[Fic BM] รักร้ายๆของเจ้าชายอัจฉริยะ

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 :: I’m Belphegor (ผมชื่อเบลเฟกอล)

แฮ่กๆ สวัสดีครับผมชื่อว่าเบลเฟกอลหรือเบลนั่นแหละ แฮ่กๆ

คงสงสัยกันสินะว่าผมหอบทำไม  แฮ่กๆ

แต่บอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าผมไม่ได้กำลังแข่งวิ่งประเภท 300 กิโลเมตรกับใครหรอก แฮ่กๆ

แต่ผมกำลังรีบวิ่งไปสนามบินเพื่อรับ "บัดดี้คนใหม่" ขอผมต่างหาก แฮ่กๆ

ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมต้องรีบไปก็เพราะ...

     20นาทีก่อนหน้านี้ ณ ปราสาทวาเรีย

“เบล แกไปรับเด็กใหม่หน่อยซิ”สคอวโล่สั่ง

“ทำไมต้องเป็นผมด้วยอ่ะ”

“ข้อ1 เพราะเด็กใหม่นี้จะมาเป็นบัดดี้ของแก

 ข้อ2 เพราะไม่มีใครว่างเลย ลุซซูเรียกำลังเล่นกับหมา,เลวี่กำลังหวีผม,บอสกำลังนอน

,ส่วนฉันกำลังสั่งแกอยู่ เลยเหลือแกคนเดียวที่ว่าง 

 ข้อ3 บอสบอกว่าถ้าแกไม่ไปจะเผาเสื้อลายทางตัวโปรดแกทิ้ง”

“ฮ้ะ! โอเคๆไปให้ก็ได้ ว่าแต่เด็กใหม่ชื่ออะไรล่ะ?”

“ไม่รู้”

“รูปภาพล่ะ?”

“ไม่มี”

“งั้นเพศก็ได้”

“ไม่รู้แฮะ”

“ฮะ! ไม่รู้อะไรซักอย่าง แล้วจะหาตัวเจอได้ยังไงเล่า!!”

“นั้นเป็นเรื่องของแก ชั้นไม่เกี่ยว รู้แต่ว่าแกต้องไปรับเด็กใหม่ที่สนามบิน xxx

 ภายใน1ชั่วโมง ไม่งั้นแกก็อดกินข้าว”

“ฮ้ะ!! จะบ้าเรอะ!! สนามบินนั้นหน่ะครึ่งชั่วโมงจะถึงรึเปล่ายังไม่รู้เลยนะ!!ไหนจะขากลับอีก!”

“บอกไปแล้วไงว่ามันเป็นเรื่องของแก ชั้นไม่เกี่ยวหน่ะ”

แล้วทั้งหมดนั้นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมต้องรีบวิ่งไปสนามบินxxx ยังไงล่ะ...


...เฮ้อ ทันเวลาพอดีเป๊ะเลยแฮะ

ว่าแต่...จะหาเด็กใหม่เจอได้ยังไงล่ะ

อืม เดินไปเรื่อยๆก่อนแล้วกัน

โครม!

“โอ้ย!!”

ตายล่ะหว่า เหม่อไปหน่อย ผมเดินชนใครเข้าล่ะเนี่ย

“เอ่อ ขอโทษนะครับ” ผมรีบเข้าไปพยุงคนที่พึ่งชนทันที

แต่เสียงนั้นกลับตอบกลับมาว่า...

“ขอโทษแล้วมันหายเจ็บไหมล่ะ ไม่รู้ล่ะ นายจะต้องจ่ายค่าทำขวัญให้ชั้น500

 ค่าที่ของชั้นตกอีก200 ค่าเสียเวลาอีก150 และค่าที่ชั้นต้องมาพูดเปลืองน้ำลายอีก200

 แต่เห็นแก่ว่าเมื่อกี้นายขอโทษชั้นหรอกนะ ชั้นจะลดให้50 ละกัน รวมแล้วก็พันนึงพอดี

เอ้า! รีบๆจ่ายเร็วๆเข้าสิ เดี๋ยวชั้นก็เก็บตังค์ค่าบวกเงินให้เพิ่มซะเลยหรอก”

เอ่อ ยัยนี้มันอะไรกันเนี่ย!! สวยก็ไม่สวย ยังจะมาเก็บตังค์กันเฉยเลย เหอะ! ผมไม่จ่ายหรอก

“เรื่องอะไรชั้นจะต้องจ่ายด้วยล่ะฮะ”

“เอ๊ะ! นี่นายหูตึงอย่างงั้นหรอ ชั้นก็สาธยายไปหมดแล้วนี่

 เอ๊ะ! หรือว่านายจะจน หึ! แต่ไม่ว่าจะจนจะรวยก็ต้องจ่ายย่ะ ชั้นไม่สนหรอก”

“จน? จนอย่างงั้นหรอ! เธอกล้าดียังไงถึงมาหาว่าชั้นจนฮะ!!

