คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chap 2
“เจอิน คณิตตรงนี้ทำไงอะ”
เสียงยู้ยี้ฟังไม่ได้ภาษาเพราะความงุนงงในโจทย์คณิตตรงหน้าที่อาจารย์กำลังอธิบายไม่ได้เข้ามาในสมองของคนแก้มอูมในวันนี้เลย ยิ่งฟังกลับยิ่งงงเข้าไปหนักมันจึงทำให้เขาแก้โจทย์ไม่ได้สักทีผิดกับคนผู้น้องที่นั่งเขียนไปจนเลยสิ่งที่อาจารย์สอนแล้ว
“นายสมองฟ่อไวจัง(- -)”
“จร้า แม่คนสมองดีจะบอกได้ยัง”
“ปวดฉี่...ไปห้องน้ำ(- -)”
“เฮ้ย!!! ได้ไงนี้เพิ่งเริ่มคาบเรียนเดี๋ยวเธอก็โดนหรอกเจอิน”
จู่ๆ ก็บอกว่าอยากไปห้องน้ำขึ้นมาซะงั้นช่างเป็นคนที่ไม่ดูกาลเทศะเอาซะเลย อูจองจ้องคนเป็นน้องที่ยังคงนั่งหน้านิ่งแต่บอกจะไปห้องน้ำให้ได้ ถ้าขืนไปตอนนี้มีหวังเจอดีแน่ๆ เพระอาจารย์แทมีเหี้ยมยิ่งกว่าเสือดุยิ่งกว่าสิงห์ซะอีก ถึงเจอินจะทำคณิตได้ดีก็เถอะถ้าออกไปตั้งแต่เริ่มชั่วโมงแบบนี้จะไม่ให้อดห่วงได้ไง
“จะไป!!!”
“เจอินไม่เอาน่าถึงจะเป็นมหาลัยแต่อาจารย์แทมีดุอย่างกับอะไรเธอก็รู้”
“ชิ๊ง!!! (- -+)”
มือเล็กพยายามดึงแขนยาวที่ทำท่าว่าจะลุกขึ้นไปอย่างไม่สนใจอะไรเสียดื้อๆ พร้อมบอกด้วยความเป็นห่วง แต่กลับหางตาของเจ้าแขนคืนมาบ่งบอกถึงอารมณ์ที่ว่ารำคาญและหงุดหงิดสุดๆ ที่โดนขัดใจ
“ปล่อยฉัน(- -+)”
“เจพี่ขอTAT”
“ปล่อย(- -+)”
พรวด!!!
ร่างบางสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของพี่ชายตนก่อนลุกออกจากเก้าอี้ทันทีอย่างไม่ใสใจสายตาทุกคนในห้องที่จ้องมาทางหลังห้องว่าเกิดอะไรขึ้น
“ปาร์ค เจอิน!!!! นั้นเธอจะไปไหน”
เสียงดังสนั่นมาจากหน้าห้องเรียนจากผู้ชายร่างท้วมสูงใหญ่ผิวสีคล้ำดูๆ แล้วน่าจะเป็นครูพละมากกว่าคณิตซะอีก แถมเสียงก็ดังลั่นซะขนาดนี้ - -*
“ไปห้องน้ำคะ(- -)”
“นี้!!!! เวลานี้มันเวลาอะไรห๊า”
“เวลาเรียนคะ(- -)”
น้ำเสียงหนักแน่นผิดกับแววตาที่ดูว่างเปล่าที่ส่งไปหาอาจารย์ ทำเอาเจ้าของฉายาอาจารย์หมีความอย่างมีถึงกับประหม่าด้วยสายตาของนักศึกษาคนนี้ ก่อนจะชักสีหน้ากลับมาให้ดูเข้มดั่งเดิม
“แล้วเธอจะออกไปตั้งแต่ต้นชั่วโมงได้ยังไง”
“ก็หนูปวดฉี่นิคะ อีกอย่างหนูเข้าใจแล้ว(- -)”
คำตอบของสาวร่างบางที่ยืนอยู่ท้ายห้องเรียกเสียงฮือให้กับนักศึกษาร่วมห้องแทบจะทุกคนเพราะคนที่จะเข้าใจการสอนโจทย์เลขของครูหมีความคนนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย (ก็เล่นสอนวกมาวนไปวกไปวนมาอย่างเนี่ย)
