!!! ฉันเองไอ้คนไม่รู้จักพอ ฉันอุตส่าห์ยอมให้แกเอาน้องฉันมาทำเมียอีกคนแกยังกล้ามาร่อนๆ เอาคนอื่นนอกบ้านอีกเร๊อะ!!!!!”
“ผั๊ว!!!!!!!!!!!ๆๆๆๆ”
“โอ๊ย!!!ๆๆ ซินดี้เดี๋ยว โอ๊ยๆๆ”
ไม่รอให้ร่างบนพื้นได้หายตกใจคุณฮีชอลจัดการฝาดผ่ามือลงบนตัวชีวอนอย่างไม่ยั้งด้วยความโมโหอย่างสุดกลั้นร่างบนพื้นถึงกับร้องเสียงหลงออกมาด้วยความเจ็บจากฝ่ามือเรียวที่ฝาดลงบนร่างตน ผิดกับคุณหนูอึนฮยอกที่น้ำตาปริ่มออกมาอย่างผิดหวังมือเล็กป้องปากร้องไห้ออกมา
“อึนฮยอก!!!! แกจะร้องไห้ทำซาก!! แกคิดว่าผู้ชายอย่างนี้จะเปลี่ยนไปในทางที่ดีเพียงแค่น้ำตาแกเร๊อะ!!!!!” ฮีชอลตะคอกใส่น้องอย่างไม่พอใจ
“ฮึก!!! พี่ซินอย่าเพิ่งตะคอกเค้าสิ!!!!!เค้ากำลังคิดอยู่ว่าเค้าจะจัดการกับไอ้บ้ากามนี้ไงดีเท่านั้นเอง”
“อ๊าว~”
เด็กสาวที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่หน้าประตูร้องขึ้นอย่างไม่เข้าใจกับอาการแปลกๆ ของคุณหนูอึนฮยอก แต่มันก็ไม่ใชประเด็นที่เธอต้องมาใส่ใจร่างสวยสาวเท้าเดินไปหาสามคนนั้น ดวงตากลมโตปริ่มๆ ด้วยน้ำตาที่เธอจนใจสร้างมันขึ้น ก่อนตีน่าเศร้าเข้าไปอีก
“เดี๋ยวคะคุณฮีชอล คุณหนูอึนฮยอกก่อนหน้านี้...ฮึก คุณชีวอน ฮึก เค้า....เค้า”
เด็กสาวหน้าสวยร้องไห้พลางพยายามบอกอะไรบางอย่างกับฮีชอลและอึนฮยอก แต่คำพูดของเธอมันช่างลำบากเหลือเกินกว่าจะพูดออกมา ทำให้ฮีชอลที่อารมณ์ร้อนอยู่แล้วมองอย่างไม่พอใจผิดกับชีวอนที่มองสาวสวยตรงหน้าอย่างงงๆ ว่าเธอคือใคร?? แต่ก็แอบลอบคิดว่าหากเจอเด็กคนนี้ในสถานการณ์ปกติเค้าอาจจะตามเธอแล้วเป็นแน่ แต่ตอนนี้คงต้องเอาตัวให้รอดก่อน
“อะไรก็พูดมาสิ!!!”
“คือคุณชีวอนเคยมาหลอกฉันคะว่าคุณชีวอนเลิกกับคุณแล้ว ฮึก แล้วคุณหลอกฉันว่าจะมารักฉันคนเดียว ... จนกระทั้งฉันหลวมตัวมีอะไรด้วยคุณเค้าก็เอาเงินให้ฉันกองหนึ่งแล้วหายไป ฮือๆๆๆๆTT[ ]TT”
โกหก...!!!!! โกหกคำโตๆ อย่างชัดแจ๋ว!! เธอไม่เคยพบกับชีวอนมาก่อนสักครั้งทั้งเหตุการณ์ที่เล่ามาก็ไม่เคยเกิดขึ้นจริงด้วย แต่ที่จริงก็คือความสะใจที่เกิดขึ้นในใจของเด็กสาวต่างหาก!!!!!!!