 ชั้นเป็นถึงเจ้าชายเงินพันเดียวทำไมชั้นจะไม่มี แต่ชั้นไม่มีวันจ่ายเธอหรอก

ยัยขี้เหร่บ้าเงิน! เอ๊ะๆ หรือว่าความจริงเธอก็แค่อยากได้ตังค์ เลยต้องมาคอยหาเรื่องคนอื่นล่ะฮะ”

ฮ่ะๆ ดูหน้ายัยงกสิแดงใหญ่เลย สงสัยจะแทงใจดำ ไม่ก็โกรธแย่แล้วล่ะนะฮ่ะๆ

“หน็อย นายกล้าดียังไงถึงมาว่าชั้นขี้เหร่ฮะ! ถ้าชั้นขี้เหร่นายก็ทุเรศมากเลยล่ะย่ะ

 ชั้นเป็นถึงเจ้าชายนะ(ทำเสียงล้อเลียน) หึ! ถ้านายเป็นเจ้าชาย ชั้นก็คงเป็นผู้ปกครอง

 จักรวาลแล้วย่ะ อ๋อๆ หรือว่าความจริงนายน่ะจนมากๆๆๆๆ จนต้องหาเรื่องชั้นเพื่อจะ

 ได้ไม่ต้องจ่ายตังค์ค่าเสียหายใช้ไหมล่ะ เหอะ! ฝันไปเถอะ”

ยะ…ยัยงก…ยัยไม่สวย…ยัยขี้เหร่…ยัยทุเรศ…ยัยหลงตัวเอง…ยัยๆๆๆๆ

โอ๊ยไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว คนอะไรชอบหาเรื่องคนอื่นไปเรื่อยเนี่ย!!!!

โอ๊ะ! ไม่มีเวลาแล้วต้องรีบหาเด็กใหม่ให้เจอโดยเร็วที่สุด! ฉันจะไม่ยอมอดข้าวเด็ดขาด!!

“เหอะ! ชั้นไม่รู้หรอกนะว่าเธอต้องการอะไรกันแน่ แต่ถ้าไม่ใช่เพราะโลกมันกลมมาก หรือเคย

ทำบาปร่วมกันมาแต่ชาติปางก่อน เจ้าชายสุดอัจฉริยะอย่างฉัน คงจะไม่ต้องมาเจอกับ ยัยงกจอม

บ้าเงินอย่างเธอหรอก! แต่เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะยังงกเอ๊ย!” ว่าแล้ว…ผมก็ขอเผ่นล่ะ!

“กรี้ดดดดด กลับมาเดี๋ยวนี้นะยะ!!” ยัยนั่นโวยวายใหญ่เลยแฮะ แต่ว่าไม่มีเวลาแล้วนี่นา

ผมต้องรีบหาเด็กใหม่ให้เจอโดยเร็วที่สุด!!!

1 ชั่วโมงผ่านไป

โอ๊ย! แย่ๆๆๆๆๆๆ วันนี้มันวันอะไรกันเนี่ย!! ตอนแรกก็เกือบมาสนามบินไม่ทัน พอมาถึง

ก็โดนยัยงกที่ไหนไม่รู้มาเก็บตังค์หน้าตาเฉย แล้วตอนนี้ยังหาเด็กใหม่ไม่เจออีก!

แล้วผมจะมีหน้ากลับไปปราสาทได้ยังไงล่ะเนี่ยTT^TT

“เจ้าชายสุดหล่อรับโทรศัพท์ด้วย เจ้าชายสุดหล่อรับโทรศัพท์ด้วย”

หืม ใครโทรมาน่ะ(Writer: โห ช่างกล้าตั้งเป็นเสียงเรียกเข้า -_-)

“ฮัลโหล เบลเฟกอลครับ”

“ไอ้เบล! แกไปรับเด็กใหม่หรือไปทำกล้วยปิ้งขายฮะ!!”