“งั้นมาทำให้ดูเดี๋ยวนี้เอาข้อที่กำลังจะขึ้นเลย”
“ได้คะ(- -)”
เสียงฮือฮาภายในห้องดังขึ้นอีกครั้งเป็นระลอกที่สองกับบทสนทนาของอาจารย์สุดโหดและนักศึกษาหน้าตายแถมยังท้าทายครูอย่างแทมีที่ไม่มีใครกล้าต่อกลอนอีกด้วย ร่างบางเดินตรงไปหน้าห้องโดยไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ เพิ่มเติมเลยแม้แต่น้อยนิด มือเรียวสวยเอื้อมไปหยิบปากกาก่อนหันหน้ากลับไปที่หลังห้องจ้องไปยังอูยองที่นั่งเหงื่อแตกพลั่กๆ ด้วยความเป็นห่วงน้องสาว
“อูยองนายไม่เข้าใจโจทย์ข้อนี้ใช่มั้ย เธอด้วย นายด้วย อา..ดูท่าทางไม่เข้าใจหลายคนนะเดี๋ยวจัดการให้”
มือจับปากกาชี้ไปที่อูยองก่อนชี้คนนู้นคนนี้ที่เธอสังเกตว่าพวกเขาทั้งหลายจะไม่เข้าใจวิธีการสอนของครูคนนี้สักเท่าไหร่ ตนเลยจัดการหันกลับเข้ากระดาษเริ่มเขียนโจทย์เลขพร้อมอธิบายไปทีละขั้นตอนมามันจากไหนมาได้อย่างไร
“ก็ถ้าเอา 3 ไปคูณกับ รูซ!@#*&*#G@_+$)I)$V&*@^%+!)#@$$%@$(((+)))))))%+_@$@+($”
ใช่เวลาอธิบายไปประมาณ 10 นาทีและดูเหมือนว่าทุกคนจะเข้าใจโจทย์เลขพวกนี้อย่างกระจ่างกว่าครั้งฟังอาจารย์อธิบายอีกด้วย อูยองเองก็มองเจ้าตัวดีอย่างพอใจที่ดีว่ามันฉลาดและหัวไวไม่งั้นคงโดนจัดการแน่ๆ พร้อมแอบหัวเราะให้กับอาจารย์ที่ยื่นอึ้งเมื่อมีนักเรียนมาสอนแทนโดยตัวเองเป็นคนสั่ง ถ้ารู้ถึงหูครูคนอื่นๆ คงขายหน้าแย่
“เอาละทั้งหมดก็แค่นี้แหละทุกคนเข้าใจที่ฉันพูดมั้ยฉันจะได้ไปห้องน้ำ(- -)”
“เข้าใจ!! ขอบคุณมากๆ”
“เฮ้!! ปาร์ค เจอิน วันหลังติวให้หน่อยสิ”
“เจอิน เธอสุดยอดมากเลย”
เพียงเท่านั้นเสียงชมและเสียงโห่ร้องด้วยความชื่นชมก็ดังไปเท่าห้อง ถึงแม้จะเรียนมหาลัยแล้วแต่ด้วยสภาพความเป็นอยู่ของครอบครัว และนิสัยเย็นชาของหญิงสาวร่างบางจึงทำให้ไม่สุงสิงกับใครและไม่อยากจะคบใครเพราะคนที่เข้ามาไม่ใช่ครอบครัวมาจากร้อยพ่อพันแม่ที่พวกเขาเข้ามาก็เพราะต้องหวังอะไรสักอย่างไม่ใช่หวังเป็นเพื่อนอย่างเดียวแน่นอน(เอาความจริงมาร่วมแต่งซะละตู- -*)
“หนูไปห้องน้ำแล้วนะคะ ส่วนโจทย์ข้อต่อไปอาจารย์ลองอธิบายที่มาของมันแล้วหันมาถามนักศึกษาในห้องบ้างนะคะว่าไม่เข้าใจตรงไหน สอนช้าๆ ด้วยนะคะ(- -)”