“ไอ้ชีวอน!!!!!!!/พี่ชีวอน!!!!!!!!!!” ฮีชอลและอึนฮยอกร้องขึ้นพร้อมกันด้วยความโกรธ
“เดี๋ยวซินฟังผมก่อน!!!”
“แกตาย!!!!!!!!!”
เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วต่อให้มันเป็นความจริงหรือไม่ใช่ความจริงก็คงไม่มีใครต้องการที่จะฟังอีกทั้งนั้นฮีชอลและอึนฮยอกฝาดทั้งมือแล้วเท้าลงใส่ร่างชีวอนไม่ยั้ง เสียงร้องโอยด้วยความเจ็บปวดระคนมึนงงระงมทั่วห้อง ผิดกับร่างสวยที่ถอยออกไปน้ำตาที่เคยไหลมาเป็นทางถูกเช็ดออกช้าพร้อมรอยยิ้มสวยที่พอใจในผลงานฉายขึ้นบนหน้านั้นแทน
เสียงร้องของชีวอนและเสียงของฮีชอลกับอึนฮยอกใช่จะเบานักจนไม่สามารถทำให้อีกร่างในห้องนอนไม่ได้ยิน ร่างขาวตัดสินใจแง้มออกมาดูตอนนี้ร่างที่เคยอวดผิดขาวได้สวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เมื่อออกมาเห็นเหตุการณ์ตนเสียงร่างขาวก็ถึงกับตกใจระคนสงสัยกับภาพทั้งหมดที่ได้เห็นแต่ยิ่งไปกว่านั้นเด็กสาวในชุดเดรสสีฟ้าที่ยืนยิ้มอย่างพอใจตรงนั้นคือใคร?? เธอคุ้นตาเค้าเหลือเกิน เหมือนว่าตัวเธอเองก็รู้ว่าโดนจ้องอยู่ใบหน้าสวยหันมามองนิชคุณที่ยืนแอบอยู่หลังประตู
“พี่คุณ!!!! O-O”
นั้นคือประโยคแรกที่หลุดออกมาจากปากเธอเช่นเดียวกับร่างขาวที่หลุดออกจากความคิดเพราะเด็กคนนั้นคือน้องสาวของตน!!!!
“เจอิน!!!!!O[ ]O”
นิชคุณรีบเดินออกจากห้องตรงไปหาน้องสาวของตนที่อยู่ในชุดวาบหวิวเหลือเกินด้วยความตกใจ เช่นเดียวกันเจอินที่เร่งเดินมาหาพี่ชายตนอย่างลำบากเพราะส้นสูงที่เธอไม่ชอบใส่เลย
“ทำไมเธอ!!!”
“ไปเร็ว!!!!!!”
ยังไม่ทันได้ถามอะไรให้หายสงสัยมือเล็กก็รีบฉุดพี่ชายเธอออกมาจากห้องนอนโดยทันที ร่างขาวถลาตามแรงฉุดเล็กน้อยก่อนรีวิ่งตามเธอไป แต่เมื่อเดินมาใกล้ถึงประตูทางออกนิชคุณถึงกับตกใจระคนกลัว ภาพที่เห็นคือ คุณฮีชอลและคุณหนูอึนฮยอกที่ตะโกนโวยวายใส่ชีวอนทั้งยังทุบตีร่างบนพื้นนั้นอย่างไม่พอใจ ตอนนี้เองนิชคุณเริ่มจะเข้าใจอะไรมากขึ้นแล้ว
“เดี๋ยวนะ!!!!”
น้องสาวคนดีบอกพี่ชายตนก่อนเดินเข้าไปในวงแล้วฝาดลงบนตัวชีวอนแรงๆ ซะหลายป๊าด ฮีชอลและอึนฮยอกมองมือที่เข้าไปร่วมวงอย่างงๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือนั้นก็พบกับรอยยิ้มแห้งๆ ของเจ้าตัว
“แฮ่ๆ ก็คุณชีวอนหลอกหนูนิคะ ฮือๆ T[ ]T”
ปานว่านางเอกหนังไทยน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาเป็นสายอีกครั้งอย่างสั่งได้ ทำให้ฮีชอลอารมณ์เดือดอีกครั้งโน้มตัวไปตบชีวอนอีกรอบรวมทั้งคุณหนูอึนฮยอกผู้น่ารักด้วย
“ไปเร็วเข้า!!!”