แว้ก! ผู้กองสคอวโล่!! ทำไงดีๆ ผมจะบอกยังไงดีเนี่ยTT^TT

“ชั้นบอกให้แกไปรับเด็กใหม่ แต่เด็กใหม่กลับมาเองตั้งนานแล้ว!! นี้มันหมายความยังไงฮะ!!”

“ฮะ? เด็กใหม่กลับไปนานแล้ว?” กลับไปตอนไหน? กลับไปได้ยังไง? แล้วผมหาอะไรอยู่เนี่ย!!!

“ก็เออน่ะสิ! แล้วตกลงแกจะกลับมากินข้าวไม๊ฮะ”

“กลับสิกลับ จะรีบกลับไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” นี้มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!!!

ณ ปราสาทวาเรีย

“ผมกลับมาแล้ว”ผมรีบวิ่งเข้าไปในปราสาททันที

แต่ว่า…

“นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง นายเจ้าชายศรีธัญญา”

“ชิชิชิ ใครมันบังอาจเรียกชั้นอย่าง…!!ยัยงกบ้าเงิน! เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงน่ะ!!!”

“ใครคือยัยงกบ้าเงินยะ!! ชั้นก็มีชื่อนะ!!”

“ชั้นก็ไม่ได้ชื่อเจ้าชายศรีธัญญาเหมือนกันล่ะนา”

“นาย…!”

“เธอ…!”

“อ้าว เบล! กลับมาแล้วหรอจ๊ะ พวกเรากำลังรอเธออยู่แหนะ!” อ๊ะ ลุซซูเรียออกมาพอดีเลย

ต้องถามให้รู้เรื่อง!!

“ยัยงกหน้าเงินนี่มาอยู่ที่นี่ได้ยัยไงฮะ ลุซซูเรีย!”

“นี่! ชั้นบอกแล้วไงว่า...”

“เงียบซะ!! ชั้นไม่ได้ถามเธอ!!”

“....!”

“โอ๊ย อย่าทะเลาะกันเลยนะจ๊ะ ถือซะว่าเจ๊ขอ” ลุซซูเรียทำเสียงยังกับจะตายแหนะ เวอร์จริงๆ

-_- ;

“แล้วตกลงว่าไงล่ะ ยัยนี่มาอยู่นี่ได้ไง”

“ก็นี่คือเด็กใหม่นี่จ๊ะ ถามอะไรแปลกๆ”

“ฮะ!!...ว่าไงนะ!! ยัยงกนี้คือเด็กใหม่ที่จะมาเป็นบัดดี้ของฉันงั้นเรอะ!! ไม่ ฉันไม่ยอมเด็ดขาดเลย!!!” จะบ้าเรอะ! ยัยงกเนี่ยนะ!?

“ไอ้พวกสวะ เสียดังอะไรนักหนาฮะ!”

“อ้าว บอสฮะ ก็เบลหน่ะสิ บอกว่าไม่เอาคนนี่หน่ะ” ดีมากลุซซูเรีย บอกบอสไปเลย

“ไม่ได้โว้ย! ชั้นรับเข้าทำงานไปแล้ว”

“เอาเข้าได้ ก็เอาออกได้สิบอส!!” ไม่นะไม่ยอมเด็ดขาด!

“ไม่ได้ก็คือไม่ได้โว้ย!!”

“ทำไมอ่ะ?” ทำไมไม่ได้วะ!

“เพราะพอใจ แค่นั้นแหละ รีบๆไปกินข้าวได้แล้ว หิวโว้ยยยย!!!”

“ใช่จ๊ะ ทุกคนรอเบลอยู่นะ” อะไรกันวะ! ทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้!!

“อ้อ ลืมบอกไป เด็กคนนี้เค้าชื่อ “มาม่อน” นะ จำเอาไว้ด้วยล่ะ จะได้ไม่เรียกเค้าว่ายัยงกอีก

 เข้าไปกินข้าวกันเถอะจ๊ะ มาม่อนจัง”

“ค่ะ” อ๊ะ! เมื่อกี้ยัยนั่นหันหน้ามาแลบลิ้นใส่ผมด้วยนะ!!

ว้ากกกก วันนี้มันวันอะไรกันเนี่ยยยยย!!!!!!!!!!

Prince : เย้ๆๆ แต่งจบไปตอนนึงแล้ว นี่เป็นเรื่องแรกในชีวิตเลย ควรปรับปรุงยังไงก็บอกได้เลยนะ แต่ว่าช่วงนี่ราไม่ค่อยได้เล่น คงจะอัพช้าหน่อยนะ ขออภัยโทษล่วงหน้า ._.