ร่างใหญ่ยักษ์ต้องสะดุ้งออกจากภวังค์ความคิดเมื่อนักศึกษาตัวดีหันมาหาตรงด้วยสีหน้าเช่นเดิมไม่ได้ดูเยาะเย้ยเขา ไม่ได้อารมณ์ดีที่มีคนชม และยังคงหน้านิ่งอย่างเดิมแววตาก็ไร้ซึ่งสิ่งใดๆ แต่คำพูดทั้งหมดของเธอกลับทำให้ตนรู้สึกว่าการเป็นอาจารย์มาตลอดสิบปีถูกนักศึกษาคนนี้จี้จุดเสียงที่ครบทุกอย่าง
ร่างบางเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทางเดิมๆ ไม่สนใจเสียงหัวเราะเบาๆ จากทุกคนไม่สนใจอาจารย์ที่ยืนนิ่งด้วยความสบสัน ไม่สนใจเสียงต่างนานา
“เอาละวันนี้พอแค่นี้ก่อนพรุ่งนี้ค่อยมาต่อใหม่แล้วกัน”
เมื่อพูดจบอาจารย์ร่างใหญ่ก็เดินออกไปทันที นักเรียนในห้องเมื่อเห็นว่าเขาออกไปแล้วก็พากันฮือเข้ามาหาอูยองที่มักนั่งอยู่มุมอับหลังห้องกับเจอิน
“นายๆ นายชื่อ จาง อูยอง ใช่มั้ย”
“แล้วนี้นายเป็นแฟนกับเจอินหรอ”
“เจอินเก่งจังเลยนะ”
“นี้เธอก็ฉันได้ยินมาว่าเจอินไม่ใชแฟนสักหน่อย จริงมั้ยอูยอง”
“น้องนาย$@^%1”
และประโยคอีกมากมายที่พุ่งเข้าใส่อูยองอย่างนับไม่ถ้วน เจ้าตัวได้แต่เพียงยิ้มแห้งๆ อย่างไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนดีและไม่รู้จะเอาคนทั้งหลายที่รุมโต๊ะเค้าเป็นก่อนทับออกไปยังไงดี
“โถ่เอ๊ย!!!! เจอ์นะเจอ์ ทิ้งงานไว้ให้พี่แล้วก็จากไป ฮือๆ จะเอาไงดีวะT^T”
ในห้องเรียนของเหล่านักศึกษาปี 2 ทุกคนดูกำลังเตรียมพร้อมกับการเลขในคาบต่อไปที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นหลังจากเพิ่งจบคาบแรกไปเมื่อไม่นาน ในช่วงเวลาพักเปลี่ยนนักศึกษาก็ไม่แตกต่างจากนักเรียนมัธยมปลายที่มีบางกลุ่นเดินเข้ามาคุยกันบ้างไม่ว่าจะเป็น ของแบรนด์ที่ตนได้มา ประการณ์ไปเที่ยวต่างประเทศ แต่มันก็ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยได้เข้าหูคนรินหน้าต่างที่ตั้งอกตั้งใจจดเลกเชอร์ง่านสักเท่าไหร่นัก
มือเรียวยาววางปากกาบนสมุดด้วยความเหนื่อยก่อนหันออกไปมองนอกหน้าต่าง สายตาคู่สวยจัดจ้องบรรยากาศภายนอกซึ่งกำลังเป็นช่วงเข้าฤดูหนาวความเย็นเบาๆ ลอยเข้ามากระทบผิวกายขาวสวยก่อนเจ้าตัวจะถอนหายใจออกมาด้วยความเพลีย
“เพอาเธอดูนั้นสิ เด็กไซด์ลายคนนั้นมาเรียนด้วย”
และแล้วบทนทนาที่เขาไม่อยากได้ยินก็ดังขึ้นก่อนจะชายหางตาไปมองกลุ่นตนเสียงที่นินทาตน แต่หญิงสาวพวกนั้นกลับแสยะยิ้มใส่ตนด้วยความรังเกียจ จริงๆ แล้วตั้งแต่เข้าปี 1 มาก็ต้องคอยอยู่นิ่งๆ ปล่อยให้คนพวกนี้นินทาอยู่ตลอดเพราะไม่อยากมีเรื่อง และนิชคุณเองก็กลายเป็นคนไม่มีเพื่อนไปเลย ยังอดนึกอิจฉาอูยองกับเจอินไม่ได้ที่ได้เรียนพร้อมกันคณะเดียวกัน