มือเล็กคว้ามือพี่ชายตนเตรียมออกวิ่งอีกครั้งก่อนที่คุณฮีชอลและคุณหนูอึนฮยอกจะรู้ตัวและจับได้ว่าพี่ชายตนเป็นคู่นอนของชีวอนคนปัจจุบัน และนั้นอาจทำให้ฮีชอลรู้ว่าจริงๆ เรื่องที่เจอินเพิ่งพูดไปคือเริ่งที่สร้างขึ้นชัดๆ ดังนั้นรีบหนีจะเป็นดีที่สุด
“ฮ๊าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เสียงหัวเราะร่าออกจากตัวร่างเล็กที่วิ่งออกมาแม้จะวิ่งเกิบล้มบ้างเพราะส้นสูงที่เธอไม่เคยและไม่ชอบใส่เลยสักนิด แต่มันไม่ใช่ประเด็นสำคัญในเมื่อตอนนี้เธอมีความสุข!!! ความสุขเล็กๆ ที่ได้ทำให้ผู้ชายมักมากคนหนึ่งควรรู้สักทีว่าไม่ควรเล่นๆ ไปเรื่อยแบบนี้ทั้งที่มีตัวจริง ทั้งเธอยังได้ช่วยพี่ชายเธอทันวันสอบสำคัญสักที
นิชคุณวิ่งกระหืบกระหอบตามเพราะความเหนื่อยที่สั่งสมจากการปรนเปรอชีวอนเมื่อครู่แต่เมื่อตนได้ยิ่งเสียงหัวเราะร่าของน้องสาวที่ไม่เคยแม้แต่จะยิ้ม มันทำให้เค้าลืมความเหนื่อยและหันมาสนใจเสียงหัวเราะ รอยยิ้มที่ไม่เคยได้เห็นของเจอินทันที และมันทำให้พี่อย่างเค้าอดยิ้มตามไม่ได้
ทั้งสองวิ่งมาเรื่อยๆ จนถึงชั้นร่างของโรงแรมทันใดนั้นชายร่างสูงใหญ่ในชุดสีดำหลายคนก็วิ่งกรูกันมาจากมุมต่างๆ มาออกันอยู่แถวทางเข้าออกโรงแรมคล้ายดักรอจบใครสักคนอยู่ เจอินรู้แน่นอนในตอนนั้นว่าฮีชอลรู้ตัวแล้วและสั่งให้คนตามหาตัวตนและนิชคุณ ก็ถ้ารู้แบบนี้แล้วจะอยู่ทำไมละ วิ่งสิ!!!!! ร่างเล็กฉุดแขนพี่ชายวิ่งให้ไวกว่าเดิมด้วยใจที่เต้นรัวกลัวโดนจับได้ เสียงหัวเราะขงเธอกลับร้องดังกว่าเดิมจนบางทีก็เผลอกรี๊ดด้วยความตกใจเหมือนเด็กเล่นวิ่งไล่จับตามสวนสาธารณะ นิชคุณเองก็นึกสนุกหัวเราะตามไปอย่างลืมตัว
“ว๊ายยย พี่คุณหนีเร็วๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“เฮ้ย!!!! หยุดนะสองคนนั้นน่ะ!!!!!!!!!!!!!”