“นั้นสิเห็นสัปดาห์ที่แล้วไม่มาทั้งสัปดาห์เลยนิสงสัยจะชอบเป็นเด็กไซด์ลายมากกว่าเด็กนักศึกษามั้งฮาๆ”
“ตายเธอพูดถูกใจฉันจังฮาๆ”
“เอาๆ!!!!! เข้าที่ได้แล้ว”
และเหมือนเสียงสวรรค์ได้โปรดเข้ามาช่วยให้เขาไม่ได้ยินเรื่องพรรคนี้อีกไปเรื่อยๆ เมื่ออาจารย์สาวสวย อี ฮโยริ เดินเข้ามาในชั่วโมงนี้ แต่ก็สร้างความแปลกใจให้กับนักศึกษาในห้องทุกคนอยู่ไม่น้อยเพราะเธอไม่ใช่อาจารย์ประจำวิชาที่กำลังจะเริ่มในนาทีที่จะถึง
“ดูสิอะไรกันแทนที่จะกางหนังสือรอนี้กลับมานั่งเมาท์กันจนแมงเมาท์บินให้ว่อนเลยเชียว”
คำพูดและรอยยิ้มที่สดใสของอาจารย์สาววัยสามสิบเรียกเสียงหัวเราะให้กับนักศึกษาทุกคนได้เป็นอย่างดีรวมไปถึงนิชคุณที่นั่งอยู่หลังสุดของห้องด้วย และสะกิดพวกชอบปล่อยแมงเมาท์ไปเป็นแถวๆ จนเจ้าตัวส่งยิ้มแห้งๆ ไปให้แทน
“ไงจ๊ะนิชคุณสบายดีนะ^^”
“ครับ^__^”
สายตาสวยโดดเด่นมองสำรวจนักเรียนภายในห้องอย่างขำๆ ก่อนมาหยุดทักทายเด็กร่างสูงที่เด่นอย่างสนิทสนม อี ฮโยริ เป็นอีกคนที่รู้เรื่องราวของนิชคุณและครอบครัวเธอเป็นอาจารย์ที่เข้าใจอย่างดีว่าทุกคนอาจไม่สามารถเลือกทางให้ตัวเองได้เหมือนกัน เธอจึงค่อยช่วยเหลือปกปิดความลับของนิชคุณไม่ให้ถึงหูใครต่อใครในโรงโรงเรียนโดยเฉพาะพวกคณะกรรมการการศึกษา นิชคุณยิ้มให้น้อยๆ แต่ก็ดูสดใสเข้าได้ดีกับคำตอบของตนก่อนหันกลับไปสนใจบรรยากาศนอกห้องอีกครั้งอย่างไม่ใส่ใจสิ่งที่ฮโยริจะบอกต่อ
“เอาละวันนี้อาจารย์โยซองจะมีเด็กตัวน้อยๆ มาให้เราอุ้มแล้วนะ^^”
เป็นอีกครั้งที่อาจารย์สาวสวยสร้างเสียงดังฮือฮาให้กับภายในห้องแห่งนี้ เสียงจากนักศึกษาหลายคนในห้องร้องคุยกันข้ามหัวเพื่อนแต่ละคนด้วยความตื้นเต้นและดีใจไปกับอาจารย์ คัง โยซอง ที่ท้องมาหลายเดือนในเวลานี้เธอกำลังจะได้อุ้มเด็กที่อยู่ในท้องของเธอแล้ว ซึ่งอาจารย์โยซองก็ยังเป็นที่ปรึกษาของเด็กห้องนี้อีก อาจารย์แม่ลูกอ่อนมือใหม่คนนี้เป็นคนดีจึงไม่แปลกที่เด็กๆ จะตื้นเต้นดีใจตามไปจนสภาพภายในห้องดูวุ่นวายโหวกเหวกไปด้วยบทสนทนาของนักศึกษา
ไม่เว้นแม้แต่นิชคุณเองที่ยิ้มกว้างออกมาอย่างอดดีใจด้วยไม่ได้แต่ก็ไม่ได้หันกลับไปมองที่ฮโยริแต่อย่างใดสายตาหานยังคงทอดมองออกไปนอกหน้าต่างนึกถึงร้อยยิ้มของอาจารย์โยซองที่ตอนนี้คงจะดีใจน่าดูกับลูกคนแรก
“อ๊ะๆ เงียบกันก่อนนักศึกษาอาจารย์โยซองลาคลอด พวกเธอจำเป็นต้องมีที่ปรึกษาใหม่มาแทนแล้วก็คนสอนวิชานี้แทนอาจารย์โยซองด้วย เชิญคะ”
เสียงนักศึกษาภายในห้องเงียบลงได้แค่แป๊ปเดียวก่อนจะกลับมาฮือฮากันอีกครั้งเมื่อรู้ว่าจะมีคนมาแทนอาจารย์โยซองแสนใจดีของพวกเขา แต่ละคนต่างเริ่มเถียงกันว่าอาจารย์จะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย หนุ่มหรือแก่ อาจารย์เก่าหรือใหม่
แต่ทุกเสียงก็เงียบลงเมื่อขายาวภายใต้กางเกงสแล็คสีดำก้าวนำเข้ามาก่อนเผยให้เห็นร่างสูงแกร่งในเสื้อเชิ้ตสีขาวผูกด้วยเนกไทสีดำสนิท ใบหน้าคมถูกบดทับด้วยแว่นกรอบหนาสีดำ ผมถูกหวีเรียบลงแทบทุกเสียง จากสภาพการแต่งตัวทั้งหมดทำให้นักศึกษาแต่ละคนอั้นเสียงหัวเราะไว้ไม่ไหวโดยเฉพาะท่าทางเก้ๆ กังๆ ระคนไปกับความเขินอาย
“เชิญหน้าห้องเลยคะอาจารย์”
ฮโยริผายมือเป็นสัญญาณให้อาจารย์คนใหม่ของนักศึกษามายืนกลางห้องดูเผินๆ เหมือนจะเป็นอาจารย์เรียกลูกศิษย์ที่เข้ามาใหม่มากว่าการเชิญอาจารย์คนใหม่มาแนะนำตัวกับนักศึกษา
“อะ เอ่อ ขอบคุณครับ”
ว่าด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เพราะความตื่นเต้นก่อนส่งยิ้มกว้างไปให้จนเห็นฟันหน้าที่เรียงกันเป็นแถวและรอยตีนกาอย่างเป็นเอกลักษณ์ (คุ้นมั้ยๆ ^^ kiki)
“และนี้คืออาจารย์ใหม่ของพวกเธอนะจ๊ะ เชิญแนะนำตัวคะ”
“ครับ สวัสดีนะครับทุกคนผม อ๊ค แทคยอน ครับ”
เสียงทุกคนเริ่มฮือฮากันจนดังขึ้นมาอีกครั้งเมื่ออาจารย์คนใหม่แนะนำตัวต่อพวกเขาทั้งหลาย และไม่น่าเชื่อว่าน้ำเสียงทุ้มเข้มนี้จะทำลายความเป็นส่วนตัวของคนที่นั่งเหม่อนออกไปนอกหน้าต่างให้กลับมาสนใจเจ้าของเสียงทุ้มได้
สายตาหวานแต่ไร้ซึ่งความรู้สึกตื่นเต้นใดๆ เกี่ยวกับการมาเยือนของอาจารย์คนใหม่เลย แต่แปลกทีน้ำเสียงของบุคคลนั้นกลับชักนำให้เขาหลุดออกจากห้วงภวังค์ความคิดของตัวเอง สายตาหวานปะทะเข้ากับดวงตาคมถึงจะตกใจเล็กน้อยแต่นิชคุณก็ส่งยิ้มกลับไปให้อาจารย์คนใหม่ด้วยมารยาทกลับหันกลับออกไปนอกหน้าต่างเช่นเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมกลับเป็นอาการที่ร้อนผ่าวออกทั่วใบหน้าพร้อมกับใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะควบคมไม่ได้เอาเสียเลย
งั้นดิฉันของตัวนะคะ เด็กๆ ครูไปนะ”
“คร้าบ~~~/ค๊า!!!”