เสียงโหวกเหวกโวยวายลั่นทั่วโรงแรม สายตาจากผู้คนในโรงแรมแทบทุกสายตาหันมาสนใจเด็กสาวในชุดเดรสที่จูงมือชายร่างสูงโปร่งวิ่งหัวเราะคล้ายเด็กหนีกลุ่มชายร่างใหญ่ในชุดดำ และในที่สุดเสียงนั้นก็เงียบไปเพราะทั้งเด็กสาวและชายกลุ่มดำออกจากโรงแรมไปแล้ว
“เจอ์พวกของคุณชีวอนตามมานั้นแล้วจะไปไหน” นิชคุณที่เริ่มอ่อนแรงถามน้องสาวตน
“ที่หลังโรงแรม เฮ้อๆ พี่เจย์ กับ อู.. ยอง... รอ.. อยู่.. ที่.. นั้น.. โอ๊ยเหนื่อยเฟร๊ย!!!”
แต่ก็ใช่ว่าร่างเล็กจะไม่เหนื่อยแถมยังใส่ส้นสูงวิ่งอีกด้วย ทันใดนั้นดวงตาคู่สวยเหลือบไปเห็นถังขยะถังใหญ่สองสามถังอยู่ข้างทางร่างเล็กยิ้มกริ่มอย่างมีแผนและพอใจต่อสถานการณ์ทันที
“พี่คุณวิ่งไปก่อนนะ ไปที่หลังโรงแรม เร็ว!!!”
“แล้วเธอละ” ร่างโปร่งถามด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ เพราะเป็นห่วงและไม่มันใจว่าเธอจะทำอะไร
“ไปเร็ว!!!!”
ร่างเล็กออกแรงผลักพี่ให้วิ่งไปทันที เมื่อพี่ชายวิ่งไปแล้วเธอก็กลับไปที่ถังขยะ ร่างเล็กก้มดึงรองเท้าส้นสูงออกอย่างลำบากก่อนจะจัดการถีบ(ขอเน้นว่าถีบ)ถังขยะทั้งสองลูกให้ล้มลงขวางทางพอดีกับที่ชายชุดดำทั้งหลายมาถึง
“ว๊ายๆๆๆๆ แม่เจ้า พระเจ้า คุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ พระเยซู พระแม่มาเรีย พระๆๆๆ ไปแล้วๆๆ แล้วไม่ต้องตามด้วยนะ กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ”
ถังขยะถังใหญ่ที่เต็มไปด้วยเศษสิ่งมูลฝอยทั้งหลายล้มลงเรี่ยราดทั่วทางขณะที่ชายร่างใหญ่กลุ่มแรกพยายามหยุดการวิ่งไม่ให้เหยียบขยะแสนเหม็นนั้น แต่พวกที่วิ่งตามมาข้างหลังที่มองไม่เห็นขยะกลับวิ่งชนเข้าอย่างจังทำให้พวกนั้นล้มลงใส่ขยะ เสียงโวยวายด่าทอกันเองดังขึ้นอีกครั้ง แต่แม่สาวตัวแสบก็สามารถหนีไปได้ในสภาพที่แย่พอกัน
“เจอ์ ขึ้นรถๆๆ”
รถเก๋งสีดำสนิทจอดข้างทางก่อนหน้าของแจบอมจะโผล่มาโบกมือเรียกเด็กสาวขึ้นรถ ร่างเล็กโดดขึ้นรถโดยมีพี่ชายคนโตเปิดประตูให้ทันที
“ไปเร็วๆๆๆๆๆๆๆ” ทันทีที่ร่างเล็กกระโดดขึ้นรถได้แรงเขย่าเกิดที่เบาะคนขับจากมือเธอทันที
รถเก๋งสีดำเคลื่อนตัวออกด้วยความเร็วอย่างชำนาญทันที ร่างเล็กที่รู้ว่าตัวเองรอดจากฮีชอลแล้วถึงกับทิ้งตัวหอบหายใจเหนื่อยบนเบาะทันที
“เฮ๊อ~~~ เกือบไม่รอด โอ๊ยเหนื่อย”
“ฉันเร่งแอร์ให้นะ”