ร่างสวยเพรียวเซ็กซี่เกินวัยก็เดินจากห้องไปปล่อยให้แทคยอนได้ทำความรู้จักคุ้นเคยกับเด็กๆ ในห้องที่ต้องควบคุมเป็นที่ปรึกษาเป็นเวลาร่วม 3 เดือน
“เอ่อ.. ไหนๆ วันนี้ผมก็มาเจอกับพวกคุณเป็นวันแรก... งั้นวันนี้เราไม่สอนก็แล้วกันนะครับ ผมอยากรู้ชื่อของทุกคนช่วยแนะนำกันหน่อยนะครับ เริ่มจากมุมทางเข้าประตูมาเลยแล้วกันนะครับ”
“เย้~~~~!!!!!!!!!”
แค่ได้ยินคำว่าไม่สอนมันก็เป็นนิสัย(เอ่อ.. สันดานดีๆ นั้นแหละ-*-)ของนักศึกษาหรือนักเรียนทั้งหลายที่จะต้องมีอาการดีอกอีใจกันออกนอกหน้านอกตา ทำเอาแทคยอนที่ยืนยิ้มอยู่อดยิ้มตามความเฮฮาของนักศึกษาเหล่านี้ไม่ได้ แต่สายตาคมก็ดันไปสะดุดเข้านักศึกษาชายคนที่หันมาสบตากับตนแล้วยิ้มให้เค้ายังคงนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นเดิมจนแทคยอนเองก็เริ่มสงสัยว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงไม่หลุดออกจากโลกของตัวเองเลย
“อันยอง ฉัน ฮัน โซซอบ คะ”
“อันยอง ฉัน ซน เซจิน คะ”
การแนะนำตัวเริ่มขึ้นจากมุมประตูไปเรื่อยๆ นักศึกษาคนแล้วคนเล่าการแนะนำของแต่ละคนแตกต่างกันออกไป บางคนก็มีแอบถามถึงสถานะความโสด เรื่องส่วนตัวของอาจารย์ และอีกมากมายตามประสาอาจารย์หนุ่มเข้าใหม่กับนักศึกษาหน้ามึน(เล็กน้อย)
“อันยอง ผม นิชคุณ XXX (ขอเซ็นเซอร์นะจ๊ะเพราะเรื่องนี้อาชีพเค้าแรงส์!!)”
“เอ่อ...ชื่อคุณแปลดีจังนะครับ”
“ผมเป็นลูกครึ่ง(คนครึ่งเทพบุตรหรอkiki : ยังจะเล่น - -*)ไทยเกาหลีครับชื่อเลยเป็นชื่อไทย^^”
รอยยิ้มสดใสของร่างบางที่ยืนแนะนำตัวจากมุมหลังห้องขอบหน้าต่างถูกส่งมาหาอาจารย์คนใหม่อย่างเป็นมิตร แต่แทนที่จะได้รับความเป็นมิตรตอบกลับกำลังมีสายตาหมั่นไส้ส่งมาที่นิชคุณจนเจ้าตัวเริ่มรู้สึกได้
“คงจะอ่อยหาเหยื่อใหม่สินะ”
เสียงจากนักศึกษาสาวกลุ่มเดิมพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดและดังพอที่จะได้ยินทั้งห้อง
“เอ่อ...อึนยอลคุณว่าอะไรนะครับ” แทคยอนที่ไม่เข้าใจกับสิ่งที่เธอพูดถามขึ้น
“ฮึ! จะอะไรละคะอาจารย์ก็พ่อนักศึกษาคนนี้เขาเป็นเด็กไซด์ลายไม่แปลกหรอกคะว่าทำไมเค้าถึงเอาแต่นั่งเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง... ฮึ! ก็เพราะเค้ากำลังคิดว่าจะเอาอะไรไปปรนเปรอลูกค้าของเค้าดี หายไปเป็นอาทิตย์เพิ่งจะกลับมาเรียนมาถึงก็มานั่งเหม่อถึงแขกตัวเอง พอเห็นอาจารย์มาใหม่ก็ส่งยิ้มโปรยเสน่ห์ไปให้ไม่รู้จักพอรึไง”
สาวร่างเพรียวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย ดูถูก ระคนปนกันไป คนถูกพาดพิงทำได้แค่เพียงกำมือแน่นอย่างไม่อยากตอบโต้ให้เป็นเรื่องพร้อมส่งสายตาว่าไม่พอใจหล่อนเป็นอย่างมากไป แต่เธอกลับส่งยิ้มที่แสยะออกมาอย่างพอใจในสิ่งที่ตนพูดกลับไปให้นิชคุณแทน
“เอ่อ... ผมว่าคุณไม่ควรไปว่าเพื่อนแบบนั้นะครับ” แทคยอนที่เห็นสถานการณ์ระหว่างสองคนดูไม่ดีขึ้นจึงพยามจะช่วยไกล่เกลี่ยสถานการณ์
“อะไรกันคะอาจารย์!!! พวกเด็กขายตัว!!! แบบนี้หนูไม่เคยนับไว้เป็นเพื่อนหรอกคะ สกปรก!!!”
“ใช่คะอาจารย์แค่อยู่ในห้องด้วยก็รู้สึกแย่จะตายอยู่แล้ว ถ้าให้ต้องนับเป็นเพื่อนพวกหนูคงต้องสะอิดสะเอียนตายแน่ๆ เลย”
เสียงจากสาวร่างท้วมหนึ่งในกลุ่มนั้นกล่าวขึ้นพร้อมทำท่ารังเกียจเหมือนนิชคุณเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจที่สุดเต็มทน
“แต่พวกเธอก็...”
ปึง!!!!!
เสียงผลักประตูอย่างแรงจนกระทบเข้ากับข้างฝาของห้องดังขึ้น จุดสนใจของทุกคนในห้องจึงเปลี่ยนจากกลุ่มสาวพวกนั้นและนิชคุณมาเป็นที่หน้าประตูห้องซึ่งปรากฏร่างนักศึกษาปีหนึ่ง ที่ยืนจ้องมายังกลุ่มของอึนยอลด้วยสายตาเคียดแค้นและรังเกียจเกินทน
“เจอิน!!!” นิชคุณร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าตนเสียงดังของประตูคือน้องสาวของตน
“เธอมาที่นี้ได้ไงกลับไปเรียนซะ”
นิชคุณเดินออกมาจากที่นั่งของตัวเองแล้วตรงไปหาน้องสาวของตนทันทีก่อนพยายามผลักให้เธอหันหลังกลับออกไป เพราะขืนอยู่คงมีเรื่องแน่ๆ เค้าไม่เคยเห็นสายตาว่างเปล่าของคนเป็นน้องสาวเกรียวกราดขนาดนี้มาก่อน
“ไม่ไป…”
“ต๊าย!!! นี้ยัยเด็กนี้ก็แขกนายเหมือนกันหรอ น่ารังเกียจ”
“ที่น่ารังเกียจมันคือเธอต่างหากยัยหน้าโบท็อก!!! คนที่ดูถูกคนอื่นได้อย่างสบายใจและรู้สึกซะใจคือคนที่น่ารังเกียจและไร้ค่ายิ่งกว่าขอทานข้างถนน”
“แก!!!! แกกล้าดีอย่างไงมาว่าฉันแบบนี้” อึนยอลที่นั่งนิ่งอยู่ลุกขึ้นตะโกนกลับด้วยความโมโหที่ถูกเปรียบแบบนี้ก่อนเดินมาหาเจอินที่ยืนอยู่หน้าประตู
“พี่คุณอย่าช่วยฉัน อย่ายุ่งออกไปอยู่ห่างๆ” เจอินกระซิบบอกพี่ชายของตนในระหว่างที่อึนยอลเดินมาหาตน
“เจอ์พี่ขอกลับไปเถอะอย่าทำแบบนี้เลย”
“ไม่! ไปห่างๆ เชื่อฉัน” ร่างเล็กว่าก่อนผลักคนเป็นพี่ชายเบาๆ ให้เดินถอยห่างออกไป
“เธอยัยเด็กปี 1 เธอกล้าดียังไงมาว่าฉันแบบนี้ อ้อ! เธอคงหลงไอ้เด็กไซด์ลายนี้มากสินะถึงได้ตามปกป้อง”
“เอ่อ... อึนยอลกับเด็กปีหนึ่งผมว่าพวกคุณอย่ามีเรื่องกันเลยนะถือว่าผมขอ ^^;;”
แทคยอนที่เห็นว่าสถานการณ์ดูย่ำแย่ลงมากๆ จึงเดินมาห้ามทั้งคู่... แต่กลับไม่เป็นผลเพราะสายตาแสนเยือกเย็นของเด็กปีหนึ่งอย่างเจอินกลับส่งหางตามาบอกเขาว่า ‘กรุณาอย่ายุ่งจะดีกว่า- -+’