อูยองเห็นมือเล็กของน้องสาวโบกพัดไปมาก็รีบเร่งแอร์ให้ทันที นิชคุณมองทุกคนในพร้อมหอบเหนื่อยเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจว่าพวกเขาทำอะไรกันอยู่กันแน่ แต่ถ้าหาคำตอบทั้งหมดคงหาได้ไม่ยากจากคนจอมวางแผนอย่าง ปาร์ค เจอิน แน่นอน ดวงตากลมโตหันมองน้องสาวที่กำลังจัดการแกะรวบผมของตนอย่างลำบาก
“มาพี่แกะให้” นิชคุณว่าก่อนเอื้อมมือไปจัดการกับผมของน้องสาวตัวดีของตน
“น้องแกแสบจริงๆ ว่ะคุณฮ่าๆ” แจบอมในตำแหน่งคนขับพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี
“นี้แกก็เอากับเค้าด้วยนะเจย์แกสุดยอดกว่ามั้ย”
“แล้วแกคิดว่าฉันจะปฏิเสธน้องสาวแกได้หรอว่ะ”
“เอ่อๆ แล้วนี้ทำไมเธอทำแบบนี้ห๊ะเจอินรู้มั้ยว่ามันเสี่ยง”
นิชคุณหันมาเอ็ดเจอินที่นั่งหันหลังให้ด้วยความเป็นห่วง แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ใส่ใจรับฟังสักนิดเจอินยังเสมองออกนอกหน้าต่างอย่างไม่สนใจพี่ชายและคนในรถ อูยองที่เห็นอย่างนั้นก็พยายามทำลายความเงียบของทั้งสองพี่น้องที่มักเป็นแบบนี้ตลอด คนนี้ดุเพราะห่วงคนหนึ่งรู้ว่าห่วงแต่ทำท่าเหมือนไม่ฟังทั้งๆ ที่ฟังอยู่แต่แกล้งไม่รับรู้
“แต่พี่คุณครับพรุ่งนี้พี่มีสอบนะ ถ้าไม่ทำแบบนี้พี่ก็จะตามสอบไม่ทัน”
“อย่างนั้นก็เถอะถ้าคุณฮีชอลกับคุณหนูอึนฮยอกจับได้ละพวกเธอไม่เหลือแน่”
“คิกๆ อุบ!! คิกๆ อุบ!!!! ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
O.O << นิชคุณ
O[ ]O << อูยอง
-[ ]- << แจบอม
“ไม่เหลืองั้นหรอ ฉันก็รอดมาจนได้นี้แหละ ฮ่าๆ ขำเป็นบ้าเลยสุดท้ายไอ้พวกมักมากก็ต้องจบตัวเองๆ ฮ่าๆ”
“ปาร์ค เจอินหัวเราะ” แจบอมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“เฮ้อ~! ไม่ได้หัวเราะแบบนี้นานเท่าไหร่กันแล้วนะ ฮ่าๆ”
ดวงหน้าขาวยิ้มน้อยๆ อย่างไม่สนใจก่อนเสมองออกนอกหน้าต่างแล้วจมลงสู้ห้วงความคิดของตนอีกครั้งแต่การเข้าไปสู่ห้วงความคิดครั้งนี้เป็นความรู้สึกที่แตกต่างจากเดิม เพราะอย่างน้อยครั้งนี้ก็ไม่ต้องคิดถึงมันด้วยความทุกข์ มันเป็นความสุขน้อยๆ ที่มีอยู่และปรากฏบนใบหน้าอย่างเห็นได้ชัด
นิชคุณมองตามร่างน้องสาวอย่างอ่อนใจระคมแปลกใจ นานมากแล้วที่ไม่ได้เห็นน้องสาวคนเล็กหัวเราะเลยแม้แต่นิด รอยยิ้มก็ไม่เคยได้เห็นเลยแต่วันนี้แม้เจ้าตัวเล็กของบ้านจะต้องเสี่ยงอันตรายเพิ่งช่วยตนแต่ก็ทำให้ตนได้เห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของน้องสาว ตอนนี้ก็คงทำได้เพียงปล่อยให้เจ้าตัวอารมณ์ดีไปก่อนแล้วเคยเตือนทีหลังจะดีกว่า
ใบหน้าสวยละสายตาจากน้องสาวไปหาน้องชายของตนที่นั่งอมยิ้มให้ตนอยู่ แม้ไม่มีใครพูดสิ่งใดๆ ต่อ แม้ว่าในรถจะถูกความเงียบเข้าคลุมแต่ก็เป็นความเงียบที่มาพร้อมความสุขเล็กๆ ของทุกคนในรถ
---------------------------------------
แจบอมพาทุกคนมาถึงบ้านอย่างปลอดภัยทันทีที่รถจอดสนิทเจอินก็รีบโดดลงจากรถแล้ววิ่งขึ้นบ้านไปอย่ารีบร้อนทันที นิชคุณมองตามพลางส่ายหัวอย่างขำๆ ให้เล็กน้อย
“เจย์ขอบใจนายมากนะ ถึงแม้ว่านายจะถูกน้องฉันบังคับก็เถอะ”
นิชคุณพูดดักคอเจ้าของรถผู้โดนบังคับร่วมแผนการก่อนเดินเข้าบ้านไปทันทีเพราะรู้ว่าตนไม่ใช่คนที่แจบอมอยากจะคุยด้วยเท่ากับคนที่ยังนั่งอยู่ในรถ
“ไม่เป็นไรโว๊ยย~~~!!!” แจบอมตะโกนไล่หลังนิชคุณไปอย่างอดขำไม่ได้ก่อนหันกลับมาสนใจคนข้างๆ ที่ทำท่าจะลงจากรถหนีตนไปเสียดื้อๆ
“จะรีบไปไหนด้ง” มือแกร่งคว้ามือเล็กที่เตรียมปลดเข็มขัดออก
“เอ่อ ขอบคุณพี่เจย์มากๆ นะฮะที่ช่วยวันนี้”
“ไม่เป็นไรหรอกอย่างน้อยวันนี้พี่ก็ได้เห็นทั้งอูด้งแล้วก็ทุกคนยิ้มได้อย่างมีความสุข”
“^-^”
“เห็นมั้ยยิ้มอีกแล้ว”
แจบอมยกมือขึ้นบีบจมูกอูยองด้วยความอดเอ็นดูไม่ได้ หน้าของทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบแจบอมปล่อยมือออกมาเรียวตาเฉียบมองสำรวจใบหน้าสบประหม่าของอูยองด้วยรอยยิ้มนุ่ม ใบหน้าขาวของเด็กแก้มอูมหลุบต่ำลงหลบรอยยิ้มนุ่มด้วยใจสั่นรั่ว แจบอมขยับหน้าใกล้เข้าไปลมหายใจอุ่นกระทบใบหน้าขาวจนรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้า อยากจะดึงหน้าหนีแต่ร่างกายก็ไม่ยอมขยับได้แต่นิ่งลุ้นแจบอมจนเริ่มสั่นไปทั้งตัว สัมผัสอุ่นจากริมฝีปากอุ่นค่อยๆ แตะเบาๆ ก่อนที่มันจะแนบชิดและลึกซึ้งหอมหวานนุ่มนวลจนไม่อาจจะต้านตัวให้ถอยถอยออกมาได้เลย
แต่เวลาก็ไม่เคยหยุดเดินให้ใครแม้แต่วินาทีเดียว แจบอมจำใจถอยออกมามองดวงหน้าที่แดงก่ำของอูยองด้วยความเอ็นดู ก่อนแววตาจะวูบไหวเพราะความรู้สึกจากก้นบึ้งหัวใจที่มันผลักดันออกมา
“อูยอง เชื่อใจพี่ได้แล้ว...เถอะนะ พี่เองก็เปิดเผยความรู้สึกมาตั้งนานแล้วแม้แต่เจอินก็รู้ พี่ไม่แคร์ว่าครอบครัวอูยองจะเป็นแบบไหน พี่ขอพูดตรงๆ แล้วพี่จะรอคำตอบนะ”
“เฮ้ย~~~!!!!! บ้านเป็นเจ้าของโรงกลั่นน้ำมันหรอ กลับบ้านได้แล้วแจบอม!!!!!!”