“ฉันว่าอาจารย์อย่ายุ่งดีกว่านะคะ เด็กคนนี้มันร้ายกาจหลงผู้ชายขายตัวจนโงหัวไม่ขึ้นถึงได้กล้าเข้ามาหาเรื่องฉันแทนผู้ชายถึงห้องนี้เลย”
“ถึงฉันจะร้ายกาจแต่ก็ดีกว่าพวกใจสกปรกอย่างเธอแล้วกัน มันสกปรกจนโสเภณีบางคนยังสะดูสะอาดกว่าเธอเลย”
“แก๊!!!” อึนยอลขึ้นเสียงสูงด้วยความโมโหเต็มขีด
“คนที่เอาแต่ดูถูกคนอื่นจริงๆ แล้วอาจจะปิดบังตัวเองที่ดูแย่กว่าคนที่ตัวเองดูถูก จริงๆ แล้วเธอนะอาจจะเป็นเด็กไซด์ลายมาก่อนก็ได้จริงมั้ย ถึงได้รู้ดีจังว่าคนนั้นคนนี้ขายตัว คนที่สกปรกและน่าดูถูกคือเธอต่างหากรู้ตัวบ้างสิ อย่าเปิดเผยปมของตัวเองเลย โฮ อึนยอล”
“แก๊!!!! นังเด็กปากเสียอย่าอยู่เลย!!!!
เพียงเท่านั้นอึนยอลก็ตรงเข้าตบหน้าเจอินอย่างแรงจนนวลหน้าสีขาวแดงเป็นรอยฝ่ามือห้านิ้งก่อนอึนยอลจะตรงเข้ากระชากผมเจอินจนร่างเล็กเซล้มลงไปนอนกับพื้น ตามประกบขึ้นครอมด้วยร่างอึนยอลที่ปราดเข้าตบหน้าเจอินด้วยความแค้มอย่างไม่ยั้งมือ เลือดสีแดงเข้มค่อยๆ ไหลออกมาจากมุมปากของร่างเล็กที่ถูกรุมตบจากรุ่นพี่ปีสองอย่างสู้ไม่ได้ ทุกคนรอบข้างพยายามดึงตัวอึนยอลออกจากเจอินที่โดนอึนยอลคร่อมไว้อึนยอลโวยวายอย่างคนบ้าคลั่งที่โดนดูถูก เจอินลุกขึ้นโดยการประครองจากพี่ชายด้วยสภาพสะบักสะบอมผมยาวตรงที่เคยเรียบสวยถูกกระชากจนดูไม่เป็นทรง เลือดออกมาจากมุมปากทั้งสองข้าง ใบหน้านวลขาวเต็มไปด้วยรอยแดงจากฝ่ามืออึนยอล ทุกคนต่างมองอึนยองด้วยสายตาดูถูก ผิดหวัง เหลือเชื่อ ว่าเธอไม่น่าจะเป็นคนที่ร้ายถึงขนาดนี้แม้ทั้งห้องจะรู้ว่าเธอเป็นอย่างไร
แต่ใครจะไปรู้ว่าทั้งหมดนี้มันจะเป็นแผนของร่างเล็กบางที่ยอมนิ่งด้วยสภาพสะบักสะบอมจนดูไม่ได้ทั้งหมดเลย เพราะจริงๆ แล้วหากเธอจะตบตีคืนหน้าพลาสติกของอึนยอลคงไม่เหลือรูปแน่ๆ
“นี้มันเกิดอะไรขึ้น!!!!!!!!”
เสียงฮโยริดังขึ้นพร้อมเสียงหอบหลังจากที่เธอถูกนักศึกษาวิ่งตามมาช่วยเคลียร์ปัญหาทั้งหมดเพราะแทคยอนเองก็ได้ทำได้แค่ล็อคตัวอึนยอลไว้ไม่ให้เข้าไปทำร้ายเด็กปีหนึ่งที่สภาพตอนนี้ดูไม่ได้อีก
“ตามฉันไปที่ห้องเดี๋ยวนี้!!”
ความคิดเห็น