ดูเหมือนว่าแจบอมจะทำตัวรุ่มร่ามเกินไปกับพี่ชายคนรองของเด็กสาวคนเล็กของบ้าน เจอินตะโกนไล่แจบอมจากชั้นสองของบ้านก่อนหายวับเข้าไปในบ้านทันที อูยองหันไปตามเสียงเรียกก่อนหลุดขำออก
“เจอกันครับพี่เจย์” อูยองลงจากรถไปในที่สุดก่อนหันกลับมาหาแจบอมที่เปิดกระจกรอคำบางอย่างที่ไม่ใช่คำว่า “เจอกัน”
“แล้วเมื่อผมพร้อมผมจะให้คำตอบครับ ^////^”
“ขอบคุณนะอูยอง”
แจบอมมองอูยองอย่างใจชื้นคืนนี้คงเป็นคืนที่ความฝันร้ายๆ ไม่สามารถมาทำร้ายแจบอมได้เป็นแน่ ในที่สุดรถเก๋งคันสวยก็เคลื่อนตัวออกไป อูยองยื่นมองรถคันไปจนลิบก่อนเดินเข้าบ้านไปด้วยรอยยิ้มและความสุข แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นชิงช้าช้างบ้านไกลไปมาช้าๆ ซึ่งนั้นคือที่ประจำของเจอิน
“มานั่งอะไรตรงนี้ทำไมไม่ไปนอน”
“พ่อเคยพาเราสามคนนั่งตรงนี้ด้วยกัน”
เสียงเล็กตอบออกมาอย่างแผ่วเบาแต่ไร้ซึ่งความหนักแน่นคล้ายกับว่าเธอกำลังเหม่อลอยนึกถึงใครคนหนึ่งที่ล่วงลับจากเธอไปแล้ว
“เจอิน....” อูยองตรงไปนั่งข้างๆ ที่ว่างชิงช้าที่ยังเหลือ
“พ่อห่วงใยพวกเราสามคน”
“เจอ์~~”
นิชคุณที่เดินมาทีหลังได้ยินประโยคจากน้องสาวก็รู้สึกเป็นห่วงอย่างมาก ร่างสูงตรงมานั่งที่ว่างข้างเด็กสาวที่ยังเหลือ ดวงหน้าขาวหันไปตามเสียงเรียกช้าๆ ก่อนฝืนยิ้มออกมาอย่างเบาบาง แล้วหันหน้ากลับไปทางเดิมอีกครั้ง
“ฉันดีใจที่วันนี้ฉันพาพี่ออกมาได้พี่คุณ รู้มั้ย?? วันนั้นน่ะเจอ์รู้หมดนะ ฮึก ว่าแม่พูดอะไรกับพี่ เจอ์อยากเข้า...ไปห้าม ฮึก แต่เจอ์ก็รู้ว่าเจอ์ห้ามแม่ไม่ได้ แล้วพี่เองก็ไม่ยอม พี่คุณที่เจอ์ทำอะไรหลายๆ อย่างเกินคำสั่งไป ฮึก เพราะเจอ์...ไม่อยากเห็นพี่อยู่ในสภาพนี้นะ ฮื้อๆ”
“เจอิน~!”
ความลับของเจอินที่เก็บไว้นับตั้งแต่วันที่รอยยิ้มของเธอหายไปกำลังค่อยๆ เผยออกมา แต่มันก็สร้างความทุกข์ทรมานให้กับทั้งตัวเธอและตัวพี่ชายทั้งสองอยู่ไม่น้อย นิงคุณดึงน้องสาวเข้าไว้ในอ้อมแขนก่อนน้ำตาของตัวเองจะพาลไหนตามออกมาอย่างช่วยไม่ได้ อูยองเองก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของเจอินดี มือบางลูบหัวน้องสาวของตนด้วยความสงสารในโชคชะตาของชีวิตของตัวเองและพี่น้องที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้
“เจอ์ สักวัน...มันต้องมีสักวันที่เป็นของเรา วันนั้นมันต้องมาถึงเชื่อพี่นะ...”
ความคิดเห็น